Posługa charytatywna w świecie


POSŁUGA CHARYTATYWNA KOŚCIOŁA W ŚWIECIE

Posługa charytatywna Kościoła stanowi według Soboru Watykańskiego II istotny i niezbywalny element duszpasterskiej działalności Kościoła (DA, 8). Motywację czerpie z pobudek ewangelicznych (Mt 25, 31-44; Mk 10, 25-37; J 13, 1-17) i tradycji pierwotnego Kościoła (Dz 2, 42-47). Ma na celu łagodzenie, zmniejszanie i usuwanie nędzy z życia ludzi oraz udzielanie im pomocy do osiągnięcia niezależności materialnej i rozwoju osobowego. Zasięgiem oddziaływania obejmuje ubogich, chorych i samotnych, uciskanych, politycznie prześladowanych, pozbawionych praw oraz potrzebujących szczególnej pomocy bez względu na wyznanie, światopogląd, rasę itp. W historii Kościoła posługa charytatywna stanowi przejaw jego służebnej roli, jedną z trzech podstawowych misji, mianowicie diakonii, która legitymizuje i zarazem uwiarygodnia działalność Kościoła wobec świata.

Wraz z historycznym rozwojem Kościoła rosła liczba i różnicował się profil stowarzyszeń i instytucji spełniających posługę charytatywną Kościoła. Zaznaczała się także w jej ramach specjalizacja. Na przestrzeni dziejów Kościoła wykształtowały się dwa zasadnicze modele posługi charytatywnej: model duszpasterski (funkcjonalny) i organizacyjny (strukturalny).

Rozpatrując posługę charytatywną Kościoła na płaszczyźnie jej genezy i rozwoju historycznego należy uwzględnić fakt istnienia gminy jerozolimskiej, która przez wspólnotę życia apostołów i diakonów z wiernymi stanowi wzór i chrześcijański model posługi charytatywnej pierwotnego Kościoła dla Kościoła późniejszego (Dz 4, 32-37). Model ten miał charakter na wskroś duszpasterski i obowiązywał powszechnie do czasów Renesansu. Posługę charytatywną uważano za podstawową i niezbywalną funkcję całego ludu Bożego.

Początki instytucjonalizacji posługi charytatywnej Kościoła przypadają na IV w., kiedy pod zarządem kościelnym zaczęły powstawać szpitale, w których chorym zapewniano leczenie, ubogim zaś stały pobyt i utrzymanie. W tym samym czasie powstają domy opieki dla starców, pielgrzymów i podróżnych, oraz przytułki dla sierot i podrzutków. Ubogich i cierpiących wspomagają powstające od VIII w. bractwa szpitalnicze, później bractwa kościelne, od XII w. także bractwa miłosierdzia oraz cechy, które wspierały swych ubogich członków i ich rodziny. Sobór Trydencki zainicjował i pobudził potrzebę odnowy posługi charytatywnej Kościoła. Jej wzorem stała się działalność św. Karola Boromeusza, a także zakładanych w tym celu bractw miłosierdzia oraz męskich i żeńskich zgromadzeń zakonnych, m.in. bonifratrów, kamilianów i misjonarzy św. Wincentego a Paulo, szarytek i boromeuszek.

Uwzględniając współczesne zadania posługi charytatywnej Kościoła podkreśla się za Soborem Watykańskim II potrzebę niesienia pomocy starcom, bezrobotnym i szukającym pracy (pośrednictwo i poradnictwo zawodowe), potrzebę opieki nad małżeństwami i rodzinami, nad chorymi i załamanymi psychicznie, nad upośledzonymi fizycznie i psychicznie, nad nieprzystosowanymi społecznie (chuligani, alkoholicy, narkomani), nad wysiedleńcami i zbiegami z krajów prześladowań, jeńcami i ofiarami wojen itp. Niesienie pomocy, zwłaszcza w wypadkach egzystencjalnych, nie odzwierciedla w pełni istoty posługi charytatywnej Kościoła. Zgodnie z posoborową nauką, winna ona uwzględniać pomoc w rozwoju człowieka oraz ochronę jego naturalnego i duchowego środowiska. W ramach jej zadań znajduje się jeszcze wiele przedsięwzięć informacyjno-formacyjnych i instruktażowo-studyjnych, które wywierają istotny wpływ na życie służebne Kościoła. Skuteczność pracy charytatywnej Kościoła w dobie współczesnej uzależnia Sobór od wypracowania integralnego modelu pracy charytatywnej, tzn. takiego, w którym oba dotychczasowe modele, historycznie rzecz ujmując: duszpasterski i organizacyjny nie tylko mogłyby się mieścić, ale także harmonijnie ze sobą współpracować.

Omawiając metodykę posługi charytatywnej Kościoła należy uwzględnić ogólną metodykę postępowania, w której istotną formą pracy pozostaje osobowe oddziaływanie "resocjalizujące", zwłaszcza w stosunku do tych wszystkich, którzy z różnych przyczyn znaleźli się na marginesie społeczeństwa, oraz metodykę szczegółową, związaną z określonymi, wyspecjalizowanymi dziedzinami pracy charytatywnej, jak np.: psychoterapia, socjoterapia, pedagogika socjalna itp. Ta ostatnia wymaga wyspecjalizowanych kadr i ośrodków szkolenia. Wspomniane formy nie wykluczają finansowej oraz rzeczowej pomocy, stałej lub doraźnej, stosownie do osobowości i uwarunkowań potrzebującego.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Posługa charytatywna wobec więźniów
Posluga charytatywna kosciola material do egzaminu
Posługa charytatywna wobec więźniów
zróżnicowanie religijne na świecie
Przejawy i rozmiary brutalizacji we współczesnym świecie2
Historia turystyki na Swiecie i w Polsce cz 4
Alergeny ukryte Sytuacja prawna w Polsce i na Świecie E Gawrońska Ukleja 2012
Świecie 14 05 2005
Rozwój ratownictwa wodnego na świecie i w Polsce
163 Wybrane konflikty na swiecie
Nic w tym świecie
Rodzaje klimatów na świecie

więcej podobnych podstron