Czy siostra zakonna może się zakochać?
1. Kim jest siostra zakonna?
Powszechnie wiadomo, że zakonnica to kobieta, która poświęciła swoje życie Bogu, składając śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Naśladując Chrystusa, czyni Go jednocześnie "sensem swojego życia". Siostry mieszkają w klasztorach, w domach zakonnych, dużo modlą się i w różny sposób realizują charyzmaty swoich rodzin zakonnych. Oprócz sióstr klauzurowych, które oddają się całkowicie kontemplacji, istnieją osoby konsekrowane, prowadzące życie czynne. Siostry habitowe, niehabitowe, członkowie Instytutów Świeckich przez czyny i pracę ukazują ludziom Chrystusa uzdrawiającego chorych, nauczającego, błogosławiącego dzieciom, "dobrze czyniącego wszystkim" (LG 46). Osoby konsekrowane uświadamiają światu potrzebę odpowiadania świętością na miłość Boga. (por. VC 32, 33). Fascynacja Bogiem, zdumienie i podziw dla Jego dzieł powodują, że dają się Jemu zawładnąć całkowicie. Wielkoduszna służba ludziom, poświęcenie bez granic nie byłyby możliwe bez miłości. Jan Paweł II mówi o nich, że są to ludzie, którzy "(...) zachwycili się pięknem i dobrocią Chrystusa" (VC 104). Siostra zakonna to osoba kochająca Jezusa Chrystusa i w Nim zakochana.
2. Co to znaczy zakochać się?
Z życiem - według rad ewangelicznych - wiąże się odczucie samotności. Jeżeli człowiek zaprosi w swoje życie Boga, wtedy doświadcza w sposób szczególny - w najgłębszych pokładach swego jestestwa - Jego obecności. Sam altruizm, służba bliźnim nie wystarczają do dojrzałego przeżywania konsekracji. Zmaganie się o czystość i wolność serca wiąże się z pokonywaniem ludzkiej natury. Siostra zakonna nie przestaje podlegać takim samym, nieuporządkowanym emocjom, jak wszyscy inni ludzie. Życie konsekrowane daje szansę głębokiego rozwoju duchowego, ale również - przy braku czujności - stwarza niebezpieczeństwo pogrążenia w egoizmie. Relacje z Bogiem opierają się na wierze i zaufaniu; obejmują rozum, wolę i sferę uczuć. Warto uświadomić sobie, jakie emocje wyzwala człowiek swoim zachowaniem w ludziach, w bliskości których żyje. Trudności zaczynają się, gdy traci on żywy, intymny kontakt z Bogiem. Nastroje, afekty, wzruszenia nie zależą od woli, ale działanie pod ich wpływem prowadzi do chaosu wewnętrznego i dysharmonii w relacjach osobowych. Jeśli zauroczenie, namiętność, zaślepienie zdominuje wolę i rozum, to łatwo ulec złudzeniom, "stracić głowę" dla kogoś, zakochać się - co jednak nie oznacza miłości.
3. Czy "osoba zakochana" może się zakochać?
Jest to pytanie o kontrolę osoby konsekrowanej nad sferą emocji. Jeśli osłabnie więź z Ukochanym, jeśli zabraknie czujności i opanowania, wówczas wierność zostaje wystawiona na próbę, a szatan natychmiast zaproponuje jakieś substytuty, które mogą skusić swą pozorną atrakcyjnością. Wyobraźmy sobie kochające się młode małżeństwo. Mimo upływającego czasu, nadal są w sobie zakochani. Mąż wyjeżdża służbowo na pewien czas, np. do USA. Małżonkowie tęsknią do siebie, często rozmawiają przez telefon, piszą listy. Czas im się dłuży. Czy pozostaną sobie wierni? Czy kochająca żona może zakochać się w kimś innym? Tak, może, ale... jeśli kocha męża - tęskni za nim, kontaktuje się z nim, czyta wielokrotnie jego listy - to oprze się pokusie zdrady. Wierność to nieustanne zwycięstwo miłości w codziennym życiu, to wytrwanie mocą miłości Chrystusa w Jego miłości...
4. Dlaczego siostra zakonna może się zakochać?
Ponieważ jest człowiekiem jak każdy, obdarzona przez Boga zadaniem panowania nad światem, w tym również nad sobą. Do końca życia, dopóki istniejemy w ciele, nie jesteśmy w stanie uwolnić się od naszej natury. Pozbawienie człowieka emocji, gdyby nawet było to możliwe, oznaczałoby okaleczenie osobowości. Nie sposób funkcjonować bez "serca". Wciąż trzeba uczyć się kochać...
Czystość konsekrowana nie jest odrzuceniem miłości, lecz nieustannym poszukiwaniem dróg wierności Temu, który jest Miłością, aby na co dzień żyć, jakby "widząc Niewidzialnego"...