ALKACYMETRIA
Mianowanie roztworu titranta – dokładne ustalanie stężenia titranta z użyciem substancji podstawowej.
Buforem pH i buforem potencjału – roztwór słabego kwasu i słabej soli wykazuje niemal stałe pH nie zmieniające
się przy rozcieńczaniu i dodaniu niewielkiej ilości mocnych kwasów lub zasad.
Amfoter kwasowo-zasadowy –substancje które zachowują się zależnie od środowiska jak kwasy lub jak zasady
Amfoter redoks – substancje które mogą zachowywać się w zależności od warunków jako utleniacze lub reduktory
(Cr, Mn)
Subst. Podst. musi spełniać warunki:
*musi być ściśle określonym indywiduum chemicznym; *najlepiej aby miała wysoką masę cząs.
*musi być łatwa do otrzymania, suszenia, oczyszczenia i przechowywania w czystym stanie;
*nie może być higroskopijna; *powinna być substancją absolutnie czystą;
*jej reakcja z roztworem mianowanym musi przebiegać stechiometrycznie ściśle według równania;
Warunki jakie musi spełniać reakcja wykorzystywana w analizie miareczkowej:
*przebieg reakcji powinien być szybki, przebieg stechiometryczny i zgodny z równaniem,
*titrant nie może reagować z inną substancją obecną w roztworze,
*musi istnieć odpowiedni wskaźnik umożliwiający odpowiednie zaadsorbowanie końca miareczkowania.
Punkt RÓWN.PR – moment, w którym następuje ilościowe przereagowanie stechiometryczne równoważnych ilości
analitu. PUNKT KOŃC. PK – obserwowany moment końca reakcji. Różnica to błąd miareczkowania
wyznaczanie PK :1) instrumentalne- z użyciem aparatu który mierzy sygnał analit. generowany w momencie
dodawania kolejnych porcji titranta; a) potencjometryczne- na podstawie pomiaru zmian poten. elektrody
wskaźnikowej w czasie miarecz.; b)konduktometryczne- pomiar zmiany przewodnictwa roztw. miareczkowanego; c)
amperometryczne- pomiar zmiany natężenia prądu płynącego w odpowiednim ukł. elektrod w badanym roztw.; d)
spektrofotometryczne- pomiar zmiany absorbancji roztw.; 2) wizualne- z użyciem wskaźnika pH;
WSKAŹNIKI Ph – to grupa związków organicznych o charakterze słabych kwasów lub zasad, które reagują z wodą
tworząc sprzężone układy kwas-zasada, przy czym oba człony są inaczej zabarwione.
Dwubarwne – np.oranż metylowy. Oba człony mają różne zabarwienie. Środowisko zasadowe i obojętne – żółty,
kwaśne – czerwony.
Jednobarwne – np. fenoloftaleina. Wykazują zabarwienie w jednym środowisku. Środowisko zasadowe i obojętne -
czerwony, kwaśne – bezbarwna.
MIESZANE – to mieszaniny dwóch odpowiednio dobranych wskaźników kwasowo-zasadowych lub w mieszaninie z
obojętnym barwnikiem na którego tle zmiana barwy właściwego wskaźnika jest bardziej zauważalna, np. oranż
metylowy z błękitem metylowym, pH=3-fioletowy, pH=5-zielony.
UNIWERSALNE – mieszaniny wskaźników, które zmieniają barwę stopniowo w szerokim zakresie pH. Są
zaopatrzone w skalę barw odpowiadających określonym wartościom pH.

ELEKTRO
Potencjał formalny elektrody – jest potencjałem elektrody (połówkowej reakcji redoks), gdy analityczne stężenia
wszystkich substancji biorących udział w reakcji są równe 1, gdy wszystkie inne substancje obecne w roztworze
rzeczywistym (mogące wpływać na wartość potencjału, zmieniają siłę jonową, kwasowość) występuje w znanych
stężeniach gdy jest ona mierzona względem NEW.
Potencjał normalny elektrody – opisuje zawsze jej potencjał redukcyjny. Gdy reakcja przebiega spontanicznie jako
proces utleniania, normalny potencjał jest ujemny. Gdy jest dodatni przebiega proces redukcji. Jest miarą siły
napędowej reakcji połówkowej od stanu w którym stężenia substancji biorących udział w reakcji są równe 1 do stanu
równowagi. Zależy od temperatury.
Klucz elektrolityczny – rurka zakończona spiekami szklanymi wypełniona roztworem elektrolitu, umożliwiająca
przepływ ładunku, a uniemożliwiająca przepływ masy pomiędzy roztworami.
Nadnapięcie stężeniowe – różnica pomiędzy teoretycznym napięciem, a rzeczywistym, który musi być przyłożony
dla zapewnienia przepływu prądu o żądanej wartości.
Bufor potencjału utrzymuje stałą wartość potencjału nawet po dodaniu niewielkich ilości utleniacza lub reduktora,
ale zmienia potencjał po rozcieńczeniu.
Ogniwo galwaniczne – jest to układ zbudowany z dwóch półogniw. Warunek jest taki że po połączeniu półogniw
zewnętrznym przewodnikiem w układzie płynie prąd (ponieważ w roztworze zachodzi reakcja red-ox).
Ogniwo elektrolityczne – w tym ogniwie trzeba przyłożyć zewnętrzny prąd aby na półogniwach zaszła reakcja.

REDOKSYMETRIA
Rodzaje miareczkowań redoksometrycznych:
Oksydymetryczne – w metodach tych miareczkuje się mianowanym roztworem titrantu o właściwościach
utleniających, zaliczamy do tych metod: manganometrie, chromianometrie i cerometrie.
Reduktometryczne – w metodach tych miareczkuje się mianowanym roztworem titrantu o właściwościach
redukcyjnych, np.: jodometria.
MASKOWANIE – jonu przeszkadzającego – przeprowadzenie jonu w wyniku reakcji kompleksowania z
odpowiednim ligandem w kompleks o odpowiedniej trwałości. Związany w ten sposób jon jest nie zdolny do reakcji
zakłócającej prawidłowy przebieg reakcji w wykrywaniu lub oznaczaniu innego jonu.METALOWSKAŹNIKI – są
to substancje, które w określonych warunkach miareczkowania tworzą z oznaczanymi kationami metalu barwny
kompleks o warunkowej stałej trwałości kompleksu – oznaczanego kationu metalu z ligandem. Metalowskaźniki
powinny spełniać nast. Warunki: - dla uzyskania prawidłowego wskaźnika punktu równoważnikowego PR
wykładniki warunkowej stałej trwałości kompleksu M-EDTA powinny się różnić nie mniej niż 4 rzędy wielkości; -
barwa wolnego wskaźnika i kompleksu wskaźnika z oznaczonym kationem metalu również musi wyraźnie się różnić:
M-Ind + EDTA=M-EDTA + Ind; - reakcja powinna być specyficzna lub selektywna dla oznaczanego kationu; -
wpływ czynników ubocznych na reakcję kation metalu – indykator powinien być możliwie jak najmniejszy; - reakcja
wskaźnika z jonem metalu powinna zachodzić natychmiast.
WSKAŹNIKI REDOKS – są to substancje, za pomocą których można określić potencjał utleniająco-redukujący
badanego środowiska. Są to związki organiczne zdolne do odwracalnej reakcji redoks, charakteryzujące się równą
barwą postaci utlenionej i postaci zredukowanej. Większość z nich jest bezbarwna w formie zredukowanej i barwna
w utlenione. Jak każdy układ redoks mają one określony potencjał standardowy, po osiągnięciu którego następuje
zmiana barwy, np.difenyloamina – zredukowana-bezbarwna, - utleniona-granatowa.

KOMPLEKSOMETRIA
EDTA – kawas etylenodiaminotetraoctowy. Azot i tlen do kompleksu.
Para jonowa – kompleksy asocjacyjne powstające z udziałem dwóch jonów (najczęściej kompleksowych) o
przeciwnych ładunkach (na zasadzie oddziaływań elektrostatycznych).
Kompleks wielordzeniowy – kompleks zawierający więcej niż jeden jon centralny; powstaje gdy ligand
wielokleszczowy wiąże się więcej niż jednym jonem metalu.
Kompleks chelatowy – obojętne pierścieniowe kompleksy powstające z udziałem ligandów, w których występują
przynajmniej 2 atomy donorowe zdolne do utworzenia wiązań (ze względów sterycznych) z jonem centralnym
Chelat wewnętrzny – obojętne pierścieniowe kompleksy powstające z udziałem ligandów, w których występują
przynajmniej 2 atomy donorowe zdolne do utworzenia wiązań (ze względów sterycznych) z jonem centralnym.
Ligand – odczynnik kompleksotwórczy, donor pary elektronowej, łączy się z jonem centralnym, może być
elektroujemny lub obojętny.
Warunkowa stała trwałości kompleksu to stała równowagi jonu centralnego M z ligandem L w wyniku której

tworzy się kompleks ML. Me+L=MeL i

]

][

[

]

[

L

Me

MeL

K

MeL



[Me] jest to stężenie metalu w roztworze we wszystkich

postaciach z wyjątkiem kompleksu MeL.
Kompleksy labilne – wymiana ligandów zachodzi szybko. Interne – kompleksy tworzą się powoli i powoli ulegaja
rozkładowi. Warunki rozpuszczalności w wodzie: występuje ładunek, grupy polarne, tlen jako atom donorowy.
Rodzaje miareczkowań kompleksometrycznych:
Miareczkowanie bezpośrednie – gdy tworzy się trwały labilny kompleks.
Miareczkowanie odwrotne – gdy kompleksy są trwałe ale tworzą się powoli, do roztworu dodawany jest nadmiar
odczynnika, który jest miareczkowany po odpowiednim czasie, za pomocą roztworu EDTA, tworzącego labilny
kompleks z EDTA.
Miareczkowanie przez podstawienie – gdy występują problemy z doborem wskaźnika; do roztworu oznaczanego
metalu dodaje się kompleksu Mg=EDTA (słabego); wyparty magnez jest miareczkowany za pomocą czerni
eriochromowej T,
Miareczkowanie pośrednie – gdy substancje nie reagują ze sobą bezpośrednio; polega na dodaniu trzeciej substancji,
która reaguje stechiometrycznie i ilościowo z oznaczanym składnikiem, tworzy nowy związek, reagujący następnie
szybko i stechiometrycznie z titrantem.

OSADY

WŁAŚC. OSADÓW –

*osad musi być trudno rozpuszczalny w H

2

O; *jego rozpuszczalność nie powinna przekraczać 10

-5

mol/l

*ilość składnika pozostającego w roztworze po oddzieleniu osadu nie może przekraczać 0,1-0,2 mg/l;
*rozp trudno rozpuszczalnych związków obniża się stosując odpowiedni nadmiar odczynnika wytrącającego;
*osad musi mieć stały, ściśle określony skład chemiczny;
*osad powinien mieć postać umożliwiającą szybkie i łatwe sączenie i przemycie;
*postać osadu powinna także sprzyjać zanieczyszczaniu składnikami roztworu macierzystego.
Strącanie, postrącanie i współ-strącanie – strącanie to wydzielanie z roztworu składników w postaci osadów;
postrącanie polega na strącaniu się na powierzchni strąconego osadu, osadu innego jonu.
Peptyzacja i koagulacja – peptyzacja jest to przemiana żelu w zol, koagulacja odwrotnie
Koagulacji sprzyja: podwyższenie temperatury, zmiana pH, wprowadzenie zolu o odmiennym znaku, dodanie
mocnego elektrolitu.
Zarodkowanie i wzrost kryształów – zarodkowanie jest to proces w efekcie którego spotyka się minimalna liczba
atomów, jonów lub cząsteczek tworząc stabilną mikro cząsteczkę ciała stałego przy przewodnim zarodkowaniu
tworzy się wiele agregatów o małych rozmiarach przy mechanicznym wzroście kryształów – agregatów jest mniej
lecz większych rozmiarów, zatem przy zarodkowaniu (Q-S) jest duże i powstaje osad koloidalny, przy wzroście
kryształów (Q-S) jest małe i powstaje osad krystaliczny.
Osad krystaliczny – o budowie krystalicznej, uporządkowanej, strąca się go z roztworów rozcieńczonych, po
ogrzaniu roztworu dodaje się odczynnika strącajacego powoli i miesza; osad sączy się po pewnym czasie, wyróżnia
się osady drobno- i grubo-krystaliczne.
Osad koloidalny – o budowie nieuporządkowanej zewnętrznie, cząsteczki trudno rozpuszczalnej substancji łączą się
w zespoły (aglomeraty), są obdarzone jednoimiennym ładunkiem elektrycznym, które odpychając się wzajemnie
tworzą zol, pod wpływem elektrolitu ładunki zostają zobojętnione i następuje koagulacja zolu, jeśli osad jest
przemywany wodą może nastąpić peptyzacja; strąca się ze stężonych roztworów w obecności elektrolitów, sączy się
bezpośrednio po strącaniu.
Koloidowi sprzyja duże stężenie, temperatura, obecność elektrolitu i bezpośrednie sączenie. Krystalicznemu
rozcieńczenie, sączy po zestarzeniu się osadu.
Okluzja – zanieczyszcza osad, rodzaj współ-strącania, w którym obce jony z warstwy podwójnej są zatrzymywane w
trakcie szybkiego wzrostu kryształu; mechaniczne zatrzymywanie przez szybko rosnące kryształy.
Tworzenie kryształów mieszanych – rodzaj współ-strącania, w którym jon zanieczyszczający zastępuje jeden z
jonów osadu w sieci krystalicznej (występować może gdy jon zastępujący i zastępowany mają taki sam ładunek a ich
rozmiary nie różnią się nie więcej niż o 5%.
Specyficzny odczynnik strącający – odczynnik który w określonych warunkach reaguje tylko z jednym
pierwiastkiem.
Selektywny odczynnik strącający – odczynnik który w optymalnych warunkach reaguje z niewielką ilością
pierwiastków. Ten sam odczynnik strącający może być specyficzny, selektywny lub grupowy.
Iloczyn rozpuszczalności – jest to iloczyn stężenia tej substancji w roztworze pozostającym w równowadze z
osadem.
Proszę scharakteryzować rodzaje oznaczeń wagowych.
Strącanie – strącanie osadu, starzenie lub koagulacja osadu, sączenie osadu, przemywanie osadu, doprowadzenie
osadu do stałej masy poprzez suszenie lub prażenie, obliczenie wyniku.
Lotność – oparte na rozkładzie analizowanej substancji, z wydzieleniem lotnych produktów. Bezpośrednie pomiary
masy uwolnionej wody, dwutlenku węgla. Pośrednie pomiary straty masy po ulotnieniu części badanej próbki.
Elektrograwimetryczne – polegają na wydzieleniu oznaczanego składnika w postaci metalu na katodzie i obliczenia
przyrostu masy katody.
PK w analizie straceniowej: potencjometrycznie/amperometrycznie/chemicznie ( z uzyciem wskaźników takich jak
jony chromianowe w Mohrzeczy jony żelaza w Volhardzie)/ wskazdnik adsorpcyjne Fajansa
Etapy oznaczeń stąceniowych: strącanie osadu, starzenie lub koagulacja, sączenie, przemywanie, stała masa

CHROMATOGRAFIA
Dyfuzja Wirowa – wynika z występowania wielu możliwych torów „strumienia” fazy ruchomej pomiędzy
drobinami fazy stałej wypełniającej kolumnę i dyfuzji substancji pomiędzy tymi torami, a także dyfuzji do
„martwych” – statycznych mikro-objętości fazy ruchomej immobilizowanych w porach wypełnienia.
Dyfuzja podłużna – dyfuzja liniowa wzdłuż osi kolumny, poszerza pasmo docierające do detektora, na skutek
migracji dyfuzyjnej cząstek od punktu o największym stężeniu substancji rozdzielanej, do jego czoła i części
kończącej.
Poszerzenie pasm – wynika ze statystycznego charakteru sumarycznego sygnału (piku chromatograficznego)
odzwierciedlającego zachowanie wszystkich cząstek rozdzielanych substancji w niezunifikowanych warunkach
(różna wielkość cząsteczek wypełnienia kolumny, różna grubość filmu ciekłej fazy stacjonarnej, różne wielkości
porów stałej fazy stacjonarnej, różne upakowanie) determinujących różny czas przebywania cząstek w fazie
ruchomej.
Faza stacjonarna – jest stabilnie usytuowana w kolumnie lub na powieżchni polarnej (bibuła, płytka szklana).
Faza ruchoma – jest to faza która niosąc substancje rozdzielane przesuwa się nad lub poprzez fazę stacjonarną.
Nośnik – substancja strącająca się z roztworu w identycznych warunkach jak związek wydzielany i dodawany do
roztworu w celu ilościowego strącania jego śladowych ilości.
Czas retencji – czas pomiędzy wstrzyknięciem próbki na czoło kolumny a zarejestrowaniem substancji prze
detektor. Współczynnik retencji – k=K*V

S

/V

R

=(t

r

-t

m

)/t

m

; V

S

objętość fazy stacjonarnej, V

R

objętość fazy ruchomej,

optymalne rozdzielenie zapewnia 5>k>1
Współczynnik selektywności – jest to stosunek współczynników retencji.
Stała podziału – opisuje stan równowagi reakcji A(wod)=A(org) P=[A]

o

/[A]

w

przy czym [A]

o

i [A]

w

oznaczają

stężenia danego składnika w rozpuszczalniku organicznym i w roztworze wodnym. Prawo podziału jest słuszne, a
stała podziału ma wartość niezmienną tylko wtedy gdy rozpuszczona substancja znajduje się w obydwu fazach w
takiej samej postaci.

Współczynnik podziału –







W

O

C

C

D

do ekstrakcji (wielkość uwzględniająca wpływ zachodzących reakcji

chemicznych substancji w obu fazach, stanowi stosunek sumy stężeń wszystkich form substancji w fazie organicznej
do sumy stężeń w fazie wodnej) lub do chromatografii K = Cs/Cr (stosunek stężenia substancji w fazie stacjonarnej
do stężenia substancji w fazie ruchomej.
Chromatografia jest metodą, w której składniki mieszaniny są rozdzielane dzięki różnej szybkości, z którą są
przenoszone przez fazę stacjonarną za pomocą strumienia fazy ruchomej (gazowej lub ciekłej). dzieli się na:
Kolumnową (faza stacjonarna umieszczona w wąskiej rurce)
Planarną (faza stacjonarna umieszczona na płaskiej powierzchni lub w porach np. bibuły)
Metody rozdzielania:Elucja (wymywanie) jest procesem, w którym rozdzielane substancje migrują wraz z fazą
ruchomą przez (lub nad) fazę stacjonarną Eluent – rozpuczalnik, w którym rozdzielana mieszanina jest przenoszona
przez fazę stacjonarną Chromatogram – wykres funkcji obrazującej zmiany wartości sygnału detektora
proporcjonalnego do stężenia substancji od czasu elucji
Wielkości opisujące efektywnośc rozdzielania substancji:
Zmienność parametrów poprawiająca sprawność, Średnica cząstek fazy stacjonarnej; Srednica kolumny;
Temperatura; Grubosć filmu fazy stacjonarnej głównie z LC
DETEKTORY w chromatografii gazowej
iedalny detektor: właściwości stabilność i powtarzalność, liniowa opowiedz w szerokim zakresie stężeń (kilka
rzędów,), temperatura pracy w zakresie do ok.400 st cel, szybka odpowiedz w stosunku do przepływu fazy ruchomej,
wiarygodność i prostota, identyczny charakter odpowiedzi dla substancji różniących się chemicznie, nieniszczący
tryb pracy, odpowiednia czułość (10 ^- 8 – 10 ^- 15 g/s)
Detektory: płomieniowo-jonizacyjny(jonizacja substancji w płomieniu i pomiar natężenia prądu jonowego,),
katarometr, cieplno-przewodnosciowy (pomiar oporności – zaleznej od temperatury – czujnika wrażliwego na
zmiany przewodnictwa gazu wypływającego z kolumny), termojonowy (czuły na substancje zaweirajace N lub P,
jony zaweirajace te atomy tworza się w plazmie generowanej wokół ogrzewanego elementu z krzemianu rubidu),
detektor wychwytu elektronow (czuly na związki fluorowcoorganiczne, które odbieraja elektrony od jonow gazu
nosnego powstających wewnątrz elektrody pokrytej materialem promieniotwórczym)
Chromatografia cieczowa – detektory : refraktometryczny, przewodnosciowy, fluorymetryczny, UV-Vis,
amperometryczny spektrometryczne (absorpcja atomowa, emisja atomowa, fluorescencja atomowa, spektrometria
mas)

EKSTRAKCJA
układy ekstrakcyjne:
Obojętne: (niejonowe cząsteczki kowalencyjne i chelaty wewnętrzne) te substancje są ekstrahowalne przez
organiczne rozpuszczalniki niepolarne (toluen, benzen, czterochlorek węgla).
Jonowo-asocjacyjne: pary jonowe, chalogenkowe metalokwasy, heteropolikwasy i solwatowane sole; substancje te są
ekstrahowalne polarnymi rozpuszczalnikami organicznymi jak: etery, ketony, estry, alkohole wyższych rzędów.
EKSTRAKCJA SELEKTYWNA – warunkiem rozdzielania dwóch metali tworzących kompleks z tym samym
odczynnikiem jest znaczna różnica współczynników podziału (D) w wybranych warunkach procesu ekstrakcyjnego.
Jeśli w wyniku jednej ekstrakcji nie uzyskuje się dostatecznego rozdzielenia proces powtarza się reekstrahując metale
do fazy wodnej i ponownie przeprowadzając ekstrakcje; - jeżeli różnica współczynników podziału (D) nie wystarcza
do rozdzielenia metali korzysta się z reakcji maskowania wiążąc jeden ze składników w nieekstrahujący się kompleks
z danymi odczynnikiem maskującym; - zastosowanie selektywnie działającego odczynnika i dobór warunków
przeprowadzenia reakcji chemicznej i procesu ekstrakcji; - wykorzystuje się różną kinetykę ekstrakcji
poszczególnych pierwiastków.
EKSTRAKCJA – proces przeprowadzania subst rozpuszczonej w jednej fazie ciekłej do drugiej fazy ciekłej, nie
mieszającej się z pierwszą fazą ciekłą, jest zwykle w analitycznych metodach rozdzielania roztwór wodny, drugą –
rozpuszczalnik organiczny, nie mieszający się w znaczniejszym stopniu z woda. Ekstrakcją jest też ługowanie,
rozpuszczanie określonego składnika z próbki stałej. Proces taki nazywa się ekstrakcją typu ciecz-ciało stałe.

CIEKAWE PYTANIA
Dlaczego roztwór jodu stosowany w jodometrycznych miareczkowaniach przygotowuje się przez
rozpuszczenie I2 w stężony roztworze jodku potasu?
Ponieważ I2 jest substancją lotną a w roztworze z I- powstaje I3- którego można ustalić stałe miano, które pozostaje
niezmienne w czasie…
Dlaczego podczas działania elektrody wodorowej przemywa się elektrodę platynową strumieniem wodoru?
Platyna nie bierze bezpośredniego udziału w reakcji elektrodowej, a pokryta czernią platynową nasyconym wodorem
zachowuje się jakby była elektrodą wodorową z samego wodoru. H2=2H++2e
Dlaczego typowe wskaźniki kwasowo-zasadowe zmieniają swe zabarwienie w zakresie pH obejmującym 2
jednostki?
Zmiana wskaźnika dwubarwnego zaczyna być widoczna, gdy 10% wskaźnika przejdzie w postać inaczej zabarwioną.
Obserwuje się wtedy barwę mieszaną. Barwę mieszaną rozróżnia się jeszcze prze około 10% nie zmienionego
wskaźnika. Zmiana barwy przebiega zatem w przedziale wartości stosunku [InH]/[In

-

] od około 10:1 do 1:10 na

podstawie wzoru pH=pK

In—

log[InH][In

-

], zakres zmiany barwy wskaźnika dwubarwnego wynosi pH=pK

In

±1

Dlaczego w miareczkowaniu redoksometrycznym w charakterze titrantów częściej używa się roztworów
utleniaczy niż reduktorów?
Ponieważ reduktory reagują z tlenem zawartym w powietrzu…
Na powierzchni roztworu nadmanganianu(VII) potasu pozostawionego przez kilka godzin w biurecie pojawia
się brunatny osad. Proszę napisać równanie reakcji tworzenia się tego osadu.
(((+3e + MnO4- + 2H2O -> MnO2 + 4OH-
H2O – 2e -> 2H+ + ½ O2)))

2MnO

4

-

=> 2MnO

2

+ O

2-

+ 3/2 O

2

+ H2O + O

2-

=> 2OH-

E: 2KMnO4 + H2O -> 2MnO2 + 3/2 O2 + 2 KOH

Warder
najpierw fenoloftaleina całą zasadę i połowę weglanu. Potem wobec oranżu pozostały wodorowęglan.

Tiosiarczan sodu + kwas solny => kwas siarkowy IV + siarka + 2NaCl