Życie do swego „kresu”

„ – Po co tak chodzisz za mną?

Grając uparcie mój cień,

Czy to w blasku księżyca,

Czy w jasno – słoneczny dzień.

Po co, gdy nie idę – ja – wcale ku tobie,

I przestań psuć mi wszystko…,

- Tak – doba…, doba…, po dobie…,

Bo nasze światy dzieli,

Wprost niebotyczna tama,

I – proszę – nie szukaj mych furtek,

I nie rozpytuj nikogo…,

Gdzie jest ku mnie – jakaś – brama.

I pamiętaj o tym, iż nas dzieli,

Dosłownie wszystko…, wszystko..,

Że moim hymnem jest światło,

A wraz z nim –najwyższe wzloty…,

I muzyka, przy której tańczą,

Galaktyczne - Kosmosu – sploty,

A nade wszystko serc bicie…

Co miłością ku sobie pałają,

I wielobarwne kwiaty,

Co me zjawisko - na Ziemi -

Tak pięknie upiększają…

Więc żegnaj!

I nie wchodź – nigdy – tam,

Gdzie biegnie droga moja,

Bo wszystkim rządzi ruch…

- Więc życie -

A nie martwota twoja,

Boś ty jest niczym dla świata,

Bo ciebie wogle nie ma,

Więc nie udawaj, wręcz nie graj – proszę -

Cieniem własnego cienia.

I tak się oto wszystko splata…,

Że jam jest całą Rzeczywistością,

A moje berło Wszechświat omiata,

Życiem… co woła: „Precz z nicością!!!...”

I. Iwańska

Warszawa 2015-11-5