Kolaboracja żydów z Niemcami podczas II wś

Podczas II wś niektórzy Polacy i niektórzy żydzi zhańbili się współpracą z niemieckim
okupantem, pomocą przy zagładzie żydów. Polacy potępili kolaboracje niektórych Polaków,
polskie podziemie zabijało rodzimych kolaborantów. Żydzi nie potępili żydowskich
kolaborantów, potępiając za to niektórych Polaków zhańbionych kolaboracją (co jest
przejawem niezwykle denerwującego u żydów relatywizmu moralnego, swoistej mentalności
Kalego). Żydzi najchętniej pogrzebali by pamięć o żydowskiej współodpowiedzialności za
holocaust, jednak prawda jest ważniejsza od dobrego samopoczucia żydów. Dla prawdy warto
jest złamać zmowę milczenia.

Żydzi niepogodzeni z prawdą

Podczas II wś niektórzy Polacy i niektórzy żydzi zhańbili się współpracą z niemieckim
okupantem, pomocą przy zagładzie żydów. Polacy potępili kolaboracje niektórych Polaków,
polskie podziemie zabijało rodzimych kolaborantów. Żydzi nie potępili żydowskich
kolaborantów, potępiając za to niektórych Polaków zhańbionych kolaboracją (co jest
przejawem niezwykle denerwującego u żydów relatywizmu moralnego, swoistej mentalności
Kalego). Żydzi najchętniej pogrzebali by pamięć o żydowskiej współodpowiedzialności za
holocaust, jednak prawda jest ważniejsza od dobrego samopoczucia żydów. Dla prawdy warto
jest złamać zmowę milczenia.

W przededniu zagłady

W II RP żyło około 3,5 miliona żydów, stanowiących 10% populacji. Polacy i żydzi nie
tworzyli jednego społeczeństwa, żyli od przeszło 1000 lat w dwu odrębnych i równoległych
światach. Od 1000 lat żydzi nie chcieli zasymilować się z Polakami, zamykali się w getcie we
własnej fundamentalistycznej (85% społeczności stanowili ortodoksi) i rasistowskiej
społeczności. Pogrążeni w nędzy, ciemnocie i chasydzkich zabobonach żydzi nie znali nawet
języka polskiego (odmiennie od Ukraińców i Rusinów mających nieustannie ze sobą kontakt i
znających wzajemnie swoje języki). Niewielka część społeczności żydowskiej dzięki
zasymilowaniu się z Polakami (tylko 15% żydów w Polsce znało język polski) i dzięki
znajomości języka przeżyła II wś. Żydzi nie chcieli się zasymilować z Polakami i poznać
język Polaków bo Polacy i Polska należeli do pogardzanego przez żydów świata goi (czyli nie
żydów). Uprzedzenia żydów wyrastały z judaizmu a w szczególności z Talmudu (świętej
księgi judaizmu). Żydzi w II RP posługiwali się Jidysz (mieszanką w 75% języka
niemieckiego, 25% hebrajskiego i języków słowiańskich) i byli bardzo pozytywnie
ustosunkowani do Niemiec.

Żydowskie złudzenia co do Niemców

Pomimo dyskryminacji żydów po dojściu NSDAP do władzy żydzi żywili sympatię do
Niemców upatrując bezpodstawnie zagrożenie w Polakach i Polsce. Niewielka część z żydów
zaangażowała się w konspirację. Z Armią Krajową współpracował Żydowski Związek
Wojskowy (od 150 do 400 jego żołnierzy walczyło później w powstaniu w getcie
warszawskim). Dal wszystkich żydów (prócz jednostek z ŻZW) wojna była sprawą Polaków,
więc nie było powodu by umierali w niej żydzi. Żydzi nie identyfikowali się z Polską, Polska
była dla żydów dobrym miejscem do życia i niczym więcej. Bolesnym dla Polaków tego

przejawem było to że warszawscy żydzi (rządzeni przez asymilatorów i chasydów) nie
przyłączyli się do obrony stolicy w 1939 roku.

Żydowska kolaboracja z nazistami

Żydzi pod okupacją Niemców pierwszy raz od wieków dostali tak upragnioną przez siebie
autonomię, która umożliwiła im współpracę z Niemcami. Samorząd żydowski (będący formą
żydowskiej państwowości) był autonomiczną jednostką władz niemieckich, niezależna od
Generalnego Gubernatorstwa. W 1939 żydzi automatycznie uznali Niemców za nową i
prawowitą władze. Wszystkie gminy żydowskie w okupowanej Polsce podporządkowały się
Niemcom. Starszyzna żydowska tworzyła Judenraty (samorząd żydowski). Współpraca
żydów i Niemców układała się bardzo dobrze, w 1941 roku żydzi byli zachwyceni niemiecką
okupacją. Żydzi za kolaboracje z Niemcami uzyskali dużo więcej niż Ukraińcy i Białorusini.
Żydzi całkowicie nie zdawali sobie sprawy z czekającej ich zagłady. O absolutnej lojalności
żydów wobec Niemców świadczy to że w 1942 roku na 500.000 żydów w warszawskim
getcie przypadał 1 pistolet. Żydzi nie postrzegali Niemców jako zagrożenie, ufali Niemcom
bezgranicznie. Żydzi własną decyzją byli skazani na łaskę Niemców. W 1939 Nikt z żydów
nie wierzył w możliwość zagłady.

W getcie warszawskim władze sprawował burmistrz Adam Czerniakow (jego dziennik jest
wstrząsającym dokumentem epoki). Ten żydowski działacz polityczny i społeczny był w II
RP reprezentantem społeczności żydowskiej w senacie, prezesem Gminy Wyznaniowej
Żydowskiej w Warszawie (liczącej 300.000 osób), prezesem izby rzemieślniczej. Czerniakow
podczas okupacji nie współpracował z Polakami, z Niemcami współpracował od pierwszych
dni okupacji. Czerniakow był prezesem rady żydowskiej Judenratu składającego się z 24 osób
nominowanych przez Niemców.

Kompetencje Judenratu nominowanego przez Niemców ciągle się rozszerzały. Szefowie
Judenratów mieli nieograniczoną władze nad żydami w gettach, władze wręcz feudalną.

Zamieszkujący getto żydzi traktowali budowę murów wokół getta jako formę obrony przed
urojonym przez żydów zagrożeniem ze strony Polaków. Mur getta był materialnym
symbolem realizacji idei autonomii terytorialnej. Żydzi (w większości fundamentaliści
religijni) byli zadowoleni z zamknięcia w getcie, zamknięcia które chroniło ich przed
nieczystym światem zewnętrznym (sobota była dnie wolnym od pracy w getcie). W latach
1939-1941getta miały niezależną strukturę władzy, własną administracje, budżet, własne
autonomiczne podatki, tradycyjne instytucje socjalne i zdrowotne, atrybuty niezależnej
państwowości żydowskiej (żydowskie pieniądze, żydowskie znaczki pocztowe, żydowskie
szkolnictwo, żydowską policje, żydowski areszt, rabinat, żydowskie instytucje kulturalne),
własne dwie gazety codzienne. Żółte tramwaje z wymalowaną gwiazdą Dawida jeżdżące w
getcie miały napis „tylko dla żydów”. Do kontaktów handlowych z gojami powołano
specjalną instytucje o nazwie Transferstelle. Jedynym mankamentem autonomii żydowskiej
było to że między gettami nie było łączności.

W getcie była żydowska policja zwana Żydowską Służbą Porządkową. Policja żydowska
zajmowała się pilnowaniem granic getta, kierowaniem ruchem ulicznym, egzekwowaniem
przymusu pracy i przesiedleń, przeciwdziałaniem epidemiom. Żydowscy policjanci
fanatycznie egzekwowała przepisy Judenratu i Niemców, zajmowali się dostarczaniem
Niemcom żydów do zabicia.

Zagłada żydów

Żydzi bezgranicznie wierzyli Niemcom i gardzili Polakami. Żydzi nie wierzyli Polakom
którzy przestrzegali ich przed Niemcami. Żydzi nie chcieli przyjąć do wiadomości że Niemcy
chcą ich wymordować, wierzyli że są zbyt cenni dla Niemców. Żydzi nie byli psychicznie
zdolni do buntu. Nie chcieli pomocy ze strony Polaków bo Polaków postrzegali jako wrogów,
księży jako zabójców (do dziś Marek Edelman szkaluje kościół katolicki jako matecznik
pogromów i polskiego antysemityzmu) a Niemców jako prawowitą władzę.

Żydzi współpracowali z Niemcami w dziele zagłady żydów. Żydzi współpracujący z
Niemcami przetrwali II wś. O żydowskiej kolaboracji z nazistami dziś się milczy, z założenia
żydzi mogą być tylko ofiarami. Prawda historyczna nie może naruszać dogmatu o żydach
jako ofiarach. Wśród Niemców było 150.000 mischlingów Niemców żydowskiego
pochodzenia. Wielu z mischlingów pełniło funkcje dowódcze. Przyjmuje się że Niemcy
wymordowali (na podstawie planu przygotowanego w 1939 roku a wprowadzonego w życie
w 1942) 6 milionów żydów (3 z Polski i 3 z zachodniej Europy). W śród 6 milionów ofiar
część była sama przed śmiercią oprawcami, świadczą o tym miedzy innymi liczne
wspomnienia żydów którzy przeżyli czas holocaustu. W każdej gminie żydowskie znalazło
się środowisko żydów kolaborujących z Niemcami, bezgranicznie oddanych Niemcom,
biorących aktywny udział w zagładzie. Żydowska policja, żydowskie pogotowie ratunkowe,
pracownicy żydowskich zakładów pogrzebowe i administracji, zajmowali się wyłapywaniem
żydów przeznaczonych do zabicia. Żydowscy kolaboranci w swych działaniach wykazywali
niezwykłe okrucieństwo. Logistyką zagłady zajmowała się administracja żydowska
(stanowiąca w getcie łódzkim od 10 do 15% populacji). Judenraty wydawały na śmierć
żydów (w tym żydowskie dzieci).

Kolaborantami nazistów była w 100% inteligencja żydowska, żydzi zasymilowani i znający
język polski (odmiennie niż wśród polskich kolaborantów którzy byli przedstawicielami
lumpenproletariatu). Urzędnicy Judenratów byli tak wyobcowani z swojego środowiska że
często nie znali języka hebrajskiego. Większość policjantów żydowskich była przed wojną
adwokatami, byli oni okrutniejsi od nazistowskich oprawców, torturowali i rabowali swoje
ofiary. Możliwość znęcania się nad rodakami sprawiała ogromną przyjemność żydowskim
policjantom. Żydowska inteligencja ochoczo kolaborowała z nazistami, naśladowała (również
w ubiorach) nazistów, chciała za wszelką cenę zaprzyjaźnić się z Niemcami. Działania
propagandowe żydowskich kolaborantów były tak skuteczne że żydzi nie buntowali się
wobec represji niemieckich (tylko nieliczni ukrywali się).

Żydzi zajęli się przesiedleniem żydów do gett (z których ucieczka karana była śmiercią),
żydzi stworzyli dla Niemców listy proskrypcyjne żydów, żydzi żydów brutalnie wyłapywali
na roboty przymusowe i do obozów koncentracyjnych. Żydzi prowadzili akcje propagandowe
mające na celu skłonienie żydów do lojalności i posłuszeństwa wobec Niemców. Niemcy
wymuszali kolaboracje tym że żydzi którzy nie dostarczyli żydów na wywózkę byli karani
śmiercią. Pociągi do obozów konwojowali Niemcy lub Ukraińcy. Żydzi przybywając do
niemieckich obozów zagłady nie byli świadomi tego że dotarli do miejsca swojej śmierci.
Żydzi w obozach przygotowywali żydów na śmierć, żydzi żydom zabierali mienie, żydzi
żydów rozbierali do naga, żydzi żydom golili włosy. Niemcy obsługiwali komory gazowe.
Żydzi zajmowali się unicestwianiem zagazowanych żydów. Niemcy na końcu zabijali swoich
żydowskich kolaborantów.

Bez pomocy żydów Niemcy nie zdołali by przeprowadzić zagłady, było by to zbyt kosztowne
dla Niemców którzy musieli by setki tysięcy żołnierzy wycofać z frontu i przeznaczyć do
wykonywania zadań związanych z zagładą. Wysiedlenie setek tysięcy żydów z getta
łódzkiego do obozów koncentracyjnych nadzorowało 5 SSmanów i 70.000 żydowskich
kolaborantów. Wywóz 300.000 żydów z getta warszawskiego nadzorowało 50 SSmanów, 200
Ukraińców, 200 Łotyszy. Żydzi ponoszą odpowiedzialność za kolaboracje z nazistami, za
wyłapywanie i oszukiwanie żydów, za zdradę własnych rodaków. Żydzi ponoszą
odpowiedzialność za działania które umożliwiły Niemcom eksterminacje żydów.

Podczas gdy Adolf Eichman odpowiedzialny „tylko” za transport żydów (bo nie brał udziału
w zabijaniu) został skazany na karę śmierci, żydowscy oprawcy zaangażowani w mordowanie
swoich rodaków pozostali bezkarni. Bezkarność żydowskich kolaborantów zapewnił Izrael
ustawą o ściganiu zbrodni nazistowskich z 1950 roku, zwalniała ona z odpowiedzialności
żydów którzy kolaborowali z nazistami by ratować swoje życie.

Żydowskie normy kulturowe są odmienne od europejskich (tożsamość łacińska nakazuje
oddawać swoje życie dla ratowania cudzego). Żydowska tożsamość nakazuje ratować elitę
kosztem całego społeczeństwa. Kastowa społeczność żydów podporządkowali się temu
bezkrytycznie, jedni grali rolę ofiar drudzy katów, bo żydowska tradycja determinowała całe
życie żydowskiej społeczności. Dodatkowo tradycja żydowska nakazywała podjęcie
wszelkich działań mających na celu uniknięcie natychmiastowej śmierci. Podczas II wś z tej
judaistycznej tradycji wyrosło przekonanie wśród wielu żydów że mają egoistycznie dbać
tylko o siebie kosztem całego społeczeństwa.

Żydzi mordowani przez Niemców w Europie nie byli zdradzeni tylko przez swoje elity,
tragedia żydów europejskich spotkała się z obojętnością wpływowych w USA żydów
amerykańskich jak i z obojętnością żydów z Palestyny.

Jan Bodakowski

Bibliografia: Ewa Kurek „Poza granicą solidarności. Stosunki Polsko żydowskie 1939-1045”
WSU 2006