X DZIEŃ PAPIESKI (10 X 2010)

pod hasłem:

„JAN PAWEŁ II - ODWAGA ŚWIĘTOŚCI”

Świętość nie jest przywilejem

nielicznych, lecz powinnością

wszystkich…

Święci i błogosławieni wyniesieni na ołtarze przez Jana Pawła II

Ojciec Święty Jan Paweł II 1338 sług Bożych ogłosił błogosławionymi, 482 osoby świętymi. Łącznie beatyfikował i kanonizował 1820 osób. Przez tak liczne kanonizacje i beatyfikacje "przybliżył" świętość. Mówił do nas: "Nie lękajcie się być świętymi nowego tysiąclecia! Bądźcie miłośnikami kontemplacji i modlitwy; postępujcie zgodnie z wyznawaną wiarą i służcie ofiarnie braciom jako żywe członki Kościoła i budowniczowie pokoju". Święci żyją wśród nas. Mają te same problemy co my. Słuchajmy, co mówią. Są przede wszystkim ludźmi modlitwy. Idźmy więc za ich przykładem, bo świętość nie jest tylko dla wybranych…

Polscy święci ogłoszeni przez Jana Pawła II:

1. Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941) — beatyfikowany 17 X 1971 r. w Rzymie i tamże kanonizowany 10 X 1982 r.

2. Albert Chmielowski (1845-1916) - beatyfikowany 22 VI 1983 r. w Krakowie i kanonizowany 12 XI 1989 r. w Rzymie

3. Rafał Kalinowski (1835-1907) — beatyfikowany 22 VI 1983 r. w Krakowie i kanonizowany 17 XI 1991 r. w Rzymie

4. Jadwiga, Królowa Polski (1374-1399) — zezwolenie na kult 31 V 1979 r., kanonizowana 8 VI 1997 r. w Krakowie

5. Jan z Dukli (1414-1484) — potwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów» 21 l 1733 r., kanonizowany 10 VI 1997 r. w Krośnie

6. Kinga (1224-1292) — potwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów» 11 VI 1690 r., kanonizowana 16 VI 1999 r. w Starym Sączu

7. Faustyna Kowalska (1905-1938) - beatyfikowana 18 IV 1993 r. w Rzymie i tam kanonizowana 30 IV 2000 r.

8. Józef Pelczar (1842-1924) — beatyfikowany 2 VI 1991 r. w Rzeszowie i kanonizowany 18 V 2003 r. w Rzymie

9. Urszula Ledóchowska (1865-1939) — beatyfikowana 20 VI 1983 r. w Poznaniu i kanonizowana 18 V 2003 r. w Rzymie

Polscy błogosławieni wyniesieni do chwały ołtarzy przez Jana Pawła II:

1. Karolina Kózka (1898-1914) — beatyfikowana 10 VI 1987 r. w Tarnowie

2. Michał Kozal (1893-1943) — beatyfikowany 14 VI 1987 r. w Warszawie

3. Honorat Koźmiński (1829-1916) - beatyfikowany 6 X 1988 r. w Rzymie

4. Franciszka Siedliska (1842-1902) — beatyfikowana 23 IV 1989 r. w Rzymie

5. Bolesława Lament (1862-1946) - beatyfikowana 5 VI 1991 r. w Białymstoku

6. Rafał Chyliński (1694-1741) — beatyfikowany 9 VI 1991 r. w Warszawie

7. Aniela Salawa (1881-1922) — beatyfikowana 13 VIII 1991 r. w Krakowie

8. Maria Angela Truszkowska (1825-1899) — beatyfikowana 18 IV 1993 r. w Rzymie

9. Stanisław Kazimierczyk (1433-1489) — potwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów» 18 IV 1993 r. w Rzymie

10. Joanna Kolumba Gabriel (1858-1926) — beatyfikowana 16 V 1993 r. w Rzymie

11. Maria Marcelina Darowska (1827-1911) — beatyfikowana 6 X 1996 r. w Rzymie

12. Wincenty Lewoniuk (1849-1874) i 12 towarzyszy, męczennicy podlascy — beatyfikowani 6 X 1.996 r. w Rzymie

13. Bernardyna Jabłońska (1878-1940) — beatyfikowana 6 VI 1997 r. w Zakopanem

14. Maria Karłowska (1865-1935) — beatyfikowana 6 VI 1997 r. w Zakopanem

15. Wincenty Frelichowski (1913-1945) — beatyfikowany 7 VI 1999 r. w Toruniu

16. Antoni Julian Nowowiejski (1858-1941) i 107 towarzyszy, męczennicy okresu II wojny światowej - beatyfikowani 13 VI 1999 r. w Warszawie

17. Edmund Bojanowski (1814-1871) — beatyfikowany 13 VI 1999 r. w Warszawie

18. Regina Protmann (1552-1613) - beatyfikowana 13 VI 1999 r. w Warszawie

19. Maria Stella Mardosewicz (1888-1943) i 10 towarzyszek, męczennice z Nowogródka — beatyfikowane 5 III 2000 r. w Rzymie

20. Zygmunt Gorazdowski (1845-1920) — beatyfikowany 26 VI 2001 r. we Lwowie (Ukraina)

21. Józef Bilczewski (1860-1923) — beatyfikowany 26 VI 2001 r. we Lwowie (Ukraina)

22. Zygmunt Szczęsny Feliński (1822-1895) — beatyfikowany 18 VIII 2002 r. w Krakowie

23. Jan Balicki (1869-1948) — beatyfikowany 18 VIII 2002 r. w Krakowie

24. Jan Beyzym (1850-1912) — beatyfikowany 18 VIII 2002 r. w Krakowie

25. Sancja Janina Szymkowiak (1910-1942) — beatyfikowana 18 VIII 2002 r. w Krakowie

Św. Maksymilian Maria Kolbe
(1894-1941)

Rajmund Kolbe urodził się 08.10.1894 r. w Zduńskiej Woli. Jego rodzice, byli tkaczami. Rajmund uczył się w domu, tylko przez rok chodził do szkoły handlowej. W 1907r., razem z bratem podjął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, gdzie też obaj, w 1910 r. wstąpili do zakonu. Wraz z suknią zakonną otrzymał imię Maksymilian. W 1912 r. wysłano go na studia do Rzymu. Tam uzyskał doktorat z filozofii w 1915 r., a z teologii w 1919 r. W Rzymie też przyjął święcenia kapłańskie (28.04.1918). W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady w seminarium ojców franciszkanów w Krakowie, które po roku przerwał z powodu gruźlicy płuc.

W Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 roku, stowarzyszenie Rycerstwa Niepokalanej, które po powrocie do kraju szerzył najpierw w środowisku zakonnym, a od 1920 r. także wśród świeckich. Ma ono cel apostolski - "nawrócenie i uświęcenie wszystkich pod opieką i za przyczyną Niepokalanej", jak czytamy w pierwszym jego statucie. Dla realizacji celu stowarzyszenia zaczął od stycznia 1922 r. wydawać w Krakowie miesięcznik "Rycerz Niepokalanej". W 1927 r. założył pod Warszawą klasztor-wydawnictwo Niepokalanów, który wkrótce stał się znaczącym katolickim ośrodkiem prasowym i wydał kilka wielonakładowych miesięczników.

W 1930 r. św. Maksymilian wyjechał do Japonii i zaczął tam wydawać japoński odpowiednik "Rycerza Niepokalanej", a wkrótce założył także, "Niepokalanów Japoński". W 1936 r. sprowadzono go do Polski, aby pokierował Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie. W chwili wybuchu II wojny światowej było tam 700 zakonników i kandydatów. Jego działalność bowiem opierała się na pracy zakonników, których liczbę wciąż pomnażali nowi kandydaci, choć wspólnota prowadziła życie bardzo surowe i ubogie.

Wojna zatrzymała tę działalność. Zakonnicy musieli rozjechać się do domów, a pozostałych około 40 razem ze św. Maksymilianem Niemcy aresztowali 19.09.1939 r. Po powrocie św. Maksymilian zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. 17.02.1941 r. znów został aresztowany razem z 4 bliskimi współpracownikami. Przesłuchiwano go na Pawiaku, a w maju przewieziono do Oświęcimia, gdzie stał się numerem 16670 i w powszechnie znanych okolicznościach ofiarował się dobrowolnie na śmierć głodową za współwięźnia, ojca rodziny. Zmarł dobity zastrzykiem trucizny 18.08.1941 r.

Św. Faustyna Kowalska
(1905-1938)

Na skraju wioski Głogowiec, w domu Marianny i Stanisława Kowalskich przez dziesięć lat oczekiwano na narodziny pierwszego dziecka. Potem przyszło na świat dziesięcioro, a trzecim z kolei była dziewczynka, której na chrzcie świętym w kościele parafialnym w Świnicach Wareckich nadano imię Helena. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata, mając szesnaście lat wyjechała by na służbie u zamożnych rodzin zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Po roku wróciła, by prosić o pozwolenie na wstąpienie do klasztoru. Rodzice stanowczo odmówili, a Helenka wróciła na służbę.

Nie mając pozwolenia rodziców usiłowała zagłuszyć w swej duszy głos Bożego powołania, który odczuwała już od siódmego roku życia. 1.08.1925 r. kiedy miała dwadzieścia lat została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym otrzymała imię s. Maria Faustyna. W klasztorach, w których pracowała była kucharką, ogrodniczką i furtianką. Wszędzie pozostawiała po sobie pamięć ofiarnej, pokornej i wyciszonej zakonnicy. Mimo, że dość wcześnie zapadła na zdrowiu, dopuszczono ją do złożenia wieczystych ślubów zakonnych (30.04.1933 r.). W roku 1936, stwierdzono u Faustyny zaawansowaną gruźlicę i skierowano ją do szpitala w Krakowie. Czas ten wypełniła modlitwą, odwiedzaniem chorych oraz pomocą umierającym. Zabrana do domu zakonnego zmarła 5.10.1938 r. mając zaledwie 33 lata.

Otoczenie uderzała wielka pobożność i gorliwość s. Faustyny. Była radosna, a zarazem poważna, bardzo odmienna od innych sióstr. Swoją postawą wywierała dodatni wpływ na inne siostry zgromadzenia. Lubiła słuchać kazań i konferencji. Sama też chętnie mówiła o Bogu i Jego Miłosierdziu.

W niedzielę 22 lutego 1931 roku, w swojej celi w Płocku zobaczyła po raz pierwszy Pana Jezusa, ubranego w białą szatę, prawą rękę miał wzniesioną do błogosławieństwa, a lewa dotykała szaty na piersiach, skąd wychodziły dwa wielkie promienie: czerwony i blady. Po chwili powiedział: "Wymaluj obraz, według rysunku, który widzisz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie". W niedługim czasie Pan Jezus przekazał następne życzenie: "Chcę, aby ten obraz był uroczyście poświęcony w pierwszą niedziele po Wielkanocy. Ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia". Kilka lat potem, w Wilnie Pan Jezus podyktował słowa koronki do Miłosierdzia Bożego, która - jak zaznaczył - jest na przebłaganie gniewu Bożego. W Krakowie natomiast polecił, aby czcić moment Jego konania na krzyżu (godz. 15.00), który sam nazwał "godziną wielkiego miłosierdzia dla całego świata".

Św. Albert Adam Chmielowski (1845-1916)

        Urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomii pod Krakowem. Dziwny traf, ale podobnie jak wielcy święci: Franciszek i Ignacy, zaczął swoją drogę do świętości od wojska. W 1863 r. brał udział w powstaniu styczniowym. W tym też roku został ujęty przez Austriaków i osadzony w więzieniu w Ołomuńcu. Udało mu się jednak zbiec i ponownie włączyć do walki. Na skutek dolegliwym ran, odniesionych w bitwie pod Mełchowem, do końca życia musiał posługiwać się protezą nogi. W 1864 r. rozpoczął studia malarskie w Paryżu, w l. 1869-1874 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie utrzymywał żywy kontakt z wybitnymi malarzami polskimi: L. Wyczółkowskim, J. Chełmońskim, S. Witkiewiczem. W 1874 r. wrócił do Polski do Zarzecza.

        W 1880 r. rozpoczął nowicjat u jezuitów w Starej Wsi, ale z powodu słabego zdrowia musiał go opuścić. Pod wpływem ks. L. Pogorzelskiego zaczął interesować się trzecim zakonem św. Franciszka z Asyżu, polecanym wszystkim wiernym przez papieża Leona XIII. Podjął się szerzenia idei franciszkańskich na Podolu, pod osłoną wykonywanych prac malarskich. Gdy zagroziło mu za to zesłanie na Sybir, przeniósł się do Krakowa i zajął się bezdomnymi. Po ślubach i obłóczynach, już jako brat Albert, zakładał tzw. ogrzewalnie miejskie i domy dla sierot, nieuleczalnie chorych, starców. Powołał do istnienia franciszkańskie zgromadzenie braci (1888) i sióstr (1891), zwanych popularnie albertynami i albertynkami, posługujących ubogim. Dla swoich braci zakładał pustelnie, m.in. w Zakopanem na Kalatówkach. Spracowany i schorowany "brat opuchlaków" zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji na Błoniach krakowskich 22 czerwca 1983 r., a kanonizacji w Rzymie 12 listopada 1989 r.

        Albert uważał, że pomoc ludziom biednym i opuszczonym jest formą kultu męki Pańskiej. Znalazł w człowieku prawdziwe oblicze Chrystusa cierpiącego. O każdym ze swych podopiecznych mógł powiedzieć z głębokim przekonaniem: Ecce Homo. Każda z twarzy tych ludzi głęboko przemawiała do niego, w każdej widział twarz Pana. Nieraz ocierał je z potu, podawał ludziom głodnym miskę gorącej zupy, okrywał zmarzniętych ciepłym kocem. Ta posługa zaspokoiła potrzeby jego wnętrza.    

    Życie brata Alberta można określić mianem palety barw. Błękit rodzicielskiego domu, czerwień powstańczych walk, kuszące złoto wyłaniającej się kariery malarskiej, zieleń nadziei nowicjackiego domu, szarość franciszkańskiego habitu, ogrzewalni, biednych ludzkich oblicz. To wszystko powoli się rozjaśnia i przechodzi w nieskalaną biel świętości.

Św. Rafał Kalinowski (1835-1907)

Ojciec Rafał Kalinowski urodził się w Wilnie 1 września 1835 r.; otrzymał na chrzcie imię Józef. Studiował w Instytucie Szlacheckim w Wilnie, w Szkole Agronomicznej w Hory-Horkach, a w latach 1853-1857 w Akademii Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera i stopień porucznika. Po ukończeniu studiów został mianowany asystentem matematyki w tejże Akademii. W r. 1859 współpracował w projektowaniu linii kolejowej Kursk-Kijów-Odessa.

W roku 1863, po wybuchu w Polsce powstania przeciw ciemięzcy rosyjskiemu, gdy jako kapitan sztabu pracował przy rozbudowie twierdzy w Brześciu nad Bugiem, zwolnił się z wojska rosyjskiego i przyjął obowiązek ministra wojny w rejonie Wilna. Aresztowany 24 marca 1864 r., został skazany na karę śmierci, którą zamieniono mu na 10 lat przymusowych prac na Syberii. Z przedziwną mocą ducha, cierpliwością i miłością dla towarzyszy wygnania wlewał w nich ducha modlitwy, pomagał im materialnie i dobrym słowem budził nadzieję i pokój.

Zwolniony z wygnania w r. 1874, przyjął obowiązek wychowawcy czcigodnego sługi Bożego Augusta Czartoryskiego w Paryżu, zaś w r. 1877 wstąpił do zakonu karmelitów bosych w Grazu w Austrii i przyjął imię zakonne brat Rafał od św. Józefa. Po złożeniu ślubów zakonnych studiował teologię na Węgrzech, a święcenia kapłańskie otrzymał w Czernej koło Krakowa 15 stycznia 1882 r.

Umarł 15 listopada 1907 r., w klasztorze w Wadowicach, który założył i którego był wtedy przeorem. Procesy diecezjalne przeprowadzono w Kurii Arcybiskupiej w Krakowie w latach 1934-1938 i akta przesłano do Rzymu, gdzie w r. 1943 został wydany dekret w sprawie pism.

11 października 1980 r. Jan Paweł II promulgował dekret o heroiczności cnót, a po zatwierdzeniu cudownego uzdrowienia ks. Władysława Misia, Papież 22 czerwca 1983 r., beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w Krakowie.

Rosnąca sława cudów doprowadziła w r. 1989 do przeprowadzenia w Kurii krakowskiej procesu kanonicznego o cudownym uzdrowieniu dziecka. Po szczęśliwym zakończeniu dyskusji lekarzy, teologów i kardynałów, Jan Paweł II zatwierdził cud do kanonizacji dnia 10 lipca 1990 r.

Na Konsystorzu 26 listopada 1990 r. Jan Paweł II postanowił przystąpić do kanonizacji bł. Rafała Kalinowskiego i dokonać ceremonii kanonizacyjnej w niedzielę 17 listopada 1991 r.

Św. Jadwiga Królowa (1374-1399)

Jadwiga przyszła na świat jako trzecie i najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki w czasie gdy jej ojciec starał się o uznanie prawa do polskiego tronu. Przypadł on właśnie jej, choć była najmłodsza. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie - władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. Czteroletnia Jadwiga była zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem Habsburskim. Po wielu politycznych targach, przybyła do naszego kraju w roku 1384 i 16 października została koronowana królową. Miała wtedy 11 lat. Niedługo potem pojawił się w Krakowie 15-letni Wilhelm Habsburg. Nie był mile widziany, panowie polscy chcieli bowiem wydać młodą królową za Władysława Jagiełłę. 18 lutego 1386 roku Władysław Jagiełło poślubił Jadwigę. Kilka dni wcześniej przyjął chrześcijaństwo. Chrzest Litwy był argumentem, który przekonał Jadwigę do małżeństwa z o wiele starszym i pod wieloma względami zupełnie obcym poganinem.

W latach 90-tych Jadwiga miała szerszy udział w rządzeniu krajem. Stawała się coraz bardziej popularna, rozumiała tajniki polityki. Stałą się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską. W swej działalności wewnątrz państwa otaczała opieką kościoły. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła zakon św. Benedyktyna, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język Pisma świętego i wielu dzieł ojców Kościoła. Uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego na Akademii Krakowskiej. W swoim testamencie zapisała uczelni ogromne sumy, dzięki którym wznowiła swoją działalność. Królowa Jadwiga otaczała opieką i obdarowywała szpitale. Poza tym lubiła tańce, zabawy, wielkie uczty, piękne stroje i klejnoty. 22 czerwca 1399 r. urodziła się parze królewskiej córeczka Elżbieta, która w niecały miesiąc zmarła, a 17 lipca 1399 zmarła królowa Jadwiga. Śmierć Jadwigi wzbudziła powszechny żal. Jadwigę pochowano w katedrze wawelskiej z drewnianym, pozłacanym berłem i koroną. Przy jej boku ułożono córkę. Królowa odeszła młodo, mając zaledwie 25 lat.

Po śmierci szybko zaczął się szerzyć jej kult. W 1419 roku zaczęto spisywać liczne cuda, jakie miały miejsce przy jej grobie. Relikwie królowej spoczęły u stóp czarnego krzyża, z którego jak mówi legenda przemówił do Jadwigi Pan Jezus. W 1986 r. Ogłoszono Jadwigę błogosławioną. Dnia 8 czerwca 1997 r. W czasie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, na Błoniach w Krakowie Królowa Polski Jadwiga Andegaweńska została ogłoszona świętą. W polskiej tradycji historycznej zajmuje Jadwiga poczesne miejsce jako jedyna kobieta - król na tronie polskim i jako władczyni dobrze zasłużona dla całego kraju.

Św. Jan z Dukli (1414-1484)

Jan urodził się w Dukli w rodzinie mieszczańskiej około 1414 r. Studiował w Dukli i w Krakowie. W okresie młodości przez jakiś czas przebywał na pustelni w pobliskich lasach pod Cergową. Za przykładem Chrystusa, który działalność publiczną rozpoczął od pobytu na pustyni, bł. Jan oddalił się od codziennych zajęć. Przez modlitwę i samotność chciał wyrobić w sobie właściwe spojrzenie na sprawy tego świata oraz uwrażliwić się na sprawy Boże. W roku 1434 jako 20-letni młodzieniec wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych, gdzie pełnił różne odpowiedzialne funkcje. Był kaznodzieją i gwardianem w Krośnie oraz kustoszem kustodii ruskiej z siedzibą we Lwowie. Był zdolnym, głębokim i wrażliwym człowiekiem.

W 1463 r. przeszedł Jan do obserwantów, tej gałęzi franciszkanów, których w Polsce nazywano bernardynami (od klasztoru krakowskiego pod wezwaniem św. Bernarda). Po krótkim pobycie w Poznaniu do końca życia przebywał w klasztorze we Lwowie.

Zasłynął jako wybitny kaznodzieja i spowiednik. Z ogromną miłością i cierpliwością sprawował sakrament pojednania. Nawet po utracie wzroku oraz cierpiąc na bezwład nóg, z wielkim oddaniem spełniał posługę kapłańską. Znany był z ukochania modlitwy liturgicznej. Zmarł 29 września 1484 r. we Lwowie i od razu otoczyła go cześć wiernych.

Szybko rozszerzył się jego kult i przeniknął do narodów sąsiednich. Pozostał on zawsze żywy, nigdy nie był przerwany, chociaż przechodził różne etapy. Za jego wstawiennictwem liczni wierni doznawali wielkich łask. Również i w naszych czasach odnotowuje się częste i poważne łaski.

W roku 1733 papież Klemens XII dokonał jego beatyfikacji przez zatwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów». Spełniając liczne prośby, w tym Sejmu Rzeczypospolitej i króla Augusta III Sasa, ten sam papież w r. 1739 ogłosił go patronem Korony i Litwy. Relikwie bł. Jana były przechowywane we Lwowie, później w Rzeszowie. Obecnie znajdują się w kościele oo. bernardynów w Dukli. Proces kanonizacyjny, zahamowany przez rozbiory, został wznowiony w 1948 i zakończony w 1995 r.

Święty Józef Sebastian Pelczar, biskup (1842-1924)

Józef urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna. Od szóstego roku życia był ministrantem w parafialnym kościele. Po ukończeniu szkoły w Korczynie, kontynuował naukę w Rzeszowie. Zdał egzamin dojrzałości w 1860 roku i wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Podjął pracę jako wikariusz w Samborze. Został skierowany na studia w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. Oddawał się w tym czasie głębokiemu życiu wewnętrznemu i zgłębiał dzieła ascetyków. Przez dziesiątki lat służyła ona zarówno kapłanom, jak i osobom świeckim.

Po powrocie do kraju w październiku 1869 r. został wykładowcą teologii pastoralnej i prawa kościelnego w seminarium przemyskim, a w latach 1877-1899 był profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obok zajęć uniwersyteckich był również znakomitym kaznodzieją, zajmował się też działalnością kościelno-społeczną. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny, czemu dawał wyraz w swej bogatej pracy pisarskiej i kaznodziejskiej. Podczas pobytu w Krakowie blisko związany był z franciszkanami konwentualnymi, wówczas wstąpił do III Zakonu św. Franciszka, a profesję zakonną złożył w Asyżu, przy grobie Biedaczyny.

W trosce o najbardziej potrzebujących oraz o rozszerzenie Królestwa Serca Bożego w świecie założył w Krakowie w 1894 r. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek).

W 1899 r. został biskupem pomocniczym, a 17 grudnia 1900 r. ordynariuszem diecezji przemyskiej. Jako gorliwy arcypasterz dbał o świętość diecezji. Ubodzy i chorzy byli zawsze przedmiotem jego szczególnej troski. Jego rządy były czasem wielkiej troski o podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. Przeprowadził także reformę nauczania religii w szkołach podstawowych. Z jego inicjatywy powstał w diecezji Związek Katolicko-Społeczny. Zwiększył o 57 liczbę placówek duszpasterskich.

Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości. Beatyfikowany został w Rzeszowie 2 czerwca 1991 roku przez Jana Pawła II.

---