ZAŁOśENIA DOTYCZĄCE POLITYKI SPOŁECZNEJ WOBEC LUDZI STARYCH

W WARSZAWIE

1/ Polityka społeczna wobec ludzi starych to duŜo więcej niŜ społeczna integracja

osób zagroŜonych wykluczeniem lub wykluczonych.

2/ Działania na rzecz seniorów muszą być podejmowane z myślą o dwu

podstawowych celach:

 zapobieganie deprywacji, działania osłonowe: problemy zdrowotne, niski

standard mieszkań, trudności finansowe, naduŜycia i przemoc wobec ludzi

starych itd.

 aktywizacja: przedłuŜanie zawodowej aktywności, wolontariat, twórczość,

samopomoc itd.

3/ Tylko znikoma część ludzi starych - to beneficjenci pomocy społecznej. Dlatego

teŜ nietrafne i niestosowne jest umieszczanie zadań związanych z potrzebami tej

grupy mieszkańców wśród zadań pomocy społecznej, jak dzieje się to w Strategii

Rozwoju Miasta Stołecznego Warszawy do 2020 roku7 (program operacyjny 1.1.6).

Pomoc społeczna powinna wspierać osoby społecznie wykluczone, zaś pozostali

seniorzy powinni mieć moŜliwość korzystania zarówno z oferty przygotowanej przez

instytucje pomocy społecznej, jak i inne instytucje i organizacje - edukacyjne,

kulturalne, rekreacyjne. Poprawa jakości Ŝycia seniorów powinna znaleźć się wśród

zadań realizowanych w związku z róŜnorodnymi celami strategii:

 Cel strategiczny 1: Poprawa jakości Ŝycia i bezpieczeństwa mieszkańców

Warszawy >> (wszystkie cele operacyjne zawarte w tym celu strategicznym);

 Cel strategiczny 2 : Wzmocnienie poczucia toŜsamości mieszkańców poprzez

pielęgnowanie tradycji, rozwój kultury i rozwój aktywności społecznej >> cel

operacyjny 2.4: Aktywizacja społeczności lokalnych i organizacji

pozarządowych.

zagroŜone. Na liczącej 14 pozycji liście grup podatnych na wykluczenie społeczne znalazły się samotne osoby

starsze. Podaję za: www.reintegracja.gov.pl (7.11.2004)

7 Uchwała Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 25 listopada 2005 roku.

9

4/ W ofercie instytucji polityki społecznej dla seniorów uwzględnione musi być duŜe

zróŜnicowanie ich potrzeb i moŜliwości. Jednocześnie oferta ta powinna dawać

osobom starszym moŜliwość wyboru (!) świadczeń i usług najlepiej dostosowanych

do ich oczekiwań oraz zasobów (finansowych, społecznych, intelektualnych), jakimi

dysponują. Taką róŜnorodność i moŜliwość wyboru zapewnić mogą centra socjalne,

realizujące róŜnorodne programy, udostępniające swoje usługi na zróŜnicowanych

zasadach (bezpłatnie, za odpłatnością; ze skierowania, bez skierowania itd.)

5/ Inwentaryzacja zasobów, niezbędna przy formułowaniu strategii społecznej

miasta, wymaga ich opisu i oceny stanu nasycenia nimi na dwu róŜnych poziomach

zarządzania. Na poziomie dzielnic naleŜy analizować występowanie takich instytucji,

jak np. centra socjalne, domy dziennego pobytu, kluby seniora, natomiast na

poziomie miasta naleŜy ocenić występowanie takich instytucji, jak np. domy pomocy

społecznej, Uniwersytety Trzeciego Wieku - a więc mających zasięg

ponaddzielnicowy.

6/ W programach adresowanych do seniorów naleŜy zwracać uwagę na

wzmacnianie więzi międzypokoleniowych - zarówno w wymiarze rodzinnym (np.

poprzez dostarczanie wsparcia rodzinom opiekującym się seniorami, poprzez

wprowadzanie pokolenia dziadków w świat wartości i symboli pokolenia wnuków), jak

w skali relacji w środowisku lokalnym.

7/ Najbardziej atrakcyjna oferta instytucji polityki społecznej moŜe nie być

wykorzystana, jeŜeli:

 seniorzy nie będą o niej naleŜycie informowani;

 przestrzeń publiczna (ulice, środki komunikacji miejskiej, urzędy) będzie

postrzegana przez nich jako nieprzyjazna.

8/ W strategii musi być uwzględniona obowiązująca powszechnie w polityce

społecznej państw rozwiniętych zasada, by świadczyć pomoc seniorom przede

wszystkim i jak najdłuŜej w ich domach. Stąd polityka senioralna miasta powinna

zawierać „komponent mieszkaniowy” - programy tworzenia róŜnych form mieszkań

dla osób starszych, np. samodzielnych mieszkań wyposaŜonych w system alarmowy,

10

skupisk indywidualnych mieszkań seniorów z dostępem do usług medycznych i

socjalnych, komunalnych domów wielopokoleniowych z rozwiniętą i wspieraną przez

miasto pomocą sąsiedzką.

9/ Specyfika potrzeb zdrowotnych w starszym wieku powoduje, Ŝe potrzebni są nie

tylko lekarze geriatrzy, ale zespoły geriatryczne, w których skład wchodzą róŜni

specjaliści: geriatra, rehabilitant, pracownik socjalny, pielęgniarka. Dotychczasowy

system finansowania z NFZ opieki geriatrycznej nie daje moŜliwości organizowania

takich zalecanych przez specjalistów zespołów. Niezbędne w tej sprawie jest

wsparcie finansowe ze strony samorządu.

---