Wstęp do Księgi Kapłańskiej Wstęp do Księgi Kapłańskiej         Księga ta w Biblii hebrajskiej nie ma osobnej nazwy poza początkowymi słowami Wajjikra', była bowiem tylko jedną z części składowych Pięcioksięgu. Greccy tłumacze w III w. przed Chr. nadali jej nazwę Leuitikon, tj. Księga Lewicka, dlatego że zawiera ona szereg przepisów dotyczących kultu w świątyni, sprawowanego przez kapłanów i lewitów. Ten tytuł został przejęty przez Wulgatę. W języku zaś polskim przyjął się tytuł Księga Kapłańska.         Treść księgi ma charakter prawniczy. Zawiera ona przepisy liturgiczne: o ofiarach (rozdz. 1-7 ), o wprowadzeniu w czynności kapłańskie Aarona (rozdz. 8-10 ), o czystości rytualnej (rozdz. 11-16 ), ale także prawa regulujące życie moralne (prawo świętości: rozdz. 17-26 ). Rozdział 27 stanowi dodatek i zawiera rodzaj taks dla tych, którzy ślubowali Bogu oddanie jakiejś osoby lub rzeczy, a chcieli zobowiązanie swoje uiścić w pieniądzach, a nie w naturze. Kpł jest wyrazem troski o wysoki poziom moralny ludu Bożego i o należyte sprawowanie kultu. Miała ona wielkie znaczenie dla wychowania ludu izraelskiego i przepojenia go głęboką religijnością.         Księga ta zawdzięcza swe powstanie środowisku kapłańskiemu. Stanowi ona część dokumentu zwanego "Kodeksem kapłańskim" (P), który jest jedną z zasadniczych części składowych Pięcioksięgu. Treść księgi opiera się na bardzo dawnych tradycjach izraelskich, sięgających swymi początkami czasów Mojżesza. Tradycje te były w ciągu wieków stopniowo uzupełniane i dostosowywane do zmieniających się warunków życia. W obecnej księdze Kapłańskiej najstarszą częścią jest tzw. "Prawo świętości" (rozdz. 17-26). Stanowi ono odrębną całość. Kładzie ono szczególny nacisk na czystość moralną i rytualną. Wyrażają to lapidarnie słowa: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan Bóg wasz! (Kpł 19,2; Kpł 20,7.8.26; Kpł 21,6.8; Kpł 15,23; Kpł 22,9.16.32). "Prawo świętości" zostało prawdopodobnie zredagowane na początku VI w. przed Chr. Do tego prawa dołączono potem cały szereg przepisów rytualnych dotyczących ofiar, świąt i czystości (rozdz. 1-16 ). Połączenie tych przepisów z "Prawem świętości" dokonało się podczas niewoli babilońskiej lub niedługo po niej. Ostateczna redakcja Księgi Kapłańskiej jako części Pięcioksięgu nastąpiła nie później niż w początku V wieku. Kodeks kapłański stał się podstawą reformy Ezdrasza i Nehemiasza w połowie tego wieku.         Ideą przewodnią tej księgi jest zasada transcendencji Bożej. Bóg jest Panem nieskończonego majestatu. Należy Mu się od nas cześć i uwielbienie najgłębsze. To uwielbienie znajduje swój wyraz w czynnościach sakralnych, muszą więc one być spełniane z największą dokładnością. Kpł mniej mówi o pobożności osobistej, natomiast kładzie szczególny nacisk na liturgię i na czystość rytualną. Jednakże na podstawie innych ksiąg ST wiadomo, że składanie ofiar u Izraelitów łączyło się z głębokimi przeżyciami osobistymi (por. np. 1 Sm 1,3-28; Ps 26,6nn; Ps 56,13; Ps 141,2).         Pozornie sucha i drobiazgowa Kpł zawiera aktualną naukę: wszystkie dziedziny życia ludu Bożego pozostają pod wpływem religii. Ta księga ze względu na swój specjalny charakter jest stosunkowo rzadko cytowana w NT. mamy z niej tam następujące cytaty: Kpł 5,7 - Łk 2,24; Kpł 11,44 - 1 P 1,16; Kpł 12,8 - Łk 2,24; Kpł 18,5 - Łk 10,28; Rz 10,5; Ga 3,12; Kpł 19,18 - Mt 5,43; Mt 19,19; Mt 22,39; Mk 12,31; Łk 10,27; Rz 13,9; Ga 5,14; Jk 2,8; Kpł 26,11n - 2 Kor 6,16.