Polski pytania, 9-16, 9

Pobierz cały dokument polski.pytania.9.16.9.doc Rozmiar 45 KB

Fragment dokumentu:

9. Romantyzm, podobnie jak Platon, twierdził, że miłość jest związkiem dusz, nie ciał. Dlatego oddzielili pojęcie miłości od tradycyjnego szukania szczęścia i erotyzmu. Na dodatek bohater romantyczny był zawsze bohaterem nieszczęśliwym, ponieważ jego dusza nie mogła spotkać się z duszą ukochanej. Dzieliło je zawsze jakieś dramatyczne rozstanie, przeciwności losu, zawieruchy historii. Miłość romantyczna była miłością kataraktyczną, bohater cierpiał, przeżywał ostry ból istnienia, własną samotność. Potem, szukając celu i sensu istnienia, z kochanka kobiety stawał się często kochankiem ojczyzny.

Miłość nie znosiła kompromisów toteż zakochany bohater romantycznej literatury znajdował się na przemian w stanie niebiańskiego szczęścia lub gwałtownej rozpaczy, nasuwającej samobójcze myśli. Tak mocnymi więzami miłość łączyła kochanków, jakby świat wokół nich nie istniał, jakby żyli tylko dla siebie. Zawsze we dwoje, zawsze nienasyceni, razem, aż do śmierci.

10. Ważnym elementem romantycznej wizji świata była natura. Romantycy stworzyli nowy sposób myś­lenia o niej, nową jej koncepcję. Odrzucili oświeceniowe poglądy traktujące naturę, jako wy­re­gu­lo­wa­ny mechanizm. Rozumieli ją natomiast jako byt pierwotny, jako twór tajemniczy, uduchowiony, wiecznie ży­wy. Odkryli tzw. „duszę natury”.
Szczególny stosunek do natury przeciwstawianej kulturze wynikał z filozoficznego pojmowania na­tury, z przeświadczenia o jedności świata duchowego i materialnego. Obcowanie z naturą wzbudzało u niektórych poetów uczucie niemal mistycznego zespolenia ze wszechbytem, sprzyjało panteistycznej ref­leksji, poczuciu nieskończoności. Pod wpływem folkloru przyroda pojawiała się także w ujęciach baś­nio­wo-fantastycznych. Stała się ulubionym przedmiotem poetyckiego opisu i podmiotem sztuki roman­ty­cznej. Stąd też wywodzi się owa, „romantyczna geografia”, odkrywanie odrębności malowniczej kom­po­zycji regionalnego pejzażu i pomników przeszłości. Stosunek uczuciowy do rodzimej przyrody, za­chwyt nad ojczystym krajobrazem sprzyjały pogłębieniu patriotyzmu.
Podstawową właściwość natury romantycy widzieli w jej nieustannym odradzaniu się. To od­wiecz­ne prawo świadczyło o cudownym, duchowym charakterze natury, a równocześnie uzasadniało ro­man­tyczną wiarę w możliwości odradzania się jednostek i narodu.

11. Natura w epoce romantyzmu postrzegana była jako byt idealny, wolny od działania czasu, wieczny. Panują w niej doskonałe pierwotne prawa i dlatego jest wolna, niezależna, nieujarzmiona i potężna. Stąd wziął się specyficzny pejzaż romantyczny: noc, wzburzone morze, skały, góry, koloryt rodzimego krajobrazu.
Fascynację romantyków żywiołowością, dynamizmem i malowniczością natury doskonale obrazują ich dzieła, zarówno literackie, jak i malarskie. Za największego mistrza pióra w tej dziedzinie można uznać Adama Mickiewicza, natomiast mistrzem pędzla będzie zdecydowanie Caspar David Friedrich - malarz niemiecki.

Pejzaż romantyczny cechował się dużą różnorodnością. Artyści dostrzegali jakby dwie strony natury. Z jednej, była to dzika, nieposkromiona i posępna przyroda, której metafizyczne działanie dawało się odczuć przede wszystkim po zmierzchu. Z drugiej, artyści zachwycali się pięknem skąpanego w słońcu krajobrazu: pól, łąk, jezior itp., mówiąc o nich wprost i nie siląc się na konstruowanie kunsztownych porównań

Pobierz cały dokument polski.pytania.9.16.9.doc rozmiar 45 KB