Polityczny i ekonomiczny wymiar bezpieczeństwa Państwa:

Demokracja: ustrój polityczny i forma sprawowania władzy, w których źródło władzy stanowi wola większości
obywateli (sprawują oni rządy bezpośrednio lub za pośrednictwem przedstawicieli). Powody wsparcia dla
demokracji: Przede wszystkim wzmacnia tożsamość narodową oraz zaufanie do zasad i wartości czy instytucji
systemu demokratycznego. Ponadto dobrze wypada w praktyce, jest systemem sprawnym oraz funkcjonalnym.
Przyczyny erozji demokracji to przede wszystkim utrata sensu i celu procesu demokratycznego, społeczeństwo
uważa, że jest odrzucane przez polityków, a zainteresowanie obywatelami rośnie w zależności od okoliczności.
Ponadto należy zwrócić uwagę na utratę wiary w procesy demokratyczne, czyli poprzez kontakty rządu z elitami
następuje odpolitycznienie problemów społecznych poprzez wyłączenie ich z pod debaty i walki politycznej. Do
zagrożeń demokracji należy przede wszystkim patologia władzy, spadek interesów grupowych oraz ruchy
społeczne.

Ruchy społeczne to forma zbiorowego, spontanicznego działania pewnych kategorii społecznych lub
zbiorowości zmierzającego do określonego celu i często do wywołania zmiany społecznej. Podejmowane przez
członków ruchów społecznych akcje mają zazwyczaj charakter spektakularny, aby wywołać duże wrażenie
zarówno na społeczeństwie, jak i na aparacie władzy, który kontroluje to społeczeństwo. Różnice między
ruchem, a partią to przede wszystkim, ruch ma charakter niesformalizowany, działa radykalnie oraz wskazuje
winnego zaistniałej sytuacji. Ruchy społeczne dzielimy na stare oraz nowe, w których przypadku wyróżniamy
awangardowe oraz tradycyjne. Charakteryzuje ich przedstawianie wartości alternatywnego stylu życia,
manifestowanie danych przekonań oraz stanowisk, sposobu spędzaniu wolnego czasu czy chociażby mody bądź
kulinariów. Powstają głównie z powodu potrzeby przynależności do danej grupy społecznej (środowisk) bądź ze
względu na brak zaufania oraz wiary wobec instytucji bądź polityków. Sama idea ruchów społecznych jest
atrakcyjna przede wszystkim dla młodych pokoleń, dodatkowy wpływ ma na to rozwój technologii
(komunikacja sieciowa), co umożliwia dużo lepszy kontakt, z resztą, w erze Facebooka każdy wie co daje
komunikacja sieciowa ;) Przykładem takich ruchów społecznych mogą być np. Hipisi, mający własne poglądy
oraz styl. Nie, osiedlowe „Dresy” tutaj nie pasują :D

Urynkowienie polityki, czyli ujednolicenie polityki w sprawach zasadniczych, pojawia się wówczas gdy
zachodzi zanik partii ideologicznych (klasowych). W tym procesie ważny jest również proces zwany „zanikiem
funkcji artykulacyjnej”, który doprowadza do wytworzenia produktu politycznego, czyli przemieszczenie się z
poziomu programowego na marketingowy, który ma spowodować za pomocą medialnego wizerunki polityka,
kompozycji programowej oraz symboli partii większe poparcie.

Nacjonalizm – czyli postawa społeczno-polityczna, która uznaje naród za najwyższe dobro, a jednocześnie jest
zagrożeniem politycznym współczesnych państw. Dzieli się na etnicznie ekskluzywny który akcentuje
znaczenie więzów tożsamości zbiorowej dla określonej społeczności są to tzw. więzy przedpoli tyczne (symbole,
święta, obyczaje, obrzędy) będące elementem narodowej solidarności, oraz obywatelski (liberalny) który oparty
jest na patriotyzmie konstytucyjnym, czyli wszyscy ludzie mieszkający na terenie państwa (bez względu na
religię) stanowią jeden naród. Źródła odradzania nacjonalizmu w Unii oraz Polsce, to przede wszystkim
zwiększona asertywność mniejszości narodowych i etnicznych żądających poszanowania odrębności i
tożsamości, przeżywających trudności z akceptacją i asymilacją. O ile można zrozumieć niezadowolenie
Polaków na Litwie z polityki narodowościowej, o tyle mniejszością muzułmańskim mówimy stanowcze nie
(moja własna dopiska!). Dodatkowe źródła to reakcja obronna społeczności większościowych (obrona
tożsamości oraz kultury narodowej). Do rozwiązań, które według wykładów są poprawne należą asymilacja,
powodująca przymusową integracje z pozbawieniem się trzech praw fundamentalnych (do języka, kultury,
nazwiska) oraz integracja obywatelska z poszanowaniem prawa do różnicy, czyli krótko mówiąc
multikultorowa polityka, która gwarantuje odmienności pod warunkiem poszanowania standardów demokracji,
co jak wszyscy wiedzą nie dotyczy muzułmanów (oni mają na to wyjebane!:D). Odejście od strategii
„multikulti” to modyfikacja zasady prawa ziemi (uzyskanie obywatelstwa poprzez narodziny na danym
terytorium), ograniczenie prawa do obywatelstwa przez małżeństwa oraz ograniczenia w zakresie podwójnego
obywatelstwa.

Biopolityka – zainteresowanie osobowością polityczną (czyli osobowością danego polityka), czyli
dziedziczonymi wzorami zachowań, charakterem prowadzonej polityki etc. Krótko mówiąc, co ma wpływ na to
w jaki sposób prowadzą taką, a nie inną politykę. Prekursorami biopolityki byli M. Foncault i R. Kjellen.
Centralną kategoria (osobowość polityczna), składa się z trzech elementów czyli: ogólnej osobowości
(predyspozycje do określonych zachowań psychicznych oraz społecznych), skala identyfikacji z systemem
wartości oraz interesami określonej grupy społecznej oraz doświadczenie osobiste wynikające z uczestnictwa i
sympatii do partii politycznej. Z tego co jest zapisane w wykładzie, nie ma żadnej różnicy między osobowością
indywidualną, a polityczną, czyli prywatnie i politycznie zachowuje się tak samo. Jedyna różnica pojawia się w
motywacji, która nie powinna być przenoszona w sfere polityki ze względu na fakt, że napotykają innych
polityków, którzy kierują się innymi motywami. Wskazuje się na czynniki wewnętrzne (cechy wrodzone,
zdrowie, psychika, wpływ chorób) oraz zewnętrzne (bieda czy wpływ środowiska) kształtujące zachowania
polityków. Na tle biopolityki pojawia się teoria determinizmu społecznego, która mówi, że środowisko
społeczne jest decydujące w przystosowaniu jednostki do życia społecznego. Miarą dojrzałości ma być zdolność
do przystosowania się do niekorzystnych warunków, czyli skłonność człowieka do przemocy, która ma
usprawiedliwać ignorowanie norm życia społecznego. Przykładowy Hussain, który nie miał lekkiego
dzieciństwa (bieda, przemoc w domu) oraz pewne uwarunkowania genetyczne sprawiły, że kierowało nim
pragnienie wyrównania krzywd, czyli typowa cecha myślenia tyranów, co miało wpływ na to jaką politykę w
swoim państwie prowadził.

Grupy nacisku – są to organizacje jawne bądź poufne, które nie chcą sprawować władzy, jednak nie jest im
obojętne kto będzie się tym zajmował. Wywodzi się to z epoki feudalizmu, kiedy na dworach z inicjatywy
gospodarza wywiązywały się, spowinowacone ze sobą grupy zaufania, pielęgnując określone zasady
uczestnictwa. Jeśli chodzi o źródła zainteresowania społecznego problematyką grup nacisku to można wymienić
tutaj o wpływie tajnych związków skupiających politykę państw zaborczych podczas rozbioru Polski czy
polityka informacyjna prowadzona przez tajne organizacje (taktyka uchylonych drzwi). Grupy nacisku
jako źródła potencjalnego zagrożenia, to przede wszystkim osłabianie społeczną legitymacje do rządzenia, rodzi
podziały społeczne i polityczne, zniekształca system awansu społecznego i politycznego (konkretni ludzie
zmieniają tylko stanowiska) oraz zniechęcenie do interwencji obywatelskiej co uwidacznia się w rosnącej apatii.