Estetyka jako "organon", "narzędzie" filozofii, stanowiła tez rdzeń systemu Wilhelma Schellinga, filozofa-poety, którego mocne więzy łączyły z innymi twórcami niemieckiej szkoły romantycznej. Uznanie w "systemie filozofii przyrody" jaźni jako drugiego obok natury przejawu bytu absolutnego, wywiedzione stad twierdzenie o paralelizmie natury i sztuki, dzieła Boga-twórcy i dzieła twórczego geniusza artysty- to przekonanie kapitalne dla romantyzmu. W "systemie transcendentalnego idealizmu" uwydatniona została szczególna rola intuicji zarówno w procesie poznania, jak w procesie twórczym i we przeżyciu estetycznym, w najwyższym zaś stopniu przejawiająca się w doznaniach mistycznych. Poezja-to spontaniczna twórczość zrodzona z intuicji, wyraz geniusza natchnionego, świadome zaś kształtowanie formy, niejako jej strona techniczna- to przejaw talentu. Również u Schellinga pojawiło się uczucie nieskończoności, które przejmie estetyka romantyzmu. Językiem filozofii Schellinga, stawiającego intuicyjne poznanie poetyckie na równi z filozoficznym, zostały autorytatywnie sformułowane dumne przekonania poetów romantycznych, wyrażone w wielu lirycznych wyznaniach i manifestach, przeświadczenie o ich "boskim kreacjonizmie", o szczególnej władzy poezji, o mocy wręcz profetycznej.
Straszewska, Maria. Romantyzm. Warszawa 1964. Zwyciestwo romantyzmu w literaturze, s.31.