Oczekuję życia w przyszłym świecie

Zagadnienia poruszane na stronie ujęte w formie pytań:

• Co św. Paweł mówi o królestwie Ojca?

• 1 Kor 15,20-28

• Co przypowieść o ziarnku gorczycy mówi o królestwie Bożym?

• Mt 13,31-32

• Co przypowieść o zaczynie mówi o królestwie Bożym?

• Mt 13,33

X. Oczekuję życia w przyszłym świecie

Chrystus założył na ziemi królestwo Boże. Jego początkiem i równocześnie budowniczym jest Kościół. To królestwo powoli wzrasta. Kiedy Jezus Chrystus ukaże się w chwale u kresu historii, wówczas nastanie pełnia królestwa Bożego, czyli królestwo Ojca.

1. Co św. Paweł mówi o królestwie Ojca? 1 Kor 15,20-28

U kresu historii Chrystus ujawni się w pełni swej chwały. Wtedy też pokona każdą moc, która unieszczęśliwiała człowieka, niszczyła jego radość: Jezus Chrystus „pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc" i przekaże królowanie Bogu i Ojcu (por. 1 Kor 15,24). Tego dnia nastanie pełnia królestwa Bożego, czyli królestwo Ojca, w którym nie będzie cierpienia ani śmierci. Zostanie ona pokonana przez Chrystusa zmartwychwstałego, jak mówi Pismo św.: „Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć" (1 Kor 15,26).

Zbawiony przez Chrystusa świat zostanie uwolniony ostatecznie od wpływów szatana. Za to, że sprowadził on na ludzkość wiele nieszczęść, Bóg zapowiedział już w pierwszej księdze Pisma św. jego zupełną klęskę: jego głowa zostanie zmiażdżona przez „potomstwo" niewiasty (por. Rdz 3,14-15), czyli przez Chrystusa, Syna Maryi, i wszystkich należących do Niego. Zbawiciel i Jego wyznawcy, a szczególnie Maryja, spowodują całkowity upadek potęgi szatana, „księcia tego świata" (por. J 12,31; 16,11).

W czasie swojej ziemskiej działalności Jezus wyrzucał złe duchy z opętanych, uwalniał ludzi z niewoli grzechu i zła. I dzisiaj łaska Chrystusa pomaga wszystkim, którzy pragną się przeciwstawiać atakom złego ducha. U kresu historii, kiedy Jezus powróci w chwale, zostanie zupełnie usunięty zły wpływ szatana na zbawioną ludzkość. Będzie to zatem dzień jego całkowitej klęski. Apokalipsa zapowiada ją słowami: diabła „wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam gdzie są Bestia i Fałszywy Prorok, i będą cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków" (Ap 20,10).

Tak więc u kresu historii Chrystus okaże się absolutnym zwycięzcą, wszystko zostanie Mu podporządkowane. „A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg byt wszystkim we wszystkich" (1 Kor 15,28). Nastanie królestwo Ojca, który chce tylko naszego szczęścia.

2. Co przypowieść o ziarnku gorczycy mówi o królestwie Bożym? Mt 13,31-32

Zanim królestwo niebieskie osiągnie swoją pełnię, musi powoli wzrastać. Jest ono podobne do małego ziarnka gorczycy, które dopiero po jakimś czasie stanie się dużym drzewem. Królestwo Boże zostało zapoczątkowane na ziemi w osobie Jezusa Chrystusa, w którym całkowicie panował Bóg, Jego miłość, dobroć. W Jezusie szatan nie miał nic ze swojego królestwa zła i kłamstwa. Doskonałe królestwo Boże było też obecne w Niepokalanym Sercu Maryi, wypełniającej zawsze wolę Bożą.

Chrystus założył swój Kościół, który jest początkiem królestwa Bożego, jakby wzrastającym, „małym" jeszcze krzewem gorczycy. Kiedyś, gdy Zbawiciel ukaże się w chwale, Kościół przekształci się we wspaniałe królestwo Ojca.

3. Co przypowieść o zaczynie mówi o królestwie Bożym? Mt 13,33

Kwas z przypowieści, który zakwasił całą mąkę, przedstawia Chrystusa i założony przez Niego Kościół. Zbawiciel działający w Kościele odznacza się niezwykłą potęgą, zdolną przemienić cały świat w królestwo Boże, czyli w królestwo miłości i prawdy. Wszyscy należący do Kościoła mają stać się „zaczynem" przekształcającym świat we wspólnotę braterską, zjednoczoną z Chrystusem. To przemienianie świata dokonuje się przez głoszenie słowa Ewangelii, przez sakramenty, składanie siebie Bogu w ofierze, przez oddanie się na służbę Bogu i braciom, przez modlitwę, a także przez cierpliwe znoszenie dolegliwości i różnych przeciwności życiowych. U kresu historii okaże się, że Chrystusowi i Jego Kościołowi, - a także Matce Jezusa Chrystusa i Kościoła - udało się przemienić świat w królestwo dobra. Wtedy nastąpi pełny tryumf Najświętszego Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi - dwóch Serc, które zawsze pragnęły i nadal pragną naszego szczęścia.

PODSUMOWANIE

Życie człowieka podlega różnym przemianom, lecz nigdy się nie kończy. Śmierć nie unicestwia ludzkiego istnienia, ponieważ — dzięki nieśmiertelności duszy—świadome i wolne „ja" żyje nadal. W momencie odchodzenia z tego świata ustala się na zawsze los człowieka: może on być zbawiony lub potępiony. Oprócz tych dwóch wiecznych stanów istnieje możliwość ewentualnego czasowego oczyszczania się, nazywanego czyśćcem, które zawsze kończy się dojściem do oglądania Boga twarzą w twarz, wejściem we wspólnotę zbawionych, osiągnięciem miłości czystej i doskonałej, czyli — dojściem do zbawienia. Kto osiągnie niebo, ten zostanie wyzwolony z niewoli grzechu, cierpienia i śmierci. Zbawienie lub potępienie poprzedza sąd szczegółowy, w momencie śmierci, który umożliwia umierającym dokładne poznanie swojego życia. Na końcu świata nastąpi drugi sąd, zwany ostatecznym, który pozwoli człowiekowi dostrzec wszystkie historyczne skutki jego dobrych i złych czynów. Sąd ten nie zmieni jednak losu wiecznego ustalonego w chwili śmierci. U kresu historii przyjdzie Chrystus w chwale, aby dopełnić dzieła zbawienia. Wskrzesi wówczas ciała wszystkich zmarłych i odnowi cały kosmos. Nastanie królestwo Ojca, w którym nie będzie grzechu, cierpienia ani śmierci, w którym wszyscy będą szczęśliwi.

Aby osiągnąć zbawienie, człowiek potrzebuje łaski Bożej. Jest ona zazwyczaj udzielana w sakramencie chrztu. Chrystus może jej jednak udzielić także poza tym sakramentem. Bóg nie odmawia nikomu swojej zbawczej pomocy. Każdy otrzymuje tyle łaski, by osiągnąć życie wieczne, musi jednak z nią współpracować. Dzięki otrzymanej łasce człowiek złączony jest z Chrystusem i Jego Kościołem, koniecznym do zbawienia.

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

• L. Boros, Mysterium mortis. Człowiek w obliczu ostatecznej decyzji. Warszawa 1977. W. Granat, Dogmatyka katolicka. Eschatologia. Rzeczy ostateczne człowiek i świata, t. VIII, Lublin 1962. 

• W. Granat, Dogmatyka katolicka. Synteza, Lublin 1967. W. Granat, Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie, II, Lublin 1974. 

• F. Krenzer, Taka jest nasza wiara, Paryż 1981. 

• M. Lévęque, Wierzę wżycie wieczne, Olsztyn 1981. 

• List Kongregacji dla Doktryny Wiary w sprawie niektórych zagadnień związanych z eschatologią, Rzym 1979. 

• S. Moysa, Nadzieja zawieść nie może, Warszawa 1981. 

• F. Wawrzyniak, Zbawienie wieczne nieochrzczonych małych dzieci, Poznań 1979. 

• Wprowadzenie do zagadnień teologicznych. Dogmatyka, Praca zbiorowa, Poznań 1969. M. Ziółkowski, Eschatologia, Sandomierz 1962.

---