Wysłany: Pon 13:38, 13 Lip 2009

Temat postu: Jak reagować na ustanawianie tzw.

szafarzy nadzwyczajnych...

Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy

nadzwyczajnych Eucharystii?

Też nadzwyczajnie! Nadzwyczajnie nadzwyczajnych

świeckich szafarzy omijać i przestrzegać przed nimi
znajomych.

Jan Paweł II - "Redemptionis Sacramentum":

"154. Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w

osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie

wyświęcony”254. Stąd nazwa „szafarz Eucharystii” odnosi się w sposób

właściwy jedynie do kapłana. Również z racji święceń zwyczajnymi

szafarzami Komunii świętej są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc

należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym

świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich

służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak.

(...)

156. Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi

„nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii

świętej” ani „nadzwyczajny szafarz Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz

Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób

nieodpowiedni i niewłaściwy."

W razie problemów wyżej wymieniony dokument warto pokazać
proboszczowi:

"88. Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną

Komunię eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w którym

przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii celebrującego

kapłana172. Udzielanie Komunii należy do kapłana celebrującego,

wspomaganego w razie potrzeby przez innych kapłanów lub diakonów; nie

powinien on kontynuować Mszy świętej przed zakończeniem Komunii

wiernych. Zgodnie z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą

wspomagać kapłana celebrującego

jedynie w przypadku konieczności

(...)

133. Kapłan lub diakon albo szafarz nadzwyczajny, który

z powodu

nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego

zanosi

Najświętszą Eucharystię choremu w celu udzielenia Komunii, z miejsca,

gdzie przechowywany jest Sakrament, powinien iść w miarę możliwości prostą

drogą do domu chorego, unikając wszelkich spraw świeckich, aby

wyeliminować jakiekolwiek niebezpieczeństwo profanacji i zachować jak

największy szacunek względem Ciała Chrystusa. Ponadto zawsze należy

wykonywać obrzęd udzielania Komunii chorym, jak zapisano w Rytuale

Rzymskim226.

(...)

151. Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się

uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest

przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z

natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje

konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy

wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi

wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253.

152. Funkcje te zaś, czysto uzupełniające, nie powinny się stać bynajmniej

okazją do zafałszowania samej posługi kapłanów, aby w konsekwencji nie

zaniedbywali oni sprawowania Mszy świętej dla powierzonego im ludu oraz

osobistej troski o chorych czy też starania o chrzest dzieci, o asystowanie przy

udzielaniu sakramentu małżeństwa lub odprawianie pogrzebów

chrześcijańskich, co odnosi się przede wszystkim do kapłanów wspieranych

przez diakonów. Niech więc w parafiach nigdy nie dochodzi do tego, aby

kapłani lekkomyślnie zamieniali się własnymi funkcjami kapłańskimi z

diakonami lub świeckimi, wprowadzając tym samym zamieszanie co do

specyfiki każdego z nich.
(...)

157. Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba

wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie

należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich

okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi,

nie powinni jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów,

którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od

udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.

158.

Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać

Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan

napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej

przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do

Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259.

Należy to

jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą

przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i

kulturowego kontekstu miejsca."

Odpowiedź Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej
Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego

Na posiedzeniu plenarnym 20.02.1987 r. Papieska Komisja do spraw

Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego 8 w swej odpowiedzi

wyjaśniła niektóre nieodpowiednie interpretacje związane z funkcją

nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej.

Wątpliwość przedstawiona Komisji została sformułowana w następujący

sposób: < czy nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, wyznaczony do tej

funkcji zgodnie z kan. 910 § 2 i 230 § 3, może wykonywać swoją funkcję

nawet wówczas, gdy są obecni w kościele, chociaż nie uczestniczą w celebracji

Mszy Świętej, szafarze zwyczajni, którzy nie mają jakiejkolwiek przeszkody >

9 .

Odpowiedź była negatywna ;

tzn. zawsze, gdy są w kościele szafarze

zwyczajni - diakoni lub kapłani -, którzy nie mają jakiejś przeszkody,

szafarze nadzwyczajni nie mogą wykonywać swojej zastępczej

funkcji, bez względu na to, w jaki sposób zostali do tej funkcji

wyznaczeni, czy to na sposób stały, jak to jest w przypadku akolitów,

czy też ad hoc zgodnie z kan. 230 § 3. Jak z tej odpowiedzi wynika,

funkcja szafarza nadzwyczajnego jest zawsze zastępcza w stosunku

do szafarzy zwyczajnych i nigdy nie należy jej nadużywać.

< O Kapłanach i Diakonach wypada powiedzieć, że właśnie posługa stołu

Chleba Pańskiego kładzie na nich szczególne zobowiązania... Trzeba więc,

abyśmy wszyscy, którzy jesteśmy szafarzami Eucharystii, przyjrzeli się

uważnie naszym czynnościom przy ołtarzu, zwłaszcza temu, jak piastujemy w

naszych rękach ów Pokarm i Napój, które są Ciałem i Krwią naszego Boga i
Pana; jak rozdajemy Komunię świętą, jak dokonujemy puryfikacji. Nie należy

jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w czasie

święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa Kapłana: dlatego

też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednim narzędziem

Chrystusa. Właśnie dlatego, tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i

całkowitą odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte Postacie

uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć. Diakoni mogą tylko

zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i rozdawać je, gdy zostaną już

konsekrowane przez Kapłana. Jakże wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest

w naszych święceniach łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie

rękom potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego!

Dotykanie

Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest przywilejem tych,

którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny udział w szafarstwie Eucharystii

>

"Redemptionis Sacramentum" raz jeszcze:

94. Nie wolno samym wiernym „brać konsekrowanego Chleba ani kielicha Krwi

Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z rąk do rąk”181.

Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na tym, że nowożeńcy w

czasie Mszy świętej ślubnej udzielają sobie wzajemnie Komunii świętej.

Świeccy szafarze i szafarki Komunii Św.

Dokumentem zarządzającym wprowadzenie nadzwyczajnych szafarzy

Eucharystii jest Instrukcja Świętej Kongregacji ds.Kultu Bożego, wydana

29.01.1973 r. , zatytułowana Immensae caritatis. Zarządza ona użycie

nadzwyczajnych szafarzy

„ w przypadkach rzeczywistej konieczności”

Oto lista

tych przypadków:

a/ gdy nie ma księdza, diakona lub akolity;

b/ gdy w/w nie mogą dysponować Komunią Św., ze względu na
inną posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek;

c/ gdy liczba wiernych pragnących Komunii Św. jest tak znaczna,
iż odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą
nadmiernie by się przedłużyło.

Instrukcja zastrzega , iż:

„ Ponieważ uprawnienia te przyznaje się tylko dla duchowego dobra

wiernych i w przypadkach rzeczywistej konieczności, księża winni

pamiętać, iż nie są on zwolnieni z obowiązku rozdawania Eucharystii

wiernym, którzy w sposób uprawniony tego żądają, a w szczególności,

z zanoszenia i rozdawania jej chorym”

Trudno rozważać okoliczności uzasadniające używanie nadzwyczajnych

szafarzy poza krajami misyjnymi.

Rodzi się pytanie , jakie było stanowisko wobec tych nadużyć Papieża Jana

Pawła II?

Okazuje się że całkowicie negatywne i niezmienne tzn .takie same jak

wszystkich jego poprzedników. Gdyby było inne, to sam Papież podważałby

Pismo Św. oraz ciągłość niezmiennej , niereformowalnej, ponadczasowej i

nieomylnej Tradycji Apostolskiej, a także dogmat o nieomylności w sprawach
wiary swoich poprzedników.

W liście Jana Pawła II „ Dominae cenae „ z 24.02.1980 r. Czytamy: „

Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi

rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych”

W innym miejscu w

tym samym liscie Jan Paweł II przypomina, iż:

„ Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy

zostali konsekrowani przez ich święcenia dla reprezentowania

Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i

ich wola, stały się bezpośrednimi narzędziami

Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni

pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to

pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a

następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia ,

którzy pragną je przyjmować.(.....) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet

nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk

podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyz właśnie dla tych

rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!”

Następnie 03.04.1980 r.Jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy i

kulcie Eucharystii, gdzie

zwrócił uwagę na nadużycia , które się wkradły

do kultu Eucharystycznego i polecił przygotować instrukcję, która

pomogłaby je usunąć.

Świeta Kongregacja ds. Sakramentów i Kultu Bożego

ogłosiła w Wielki Czwartek, 03.04.1980 r. Instrukcję w sprawie niektórych

norm Kultu Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzic ją

w życie.

Mimo sprzeciwów Jana Pawła II przeciw tym wszystkim nadużyciom, rodzi się

pytanie dlaczego zatwierdził nowy Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 r.
(KPK), dopuszczający w wyjątkowych sytuacjach świeckich szafarzy? W

kanonie 230§ 3 tegoż kodeksu czytamy: „Tam gdzie to doradza konieczność

Kościoła,

z braku szafarzy ( kapłanów ),

także świeccy, chociażby nie byli

akolitami lub lektorami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich

zastępstwie........., a także rozdzielać Komunię Św. zgodnie z przepisami

prawa.

Tak więc Kodeks nie nakazuje tego ani tez nie zaleca. Nie została tu w

najmniejszym stopniu naruszona zasada, że jedynymi szafarzami

sakramentów są kapłani. Wynika z tego jednoznacznie , że każdy

biskup nie tylko może, ale powinien w imię wierności Tradycji i
Kościoła i

posłuszeństwa Papieżowi

od tego odstąpić, gdyż w

świetle Kodeksu nie jest w najmniejszym stopniu zobowiązany ,

wprowadzić świeckich „szafarzy”, nawet gdyby nie było kapłana. To ,

że Papież zmuszony był to nadużycie tolerować, choć w duchu tego nie

akceptował ( jak wiele innych ), wynikało z niemożności wyeliminowana tych

praktyk, na skutek jawnego buntu wśród bardzo wielu biskupów.

To odstępstwo i duch buntu od dawna zapowiedziane w Piśmie Św. jest

jednym ze znaków ostatecznych, w których żyjemy.

We wrześniu 1987 r. Stolica Apostolska wystosowała listy do

przewodniczących wielu konferencji episkopatów na temat nadzwyczajnych

szafarzy, napominając ich, aby ukrócili czynienie normą tego, co winno być

nadzwyczajne.

Nie trzeba wspominać, iż dokument ten nie przyniósł zupełnie żadnych

efektów, ale jest on przynajmniej dowodem na to, że Stolica Apostolska jest

świadoma rozmiarów nadużyć związanych z nadzwyczajnymi szafarzami..
Nadużycia te doprowadziły do sytuacji, gdzie nadzwyczajny charakter szafarzy

został zatracony, a stał się normą.

W 1987 r. Kongregacja ds.Sakramentów zwróciła się o własciwą interpretację

odpowiednich kanonów do Komisji Pontyfikalnej ds. Właściwej Interpretacji

Kodeksu Prawa

Kanonicznego. Następująca wątpliwość została wyrazona:

„ Czy nadzwyczajny szafarz Komunii Św., zgodnie z kanonami 910,

par.2 i 230, par. 3, może spełniać swój nadzwyczajny obowiązek

wówczas, gdy są obecni w kościele, nawet jeżeli nie biorą udziału w

sprawowaniu Eucharystii, zwyczajni szafarze, którzy nie są w żaden

inny sposób odsunięci [ od rozdawania Komunii Św.]”

Komisja Pontyfikalna rozpatrzyła te kwestię na posiedzeniu sesji plenarnej 20

lutego 1987 r. i odpowiedziała

NEGAYWNIE!

Powyższa właściwa interpretacja została zaaprobowana przez Ojca Świętego

15 czerwca 1987 r., który wówczas polecił Kongregacji ds.Sakramentów

powiadomienie o tej decyzji konferencji episkopatów.

Odpowiedz Komisji Pontyfikalnej wyraznie wskazuje, że jeżeli zwyczajni

szafarze (biskup, ksiądz, diakon ) są obecni podczas Eucharystii, niezależnie

od tego , czy celebruja czy też nie, wówczas nie wolno nadzwyczajnym

szafarzom rozdawać Komuni Świetej.

Jest to działanie masonerii kościelnej, której celem ostatecznym
jest zniszczenie Kościoła przez zniszczenie Ofiary Mszy Św.,
podważanie autorytetu Papieża i wymuszanie na nim faktów
dokonanych zaakceptowania niedopuszczalnych zmian, a gdyby
nawet nie wyraził na to zgody, to działanie tak, jakby ta zgoda
miała miejsce.

W marcu 2005 roku ukazał się artykuł w Gościu Niedzielnym (Gość świdnicki –

„Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej – Z Chrystusem w

dłoniach).

Po przeczytaniu tego artykułu nie dało się przejść obojetnie i postanowiłam

wraz z moją znajomą odnieść się do tego artykułu, pisząc do Redakcji, co na

ten temat myślimy, zresztą nie tylko my. Odpowiedzi żadnej nie było w tej

sprawie.

Moim zdaniem i nie tylko.

Do artykułu w „Gość niedzielny” nr. 12 z 20.03.2005r. (Gość świdnicki

– „Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej – Z Chrystusem

w dłoniach).

Rozdawanie Komunii Świętej przez świeckich nie sprzyja rozbudzeniu

pobożności eucharystycznej, a wręcz przeciwnie – następuje jej „banalizacja”.

Skoro świecki sąsiad czy znajomy będzie po domach roznosił Komunię Świętą,

to niektórzy ludzie niedostatecznie ugruntowani w wierze będą mogli

pomyśleć, że to nic nadzwyczajnego, coś jak opłatek wigilijny roznoszony

przez organistę.

Instytucja nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej jest dobra w warunkach

misyjnych lub podczas prześladowań. Obłudna argumentacja: dobro chorych,

pobożność eucharystyczna. Tak jak gdyby chorzy nie mieli prawa spotkać

kapłana. Tak jak gdyby puszczenie w ręce świeckich Ciała Pańskiego sprzyjało

czci wobec Najświętszego Sakramentu. Nie ma nic bardziej zakłamanego.

Pseudo-argument z wracaniem do „korzeni”, to uzasadnienie infantylizacji.

Kiedyś raczkowaliśmy, to co - mamy znowu na czworakach się poruszać?! To

wróćmy do aren i lwów pożerających. Duch Święty prowadzi Kościół przez

stulecia. Jeśli się sądzi, że uczynione w ciągu wieków zmiany są złe i

trzeba wrócić do początków, to tym samym zaprzecza się

przewodnictwu Kościoła przez Ducha Świętego.

Już Sobór Powszechny Trydencki obradujący w 1551 roku stawiając czoła

ówczesnym

„ oświeconym reformatorom i heretykom”,

kategorycznie

oświadczył: „ W sakramentalnym zaś pożywaniu zawsze był ten zwyczaj w

Kościele Bożym , że świeccy otrzymywali Komunię Świętą od kapłanów, a

kapłani odprawiając Mszę Świętą sami sobie jej udzielali, który to zwyczaj

pochodzący z TRADYCJI APOSTOLSKIEJ jak najsłuszniej powinien być

zachowany”

Już samo to jedno stwierdzenie powinno wystarczać, aby sprowadzić do
nicości argumenty mające uzasadniać samowolne wprowadzanie „szafarzy”

świeckich

gdyż kto się sprzeciwia Tradycji Apostolskiej jest heretykiem.

Wszelkie objawy samowoli ze strony biskupów, kapłanów i różnych profesorów

teologii, w ostrych i bezwzględnych słowach potępił Św. Pius X w encyklice

„Pascendi Dominici Grgis” z dn.08.09.1907, w której czytamy:

„Wszelkie nowatorstwo opiera się na bezczelności i pysze, a

nowoczesność jest syntezą wszelkiej herezji.”

Sługa Boży Pius XII

rozprawił się z tym a to jak czkawka wraca.

Jest to zastąpienie tradycyjnej pobożności „pobożnością nowego typu”.

Gdzie Sobór Watykański II mówi o świeckich „szafarzach”? i to na terenach

obfitujących (póki co!) w kapłanów? NIGDZIE!!! Sobór Watykański II w

„Lumen Gentium” wyraźnie mówi, że właściwym zadaniem świeckich jest

świadczenie wierze w rodzinie, w pracy, a nie w zastępowaniu kapłanów jako

szafarze sakramentów.

Jan Paweł II już w swoim liście apostolskim „Christifideles laici” skarży się

na klerykalizację świeckich w połączeniu z zeświecczeniem kapłanów. Ojciec

Święty Jan Paweł II będąc całkowicie wierny uświęconej setkami lat

niezmiennej i nieomylnej Tradycji Apostolskiej , nigdy nie wycofał „Instrukcji w
sprawie niektórych norm Kultu Eucharystycznego” opracowanej na Jego

polecenie i ogłoszonej 03.04.1980r. przez Kongregację ds. sakramentów i

kultu Bożego. Dlatego żaden biskup ani tym bardziej

kapłan nie ma prawa

przy uzasadnianiu podawania Komunii Świętej przez „szafarzy”

świeckich powoływać się na Papieża, gdyż jest to świadome czy też

nieświadome wprowadzenie wiernych w błąd.

Przepisy zarówno Kodeksu Prawa Kanonicznego jak też liturgiczne, mówią

wyraźnie o świeckich jako szafarzach NADzwyczajnych, czyli uprawnionych

tylko w nadzwyczajnych sytuacjach tzn. wtedy gdy wykonanie posługi

przez szafarzy zwyczajnych (kapłanów, diakonów) nie jest możliwe.

Podawanie Komunii Świętej przez szafarzy świeckich jest

ośmieszeniem sakramentu kapłaństwa!!! Jest to ostre uderzenie w

Tajemnicę Kapłaństwa. Kapłan absolutnie nie może się zrzec funkcji

podawania wiernym Komunii Świętej na rzecz osoby świeckiej!

Kapłanowi nie wolno się dzielić swoją władzą daną mu przez Boga!

Jest to świadectwo głębokiego kryzysu kapłaństwa.

Potrzeba wiele

modlitwy. Kapłan w przeciwieństwie do „szafarza świeckiego” Komunii Św. nie

pochodzi z żadnego wyboru, powołuje go sam Chrystus jako swojego

zastępcę, dlatego tylko on może w imieniu wiernych sprawować Ofiarę Mszy

Św., udzielać Sakramentów itp. aby mogło być dalej kontynuowane dzieło

odkupienia i zbawienia świata.

Natomiast świeccy nie mając władzy rozdzielania Komunii Świętej danej tylko

kapłanom, w żadnej mierze nie zastępują Chrystusa. Twierdzenie, że

„szafarze” świeccy wykonują w imieniu wspólnoty jako jej „przedstawiciele”

jest sprzeczne z Objawieniem Bożym.

Używanie tej mylnej i przewrotnej argumentacji właściwej dla protestantów,

nie mającej nic wspólnego z objawieniem Bożym, zmierza do przeniesienia

funkcji kapłańskich na świeckich i do zeświecczenia i zafałszowania istoty

powołania kapłańskiego.

„Szafarze” świeccy

nie mając

święceń

kapłańskich, konsekrowanych rąk,

a biorąc się za rzecz najważniejszą

– za Najświętszy Sakrament, najczcigodniejszy ze wszystkich

Sakramentów, poniżają w ten sposób Majestat Boży.

„Szafarz” świecki to nie sługa Boży, bo nie wybrał go

Bóg tylko ludzie.

Jest to człowiek, który być może ma dobre intencje,

ale na pewno nie wie co czyni, podobnie jak ci, którzy go wyznaczają lub

wybierają. Chrystus nie ma nic wspólnego z takim powołaniem!

Przecież to uderza w samą istotę kapłaństwa. To po co
święcenia? Gdzie wyjątkowość kapłaństwa???

Każdy kapłan ma ręce konsekrowane, czyste. Przez wiele lat studiów,

wyrzeczeń, trudów i specjalnych święceń, które wycisnęły niezatarte

znamię na jego duszy na całą wieczność, otrzymał wielką łaskę Bożą.

W „ Naśladowaniu Chrystusa” (cz.IV. rozdział XI) czytamy m.in.

„

O jak

wielki i zaszczytny jest urząd kapłanów, którym została dana moc
sprowadzenia Pana chwały na ołtarz słowami Konsekracji, błogosławienia
wargami, piastowania Go na rękach, przyjmowania własnymi ustami i
podawania innym. Kapłani otrzymali to, czego nie dano Aniołom!

Cytuję zdanie z artykułu „Przedłużają poniekąd uczestnictwo świeckich w

>>powszechnym kapłaństwie<<(…) . Co to jest kapłaństwo powszechne???-

oznacza nie mniej nie więcej tylko przejęcie części uprawnień Kapłaństwa

Konsekrowanego. Na Mszy Św. w paryskim kościele wszyscy wierni chórem

recytowali razem z kapłanem słowa Przeistoczenia. Jeszcze rok, dwa i obejdzie

się bez kapłana. Dziękuję za takie „kapłaństwo powszechne”.

Jeśli wszystko

idzie tak dobrze, to dlaczego jest coraz gorzej???

A jeśli Matka Boża w swych

objawieniach ostrzegała przed nadchodzącymi kryzysami Kościoła, to się

myliła? A może w Niebie Jej się nudziło?

A czy pomylił się Papież beatyfikując A.K Emmerlich?

Obecnie, kiedy w Kościele „gonimy Europę” zdaje się, że to wszystko co stało

się na Zachodzie musi przyjść do nas(ostatnio Komunia Św. na rękę, bo na

stojąco już jest, „szafarze” są). Czyżbyśmy nie wiedzieli o pustych Kościołach,

profanacji Najświętszego Sakramentu, powszechnego odstępstwa

duchowieństwa i wiernych od katolickiej wiary?

I to ma być posoborowa „wiosna Kościoła”???

Chrystus powiedział : „po

owocach ich poznacie.”

Cytuję z artykułu: „Nie warto, zatem ze strachu przed dewocyjnym gadaniem

negować mądrości Kościoła.” To nie jest negowanie mądrości Kościoła ani

dewocyjne gadanie. O jakiej mądrości Ksiądz mówi? chyba o swojej

prywatnej!

Kościół nie jest nasz , lecz Pana. Więcej pokory.

Śp. Ks. Kardynał Stefan Wyszyński

wielokrotnie

zwracając się do duchowieństwa przestrzegał aby nie
odważyli się

podawać Komunii Św. na stojąco czy do ręki

,

szczególnie często wpajał to nowo wyświęconym
kapłanom. Sam twierdził, że nigdy nie dopuści, aby
Komunia Św. była podawana na stojąco i do ręki a tym
bardziej przez „szafarzy” świeckich, gdyż doskonale już
wiedział, jaki potworne owoce przyniosło to na Zachodzie.
Dlatego przed śmiercią zwrócił się do biskupów, aby nie
wzorowali się na Zachodzie i nie wprowadzali tych
gorszących praktyk w Polsce.

Z Panem Bogiem! Dużo łask bożych, światła Ducha Świętego, z zapewnieniem

modlitewnym.

Niech Płomień Miłości Jezusa i Maryji płonie w sercach naszych.

Amen.

P.S. W załączeniu przesyłam tłumaczenie Homilii Ojca Św. Jana Pawła II z

dn.01.03.1989r.

Wszyscy widzimy naocznie jak papież Benedykt XVI udziela Komunię Świętą i
wypowiada się na ten temat. Dlaczego niektórzy kapłani i biskupi są mu
nieposłuszni?

Proszę nam odpowiedzieć kogo my mamy słuchać – czy papieża
Benedykta XVI oraz świętej pamięci Ojca Świętego Jana Pawła II,
który wygłosił pokazane niżej kazanie dla biskupów i wiernych,
w którym wyraźnie prosi o udzielanie i przyjmowanie
Komunii Świętej na klęcząco i do ust - czy mamy słuchać tych
biskupów i kapłanów, którzy się temu sprzeciwiają i z uporem
rozszerzają zgubne dla Kościoła Świętego nowe zwyczaje jak
Komunia Św. w pozycji stojącej i na rękę.

Tłumaczenie uwierzytelnione z języka niderlandzkiego

Homilia Ojca Św., papieża Jana Pawła II, wygłoszona w kościele rzymsko-

katolickim pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi w Rzymie w dn. 1 marca 1989

roku. -/-118. -/-

„Porządkowi obyczajowemu" pochodzącemu od Boga, powinniśmy podporządkować całe
nasze życie. Jego wola - najświętsza wola - powinna obejmować wszystko. Dotyczy to
wewnętrznej harmonii życia. Tak naucza nas Jezus. Nikt nie może służyć dwom panom. Nie
można służyć równocześnie Bogu i mamonie. -/-

W obecnych czasach ludzkość żyje tak, jakby Bóg w ogóle nie istniał, nie był Stwórcą i Panem
wszechświata, jak również właścicielem wszelkiego bogactwa i skarbów w niebie i na ziemi.
Człowiek wierzy, że wszystko zawdzięcza swojej pracy oraz, że może wszystkiego zażądać.
Jest dumny ze zdolności, którymi obdarzył go Nasz Pan, inaczej nie miałby ich!

Jeśli człowiek wybiera innego boga lub innych idoli, to gardzi Bogiem. Może go nawet
nienawidzić, przez co pójdzie do piekła. A co jest przyczyną tego, że człowiek tak łatwo schodzi
na złą drogę, traci orientację i gubi się. To brak pokory, gdyż przez to stajemy się bezwstydni i
pełni pychy. Ludzie stawiają zbyt wielkie wymagania, bądź mają odwagę liczyć na
Miłosierdzie Boga. Droga do Miłosierdzia stoi otworem jedynie wtedy, gdy zwyciężymy
nasze ego. Może być ona jedynie darem dla pokornych, którym Pan obdarowuje swoich
wiernych, jeśli o to proszą w modlitwie. Bóg chłoszcze tych, których umiłował. Bogobojni, to
znaczy ci, którzy pełni pokory uznają, że Pan jest Stwórą wszechświata i ziemi, oddają mu
należną cześć, wezmą na siebie z miłością chłostę i karę. -/-

Powinniśmy w przyszłości spodziewać się nowej chłosty, która będzie silniejsza, niż wszelkie
dotychczasowe kary. Nikt się przed nią nie uchroni, chyba, że z miłością, ją na siebie
przyjmie. Zostanie wtedy zbawiony jak dobry łotr na Krzyżu, lub zostanie na zawsze
stracony, jeśli się buntuje, tak jak drugi łotr, którego zgubiła pycha i bluźnierstwo. -/-

Najgorsze są bluźnierstwa w stosunku do pełnych miłości słów Boga, którymi obdarza naszą
biedną ziemię poprzez Swoją Matkę i umiłowanego Syna. Dlatego konieczne jest okazanie
pokory, gdyż nigdy nie powinniśmy zapomnieć o tym Kto przed nami stoi! -/-

Tak jak w kontaktach międzyludzkich przyjęte są pewne formy uprzejmości - to w stosunku
do Boga chcemy o nich zapomnieć? Dlatego ostrzegam ponownie, przed wszelkimi formami
braku należnego szacunku jak np. zakazane w moim biskupstwie podawanie Komunii Św.
na dłoń, oraz postawa stojąca podczas wielu części liturgii Mszy Św. Prowadzi to do utraty
właściwego poczucia doniosłości tego zgromadzenia. To nie jest nic innego jak Śmierć
naszego Pana i Zbawcy, któremu wszystko zawdzięczamy. Zamartwiamy się o ludzką ocenę,
boimy się, że zostaniemy wyśmiani, boimy się niekorzystnych dla nas skutków naszej oceny
przez innych, a nie boimy się Boga? -/- Nie odwołuję , tego , co powiedział jeden z moich

poprzedników: „dzieje się to na waszą, odpowiedzialność. Drodzy biskupi zagranicznych
biskupstw, modle się za was, abyście na czas zrozumieli, że droga, którą obraliście jest
niewłaściwa." -/- W tym miejscu, moi umiłowani kapłani, umiłowani bracia i siostry,
dozwolone jest przyjmowanie Komunii Św. na język i w postawie klęczącej. Wszystko,
co zostało wprowadzone i jest rozpowszechniane przez obcych jest niedozwolone.-/-

Mówię to jako wasz Biskup! -/-

KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTÓW

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

O t

ym, co należy zachowywać, a czego unikać w związku z Najświętszą Eucharystią

1. NADZWYCZAJNY SZAFARZ KOMUNII ŚWIĘTEJ

154.

Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w osobie Chrystusa

sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie wyświęcony”

254

. Stąd nazwa „szafarz Eucharystii”

odnosi się w sposób właściwy jedynie do kapłana. Również z racji święceń zwyczajnymi szafarzami
Komunii świętej są: biskup, prezbiter i diakon

255

, do nich więc należy w czasie sprawowania Mszy

świętej udzielanie Komunii świętej wiernym świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się
objawić w Kościele ich służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak.

155.

Oprócz szafarzy zwyczajnych istnieje prawnie ustanowiony akolita, który z ustanowienia

jest nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej również poza sprawowaniem Mszy. Ponadto, jeśli
przemawiają za tym motywy prawdziwej konieczności, biskup diecezjalny zgodnie z przepisami
prawa

256

może do tej posługi wyznaczyć również innego wiernego świeckiego jako szafarza

nadzwyczajnego albo jednorazowo (ad actum), albo na czas określony, wykorzystując w tym celu
stosowną formułę błogosławieństwa. Jednakże nie jest wymagane, aby owo wyznaczenie miało
formę liturgiczną; jeśli jednak ją ma, w żaden sposób nie może się ono upodobnić do obrzędu
święceń. W szczególnych i nieprzewidzianych przypadkach na jednorazowe wypełnienie tej funkcji
zgody może udzielić kapłan, który przewodniczy celebracji eucharystycznej

257

.

156.

Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi „nadzwyczajny szafarz

Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii świętej” ani „nadzwyczajny szafarz
Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej
funkcji w sposób nieodpowiedni i niewłaściwy.

157.

Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy,

również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii
świętej. W takich okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni
jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami uczestniczą w
celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim

258

.

158.

Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w

przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka trudności z powodu choroby lub
podeszłego wieku lub innej ważnej przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych
przystępujących do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła

259

. Należy to

jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą przyczyną nie będzie
nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu miejsca.

159.

Nadzwyczajnemu szafarzowi Komunii świętej nie wolno nigdy wyznaczać nikogo innego do

udzielania Eucharystii, jak na przykład rodzica albo współmałżonka, albo dziecka tego chorego,
który ma przyjąć Komunię.

160.

Biskup diecezjalny powinien ponownie ocenić praktykę ostatnich lat w tej dziedzinie i w

miarę potrzeby skorygować ją lub ściślej określić. Gdzie z racji prawdziwej konieczności tego
rodzaju nadzwyczajni szafarze są liczniej wyznaczani, biskup diecezjalny powinien wydać
szczegółowe normy, w których, uwzględniając tradycję Kościoła, zgodnie z przepisami prawa
winien ustalić sposób wykonywania tej funkcji.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redemptionis_s
acramentum_25032004.html#r7