Nicolaus August Otto (1832 Holzhausen - 1891 Kolonia) - samouk, syn rolnika, przeszedł przeszkolenie na sprzedawcę. Wynalazca nazwanego na jego cześć silnika Otto (silnik o zapłonie iskrowym).
W 1864 założył razem z inżynierem Eugenem Langenem pierwszą na świecie fabrykę silników, dzisiejsze DEUTZ AG.
Na Paryskiej Wystawie w roku 1867 po raz pierwszy zaprezentowali publiczności własną wersję silnika benzynowego w którym tłoki przekazywały energię przez zębatkę a nie mechanizm korbowy. Ta nowa konstrukcja silnika zużywała jedną trzecią paliwa w porównaniu do ówcześnie znanych silników. Wynalazcy zostali wyróżnieni złotym medalem w kategorii: ekonomiczne silniki dla małych przedsiębiorstw. Wybudowano prawie 5.000 sztuk takich silników.
W 1876 (patent 1877) Otto udało się opracować silnik czterosuwowy ze sprężoną mieszanką paliwową, częściowo bazujący na silniku Lenoira. Ten typ silników do dzisiejszego dnia jest podwaliną pod budowę silników spalinowych o zapłonie iskrowym (dlatego wszystkie silniki benzynowe z zapłonem iskrowym i posuwisto-zwrotnym ruchem tłoka, gdzie energia z nich jest przenoszona przez wał korbowy są nazywane silnikami Otto).
W 1884 r. Otto wynalazł elektryczny zapłon dla swoich silników benzynowych.
W latach 1886 - 1889 zgłoszone na fabrykę silników Deutz patenty: zasadniczy i pochodny zostały w znacznej części unieważnione. Głównym tego powodem były wcześniejsze publikacje z roku 1861, francuskiego inżyniera Alphonse'a Beau de Rochasa (1815 - 1893).
Étienne Lenoir, (1822 - 1900) wynalazca francuski pochodzenia belgijskiego. W 1860 r. zbudował pierwszy użyteczny silnik spalinowy, dwusuwowy, jednocylindrowy, pracujący na mieszance gazu ziemnego i powietrza, o mocy 8,8 kW. Jego prosty silnik poruszał pojazd, który przejechał trasę między Paryżem a Joinville-le-Pont. Silnik ten był umieszczony w starym wozie konnym, więc koła poruszały się za pośrednictwem łańcucha wokół kół osi. Silnik Lenoira otrzymał dnia 20 stycznia 1860 r. francuski patent nr 43624.
Źródła:
www.wikipedia.pl
www.wikipedia.org
wwwnt.if.pwr.wroc.pl/KWAZAR/jaktopracuje/.../historia.htm
Obieg Otto - jest obiegiem porównawczym dla silników spalinowych tłokowych o zapłonie iskrowym (ZI), spalających mieszaninę paliwowo powietrzną, charakteryzujących się szybkim procesem spalania. Cechą charakterystyczną obiegu Otto jest doprowadzanie ciepła przy stałej objętości.
Przemiany politropowe składające się na obieg Otto:
1-2 - adiabata (izentropa) sprężania,
2-3 - izochora doprowadzania ciepła,
3-4 - adiabata (izentropa) rozprężania,
4-1 - izochora odprowadzania ciepła.
Stopień sprężania:
dla obiegu teoretycznego Otto 
VS [m3] - pojemność skokowa cylindra,
VK [m3] - pojemność komory sprężania (spalania),
VC [m3] = VS + VK - pojemność całego cylindra.
Sprawność obiegu Otto:
Wzrost sprawności obiegu można uzyskać poprzez zwiększenie wartości stopnia sprężania ε, który dla większości współczesnych silników o ZI osiąga wartość nieco ponad 10 (dla paliw o liczbie oktanowej LO 95, LO 98).
W przypadku silników sprężających mieszaninę paliwowo - powietrzną zbyt wysoka wartość stopnia sprężania prowadzi bowiem do wystąpienia samozapłonu paliwa oraz do detonacyjnego spalania paliwa tzw. stukowego.
LO charakteryzuje paliwa stosowane w silnikach ZI pod względem odporności na samozapłon i spalanie detonacyjne. Im wyższa liczba oktanowa, tym paliwo odporniejsze jest na samozapłon i spalanie detonacyjne.
Dopuszczalny stopień sprężania zależy więc od liczby oktanowej paliwa np.
nafta LO = 50 to ε = 4,
benzyna niskooktanowa LO = 76 to ε = 7
benzyna bezołowiowa LO = 95 to ε = 10.
Ciekawostka:
Nafta jest paliwem o takich własnościach, które pozwoliło na jej zastosowanie w dawnych rolniczych silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym ale także w niektórych silnikach o zapłonie samoczynnym.
3
1
2
3
4
v
p
qd
qw
DMP
GMP
v1
v2
VS
VK
Wyszukiwarka