Pakiet Corel DRAW stanowią następujące programy:
CorelDRAW - do rysowania,
Corel BAR CODE - do generowania kodów paskowych,
Corel PHOTO-PAINT - do malowania i obróbki skanowanych zdjęć
CorelTRACE - do zamiany obrazu rastrowego na wektorowy
Corel CAPTURE
Corel TEXTURE
Za pomocą pakietu Corel DRAW można zrealizować podstawowe zadania graficzne: -tworzyć własne obrazki, -wczytywać pliki z skanerów i kamer cyfrowych, -obrabiać skanowane obrazy, -tworzyć animacje, -łączyć poszczególne obrazki w filmy, -optymalizować pliki graficzne pod kątem zastosowań w Internecie
Typy plików map bitowych: CPT, TIF, PCX, BMP, GIF, PCD, JPG, DCS, WI, PSD, CAL, IMG,RAW
Typy plików grafik wektorowych: WPG, 3DMF, AL, DXF, CGM, CPX, CDX, CMX, CDR, CPH, EPS, PDF
Typy plików tekstowych: WPM, WP4, WP5, WP8, TXT, SAM, MIF, DOC, RTF, WSD, WSW, XY, XLS, WQ/WB, WK
Skaner - to elektroniczne urządzenie, które za pomocą światła i układu optycznego odzwierciedla skanowany obiekt w postaci informacji cyfrowej.
Rozdzielczość obrazów (rastrowa)
Rozdzielczość opisuje dokładność, z jaką detale obrazka są zapisane w pliku, jak również stopień dokładności możliwy do osiągnięcia przy oddawaniu detali obrazka za pomocą danego urządzenia wejściowego lub wyjściowego. Przy pracy z mapami bitowymi rozdzielczość wpływa zarówno na jakość obrazka, jak i na rozmiar pliku.
Rozdzielczość obrazka
Odnosi się do odległości między pikselami w obrazku i mierzona jest w pikselach (ppi) lub punktach (dpi) przypadających na cal.
Mapa bitowa - to obraz utworzony z ciągów pikseli lub kropek. Mogą mieć one różne rozmiary. Im są mniejsze tym dokładniej oddają kształty obrazu. Widocznych jest więcej szczegółów i subtelności. Linie i krzywe są ostrzejsze. Przejścia tonalne są bardziej płynne.
Obrabiana w programie graficznym mapa bitowa ma w rzeczywistości charakter rastrowy.
Obraz rastrowy - to siatka (najczęściej kwadratów), której poszczególne elmenty składowe - tzw. piksele posiadają atrybuty informujące o ich wielkości, położeniu w siatce i kolorze.
Gęstość linii rastra (rozdzielczość) określa liczbę punktów użytych do odtworzenia obrazu. Gęstość mierzona jest w jednostkach lpi (linie na cal) - jest to tzw. liniatura. Liczba lpi określa rzędy punktów umieszczonych na długości jednego cala (2,54 cm).
Tryb, w którym kolory składają się z trzech składowych: czerwony (R - RED), zielony (G - GREEN) ,niebieski (B - BLUE).
Kolory składowe w modelu CMYK: niebieskozielony (C - CYJAN), purpurowy (M - MAGENTA), żółty (Y - YELLOW), czarny (K - BLACK).
Pozyskiwanie danych do SIP
Pozyskiwanie danych analogowych i przetwarzanie na postać cyfrową: - digitalizacja, skanowanie, wektoryzacja, tworzenie i uzupełnianie baz danych
Digitalizacja to przetwarzanie obrazów i rysunków analogowych (np. papierowych map) na postać cyfrową, przez odczytywanie współrzędnych poszczególnych obiektów graficznych (punkty, linie, poligony) przy pomocy urządzeń zwanych digitizerami lub digimetrami.
Digitalizacja może być prowadzona na przyrządach wyposażonych w stół wytwarzający pole elektromagnetyczne lub też za pomocą digitizerów
Pierwszy rodzaj digitizerów umożliwia prowadzenie digitalizacji tylko takich materiałów, które nie powodują zakłóceń pola elektromagnetycznego. Drugie rozwiązanie nie ma ograniczeń dotyczących materiału, ale jego wadą są znaczne rozmiary urządzenia. Digitizery te wyposażone są w prowadnicę.
Wektoryzacja. Zeskanowana mapa, w postaci rastrowej, może być przekształcona do formy wektorowej w wyniku wektoryzacji. Zamiana obrazu rastrowego na wektorowy wymaga wskazania wszystkich punktów niezbędnych dla utworzenia mapy. Są to przede wszystkim miejsca załamania linii.
Na mapie wektorowej występują obiekty podstawowe i pochodne.
Do obiektów podstawowych zaliczają się trzy grupy elementów (figur geometrycznych):
- punkty - zerowymiarowe, które nie posiadają długości ani powierzchni,
- linie i polilinie - jednowymiarowe, charakteryzujące się długością,
-poligony - dwuwymiarowe, które charakteryzują się powierzchnią i obwodem.
Obiekty pochodne, w tym także obiekty o charakterze opisowym, to: -etykiety - informacje opisowe tworzone z tabeli atrybutów,
-teksty (napisy) - treści niezależne od informacji opisowej.
Wektoryzacja manualna (ręczna) polega na wskazywaniu przy pomocy myszki na ekranie komputera obiektów na podkładzie rastrowym. Wektoryzacji podlegają charakterystyczne punkty zeskanowanej mapy (najczęściej są to punkty załamania linii), które wymagają przeniesienia do geometrycznego szkieletu mapy numerycznej. Wektoryzacji nie podlegają opisy map!
Istnieje wiele programów komputerowych wspomagających proces wektoryzacji (np. AutoCad, ArcView, Arc/Info, MapInfo, MicroStation, i inne).
Niektóre z programów umożliwiają także wspomaganie manualnej wektoryzacji przez proponowanie przebiegu linii, co znacznie przyspiesza cały proces. Jest to wektoryzacja półautomatyczna.
Wektoryzacja automatyczna realizowana jest za pomocą programów komputerowych, które automatycznie zamieniają wszystkie elemen, ty rastra na obiekty wektorowe.
Proces zamiany obrazu na obiekty wektorowe odbywa się nieprzerwanie bez udziału operatora. Rola operatora sprowadza się do zadania odpowiednich parametrów wykorzystywanych przez algorytm dokonujący automatycznej wektoryzacji. Metoda ta daje zadowalające efekty w wypadkach, gdy rysunek stanowi zbiór linii właściwej jakości graficznej, które nie tworzą zbyt wielu przecięć.
**Ogólna charakterystyka procesu obejmuje trzy etapy: redukcję grubości, rekonstrukcję topologiczną, interaktywną redakcję na ekranie komputera uzyskanego zapisu wektorowego
Kalibracja rastra; Podstawowym problem z jakim można się spotkać przy wektoryzacji zbiorów rastrowych jest kalibracja rastra, tzn. jego transformacja do przyjętego układu współrzędnych. Polega to na dopasowaniu głównych punktów granicznych mapy rastrowej do rzeczywistych współrzędnych geograficznych.
Do wykonania transformacji można się posłużyć:
- współrzędnymi punktów uzyskanymi w wyniku pomiarów terenowych (pomiary geodezyjne, GPS), -punktami osnowy matematycznej, -istniejącą mapą numeryczną (wektoryzowanego obszaru lub sąsiedniego).
GPS (Global Positioning System) - Globalny System Wyznaczania Pozycji, System Globalnego Pozycjonowania.
W 1973 roku Departament Obrony USA podjął decyzję o połączeniu istniejących programów, w celu stworzenia ogólnoświatowego, odpornego na warunki pogodowe, trójwymiarowego systemu nawigacyjnego, nazwanego Navstar GPS. GPS jest własnością rządu Stanów Zjedno.
System składa się z trzech grup elementów:
część przekaźnikowa - system 24 satelitów umieszczonych na 6 okołoziemskich orbitach na wysokości 20200 km nad powierzchnią Ziemi, z których każdy transmituje informację czasową oraz dane nawigacyjne. Czas obiegu orbit wynosi około 12 godzin, przy czym system został tak zaprojektowany, że o każdej porze dnia i w każdym miejscu na Ziemi można oczekiwać (z prawdopodobieństwem 99,96%) dostępności sygnału od co najmniej 5 satelitów. Taka konfiguracja umożliwia (z małymi wyjątkami) wyznaczenie pozycji dowolnego miejsca na powierzchni Ziemi o dowolnej porze dnia lub nocy. Na niewielkich obszarach wyznaczenie pozycji jest niemożliwe w okresie nie dłuższym niż około 20 minut w ciągu doby.
część naziemna - Głównej Stacji Nadzoru (Master Control Station w Bazie Sił Powietrznych Falcon w Colorado Springs) i 5 lokalnych stacji monitorujących,
część odbiorcza - odbiorniki, którymi posługują się użytkownicy systemu GPS.
GPS - wyznaczanie pozycji; Każdy z satelitów wyposażony jest w zespół atomowych wzorców częstotliwości generujący lokalną skalę czasu. Jej zasadniczą cechą jest stabilność. Parametry satelitarnych skal czasu i parametry orbit satelitarnych wyznaczane są przez Naziemne Centra Śledzące. Informacje te przesyłane są na pokłady satelitów celem dalszej retransmisji do użytkowników systemu.
Struktura sygnału satelitarnego umożliwia
odbiornikowi wyznaczenie czasu jaki upłynął od momentu wysłania sygnału do momentu odbioru i określenie w ten sposób odległości pomiędzy użytkownikiem a satelitą. Dane nawigacyjne służą odbiornikowi do określenia położenia satelity w momencie nadawania sygnału. Odległości do satelitów i ich współrzędne są wystarczającymi danymi do wyznaczenia położenia odbiornika.
Dla trójwymiarowego określenia położenia odbiornika potrzebne są dane z czterech satelitów, ponieważ oprócz trzech współrzędnych wyznaczyć należy również poprawkę zegara odbiornika.
GPS - GLONASS
Podobny system, o nazwie GLONASS, uruchomiony został w Związku Radzieckim. Pełna konstelacja satelitów GLONASS składa się 24 obiektów rozmieszczonych na trzech płaszczyznach orbitalnych Po skompletowaniu, na początku 1996 roku, pełen zestaw satelitów był dostępny przez okres około 40 dni. Pod koniec roku 1996 na orbicie znajdowało się 21 aktywnych obiektów. Na każdej płaszczyźnie powinno znajdować się 8 równomiernie rozmieszczonych satelitów. Orbity są kołowe i znajdują się na wysokości około 19100 km.
GPS zapewnia dwa poziomy dokładności:
- Dokładny Serwis Pozycyjny (PPS - Precise Positioning Service)
- Standardowy Serwis Pozycyjny (SPS - Standard Positioning Service).\
Dokładny serwis pozycyjny - PPS dostępny jest tylko dla autoryzowanych użytkowników, zapewniając wysoką dokładność danych o pozycji i czasie.
Do autoryzowanych użytkowników należą: Siły Zbrojne USA i NATO (o autoryzacji użytkownika decyduje Departament Obrony USA).
PPS dostarcza informacji o pozycji z dokładnością nie gorszą niż 16 metrów i informacji o czasie z dokładnością nie gorszą niż 100 nanosekund w stosunku do czasu UTC-USNO Dostęp do PPS kontrolowany jest dwiema metodami:- Ograniczony Dostęp (SA - Selective Availability) - Anti-spoofing (A-S)
Ograniczony Dostęp (SA - Selective Availability) - pozwala na zmniejszenie dokładności pozycji i czasu dostępnych dla nieautoryzowanych użytkowników. SA działa poprzez wprowadzanie kontrolowanych błędów do sygnałów satelity i depeszy satelitarnej. Departament Obrony zadeklarował, iż w czasie pokoju SA zmniejszy dokładność pozycji dla użytkowników SPS do 100 metrów (95%, 2D).
SA zostało wyłączone decyzją prezydenta USA z dniem 01.05.2000 r.
Anti-spoofing (A-S) - jest włączany bez ostrzeżenia by uniemożliwić imitowanie sygnałów PPS przez nieprzyjaciela. Technika ta zmienia kod, szyfrując go. Klucz do szyfru dostępny jest wyłącznie autoryzowanym użytkownikom. W ten sposób uzyskują oni maksymalną dostępną dokładność.
Standardowy serwis pozycyjny - SPS
Standardowy serwis pozycyjny dostarcza informacji o pozycji z dokładnością nie gorszą niż 100 metrów (95%,2D) w rozwiązaniach dwuwymiarowych i 156 metrów (95%,3D) w rozwiązaniach trójwymiarowych. Dokładność informacji o czasie określona jest na nie gorszą niz. 337 nanosekund (95%) w stosunku do skali UTC(USNO). SPS przeznaczony jest głównie dla użytkowników cywilnych.
Sztucznie wprowadzone i niektóre naturalne ograniczenia dokładności mogą być w dużym stopniu wyeliminowane przy użyciu technik różnicowych. Techniki te polegają na wykorzystaniu poprawek wyznaczanych przez precyzyjnie zlokalizowane odbiorniki, zwane stacjami referencyjnymi.
Systemy wspomagania pomiarów GPS
System EGNOS (European Geostationary Navigation Overlay Service) został zaprojektowany, aby zwiększyć dokładność pomiaru pozycji wyznaczanej technikami GPS.
Na system EGNOS składają się stacje odbiorczo-kontrolne i satelity geostacjonarne. Zadaniem stacji odbiorczych jest odbieranie sygnałów z satelitów GPS oraz obliczenie różnicy pomiędzy znaną pozycją stacji odbiorczej, a pozycją obliczoną na podstawie odebranych sygnałów GPS.
System WAAS jest amerykańskim odpowiednikiem technologii satelitarnej transmisji poprawki różnicowej dla odbiorników GPS. Korekcja jest posyłana z satelitów geostacjonarnych wprost do anten odbiorników GPS (tylko specjalnie do tej funkcji przygotowanych, tzn. "WAAS ready"). Dokładność pozycji wykazywanej przez odbiornik po uwzględnieniu poprawki WAAS/EGNOS wynosi ok. 1-2 m.
Wyznaczenie pozycji anteny odbiornika może odbywać się w dwojaki sposób: -na zasadzie pomiarów absolutnych w sposób różnicowy
Absolutne wyznaczenie współrzędnych przestrzennych odbywa się na zasadzie rejestracji jednym odbiornikiem sygnałów
pochodzących z minimum czterech satelitów.
Ze względu na duży wpływ środowiska na właściwości propagacji fal radiowych (jonosfera, troposfera, sygnały odbite), niedokładności parametrów orbit satelitów wyznaczane tą metodą współrzędne osiągają dokładność od kilku do kilkunastu metrów.
Metoda różnicowa wymaga synchronicznych obserwacji przy zastosowaniu co najmniej dwóch odbiorników GPS, gdzie jeden z nich traktowany jest jako stacja bazowa zaś drugi - jako stacja ruchoma.
Nawigacja w czasie rzeczywistym
Wyznaczanie w czasie rzeczywistym pozycji obiektów lądowych, morskich, lotniczych, kosmicznych. Czas trwania pomiaru jest bardzo krótki, zazwyczaj nie przekracza sekundy, typowa dokładność jest rzędu kilkudziesięciu metrów, przy wykorzystaniu technik różnicowych osiąga wielkości submetrowe. Uzyskane informacje wykorzystywane mogą być między innymi dla potrzeb nawigacyjnych, w systemach nadzoru ruchu obiektów.
Pomiary geodezyjne Static, Fast Static
Przed przystąpieniem do prac terenowych z wykorzystaniem odbiorników GPS należy zaplanować sesje pomiarowe. -Liczba i rozmieszczenie satelitów na nieboskłonie (wsp. PDOP) -Moc odbieranego sygnału GPS (wsp. SNR) -Wysokość i zwarcie drzewostanu, a szczególnie występowanie w bezpośrednim sąsiedztwie dużych pni drzew