MIESZKO I

ok. 960-992

Mieszko I był pierwszym historycznym władcą Polski. Przodkiem jego miał być legendarny Piast, dlatego
pierwszą dynastię panującą w Polsce nazywano później Piastami. Najstarszy kronikarz polski, Gall Anonim,
zapisał imiona przodków Mieszka I, którzy rządzili plemieniem Polan. Byli to: Ziemomysł, ojciec Mieszka,
Leszek (Latek), jego dziad i Siemowit, pradziad.

Mieszko pojął za żonę księżniczkę czeską Dobrawę, a potem w 966 r. przyjął chrzest wraz z całym dworem.
Umacniało to władzę księcia w państwie oraz podnosiło znaczenie możnych.

Mieszko rozciagnął swą władzę na Pomorze Zachodnie, a później także na Śląsk i plemię Wiślan (dziś
Kieleckie i Krakowskie). Państwu Mieszka zagrażali Niemcy, toteż próbował on porozumieć się z cesarzem
niemieckim i zobowiązał się do płacenia mu daniny z niektórych ziem na zachód od Warty. Nie uchroniło to
jednak Polski od najazdów niemieckich. Mieszko dwukrotnie pobił Niemców: w 972 r. pod Cedynią (na północ
od ujścia Warty do Odry) i w 979 r.

BOLESŁAW CHROBRY

992-1025

Syn Mieszka I, skupił w swym ręku władzę w państwie polskim. W roku 1000 przyjmował w Gnieźnie

cesarza niemieckiego Ottona III, który przyjechał na grób św. Wojciecha, niedawno zamordowanego przez
pogańskich Prusów. Bolesław uzyskał u cesarza zgodę na ustanowienie królestwa w Polsce i zorganizowanie
arcybiskupstwa w Gnieźnie.

Wkrótce jednak wybuchła wojna między Polską a cesarzem niemieckim, która z przerwami trwała kilkanaście
lat. W 1018 r. zawarty został pokój w Budziszynie, na mocy którego Bolesław utrzymał swoją władzę nad
Łużycami i Milskiem, leżącymi nad Odrą i Łabą. W 1018 r. wyprawił, się na Ruś i wkroczył do Kijowa.
Przyłączył wtedy do Polski Grody Czerwieńskie.

W 1025 r., tuż przed śmiercią, Bolesław Chrobry koronował się na króla polskiego. Świadczyło to o pełnej
niepodległości państwa polskiego.

Zmarł w 1025 r.

MIESZKO II

1025-1034

Syn i spadkobierca Bolesława Chrobrego, objął tron po śmierci ojca i natychmiast koronował się na króla
polskiego. Gdy wkrótce wybuchła wojna z Niemcami, początkowo miała przebieg pomyślny. Potem jednak

wystąpili przeciwko Mieszkowi inni sąsiedzi, poza tym ujawniły się trudności wewnątrz kraju i opór Mieszka II
załamał się. Na jakiś czas został on nawet wypędzony z kraju. Niemcy zagarnęli znów Łużyce, odpadły także
od Polski Grody Czerwieńskie.

Mieszko II powrócił na tron, musiał jednak uznać zwierzchnictwo nad sobą cesarza niemieckiego i podzielić
się krajem z braćmi. Mimo to nie zrezygnował z walki o zjednoczenie państwa i zapewnienie mu
niepodległości; zmarł jednak przedwcześnie w 1034 r.

KAZIMIERZ ODNOWICIEL

1039-1058

Po śmierci Mieszka II w całym kraju wybuchł bunt możnych przeciwko władzy książęcej, w wyniku czego
następca tronu, syn Mieszka II Kazimierz, został wypędzony z kraju. Rychło jednak bunt przerodził się w
powszechne powstanie ludowe przeciwko możnym i przeciwko narzucanej religii chrześcijańskiej. Kraj
pogrążył się w zamęcie, a skorzystał z tego władca Czech Brzetysław. Najechał on na Polskę, złupił ją i
oderwał Śląsk. Wtedy to powrócił Kazimierz z orszakiem zbrojnych. Przywrócił w kraju ład i poszanowanie
dla władzy książęcej, odbudował organizację kościelną. Pokonał Masława, który uprzednio pochwycił władzę
na Mazowszu, odebrał też z czasem z rąk czeskich Śląsk.

Za zasługi przy odbudowie Państwa Polskiego nadano później Kazimierzowi przydomek Odnowiciela.

Zmarł w 1058 r.

BOLESŁAW ŚMIAŁY

1058-1078

Syn Kazimierza Odnowiciela. Po objęciu władzy po śmierci ojca dążył do zapewnienia Polsce całkowitej
niezależności i podnosił jej znaczenie w stosunkach z sąsiadami. Prowadził politykę przeciwstawiania się
cesarzowi niemieckiemu i współdziałającym z nim Czechom. Popierał przeciwników cesarza na Węgrzech i w
innych państwach. Po wyprawie na Ruś i wkroczeniu do Kijowa przywrócił władzę Polski nad Grodami
Czerwieńskimi.

W roku 1076 ukoronował się w Krakowie na króla polskiego.

Wkrótce po koronacji wybuchł bunt możnych, którzy niezadowoleni ze wzmocnienia władzy Bolesława woleli
popierać jego brata Władysława Hermana. Król surowo karał buntowników, a przywódca spisku, biskup
krakowski Stanisław, został ścięty. W wyniku ogólnego wzburzenia po tych wydarzeniach Bolesława wygnano
z kraju. Schronił się na Węgrzech, gdzie zginął.

WŁADYSŁAW HERMAN

1079-1102

Młodszy syn Kazimierza Odnowiciela, objął władzę w Polsce po wygnaniu brata, Bolesława Śmiałego.
Wyniesienie swoje zawdzięczał książę możnym, których znaczenie w państwie rosło. Wielkie wpływy na
dworze książęcym i w kraju uzyskał wojewoda Sieciech. Potem jednak pod naciskiem niezadowolonych
możnych i własnych synów Władysław skazał Sieciecha na wygnanie oraz podzielił się władzą w kraju z
synami, Zbigniewem i Bolesławem.

Za rządów Władysława Hermana, podupadło znaczenie Polski również w stosunkach z sąsiadami. Książę
unikał sporów z cesarstwem niemieckim i zaniechał myśli o koronacji; przejściowo opłacał także Czechom
daninę za Śląsk.

BOLESŁAW KRZYWOUSTY

1102-1138

Syn Władysława Hermana, objął władzę po śmierci ojca. Zjednoczył całość państwa w swym ręku; skierował
swe wysiłki ku odzyskaniu Pomorza i popierał przeciwników cesarza. Dlatego w 1109 r. ruszyła na Polskę
wyprawa cesarska. Wyróżniła się wtedy załoga, która obroniła Głogów, a Bolesław wojną podjazdową
niszczył armię cesarską. Wyprawa skończyła się klęską Niemców. Trzydzieści lat bojów z Pomorzanami
skończyło się włączeniem wschodniego Pomorza bezpośrednio do Polski i uzależnieniem książąt rządzących
w części zachodniej.

Aby zapobiec na przyszłość walkom o władzę w Polsce między swymi spadkobiercami, Bolesław Krzywousty
przed śmiercią podzielił kraj na pięć dzielnic.

Dzielnicą krakowską miał kolejno rządzić najstarszy książę w rodzie (senior), który miał zarazem sprawować
zwierzchnią władzę nad całym państwem.

WŁADYSŁAW II

1138-1146

Najstarszy syn Bolesława Krzywoustego, z tytułu starszeństwa objął go po śmierci ojca - na podstawie jego
statutu - władzę zwierzchnią księcia Polski, a zatem rządy w Krakowie i na pozostałym obszarze dzielnicy
sanioralnej oraz na Śląsku jako swej dzielnicy dziedzicznej. Władysław nosił się z zamiarem zjednoczenia w
swym ręku władzy bezpośredniej na całym obazarze Polski, toteż rychło znalazł się w otwartej wojnie z
braćmi. Siły ich przeważyły i Władysław musiał uchodzić z Polski. Stracił nawet Śląsk, który został oddany
dopiero jego synom.

BOLESŁAW KĘDZIERZAWY

1146-1173

Drugi z kolei syn Bolesława Krzywoustego; otrzymał na mocy statutu ojca Mazowsze jako dzielnicę
dziedziczną. Po wygnaniu starszego brata Władysława objął władzę księcia zwierzchniego w Polsce i rządy w
dzielnicy senioralnej.

Gdy dla obrony praw Władysława Wygnańca wyprawa cesarska dotarła pod Poznań, Bolesław Kędzierzawy
złożył cesarzowi w Krzyszkowie hołd i wypłacił znaczny okup uznając w ten sposób zależność Polski od
cesarstwa.

MIESZKO STARY

1173-1177

Trzeci z kolei syn Bolesława Krzywoustego, któremu na mocy statutu ojca przypadła jako dzielnica
dziedziczna Wielkopolska. Po śmierci Bolesława Krzywoustego objął władzę seniora i rządy w Krakowie oraz
w całej dzielnicy senioralnej. Mieszko dążył do wzmocnienia swej władzy i powagi jako księcia zwierzchniego,
co wywołało niezadowolenie i bunt możnych. Mieszko został usunięty z tronu krakowskiego i pomimo
wielokrotnych prób nie udało mu się odzyskać go na stałe. Zmarł w 1202 r.

KAZIMIERZ SPRAWIEDLIWY

1177-1194

Najmłodszy syn Bolesława Krzywoustego, po śmierci brata Henryka objął bezpośrednie rządy w dzielnicy
sandomierskiej. Gdy zbuntowani możni usunęli z Krakowa Mieszka Starego, powołali na jego miejsce
Kazimierza. Zawdzięczając objęcie tronu krakowskiego możnym, Kazimierz liczył się z ich opinią i czynił im
ustępstwa. Na zjeździe w Łęczycy w 1180 r. wydał przywilej, w którym zrzekł się wielu uprawnień na rzecz
panów duchownych. Te ustępstwa na rzecz możnych zyskały Kazimierzowi u kronikarzy duchownych
przydomek Sprawiedliwego.

LESZEK BIAŁY

1194-1227

Syn Kazimierza Sprawiedliwego, utrzymał się na tronie krakowskim po śmierci ojca dzięki poparciu jakiego
udzielił mu biskup i wysoki kler krakowski. W wyniku wieloletnich walk o posiadanie Krakowa dzielnica
senioralna uległa podziałowi, a stanowisko Leszka ograniczone zostało tylko do roli księcia Krakowa. Za jego
rządów Pomorze uniezależniło się od Polski.

Podczas pobytu w Wielkopolsce Leszek Biały został podstępnie napadnięty i zamordowany w Gąsawie w
1227 roku.

WŁADYSŁAW LASKONOGI

1202

Syn Mieszka Starego, odziedziczył po ojcu dzielnicę Wielkopolską i na krótki czas (kilka miesięcy) zdobył
władzę w Krakowie.

Władysław zgodnie z przejętą po ojcu tradycją prowadził politykę nieustępliwej obrony uprawnień księcia, co
narażało go na zatargi z możnymi, szczególniej z wyższymi duchownymi. Potem musiał nawet uchodzić z
Wielkopolski na Śląsk, gdzie zmarł w 1231 r. Swoje prawa do Wielkopolski i Krakowa przelał na rzecz księcia
wrocławskiego, Henryka Brodatego.

HENRYK BRODATY

1232-1238

Syn księcia wrocławskiego Bolesława Wysokiego a wnuk Władysława Wygnańca, rządził w księstwie
wrocławskim.

Drogą porozumienia i współpracy z innymi książętami dzielnicowymi zapewnił sobie prawa do dziedziczenia
ich księstw. Dzięki temu po krótkim okresie zamętu, jaki nastąpił po śmierci Leszka Białego, udało się
Henrykowi Brodatemu opanować Kraków, a potem część Wielkopolski. W ten sposób zjednoczył w swym
ręku przed śmiercią (1238) poważny obszar ziem polskich

BOLESŁAW WSTYDLIWY

1243-1279

Syn Leszka Białego, małoletni w chwili śmierci ojca, objął rządy w całej Małopolsce w r. 1243, gdy tron
krakowski opustoszał po śmierci księcia Henryka Pobożnego, poległego w bitwie z Tatarami pod Legnicą
(1241).

Bolesław szukał oparcia w duchowieństwie, starając się ograniczyć znaczenie możnych panów świeckich;
wtedy to wpływy biskupa krakowskiego doszły do wielkiego znaczenia. Za jego rządów nastąpiły dalsze
niszczące najazdy tatarskie. Wtedy też wzmógł się ruch kolonizacyjny w Polsce, polegający na zakładaniu
nowych lub urządzaniu dawnych miast i wsi na prawie niemieckim. Poparciem księcia Bolesława cieszyły się
miasta, a szczególnie Kraków.

LESZEK CZARNY

1279-1288

Książę sieradzki z mazowieckiej linii Piastów (prawnuk Bolesława Kędzierzawego), powołany został przez
panów na tron krakowski po śmierci Bolesława Wstydliwego. W rządach swoich oparł się na mieszczaństwie i
rycerstwie, toteż dwukrotnie musiał walczyć z buntującymi się panami małopolskimi.

W okresie jego panowania w Małopolsce zaczęły się rodzić pierwsze idee zjednoczania państwa polskiego,
które potem narastały i miały doprowadzić do odrodzenia Królestwa Polskiego.

PRZEMYSŁ II

1295-1296

Książę z wielkopolskiej linii Piastów, dalszy potomek Mieszka Starego, objął rządy w Wielkopolsce w 1295 r.
W drodze zapisu otrzymał prawo do Krakowa i Małopolski, objął zwierzchnią władzę na Pomorzu Gdańskim,
przekazaną mu również w drodze spadku.

Przemysł II podjął także ideę zjednoczenia ziem polskich i odnowienia królestwa. W 1295 r. ukoronował się
uroczyście na króla Polski nawiązując w ten sposób do czasów Bolesławów. Z namowy margrabiów
brandenburskich, pragnących przeszkodzić wzmocnieniu Polski, został zamordowany w Rogoźnie w 1296
roku.

WACŁAW II

1300-1305

Król czeski z rodu Przemyślidów, który korzystając z poparcia mieszczaństwa niemieckiego a potem także
panów duchownych i świeckich w latach 1291-1292 opanował Małopolskę i Kraków. W roku 1300 zawładnął
także Wielkopolską, Kujawami i Pomorzem Gdańskim, po czym ukoronował się w katedrze gnieźnieńskiej na
króla Polski.

Wacław nie przebywał stale w Polsce. Rządy jego, sprawowane za pośrednictwem specjalnych urzędników
zwanych starostami, kierowały się głównie dobrem Czech i wywoływały powszechne niezadowolenie.
Przygotowywało to grunt dla przyszłego pełnego wyzwolenia się i zjednoczenia Polski.

WŁADYSŁAW ŁOKIETEK

1306-1333

Książę z mazowieckiej linii Piastów, prawnuk Bolesława Kędzierzawego a brat Leszka Czarnego. Już po
śmierci Leszka brał udział w walkach o tron krakowski, lecz bez powodzenia. Po śmierci Przemysła II objął
Wielkopolskę, z której został usunięty przez Wacława czeskiego.

Łokietek nie ugiął się, prowadził nadal walkę o odzyskanie zarówno Krakowa jak i innych ziem polskich. Po
śmierci Wacława w 1305 r. udało mu się opanować Kraków i Małopolskę; z czasem skupił w swym ręku
przeważający obszar ziem polskich pozyskując także Pomorze Gdańskie. W 1308 r. w zdradziecki sposób
opanowali Gdańsk i Pomorze Krzyżacy. Władysław Łokietek toczył z nimi walki trwające aż do zgonu,
sprzymierzając się z Litwinami, odnosząc zwycięstwo nad oddziałem krzyżackim pod Płowcami (1331).
Wysiłki zbrojne Łokietka w celu odzyskania Pomorza były daremne, bezskuteczny też był pomyślny wyrok
sądu papieskiego przyznający Polsce Pomorze. Scaliwszy większość ziem polskich Władysław Łokietek
odnowił królestwo polskie koronując się w Krakowie w 1320 r. Pozostawił po sobie państwo wprawdzie
wyczerpane, lecz zjednoczone.

KAZIMIERZ WIELKI

1333-1370

Syn Władysława Łokietka, objął rządy po śmierci ojca koronując się natychmiast w Krakowie na króla
polskiego. Polityka Kazimierza zmierzała do osłabienia napięcia w stosunkach z sąsiadami, zagospodarowania
kraju i wzmocnienia sił państwa. Zawarł więc w Kaliszu (1343) pokój z Krzyżakami, w którym za cenę zwrotu
Kujaw i Ziemi Dobrzyńskiej zrezygnował z Pomorza.

Wyrzekł się pretensji do większości księstw śląskich w zamian za zrzeczenie się pretensji do korony polskiej
ze strony królów czeskich. Popierał rozwój miast, handlu i rzemiosła, wzmacniał obronność kraju wznosząc
zamki warowne i otaczając miasta murami obronnymi. Dążył do zbudowania jednolitego państwa i
społeczeństwa, uporządkowania prawodawstwa, do podniesienia autorytetu króla, a osłabienia wpływów
możnych kościelnych i świeckich. Dbał o utrzymanie równowagi między stanami, przestrzegał tolerancji
wobec różnych wyznań. Założył uniwersytet w Krakowie. Współpracował ściśle z Węgrami, co przyniosło
korzyści obu państwom.

Poszerzył granice swego państwa przez przyłączenie do Polski po paroletnich walkach Rusi Czerwonej.

Umierając w 1370 r. Kazimierz pozostawił Polskę zjednoczoną, zagospodarowaną. Śmierć jego wzbudziła
powszechny żal, a następne pokolenia nadały mu przydomek Wielkiego.

LUDWIK WĘGIERSKI

1370-1382

Król węgierski z rodziny Andegawenów, syn Elżbiety Łokietkówny, siostry Kazimierza Wielkiego, przewidziany
na tron polski, ukoronowany został w Krakowie natychmiast po śmierci Kazimierza Wielkiego. Popierały go
przede wszystkim możne rody z Małopolski, zainteresowane w ekspansji osadniczej i gospodarczej na Rusi
Czerwonej. Za jego rządów osłabło w Polsce zainteresowanie sprawą odzyskania Pomorza. Ludwik przebywał
głównie na Węgrzech i zajmował się przede wszystkim sprawami węgierskimi; w Polsce rządził za
pośrednictwem swoich namiestników. Aby zapewnić następstwo tronu polskiego swej rodzinie, doprowadził
do ugody w Koszycach (1374), w której za znaczne ulgi podatkowe szlachta przyrzekła uznać za królową tę z
jego córek, którą przeznaczy na tron polski. Zmarł w 1382 r.

JADWIGA

1384-1399

Młodsza córka króla Polski i Węgier Ludwika z rodu andegaweńskiego. Odziedziczyła tron po ojcu, ale do
Polski przybyła i ukoronowana została w dwa lata po śmierci ojca, po dwuletnim bezkrólewiu, w 1384 roku.
Miała wówczas niespełna 11 lat.

Pod wpływem możnowładców polskich zgodziła się zostać żoną wielkiego księcia litewskiego Władysława
Jagiełły. W wyniku tego nastąpiło w roku 1386 połączenie się (unia) państwa polskiego z litewskim. Miało to
wielkie znaczenie dla obu państw, gdyż jednemu i drugiemu zagrażał Zakon Krzyżacki.

Królowa Jadwiga zmarła w Krakowie w 1399 r. mając lat 25. Przed śmiercią wszystkie swoje kosztowności
podarowała uniwersytetowi krakowskiemu. Dzięki jej darowi uniwersytet, założony przez Kazimierza
Wielkiego, ale podupadły w latach późniejszych, wznowił swoją działalność i wkrótce zasłynął w całej
środkowej Europie

WŁADYSŁAW JAGIEŁŁO

(1386-1434)

Syn Olgierda, wielki książę pogańskiej Litwy, zagrożonej podobnie jak Polska przez Zakon Krzyżacki. Nawiązał
kontakty z panami polskimi, przyjął chrzest przybierając imię Władysława, pojął za żonę Jadwigę, królową
Polski i koronował się w Krakowie na króla polskiego. Złączone państwa polskie i litewskie mogły skutecznie
zahamować napór krzyżacki.

W czasie wielkiej wojny doszło w 1410 r. do decydującego starcia z całą siłą Zakonu pod Grunwaldem.
Dowodzone przez Władysława Jagiełłę połączone wojska polskie i litewskie zadały rozstrzygającą klęskę
Zakonowi. Wprawdzie nie udało się odzyskać Pomorza (tylko Litwa odebrała Żmudź), zwycięstwo to jednak
udowodniło wartość ścisłego współdziałania Polski i Litwy i przygotowało grunt dla późniejszej unii obu
państw. Z królem współpracował jego stryjeczny brat Witold, rządzący w imieniu Władysława Jagiełły Litwą.

Za rządów Jagiełły odbył się w Konstancji sobór powszechny, na którym uczony polski, rektor Uniwersytetu
Jagiellońskiego i członek delegacji polskiej Paweł Włodkowic, broniąc spraw polskich, pierwszy ogłosił, że
poganom nie wolno narzucać gwałtem chrześcijaństwa i nawracać ich ogniem i mieczem oraz potępił
wszelkie wojny zaborcze.

WŁADYSŁAW WARNEŃCZYK

1434-1444

Starszy syn Władysława Jagiełły, po śmierci ojca koronował się na króla polskiego mając lat 10, toteż opiekę
nad nim sprawowali panowie polscy z kardynałem Oleśnickim na czele.

Zagrożeni przez Turcję Węgrzy ofiarowali w 1440 r. tron węgierski Władysławowi. Pierwsza wyprawa armii
węgierskiej i posiłków polskich miała przebieg pomyślny. W czasie drugiej wyprawy doszło w 1444 r. do
rozstrzygającej bitwy z całą potęgą turecką pod Warną. Armia węgierska poniosła klęskę, a w bitwie zaginął
również Władysław, król Polski i Węgier. Od miejsca zgonu król Władysław nazywany jest Warneńczykiem

KAZIMIERZ JAGIELLOŃCZYK

1447-1492

Młodszy syn Władysława Jagiełły, po śmierci ojca najpierw namiestnik króla Władysława (Warneńczyka) na
Litwie, od 1440 r. wielki książę litewski. Po trzyletnim bezkrólewiu, jakie nastąpiło po zaginięciu króla
Władysława pod Warną, Kazimierz koronował się na króla polskiego.

W czasie jego panowania społeczeństwo Pomorza wypowiedziało posłuszeństwo Zakonowi Krzyżackiemu i
zwróciło się do króla Kazimierza o pomoc i włączenie do Korony Polskiej. Po trzynastoletniej wojnie z

Krzyżakami zawarto w 1466 r. pokój w Toruniu, na mocy którego powróciło do Polski Pomorze oraz Ziemia
Chełmińska i Warmia z Gdańskiem, Toruniem, Malborkiem i Lidzbarkiem.

Rządy swoje król Kazimierz opierał na szlachcie, której udzielił szeregu przywilejów. Ograniczał natomiast
wpływy wielkich panów świeckich i kościelnych.

W statutach nieszawskich (1454) zobowiązał się, że nie powoła szlachty na wojnę ani nie będzie nakładał
nowych podatków bez uprzedniej zgody zjazdów szlacheckich, czyli sejmików. Z sejmików tych ukształtował
się później sejm.

Wychowawcą synów królewskich był Jan Długosz, który wsławił się napisaniem pierwszej historii Polski.
Najstarszy syn króla, Władysław Jagiellończyk, wybrany został królem czeskim a potem węgierskim; młodsi:
Jan Olbracht i Zygmunt rządzili przez pewien czas w księstwie głogowskim na Śląsku.

JAN OLBRACHT

1492-1501

Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka, wstąpił na tron polski po śmierci ojca, podczas gdy jego młodszy
brat Aleksander w tym czasie panował w Wielkim Księstwie Litewskim. Południowe ziemie Polski i Litwy
zaczęli pustoszyć Tatarzy Krymscy, pobudzani do tego przez Turków, którzy opanowali miasta nad Morzem
Czarnym - Kilię i Białogród. Król Jan Olbracht podjął wyprawę w celu ich odzyskania. Wyprawa ta,
uwikławszy się w walki z Wołochami, przyniosła Polsce tylko straty.

Za rządów Jana Olbrachta ustalił się od 1493 r. zwyczaj obradowania dwuizbowego sejmu walnego,
składającego się z izby poselskiej I senatu.

ALEKSANDER

(1501-1506)

Syn Kazimierza Jagiellończyka, wielki książę litewski, powołany został na tron polski po śmierci brata, Jana
Olbrachta. W polityce swojej porozumiewał się chętniej z magnatami niż ze szlachtą. W roku 1505 na sejmie
w Radomiu uchwalona została słynna konstytucja "Nihil novi", która zapowiadała, że nic nowego nie może
być postanowione bez wspólnej zgody senatu i izby poselskiej.

Panowanie Aleksandra w Wielkim Księstwie Litewskim i w Polsce zaznaczyło się pierwszymi starciami z
Wielkim Księstwem Moskiewskim, które zgłosiło swe prawa do ziem ruskich, zajmowanych przez Wielkie
Księstwo Litewskie.

ZYGMUNT STARY

(1506-1548)

Najmłodszy syn Kazimierza Jagiellończyka, objął tron polski i litewski po śmierci brata Aleksandra. Za
panowania Zygmunta oraz jego syna Zygmunta Augusta, państwo polsko-litewskie przeżywało okres
świetności i rozkwitu. Przenikały do Polski z Włoch nowe prądy umysłowe, artystyczne i naukowe, zwane

Odrodzeniem, czemu sprzyjało małżeństwo króla z księżniczką włoską Boną. Wywołało to przewrót w i w
innych dziedzinach sztuki, pobudziło też rozwój narodowej literatury w języku polskim (Rej, Kochanowski i
inni).

Za króla Zygmunta szerzyć się poczęła w Polsce reformacja, co także miało ogromny wpływ na życie
umysłowe narodu. Krzewienie się nowych prądów ułatwił wynalazek druku, dzięki czemu nowe idee
docierały do szerokich warstw szlachty. W życiu politycznym umacniała się przewaga szlachty, której wolę
reprezentował sejm. Trwające od dłuższego czasu spory i walki z Zakonem Krzyżackim zakończone zostały w
r. 1525. Zakon został rozwiązany, a jego posiadłości zamienione na Księstwo Pruskie. Ostatni mistrz krzyżacki
Albrecht przyjął religię protestancką i złożył królowi Zygmuntowi hołd na rynku w Krakowie.

Aby zapewnić tron królewiczowi Zygmuntowi Augustowi, jeszcze za życia ojca ukoronowano go na króla
polskiego. Ponieważ było wtedy dwu Zygmuntów, dla odróżnienia zaczęto ojca nazywać Starym.

ZYGMUNT AUGUST

1548-1572

Ostatni król polski z rodu Jagiellonów, ukoronowany w 1530 r. jeszcze za życia ojca, Zygmunta Starego,
rządy objął w Polsce po jego śmierci. Panowanie Zygmunta Augusta to dalszy ciąg rozkwitu Rzeczypospolitej
szlacheckiej, okres zwany w literaturze "złotym wiekiem". W polityce wewnętrznej król przestrzegał zasady
tolerancji religijnej, co zapewniło Polsce spokój wewnętrzny. Wśród przenikających do kraju prądów
ukształtowała się ideologia Braci Polskich (arian), najradykalniejszego odłamu w polskim protestantyzmie.

W związku z upadkiem niemieckiego państwa zakonnego w Inflantach doprowadził Zygmunt August do
włączenia znacznej części Inflant do państwa polsko-litewskiego, co wywołało długotrwałą "wojnę północną"
z Moskwą. Odwracało to uwagę narodu od żywotnych spraw obrony granic zachodnich i odzyskania Śląska.
W związku z wojną północną Zygmunt August zainteresował się sprawami morskimi i był pierwszym władcą,
który organizował polską flotę wojenną.

Jedną z trosk Zygmunta Augusta było utrwalenie związku państwowego między Polską i Litwą. Na sejmie w
Lublinie zawarta została w 1569 r. unia, która zespoliła je w jedno państwo. Kończyło to w zasadzie budowę
wielonarodowościowej Rzeczypospolitej, w której pełna władza znalazła się w rękach szlachty, a z czasem -
w rękach magnackich.

HENRYK WALEZJUSZ

1573-1574

Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów postanowiono, że wyboru (elekcji) króla będzie dokonywała szlachta
zbierając się na polu elekcyjnym. Pierwsza elekcja odbyła się na polach Woli pod Warszawą. Spośród paru
kandydatów najwięcej głosów padło na Henryka, księcia francuskiego z rodu Walezjuszów, który też
ogłoszony został królem polskim.

Nowy król wkrótce przybył do Polski, zaprzysiągł "pacta conventa", które na barki królewskie przerzucały
poważne obciążenia w utrzymywaniu Rzeczypospolitej i koronował się w Krakowie. Henryk Walezjusz
przebywał jednak w Polsce krótko. Gdy nadeszła wiadomość o śmierci jego brata, króla francuskiego, po
kryjomu opuścił Polskę, aby zasiąść na tronie Francji.

STEFAN BATORY

1576-1586

Po opuszczeniu Polski przez Henryka Walezjusza królem polskim wybrany został Stefan Batory, książę
siedmiogrodzki. Wybór nie był zgodny, a uznania nowego króla najdłużej odmawiał Gdańsk. Miasto to już

przedtem niejednokrotnie przeciwstawiało się królom polskim dbając przede wszystkim o własne interesy. Po
paru miesiącach walk gdańszczanie zmuszeni zostali do posłuszeństwa.

Tymczasem ponownie wybuchła wojna o Inflanty. Królowi udał się uzyskać od sejmu uchwalenie
odpowiednich podatków na wojnę z Wielkim Księstwem Moskiewskim, która trwała trzy lata. Pokój podpisany
w Jamie Zapolskim przyznał Polsce Połock i całość Inflant.

Stefan Batory zapowiadał, że nie będzie królem malowanym. Dążył do wzmocnienia swego stanowiska w
oparciu o masy szlacheckie, co nie wszystkim magnatom się podobało. Doradcą króla był Jan Zamojski,
głęboko wykształcony i uzdolniony polityk, przywódca średniej szlachty.

Batory zmarł przedwcześnie w r. 1586.

ZYGMUNT III WAZA

1587-1632

Po śmierci Stefana Batorego królem polskim został wybrany Zygmunt, królewicz szwedzki z rodu Wazów,
spokrewniony przez matkę z Jagiellonami, siostrzeniec Zygmunta Augusta. Król Zygmunt ulegał klerowi
katolickiemu i odnosił się nietolerancyjnie do innych wyznań. Miał niechętny stosunek do Polski i Polaków, nie
ufał Zamojskiemu, chociaż jemu głównie zawdzięczał swój wybór. Przez całe życie dążył do odzyskania tronu
szwedzkiego i gotów był zamienić koronę polską na szwedzką. W tym celu sprzymierzał się z Habsburgami,
niemiecką rodziną cesarską. Naraził też Polskę na długotrwałą i wyczerpującą wojnę ze Szwecją, w której
mimo zwycięstw pod Kircholmem, pod Trzcianą i w morskiej bitwie pod Oliwą Polska stale ponosiła straty.

Za panowania Zygmunta III toczyły się ciężkie wojny także z Rosją i Turcją. Korzystając z zamieszek w
Moskwie Zygmunt próbował opanować Rosję bądź bezpośrednio, bądź przez osadzenie na tronie
moskiewskim swego syna Władysława. Napotkało to na opór narodu rosyjskiego i zakończyło się jedynie
odebraniem Rosji Smoleńska. Zatargi z Turcją ściągnęły wielką wyprawę turecką na Polskę. Zagrodził jej
drogę ze szczupłymi siłami hetman Stefan Zółkiewski. Poniósł jednak klęskę pod Cecorą, gdzie zginął.
Powstrzymał nawałę turecką hetman Karol Chodkiewicz, wytrzymując oblężenie Turków pod Chocimem.

WŁADYSŁAW IV

1632-1648

Syn Zygmunta III Wazy, wybrany królem polskim po śmierci ojca. Władysław odziedziczył po ojcu pretensje
do korony szwedzkiej, ale nie miał żadnych możliwości, by ją uzyskać. Roszczenia króla były powodem do
zatargów i wojen między Polską a Szwecją, co Polsce przynosiło poważne szkody gospodarcze, szczególnie
gdy Szwedzi opanowali przejściowo niektóre miasta pomorskie.

Za rządów Władysława coraz bardziej pogarszała się sytuacja na Ukrainie. Magnaci gromadzili tam olbrzymie
fortuny uciskając i wyzyskując lud kozacki. Raz po raz wybuchały bunty kozackie, które były tłumione
surowo. Nie powiódł się plan króla by użyć Kozaków do wojny z Turcją, gdyż przeszkodzili temu
możnowładcy polscy. Narastające wrzenie doprowadziło w 1648 roku do wybuchu wielkiego buntu kozaków i
powstania chłopskiego pod wodzą Bohdana Chmielnickiego.

W kilka dni po wybuchu powstania kozackiego król Władysław zmarł.

JAN KAZIMIERZ

1648-1668

Syn Zygmunta III a brat Władysława IV, wybrany został królem polskim po śmierci brata. W chwili jego

wstąpienia na tron południowowschodnie ziemie Rzeczypospolitej pustoszyła wojna kozacko-chłopska, która
wywołała poruszenie i bunty chłopskie także na ziemiach etnicznie polskich (Podhale - Kostka Napierski).
Trwające z przerwami kilka lat walki, do których wmieszała się także Rosja, zakończyły się w ostateczności
odpadnięciem od Polski Kozaczyzny i Ukrainy zadnieprzańskiej.

Druga niszcząca kraj zawierucha wojenna spowodowana była najazdem na Polskę Szwedów pod wodzą króla
Karola Gustawa. Na skutek zdrady wielu magnatów, a obojętności innych wielmożów oraz ogółu szlachty
Szwedzi bez większego trudu zalali prawie cały kraj, a Jan Kazimierz musiał szukać schronienia na Śląsku.
Wytężonym wysiłkiem narodu udało się jednak usunąć Szwedów z kraju, mimo że w ostatniej fazie wojny
przybył im ze zbrojną pomocą książę siedmiogrodzki Rakoczy. Duży udział w zwalczaniu Szwedów mieli
chłopi, a wielkie zasługi położył tu Stefan Czarniecki. Podczas wojny ze Szwedami Polska zrezygnowała z
praw zwierzchnich w stosunku do Prus. Wojny przyniosły straszliwe zniszczenia kraju. Mimo to nie powrócił
zupełny spokój, gdyż na wschodzie trwała przewlekła wojna z Rosją, a w kraju samowola magnacka
doprowadziła do otwartego buntu Lubomirskiego przeciwko królowi. Jan Kazimierz zrzekł się tronu polskiego
w 1668 r.

MICHAŁ KORYBUT WIŚNIOWIECKI

1669-1673

Po zrzeczeniu się tronu przez Jana Kazimierza zebrana na polu elekcyjnym szlachta obwołała królem Michała
Korybuta Wiśniowieckiego, syna słynnego w czasie wojen kozackich księcia Jeremiego Wiśniowieckiego.

Podczas krótkiego panowania króla Michała południowe ziemie Rzeczypospolitej zostały najechane przez
potężną armię turecką. Turcy zdobyli kluczową twierdzę Kamieniec Podolski i pustoszyli obszary aż po Lwów i
Krosno. Aby zażegnać niebezpieczeństwo, wysłannicy polscy podpisali w Buczaczu hańbiący traktat z
Turkami, na mocy którego Polska miała odstąpić im znaczną część swych południowych obszarów. Umowa ta
nie została przez Polaków zatwierdzona. Wysłany przeciwko Turkom hetman Jan Sobieski odniósł w 1673 r.
świetne zwycięstwo rozbijając całkowicie armię turecką w bitwie pod Chocimem. W przeddzień zwycięstwa
chocimskiego król Michał zmarł

JAN III SOBIESKI

1674-1696

Hetman wielki koronny, znakomity wódz, opromieniony świeżym zwycięstwem nad Turkami pod Chocimem,
obwołany został na polu elekcyjnym pod Warszawą królem polskim po śmierci Michała Korybuta
Wiśniowieckiego.

Po wyborze król cały wysiłek skierował ku odparciu najazdu tureckiego, co po prawie dwuletnich walkach
doprowadziło do zawarcia rozejmu między Polską i Turcją. Ponieważ jednak niebezpieczeństwo tureckie
trwało nadal, a zagrożone były w jednakowym stopniu Polska i Austria, król zawarł z cesarzem austriackim
umowę o wzajemnej pomocy na wypadek zaatakowania przez Turków którejś ze stolic - Krakowa lub
Wiednia. W 1683 r. trzystu tysięczna armia turecka obległa stolicę Austrii. Król Jan Sobieski podążył z armią
polską na odsiecz Wiednia i objął dowództwo nad sprzymierzonymi siłami polskimi i austriackimi. W wielkiej
bitwie cała armia turecka została zniszczona, a mieszkańcy uwolnionego miasta witali Jana III jako swego
wybawcę. Jan III zmarł w 1696 r

AUGUST II MOCNY

1697-1733

Król Saksonii, wybrany królem polskim po śmierci Jana III Sobieskiego. Nie czuł on przywiązania do Polski,
zupełnie nie dbał o sprawy państwowe i nie troszczył się o to, że w kraju panowały anarchia i bezprawie.

August II wplątał Polskę w niepotrzebną wojnę, tzw. północną, z królem szwedzkim Karolem XII, w której
obok Polski brały udział Saksonia i Rosja. Król szwedzki pokonał sprzymierzonych, zajął Polskę, zmusił
Augusta II do zrzeczenia się tronu polskiego i nakazał Polakom, aby królem wybrali Stanisława
Leszczyńskiego. Dopiero po klęsce Karola XII August II powrócił do kraju i objął ponownie panowanie. Rządy
Augusta II (i jego syna Augusta III) to okres najsmutniejszy w dziejach Polski. Rozprzężenie w kraju,
samowola magnatów i szlachty, obojętność na sprawy publiczne doszły wtedy do szczytu. August II zmarł w
1733 r.

STANISŁAW LESZCZYŃSKI

1704-1709

i

1733-1735

Wojewoda poznański, w czasie wojny północnej stronnik króla szwedzkiego Karola XII. Gdy Karol XII
pokonał przeciwników, wypędził z Polski Augusta II i zmusił go do zrzeczenia się tronu, zalecił Polakom
wybranie królem Stanisława Leszczyńskiego.

Starannie wykształcony król Stanisław nie odegrał jednak większej roli w Polsce. Nie miał poparcia ani u
skłóconych, samolubnych magnatów, ani u ciemnej, obojętnej na dobro publiczne szlachty. Stanowisko swe
zawdzięczał opiece króla szwedzkiego, który też decydował w najważniejszych sprawach. Gdy Karol XII
został pokonany, a August II powrócił do Polski i ogłosił swoje zrzeczenie się tronu za nieważne, Stanisław
Leszczyński musiał emigrować.

Po śmierci Augusta Leszczyński zyskał poparcie znacznej większości i został ponownie wybrany królem. Ale
objęciu przez niego rządów sprzeciwiły się państwa sąsiednie, które wolały utrzymywać w Polsce stan
anarchii. Wojska rosyjskie i saskie wprowadziły na tron polski Augusta III Sasa, syna Augusta II, a
Leszczyński musiał schronić się na wygnaniu. Zmarł w 1766 r. we Francji, gdzie z ramienia króla francuskiego
zarządzał Lotaryngią.

AUGUST III

1733-1763

Syn Augusta II, wprowadzony na tron polski wbrew woli większości wyborców na skutek interwencji zbrojnej
wojsk saskich i rosyjskich, które nie dopuściły do objęcia tronu przez Stanisława Leszczyńskiego. Panowanie
Augusta III przypominało rządy jego ojca, Augusta II. Król nie zajmował się sprawami państwowymi i
przekazywał je swoim ministrom, którzy z kolei dbali przede wszystkim o własne interesy. W państwie
panował nadal chaos i bezprawie. Sejmy nie dochodziły do skutku, urzędy państwowe były bezczynne, sądy
przekupne lub bezradne. Spory i walki między magnatami oraz szlachtą były na porządku dziennym.
Wzmagał się ucisk miast, a szczególnie wyzysk chłopa, co rodziło jego opór i bunty. Jednak stan ten i niemoc
Rzeczypospolitej zaczęły budzić krytykę ze strony głębiej myślących osób. Powstawały - na razie nieśmiałe -
projekty zmian i refom. August III zmarł w roku 1763

STANISŁAW AUGUST PONIATOWSKI

1764-1795

Po śmierci Augusta III królem został Stanisław August Poniatowski dzięki poparciu głównie Rosji, przy

nielicznym udziale szlachty w elekcji. Wykształcony, ale o słabej woli król nie miał większych wpływów w
kraju, rozdartym przez zwalczające się stronnictwa magnackie, w którym coraz bardziej decydowały obce
mocarstwa, głównie Rosja.

Po nieudanym zrywie obrońców starej wolności szlacheckiej i niepodległości, podjętym przez konfederatów
barskich, nastąpił I rozbiór Polski (1772), w którym szereg pogranicznych prowincji odpadło na rzecz Prus,
Austrii i Rosji.

Król próbował ratować państwo przez oparcie się na Rosji, patrioci zaś chcieli naprawić ustrój
Rzeczypospolitej doprowadzając do uchwalenia przez sejm w 179I r. konstytucji 3 maja. Wysiłki te jednak
były daremne. Po wojnie z Rosją w 1792 r. (w obronie ustawy z 3 maja) nastąpił II rozbiór Polski, a po
upadku powstania kościuszkowskiego (1794 r.) - III rozbiór Polski w 1795 r.

Król Stanisław August zrzekł się tronu i zmarł w Petersburgu w 1798 r.