Halina Poświatowska
Halina Poświatowska (panień. Myga, właściwie Helena), ur. 9 VII 1935, Częstochowa,zm.11X 1967
Chora na serce po przeziębienu stawów i anginie, niedomykalna zastawka dwudzielna,
Ślub w 1954 r. z również chorym na serce Adolfem Poświatowskim,1956 r- jego śmierć, mąż - student Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi,
Debiut na łamach „Gazety Częstochowskiej” - 1956,
Studia na Smith College i UJ, studentka Romana Ingardena,
Tomiki: Hymn bałwochwalczy - 1958, Dzień dzisiejszy-1963,Oda do rąk-1966, Jeszcze jedno wspomnienie- pośmiertnie, 1986, autobiograficzna książka - Opowieść dla przyjaciela - 1967
Jej biografia jest kluczem do interpretacji jej poezji, biografię zdeterminowało wcześnie doświadczenie śmierci,
Nazywana poetką miłości,
Zmysłowość w przekazywaniu miłosnych uczuć i doznań, wyzbycie się elementów wstydu, skupienie na fenomenie własnego ciała,
Pokazanie intymnych i osobistych przeżyć w wierszach,
Splot miłości i śmierci, jej liryce patronuje Eros i Psyche(personifikacja ludzkiej duszy), to dwa żywioły, których działąnia nie da się przewidzieć,
Autentyczny nurt erotyzmu,
Opozycja góra-dół odzwierciedlona przez relację miłość -śmierć,
Manekin- alegoria melancholii, odurzenie niby-życiem, niby-śmiercią,
Figura zastygania w ontologicznym bezruchu ( asocjacje ze śmiercią lub jej nadejściem)- …tutaj czas zakrzepł jak krew w żyłach umarłego, bandaże z uschłych liści owijają stężałe ciało, doskonałego snu nie przerywa szum gołębich skrzydeł…,
Triada etyczna: wiara, miłość, nadzieja,
Skupienie na fenomenie własnego ciała, urzeczona sobą, zaklęta w swym ciele i świecie zmysłów,
Podobieństwo poetyckiej filozofii do Leśmianowskiej wizji świata - wspólny im pęd życia, cykliczności świata przyrody, ciągłe powroty w nowych wcieleniach - > poetka kultury i filozofii,
Przykłady tożsamości kobiecej, zwierzęcej, florystycznej i mieszanej (flor. - kobiecej), tropienie miłości w naturze,
Motywy botaniczne: drzewa - symbol trwania i stałości, cierpienia i płodności, przyroda: medium wyrażające pragnienia i uczucie,
Motywy zwierzęce: kot - ciepło domowego ogniska i tajemnica, aspekt seksualności, ciało to kot łaknący pieszczot i dotyku,
Ptak - metafora pragnienia życia, erotyczna tęsknota, ból istnienia,
Zbliżenie człowieka i natury, wzajemne przenikanie się,
Łączenie spuścizny kultury z odważnym biologizmem -> udowadnia, że tradycja nie stanowi jedynie znaku przeszłości, lecz określa najistotniejsze rejony życia człowieka, ożywia ponadczasowe symbole, archetypy czy postawy, działania, wybory ( np.don Kichot, Wit Stwosz, Chrystus),
Wiersze: autentyczny i przejmujący głos człowiek wyrywającego się z objęć śmierci, żyjącego normalnie, a nawet ponad stan możliwości fizycznych organizmu,
Żarliwy ekshibicjonizm tytułów wierszy: Niech żyją zmysły, Jestem dla ciebie czuła, W twoich doskonałych palcach… -> cel: wyśpiewać swą miłość,
Poezja: ciągłe przyzywanie, wabienie kochanka,
Skazanie swej miłości wyłącznie na pamięć o niej,
Wiersze z głosem natury - kobiecość domaga się zaspokojenia, zmysły dopominają się o swoje, np. kot - usymbolizowany seks,
Kochanie życia przede wszystkim, ona nie chce umierać - …gdy życie odchodzi ode mnie, przywieram do niego… -> miłość kończąca się niespełnieniem,
Samotność: przemijanie świata, smutek nietrwałości, epizodyczność, przypadkowość ludzkiego życia, umieranie, więdnięcie -> motywy,
Autentystka: opis własnych doznań, zapis sposobu życia,
Wielka wartość nocy - podkreślenie potęgi i żywiołowej energii nocy, ucieleśniona żeńskość, to czas miłości - kojarzona ze spotkaniem, tęsknota za miłością, czas oczekiwania, niezwykłość nocy, dominuje w wierszach,
Dzień - czas aktywnego, świadomego życia człowieka, wyrażanie upływu przezywanego czasu, związek ze słońcem, zwyczajność, trwanie, przemijanie,
Dni i noce są łańcuchem chwil,
Wieczór to radosny czas, czas spotkania zakochanych,
Gatunki w tytułach: Hymn bałwochwalczy, Oda do rąk Przypowieść, Kołysanka - stanowią gwarancję przetrwania, kruchości i przemijalności ludzkiego bytu, nadają znamię czasowości i zapewniają ocalenie,
Miłości nadano rangę religii,
Hymn bałwochwalczy - utrwalenie chwili, impresjonistyczne niemal potraktowanie momentu, ucieczka od wyroków i ograniczeń losu, wyraz egzystencjalnego buntu, sporo wizerunków kobiecych - Heloiza, Julia, Wenus,
Dzień dzisiejszy - zwykłość i teraźniejszość, pytanie o kształt i sens: miłości, śmierci , podmiot - dążenie do rozpłynięcia się w naturze, oczekiwanie na miłość lub śmierć - wiąże się z tym obserwacja ciała, zwłaszcza rytmu własnego serca; tło wierszy erotycznych - częściej wyrażają tęsknotę, towarzyszy im melancholia, aura zmierzchu,
Oda do rąk - zwielokrotnienie obrazów śmierci i umierania, motyw miłości, która nieuchronnie prowadzi do śmierci, egotyzm, współczucie dla cierpienia, kruchości bytu,
Jeszcze jedno wspomnienie - różne wiersze z różnych okresów, najliczniejsze to z okresu studiów w Ameryce, od Heraklita uczyła się zgody na życie i umieranie, - …minąłeś, minęłam, już nas nie ma…