24

RADIO RETRO

Lata trzydzieste

Świat Radio Luty 2006

W 1934 roku dwa niezależne zespoły konstrukcyjne z Biura Badań

Technicznych Wojsk Łączności (BBTWŁącz.) i Państwowych Zakładów

Tele- i Radiotechnicznych (PZTiR) podjęły się opracowania projektu

radiostacji polowej o symbolu N2. W założeniu miała ona stanowić

podstawową radiostację niższego szczebla dowodzenia, służącą do

utrzymywania dwustronnej łączności pomiędzy dowództwem pułku

a batalionem i podległymi jednostkami.

Radiostacje wojskowe

Polska radiostacja polowa N2

cowania warunków technicznych

doskonalszej konstrukcji.

W 1935 roku powstał prototyp

kolejnej radiostacji batalionowej, na

którą składał się nadajnik konstruk-

cji BBTWŁącz. i odbiornik PZTiR.

O wyborze modelu odbiornika

PZTiR zadecydował fakt, iż była

to superheterodyna zapewniają-

ca bardziej korzystne właściwości

użytkowe niż proponowany przez

Prace projektowe nad radiostacją

najniższego szczebla dowodzenia

prowadzono w Polsce od końca lat

dwudziestych ubiegłego wieku.

Na przełomie lat 1933/1934 wypro-

dukowano próbną serię osiemna-

stu egzemplarzy przenośnej radio-

stacji fonicznej RKB (Radiostacja

Korespondencyjna Batalionowa).

Doświadczenia zdobyte w trakcie

jej eksploatacji posłużyły do opra-

BBWTŁącz. odbiornik w układzie

z bezpośrednim wzmocnieniem.

Warto nadmienić, iż w projektowa-

niu tej stacji uczestniczyli tak znani

konstruktorzy, jak inż. Henryk Ma-

gnuski i inż. Wilhelm Rotkiewicz.

Nowy model stacji oznaczo-

no symbolem N2, co było zgodne

z obowiązującą wówczas w Woj-

sku Polskim nomenklaturą, według

której radiostacje dzielono na dwie

grupy: radiostacje typu W dla wyż-

szego szczebla i radiostacje typu N

dla niższego szczebla. W obrębie

tych dwóch grup istniał jeszcze po-

dział na dwie kategorie. I tak stacje

przeznaczone do korespondencji

między Naczelnym Wodzem i ar-

miami oraz korespondencji między

armiami oznaczano jako W1, a sta-

cje do korespondencji pomiędzy

armiami i dywizjami (brygadami

kawalerii) nosiły oznaczenie W2.

Radiostacje do pracy w sieci od do-

wódcy dywizji (brygady) w górę

oznaczano symbolem N1, natomiast

do pracy w sieci od dowódcy bata-

lionu (dywizjonu) w górę – symbo-

lem N2.

Wykonana przez PZTiR informa-

cyjna seria radiostacji N2 przez cały

rok 1936 przechodziła intensywne

próby laboratoryjno-terenowe. Na

podstawie zebranych doświadczeń

opracowano finalną wersję, która

rok później została zatwierdzona

jako standardowy sprzęt wojskowy

i skierowana do produkcji seryjnej.

Ta niezwykle udana i jak na owe

czasy bardzo nowoczesna kon-

strukcja wytwarzana była w pięciu

odmianach: samochodowej (N2/S),

taczankowej (N2/T), biedkowej (N2/

B), samolotowej (N2L/M) i czołgo-

wej (N2/C). Odmianę N2/S insta-

lowano przede wszystkim w sa-

mochodach Polski FIAT 508/518.

Wersja samolotowa znalazła zasto-

sowanie w samolotach myśliwskich

PZL P-11, zaś wersja czołgowa tej

radiostacji była przewidziana dla

czołgów typu 7TP. Według rela-

cji pułkownika Heliodora Cepy,

przedwojennego dowódcy Wojsk

Łączności, do wybuchu wojny 1400

radiostacji tego typu dostarczono

piechocie, artylerii i kawalerii, 230

– lotnictwu i 38 – broni pancernej.

Ilości te znacznie odbiegały od po-

trzeb wojska, które oceniano na co

najmniej dziesięć tysięcy sztuk.

Rys. 1. Nadajnik N2 – wersja przystosowana do przewożenia na taczance (N2/T)

Rys. 2. Odbiornik N2 ze zdjętą pokrywą osłaniającą płytę czołową

25

Świat Radio Luty 2006

Radiostacja N2 umożliwiała

utrzymywanie łączności telegra-

ficznej (CW) i telefonicznej (AM) na

postoju i w ruchu (tylko nasłuch).

Zakres pracy zarówno nadajnika,

jak i odbiornika mieścił się w prze-

dziale od 2250 do 6750kHz i był

podzielony na 180 kanałów, każdy

o szerokości 25kHz.

Kompletny zestaw składał się

z nadajnika, prądnicy zasilającej

nadajnik (w podstawowej wersji

o jednokorbowym napędzie ręcz-

nym) oraz zasilanego bateriami od-

biornika. Zestawy instalowane na

pojazdach były zwykle wyposażone

w dodatkowy odbiornik, który mógł

służyć np. do łączności z towarzy-

szącym lotnictwem. Obsługa wersji

taczankowej składała się z czterech

radiotelegrafistów i woźnicy, wersji

biedkowej – z trzech radiotelegrafi-

stów i woźnicy.

W razie konieczności zestaw

mógł być przenoszony przez trzech

ludzi. Taka wersja miała nadaj-

nik umieszczony wraz z prądni-

cą w jednej skrzynce, odbiornik

przystosowany do powieszenia na

piersi radiotelegrafisty oraz oddziel-

ną skrzynkę z bateriami odbiorni-

ka. Obudowy aparatury były me-

talowe, specjalnie zabezpieczone

przed wpływem wilgoci, natomiast

skrzynki do przenoszenia wykona-

no z drewna i zaopatrzono w szelki.

Ciężar skrzynki z prądnicą i nadaj-

nikiem wynosił ok. 24 kg, odbiorni-

ka – 4 kg, skrzynki z bateriami – ok.

12 kg.

Nadajnik wykonano na dwóch

lampach w układzie dwustop-

niowym. Generator wzbudzający

pracował w układzie Hartleya na

lampie DET 9X, zaś wzmacniacz

mocy na lampie PC 05/15. Modula-

cja odbywała się w obwodzie siatki

sterującej. Moc wyjściowa na CW

wynosiła 6W, a na AM – 2W. Z my-

ślą o ułatwieniu obsługi zastoso-

wano: oświetlenie skali, sztuczną

antenę do „cichego” strojenia oraz

wbudowany klucz telegraficzny.

Prądnica zasilająca nadajnik do-

starczała stałe napięcie żarzenia

4,6V/1,2A, stałe napięcie anodowe

420V/65mA oraz napięcie zmienne

15V/150mA, które po przetransfor-

mowaniu na 150V i wyprostowaniu

służyło jako ujemne napięcie siatki

lampy wzmacniacza.

Odbiornik zaprojektowano jako

czterolampową superheterodynę

w układzie: wzmacniacz w.cz. (KF

4), mieszacz z wewnętrzną hetero-

dyną (KK 2), wzmacniacz z dodat-

nim sprzężeniem zwrotnym (KF

4) i wzmacniacz m.cz. (KF 4). Jego

Rys. 3. Samochód Polski FIAT 508/518 z zainstalowaną radiostacją N2

Rys. 4. Schemat nadajnika. Zakres I pokrywał częstotliwości 2250...3900kHz, zakres II – 3850...6750kHz

Rys. 5. Schemat odbiornika. Zakresy podzielono tak samo jak w nadajniku

26

RADIO RETRO

Lata trzydzieste

Świat Radio Luty 2006

czułość przy nominal-

nych napięciach zasila-

jących nie była gorsza

niż 14µV.

Stosowanie regu-

lowanego sprzężenia

zwrotnego we wzmac-

niaczu p.cz. stanowiło

w tamtych latach jeden

z najbardziej rozpo-

wszechnionych sposo-

bów poprawy selek-

tywności odbiornika.

Przy doprowadzeniu

układu w pobliże sta-

nu wzbudzenia uzyskiwało się sze-

rokość pasma przepuszczania rzędu

1kHz. Taki układ miał jeszcze jedną

istotną zaletę – umożliwiał bowiem

odbiór telegrafii niemodulowanej

bez dodatkowego generatora dud-

nieniowego (BFO). Realizowano

to poprzez doprowadzenie układu

nieco powyżej punktu wzbudzenia.

Urządzenie zaopatrzono w gnia-

zda do podłączenia dwóch par słu-

chawek, oświetlenie skali, wskaźnik

do kontroli napięć zasilających, pre-

cyzer do przestrajania odbiornika

w granicach około czterech nume-

rów fal oraz ogranicznik ruchu po-

krętła strojenia.

Żarzenie lamp zapewniały dwa

suche ogniwa typu NON I o napię-

ciu 1,5V i pojemności 45Ah każdy.

Źródłem napięcia anodowego były

dwie połączone szeregowo baterie

o napięciu 72V każda. Średni czas

pracy baterii NON I wynosił 70 go-

dzin, zaś baterii anodowych – 120

godzin.

W skład wyposażenia radiostacji

wchodziły trzy anteny: dwie an-

teny prętowe o długości 3,5 i 2,5m

oraz antena linkowa o długości 8m.

Anteny prętowe tworzyły tyczki

bambusowe z umieszczonym we-

wnątrz przewodnikiem. Łączność

w czasie jazdy utrzymywano za po-

Rys. 6. Odbiornik N2 (AQ2/4) wyprodukowany przez Niemców
(fot. J.M. Noeding)

Rys. 7. Wnętrze odbiornika. Uwagę zwraca odlewana konstrukcja
chassis (fot. J.M. Noeding)

mocą 3,5-metrowej anteny, instalo-

wanej w pojazdach na specjalnym

przechylnym uchwycie. Do odbioru

w marszu pieszym służyła antena

2,5-metrowa. Na postoju łączono

zwykle oba pręty i usztywniano

odciągami.

Zasięg radiostacji uzależniony

był głównie od stosowanej anteny

nadawczej i rodzaju pracy. Przy-

kładowo antena o długości sześciu

metrów (dwie połączone ze sobą

anteny prętowe) przy pracy telegra-

ficznej zapewniała łączność na dy-

stansie 25km, a przy pracy fonicznej

na odległość 10km. Zasięg łączności

przy zastosowaniu anteny prętowej

3,5-metrowej malał odpowiednio

do 18 i 8 kilometrów.

Istniała możliwość zdalnej obsłu-

gi stacji z odległości do 200 metrów

od miejsca jej ustawienia. Do tego

celu służyło specjalne urządzenie

manipulacyjne z mikrotelefonem,

połączone z radiostacją linią telefo-

niczną. Za pomocą tego urządzenia

można było prowadzić rozmowę

z obsługą radiostacji lub innymi

radiostacjami, przy czym przecho-

dzenie z odbioru na nadawanie

odbywało się poprzez naciśnięcie

przycisku w mikrotelefonie.

O wysokich walorach użytko-

wych radiostacji N2 może świad-

c z y ć f a k t , i ż

Niemcy urucho-

mili jej produk-

cję na użytek

We h r m a c h t u

w p r z e j ę t y c h

Państwowych

Zakładach Tele-

i Radiotechnicz-

nych w Warsza-

wie, zachowując

przy tym orygi-

nalne oznacze-

nie fabryczne

AQ2/4.

Roman Buja

W każdym numerze

dwumiesięcznika

Aktualności:

tylko najciekawsze

i starannie wyselekcjonowane nowości z branży

internetowej

Inspiracje:

przegląd najbardziej

efektownych stron, przeróbki serwisów i

prezentacje projektów przygotowanych dla

największych firm tego świata, o których

opowiadają sami autorzy

Magazyn:

dowiedz się jak rozpocząć własną

karierę w sieci a następnie podpatrz, jak swoje

strony planują profesjonaliści

Warsztat:

dzięki naszym kursom oraz

przyjaznym przewodnikom krok po kroku

w prosty sposób dowiesz się jak tworzyć jeszcze

lepsze strony i serwisy internetowe

Oprogramowanie:

tylko tu znajdziesz

testy najnowszych programów niezbędnych

w pracy każdego webmastera i webdesignera

Felietony:

jesteś ciekaw, co o wydarzeniach

w sieci myślą twórcy serwisów, które codziennie

odwiedzasz? Przeczytaj ich felietony!

Na CD:

300

profesjonalnych

zdjęć do wykor

zystania

w twoich projektach

oraz programy o łącznej

wartości ponad

500 zł

!

W numerze 1/2006 m.in.:

·

Wykoś konkurencję – jak efektownie rozpocząć

karierę webdesignera

·

Odkrywamy najskrytsze sekrety Google! – dowiedz

się wszystkiego o największej wyszukiwarce

·

Dynamiczne strony WWW – sztuka budowania

serwisów z wykorzystaniem PHP, MySQL i ASP

·

Zamień tabele na CSS – czas uaktualnić

przestarzały kod strony

·

Shell w praktyce – poznaj zaawansowane

narzędzie webmastera

·

Uruchom własne forum – przewodnik krok po

kroku

·

Ponadto mnóstwo aktualności, inspiracji oraz

recenzji oprogramowania

Internet Maker można nabyć we wszystkich EMPIK-ach

i większych kioskach z prasą.

Wszelkich informacji udziela

Dział prenumeraty:

tel. [phone], faks [phone]

e-mail: [e-mail]

01-939 Warszawa, ul. Burleska 9