AGNIESZKA KOZAK

Bajka o nadziei

Cho

ć

by

ś

został sam, cho

ć

by

ś

nie umiał

ż

y

ć

, wierz

ę

,

ż

e

odmieni Ci

ę

nadzieja...

W pi

ę

knej dolinie, u stóp cudownych, zalanych sło

ń

cem gór

była t

ę

tni

ą

ca

ś

piewem i rado

ś

ci

ą

wioska. Dolina odgrodzona

była od

ś

wiata z jednej strony pasmem pi

ę

knych gór, z drugiej

strony w

ą

sk

ą

, ale bardzo rw

ą

c

ą

rzek

ą

. Ludzie, którzy w niej

ż

yli byli naprawd

ę

zadowoleni z

ż

ycia,

ż

yj

ą

c z uprawy

winogron. Winnice cudnie wypełniały cał

ą

dolin

ę

i wydawało

si

ę

,

ż

e stanowi

ą

cel i sens

ż

ycia jej mieszka

ń

ców. Wiele trudu

i pracy trzeba było wło

ż

y

ć

w wielkie przestrzenie wypełnione

krzewami.

Ka

ż

dej wiosny ludzie z dr

ż

eniem serca witali pierwsze

promienie sło

ń

ca - czy ju

ż

na stałe zago

ś

ci w dolinie, czy

b

ę

dzie do

ść

łaskawe, by ogrzewa

ć

delikatne p

ą

ki rodz

ą

cych

si

ę

do

ż

ycia krzewów. Latem z pewnym niepokojem patrzyli

na sło

ń

ce, czy nie spali zbytnio swymi promieniami ziemi, w

której płyn

ę

ły

ż

yciodajne soki, czy b

ę

dzie wystarczaj

ą

co du

ż

o

deszczu by nada

ć

soczystej barwy li

ś

ciom, by ro

ś

liny miały

sił

ę

do

ż

ycia. Wczesn

ą

jesieni

ą

konieczne było chronienie

owoców przed nagłymi atakami mrozu schodz

ą

cego czasami

niespodziewanie z wysokich gór. Dzie

ń

zaczynał si

ę

w wiosce

od pełnego niepokoju spojrzenia na winnic

ę

i ko

ń

czył otarciem

potu po zako

ń

czonej pracy na polu. Uprawa winoro

ś

li była

wszystkim, co ludzie ci mieli, co sprawiało,

ż

e

ż

yli...

Pewnego jesieni w wiosce wybuchł wielki po

ż

ar, który spalił

wszystkie uprawy i wszystkie domy, spalił te

ż

mosty na rzece.

Wielu ludzi zgin

ę

ło w po

ż

arze, a ci, którzy ocaleli, nie

zdecydowali si

ę

na odbudowywanie swoich domów, zbyt

wiele bólu wi

ą

zało si

ę

z tym miejscem, uprawy wypalone były

do korzeni... Spalona dolina pokryta była popiołem, pełna
zgliszczy, wydawało si

ę

,

ż

e zamarło w niej

ż

ycie...

Jednak pozostał w niej mały chłopiec, którego rodzice dawno
zmarli i byli pochowani na miejscowym cmentarzu. Nikt o nim
nie pami

ę

tał wszyscy zaj

ę

ci byli własnymi stratami i bólem,

wi

ę

c w ko

ń

cu został w opuszczonej dolinie sam. Nie bardzo

miał dok

ą

d i

ść

, bo tu było wszystko, co kochał i co było dla

niego wa

ż

ne. Z trudem przetrwał zim

ę

dzi

ę

ki zapasom, które

wygrzebał

spod

ruin

zwalonych

domów.

Pewnego

wiosennego poranka, kiedy udał si

ę

na poszukiwanie

po

ż

ywienia zobaczył kilka zielonych listków nie

ś

miało

wyrastaj

ą

cych z ziemi na tu

ż

przy zboczu góry. Z dr

ż

eniem

serca i z dr

żą

cymi z rado

ś

ci, ale i niepewno

ś

ci dło

ń

mi

podszedł do tego cudu wynurzaj

ą

cego si

ę

z ziemi - ku jego

rado

ś

ci li

ś

cie okazały si

ę

by

ć

li

ść

mi winoro

ś

li! Ogie

ń

nie

strawił wszystkiego, pozostał korze

ń

, była to szansa na

odbudowanie kawałka winnicy. Jak

ż

e cieszył si

ę

tym

wyrastaj

ą

cym z ziemi, bezbronnym i delikatnym krzewem.

Jego oczy nabrały blasku, w sercu za

ś

witała nadzieja.

Chłopiec od razu oczy

ś

cił przestrze

ń

wokół drobnej ro

ś

linki i

zacz

ą

ł si

ę

ni

ą

opiekowa

ć

, postanowił wybudowa

ć

wysoki i

gruby mur wokół swojego kawałka ziemi, by nigdy ju

ż

ż

aden

ogie

ń

nie

mógł

mu

zagrozi

ć

.

Jedyne, co do tej pory umiał, to uprawa winnic, był rolnikiem a
nie budowniczym, nie znał si

ę

na budowaniu murów. Na

brzegu rzeki znalazł star

ą

łódk

ę

, postanowił uda

ć

si

ę

do ludzi

mieszkaj

ą

cych po drugiej stronie rzeki i kupi

ć

od nich cegły i

zapraw

ę

murarsk

ą

. Nie miał pieni

ę

dzy, wi

ę

c postanowił naj

ąć

si

ę

jako ogrodnik i pomaga

ć

ludziom w uprawie ich ro

ś

lin.

Ka

ż

dego dnia chłopiec przemierzał rw

ą

c

ą

rzek

ę

w swej małej

łódeczce by pracowa

ć

w ogrodach innych ludzi i za zarobione

pieni

ą

dze kupowa

ć

cegły na mur chroni

ą

cy jego winnic

ę

.

Zaprzyja

ź

nił si

ę

te

ż

z lud

ź

mi z wioski, wspólna praca bardzo

ich

do

siebie

zbli

ż

yła.

Jednocze

ś

nie rozpocz

ą

ł mozoln

ą

prac

ę

w swoim ogrodzie,

rozsadzał krzewy, przygotowywał kolejne kawałki ziemi pod
upraw

ę

, mozolnie budował mur cegła po cegle, by chroni

ć

winnic

ę

na wypadek po

ż

aru. Jednak ci

ęż

ka praca i

pokonywanie rw

ą

cej rzeki mał

ą

łódk

ą

powoli wyczerpywało

jego siły, tak,

ż

e czasami po powrocie z wioski nie miał ju

ż

siły

na prac

ę

w swoim ogrodzie, jedynie na uło

ż

enie kolejnej

warstwy przywiezionych cegieł. Zacz

ą

ł zaniedbywa

ć

swoj

ą

winnic

ę

, za to ogrody ludzi, w których pracował, pi

ę

kniały z

tygodnia na tydzie

ń

. Ludzie, dla których pracował bardzo go

polubili z trosk

ą

patrzyli na jego zm

ę

czone, spracowane r

ę

ce i

na oczy, które zdawały si

ę

traci

ć

swój blask... Pewnego dnia

stary ogrodnik, któremu pomagał w pracy w ogrodzie zapytał,
co go trapi. Chłopiec opowiedział staruszkowi,

ż

e brakuje mu

sił i czasu na prac

ę

we własnej winnicy, stary ogrodnik z

pi

ę

knym i szczerym u

ś

miechem zaproponował mu pomoc.

Chłopiec ucieszył si

ę

, ale potem ze smutkiem zauwa

ż

ył,

ż

e

jego łódka jest za mała na to, by przewie

źć

ich obu na drugi

brzeg, a inaczej nie mo

ż

na si

ę

było tam dosta

ć

.

Ze spuszczon

ą

ze zm

ę

czenia i smutku głow

ą

podszedł do

brzegu rzeki, z dala wida

ć

było pi

ę

kny, wysoki mur, który

chronił jego winnic

ę

. Jak

ż

e był majestatyczny na tle

zachodz

ą

cego sło

ń

ca! Gdyby tylko na rzece zbudowa

ć

most?

No tak, most, ale sk

ą

d wzi

ąć

budulec, sk

ą

d wzi

ąć

cegły...

Jakie to proste! Przecie

ż

cegieł, na które zapracował

wystarczyłoby na solidny most, przecie

ż

mógł rozebra

ć

mur i

poprosi

ć

ludzi z wioski by pomogli mu w budowie mostu, by

pomogli mu w pracy przy odbudowywaniu jego winnicy...

Wszystko co robimy, czego się podejmujemy, każda myśl i każdy talent w nas złożony są jak cegły - tylko od
nas zależy czy użyjemy ich do budowania murów, które odgrodzą nas od ludzi i od miłości, czy użyjemy ich do
budowania mostów, które pozwolą czasami przejść do drugiego człowieka, przekroczyć trudną i rwącą rzekę,
które pozwolą innym przychodzić do nas...

Justyna Piecyk

Biedroneczka Klara

Bajka terapeutyczna, przeznaczona dla dzieci
chorych na białaczk

ę

i oczekuj

ą

cych na przeszczep

szpiku kostnego.

Od kiedy tylko mogła przypomnie

ć

sobie dzie

ń

swoich

urodzin, miała ju

ż

na grzbiecie trzy malutkie, czarne

kropeczki.

- "Co roku na Twoich skrzydełkach b

ę

dzie przybywała jedna

kropka Klaro, a

ż

w ko

ń

cu uzbiera si

ę

ich osiemna

ś

cie,

staniesz si

ę

wtedy dorosł

ą

biedronk

ą

, zało

ż

ysz swoj

ą

rodzin

ę

,

b

ę

dziesz miała dzieci..." - wyja

ś

niła córeczce mama.

Biedroneczka z rado

ś

ci

ą

kiwała głow

ą

na znak zrozumienia i z

dum

ą

ogl

ą

dała ka

ż

d

ą

przybywaj

ą

c

ą

kropk

ę

, która dodawała

jej sił i przybli

ż

ała j

ą

coraz bardziej ku upragnionej dorosło

ś

ci.

A

ż

do dnia... kiedy zauwa

ż

yła,

ż

e jedna z kropek gdzie

ś

znikn

ę

ła, a po niej nast

ę

pna i nast

ę

pna. Zamiast nich na

skrzydełkach pojawiły si

ę

białe plamy, które zacz

ę

ły

pochłania

ć

równie

ż

cały pi

ę

kny, czerwony kolor na jej

grzbiecie. "Co teraz b

ę

dzie?" - zastanawiała si

ę

przestraszona

Klara - "Przecie

ż

nawet nie uzbierałam ich osiemnastu, a ju

ż

niedługo znikn

ą

zupełnie, a ja stan

ę

si

ę

biała i przezroczysta".

Zacz

ę

ła pi

ć

du

ż

o soku z buraków, czerwonych malin,

truskawek, które przygotowywała jej mama. Ale sok zabarwiał
skrzydełka Biedroneczki na bardzo krótko, a potem zmywał
si

ę

wraz

z

wod

ą

podczas

k

ą

pieli.

Rodzice Klary udali si

ę

po porad

ę

do starego, m

ą

drego

chrz

ą

szcza, który nie jedno ju

ż

w

ż

yciu widział i wiele

wiedział. Chrz

ą

szcz wysłuchał ich uwa

ż

nie, a potem rzekł:

- "Musicie znale

źć

drug

ą

, tak

ą

sam

ą

biedroneczk

ę

, podobn

ą

do waszej córki, jak dwie krople wody. Tylko ona mo

ż

e odda

ć

cz

ęść

swoich kropek i uchroni

ć

Klar

ę

przed znikni

ę

ciem.

Rodzice zacz

ę

li usilne poszukiwania. W tym czasie

Biedroneczka Klara opadała z sił, ale nie poddawała si

ę

.

Wierzyła usilnie,

ż

e kiedy

ś

wyzdrowieje, b

ę

dzie mogła

dorosn

ąć

, zało

ż

y

ć

własn

ą

rodzin

ę

i mie

ć

gromadk

ę

małych

biedroneczek. Wszyscy przyjaciele pomagali jej, jak mogli.
Pytali i szukali identycznej biedronki. Nawet do jej domu
ci

ą

gle zgłaszały si

ę

biedronki ch

ę

tne do pomocy,

ż

adna z nich

nie

była

jednak

taka

sama,

jak

Klara.

A

ż

pewnej nocy, w czasie burzy, do domku biedronek kto

ś

zapukał:
- "Wpu

ś

cie mnie" - poprosił cichutki głosik zza drzwi.

Rodzice otworzyli, bo nie umieli nikomu odmówi

ć

pomocy i

przygarn

ę

li zagubion

ą

, zzi

ę

bni

ę

t

ą

i całkiem przemoczon

ą

istotk

ę

. Dali jej ciepłe i suche r

ę

czniki i wskazali miejsce do

spania. A potem zasn

ę

li, bo byli ju

ż

bardzo zm

ę

czeni swoimi

troskami.

Tymczasem nowo przybyła wysuszyła si

ę

, ogrzała i

zacz

ę

ła ciekawie rozgl

ą

da

ć

si

ę

wokół. Nagle na

ś

cianie w pokoju zobaczyła zdj

ę

cie Klary łudz

ą

co

podobne do niej, tak

ż

e, a

ż

krzykn

ę

ła ze zdumienia.

Wyrwani z gł

ę

bokiego snu rodzice biedronki wbiegli do pokoju

i sami krzykn

ę

li zadziwieni, tym co zobaczyli. Przed nimi stała

biedronka identyczna, jak ich córka. Zaprowadzili j

ą

wi

ę

c do

pokoju Klary gor

ą

co prosz

ą

c o pomoc. Biedronka z rado

ś

ci

ą

oddala cz

ęść

swoich kropek. Potrz

ą

sn

ę

ła tylko leciutko

skrzydełkami i kropki same ju

ż

odnalazły wła

ś

ciwe miejsca.

Po chwili skrzydełka Klary zacz

ę

ły si

ę

zaczerwienia

ć

.

Biedroneczka nabierała sił, blado

ść

znikn

ę

ła z jej policzków.

Wyfrun

ę

ła z łó

ż

ka i ta

ń

czyła rado

ś

nie podskakuj

ą

c po całym

domu.

Odt

ą

d, co roku przybywała na jej skrzydełkach nowa, czarna

kropka i uzbierało si

ę

ich na pewno wi

ę

cej ni

ż

tylko

osiemna

ś

cie...

Agnieszka Kozak

Był sobie diament

Pewnego razu w pracowni jubilera mieszkał sobie diament.
Kiedy le

ż

ał w

ś

ród innych pi

ę

knych kamieni lubił si

ę

im

przygl

ą

da

ć

. Z zachwytem patrzył na mieni

ą

ce si

ę

soczyst

ą

czerwieni

ą

południowego wina rubiny, pełne gł

ę

bokiego

bł

ę

kitu szafiry, tak bardzo chciał błyszcze

ć

tak jak one, mieni

ć

si

ę

kolorowym wyra

ź

nym

ś

wiatłem. Chciał by

ć

taki jak one,

mieni

ć

si

ę

ich kolorami! Zło

ś

ciło go to,

ż

e jest twardy,

kanciasty,

ż

e daje tylko jasne

ś

wiatło! Przestał lubi

ć

przebywanie w

ś

ród innych kamieni, wolał le

ż

e

ć

sobie

samotnie

z

boku.

Pewnego dnia wzi

ę

ły go delikatnie mi

ę

kkie i ciepłe dłonie

młodej kobiety, długo go ogl

ą

dała, po czym stwierdziła,

ż

e jest

zbyt kanciasty, za mało błyszczy i nie nadaje si

ę

do tego, by

go obsadzi

ć

w pier

ś

cionku. Jak bardzo zacz

ą

ł zazdro

ś

ci

ć

innym kamieniom... Ludzie przychodzili, wybierali je, potem
one stawały si

ę

cz

ęś

ci

ą

pi

ę

knej bi

ż

uterii, a diament le

ż

ał z

boku i zacz

ą

ł traci

ć

nadziej

ę

ż

e kto

ś

którego

ś

dnia przyjdzie

po niego. Z ka

ż

dym dniem, gdy ubywało nadziei, ubywało te

ż

jakby blasku bij

ą

cego ze

ś

rodka kamienia - zmatowiał i trzeba

by było podej

ść

blisko i wzi

ąć

go do r

ę

ki by zobaczy

ć

,

ż

e jest

szlachetnym kamieniem, a nie kawałkiem bezwarto

ś

ciowej

cyrkonii. Mimo,

ż

e wiedział,

ż

e jest brylantem, przestał

wierzy

ć

,

ż

e stanowi jak

ąś

warto

ść

, bo przecie

ż

nikt nie chciał

go umie

ś

ci

ć

w

ś

ród innych kamieni w bransoletce, pier

ś

cionku

czy

diademie.

Kiedy ju

ż

zapomniał co znaczy l

ś

ni

ć

i dawa

ć

ś

wiatło, poczuł,

ż

e bior

ą

go do r

ę

ki czyje

ś

stare, szorstkie, mocno spracowane

r

ę

ce. Dotyk tego człowieka nie był delikatny, nie sprawiał mu

przyjemno

ś

ci, a jednak ciepło jego dłoni obudziło w diamencie

jak

ąś

t

ę

sknot

ę

... Zacz

ą

ł si

ę

zastanawia

ć

co to jest... Człowiek

długo ogl

ą

dał kamie

ń

, a ka

ż

de poruszenie jego dłoni budziło

w diamencie jak

ąś

niewypowiedzian

ą

t

ę

sknot

ę

... Co było tym

pragnieniem, które obudziło si

ę

w diamencie? Ciepło r

ą

k,

mimo tego,

ż

e szorstkich, obudziło pragnienie, o którym

zapomniał, bycia czyim

ś

, wa

ż

nym dla kogo

ś

, bycia

po

ś

rednikiem miło

ś

ci. Diament przypomniał sobie,

ż

e chciał

by

ć

wa

ż

ny i chciał błyszcze

ć

. By inni go widzieli, podziwiali, by

mogli zachwyca

ć

si

ę

jego pi

ę

knem, przecie

ż

po to s

ą

diamenty - by błyszcze

ć

i dawa

ć

ludziom tym samym rado

ść

.

Oprócz dziwnego ciepła w diamencie obudził si

ę

te

ż

niepokój... wiedział,

ż

e ludzie do tej pory go nie wybierali, bo

był kamieniem kanciastym, o nietypowym kształcie, czy i ten
człowiek z niego nie zrezygnuje? Poza tym trudny i nietypowy
kształt trzeba b

ę

dzie obrobi

ć

, czy ten człowiek zna si

ę

na

tym? Przecie

ż

ma stare, spracowane r

ę

ce, mo

ż

e nie by

ć

wystarczaj

ą

co delikatny, mo

ż

e uszkodzi

ć

kamie

ń

i wtedy ju

ż

nikt go nie b

ę

dzie chciał! Pragnienie bycia wybranym

przewa

ż

yło nad l

ę

kiem - diament odnalazł w sobie resztk

ę

siły, by zaja

ś

nie

ć

wewn

ę

trznym

ś

wiatłem tak, by człowiek nie

miał w

ą

tpliwo

ś

ci co do tego,

ż

e jest szlachetnym kamieniem.

Starzec wzi

ą

ł diament do swojej pracowni. Rozpocz

ą

ł si

ę

proces obróbki - ka

ż

de dotkni

ę

cie szlifierki wi

ą

zało si

ę

z

bólem, ze zdejmowaniem kolejnej porysowanej i pozbawionej
blasku warstwy. Ka

ż

da kolejna godzina szlifowania kamienia

wydawała si

ę

by

ć

niemo

ż

liwa do zniesienia. Człowiek mimo

lat miał bardzo sprawne r

ę

ce, cierpliwie i systematycznie

wydobywał całe pi

ę

kno z kamienia, nadaj

ą

c mu blask i kształt,

ku któremu zmierzał. Szlifowanie powodowało tak

ż

e to,

ż

e

diament robił si

ę

coraz mniejszy, ale to go nie martwiło -

wiedział,

ż

e b

ę

dzie pasował cho

ć

by do małego pier

ś

cionka.

Cały ból był dla diamentu niewa

ż

ny wobec celu - by ludzie go

podziwiali, by mógł błyszcze

ć

dla innych, by był wa

ż

ny i

odzyskał

swoj

ą

warto

ść

.

W ko

ń

cu nadszedł dzie

ń

najwa

ż

niejszy - diament miał zosta

ć

obsadzony, cały dzie

ń

my

ś

lał nad tym jak bardzo b

ę

dzie

błyszczał, jak teraz po oszlifowaniu ludzie b

ę

d

ą

go podziwiali,

zastanawiał si

ę

w jakiej bi

ż

uterii zostanie obsadzony?

Jakie

ż

było jego zdziwienie, kiedy obudził si

ę

rano i nic nie

mógł zobaczy

ć

. Czuł,

ż

e jest w

ś

rodku czego

ś

, czego nie

mógł rozpozna

ć

- nie było tam

ś

wiatła, nie czuł obecno

ś

ci

innych kamieni, wiedział,

ż

e to, co go otacza, nie jest ani

złotem ani platyn

ą

... Wokół było ciemno i zimno. Wi

ę

c całe to

szlifowanie, cały ten ból znoszony z cierpliwo

ś

ci

ą

był

nadaremny! Nie spełniło si

ę

jego marzenie, nie był wa

ż

nym

brylantem w pier

ś

cionku! Nie stał si

ę

po

ś

rednikiem miło

ś

ci -

nikt nie wyzna jej, wkładaj

ą

c go na palec ukochanej kobiecie.

Było mu

ź

le, był roz

ż

alony, zawiedziony, czuł si

ę

paskudnie.

Nagle usłyszał głosy ludzi wchodz

ą

cych do pomieszczenia,

mówili co

ś

o operacji, o przeszczepie, o rogówce, nic o

bi

ż

uterii! Po chwili przez diament przeszedł snop pi

ę

knego

ś

wiatła - ale nikt nie zachwycił si

ę

diamentem bo go nie było

wida

ć

!

Jego nie było wida

ć

, ale dzi

ę

ki niemu mała dziewczynka

mogła zobaczy

ć

pi

ę

kn

ą

ł

ą

k

ę

i motyle - diament stał si

ę

elementem precyzyjnego narz

ę

dzia, niezb

ę

dnego do operacji,

która przywróciła wzrok małej dziewczynce. U

ś

miech na

twarzy dziecka, mog

ą

cego zobaczy

ć

twarz swojej matki, wart

był

wi

ę

cej

ni

ż

cała

bi

ż

uteria

ś

wiata...

Czasami jest jaki

ś

inny plan, co do naszego

ż

ycia ni

ż

ten,

którego my by

ś

my chcieli... Czasami to, co najwa

ż

niejsze jest

niewidoczne dla oczu...

Agnieszka Kozak

Był sobie ogrodnik

Był sobie ogrodnik, który posiadał jeden z najpi

ę

kniejszych

ogrodów w okolicy, otoczony wielkim, nieprzebytym murem,
mocno zaro

ś

ni

ę

tym bluszczem. Ludzie wiedzieli, jak pi

ę

kny

jest ten ogród w

ś

rodku, lecz znali go raczej z opowiada

ń

,

gdy

ż

mało komu dane było w nim przebywa

ć

… ogrodnik

ci

ą

gle si

ę

bał, czy jego ogród jest wystarczaj

ą

co pi

ę

kny, by

ludzie chcieli w nim przebywa

ć

, czy ju

ż

zasługuje na to, by go

odwiedzano.

Nie zawsze tak było. Zacz

ę

ło si

ę

od tego,

ż

e ogrodnik dostał

kawał nieurodzajnej z pozoru, mocno zaro

ś

ni

ę

tej chwastami

ziemi. Pocz

ą

tkowo ubolewał,

ż

e inni dostali lepsz

ą

ziemi

ę

i

ż

e

nic tu nie wyro

ś

nie,

ż

e nie ma narz

ę

dzi,

ż

e nie ma siły do

pracy. Postanowił jednak wzi

ąć

si

ę

do pracy i zacz

ą

ł

piel

ę

gnowa

ć

ogród. Ró

ż

nie mu szło pocz

ą

tkowo – nie miał

praktyki i nie bardzo miał u kogo podejrze

ć

jak uprawia

ć

kwiaty, zreszt

ą

wcale nie był przekonany

ż

e potrafi zaj

ąć

si

ę

tak delikatnymi ro

ś

linami, jak na przykład ró

ż

e. Jednak

postanowił zaj

ąć

si

ę

ziemi

ą

, któr

ą

dostał, wi

ę

c pracował

wytrwale i w pocie czoła, po pewnym czasie miał jeden z
pi

ę

kniejszych ogrodów w okolicy. Ale wła

ś

ciciel ci

ą

gle bał si

ę

,

czy ogród jest wystarczaj

ą

co pi

ę

kny, by mogli przebywa

ć

w

nim ludzie, czy im si

ę

spodoba. Ogrodnik postanowił

wybudowa

ć

mur, który pozwoli mu chroni

ć

jego pi

ę

kny ogród.

Mur rósł, a ogród pi

ę

kniał. Obawy o to, czy si

ę

spodoba

innym,

były

coraz

wi

ę

ksze.

Ogrodnik postanowił najpi

ę

kniejsze, wyhodowane przez

niego, najwi

ę

cej opieki wymagaj

ą

ce kwiaty chroni

ć

z tyłu

ogrodu, w szklarni, któr

ą

wybudował specjalnie dla nich. Był

tam najtrudniejszy do uprawy kawałek ziemi. Kwiaty wewn

ą

trz

były cudne! Jednak ci

ą

gle musiał o nie dba

ć

i cz

ę

sto dr

ż

ał, co

si

ę

stanie, je

ś

li kto

ś

wejdzie do szklarni! Mo

ż

e je zniszczy,

mo

ż

e jakie

ś

ukradnie, mo

ż

e niektóre podepcze, a mo

ż

e po

prostu nie potraktuje ich z nale

ż

ytym im szacunkiem! Praca w

szklarni wymagała ogromnego wysiłku, kwiaty były mu
szczególnie drogie, a jednocze

ś

nie ziemia w tym miejscu była

wyj

ą

tkowo trudna do uprawy. Chwasty niezwykle trudno było

wyplewi

ć

w tym miejscu, ci

ą

gle tam były. Praca w szklarni

wi

ą

zała si

ę

ze szczególnym trudem – mógł tu przychodzi

ć

tylko wtedy, gdy ju

ż

uprz

ą

tn

ą

ł ogród, do którego przychodzili

inni ludzie. Niestety w zwi

ą

zku z tym, obok pi

ę

knych kwiatów

rosły chwasty, których po prostu czasami nie miał czasu
wyrywa

ć

! Potrzebował pomocy, ale te

ż

zacz

ą

ł si

ę

ba

ć

! Bał si

ę

,

ż

e chwasty zniszcz

ą

kwiaty,

ż

e je

ś

li kto

ś

wejdzie do szklarni

pod jego nieobecno

ść

w ogrodzie, zobaczy cudne kwiaty, ale

te

ż

rosn

ą

ce z nimi chwasty! Nie wiedział, co robi

ć

, l

ę

k był

coraz wi

ę

kszy! Co powiedz

ą

ludzie, je

ś

li poznaj

ą

szklarni

ę

?

Przecie

ż

znaj

ą

pi

ę

kny ogród, w którym nie ma ani jednego

chwastu, bo ogrodnik pi

ę

knie go piel

ę

gnuje! Postanowił

jeszcze bardziej pilnowa

ć

tego, by nikt nieproszony nie wszedł

do ogrodu – chroniło to jego szklarni

ę

! Niestety chroniło

pi

ę

kne kwiaty w niej, ale te

ż

powodowało,

ż

e nikt nie mógł mu

pomóc wyrywa

ć

chwastów, ani upi

ę

ksza

ć

szklarni! Zacz

ą

ł si

ę

zastanawia

ć

, czy nie wybudowa

ć

muru wewn

ą

trz ogrodu,

chroni

ą

cego

szklarni

ę

.

Dbał o ogród, a na zewn

ą

trz mur tak obrastał bluszczem,

ż

e

nie mo

ż

na ju

ż

było znale

źć

furtki bez pomocy ogrodnika. Lubił

swój ogród i zacz

ą

ł pozwala

ć

ludziom do niego przychodzi

ć

,

lecz tylko nieliczni znali furtk

ę

do ogrodu. Ludzie przychodz

ą

c

do ogrodu podziwiali kwiaty, dawali rady odno

ś

nie uprawy

niektórych

ro

ś

lin,

przynosili

nowe,

pi

ę

kne

sadzonki.

Zapraszał ludzi do swojego ogrodu, ale nawet nie mówił im o
szklarni, kontrolował,

ż

eby nie wchodzili do cz

ęś

ci ogrodu, w

której była szklarnia, dr

ż

ał na sam

ą

my

ś

l,

ż

e mogliby do niej

wej

ść

. Tak trudno mu było uwierzy

ć

,

ż

e ludzie uszanuj

ą

jego

cudne kwiaty w szklarni,

ż

e pomog

ą

oczy

ś

ci

ć

j

ą

z chwastów,

ż

e wolał

ż

eby jej nie znali! Czasami czuł si

ę

samotny w swoim

pi

ę

knym ogrodzie, czasami płakał, czasami nie miał siły i

czasu

na

wyrywanie

chwastów

w

szklarni.

Lubił te

ż

chodzi

ć

ogl

ą

da

ć

ogrody innych ludzi w okolicy,

niektóre nawet go zachwycały, w niektórych ch

ę

tnie

zachodził, by chwil

ę

posiedzie

ć

i pogaw

ę

dzi

ć

o uprawie

kwiatów. Niektórym udzielał ch

ę

tnie wskazówek, jak dba

ć

o

ogrody, oni ch

ę

tnie korzystali z rad do

ś

wiadczonego

ogrodnika i ich ogrody pi

ę

kniały – to cieszyło go chyba

najbardziej

poza

jego

ogrodem.

Pewnego razu trafił do ogrodu człowieka, który ju

ż

od jakiego

ś

czasu chciał odwiedzi

ć

. Zacz

ę

li gaw

ę

dzi

ć

o uprawie kwiatów,

człowiek ten wyra

ź

nie nie radził sobie z piel

ę

gnacj

ą

niektórych

ro

ś

lin i miał trudno

ś

ci z wyrywaniem chwastów, z podziwem

jednak patrzył, jak du

ż

o pracy wkłada w piel

ę

gnacj

ę

swojego

ogrodu. Zdziwiło go bardzo,

ż

e nie ma muru wokół jego

ogrodu, wła

ś

ciwie ka

ż

dy, kto chciał mógł do niego wej

ść

,

posiedzie

ć

tak długo, jak chciał i nic nie mówi

ą

c odej

ść

. Lubił

przychodzi

ć

do tego ogrodu, lubił biega

ć

ze

ś

miechem po

trawie, tam gdzie nie było posadzonych kwiatów, nawet
czasami za nim t

ę

sknił. Widział,

ż

e inni pomagali tamtemu

człowiekowi nie tylko w uprawie kwiatów, ale te

ż

w wyrywaniu

chwastów. W ogrodzie tego człowieka poznał wielu ciekawych
ludzi, którzy dzielnie pracowali nad upraw

ą

swoich ogrodów.

Którego

ś

dnia ze zdziwieniem zobaczył,

ż

e ludzie sami

znale

ź

li furtk

ę

do jego ogrodu, mało tego, nawet lubił, kiedy do

niego przychodzili, to było takie nowe,

ż

e kto

ś

chce sam do

niego przyj

ść

. Zacz

ą

ł uczy

ć

si

ę

,

ż

e ogród mo

ż

na podziwia

ć

,

ż

e ludzie chc

ą

w nim przebywa

ć

! To odkrycie sprawiało wielk

ą

rado

ść

. Lubił rozmawia

ć

z nimi o kwiatach, które kochali, z

wielk

ą

rado

ś

ci

ą

patrzył na ich spracowane r

ę

ce, doceniał trud,

jaki wło

ż

yli w upraw

ę

swoich ogrodów. Jednak było co

ś

, co

sprawiało,

ż

e od czasu do czasu dr

ż

ał. To była szklarnia

wewn

ą

trz ogrodu! My

ś

l,

ż

e kto

ś

mo

ż

e j

ą

odkry

ć

,

ż

e wejdzie,

ż

e stanie si

ę

co

ś

strasznego z jego kwiatami, powodowała,

ż

e

czasami nie mógł my

ś

le

ć

o niczym innym. Co b

ę

dzie, je

ś

li

ludzie odkryj

ą

chwasty? Czy b

ę

d

ą

w stanie cieszy

ć

si

ę

te

ż

kwiatami? Zacz

ą

ł na wszelki wypadek co jaki

ś

czas zamyka

ć

furtk

ę

,

ż

eby nikt nie wszedł do ogrodu pod jego nieobecno

ść

,

musiał mie

ć

kontrol

ę

nad tym, co dla niego najcenniejsze, nie

mógł sobie pozwoli

ć

na to by biegaj

ą

c po ogrodzie, kto

ś

natkn

ą

ł si

ę

na szklarni

ę

! T

ę

sknił za lud

ź

mi, chciał, by jego

ogród był odwiedzany i podziwiany, ale bał si

ę

, czy b

ę

dzie si

ę

na

pewno

podobał.

Było jeszcze co

ś

, co go niepokoiło. To,

ż

e kto

ś

mo

ż

e

próbowa

ć

zmieni

ć

co

ś

w szklarni,

ż

e nie da sobie rady z

chwastami, a ju

ż

niemal przera

ż

ała go my

ś

l,

ż

e mo

ż

e zechce

zamieszka

ć

w jego ogrodzie,

ż

e mo

ż

e zmienia

ć

go wbrew

jego woli. A ogród był jego i tylko jego! Nie chciał czu

ć

si

ę

samotny, ale te

ż

nie chciał burzy

ć

muru, który z takim trudem

budował tyle lat, nie chciał, by kto

ś

oceniał jego szklarni

ę

, nie

wytrzymałby krytyki, nie wytrzymałby zerwania cho

ć

by

jednego kwiatu! A przecie

ż

ludzie, którzy przychodzili do

ogrodu kochali ogrodnika! Lubili z nim by

ć

, znali trud uprawy

ro

ś

lin, ich r

ę

ce te

ż

były spracowane, te

ż

mieli trudne do

uprawy miejsca w swoich ogrodach! Nie bali si

ę

pracy! To,

ż

e

widzieli chwasty, nie przeszkadzało im cieszy

ć

si

ę

kwiatami!

Wspólnie mogli upi

ę

ksza

ć

swoje ogrody nawzajem, RAZEM

wyrywa

ć

chwasty, RAZEM budowa

ć

to, co w nich pi

ę

kne!

Ale zaproszenie ludzi wi

ą

zało si

ę

nie tylko z tym,

ż

e b

ę

d

ą

pomagali piel

ę

gnowa

ć

kwiaty! Niestety, wyrywaj

ą

c chwasty

mogli te

ż

niechc

ą

cy, opatrznie zniszczy

ć

jaki

ś

kwiat!

Wyrywanie chwastów boli, kaleczy r

ę

ce, niesie ze sob

ą

zm

ę

czenie, pozostawia pusty kawałek ziemi. Czy wyrosn

ą

na

nich kwiaty? Czy wystarczy cierpliwo

ś

ci i miło

ś

ci, by ten

kawałek ziemi zapełnił si

ę

kwiatami, by chwasty nie

zwyci

ęż

yły? Chwasty trzeba wyrwa

ć

gł

ę

boko, do korzeni, a na

to potrzeba du

ż

o siły, czasami pomocy drugiego ogrodnika.

Ale czy on uszanuje moje kwiaty? Czy ma do

ść

siły, by

pomóc mi przy piel

ę

gnowaniu ogrodu, czy nie ucieknie z

niego zm

ę

czony ci

ęż

k

ą

prac

ą

, czy nie przerazi go, je

ś

li

zobaczy jak du

ż

o w nim chwastów, jak du

ż

o jeszcze pracy?

Ogrodnik bał si

ę

zwłaszcza o ukryt

ą

w ogrodzie szklarni

ę

, o

to,

ż

e ludzie zobacz

ą

,

ż

e s

ą

w niej chwasty, bał si

ę

tak

ż

e,

ż

e

mog

ą

poprosi

ć

go o pomoc w swoich ogrodach – a to

zobowi

ą

zuje! Czasami brakowało mu ju

ż

sił na własny ogród,

sk

ą

d bra

ć

siły do tego, by pomaga

ć

innym w zmaganiach z

ich

chwastami?

W ogrodzie otoczonym wielkim murem mo

ż

na czu

ć

si

ę

samotnym. Zaproszenie ludzi wi

ąż

e si

ę

z tym,

ż

e zachwyc

ą

si

ę

jego pi

ę

knem, ale te

ż

dostrzeg

ą

chwasty i b

ę

d

ą

chcieli

pomóc je wyrywa

ć

, czasami mog

ą

niechc

ą

cy zniszczy

ć

jaki

ś

kwiat. Ale zaproszenie ich do szklarni, skorzystanie z ich
pomocy pozwala na piel

ę

gnowanie jej, ogrodnik nie musi ju

ż

traci

ć

energii na ukrywanie jej, mo

ż

e otworzy

ć

si

ę

na pomoc i

miło

ść

innych ludzi. Zaproszenie do szklarni oznacza,

ż

e nie

mo

ż

e zrezygnowa

ć

z kontroli, mo

ż

e czu

ć

si

ę

swobodnie i

ludzie mog

ą

czu

ć

si

ę

swobodnie w jego ogrodzie :). Przecie

ż

KA

ś

DY ma swoj

ą

szklarni

ę

, a RAZEM łatwiej walczy

ć

z

chwastami, miło

ść

jest tym, co pomaga

ć

piel

ę

gnowa

ć

pi

ę

kne

kwiaty i stawia

ć

czoła temu, co jeszcze wymaga pracy :).

Robert Karwat

Drzewo

ż

ycia

W

ę

drowiec usiadł pod d

ę

bem rosn

ą

cym na skraju lasu i oparł

si

ę

o jego szeroki pie

ń

. Promienie jesiennego sło

ń

ca

prze

ś

wiecały przez li

ś

cie, poruszane lekkim wiatrem. Człowiek

przymkn

ą

ł

oczy.

My

ś

li

popłyn

ę

ły

swobodnie...

Po zimowym

ś

nie las budził si

ę

do

ż

ycia. Sło

ń

ce i ciepły wiatr

ogrzały ziemi

ę

, a wody wiosennego deszczu wnikn

ę

ły

gł

ę

boko, zwil

ż

aj

ą

c próchniczn

ą

warstw

ę

i rozpuszczaj

ą

c

minerały. W glebie uwijały si

ę

przeró

ż

ne stworzenia, a

nasiona p

ę

czniały, wypuszczaj

ą

c kiełki pn

ą

ce si

ę

ku

ś

wiatłu.

Korzenie drzewa wilgotniały od przepływaj

ą

cej przez nie

wody, nios

ą

cej w gór

ę

proch ziemi. Wewn

ą

trz pnia, konarów i

gał

ę

zi było ciemno. Jaka

ś

siła kazała wodzie i zawartym w

niej substancjom niepowstrzymanie prze

ć

wy

ż

ej i dalej,

dociera

ć

do gał

ą

zek, nabrzmiewaj

ą

cych p

ą

ków i rozwijaj

ą

cych

si

ę

li

ś

ci.

Drobinka materii, b

ę

d

ą

ca ju

ż

od dawna w ruchu, zacz

ę

ła

zyskiwa

ć

ś

wiadomo

ść

i

wychyn

ę

ła na jasny

ś

wiat.

Opromienione sło

ń

cem, kołysz

ą

ce si

ę

w strugach wiatru,

dr

ż

ały listki na bli

ż

szych i dalszych gał

ą

zkach.

Ś

wie

ż

e p

ą

ki

p

ę

kały jasn

ą

zieleni

ą

. Wokół rozbrzmiewały wielorakie

odgłosy rozwijaj

ą

cego si

ę

ż

ycia. Przemykały ró

ż

nobarwne

stworzenia. Drzewo

ż

yło. Drobinka była teraz cz

ęś

ci

ą

p

ą

ku,

który utworzył si

ę

w

ś

ród li

ś

ci i rósł wraz z nimi, a

ż

rozwin

ą

ł si

ę

w

kwiat.

Jego

mi

ę

kkie

wn

ę

trze

pachniało...

Kwiat przemieniał si

ę

. Zachwycał si

ę

sob

ą

i

ś

wiatem, czerpał

ciepło, a drzewo dostarczało mu po

ż

ywienia. Pulsował

ż

yciem. I przyszedł czas, gdy poczuł,

ż

e nie jest ju

ż

sam,

ż

e

dzieli

ż

ycie

z

inn

ą

drobink

ą

...

Płyn

ą

ł czas. We wn

ę

trzu kwiatu dojrzewał owoc. Nowa

drobinka poczuła,

ż

e leci gdzie

ś

w nieznane. Sama nie

wiedziała, jak długo leci, gdzie spada, ile czasu trwa we

ś

nie...

Poczuła,

ż

e si

ę

zmienia. Było ciepło i wilgotno. Twarda

otoczka p

ę

kła. Mały kiełek wyjrzał na powierzchni

ę

ż

ycia.

W

ę

drowiec ockn

ą

ł si

ę

, otworzył oczy. Wokół co jaki

ś

czas

słycha

ć

było pacni

ę

cia spadaj

ą

cych

ż

oł

ę

dzi. Jeden z nich

le

ż

ał niedaleko. Człowiek przygl

ą

dał mu si

ę

przez chwil

ę

,

potem

delikatnie

przykrył

go

suchymi

li

ść

mi.

Wstał, czuj

ą

c na twarzy ciepło sło

ń

ca. Ruszył powoli w dalsz

ą

drog

ę

. Po jakim

ś

czasie przystan

ą

ł i obejrzał si

ę

w kierunku

lasu. Drzewo rozpo

ś

cierało si

ę

szeroko i wysoko. Pami

ę

tał

swój sen i my

ś

l, która pojawiła si

ę

po przebudzeniu:

- Ono si

ę

nie ko

ń

czy...

Ewa Koziatek

Globus

W pewnej klasie stał Globus. Szczycił si

ę

tym,

ż

e pomagał

ludziom w zdobywaniu wiedzy. Uwa

ż

ał,

ż

e bez jego pomocy

nie dowiedzieliby si

ę

wielu cudownych rzeczy o

ś

wiecie. Był

równie

ż

dumny ze swojego wygl

ą

du. Był okazały, kolorowy,

miał srebrny, grawerowany stojak. Osobom, które wchodziły
do klasy od razu rzucał si

ę

w oczy. Czuł si

ę

panem miejsca.

Pewnego dnia w klasie zamieszkała Mapa. Pocz

ą

tkowo

Globus przygl

ą

dał si

ę

jej z zaciekawieniem. Była troch

ę

ś

mieszna, bo płaska, ale była równie kolorowa, te

ż

miała

kontynenty, no i te

ż

posiadała srebrne elementy. Ró

ż

nice go

poci

ą

gały. Cieszył si

ę

,

ż

e ma przy sobie "bratni

ą

dusz

ę

", z

któr

ą

mo

ż

e ciekawie sp

ę

dza

ć

czas. Dobrze im było razem.

Którego

ś

dnia do klasy wleciały motyle. Grzecznie przywitały

si

ę

z Globusem, ale cał

ą

uwag

ę

skoncentrowały na Mapie.

Podziwiały j

ą

, ogl

ą

dały z ka

ż

dej strony, zachwycały si

ę

jej

pi

ę

knem i delikatno

ś

ci

ą

. Zacz

ę

ły rozmawia

ć

z Map

ą

i okazało

si

ę

,

ż

e jest bardzo miła. Globus poczuł si

ę

dotkni

ę

ty. My

ś

lał

sobie: "O ta Mapa! Niby tu taka miła i przyjazna, a co robi -
zabiera mi znajomych. Nie mog

ę

jej na to pozwoli

ć

, bo

niedługo przestan

ą

si

ę

mn

ą

interesowa

ć

. Przestan

ę

by

ć

wa

ż

ny. A co b

ę

dzie jak w ogóle przestan

ę

by

ć

potrzebny?".

Nast

ę

pnego dnia nie odezwał si

ę

ju

ż

do Mapy. Tak było i dnia

kolejnego, i przez cały najbli

ż

szy tydzie

ń

. Mapa nie wiedziała,

co si

ę

stało. Zastanawiała si

ę

, co zrobiła,

ż

e Globus mógł

poczu

ć

si

ę

ura

ż

ony, ale nic takiego nie mogła sobie

przypomnie

ć

. Pytała - Globus milczał. Było jej przykro, bo nie

chciała straci

ć

tej przyja

ź

ni. Globus za

ś

tego nie widział.

Coraz cz

ęś

ciej my

ś

lał o Mapie jak o zagro

ż

eniu. Ju

ż

my

ś

lał o

tym, jak si

ę

jej pozby

ć

z klasy. Stał si

ę

bardzo dra

ż

liwy.

Zauwa

ż

yły to pozostałe sprz

ę

ty. Którego

ś

dnia Stara Tablica

nie wytrzymała. Kiedy upewniła si

ę

,

ż

e Mapa niczego nie

usłyszy, zwróciła si

ę

do Globusa: "Słuchaj, młodzie

ń

cze. Od

jakiego

ś

czasu ci

ę

obserwuj

ę

. Zauwa

ż

yłam,

ż

e zmieniłe

ś

swój

stosunek do Mapy. Nie wiem, dlaczego tak si

ę

stało. Je

ż

eli

chcesz ch

ę

tnie wysłucham, co takiego si

ę

wydarzyło i je

ż

eli

b

ę

d

ę

mogła - pomog

ę

". Globus miał szacunek dla Starej

Tablicy. Była bardzo m

ą

dra. Bez l

ę

ku powiedział jej o swoich

niepokojach. Mówił: "Wiesz, Stara Tablico, na pocz

ą

tku

bardzo si

ę

cieszyłem,

ż

e znalazłem kogo

ś

tak podobnego do

mnie. Potem zacz

ą

łem si

ę

ba

ć

,

ż

e ona mnie zast

ą

pi,

ż

e przez

ni

ą

stan

ę

si

ę

niewa

ż

ny, albo, co gorsza w ogóle niepotrzebny.

Nie chce tego! Chc

ę

by

ć

zauwa

ż

any, potrzebny, wa

ż

ny.

Gdyby tak nie było? nawet nie chc

ę

o tym my

ś

le

ć

."

Stara Tablica wysłuchała wszystkiego uwa

ż

nie, po czym

powiedziała: "Wiesz, Globusiku, ka

ż

dy z nas potrzebuje by

ć

zauwa

ż

ony, lubiany, potrzebuje czu

ć

si

ę

wa

ż

ny. Kiedy tego

nie ma, czuje si

ę

bardzo

ź

le. Ka

ż

dy z nas ma co

ś

ze sob

ą

wspólnego, ale te

ż

ka

ż

dy ma co

ś

, co go wyró

ż

nia. Ty i Mapa

jeste

ś

cie bardzo podobni. Jednak macie równie

ż

wiele rzeczy,

które was ró

ż

ni

ą

, wi

ę

c nie jeste

ś

cie tacy sami. Przez to i Ty, i

Mapa b

ę

dziecie potrzebni do ró

ż

nych rzeczy. Nie musisz si

ę

wiec ba

ć

,

ż

e staniesz si

ę

bezu

ż

yteczny,

ż

e odejdziesz w

zapomnienie. Owszem, na pocz

ą

tku mog

ą

si

ę

Map

ą

zachwyca

ć

, bo jest nowa, ale to nie znaczy,

ż

e Ty staniesz si

ę

przez to zapomniany. Przypomnij sobie, jak si

ę

Ty

oczarowałe

ś

wszystkich, kiedy tu przyszedłe

ś

. Wszyscy

czuli

ś

my si

ę

zagro

ż

eni, ale nic złego si

ę

nie stało, bo przecie

ż

ka

ż

dy z nas ma tu swoje miejsce i swoje zadanie do

wykonania."

Globus z wielk

ą

uwag

ą

słuchał tego, co mówiła Stara Tablica.

Na pocz

ą

tku trudno mu było w to uwierzy

ć

. Potem zacz

ą

ł si

ę

zastanawia

ć

nad znaczeniem słów Starej Tablicy. My

ś

lał

dzie

ń

i drugi, i trzeci? Po tygodniu postanowił porozmawia

ć

z

Map

ą

. Bał si

ę

okrutnie, ale przyrzekł sobie,

ż

e wszystko jej

wyja

ś

ni. Wieczorem odezwał si

ę

nie

ś

miało. Mapa z wielkim

zdziwieniem popatrzyła na niego. Pocz

ą

tkowo podejrzewała,

ż

e Globus ma jakie

ś

nieczyste intencje, jednak im dłu

ż

ej go

słuchała, tym bardziej wierzyła w to, co mówił. Rozmawiali
cał

ą

noc. Nast

ę

pnego dnia rano w całej klasie zapanował

spokój. Zgoda mi

ę

dzy Globusem i Map

ą

przywróciła rado

ść

i

gwar klasowych sprz

ę

tów. A Stara Tablica spokojnie

u

ś

miechała si

ę

wiedz

ą

c,

ż

e po raz kolejny uratowała przyja

źń

.

Czasami spotykamy na swojej drodze osoby, które posiadają podobne cechy do naszych. Możemy się nimi
zachwycić i utworzyć podwaliny dobrej relacji. Czasami jednak zdarza się, że również nasi znajomi zauważają
w nowo poznanej osobie te dobre cechy. Możemy wtedy poczuć się zagrożeni, odtrąceni, odsuwani w cień. To
może wzbudzić negatywne emocje, a co za tym idzie ? zapoczątkować rozpad znajomości. Jeżeli jednak
znajdziemy w sobie dość siły, by przeciwstawić się lękom, możemy cieszyć się swoją innością,
indywidualnością i cudownością, bo właśnie tacy będziemy komuś potrzebni.

Agnieszka Kozak

Historia Kopciuszka

Pewnego razu była sobie dziewczynka, której nikt nie chciał i
której nikt nie kochał, od kiedy zmarł jej ukochany ojciec… nikt
nigdy o ni

ą

nie walczył, strasznie zawadzała w

ż

yciu swoim

przybranym siostrom i macosze.

ś

yła w piwnicy, w domu

pełnym nienawi

ś

ci, bólu, głodu i braku zasad. Cho

ć

by nie

wiem jak si

ę

starała, zawsze okazywało si

ę

,

ż

e co

ś

robiła nie

tak.

ś

yła w ci

ą

głym l

ę

ku o to, co przyniesie jutro, o to czy co

przyniesie kolejny dzie

ń

. Najbardziej lubiła te chwile gdy

zostawała sama – przynajmniej miała pewno

ść

ż

e nikt jej

ponownie nie uderzy,

ż

e nie wyrzuci,

ż

e nie b

ę

dzie kolejnych

upokorze

ń

–

nie

było

ucieczki!

Bo

i

dok

ą

d?

Nauczyła si

ę

,

ż

e tak musi by

ć

, nauczyła si

ę

ż

y

ć

bez miło

ś

ci i

ż

e musi liczy

ć

sama na siebie. Nauczyła si

ę

,

ż

e nie wolno jej

popełnia

ć

bł

ę

dów, bo za to grozi kara. Nauczyła si

ę

ż

y

ć

z tym

sama. Pogodziła si

ę

z tym,

ż

e b

ę

dzie wiodła

ż

ycie pełne

rozczarowa

ń

, chocia

ż

znoszonych z godno

ś

ci

ą

,

ż

adne inne

ż

ycie nie wydawało si

ę

mo

ż

liwe. Wydawało si

ę

,

ż

e takie było

jej

przeznaczenie.

A

ż

do chwili, gdy do drzwi zapukał posłaniec z pałacu,

wydawało si

ę

,

ż

e w jej

ż

yciu wszystko jest ustalone na wieki.

Zawsze b

ę

dzie pomywaczk

ą

, dziewczyn

ą

z piwnicy. Potem

nagle przybywa wiadomo

ść

od Ksi

ę

cia – zaproszenie na bal.

Na balu on wybrał j

ą

spo

ś

ród tysi

ą

ca, a ona pozwoliła si

ę

wybra

ć

. Poczuła,

ż

e jest wybrana, jedyna, poczuła si

ę

Pi

ę

kna.

Nie potrzebowali słów, ta

ń

czyli, po prostu ta

ń

czyli wpatrzeni w

siebie. Jednak o północy Kopciuszek uciekł, w noc, w
ciemno

ść

,

uciekł

do

swojej

piwnicy.

Uciekała pełna l

ę

ku, niepewno

ś

ci, ale z rozbudzon

ą

nadziej

ą

w sercu. Potrzebowała,

ż

eby Ksi

ąż

e j

ą

zatrzymał, by nie

pozwolił jej uciec w bezsens, on potrzebował… no wła

ś

nie, do

czego on jej potrzebował? Zadawała sobie to pytanie poprzez
pytanie

siebie:

co

jest

wpisane

w

jego

serce?

Jednak uzdrowienie serca trzeba zacz

ąć

od zawierzenia

siebie, nie od pytania, czego oczekuj

ą

inni. Kopciuszek,

zamiast rosn

ąć

w domu pełnym miło

ś

ci,

ż

ył w miejscu pełnym

strachu i upokorze

ń

– dlatego trudno było jej wierzy

ć

w

miło

ść

, trudno było wierzy

ć

w to,

ż

e jest co

ś

warta, trudno było

uwierzy

ć

w pi

ę

kno, którym zachwycali si

ę

ludzie, gdy patrzyli

na ni

ą

na balu. Wróciła do swojej piwnicy.

Nie musisz udowadniać, kim jesteś, jeśli w sercu czujesz, kim jesteś. Jak długo chcesz jeszcze żyć tak, jak tego
sobie życzą inni, z myślą czy im się to spodoba, czy sprostasz ich oczekiwaniom, z pytaniem, jakiego ciebie
chcieliby mieć inni? Gdzie jest miejsce, w którym czujesz się wolna, w którym czujesz, że masz przyzwolenie
na siebie, na bycie sobą, na radość, na płacz, na złość, na taniec? Gdzie jest miejsce, w którym czujesz się
kochana i Piękna? Ono jest w Twoim sercu, od serca powinno się zacząć, w Twoim sercu musi zacząć się
przyzwolenie na siebie. W Tobie jest siła i odwaga, by uwolnić Piękną, która jest w Tobie. Jeśli nie uwolnisz
swojego serca, nikt z zewnątrz nie da Ci tej wolności, może Cię tylko do niej zaprosić, dając swoją miłość.
Jako kobieta nie musisz się o nic starać, nie musisz zabiegać, żeby się zdarzyło. Musisz tylko odpowiedzieć na
to zaproszenie.

Jak miło,

ż

e w

ż

yciu Kopciuszka nast

ą

piło to zaproszenie.

Odpowied

ź

wymagała ogromnej odwagi, takiej, która mogła

zrodzi

ć

si

ę

tylko z gł

ę

bokiego pragnienia, by znale

źć

ż

ycie, o

którym jej serce wiedziało,

ż

e jest dla niego przeznaczone.

Ona chciała pój

ść

. Ale to wymagało niezłomno

ś

ci,

ż

eby

pokonuj

ą

c strach, dotrze

ć

jednak na bal. To wymagało

odwagi, by nie porzuci

ć

jednak nadziei, nawet po tym, jak

zata

ń

czyła z Ksi

ę

ciem. (Pami

ę

tasz, ona uciekła z powrotem

do piwnicy, tak jak robi to wiele niepewnych siebie kobiet).

Wchodź w te sytuacje, od których normalnie uciekasz. Zobacz, że musisz nauczyć się nazywać, co też jest dla
Ciebie ważne, że musisz mieć odwagę by odnaleźć swoje miejsce, – takie, które będziesz mogła kształtować,

takie, które będzie Twoim miejscem, a nie tylko takie, które zdecydują się Ci dać inni.

Kopciuszek zobaczył,

ż

e czas zacz

ąć

sprz

ą

ta

ć

w swojej

komórce, wybi

ć

w niej okna, zaprosi

ć

do niej

ś

wiatło! Ale

potrzebny jest na to na to czas. Ksi

ąż

e przez posła

ń

ców długo

szukał Pi

ę

knej ukochanej. Ona potrzebowała czasu, by

pozwolono jej zosta

ć

samej. Potrzebowała,

ż

eby dał jej czas

na prze

ż

ycie swojego bólu, na uporanie si

ę

z nim. Musiała raz

na zawsze przesta

ć

si

ę

ba

ć

, musiała dorosn

ąć

, musiała

odnale

źć

Pi

ę

kn

ą

w sobie i odnale

źć

swoje miejsce. Ksi

ąż

e

odnalazł Kopciuszka, przytrzymał jej r

ę

k

ę

, i powiedział,

ż

e

wszystko z ni

ą

w porz

ą

dku,

ż

e jest dla niego wa

ż

na,

ż

e to j

ą

wybrał,

ż

e z ni

ą

chce dzieli

ć

ż

ycie. Słyszała w jego głosie

miło

ść

, słyszała uznanie i uwierzyła mu. Uwierzyła w miło

ść

i

nie mogła si

ę

powstrzyma

ć

by nie uton

ąć

w jego ramionach.

W ko

ń

cu dała sobie przyzwolenie na bycie kobiet

ą

, na jak

ą

si

ę

urodziła, a królestwo ju

ż

nigdy nie było takie samo.I

ż

ycie

Kopciuszka ju

ż

nigdy nie było ju

ż

takie samo…

Ewa Koziatek

Mała Pszczółka

Była sobie Mała Pszczółka. Nale

ż

ała do wielkiego,

ż

ółtego

ula. Była w nim lubiana. Cz

ę

sto, prócz wykonywania swoich

zaj

ęć

, przychodziła z pomoc

ą

innym. Wsz

ę

dzie jej było pełno.

U

ś

miechni

ę

ta, otwarta, dost

ę

pna dla wszystkich. Czasami

rezygnowała ze swoich planów, by pomóc innej, według niej
bardziej potrzebuj

ą

cej pszczole. Cieszyła si

ę

tym,

ż

e znajduje

siły,

by

wspiera

ć

innych.

Jednak pewnego dnia siły j

ą

opu

ś

ciły. Starała si

ę

dalej

wypełnia

ć

swoje obowi

ą

zki, ale przychodziło jej to z wielkim

trudem. Nosidełka z nektarem wa

ż

yły coraz wi

ę

cej, mimo

tego,

ż

e nie zmieniły swojej wielko

ś

ci. Nawet przy

bezwietrznej pogodzie czuła,

ż

e co

ś

jej przeszkadza fruwa

ć

.

Czuła si

ę

coraz bardziej zm

ę

czona. Zacz

ę

ła unika

ć

innych.

Wydawało jej si

ę

,

ż

e pozostałe pszczoły s

ą

tak zaj

ę

te swoimi

sprawami,

ż

e nawet jej nie zauwa

ż

aj

ą

. Kiedy stan si

ę

utrzymywał dłu

ż

ej, Mała Pszczółka zacz

ę

ła si

ę

zastanawia

ć

nad sob

ą

, swoim ulem. My

ś

lała: "Tak, jak jestem potrzebna,

widz

ą

mnie, wiedz

ą

gdzie mnie szuka

ć

, potrafi

ą

by

ć

dla mnie

mili, chc

ą

ze mn

ą

przebywa

ć

. A teraz nawet nikt nie widzi,

ż

e

jest mi ci

ęż

ko. Mo

ż

e wcale mnie nie lubi

ą

w tym ulu. Mo

ż

e

powinnam

znale

źć

sobie

nowy."

Z rozmy

ś

la

ń

wyrwały j

ą

odgłosy rozmowy. Nieopodal starsza

pszczoła prosiła młodsz

ą

o pomoc. Niby nic nowego, jednak

tego dnia słowa zasłyszanej pro

ś

by nabrały nowego

znaczenia. Tyle razy sama była proszona o pomoc, ale ona
nigdy o ni

ą

nie prosiła. Zacz

ę

ła si

ę

zastanawia

ć

: "Co znaczy

prosi

ć

? Czy ja mog

ę

prosi

ć

? A czy nie oka

żę

si

ę

wtedy słaba?

A jak jestem słaba, to pewnie jestem do niczego. Co inni
powiedz

ą

o mnie, takiej słabej? A co b

ę

dzie jak moja pro

ś

ba

zostanie odrzucona?" Na sam

ą

my

ś

l o odmowie poczuła silne

ukłucie w sercu. "Prosi

ć

o pomoc, prosi

ć

o pomoc?" - brzmiało

w jej głowie - "ale jak odmówi

ą

? Przecie

ż

nie prze

ż

yj

ę

tego."

Przez cały nast

ę

pny dzie

ń

Mała Pszczółka walczyła ze swoimi

my

ś

lami. Wiedziała,

ż

e jest ju

ż

bardzo zm

ę

czona i sama nie

podoła obowi

ą

zkom. Wiedziała te

ż

,

ż

e jak nie wykona swojej

pracy, ucierpi cały ul. Postanowiła wi

ę

c poprosi

ć

. Z bij

ą

cym

sercem stan

ę

ła przed pszczoł

ą

, której cz

ę

sto pomagała.

Przez kilka minut prowadziła z ni

ą

rozmow

ę

o pogodzie, o

nowej modzie w ulu. Nie odwa

ż

yła si

ę

jednak wypowiedzie

ć

pro

ś

by. "Co b

ę

dzie jak odmówi?" - jak echo powtarzała w

głowie my

ś

l i dreszcz przebiegał jej małe ciało. Widz

ą

c,

ż

e

towarzyszka chce ju

ż

odej

ść

, zebrała si

ę

na odwag

ę

i

powiedziała cicho: "Mogłaby

ś

mi pomóc w sko

ń

czeniu pracy?

Bardzo mi na tym zale

ż

y." W odpowiedzi usłyszała: "Słuchaj,

dzisiaj nie mog

ę

. Królowa doło

ż

yła mi wi

ę

cej pracy i sama nie

wiem, jak si

ę

ze wszystkim pozbieram." Mała Pszczółka stała

jak osłupiała. W ko

ń

cu wyrzuciła z siebie krótkie - "dobra" - i

spiesznie pofrun

ę

ła ciemnym korytarzem. W jej głowie kł

ę

bił

si

ę

my

ś

li: "Stało si

ę

! Wiedziałam! Ja tyle razy pomagałam, a

mnie nikt nie chce pomóc. Poznali moj

ą

słabo

ść

. Ju

ż

nigdy

nie poprosz

ę

! Nigdy!" Do oczu cisn

ę

ły si

ę

łzy. Nagle poczuła

na ramieniu czyj

ś

dotyk. Zatrzymała si

ę

i spostrzegła obok

grubiutk

ą

pszczoł

ę

, która powiedziała: "Słyszałam jak prosiła

ś

o pomoc. Mam akurat wolne popołudnie, wi

ę

c ch

ę

tnie si

ę

przył

ą

cz

ę

do twojej pracy. Poza tym troch

ę

ruchu mi si

ę

przyda. Ju

ż

dawno chciałam ci to zaproponowa

ć

, ale bałam

si

ę

,

ż

e ci

ę

ura

żę

. Jeste

ś

taka silna." Mała Pszczółka z

rado

ś

ci

ą

ale i ze zdziwieniem przyj

ę

ła te słowa: "Jak mogła

pomy

ś

le

ć

,

ż

e mnie urazi propozycj

ą

pomocy?" Kiedy podczas

pracy rozmawiały, Mała Pszczółka dowiedziała si

ę

,

ż

e w ulu

jest postrzegana jako silna i jak na pszczoł

ę

- bardzo

niezale

ż

na. Dowiedziała si

ę

te

ż

,

ż

e niektóre pszczoły widziały,

ż

e co

ś

złego si

ę

z ni

ą

dzieje, ale bały si

ę

zapyta

ć

. Czekały na

jaki

ś

krok

z

jej

strony.

Pracuj

ą

ce pszczoły nawet si

ę

nie spostrzegły, jak zadanie

zostało wykonane. W dobrych nastrojach rozstały si

ę

. Mała

Pszczółka poleciała prosto do swojego pokoju - miała si

ę

nad

czym zastanawia

ć

.

Czasami, kiedy jesteśmy pełni energii wszystko wydaje się łatwe. Jednak, gdy siły opadają, wydaje się, że
ś

wiat nas nie chce i nie rozumie. Mamy wrażenie, że w swojej niemocy zostajemy sami. Jednak tak nie jest.

Czasami wystarczy zapanować nad strachem odrzucenia i wypowiedzieć prośbę, a z pewnością znajdzie się
ktoś, kto znajdzie chwilę, by Tobie towarzyszyć. Być może ten ktoś równie mocno jak Ty bał się odrzucenia
swojej propozycji.

Agnieszka Kozak

Mrówka i pszczółka

Na skraju wielkiego pi

ę

knego lasu mieszkała sobie

mróweczka. Ka

ż

dego dnia dzielnie wstawała rano, sprz

ą

tała

swój mały pokoik w wielkim mrowisku i wyruszała do pracy.
Bardzo lubiła swoj

ą

prac

ę

- codziennie przemierzała te same

znajome

ś

cie

ż

ki, spotykała podobne do niej mróweczki,

cieszyła si

ę

patrz

ą

c jak ka

ż

de przyniesione przez ni

ą

nawet

male

ń

kie

ź

d

ź

bło trawy staje si

ę

elementem buduj

ą

cym wielki

mrówczy kopiec. Mróweczka miała swoj

ą

bezpieczn

ą

tras

ę

,

znała wszystkie zapachy w lesie, znała ro

ś

liny, wiedziała,

jakie jest jej zadanie i gdzie ka

ż

dego dnia z takim mozołem

zmierza.

Czasami czuła jednak jak

ąś

t

ę

sknot

ę

, zwłaszcza, kiedy wiał

południowy wiatr i przynosił dziwne nieznane zapachy do
lasu... Czuła je szczególnie, gdy przychodziła na sam skraj
lasu.

Pewnego dnia, kiedy przechodziła swoj

ą

ś

cie

ż

k

ą

biegn

ą

c

ą

tu

ż

przy skraju lasu z wielk

ą

sił

ą

i impetem wpadła na ni

ą

ż

ółta,

puchata,

ś

miej

ą

ca si

ę

kulka. Razem potoczyły si

ę

po trawie.

Kulka była rozczochrana, klej

ą

ca i roze

ś

miana i pachniała tak

cudownie... to co

ś

, co było takie lepi

ą

ce jednocze

ś

nie dawało

tak cudowny zapach... ten sam zapach, który czasami
przynosił

południowy

wiatr.

Kim jeste

ś

i czym tak cudnie pachniesz - zapytała mróweczka

pracowicie usuwaj

ą

c lepi

ą

ce

ż

ółto-czerwone drobinki ze

swojego ciała. Hihihihi - jestem pszczółk

ą

, nigdy nie widziała

ś

pszczółki? Hihihi czym pachn

ę

? Zapachem kwiatów, których

pyłek zbierałam dzisiaj od rana. My pszczółki jeste

ś

my

stworzone do tego, by produkowa

ć

miód i zapyla

ć

kwiatki.

Ka

ż

dego dnia wyruszam na ł

ą

k

ę

by zbiera

ć

pyłek z

delikatnych kwiatów i przynosi

ć

do ula. Uwielbiam t

ę

robot

ę

!

Zakrzykn

ę

ła pszczółka wywijaj

ą

c przy tym koziołka w

powietrzu i rozsypuj

ą

c znowu pyłek dookoła - cz

ęść

drobinek

znowu

oblepiła

mróweczk

ę

.

Chyba zmarnowała

ś

troch

ę

swojej pracy, pyłek Ci si

ę

rozsypał

- z lekkim dr

ż

eniem w głosie powiedziała mróweczka. Daj

spokój! Pyłku jest cała masa, bo na ł

ą

ce jest mnóstwo

pi

ę

knych kwiatów! Wiesz to cudowne móc pracowa

ć

i mie

ć

z

tego tak

ą

frajd

ę

. Najbardziej lubi

ę

wylatywa

ć

z ula wczesnym

rankiem, przegl

ą

da

ć

si

ę

w kroplach rosy na soczy

ś

cie

zielonych li

ś

ciach, czu

ć

zapach wiatru w nozdrzach, kiedy

mkn

ę

przez ł

ą

k

ę

ś

cigaj

ą

c si

ę

z innymi pszczółkami. Lubi

ę

zachody sło

ń

ca nad lasem, kiedy wszystko nabiera takiej

tajemniczej magicznej barwy... hej! Ale my jeste

ś

my całe

oblepione pyłkiem, chod

ź

zabior

ę

Ci

ę

w miejsce gdzie

mo

ż

emy si

ę

umy

ć

. Mróweczka stała osłupiała - zanim zd

ąż

yła

cokolwiek powiedzie

ć

pszczółka wzi

ę

ła j

ą

za ramiona i razem

uleciały nad ł

ą

k

ą

. Jakie

ż

to było pi

ę

kne! Jak ł

ą

ka falowała cał

ą

mas

ą

kolorów, jak intensywne były zapachy tu na górze,

ponad

ziemi

ą

.

Mróweczka

była

oszołomiona

lotem,

przestrzeni

ą

, kolorami. Ł

ą

ka przecie

ż

zawsze tu była -

codziennie mijała j

ą

id

ą

c do swojej mrówczej pracy i wracaj

ą

c

z niej, czuła jej zapach i nawet nie domy

ś

lała si

ę

ż

e jest tak

urzekaj

ą

ca...

Od tego dnia mróweczka spotykała pszczółk

ę

na skraju lasu

podczas swojej mozolnej w

ę

drówki i co jaki

ś

czas razem

wyruszały na ł

ą

k

ę

. Po pewnym czasie stało si

ę

to pewnym

rytuałem - mróweczka pod

ąż

ała swoj

ą

utart

ą

ś

cie

ż

k

ą

ka

ż

dego

dnia, a pszczółka co jaki

ś

czas przylatywała do niej i zabierała

j

ą

na ł

ą

k

ę

. Pszczółce wolno było lata

ć

gdzie chciała po całej

ł

ą

ce, mróweczka musiała trzyma

ć

si

ę

swojej utartej drogi, bo

tak robiły wszystkie mróweczki mieszkaj

ą

ce w mrowisku.

Zreszt

ą

bała si

ę

,

ż

e nie znajdzie pszczółki, je

ś

li sama, bez

skrzydełek, wyruszy na nieznan

ą

jej ł

ą

k

ę

. Uwielbiała dni,

kiedy razem turlały si

ę

po ł

ą

ce, razem zagl

ą

dały do kielichów

kwiatów i k

ą

pały si

ę

w rosie. Mróweczka co jaki

ś

czas pytała

pszczółk

ę

czy nie jest dla niej ci

ęż

arem i czy mała

przyjaciółka da rad

ę

unosi

ć

j

ą

w gór

ę

, ponad ł

ą

k

ę

. Za ka

ż

dym

razem słyszała zapewnienie,

ż

e nie jest ci

ęż

arem i to j

ą

uspokajało. Czasami nie miały czasu spotka

ć

si

ę

w ci

ą

gu

tygodnia z mozołem realizuj

ą

c swoje codzienne prace, wtedy

zm

ę

czone po ci

ęż

kim tygodniu pracy siedz

ą

c obok siebie w

milczeniu i zachwycie patrzyły na zachodz

ą

ce nad ł

ą

k

ą

sło

ń

ce. Mróweczk

ę

poci

ą

gała ł

ą

ka i kwiaty i zapach ziemi o

ś

wicie, ale gdzie

ś

gł

ę

boko w sercu ci

ą

gle zadawała sobie

pytanie, czy wolno jej si

ę

cieszy

ć

tym wszystkim, czy wyj

ś

cie

na ł

ą

k

ę

i zabawa z pszczółk

ą

nie jest łamaniem

podstawowego powołania mróweczki - przecie

ż

stworzona

została do pracy. Pszczółka przy okazji pracy dobrze si

ę

bawiła, ale to nie pasowało do pracy mróweczki - jej praca
była powa

ż

na, uporz

ą

dkowana i zawsze miała sens. A jaki

sens miało beztroskie turlanie si

ę

po ł

ą

ce w

ś

ród kwiatów?

Jaki sens miało ogl

ą

danie zachodów sło

ń

ca? Przecie

ż

od

tego nie przybywało budulca na mrowisko... przecie

ż

mrówki

bardzo ró

ż

ni

ą

si

ę

od pszczółek i powinny si

ę

przyja

ź

ni

ć

z

innymi mrówkami... Mo

ż

e pszczółka te

ż

powinna zaj

ąć

si

ę

przyja

ź

ni

ą

z pszczółkami a nie z ni

ą

, zwykł

ą

mróweczk

ą

, która

nie była puchata, kolorowa i nie miała skrzydełek.

Postanowiła zrezygnowa

ć

z przyja

ź

ni z pszczółk

ą

- za du

ż

o

było w niej niebezpiecznej spontaniczno

ś

ci, za bardzo

mróweczka czuła si

ę

winna,

ż

e nie pracuje,

ż

e robi co

ś

, co

sprawia jej przyjemno

ść

dla niej samej,

ż

e

ż

yje troch

ę

dla

siebie zamiast tylko i wył

ą

cznie dla innych buduj

ą

c mrowisko.

Przecie

ż

kwiaty rosły na ł

ą

ce i ich zapach mogła czu

ć

bez

spotka

ń

z pszczółk

ą

. Przestała przychodzi

ć

w ich ulubione

miejsca, wiedziała,

ż

e pszczółka tam na ni

ą

czeka, ale jej

zobowi

ą

zania i jej mrówcza praca były wa

ż

niejsze... Pewnego

dnia, gdy ju

ż

bardzo zat

ę

skniła poszła na ł

ą

k

ę

i wytarzała si

ę

cała w kwiatach by poczu

ć

znajomy zapach. Jednak pyłki

kwiatowe, mimo,

ż

e oblepiały całe ciałko mróweczki nie dały

tego samego zapachu. Biegała po ł

ą

ce to tu to tam i

wynajdywała nowe kwiaty licz

ą

c na to,

ż

e to one dadz

ą

jej ten

zapach.

Wtedy poczuła w nozdrzach wiatr... Tak, to wiatr, który był
gdzie

ś

tam powy

ż

ej, ponad kwiatami dodawał tej cudnej nuty

kwiatom - on przynosił ze sob

ą

nie tylko zapach kwiatów, ale

te

ż

zapach beztroski i wolno

ś

ci... On przynosił ze sob

ą

"inno

ść

" pszczółki, która tak bardzo ubogacała je obie, która

nadawała nowy zapach ich

ż

yciu - to był zapach przyja

ź

ni...

Agnieszka Kozak

Mrówka i pszczółka

Na skraju wielkiego pi

ę

knego lasu mieszkała sobie

mróweczka. Ka

ż

dego dnia dzielnie wstawała rano, sprz

ą

tała

swój mały pokoik w wielkim mrowisku i wyruszała do pracy.
Bardzo lubiła swoj

ą

prac

ę

- codziennie przemierzała te same

znajome

ś

cie

ż

ki, spotykała podobne do niej mróweczki,

cieszyła si

ę

patrz

ą

c jak ka

ż

de przyniesione przez ni

ą

nawet

male

ń

kie

ź

d

ź

bło trawy staje si

ę

elementem buduj

ą

cym wielki

mrówczy kopiec. Mróweczka miała swoj

ą

bezpieczn

ą

tras

ę

,

znała wszystkie zapachy w lesie, znała ro

ś

liny, wiedziała,

jakie jest jej zadanie i gdzie ka

ż

dego dnia z takim mozołem

zmierza.

Czasami czuła jednak jak

ąś

t

ę

sknot

ę

, zwłaszcza, kiedy wiał

południowy wiatr i przynosił dziwne nieznane zapachy do
lasu... Czuła je szczególnie, gdy przychodziła na sam skraj
lasu.

Pewnego dnia, kiedy przechodziła swoj

ą

ś

cie

ż

k

ą

biegn

ą

c

ą

tu

ż

przy skraju lasu z wielk

ą

sił

ą

i impetem wpadła na ni

ą

ż

ółta,

puchata,

ś

miej

ą

ca si

ę

kulka. Razem potoczyły si

ę

po trawie.

Kulka była rozczochrana, klej

ą

ca i roze

ś

miana i pachniała tak

cudownie... to co

ś

, co było takie lepi

ą

ce jednocze

ś

nie dawało

tak cudowny zapach... ten sam zapach, który czasami
przynosił

południowy

wiatr.

Kim jeste

ś

i czym tak cudnie pachniesz - zapytała mróweczka

pracowicie usuwaj

ą

c lepi

ą

ce

ż

ółto-czerwone drobinki ze

swojego ciała. Hihihihi - jestem pszczółk

ą

, nigdy nie widziała

ś

pszczółki? Hihihi czym pachn

ę

? Zapachem kwiatów, których

pyłek zbierałam dzisiaj od rana. My pszczółki jeste

ś

my

stworzone do tego, by produkowa

ć

miód i zapyla

ć

kwiatki.

Ka

ż

dego dnia wyruszam na ł

ą

k

ę

by zbiera

ć

pyłek z

delikatnych kwiatów i przynosi

ć

do ula. Uwielbiam t

ę

robot

ę

!

Zakrzykn

ę

ła pszczółka wywijaj

ą

c przy tym koziołka w

powietrzu i rozsypuj

ą

c znowu pyłek dookoła - cz

ęść

drobinek

znowu

oblepiła

mróweczk

ę

.

Chyba zmarnowała

ś

troch

ę

swojej pracy, pyłek Ci si

ę

rozsypał

- z lekkim dr

ż

eniem w głosie powiedziała mróweczka. Daj

spokój! Pyłku jest cała masa, bo na ł

ą

ce jest mnóstwo

pi

ę

knych kwiatów! Wiesz to cudowne móc pracowa

ć

i mie

ć

z

tego tak

ą

frajd

ę

. Najbardziej lubi

ę

wylatywa

ć

z ula wczesnym

rankiem, przegl

ą

da

ć

si

ę

w kroplach rosy na soczy

ś

cie

zielonych li

ś

ciach, czu

ć

zapach wiatru w nozdrzach, kiedy

mkn

ę

przez ł

ą

k

ę

ś

cigaj

ą

c si

ę

z innymi pszczółkami. Lubi

ę

zachody sło

ń

ca nad lasem, kiedy wszystko nabiera takiej

tajemniczej magicznej barwy... hej! Ale my jeste

ś

my całe

oblepione pyłkiem, chod

ź

zabior

ę

Ci

ę

w miejsce gdzie

mo

ż

emy si

ę

umy

ć

. Mróweczka stała osłupiała - zanim zd

ąż

yła

cokolwiek powiedzie

ć

pszczółka wzi

ę

ła j

ą

za ramiona i razem

uleciały nad ł

ą

k

ą

. Jakie

ż

to było pi

ę

kne! Jak ł

ą

ka falowała cał

ą

mas

ą

kolorów, jak intensywne były zapachy tu na górze,

ponad

ziemi

ą

.

Mróweczka

była

oszołomiona

lotem,

przestrzeni

ą

, kolorami. Ł

ą

ka przecie

ż

zawsze tu była -

codziennie mijała j

ą

id

ą

c do swojej mrówczej pracy i wracaj

ą

c

z niej, czuła jej zapach i nawet nie domy

ś

lała si

ę

ż

e jest tak

urzekaj

ą

ca...

Od tego dnia mróweczka spotykała pszczółk

ę

na skraju lasu

podczas swojej mozolnej w

ę

drówki i co jaki

ś

czas razem

wyruszały na ł

ą

k

ę

. Po pewnym czasie stało si

ę

to pewnym

rytuałem - mróweczka pod

ąż

ała swoj

ą

utart

ą

ś

cie

ż

k

ą

ka

ż

dego

dnia, a pszczółka co jaki

ś

czas przylatywała do niej i zabierała

j

ą

na ł

ą

k

ę

. Pszczółce wolno było lata

ć

gdzie chciała po całej

ł

ą

ce, mróweczka musiała trzyma

ć

si

ę

swojej utartej drogi, bo

tak robiły wszystkie mróweczki mieszkaj

ą

ce w mrowisku.

Zreszt

ą

bała si

ę

,

ż

e nie znajdzie pszczółki, je

ś

li sama, bez

skrzydełek, wyruszy na nieznan

ą

jej ł

ą

k

ę

. Uwielbiała dni,

kiedy razem turlały si

ę

po ł

ą

ce, razem zagl

ą

dały do kielichów

kwiatów i k

ą

pały si

ę

w rosie. Mróweczka co jaki

ś

czas pytała

pszczółk

ę

czy nie jest dla niej ci

ęż

arem i czy mała

przyjaciółka da rad

ę

unosi

ć

j

ą

w gór

ę

, ponad ł

ą

k

ę

. Za ka

ż

dym

razem słyszała zapewnienie,

ż

e nie jest ci

ęż

arem i to j

ą

uspokajało. Czasami nie miały czasu spotka

ć

si

ę

w ci

ą

gu

tygodnia z mozołem realizuj

ą

c swoje codzienne prace, wtedy

zm

ę

czone po ci

ęż

kim tygodniu pracy siedz

ą

c obok siebie w

milczeniu i zachwycie patrzyły na zachodz

ą

ce nad ł

ą

k

ą

sło

ń

ce. Mróweczk

ę

poci

ą

gała ł

ą

ka i kwiaty i zapach ziemi o

ś

wicie, ale gdzie

ś

gł

ę

boko w sercu ci

ą

gle zadawała sobie

pytanie, czy wolno jej si

ę

cieszy

ć

tym wszystkim, czy wyj

ś

cie

na ł

ą

k

ę

i zabawa z pszczółk

ą

nie jest łamaniem

podstawowego powołania mróweczki - przecie

ż

stworzona

została do pracy. Pszczółka przy okazji pracy dobrze si

ę

bawiła, ale to nie pasowało do pracy mróweczki - jej praca
była powa

ż

na, uporz

ą

dkowana i zawsze miała sens. A jaki

sens miało beztroskie turlanie si

ę

po ł

ą

ce w

ś

ród kwiatów?

Jaki sens miało ogl

ą

danie zachodów sło

ń

ca? Przecie

ż

od

tego nie przybywało budulca na mrowisko... przecie

ż

mrówki

bardzo ró

ż

ni

ą

si

ę

od pszczółek i powinny si

ę

przyja

ź

ni

ć

z

innymi mrówkami... Mo

ż

e pszczółka te

ż

powinna zaj

ąć

si

ę

przyja

ź

ni

ą

z pszczółkami a nie z ni

ą

, zwykł

ą

mróweczk

ą

, która

nie była puchata, kolorowa i nie miała skrzydełek.

Postanowiła zrezygnowa

ć

z przyja

ź

ni z pszczółk

ą

- za du

ż

o

było w niej niebezpiecznej spontaniczno

ś

ci, za bardzo

mróweczka czuła si

ę

winna,

ż

e nie pracuje,

ż

e robi co

ś

, co

sprawia jej przyjemno

ść

dla niej samej,

ż

e

ż

yje troch

ę

dla

siebie zamiast tylko i wył

ą

cznie dla innych buduj

ą

c mrowisko.

Przecie

ż

kwiaty rosły na ł

ą

ce i ich zapach mogła czu

ć

bez

spotka

ń

z pszczółk

ą

. Przestała przychodzi

ć

w ich ulubione

miejsca, wiedziała,

ż

e pszczółka tam na ni

ą

czeka, ale jej

zobowi

ą

zania i jej mrówcza praca były wa

ż

niejsze... Pewnego

dnia, gdy ju

ż

bardzo zat

ę

skniła poszła na ł

ą

k

ę

i wytarzała si

ę

cała w kwiatach by poczu

ć

znajomy zapach. Jednak pyłki

kwiatowe, mimo,

ż

e oblepiały całe ciałko mróweczki nie dały

tego samego zapachu. Biegała po ł

ą

ce to tu to tam i

wynajdywała nowe kwiaty licz

ą

c na to,

ż

e to one dadz

ą

jej ten

zapach.

Wtedy poczuła w nozdrzach wiatr... Tak, to wiatr, który był
gdzie

ś

tam powy

ż

ej, ponad kwiatami dodawał tej cudnej nuty

kwiatom - on przynosił ze sob

ą

nie tylko zapach kwiatów, ale

te

ż

zapach beztroski i wolno

ś

ci... On przynosił ze sob

ą

"inno

ść

" pszczółki, która tak bardzo ubogacała je obie, która

nadawała nowy zapach ich

ż

yciu - to był zapach przyja

ź

ni...

Agnieszka Kozak

Pałacowy ogród

Był sobie król, który miał przepi

ę

kny pałac. Bardzo dbał o jego

wystrój, był dobry i łaskawy dla swoich poddanych. Ludzie,
którzy przychodzili do pałacu zachwycali si

ę

pi

ę

knymi

mozaikami, kolorowymi dywanami, bogat

ą

i wystawn

ą

zastaw

ą

. Wsz

ę

dzie w pałacu panował nienaganny porz

ą

dek.

Król był sprawiedliwy, ale te

ż

niezwykle wymagaj

ą

cy dla

swoich poddanych. Ka

ż

dy dokładnie znał zakres swoich

obowi

ą

zków i wiedział,

ż

e za brak przestrzegania jasnych

reguł mo

ż

e by

ć

w ka

ż

dej chwili zwolniony z pracy w pałacu.

Obowi

ą

zywały jasne, rozs

ą

dne rozkazy. Ka

ż

dy z poddanych

mógł przyj

ść

do pałacu po uprzednim umówieniu si

ę

z królem

- zawsze znajdował dla wszystkich czas, zawsze przyjmował
poddanych w sali tronowej. Królowi wydawało si

ę

,

ż

e to

b

ę

dzie zaszczyt dla jego poddanych,

ż

e mog

ą

przebywa

ć

w

miejscu, gdzie stoi tron, widz

ą

c króla w pi

ę

knych szatach, z

cudn

ą

wysadzan

ą

diamentami koron

ą

na głowie. Wielu ludzi

przychodziło do pałacu, ale nikt nie zostawał w nim na
dłu

ż

ej...

Pewnego razu do pałacu przyszła kobieta z mał

ą

dziewczynk

ą

. Kobieta prosiła o po

ż

yczk

ę

na spłacenie

długów, dopóki nie zbierze plonów ziemi, któr

ą

uprawiała. Król

oczywi

ś

cie zgodził si

ę

udzieli

ć

po

ż

yczki kobiecie i wtedy stało

si

ę

co

ś

niespodziewanego, dziewczynka nagle podbiegła do

króla, wdrapała si

ę

na jego kolana i cał

ą

sob

ą

przylgn

ę

ła do

niego

w

radosnym

u

ś

cisku.

Dworzanie zamarli z przera

ż

enia - nikomu nie wolno było

podchodzi

ć

tak blisko króla! Nikt nie wiedział, jaka mo

ż

e j

ą

za

to spotka

ć

kara, bo nikt do tej pory nie o

ś

mielił si

ę

przekroczy

ć

zakazu króla. Dziewczynka po prostu przytuliła

króla, i wcisn

ę

ła mu w r

ę

k

ę

gar

ść

wymi

ę

tych polnych kwiatów.

Król siedział oniemiały, dworzanie bali si

ę

oddycha

ć

, a

dziecko z niezwykłym u

ś

miechem na twarzy wróciło w

podskokach

do

przera

ż

onej

matki.

Król oniemiał - do tej pory

ż

ył według zasady,

ż

e nale

ż

y

wymaga

ć

tego, co mo

ż

na otrzyma

ć

,

ż

e autorytet opiera si

ę

na

rozs

ą

dku. To, co si

ę

stało w sali tronowej nie było rozs

ą

dne i

nie było zgodne z jego rozkazami, a mimo to nie rozzło

ś

ciło

go. Rozkaz dotycz

ą

cy odległo

ś

ci od władcy był przecie

ż

rozs

ą

dny, ale w tym momencie król zadał sobie pytanie, do

czego był mu potrzebny? Nie mógł skupi

ć

si

ę

na swoich

my

ś

lach, bo czuł co

ś

, co było dla niego zupełnie nowe?poczuł

zapach polnych kwiatów, poczuł zapach wiatru, który je
kołysał, poczuł zapach wolno

ś

ci, któr

ą

przyniosła ze sob

ą

dziewczynka, która nie zwa

ż

ała na rozkazy, po prostu

spontanicznie okazała wdzi

ę

czno

ść

. Król poczuł ciepło, które

przenikało go całego. Zamiast nakrzycze

ć

na dziecko zapytał

czy jest co

ś

, co mógłby dla niej zrobi

ć

? Rado

ść

na twarzy

małej była niesamowita. Tak! Zawsze marzyła o tym by móc
wej

ść

do królewskiego ogrodu! Król ch

ę

tnie spełnił pro

ś

b

ę

dziewczynki, wzi

ą

ł j

ą

za r

ę

k

ę

i razem poszli do wielkiego

ogrodu

z

tyłu

pałacu.

Kiedy tam weszli na twarzy dziewczynki malowało si

ę

wielkie

rozczarowanie pomieszane ze smutkiem, po policzku
popłyn

ę

ła

łza...

- A kwiaty? Gdzie s

ą

ró

ż

e, krokusy, malwy, te wszystkie

pi

ę

kne, cudowne kwiaty, które powinny by

ć

w ogrodzie kogo

ś

,

kto ma tak bogaty pałac? - pytało dziecko. W wielkim ogrodzie
był równo przyci

ę

ty

ż

ywopłot, nienagannie wypiel

ę

gnowana

trawa i

ż

adnych kwiatów! Kwiaty s

ą

niesymetryczne,

nielogiczne, mało praktyczne by król mógł si

ę

nimi zajmowa

ć

.

- Po co Ci taki ogród skoro nie masz w nim pi

ę

knych,

pachn

ą

cych kwiatów tylko równ

ą

, uło

ż

on

ą

traw

ę

? -

Król ci

ą

gle czuł zapach kwiatów przyniesionych przez

dziewczynk

ę

... Zaproponował,

ż

e je

ś

li chce mo

ż

e obsadzi

ć

cały ogród kwiatami. Dziecko nie posiadało si

ę

z rado

ś

ci,

oczywi

ś

cie wybłagało króla by towarzyszył jej przy zakładaniu

ogrodu. Rado

ś

ci z sadzenia kwiatów nie było ko

ń

ca, brali w

niej udział tak

ż

e ludzie pracuj

ą

cy w pałacu. W ogrodzie

rozbrzmiewał cudowny

ś

miech dziewczynki, dworzanie z

zadziwieniem patrzyli na króla, jak biega po ogrodzie, bawi

ą

c

si

ę

w berka i ciuciubabk

ę

z małym dzieckiem. Razem

zaplanowali ogród, razem kopali grz

ą

dki, razem patrzyli jak

kwiaty i krzewy ró

ż

rozkwitaj

ą

cieszyli si

ę

ka

ż

d

ą

now

ą

sadzonk

ą

. Ogród pi

ę

kniał z ka

ż

dym rokiem, król łagodniał, a

dziewczynka

dorastała.

Pewnej wiosny do pałacu nie przyszła dziewczynka - weszła
młoda kobieta z nar

ę

czem pi

ę

knych herbacianych ró

ż

. To były

ró

ż

e na po

ż

egnanie, kobieta postanowiła wybudowa

ć

swój

dom i zasadzi

ć

kwiaty we własnym ogrodzie. Wtedy król

zobaczył,

ż

e nie ma ju

ż

dziecka - jest pi

ę

kna, dorosła kobieta,

która odchodzi z jego ogrodu. Poczuł ból i zacz

ą

ł ba

ć

si

ę

pustki,

ż

e bez niej ogród nie b

ę

dzie taki sam,

ż

e on zostanie

sam. I wtedy zobaczył,

ż

e ma wokół siebie ludzi, którzy s

ą

mu

oddani, nie dlatego,

ż

e si

ę

go boj

ą

, ale dlatego

ż

e go

kochaj

ą

...

ś

e stał si

ę

im bliski przez to

ż

e razem pracowali w

ogrodzie,

ż

e razem planowali jak b

ę

dzie wygl

ą

dał,

ż

e król

przestał

ż

y

ć

według rozs

ą

dnych zasad, a zacz

ą

ł

ż

y

ć

słuchaj

ą

c

serca...

Kobieta miała swój własny ogród, ale król mógł posyła

ć

jej

kwiaty z ogrodu, który dzi

ę

ki niej udało mu si

ę

wyhodowa

ć

...

Trzeba pokona

ć

zm

ę

czenie, pal

ą

ce sło

ń

ce, czasami b

ą

ble na

r

ę

kach by wyhodowa

ć

pi

ę

kny ogród, który jest marzeniem tak

wielu ludzi. Król przemierzył t

ę

drog

ę

, podj

ą

ł wyzwanie,

zrezygnował ze sztywnych zasad, kopał ziemi

ę

w pocie czoła,

sadził kwiaty i zrealizował swoje najgł

ę

bsze pragnienie -

dzi

ę

ki ludziom nauczył si

ę

bycia po

ś

ród ludzi...

Agnieszka Kozak

Serce wilka

Pewnego razu w lesie urodził si

ę

Wilczek. Był mały,

ś

liczny,

bezbronny. Kiedy był mały, znale

ź

li go ludzie i zabrali do

swojego domu, jednak cały czas czuł,

ż

e tam nie pasuje,

potrzebował... no wła

ś

nie potrzebował swojego miejsca,

potrzebował mie

ć

co

ś

dla siebie. Tak bardzo pragn

ą

ł

wolno

ś

ci, tak bardzo pragn

ą

ł przestrzeni, do której t

ę

skniło

całe jego serce, cho

ć

tego nie rozumiał, bo jego opiekunowie

byli dla niego dobrzy. Wilczek cz

ę

sto uciekał do ciemnego

lasu - mógł by

ć

sam, upajaj

ą

c si

ę

zapachem wilgotnych

sosen, gdy nadchodził zimny poranek. Nauczył si

ę

ukrywa

ć

swoje pragnienia, nauczył si

ę

nie chcie

ć

nic dla siebie,

nauczył si

ę

ż

y

ć

tak, jak tego oczekuj

ą

inni, zakopał gł

ę

boko

swoj

ą

dziko

ść

. Wilczek dorastał, ale powoli zapominał,

ż

e jest

wilkiem - stał si

ę

kim

ś

podobnym do wilka - z boku mo

ż

na by

zobaczy

ć

psa, który bardzo wilka przypomina. Był niezwykle

lojalny, pi

ę

kny, wierny, brał to, co mu dawano, nie walcz

ą

c o

wi

ę

cej,

bo

przecie

ż

wyzbył

si

ę

swoich

pragnie

ń

.

Pewnego dnia Wilczek spotkał Prosiaczka. Niezwykłe

stworzenie! Ile w tym małym ciałku było ciepła, miło

ś

ci i ch

ę

ci

dawania siebie innym. Prosiaczek bał si

ę

wielu rzeczy, ale

było w nim co

ś

, co urzekało Wilczka - była to prostolinijno

ść

,

była to niezwykła rado

ść

dziecka, było to dawanie siebie

całego, do ko

ń

ca! Prosiaczek był fascynuj

ą

cy w tej swojej

prosiaczkowato

ś

ci! Wilczek nie bardzo wiedział jak to si

ę

stało, ale stali si

ę

sobie niezwykle bliscy, zacz

ę

li si

ę

uzupełnia

ć

, i

ść

rami

ę

w rami

ę

. Wydawało mu si

ę

,

ż

e

Prosiaczek czerpie z jego siły, wierno

ś

ci, przyja

ź

ni, a tak

naprawd

ę

to on bardzo du

ż

o czerpał z dzieci

ę

co

ś

ci

Prosiaczka i dzi

ę

ki niemu uczył si

ę

jak by

ć

wiernym, jak uczy

ć

si

ę

słucha

ć

swojego pragnienia! Prosiaczek m

ęż

niał z dnia na

dzie

ń

! Stawał si

ę

coraz dzielniejszy, stawiał czoła licznym

wyzwaniom, dorastał! Niezwykłe było to,

ż

e dwa tak ró

ż

ne

stworzenia, mogły si

ę

tak dobrze spotka

ć

! Przyjemnie było

biega

ć

razem po ł

ą

kach, wchodzi

ć

w zakazane zak

ą

tki lasu,

do których Prosiaczek normalnie bał si

ę

nawet zagl

ą

da

ć

.

Wilczek czuł si

ę

bardzo odpowiedzialny za Prosiaczka -

zawsze troszczył si

ę

o to, by Prosiaczek si

ę

nie wystraszył, by

nie uraził łapki o kamie

ń

, by nie poczuł si

ę

odrzucony, coraz

mniej było Wilczka, coraz wi

ę

cej Prosiaczka i jego m

ę

stwa.

Pewnego dnia obaj poznali Tygryska. To, co poci

ą

gało

Wilczka w Tygrysie to była jego dziko

ść

- czasami si

ę

jej bał,

czasami jej nie rozumiał, ale czuł

ż

e odnajduje w nim jaki

ś

kawałek siebie. Wilczek chciał by

ć

blisko nich obu! Obaj byli

bardzo wa

ż

ni, obaj uzupełniali jak

ąś

cz

ęść

wilczka, poczuł

jednak jak

ąś

dziwn

ą

t

ę

sknot

ę

- zacz

ą

ł jednak ogromnie

t

ę

skni

ć

za sob

ą

! Za wolno

ś

ci

ą

, za dziko

ś

ci

ą

, któr

ą

nosił w

sercu, a która została gdzie

ś

pogrzebana pod warstw

ą

strachu i uległo

ś

ci. Dziko

ść

wymagała walki o siebie, walki o

prawd

ę

. Prawd

ą

było to,

ż

e wilczek znowu zacz

ą

ł si

ę

ba

ć

-

wróciło wiele l

ę

ków.

ś

e straci Tygrysa, bo udawał co

ś

, czego

nie chciał. Bał si

ę

,

ż

e skrzywdzi Prosiaczka, bo bez niego

mo

ż

e

sta

ć

mu

si

ę

Prosiaczkowi

co

ś

złego!

Tak bardzo si

ę

bał, tak bardzo nie wiedział, kim jest, co jest

istot

ą

jego serca,

ż

e uciekł do lasu - tam, gdzie zawsze

znajdował swój azyl, swoje miejsce, za czym tak zwyczajnie
t

ę

skniło jego serce... Prawda jest taka,

ż

e rósł w domu ludzi,

zamiast w lesie, w którym nie było znaków, nie było innych
wilków, które nauczyłyby go walczy

ć

o siebie - potrzebował

czasu na odnalezienie siebie, na odnalezienie dzikiego ale i
pi

ę

knego serca w sobie, na nauczenie si

ę

, jak by

ć

prawdziwym wilkiem. Kiedy został sam w lesie musiał zacz

ąć

walczy

ć

, musiał do

ś

wiadczy

ć

zimna, głodu, pragnienia,

samotno

ś

ci, ale tylko tak mógł usłysze

ć

swoje serce... podj

ą

ł

walk

ę

o siebie cho

ć

nie było łatwo, cho

ć

bardzo bał si

ę

czy

jego

przyjaciele

potem

go

przyjm

ą

...

Kiedy odnalazł siebie, zrozumiał,

ż

e mo

ż

e wróci

ć

do swoich

przyjaciół,

ż

e mo

ż

e odnale

źć

si

ę

we wra

ż

liwo

ś

ci prosiaczka i

dziko

ś

ci tygryska...

ż

e oni potrzebuj

ą

jego serca - Prosiaczek

jego ochrony, a Tygrysek dzikiej i szalonej zabawy. Zrozumiał,

ż

e tylko odnajduj

ą

c siebie w sobie samym mo

ż

e odnale

źć

drog

ę

do swoich przyjaciół mimo tego,

ż

e byli tak bardzo

ró

ż

ni...

Ewa Koziatek

Stokrotka

Na pi

ę

knej majowej ł

ą

ce mieszkała mała Stokrotka. Była

krucha, ale bardzo ciekawa. Wystawiała

ż

ółt

ą

główk

ę

do

sło

ń

ca. Rozgl

ą

dała si

ę

wokół, by pozna

ć

s

ą

siadów. Widziała

całe pi

ę

kno otaczaj

ą

cego

ś

wiata. Było jej w tym

ś

wiecie

dobrze. Czasami tylko przychodziły chwile, gdy czuła si

ę

bardzo samotna. Postanowiła wi

ę

c zaprzyja

ź

ni

ć

si

ę

, by móc

dzieli

ć

swoj

ą

rado

ść

z innymi. Zacz

ę

ła przygl

ą

da

ć

si

ę

uwa

ż

niej otaczaj

ą

cym ro

ś

linkom. Zauwa

ż

yła obok pi

ę

kny

Mlecz. Był cudny, wielki i dostojny. Był troch

ę

do Stokrotki

podobny, wi

ę

c razem wyci

ą

gali swoje główki do sło

ń

ca. Czas

mijał im szybko i przyjemnie. Stokrotce coraz bardziej
zale

ż

ało na Mleczu. Pewnego dnia postanowiła poda

ć

mu

swój delikatny płatek. Mlecz przyj

ą

ł go z rado

ś

ci

ą

. Cieszył si

ę

tym,

ż

e jest kto

ś

tak mu bliski. Stokrotka równie

ż

była dumna

ze tak pi

ę

kny kwiat wła

ś

nie j

ą

wybrał na swoj

ą

towarzyszk

ę

.

Pewnego dnia Mlecz zobaczył co

ś

ciekawego na drugim

ko

ń

cu ł

ą

ki. Bardzo chciał przyjrze

ć

si

ę

temu bli

ż

ej. Ruszył si

ę

gwałtownie i - wyrwał biały, delikatny płateczek. Stokrotka
bardzo to prze

ż

yła. Czuła si

ę

znowu bardzo samotna. Bolało

j

ą

to,

ż

e kto

ś

, komu zaufała - odszedł. Przez jaki

ś

czas trudno

jej było dostrzec pi

ę

kno ł

ą

ki. Wiosna w pełni, wszystko

rozkwitało, a jej było tak smutno, jakby ju

ż

zmierzała ku

jesieni.

Mijały dni. Stokrotka znowu przyzwyczajała si

ę

do samotnego

bycia w

ś

wiecie. Pewnego dnia jej uwag

ę

przykuła mała,

niebieska kuleczka wyrastaj

ą

ca obok. Przygl

ą

dała jej si

ę

z

zaciekawieniem. Kiedy rosa opadła kuleczka zacz

ę

ła

zmienia

ć

swój kształt. Po chwili oczom Stokrotni ukazał si

ę

dorodny Chaber. Stokrotka my

ś

lała: "Ciekawy jest ten nowy.

Taki inny. Jak on to robi,

ż

e nie maj

ą

c

ż

ółtego

ś

rodka te

ż

poznaje

ś

wiat. Jest taki

ś

miesznie niebieski...". Wiele my

ś

li

przychodziło jej do głowy na temat Chaberka. Budził on jej
ciekawo

ść

i ch

ę

tnie by si

ę

z nim zaprzyja

ź

niła, gdyby nie

do

ś

wiadczenie z Mleczem. Tak bardzo si

ę

bała,

ż

e historia

mo

ż

e si

ę

powtórzy

ć

. Wolała wi

ę

c z dystansu przygl

ą

da

ć

si

ę

inno

ś

ci niebieskiego kwiatka. Jednak pewnego dnia Chaber

nie wytrzymał i sam nawi

ą

zał rozmow

ę

ze Stokrotk

ą

. Okazało

si

ę

,

ż

e mimo ró

ż

nic zewn

ę

trznych, jest wiele rzeczy, które ich

ł

ą

cz

ą

. Oboje lubili chłodn

ą

ros

ę

o

ś

wicie, lubili wygrzewa

ć

si

ę

w sło

ń

cu, lubili te

ż

poznawa

ć

ś

wiat. Stokrotka coraz bardziej

pragn

ę

ła by

ć

blisko Chaberka. Którego

ś

dnia Chaber poprosił

j

ą

, by podała mu swoje płatki, by mogli wspólnie wyci

ą

gn

ąć

łody

ż

ki

do

sło

ń

ca.

Stokrotka

zawahała

si

ę

chwil

ę

,

wspominaj

ą

c Mlecz, ale pomy

ś

lała sobie: "Tamto ju

ż

jest

histori

ą

. Chaberek jest zupełnie inny. Przy nim nie mo

ż

e mi

si

ę

sta

ć

nic złego". Z rado

ś

ci

ą

podała płatki Chabrowi. Kwiatki

chwyciły si

ę

mocno i starały si

ę

jak najwy

ż

ej wyci

ą

gn

ąć

swoje

główki, by ponad traw

ą

wygrzewa

ć

si

ę

w pełnym sło

ń

cu. W

pewnym momencie Stokrotka poczuła,

ż

e ju

ż

nie mo

ż

e

wyci

ą

gn

ąć

si

ę

bardziej. Jej łody

ż

ka była krótsza ni

ż

łody

ż

ka

Chaberka. Powiedziała o tym niebieskiemu kwiatkowi, ale on
jakby tego nie słyszał. Wci

ąż

rósł i rósł, i... pozbawił Stokrotk

ę

tych płatków, za które j

ą

trzymał. Stokrotka mogła ju

ż

tylko

patrze

ć

, jak Chaber góruje nad pozostałymi ro

ś

linami.

Poczuła si

ę

bardzo

ź

le. My

ś

lała: "Znowu jestem sama. Znowu

zaufałam

niewła

ś

ciwemu

kwiatkowi.

Jaka

jestem

beznadziejna!! A poza tym... urod

ę

Chaberka podziwiaj

ą

teraz

wszyscy, a ja... Na mnie ju

ż

nikt nie spojrzy. Jestem taka

mała, zostało mi tak niewiele płatków. Kogo ja mog

ę

zainteresowa

ć

?" Stokrotka zacz

ę

ła płaka

ć

. Chciała ukry

ć

si

ę

przed wszystkimi. Czasami znajdowała jaki

ś

li

ść

, pod którym

chowała si

ę

przez cały dzie

ń

. Tam czuła si

ę

dobrze i

bezpiecznie. Płacz

ą

c my

ś

lała: "O nie! Ju

ż

nigdy nikomu nie

zaufam! Dwa razy zdarzyło si

ę

to samo. Ju

ż

nie dam si

ę

nabra

ć

na pi

ę

kny wygl

ą

d i słowa. Zostaje sama a

ż

mnie st

ą

d

jesie

ń

zabierze!" Postanowiła kategorycznie i schowała si

ę

pod znalezionym tego dnia li

ś

ciem Łopianu. Nie było jej tam

najlepiej - nie widziała sło

ń

ca, nie czuła porannej rosy, któr

ą

tak lubiła - jednak czuła si

ę

tam bezpieczna. Tam nikt nie

widział jej braków, tam nikt nie mógł jej zrani

ć

.

Mijało lato. Wokół rozwijały si

ę

nowe kwiatki, jednak Stokrotka

zaj

ę

ta sob

ą

, nie zauwa

ż

ała tego. Pewnego dnia obudził j

ą

hałas. Nie

ś

miało wysun

ę

ła główk

ę

i ujrzała dziwny widok.

Przed ni

ą

stał pi

ę

kny, czerwony Mak, jednak główk

ę

miał

zwrócon

ą

do ziemi, a nie jak wi

ę

kszo

ść

kwiatów - do sło

ń

ca.

Zdziwiona zapytała: "Co ci jest?". Mak odparł: "Wiesz, kto

ś

nieostro

ż

ny za mocno zgi

ą

ł moj

ą

łodyg

ę

i zostałem

nadłamany. Nie mog

ę

ju

ż

w pełni cieszy

ć

si

ę

sło

ń

cem, ale to,

co mi zostało, pozwala na doczekanie jesieni." Stokrotce
zrobiło si

ę

jeszcze bardziej smutno: "Mak pewnie bardzo

cierpi z powodu swojej łodygi" - pomy

ś

lała. Stała,

przygl

ą

daj

ą

c si

ę

Makowi, jednak po chwili u

ś

wiadomiła sobie,

ż

e bardzo brzydko przy nim wygl

ą

da. Zawstydziła si

ę

i znowu

schowała si

ę

za li

ść

Łopianu. My

ś

lała sobie: "Jak mogłam by

ć

tak nieostro

ż

na!!! Przecie

ż

nie chc

ę

, by ktokolwiek na mnie

patrzył, nie chce nikogo spotyka

ć

. Oni rani

ą

!!!". Przez kilka

nast

ę

pnych dni Stokrotka nie pokazywała si

ę

. Mak natomiast

bardzo polubił mał

ą

towarzyszk

ę

. Polubił jej

ż

ółt

ą

główk

ę

i te

kilka płatków, które pozostały. Nawet jak nie widział Stokrotki,
mówił do niej. Stokrotka pocz

ą

tkowo denerwowała si

ę

,

ż

e kto

ś

zakłóca jej spokój. Mak jednak nie ustawał. Wci

ąż

mówił o

tym, co działo si

ę

na ł

ą

ce, zach

ę

caj

ą

c by Stokrotka wyszła ze

swej kryjówki. Cho

ć

jeszcze z ukrycia, Stokrotka nasłuchiwała

tego, co Mak mówił. Pewnego dnia odwa

ż

yła si

ę

wyj

ść

.

Bardzo, ale to bardzo, bała si

ę

spróbowa

ć

po raz kolejny

zaufa

ć

. Pierwszego dnia trzymała si

ę

z dala. Nie mówiła o

sobie za du

ż

o. Nie chciała, by Mak co

ś

o niej wiedział, by

potem nie wykorzystał tego przeciwko niej. Nie ufała mu. A
Mak widział j

ą

pi

ę

kn

ą

- tak

ą

jaka jest. Mówił jej: "To,

ż

e nie

masz kilku płatków wyró

ż

nia ci

ę

ze wszystkich innych

stokrotek. Przez to stajesz si

ę

jedyn

ą

w swym rodzaju. Na

całej ł

ą

ce nie ma podobnej do ciebie". Stokrotka była bardzo

zdziwiona tym, co słyszała. Zrozumiała,

ż

e nie musi si

ę

ju

ż

wstydzi

ć

swojego wygl

ą

du, ani tego, co wydarzyło si

ę

w jej

ż

yciu. Opowiadała wi

ę

c wiele, a Mak słuchał wszystkiego z

uwag

ą

. Ona te

ż

słuchała tego, co Mak miał do powiedzenia.

Czasami, w chwilach zw

ą

tpienia, Stokrotka wracała my

ś

lami

do przeszło

ś

ci, do kwiatków, które odeszły, rani

ą

c j

ą

. My

ś

lała:

"Mak jest taki sympatyczny. Jest taki dobry dla mnie. Ja
jednak tak bardzo si

ę

boj

ę

. A jak zdarzy si

ę

to, co wcze

ś

niej?

Przecie

ż

ja sobie ju

ż

nie poradz

ę

, nie znios

ę

tego wi

ę

cej!".

Pełna l

ę

ku mówiła o tym Makowi. On głaskał wtedy delikatnie

jej

ż

ółt

ą

główk

ę

swoim du

ż

ym, czerwonym płatkiem. Stokrotka

znowu czuła si

ę

bezpiecznie i mogła cieszy

ć

si

ę

z obecno

ś

ci

Maka. Wieczorami wspólnie łapali ros

ę

, rano wygrzewali si

ę

w

sło

ń

cu. Makowi było troch

ę

przykro,

ż

e nie mo

ż

e ju

ż

ogl

ą

da

ć

i

poznawa

ć

ś

wiata, ale Stokrotka opowiadała mu o wszystkim.

Dzi

ę

ki temu czuł si

ę

wci

ąż

cz

ęś

ci

ą

ł

ą

ki. Tak min

ę

ło całe lato i

przyszła jesie

ń

. Kwiatki trzymaj

ą

c si

ę

za płatki wspólnie

zapadły w sen, wierz

ą

c,

ż

e wiosn

ą

spotkaj

ą

si

ę

znowu, ale ju

ż

pi

ę

kne i zdrowe.

Kiedy odchodzi ktoś, komu ufaliśmy, wydaje się, że tracimy część siebie. Jest to doświadczenie trudne.
Czasami podejmujemy decyzję, że nie zaufamy już nikomu. Zakładamy, że jesteśmy skazani na samotność i
zamykamy się przed innymi. Może się jednak okazać, że jest ktoś, kto czeka na naszą obecność. Wystarczy się
tylko rozejrzeć i przełamać swój lęk.

Agnieszka Kozak

Ś

wiatełko

Był raz sobie chłopiec, który okropnie bał si

ę

ciemno

ś

ci... nie

chodziło tylko o ciemno

ść

, ale o pustk

ę

, samotno

ść

i strachy,

które mogły gdzie

ś

wyj

ść

za

ś

ciany... Bardzo chciał znale

źć

ś

wiatło,

które

mogłoby

rozproszy

ć

ciemno

ś

ci

l

ę

ku...

Pewnego dnia na polanie zobaczył pi

ę

kne, wielkie, sypi

ą

ce

iskrami ognisko, wokół którego gromadzili si

ę

ludzie.

Postanowił podej

ść

i ogrza

ć

si

ę

przy ogniu. Cudownie było

grza

ć

r

ę

ce przy pi

ę

knym płomieniu, przyjemnie było słucha

ć

opowiada

ń

ludzi, którzy si

ę

przy nim gromadzili. Wa

ż

ne przy

ognisku było to,

ż

e wszyscy mogli podrzuca

ć

drwa,

ż

e trzeba

było o nie wspólnie dba

ć

. Noc mijała godzina za godzin

ą

,

chłopiec zauwa

ż

ył,

ż

e czasami ognisko biło takim ogniem,

ż

e

nie było wida

ć

ludzi z drugiej strony,

ż

e płomie

ń

był tak

gor

ą

cy,

ż

e trzeba było odej

ść

kilka kroków by si

ę

nie poparzy

ć

- a odsuni

ę

cie si

ę

od ognia oznaczało odej

ś

cie w ciemno

ść

.

Szybko robiło si

ę

zimno, je

ś

li było si

ę

daleko od ogniska, i

ciemno

ść

zdawała si

ę

otula

ć

wystraszone dziecko. Bycie przy

ogniu oznaczało podchodzenie blisko, ale i konieczno

ść

cofania si

ę

do tyłu, je

ś

li zbyt wiele osób na raz doło

ż

yło drwa.

Nie mo

ż

na było siedzie

ć

beztrosko w jednym miejscu, trzeba

było

by

ć

uwa

ż

nym

i

aktywnym...

W pewnym momencie zawiał bardzo silny wiatr - dym od
ogniska zacz

ą

ł dusi

ć

dziecko przed nim stoj

ą

ce, bole

ś

nie

zacz

ą

ł gry

źć

oczy, z których popłyn

ę

ły łzy, przez chwil

ę

nic

nie mo

ż

na było widzie

ć

, a na umorusanej popiołem

twarzyczce pojawiły si

ę

ś

lady po spływaj

ą

cych łzach. Ale to

nie było wa

ż

ne, wa

ż

ne było ciepło i mo

ż

liwo

ść

przebywania w

ś

wietle ogniska. Chłopiec zauwa

ż

ył,

ż

e z ka

ż

d

ą

godzin

ą

ubywało ludzi przy ogniu i

ż

e musi coraz cz

ęś

ciej sam

wstawa

ć

by dokłada

ć

do ognia - to nic, wa

ż

ne było to,

ż

e nie

było ciemno i nie było zimno. Dzielnie dokładał drwa do ognia,
wa

ż

ne było by dba

ć

o ognisko, wi

ę

c w ci

ą

gu dnia zbierał

drewno by wieczorem, gdy zapadnie noc móc si

ę

ogrza

ć

i

rozja

ś

ni

ć

ciemno

ś

ci.

Nie było sensu by ognisko paliło si

ę

w ci

ą

gu dnia - dziecko

ka

ż

dego dnia wracało z pewnym niepokojem na polan

ę

- czy

ogie

ń

b

ę

dzie si

ę

palił, czy nie zabraknie drewna, czy nie

b

ę

dzie

padał

deszcz...

Czasami zdarzały si

ę

noce pełne gwiazd tak jasnych,

ż

e

praca nad podtrzymaniem ognia nie wymagała tak du

ż

ego

wysiłku. Trudno było przewidzie

ć

pogod

ę

, trudno było

przewidzie

ć

co b

ę

dzie z ogniskiem nast

ę

pnego dnia.

Najtrudniejsze jednak były noce, w których wiał wiatr i padał
deszcz... dym wciskał si

ę

w oczy i trudno było powstrzymywa

ć

łzy,

ż

eby mie

ć

drewno do podkładania do okna chłopiec

musiał okrywa

ć

je kocem... wtedy było jej znowu zimno, mimo

ż

e ogie

ń

nie gasł, to jednak nie dawał ciepła - to jemu trzeba

było da

ć

swoje ciepło by mógł przetrwa

ć

. Kiedy deszcz był

zbyt du

ż

y ognia nie dawało si

ę

rozpali

ć

i znowu było ciemno i

zimno...

Nie znał innego

ś

wiatła, wi

ę

c wydawało mu si

ę

,

ż

e tak musi

by

ć

-

ż

e trzeba ci

ą

gle dba

ć

o ogie

ń

,

ż

e trzeba o niego dr

ż

e

ć

,

ż

e gryz

ą

cy w oczy dym jest cen

ą

za

ś

wiatło i ciepło jakie daje

ognisko...

Jednak którego

ś

dnia został zaproszony do miejsca, w którym

nie było du

ż

o

ś

wiatła - ogólnie panował półmrok, ale

niesamowite

było

to,

ż

e

całe

to

miejsce

biło

bezpiecze

ń

stwem. Wła

ś

ciwie paliła si

ę

tylko jedna czerwona

lampka i nie dawała ciepła, i nie roz

ś

wietlała swoim blaskiem

całego pomieszczenia. Jej zadaniem było o

ś

wietlenie czego

ś

wa

ż

nego, miejsca które wcale nie było centrum tego

pomieszczenia. Chłopiec usiadł przed tym

ś

wiatłem. Ludzie

wchodzili i wychodzili, a mimo panuj

ą

cego półmroku

doskonale ich widział. Widział twarze pełne rado

ś

ci ale i takie

na których malowało si

ę

cierpienie. Nikt nie musiał dba

ć

o

ogie

ń

- ka

ż

dy mógł tu po prostu by

ć

... przyj

ść

, poby

ć

przy

ś

wietle i odej

ść

. Zacz

ą

ł coraz cz

ęś

ciej przychodzi

ć

do tego

miejsca. Było w nim co

ś

magicznego, było

ś

wiatło, które

niczego nie wymagało od tych, którzy tu przychodzili, a jednak
roz

ś

wietlało ciemno

ść

. Co ciekawe,

ś

wiatło

ś

wieciło zawsze

tak samo, czy był dzie

ń

czy noc, nic si

ę

nie zmieniało, dawało

poczucie stało

ś

ci. Cudnie było patrze

ć

jak staje si

ę

ono

cz

ęś

ci

ą

kolorowych

ś

wiatełek powstałych z przebijaj

ą

cego

przez kolorowe witra

ż

e

ś

wiatła słonecznego, kiedy kolorowe

ś

wiatełka ta

ń

czyły, ono jakby przygl

ą

dało si

ę

temu z boku,

zdawało si

ę

by

ć

cz

ęś

ci

ą

kolorowego korowodu, a jednak

wyra

ź

nie si

ę

w nim wyró

ż

niało.

Ś

wiatło było małe i nie otulało

ciepłem, a jednak w pomieszczeniu było ciepło - bo ci

ą

gle byli

w nim ludzie, którzy tu przychodzili ze swoimi troskami i
rado

ś

ciami, którzy czuli si

ę

tu bezpiecznie. Mo

ż

na było

podej

ść

tak blisko, jak si

ę

chciało, bez obawy przed

poparzeniem. Wa

ż

ne było trwanie - mo

ż

liwo

ść

zatrzymania

si

ę

i

wsłuchania

w

siebie.

Celem jego blasku nie było błyszczenie, czy roz

ś

wietlanie

ciemno

ś

ci, jego celem było o

ś

wietlanie czego

ś

wa

ż

niejszego,

odkrywanie pewnej Tajemnicy.

Ś

wiatło poprzez swój blask nic

nie zakrywało, ale te

ż

nie było nachalne, pozwalało

przychodz

ą

cym do

ś

wiadcza

ć

tajemnicy, mimo wieczornego

mroku pozwalało czu

ć

si

ę

bezpiecznie, mimo blasku dnia

zawsze było w tym samym miejscu. Dziecko odkryło, co

ś

,

czego do tej pory nie znało - to była pewno

ść

,

ż

e co

ś

jest

stałe,

ż

e

zawsze

tam

jest.

Niewa

ż

ne było, czy pomieszczenie było pełne słonecznego

ś

wiatła wdzieraj

ą

cego si

ę

przez okna, czy na zewn

ą

trz

panowała czarna noc,

ś

wiatło zawsze tam było i zawsze,

niezmiennie było takie samo. Mo

ż

liwo

ść

pokonania l

ę

ku

płynie z pewno

ś

ci,

ż

e kto

ś

jest, zawsze i niezmiennie, po

prostu jest...

Agnieszka Kozak

Wiewiórka Zuzia i je

ż

yk

W pi

ę

knym lesie mieszkała sobie mała wiewiórka Zuzia. Miała

swoj

ą

przytuln

ą

mała dziupl

ę

w pi

ę

knym starym d

ę

bie

niedaleko małej polanki. Najbardziej Zuzia lubiła pi

ę

kn

ą

kolorow

ą

jesie

ń

, pełn

ą

cudownych, pachn

ą

cych sło

ń

cem

pomieszanym z ciepłym deszczem, li

ś

ci. Jesie

ń

w tym lesie

miała w sobie co

ś

magicznego, budziła w

ż

ywej i wiecznie

aktywnej Zuzi jak

ąś

dziwn

ą

, niewypowiedzian

ą

t

ę

sknot

ę

...

Pewnego razu Zuzia usłyszała niespokojny szelest li

ś

ci tu

ż

pod swoim drzewem. Szybko zbiegła na dół i zobaczyła mał

ą

naje

ż

on

ą

igiełkami kulk

ę

, która w ogóle si

ę

nie poruszała -

pomy

ś

lała,

ż

e to wiatr przywiał tutaj t

ę

kulk

ę

, przyjrzała si

ę

jej

przez chwil

ę

, po czym wróciła do swojej dziupli. Po jakim

ś

czasie szelest li

ś

ci powrócił, a wraz z nim słycha

ć

było ciche

poj

ę

kiwanie. Szybciutko zbiegła na dół - nie zobaczyła nic

nowego, poza kolczast

ą

kulk

ą

- czy

ż

by to z niej wydobywały

si

ę

ciche poj

ę

kiwania? Zuzia postanowiła zatrzyma

ć

si

ę

na

dłu

ż

sz

ą

chwil

ę

przy kulce. Siedziała cichutko, prawie bez

ruchu, wsłuchana w bicie swojego serduszka. Po dłu

ż

szej

chwili, kiedy łapki zacz

ę

ły jej dr

ę

twie

ć

zobaczyła,

ż

e kulka

powoli si

ę

otwiera i wynurza si

ę

z niej mały czarny nosek i

bystre oczka, Zuzia a

ż

podskoczyła z zaskoczenia - niestety

kula natychmiast si

ę

zwin

ę

ła, poj

ę

kuj

ą

c z cicha. Zuzia odkryła,

ż

e kulka jest

ż

ywa! To nie była kolczasta piłka, któr

ą

przywiał

wiatr, ale jakie

ś

stworzenie, które samo tu przydreptało, ale z

jakiego

ś

powodu nie mogło porusza

ć

si

ę

dalej i teraz le

ż

ało

skulone,

chc

ą

c

si

ę

schowa

ć

przed

innymi.

Zuzia bardzo chciała pozna

ć

to zwierz

ą

tko, ale czuła te

ż

,

ż

e

jest bardzo przestraszone, skoro tak zwija si

ę

całe w kł

ę

bek,

kiedy podeszła bli

ż

ej wyczuła,

ż

e stworzenie całe dr

ż

y.

Chciała mu jako

ś

pomóc, doda

ć

otuchy, przytuli

ć

i

powiedzie

ć

,

ż

e nie musi si

ę

ba

ć

jej, Zuzi! Ale było tam

mnóstwo małych igiełek, które chroniły dost

ę

pu do

stworzonka. Postanowiła uzbroi

ć

si

ę

w cierpliwo

ść

- słowo jej

obce, bo zawsze była

ż

yw

ą

i lubi

ą

c

ą

szybko działa

ć

wiewiórk

ą

. Pobiegła do swojej dziupli i przyniosła z niej troch

ę

mleka w skorupce od orzeszka i poło

ż

yła je w odległo

ś

ci około

metra od stworzonka. Gło

ś

no powiedziała,

ż

e to mleko dla

niego i pobiegła do swoich przyjaciół. Kiedy wróciła
nast

ę

pnego dnia skorupka po mleku była opró

ż

niona, a

zwierz

ą

tko było nadal zwini

ę

te w tym samym miejscu, leciutko

zadr

ż

ało słysz

ą

c szelest li

ś

ci i zbli

ż

aj

ą

c

ą

si

ę

Zuzi

ę

. Znowu

przyniosła mleko i nalała go do skorupki - kiedy wróciła mleko
było wypite, a skorupka była przysuni

ę

ta do zwierz

ą

tka na

wyci

ą

gni

ę

cie jego małej łapki. Zuzia kolejnego dnia nalała

znowu mleka i poło

ż

yła orzeszka blisko nowego przyjaciela,

kiedy przyszła do niego wieczorem za

ś

piewała mu kilka

ulubionych kołysanek, które

ś

piewała jej mama i zapewniła,

ż

e je

ś

li stworzonko czego

ś

potrzebuje, to ona mu ch

ę

tnie

pomo

ż

e, ale sama si

ę

nie domy

ś

li... Martwiło j

ą

delikatne

poj

ę

kiwanie

zwierz

ą

tka...

Po tygodniu jej cierpliwo

ść

została wynagrodzona - kiedy

przyszła z mlekiem o zwykłej porze, zobaczyła małe bystre
oczka z niepokojem wpatruj

ą

ce si

ę

w opiekunk

ę

, delikatnie i

powoli podeszła do je

ż

yka (od przyjaciół dowiedziała si

ę

,

ż

e

takie zwierz

ą

tko to je

ż

yk) i zapytała go czy co

ś

go boli. Je

ż

yk

odsłonił swój mi

ę

kki brzuszek, na którym nie było kolców.

Zuzia a

ż

podskoczyła, gdy zobaczyła paskudny, ropiej

ą

cy

cier

ń

poni

ż

ej małego bij

ą

cego serduszka je

ż

yka. Musiał tam

by

ć

bardzo długo, a je

ż

yk miał za krótkie łapki, by go

dosi

ę

gn

ąć

i wyci

ą

gn

ąć

, poza tym liczył,

ż

e mo

ż

e cier

ń

sam si

ę

wysunie, je

ś

li b

ę

dzie długo chodził po szeleszcz

ą

cych li

ś

ciach

i mi

ę

kkim mchu w lesie... Niestety nic to nie dało, a rana

wokół ciernia ropiała i bolała coraz bardziej, a on czuł si

ę

coraz bardziej samotny, pozostaj

ą

c ze swoim bólem. Zuzia

była wstrz

ąś

ni

ę

ta tym co zobaczyła - je

ż

yk, który tak dobrze

chronił si

ę

przed

ś

wiatem za pomoc

ą

swoich kolców - krył pod

nimi paskudn

ą

ropiej

ą

c

ą

ran

ę

, która powodowała ogromny

ból. Nikt nie mógł mu pomóc, bo wszyscy podchodz

ą

c za

blisko musieli sami do

ś

wiadczy

ć

bólu dotykaj

ą

c jego kolców,

nikt wi

ę

c nie wiedział, co kryje w

ś

rodku kolczasta kulka.

Postanowiła mu pomóc - przyniosła ciepł

ą

wod

ę

, opatrunki i

delikatnie, ale stanowczo zabrała si

ę

do pracy. Wiedziała,

ż

e

wyci

ą

gni

ę

cie ciernia b

ę

dzie bardzo bolało, ale te

ż

wiedziała,

ż

e tylko wyczyszczenie rany i wyrzucenie tego paskudztwa

pozwoli je

ż

ykowi znowu swobodnie biega

ć

po lesie.

Wiewiórka zacisn

ę

ła z

ę

by, zaparła si

ę

łapkami i wyci

ą

gn

ę

ła

cier

ń

! Je

ż

yk zaskowytał z bólu i zemdlał. Zuzia okropnie si

ę

wystraszyła, ale zebrała si

ę

w sobie i przemyła ran

ę

, z której

s

ą

czyła si

ę

stara, brudna krew i ropa. Wyci

ą

gni

ę

cie ciernia

było dopiero pocz

ą

tkiem zdrowienia - rana była stara i bardzo

gł

ę

boka, potrzebowała czasu, by si

ę

oczy

ś

ci

ć

, potrzebne były

delikatne łapki wiewiórki, by codziennie zmienia

ć

opatrunki.

Zuzia dzielnie przychodziła do je

ż

yka, oczyszczała ran

ę

, cho

ć

czasami martwiło j

ą

to,

ż

e widziała grymas bólu na pyszczku

zwierz

ą

tka. Zabawiała go rozmow

ą

, opowiadała o swoich

le

ś

nych przyjaciołach,

ś

piewała piosenki do snu. Je

ż

yk

zawsze cierpliwie znosił zabiegi, które serwowała mu
wiewiórka, mimo tego,

ż

e czasami zaciskał z

ę

by z bólu.

Wiedział,

ż

e potem zawsze przychodziło ukojenie, czuł,

ż

e

wiewiórka podchodz

ą

c ka

ż

dego dnia bli

ż

ej nie przynosiła

zagro

ż

enia tylko ulg

ę

. Lubił jej słucha

ć

, nie czuł przy niej l

ę

ku,

a kiedy jej nie było, odkrywał lekkie kłucie w okolicy serduszka
- nauczył si

ę

t

ę

skni

ć

za kim

ś

, kto stał si

ę

wa

ż

ny w jego

ż

yciu.

Zuzi

ę

dziwiło to,

ż

e je

ż

yk nie miał swojego imienia. Nikt nigdy

nie nazywał go inaczej jak tylko je

ż

ykiem. Mo

ż

e dlatego,

ż

e

nigdy z nikim nie rozmawiał dłu

ż

ej ni

ż

mał

ą

chwil

ę

, do nikogo

si

ę

nie zbli

ż

ył, wychodził tylko noc

ą

, a w ci

ą

gu dnia lubił le

ż

e

ć

zwini

ę

ty w kulk

ę

, bo jak mówiła mama, to go chroniło przed

innymi zwierz

ę

tami. Ale odkrył,

ż

e przed Zuzi

ą

nie musi i nie

chce si

ę

chroni

ć

, mimo tego,

ż

e czyszczenie rany było

czasami takie bolesne - zawsze w ko

ń

cu dawało ulg

ę

. Bardzo

lubił słucha

ć

opowie

ś

ci Zuzi, a ona uwielbiała jego spokój i

m

ą

dre rady, lubiła przekomarza

ć

si

ę

z nim i

ż

artowa

ć

. Dni

mijały, rana si

ę

goiła, a zwierz

ą

tka uczyły si

ę

i odkrywały

znaczenie dwóch m

ą

drych słów: cierpliwo

ść

i wytrwało

ść

.

Dzi

ę

ki tym magicznym słowom Zuzia zrozumiała, co znaczy

by

ć

wiernym mimo tego,

ż

e widzi si

ę

cierpienie na twarzy

kogo

ś

, kogo si

ę

kocha... Je

ż

yk zrozumiał,

ż

e do zbudowania

zaufania potrzebne jest odkrycie siebie,

ż

e trzeba pozwoli

ć

by

ten drugi mógł podej

ść

dostatecznie blisko...