Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia

Artur Machlarz, 

e­mail: 

[e-mail]

www: 

http://www.uni.opole.pl/~machlarz

Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia

Ćwiczenia przewidziane są na 30 godzin zajęć, realizowanych w semestrze letnim I roku 

filozofii. 

Warunki wstępne: studenci ukończyli kurs Logika I i znają podstawowe prawa logik 
klasycznych, znają reguły dowodzenia stosowane w rachunku zdań i potrafią je stosować. 

Studenci znają składnię rachunku zdań i rachunku predykatów. 

Cel zajęć: studenci po kursie Logika II odróżniają pojęcia syntaktyczne od semantycznych, 
znają i potrafią zastosować reguły dowodzenia dla rachunku predykatów. Studenci znają 

pojęcia należące do semantyki rachunków pierwszego rzędu i potrafią je zastosować w 
rozwiązywaniu praktycznych zadań. Studenci potrafią wskazać zasadnicze różnice 

semantyczne i syntaktyczne między logikami klasycznymi i omawianymi logikami 
nieklasycznymi, rachunkami ekstensjonalnymi i intensjonalnymi. 

Zagadnienia i literatura:

1. Klasyczny Rachunek Predykatów – 

zasięg kwantyfikatora, zmienne wolne i związane, 

funkcje zdaniowe i zdania

; 

dowody założeniowe: reguły dowodzenia. (temat 

realizowany na dwóch kolejnych zajęciach).

Literatura:
­ Gottlob Frege, Ideografia. Język formalny czystego myślenia, przeł. Krzysztof Rotter, 

w: Próby gramatyki filozoficznej. Antologia, Wrocław 1997, ss. 45­85.
­ Barbara Stanosz, Ćwiczenia z logiki, wydania różne, zadania nr: 66­69; 83­102.

­  Tadeusz Batóg, Podstawy logiki, Poznań 1994, ss. 113­135.

2. Klasyczny Rachunek Predykatów – ujęcie aksjomatyczne.

­ Barbara Stanosz, Ćwiczenia z logiki, wydania różne, zadania nr: 78­82.

Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia

­ Tadeusz Batóg, Podstawy logiki, Poznań 1994, ss. 113­135.

3. Semantyka rachunku pierwszego rzędu – pojęcie prawdy, interpretacji, metajęzyka, 

spełniania i modelu oraz tautologii KRP. (temat realizowany na pięciu kolejnych 
zajęciach).

­ Alfred Tarski, Pojęcie prawdy w językach nauk dedukcyjnych (1933), w: Alfred 
Tarski, Pisma logiczno­filozoficzne, t. 1 „Prawda”, Warszawa 1995, ss. 14­31.

­ Alfred Tarski, Prawda i dowód, w: Alfred Tarski, Pisma logiczno­filozoficzne, t. 1 
„Prawda”, Warszawa 1995, ss. 292­332.

­ Goeffrey Hunter, Metalogika: wstęp do metateorii standardowej logiki pierwszego 
rzędu, Warszawa 1982.

­ Marek Tokarz, Elementy logiki pragmatycznej, Warszawa 1993, 97­105.
­ Witold Marciszewski (red.), Mała encyklopedia logiki, wydania różne.

4. Intuicjonistyczny rachunek zdań – wprowadzenie, aksjomatyzacja rachunku 

intuicjonistycznego. Konstruktywizm Paula Lorenzena. 

­ Krzysztof Rotter, Gramatyka filozoficzna w dobie sporu o podstawy matematyki. 
Eseje o drugiej filozofii Wittgensteina, Opole 2006, ss. 43­60.

­ Paul Lorenzen, Protologika, w: Paul Lorenzen, Myślenie metodyczne, przeł. Seweryn 
Blandzi, Warszawa 1997, ss. 81­95.

5. Modalny rachunek zdań – definicja języka rachunku modalnego, systemy 

aksjomatyczne: K (tzw. normalna logika modalna) i jej rozszerzenia. (temat 

realizowany na dwóch kolejnych zajęciach)
­ Kazimierz Świrydowicz, Podstawy logiki modalnej, Poznań 2004.

6. Modalny rachunek zdań – semantyka światów możliwych. (temat realizowany na 

dwóch kolejnych zajęciach).

­ Kazimierz Świrydowicz, Podstawy logiki modalnej, Poznań 2004.

7. Elementy logiki pragmatycznej. (temat realizowany na dwóch kolejnych zajęciach).

­ Marek Tokarz, Elementy logiki pragmatycznej, Warszawa 1993, 107­127, 210­242.

Warunki zaliczenia:

A.   Obecność   i   aktywność   na   zajęciach   (dopuszczalne   dwie   nieobecności,   niezależnie   od 
przyczyn). 

Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia

B.   Ocena   pozytywna   z   kolokwium   zaliczeniowego   przewidzianego   na   ostatnie   zajęcia   w 
semestrze. 

Ocena końcowa jest wypadkową oceny z kolokwium zaliczeniowego oraz oceny aktywności 

na zajęciach.