BHP i lab2 id 84433 Nieznany (2)

background image

9

Różnorodność pracy w laboratorium stwarza o wiele większe ryzyko wystąpienia wypadku niż podczas

ściśle opracowanych procesów produkcyjnych. Z tego względu należy przestrzegać przepisów BHP. Każde
laboratorium posiada szczegółowy regulamin uwzględniający specyfikę pracy i warunków tam panujących.

1 Regulamin pracowni


1. Studenci

przebywają na pracowni wyłącznie w dniach i godzinach przewidzianych planem zajęć.

2. Student na pracowni zobowiązany jest przebywać w kitlu oraz w okularach ochronnych.
3. Zabrania

się wykonywania doświadczeń nie umieszczonych w harmonogramie ćwiczeń oraz wynoszenia

odczynników w z pracowni.

4. Na stanowiskach pracy należy zachować porządek. Na stole laboratoryjnym mogą znajdować się tylko

przedmioty i rzeczy związane z bezpośrednim wykonywaniem ćwiczenia, ubrania wierzchnie należy
zostawiać w szatni.

5. Studentów

obowiązuje oszczędzanie odczynników, wody destylowanej, gazu oraz energii elektrycznej.

6. Zabrania

się spożywania posiłków oraz picia napojów podczas pobytu na pracowni.

7. Palenie tytoniu jest zabronione w całym gmachu Collegium Chemicum.
8. W przypadku powstania pożaru należy natychmiast zaalarmować prowadzących ćwiczenia oraz zgodnie z

ich wskazówkami, opuścić salę ćwiczeń.

9. Zaistniałe poparzenia lub skaleczenia należy natychmiast zgłaszać prowadzącym ćwiczenia.
10. W przypadku wystąpienia objawów zatrucia należy zgłosić się do osoby prowadzącej ćwiczenia. Jeśli takie

objawy zostaną zauważone po godzinach ćwiczeń należy natychmiast zgłosić się do lekarza.

11. Zabrania się pipetowania wszelkich cieczy ustami.
12. Warunkiem otrzymania zaliczenia jest wykonanie ćwiczeń przewidzianych programem oraz rozliczenie się

ze sprzętu.

13. Rażące przekroczenie obowiązujących przepisów może pociągnąć za sobą usunięcie z pracowni oraz inne

konsekwencje dyscyplinarne przewidziane regulaminem studiów.


TELEFONY ALARMOWE
Pogotowie ratunkowe 999
Straż pożarna 998

background image

10

2 Praca i bezpieczeństwo pracy w laboratorium chemicznym

2.1 Zasady ogólne

2.1.1 Przed przystąpieniem do pracy


Praca w laboratorium powinna być poprzedzona odpowiednimi przygotowaniami:

szczegółowe zapoznanie się z rozmieszczeniem sprzętu gaśniczego i instrukcjami jego użycia, apteczki
laboratoryjnej, telefonu alarmowego oraz wyjść ewakuacyjnych;

zaznajomienie się z częścią teoretyczną zagadnienia;

poznanie właściwości stosowanych odczynników, sposobów bezpiecznego obchodzenia się z nimi, ich
utylizacji oraz udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku;

poznanie aparatury używanej podczas wykonywania pracy;

sprawdzenie czystości miejsca pracy oraz jego okolic, należy także sprawdzić sprawność instalacji, które
używane będą w czasie eksperymentu;

sprawdzenie kompletności wyposażenia potrzebnego do pracy.

2.1.2 W czasie wykonywania ćwiczenia


W celu bezpiecznego przeprowadzenia eksperymentu należy:

bezwzględnie stosować się do zaleceń prowadzącego ćwiczenia;

nigdy nie pracować w laboratorium samemu;

zachowywać porządek w miejscu pracy, zwracając uwagę na rodzaje powstających odpadków i związanych
z nimi zagrożeń;

używać fartuchów ochronnych; powinny one być białe, bawełniane, zapinane z przodu, w czasie
wykonywania czynności laboratoryjnych powinny być one zapięte;

cały czas nosić okulary ochronne lub inne osłony twarzy osłaniające oczy zarówno z przodu jak i z boku;

wszystkie niebezpieczne doświadczenia przeprowadzać pod dygestorium ze sprawnym wyciągiem;

unikać gromadzenia większej ilości odczynników na stole laboratoryjnym;

ewentualne wyjścia z pracowni podczas zajęć należy zgłaszać prowadzącemu zajęcia.

2.1.3 Po zakończeniu ćwiczenia


Przed opuszczeniem laboratorium należy:

umyć i pochować wszystkie używane naczynia;

sprawdzić, czy wszystkie instalacje zostały wyłączone;

zabezpieczyć używane substancje chemiczne;

zutylizować resztki odczynników według wskazówek prowadzącego.

2.2 Postępowanie w razie wypadku


Nie wolno bagatelizować żadnego wypadku. Nawet błahe z pozoru obrażenia mogą nieść za sobą nieodwracalne
skutki. O zdarzeniu należy zawsze powiadomić prowadzącego zajęcia laboratoryjne lub kierownika
laboratorium. W przypadku utraty przytomności bezwzględnie sprawdzić drożność dróg oddechowych u
poszkodowanego, stwierdzić czy oddycha, zbadać tętno, położyć na boku, z nisko ułożoną głową.

2.2.1 Pożary, wybuchy, oparzenia termiczne


Powodem pożaru może być przeskoczenie płomienia w palniku lub nieostrożne obchodzenie się z substancjami
łatwopalnymi. W celu uniknięcia takich wypadków należy dokładnie sprawdzać szczelność aparatury, reakcje
niebezpieczne przeprowadzać pod wyciągiem, nie dopuszczać do przegrzania cieczy łatwopalnych podczas ich
ogrzewania, a używanie otwartego ognia na laboratorium ograniczyć do minimum. Substancje palne
(rozpuszczalniki organiczne) ogrzewać za pomocą elektrycznych łaźni wodnych, olejowych lub piaskowych,
bądź czasz grzejnych. Należy także pamiętać o groźbie wystąpienia pożaru w sąsiedztwie substancji
łatwopalnych o dużej prężności par. W razie pożaru nie można dopuścić do paniki. W miarę możliwości należy

background image

11

usunąć z sąsiedztwa butle ze sprężonymi gazami oraz substancje łatwopalne. Gdy płonie ubranie
poszkodowanego nie należy dopuścić do biegania po laboratorium, co może spowodować rozprzestrzenienie się
ognia. Ogień należy gasić przez szczelne owinięcie kocem gaśniczym.
W celu uniknięcia następstw wybuchów należy reakcje grożące eksplozją przeprowadzać w oddzielnych
pomieszczeniach, przy zgaszonych palnikach i wyłączonych urządzeniach elektrycznych. Należy pamiętać o
możliwości wystąpienia implozji podczas użytkowania eksykatorów próżniowych, wyparek, przeprowadzania
destylacji pod zmniejszonym ciśnieniem.
Przy oparzeniach istotne jest stwierdzenie, czy nie doszło do uszkodzenia dróg oddechowych, co może
prowadzić do niemożności oddychania. Należy wówczas podawać tlen. Przy oparzeniach I i II stopnia
zaczerwienioną skórę należy przemywać zimną wodą (nawet około 30 min.) lub solą fizjologiczną, pokryć
jałową gazą. Na miejsce oparzenia można nałożyć Pantenol w aerozolu. Nie wolno smarować tłustymi
maściami, oliwą czy spirytusem. Nie należy przekłuwać powstałych pęcherzy. Oparzenia III stopnia przykrywa
się jałowym opatrunkiem, konieczny jest kontakt z lekarzem.

2.2.2 Oparzenia chemiczne i zatrucia oraz sposoby udzielania pierwszej
pomocy


Należy pamiętać, że każda substancja jest potencjalną trucizną. Efekt toksyczny związany jest z dawką oraz
okresem styczności toksyny. Oprócz toksyczności danej substancji należy uwzględniać także wpływ na
organizm produktów jej rozpadu i przekształceń metabolicznych.
Najczęściej zatrucie w laboratorium dokonuje się poprzez układ oddechowy. Po przedostaniu się do płuc
trucizna rozchodzi się w krótkim okresie po całym ciele za pomocą układu krwionośnego. W przypadku
kontaktu z gazami, pyłami lub parami należy stosować maski z odpowiednimi pochłaniaczami, pracować tylko
pod sprawnym wyciągiem.
Wiele substancji szkodliwych i trujących łatwo wchłania się przez skórę. Należy również zwracać uwagę nawet
na najmniejsze skaleczenia, gdyż ułatwiają one przedostanie się trucizn do krwioobiegu. Zawsze powinno się
unikać bezpośredniego kontaktu z odczynnikami, gdyż nawet substancje nie reagujące z pozoru ze skórą przy
dłuższej ekspozycji powodują uczulenia, może nawet dojść do miejscowej nekrozy skóry. Ponadto w
laboratorium skóra jest narażona na różnorodne oparzenia substancjami żrącymi. Najbardziej podatne na
poparzenia są błony śluzowe i oczy. Dla tego nie dozwolone jest wciąganie cieczy do pipety ustami oraz badanie
na smak, tarcie oczu brudnymi rękami.
Stosunkowo rzadkim jest w laboratorium zatrucie poprzez układ pokarmowy. Spowodowane jest na przykład
przez wprowadzenie trucizny wraz z jedzeniem bez uprzedniego mycia rąk.
Postępowanie w wypadku zatrucia związane jest z rodzajem toksyny. Pierwszą czynnością powinno być
odcięcie chorego od źródła trucizny i zabezpieczenie jej przed innymi użytkownikami laboratorium. W wypadku
zatrucia gazami należy wyprowadzić poszkodowanego na świeże powietrze (w tym przypadku nie stosować
bezpośrednio sztucznego oddychania). Gdy trucizna nie jest znana stosuje się odtrutkę uniwersalną opartą na
węglu aktywnym, tlenku magnezu i kwasie taninowym. Przy zatruciach substancjami żrącymi podaje się białko,
mleko lub olej parafinowy. Środków wymiotnych nie stosuje się przy zatruciach kwasami lub zasadami.

background image

12

Najczęściej zatrucia w laboratorium spowodowane są przez substancje wymienione w Tabeli 1

Tabela 1.
Najczęściej spotykane w laboratorium substancje trujące

Przyczyna zatrucia

Sposób udzielania pierwszej pomocy

ACETON

– należy spowodować wymioty, podać odtrutkę
uniwersalną, nie pozwolić zasnąć;

ALDEHYDY

– podawać białko, mleko, środki pobudzające;

ALKOHOL METYLOWY

– stosować płukanie żołądka wodą, podawać alkohol
etylowy, wskazane wyprowadzenie chorego na
świeże powietrze, w razie potrzeby stosować
sztuczne oddychanie;

ARSZENIK I ZWIĄZKI ARSENU

– spowodować wymioty;

BENZEN I JEGO HOMOLOGI

– w razie kontaktu wynieść chorego na świeże
powietrze, podać środki pobudzające, witaminę C;

BROM

– spowodować wymioty, podać roztwór skrobi,
mleko, środki pobudzające;

CHLOROFORM

– w razie potrzeby stosować sztuczne oddychanie;

CYJANKI

– spowodować wymioty, podać 10 ml 3% wody
utlenionej, tlen, zawiesinę Fe(OH)

2

, w razie

potrzeby zastosować sztuczne oddychanie;

FENOL

– spowodować wymioty, podać natychmiast alkohol
etylowy, białko jajka, olej mineralny;

GAZY TRUJĄCE (CO

2

, CS

2

, H

2

S, acetylen, etylen,

tlenki azotu)

– chorego wynieść na świeże powietrze, w razie
potrzeby podać tlen;

GAZY ŻRĄCE (NH

3

, Cl

2

, Br

2

, HCl, HF, SO

2

)

– wynieść poszkodowanego na świeże powietrze,
przy zatruciu amoniakiem podawać do wdychania
kwas octowy, a roztwór rozcieńczonego amoniaku
przy zatruciach Cl

2

, Br

2

, HCl;

KWASY MINERALNE

– podać natychmiast wodę wapienną luba tlenek
magnezowy, dużą ilość wody, nie powodować
wymiotów;

NADMANGANIANY

– spowodować wymioty, podawać mleko, białko
jajka;

NITROBENZEN

– podać 100 ml 3% kwasu octowego, dużo wody,
spowodować wymioty;

PIRYDYNA

– spowodować wymioty;

RTĘĆ I JEJ ZWIĄZKI

- podać 4g Na

2

S

2

O

3

w 450 ml wody;

ZASADY

- zastosować 5% roztwór kwasu octowego, sok z
cytryny, mleko.


Uwaga! Omówienie wszystkich substancji z którymi można spotkać się w laboratorium jest niemożliwe, należy
więc przed każdym doświadczeniem zapoznać się szczegółowo z właściwościami stosowanych odczynników.

2.2.3 Porażenie prądem elektrycznym


Podstawową sprawą przy ratowaniu porażonego jest odizolowanie go od źródła prądu. Oparzenia skóry
traktować jako termiczne. Gdy poszkodowany jest w szoku należy okryć poszkodowanego kocem, podawać
ciepłe płyny (zapobieganie utracie ciepła, ale bez aktywnego ogrzewania ciała), zapewnić spokój.
Przed użyciem urządzeń elektrycznych należy sprawdzić ich stan, stan izolacji przewodów elektrycznych,
kontaktów i gniazdek. Wszystkie aparaty elektryczne powinny być uziemione, nie wolno samemu dokonywać
ich napraw.

2.2.4 Skaleczenia


Przy zwykłych skaleczeniach ranę należy delikatnie oczyścić, zdezynfekować i założyć opatrunek. W
przypadkach, gdy uszkodzona została tętnica krwotok należy tamować opatrunkiem uciskowym zakładanym w
miejscu krwawienia. Pierwsza pomoc w skaleczeniach oczu polega na usunięciu szkła poprzez długotrwałe

background image

13

przemywanie oczu wodą lub roztworem soli fizjologicznej (0.9% NaCl). Nie należy wyjmować odłamków
wbitych w tkankę. Nie wolno pocierać oka. Nałożyć na oko jałowy opatrunek i udać się do lekarza. Większość
skaleczeń w laboratorium spowodowanych jest przez sprzęt szklany. W związku z tym należy zawsze przed
pracą sprawdzić stan szlifów, występowanie rys, niejednorodności szkła. Czynności te należy przeprowadzać
szczególnie dokładnie przed pracą pod zmniejszonym lub zwiększonym ciśnieniem.

2.2.5 Krótkotrwała utrata przytomności


Może wystąpić po urazie głowy, często towarzyszy jej niepamięć wsteczna, dezorientacja. Przez okres około
doby chory powinien zostać pod opieką osoby trzeciej, a nawet lekarza, gdyż nie można wykluczyć powstania
krwiaka nadoponowego i innych poważnych następstw urazu.

2.2.6 Nagłe zatrzymanie czynności serca, krążenia i oddychania


W razie zaniku akcji serca należy przeprowadzić sztuczne oddychanie (około 10 razy na minutę poprzez
umiarkowanie głębokie wdechy) połączone z masażem serca (częstość około 60 razy na minutę), podawać
środki pobudzające, sprawdzić drożność dróg oddechowych przez odgięcie głowy do tył i uniesienie żuchwy,
usunięcie ewentualnych ciał obcych z jamy ustnej, ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej. Ważne
jest, by przywrócić przepływ mózgowy przed upływem ok. 4 minut, by nie doszło do nieodwracalnego
uszkodzenia kory mózgowej.

2.2.7 Wyposażenie apteczki laboratoryjnej


Wyposażenie apteczki laboratoryjnej zależy od rodzaju prac wykonywanych w laboratorium i możliwości
wystąpienia związanych z nimi wypadków. Zapas leków należy przechowywać w osobnej, łatwo dostępnej
szafce i uzupełniać w miarę zużycia. Wszystkie leki powinny być zaopatrzone w czytelny opis i datę ważności.
Do podstawowego wyposażenia apteczki należą:

środki opatrunkowe (bandaże, gaza jałowa, plastry: zwykły i z opatrunkiem, wata higroskopijna);

środki dezynfekcyjne (alkohol etylowy, jodyna, woda utleniona);

leki różne: aspiryna, kodeina, zasypka pabiamidowa; leki związane z ratownictwem w wypadkach
specyficznych; środki nasercowe: kofeina, kardiamid, krople walerianowe;

środki stosowane przy zatruciach i oparzeniach: roztwory kwaśnego węglanu sodowego, węglanu
sodowego, amoniaku, kwasu borowego, kwasu cytrynowego, kwasu octowego, nadmanganianu potasu,
siarczanu miedziowego, siarczanu sodowego, siarczanu magnezowego, olej rycynowy, oliwa jadalna, woda
wapienna, skrobia, tlenek magnezu;

sprzęt pomocniczy: nożyczki, pinceta, termometr.

2.3 Wyposażenie laboratorium chemicznego

2.3.1 Praca z odczynnikami chemicznymi


Praca w laboratorium chemicznym wymaga spokoju, skupienia i ciszy. Wszelkie czynności należy wykonywać
spokojnie i rozważnie, zwracać uwagę na jakość wykonywanej pracy, przestrzegać porządku i czystości. Przed
przystąpieniem do wykonywanego ćwiczenia sprawdzić, czy wszystko jest przygotowane do odpowiedniego
wykonania zadania (odczynniki, sprzęt itd.).
Odczynniki chemiczne znajdują się w opakowaniach szklanych bądź plastikowych. Nigdy nie należy
przechowywać w laboratorium opakowań nieopisanych jak również używać do przechowywania odczynników
pojemników przeznaczonych do przechowywania żywności (butelek, słoików) gdyż może to prowadzić do
pomyłki a w efekcie, do wypadku. Wszystkie opakowania zawierające chemikalia powinny być szczelnie
zamknięte (za wyjątkiem odczynników które, przechowywane, wytwarzają gazowe produkty rozpadu, mogące
przyczynić się do rozsadzenia naczynia). Należy pamiętać, by pobierać je i odmierzać (odważać) za pomocą
odpowiednich przyrządów miarowych (cylindry miarowe, pipety, łyżki, szpatułki, naczyńka wagowe itp.) oraz w
sprzyjających ku temu warunkach (w przypadku substancji łatwopalnych, stężonych roztworów kwasów, zasad
itp. pod wyciągiem) zachowując należne zasady bezpieczeństwa. Należy pamiętać, że większość odczynników
chemicznych jest szkodliwa dla zdrowia człowieka, dlatego też wszelkie czynności z nimi związane należy
wykonywać w taki sposób, aby do minimum zmniejszyć możliwość przenikania ich do organizmu poprzez
skórę, usta, drogi oddechowe, czy przewód pokarmowy (fartuch, rękawice i okulary ochronne). Po pobraniu
określonej ilości, pojemnik w którym się znajduje odczynnik należy zamknąć i odstawić na właściwe miejsce

background image

14

oraz zostawić czystość w miejscu jego poboru. Przed przystąpieniem do pobierania, przelewania, rozpuszczania
itd. łatwopalnych cieczy należy pogasić wszystkie znajdujące się w pobliżu płomienie palników.

2.3.2. Oznaczenia na odczynnikach


Na opisach odczynników znajdują się zawsze symbole oznaczające rodzaj i stopień niebezpieczeństwa

2.3.2.1 Piktogramy


Tabela 2. Piktogramy

E – wybuchowe

C – silnie żrące

O – utleniacz; substancja samozapalna lub mogąca wywołać pożar

F – łatwopalne

F+ - bardzo łatwopalne

T – toksyczne

T+ - bardzo toksyczne

X – szkodliwe

Xi - drażniące

2.3.2.2 Symbole literowe R (risks) i S (safety)


R (risks):

R1 – możliwość wybuchu gdy suchy;
R2 – ryzyko eksplozji na skutek wstrząsu, uderzenia, zetknięcia z ogniem;
R3 – wysokie ryzyko eksplozji na skutek wstrząsu, uderzenia, zetknięcia z ogniem;
R4 – tworzy wybuchowe związki metaliczne;
R5 – podgrzewanie może wywołać wybuch;
R6 – wybuchowe zarówno z dostępem jak i bez dostępu powietrza;
R7 – stanowi zagrożenie pożarowe;
R8 – może wywołać płomień przy kontakcie z materiałami palnymi;
R9 – wybuchowe w połączeniu z materiałami palnymi;
R10 – łatwopalny;
R11 – bardzo łatwopalny;
R12 – wyjątkowo łatwopalny;
R13 – szczególnie łatwopalny skroplony gaz;
R14 – gwałtownie reaguje z wodą;
R15 – w kontakcie z wodą wydziela łatwopalne gazy;
R16 – wybuchowy w połączeniu z utleniaczami;
R17 – samozapalny na powietrzu;
R18 – tworzy wybuchową mieszaninę z powietrzem;
R19 – może tworzyć wybuchowe nadtlenki;
R20 – niebezpieczny przy wdychaniu;
R21 – niebezpieczny przy kontakcie ze skórą;
R22 – niebezpieczny po połknięciu;
R23 – trujący przy wdychaniu;
R24 – trujący w kontakcie ze skórą;
R25 – trujący przy połknięciu;
R26 – szczególnie trujący przy wdychaniu;
R27 – szczególnie trujący w kontakcie ze skórą;
R28 – szczególnie trujący przy połykaniu;
R29 – kontakt z wodą uwalnia trujący gaz;

background image

15

R30 – może stać się łatwopalny w czasie użycia;
R31 – kontakt z kwasami uwalnia toksyczny gaz;
R32 – kontakt z kwasami uwalnia bardzo toksyczny gaz;
R33 – niebezpieczny z powodu kumulowania się efektów toksycznych;
R34 – powoduje oparzenia ;
R35 – powoduje ciężkie oparzenia;
R36 – drażniący oczy;
R37 – drażni układ oddechowy;
R38 – drażniący dla skóry;
R39 – niebezpieczeństwo wystąpienia nieodwracalnych efektów;
R40 – możliwe wystąpienie nieodwracalnych efektów;
R41 – ryzyko ciężkiego uszkodzenia oczu;
R42 – może powodować uczulenie przy wdychaniu;
R43 – może powodować uczulenie przy kontakcie ze skórą;
R44 – niebezpieczeństwo wybuchu podczas ogrzewania w zamkniętym naczyniu;
R45 – rakotwórczy;
R46 – może powodować wady genetyczne;
R48 – przy dłuższym kontakcie powoduje ciężkie uszkodzenia;
R49 – rakotwórczy przy inhalacji;
R50 – bardzo toksyczny dla organizmów żyjących w wodzie;
R51 – toksyczny dla organizmów żyjących w wodzie;
R52 – szkodliwy dla organizmów żyjących w wodzie;
R53 – może powodować długotrwałe niekorzystne skutki dla środowiska wodnego;
R54 – toksyczny dla roślin;
R55 – toksyczny dla zwierząt;
R56 – toksyczny dla organizmów żyjących w glebie;
R57 – toksyczny dla pszczół;
R58 – niebezpieczny dla środowiska;
R59 – niebezpieczny dla warstwy ozonowej;
R60 – może zaburzać proces zapłodnienia;
R61 – powoduje uszkodzenia płodu;
R62 – możliwe zagrożenia procesu zapłodnienia;
R63 – może powodować uszkodzenia płodu;
R64 – może powodować uszkodzenia u dzieci karmionych piersią;
R65 – uszkadza płuca przy spożyciu;
R66 – wielokrotny kontakt może powodować wysuszenie i pękanie skóry
R67 – opary mogą wywoływać senność i zawroty głowy

S (safety):
S1 – przechowywać w zamknięciu;
zastosowanie: substancje toksyczne;.
zakres stosowalności: dla substancji toksycznych używanych przez ogół społeczeństwa.
S2 – przechowywać poza zasięgiem dzieci;
zastosowanie: wszystkie substancje niebezpieczne;
zakres stosowalności: dla wszystkich niebezpiecznych substancji do których dostęp może mieć ogół
społeczeństwa.
S3 – przechowywać w chłodnym miejscu;
zastosowanie: nadtlenki organiczne, substancje o temperaturze wrzenia poniżej 40

o

C;

zakres stosowalności: dla nadtlenków organicznych, jeżeli nie obowiązuje zwrot S47, dla innych
niebezpiecznych substancji o temperaturze wrzenia poniżej 40

o

C.

S4 – przechowywać z dala od pomieszczeń mieszkalnych;
zastosowanie: substancje toksyczne;
zakres stosowalności: substancje toksyczne, gdy istnieje ryzyko np. inhalacji.
S5 – przechowywać zawartość w...;
zastosowanie: substancje samorzutnie zapalne w stanie stałym na skutek kontaktu z powietrzem;
zakres stosowalności: np. sód, potas, biały fosfor.
S6 – przechowywać pod gazem obojętnym;
zastosowanie: substancje, które muszą być przechowywane w atmosferze gazu obojętnego;
zakres stosowalności: związki metaloorganiczne, rozkładające się w obecności powietrza.

background image

16


S7 – przechowywać opakowanie szczelnie zamknięte;
zastosowanie: nadtlenki organiczne, substancje wydzielające toksyczne lub łatwopalne pary (np. w kontakcie z
wilgocią), wysoce łatwopalne substancje stałe;
zakres stosowalności: organiczne nadtlenki, substancje rozkładające się pod wpływem wilgoci.
S8 – przechowywać opakowanie w suchym miejscu;
zastosowanie: substancje gwałtownie reagujące z wodą, wydzielające toksyczne lub łatwopalne gazy;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone dla rodzajów zastosowań wymienionych powyżej.
S9 – przechowywać opakowanie w dobrze przewietrzanym miejscu;
zastosowanie: nadtlenki organiczne, substancje lotne, uwalniające toksyczne opary, łatwopalne ciecze i gazy;
zakres stosowalności: dla substancji wymienionych powyżej.
S12 – nie przechowywać pojemnika zaplombowanego;
zastosowanie: substancje mogące uwalniać gazy, rozerwać pojemnik;
zakres stosowalności: tylko w szczególnych przypadkach.
S13 – przechowywać z dala od produktów spożywczych;
zastosowanie: substancje toksyczne i szkodliwe;
zakres stosowalności: dla substancji powszechnego użytku.
S14 – przechowywać z dala od substancji łatwopalnych;
zastosowanie: nadtlenki organiczne; utleniacze
zakres stosowalności: używane w szczególnych przypadkach dla substancji wyżej wymienionych.
S15 – przechowywać z dala od źródeł ciepła;
zastosowanie: substancje lotne, rozkładające się lub reagujące pod wpływem ciepła;
zakres stosowalności: monomery, substancje lotne, samozapalne.
S16 – przechowywać z dala od ognia;
zastosowanie: łatwopalne ciecze i gazy;
zakres stosowalności: dla substancji wymienionych wyżej.
S17 – przechowywać z dala od substancji palnych;
zastosowanie: substancje mogące tworzyć wybuchowe lub samozapalające się mieszaniny z substancjami
palnymi;
zakres stosowalności: szczególne przypadki.
S18 – trzymać i otwierać ostrożnie pojemnik;
zastosowanie: substancje zdolne wytworzyć nadciśnienie w pojemniku i tworzące wybuchowe nadtlenki;
zakres stosowalności: wypadki szczególne, gdy występuje zagrożenie dla oczu.
S20 – podczas używania nie jeść i nie pić;
zastosowanie: substancje toksyczne i żrące;
zakres stosowalności: dla substancji wymienionych powyżej.
S21 – podczas używania nie palić;
zastosowanie: substancje lotne, palne oraz tworzące toksyczne produkty podczas spalania lub pirolizy;
zakres stosowalności: np. chlorowcopochodne.
S22 – nie wdychać pyłu;
zastosowanie: niebezpieczne substancje w stanie stałym;
zakres stosowalności: dla substancji stałych mogących zostać wchłoniętych przez inhalację.
S23 – nie wdychać oparów;
zastosowanie: wszystkie niebezpieczne substancje ciekłe lub gazowe;
zakres stosowalności: gdy istnieje niebezpieczeństwo związane z wdychaniem substancji, zalecane dla substancji
w formie aerozoli.
S24 – unikać kontaktu ze skórą;
zastosowanie: wszystkie substancje niebezpieczne (trujące, drażniące);
zakres stosowalności: zagrożenie związane z kontaktem ze skórą, substancje mogące wywołać uczulenia.
S25 – unikać kontaktu z oczami;
zastosowanie: substancje drażniące lub żrące;
zakres stosowalności: substancje wywołujące oparzenia, działające drażniąco na oczy i błony śluzowe.
S26 – w przypadku kontaktu z oczami przemyć wodą i skonsultować się z lekarzem;
zastosowanie: substancje drażniące lub żrące;
zakres stosowalności: gdy istnieje ryzyko poważnego oczu.
S27 – natychmiast zdjąć zabrudzoną odzież;
zastosowanie: substancje toksyczne, żrące, nadtlenki;
zakres stosowalności: zalecane dla substancji toksycznych łatwo absorbowanych przez skórę, dla substancji
żrących.

background image

17


S28 – przemyć dużą ilością... po kontakcie ze skórą;
zastosowanie: substancje toksyczne, żrące, wchłaniające się przez skórę;
zakres stosowalności: szczególnie gdy woda nie jest najbardziej właściwym płynem przemywającym.
S29 – nie wylewać do zlewu;
zastosowanie: ciecze wysoce łatwopalne;
zakres stosowalności: ciecze łatwopalne nie mieszające się z wodą.
S30 – nie dodawać wody;
zastosowanie: substancje gwałtownie reagujące z wodą;
zakres stosowalności: metale alkaliczne, substancje typu H

2

SO

4

.

S33 – przeciwdziałać wyładowaniom elektrostatycznym;
zastosowanie: substancje wysoce łatwopalne;
zakres stosowalności: dla substancji wymienionych powyżej.
S34 – uderzać wstrząsów i uderzeń;
zastosowanie: substancje wybuchowe;
zakres stosowalności: substancje mogące gwałtownie reagować na skutek uderzenia.
S35 – dzielić ostrożnie;
zastosowanie: substancje wybuchowe, toksyczne;
zakres stosowalności: zalecane dla substancji wybuchowych.
S36 – nosić odpowiednią odzież ochronną;
zastosowanie: substancje żrące, toksyczne;
zakres stosowalności: substancje toksyczne łatwo wchłaniane przez skórę, mogące wywołać zagrożenie dla
zdrowia przy przewlekłym kontakcie.
S37 – nosić rękawice ochronne;
zastosowanie: substancje żrące, toksyczne, organiczne nadtlenki;
zakres stosowalności: dla substancji drażniących, łatwo wchłanianych przez skórę, nadtlenków organicznych.
S38 – w przypadku niewystarczającej wentylacji nosić maskę przeciwgazową;
zastosowanie: substancje toksyczne;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone do specjalnych przypadków.
S39 – zabezpieczyć oczy / twarz;
zastosowanie: substancje toksyczne, żrące, drażniące;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone do przypadków substancji toksycznych, gdy istnieje ryzyko
popryskania.
S40 – umyć podłogę i wszystkie przedmioty przy użyciu..., które miały kontakt z tą substancją;
zastosowanie: substancje niebezpieczne;
zakres stosowalności: zwykle z wyszczególnieniem środka czyszczącego w przypadku, gdy woda nie jest
wskazana.
S41 – w przypadku pożaru nie wdychać dymów;
zastosowanie: substancje uwalniające toksyczne gazy podczas spalania;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone do specjalnych przypadków.
S42 – przy rozpylaniu nosić maskę gazową;
zastosowanie: substancje przeznaczone do rozpylania, jednak niebezpieczne przy wdychaniu;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone do specjalnych przypadków (przemysł, rolnictwo).
S43 –w przypadku zapalenia nie używać wody;
zastosowanie: substancje palne;
zakres stosowalności: dla substancji nie mieszających się z wodą lub z nią reagujących.
S44 – skontaktować się z lekarzem w przypadku złego samopoczucia;
zastosowanie: substancje toksyczne;
zakres stosowalności: zwykle ograniczone do specjalnych przypadków (gdy istnieje ryzyko trwałej utraty
zdrowia).
S45 – w razie wypadku skontaktować się natychmiast z lekarzem;
zastosowanie: substancje toksyczne;
zakres stosowalności: dla substancji bardzo toksycznych.
S46 – po połknięciu natychmiast kontaktować się z lekarzem i pokazać etykietę i opakowanie;
zastosowanie: wszystkie substancje niebezpieczne;
zakres stosowalności: dla wszystkich substancji niebezpiecznych, szczególnie, gdy istnieje ryzyko połknięcia
przez dzieci.
S47 – przechowywać w temperaturze nie przekraczającej ..... stopni Celsjusza;
zastosowanie: substancje nietrwałe termicznie;
zakres stosowalności: zwykle ograniczony, np. nadtlenki organiczne, substancje niskowrzące;

background image

18


S48 – trzymać wilgotne;
zastosowanie: substancje, które po wyschnięciu stają się wybuchowe, wrażliwe na iskrzenie;
zakres stosowalności: zwykle ograniczony (zastosowania przemysłowe).
S49 – przechowywać tylko w oryginalnym pojemniku;
zastosowanie: substancje wrażliwe na rozkład katalityczny;
zakres stosowalności: substancje wyżej wymienione.
S50 – nie mieszać z ........;
zastosowanie: substancje mogące gwałtownie reagować z ...... , uwalniać toksyczne gazy;
zakres stosowalności: dla nadtlenków, dla substancji wyżej wymienionych.
S51 – używać tylko w dobrze wentylowanych miejscach;
zastosowanie: substancje mogące stanowić zagrożenie przy wdychaniu, wydzielające łatwopalne pary;
zakres stosowalności: zalecane gdy niewłaściwe użycie jest zwrotu S38, gdy substancje są ogólnodostępne.
S52 – nie od użytku wewnętrznego lub na dużych powierzchniach;
zastosowanie: lotne substancje szkodliwe i toksyczne;
zakres stosowalności: gdy możliwe jest działanie toksyczne przy dłuższym wchłanianiu.
S53 –unikać kontaktu z substancją, zapoznać się ze specjalistyczną instrukcją w tym zakresie;
zastosowanie: kancerogeny, mutageny, substancje teratogenne;
zakres stosowalności: gdy kontakt może być przyczyną uszkodzeń genetycznych, może być przyczyną raka.
S56 – odpady i pojemnik muszą być oddane do odpowiedniego punktu utylizacji;
zastosowanie: zalecane dla substancji toksycznych, mogących spowodować długotrwałe zmiany w środowisku;
zakres stosowalności: dla wyżej wymienionych.
S57 – wykorzystać właściwy pojemnik, by uniknąć skażenia środowiska;
zastosowanie: zalecane dla substancji toksycznych dla organizmów wodnych;
zakres stosowalności: substancje szkodliwe dla fauny, flory, mikroorganizmów.
S58 – odpady traktować jako ryzykowne;
zastosowanie: odpady ryzykowne, postępować według instrukcji;
zakres stosowalności: odpady które nie powinny być utylizowane w klasyczny sposób.
S59 – zastosować się do wskazówek producenta odnośnie wtórnego wykorzystania;
zastosowanie: substancje niebezpieczne dla środowiska;
zakres stosowalności: dla odpadów szkodliwych dla warstwy ozonowej, fauny, flory, mikroorganizmów,
pszczół, mogących powodować zmiany w środowisku.
S60 – odpady substancji i pojemnik muszą być składowane jako substancje niebezpieczne;
zastosowanie: gdy możliwe jest wywołanie długotrwałych szkodliwych zmian w środowisku;
zakres stosowalności: dla substancji toksycznych, niebezpiecznych dla środowiska.
S61 – unikać wydzielania do środowiska, postępować zgodnie z właściwą instrukcją;
zastosowanie: substancje niebezpieczne dla środowiska;
zakres stosowalności: dla wszystkich substancji stanowiących zagrożenie dla środowiska, którym nie przypisano
zwrotów S56 – S60.
S62 – jeśli substancja została spożyta nie powodować wymiotów, natychmiast skontaktować się z lekarzem;
zastosowanie: substancje i mieszaniny w stanie płynnym, zawierające węglowodory alifatyczne i alkicykliczne
lub aromatyczne w ilości powyżej 10%;
zakres stosowalności: dla wyżej wymienionych, zwłaszcza w przemyśle.

background image

19

2.3.3 Oznaczenia instalacji


W celu łatwiejszej identyfikacji przewody instalacji rurowych pomalowane są na określony kolor. Wg polskiej
normy PN/M-01085 używanymi kolorami są:

dla wody - zielony;

dla gazu - żółty;

dla próżni - szary;

dla powietrza - błękitny;

dla pary - czerwony.

2.3.4 Oznaczenia na gaśnicach


Na gaśnicach znajdują się zawsze: atest, data ważności oraz symbole literowe oznaczające zakres ich
stosowania:

A –do gaszenia pożarów ciał stałych pochodzenia organicznego;

B – do gaszenia cieczy palnych i substancji topiących się pod wpływem ciepła;

C – do gaszenia gazów;

D – do gaszenia metali;

E – do gaszenia materiałów należących do grup A-D znajdujących się pod napięciem.

Gaszenie urządzeń pod napięciem powinno odbywać się z odległości przynajmniej jednego metra.

2.4 Sprzęt laboratoryjny

2.4.1 Waga laboratoryjna


Ważenie
- określanie masy próbki, jest jedną z najważniejszych czynności w każdym oznaczaniu.

Rozdzielczość – ilość wszystkich możliwych wskazań wagi w zakresie (0 – Max) – waga może być opisana jako
1 kg (Max) x 0,1 g (działka elementarna). Rozdzielczość takiej wagi wynosi 10 000.

Powtarzalność – ta sama masa położona wielokrotnie na szalce powinna dać ten sam (lub prawie ten sam)
odczyt za każdym razem, w warunkach stałych.

Liniowość – zdolność wagi do zachowania określonych tolerancji nie tylko w punktach kalibracji, ale w całym
przedziale ważenia.

Działka elementarna [d] – wartość różnicy między kolejnymi wskazaniami wyrażona w jednostkach masy.

Działka legalizacyjna [e] – wyrażona w jednostkach masy, umowna wartość, która jest podstawą do
klasyfikacji wag i określania błędów granicznych dopuszczalnych wagi.

Obciążenie minimalne [Min] – wartość obciążenia, poniżej której wynik ważenia może być obarczony dużym
błędem względnym.

Kalibracja wagi – zbiór operacji ustalających relacje między wartością wskazaną przez wagę a masą wzorca
(odważnika kalibracyjnego), stanowiącego obciążenie wagi oraz dokonujących korekcji wskazania, jeżeli
zachodzi taka potrzeba. Kalibracja wagi może być wewnętrzna (z odważnikiem kalibracyjnym wbudowanym w
wagę) oraz zewnętrzna (z odważnikiem kalibracyjnym stanowiącym wyposażenie wagi).

background image

20

Tabela 3. Klasyfikacja wag laboratoryjnych

Klasyfikacja wag

Liczba działek legalizacyjnych

n = Max / e

Obciążenie

minimalne

Min.

Klasa

dokładności,

oznaczenie

Wartość

działki

legalizacyjnej

(e)

Minimalna maksymalna

Klasa 1

Specjalna

I

e < 1 mg
e

1 mg

N < 50 000
N

50 000

- 100

d

Klasa 2

Wysoka

II

0,001g

e

0,05g

0,1g

e

100

5 000

100 000
100 000

20 d
50 d

Klasa 3
Średnia

III

e < 1 mg
e

1 mg

100
500

10 000
10 000

20 d
20 d

Klasa 4
Zwykła

III

e < 1 mg
e

1 mg

100 1

000 10

d


OZNACZENIA: d – działka elementarna
e – działka legalizacyjna
n – liczba działek legalizacyjnych
Min – obciążenie minimalne
Max – obciążenie maksymalne

WYMAGANIA DODATKOWE: 1d

e

10d (nie dotyczy wag klasy I)

d = e (dla wag klasy III do rozliczeń handlowych)


Podstawowe zasady ważenia:

- należy dostosować rodzaj używanej wagi do wymaganej w ćwiczeniu dokładności i wielkości naważki;
-

nie wolno przeciążać wagi;

-

przy pracy wymagającej dużej dokładności wszystkie ważenia należy wykonywać na tej samej wadze;

-

w przypadku korzystania z wag elektronicznych nie należy wyłączać ich po ważeniu (wynika to z faktu iż
wiele ich typów wymaga po włączeniu długiego czasu stabilizacji i każdorazowej kalibracji);

- ważąc na wagach szalkowych (technicznych i analitycznych) należy zwrócić uwagę aby wszelkie zmiany

obciążenia belki wagi (zmianę masy odważników, dosypywanie substancji, zdejmowanie naważki z szalki)
wykonywać przy zablokowanej wadze;

background image

21

2.4.2 Sprzęt szklany

2.4.2.1 Ogólne uwagi o pracy ze sprzętem szklanym


Ze względu na dużą różnorodność używanego na pracowniach sprzętu laboratoryjnego należy zawsze pamiętać
o kilku zasadach, które są wspólne dla wszystkich szklanych elementów z którymi stykamy się na pracowni
chemicznej:
- szkła

nie

należy suszyć w piecu do prażenia;

- nie

należy ogrzewać naczyń szklanych mokrych lub zawilgoconych po zewnętrznej stronie którą

ogrzewamy (odparowująca ciecz schładza punktowo szkło, a to z kolej ze względu na małą rozszerzalność
cieplną może pęknąć);

- nie

ogrzewać oraz nie suszyć w suszarkach szkła miarowego;

-

elementów wykonanych z tworzywa sztucznego towarzyszących kolbom miarowym i innej aparaturze nie
należy suszyć w suszarkach razem ze szkłem (ulegają z reguły stopieniu, a w najlepszym przypadku
odkształceniom);

-

z racji faktu że szkło to materiał niezmiernie kruchy należy unikać uderzania nim o metalowe wyposażenie
pracowni, lub obijania i zderzania się szkła w szafkach;

- należy unikać pracy ze sprzętem wyszczerbionym, pękniętym lub posiadającym wyraźne zarysowania, w

szczególności kiedy pracujemy w warunkach podwyższonej temperatury (ogrzewanie) lub obniżonego
ciśnienia („próżnia”).

2.4.2.2 Ważniejszy sprzęt szklany stosowany w laboratorium


Probówka

A

B

Probówka (A) to szklane naczynie, w którym przeprowadzamy reakcje, ogrzewamy niewielkie ilości cieczy lub
ciał stałych. W pracy z nią musimy uważać, aby jej ujścia nie kierować w kierunku własnej twarzy oraz osób
nam towarzyszących na pracowni, gdyż zdarza się że ogrzewana w probówce ciecz wypryskuje z naczynia lub
też że zaczyna zachodzić w niej niespodziewana reakcja. Podczas pracy należy zwrócić uwagę, czy probówki
przez nas używane nie mają otworów w dnie. Probówki nie należy także przegrzewać w płomieniu palnika gdyż
może pęknąć. Aby temu zapobiec ogrzewając probówką należy nią delikatnie kołysać w płomieniu, co
zapobiega przegrzewaniu się cieczy oraz szkła. Probówek wirówkowych (z dnem stożkowym) nie należy w
ogóle ogrzewać w płomieniu palnika.
Stojak (B) służy do przechowywania probówek, może być drewniany, bądź plastikowy.

Butelki

A

B

C


Butelki (A, B, C) służą głównie do przechowywania cieczy. Podczas pracy laboratoryjnej należy unikać
korzystania z butelek przeznaczonych do przechowywania napojów. Korzystając z butelek należy pamiętać że
nie należy ich nigdy ogrzewać.
-

butelki z kołpakiem – wykorzystywane do przechowywania łatwo lotnych cieczy (np.: brom);

background image

22

-

butelki z tubusem (B) – służą do przechowywania wody destylowanej (coraz częściej wypierane są

przez pojemniki wykonane z tworzyw sztucznych);
-

butelki z pipetą (C) – bardzo wygodne pojemniki posiadające zamiast korka mniej lub bardziej

dopasowaną wkładkę składającą się z pipety i korka szklanego, gumowego lub wykonanego z tworzywa
sztucznego z wywierconym otworkiem na pipetę.

Kolba okrągłodenna

– naczynie to przeznaczone jest do ogrzewania cieczy lub mieszaniny reakcyjnej; współczesne kolby
okrągłodenne posiadają wyjście doszlifowane, służące szczelnemu łączeniu ich z innymi elementami aparatury
szklanej (chłodnice, nasadki destylacyjne, reduktory); w pracy z kolbą okrągodenną należy unikać
wyszczerbionych szlifów oraz zarysowań szkła, gdyż powoduje to naprężenia podczas ogrzewania mogące
spowodować jego pękniecie.

Kolba Erlenmeyera - stożkowa


– służy do ogrzewania cieczy, miareczkowania, suszenia roztworów niewodnych

Zlewka


– naczynie to służy do ogrzewania, odparowywania cieczy, prowadzenia reakcji, wykorzystywane są także jako
łaźnie grzewcze dla mediów o różnych temperaturach wrzenia (łaźnia wodna, olejowa). Doprowadzając ciecz w
zlewce do wrzenia musimy mieć na uwadze aby nie wypryskiwała z niej, gdyż zalanie zlewki po zewnętrznej –
ogrzewanej stronie spowoduje jej pęknięcie i wydostanie się zawartości na urządzenie grzewcze. Kładąc zlewkę
na ciepłą kuchenkę lub płytkę do ogrzewania należy osuszyć szmatką lub bibułą jej zewnętrzną część
(odparowująca szybko ciecz schładza ścianki naczyń szklanych powodując pęknięcie naczynia)

Krystalizator


– można porównać go do spłaszczonej szerokiej zlewki, ale jak sama nazwa wskazuje, naczynie to służy do
prowadzenia procesów krystalizacji (dlatego jest szersze od zlewki). Krystalizator służy także do
odparowywania rozpuszczalnika z krystalizującej mieszaniny.







background image

23

Szkiełko zegarkowe


– służy do prowadzenia reakcji kroplowych na tle dowolnej barwy oraz do przykrywania naczyń (zlewek,
krystalizatorów – pod warunkiem, że jest odpowiednio dopasowane). Można dokonywać odważania ciał stałych
na szkiełku zegarkowym.

Kolba próżniowa (ssawkowa)


– w naczyniu tym utrzymujemy warunki mocno obniżonego ciśnienia, celem sączenia osadów i
wykrystalizowanej substancji. Używamy również kolby ssawkowej jako bufora pośredniczącego w obniżeniu
ciśnienia w innej aparaturze (wyparka, pistolet do suszenia); w pracy z kolbą ssawkową należy zwrócić uwagę
na wszelkie zarysowania jej powierzchni, gdyż mogą spowodować implozje kolby. Kolb ssawkowych nie należy
ogrzewać.

Lejki

A

B

C


– służą do sączenie i wlewania cieczy do naczyń o wąskich szyjkach (kolby miarowe, butelki, biurety); stosuje
się lejki analityczne (A), lejki zwykłe (B), lejki z dnem porowatym, które stanowi porowata spieczona masa
szklana o dokładnie dobranej wielkości porów (C);
Lejki analityczne posiadają wąski długi wylot, który służy zassaniu cieczy sączonej i przyspieszeniu sączenia;
lejki zwykłe charakteryzują się szerszym wylotem i służą podręcznym pracom laboratoryjnym – sączeniu i
przelewaniu. Lejkom tego typu towarzyszą sączki (rysunek poniżej A i B);
Lejki z dnem porowatym (nucze) nie wymagają w swojej obsłudze sączków, a ich zadanie spełnia szklana
porowata masa wtopiona w światło przewodu sączenia

A

B


Szalka Petry’ego
– docelowo jest to szkło dla zastosowań hodowlanych wykorzystywane przez biologów,
biochemików i biotechnologów dla rozmnażania kultur bakteryjnych; chemicy zrobili jednak z tego szkła
pożytek i znalazło ono zastosowanie jako podstawka do odważania substancji, krystalizacji z niewielkich ilości
roztworów oraz przykrycie dla zlewek.

background image

24

Eksykatory (A, B)

A

B


- służą do zapewnienia bezwodnych warunków substancjom, które przechowujemy, studzimy lub osuszamy.
Wypełnienie eksykatora powinno zapewniać możliwie najmniejsze ciśnienie cząstkowe pary wodnej wewnątrz.
Istnieją także eksykatory próżniowe (B), które mają dodatkowo tubus wtopiony z boku lub w pokrywę.
Zapewniają one wtedy obniżenie ciśnienia wewnątrz, a co za tym idzie zwiększają intensywność odparowania
wody, która z kolej zostaje pochłonięta przez środek suszący. Eksykatorów, jako naczyń grubościennych, nie
wolno ogrzewać.

Płuczka

– służy do przemywania gazów z wytwornicy gazu cieczą, która pochłania niepożądane składniki uboczne lub
osusza gaz; w płuczce absorbuje się także gazy dla potrzeb reakcyjnych.

Pompka wodna
– zasada działania została opisana pod tym samym hasłem w rozdziale o sprzęcie metalowym.
Szklany odpowiednik pompki wodnej jest stabilniejszy w działaniu i nie ulega odkształceniom pod wpływem
ciśnienia wody. Ze względu na tworzywo z jakiego została wykonana jest jednak o wiele bardziej delikatna niż
jej metalowy odpowiednik.

Rozdzielacz


– służą do rozdzielania dwóch nie mieszających się cieczy np.: przy prowadzeniu ekstrakcji w układzie ciecz –
ciecz; przy korzystaniu z rozdzielaczy należy pamiętać, że dolną ciecz spuszczamy przez dolny spust odkręcając
kran, a górną frakcję odlewamy przez górny wylot korka. Należy także uważać, by podczas wytrząsania cieczy
odpowietrzać układ od czasu do czasu, otwierając kran, po uprzednim obróceniu rozdzielacza nóżką do góry, lub
przekręcając korek w położenie pokrycia się otworu wykonanego w korku i otworu lub szczeliny wykonanej w
otworze wylotowym – górnym rozdzielacza (w szczególności należy zwrócić uwagę na regularne
odpowietrzanie kiedy pracujemy z łatwo lotnymi rozpuszczalnikami takimi jak eter dietylowy, chlorek
metylenu).

background image

25

Wkraplacz


– w odróżnieniu od rozdzielacza, przystosowany jest do połączenia z kolbą dwu- lub trójszyjną albo naczyniem
reakcyjnym za pomocą połączenia doszlifowanego oraz posiada czasem rurkę boczną do wyrównywania
ciśnienia, jeżeli zachodzi konieczność prowadzenia reakcji odizolowanej od zewnętrznej atmosfery.

Kolby miarowe


- służą do odmierzania ściśle określonych ilości cieczy. Możemy wyróżnić kolby miarowe na 1, 2, 5, 10, 25, 50,
100, 250, 500, 1000 ml. Skalę kolby miarowej określa trwałe zarysowanie kalibracyjne kolby umiejscowione na
jej długiej szyjce; w pracy z kolbą miarową należy pamiętać, że nie można suszyć kolb miarowych w
suszarkach, gdyż równoznaczne byłoby to z ich rozkalibrowaniem. Kolby te należy po umyciu pozostawić do
samodzielnego wyschnięcia. Trzeba także zaznaczyć, że kolby miarowe są bardziej narażone na zniszczenie z
powodu zarysowania kalibracyjnego, wzdłuż którego, uderzone, najczęściej pękają.

Cylindry miarowe


– wykorzystywane są do odmierzania określonych ilości cieczy w szerokim zakresie objętości określonym skalą
wyznaczoną na zewnętrznej ściance cylindra. Objętość ta jest jednak odmierzana z mniejszą dokładnością niż w
kolbach miarowych. Przy korzystaniu z cylindrów miarowych obowiązują takie same zasady, jak przy
posługiwaniu się kolbami miarowymi.

Pipety


– posługujemy się nimi przy szybkim odmierzaniu niewielkich ilości cieczy. Wyróżniamy przy tym pipety
wielomiarowe (z podziałka na ściance) oraz jednomiarowe (z zarysowaniem kalibracyjnym wyznaczającym
przypisaną pipecie objętość). Pipety wielomiarowe posiadają skalę zaczynającą się u wylotu pipety a kończącą
się (posiadającą maksymalną wartość) na górnej jej części – w odróżnieniu od biurety.

background image

26

Biurety


– służą do miareczkowania określonymi objętościami cieczy. Ich skala zaczyna się u góry biurety, a kończy u
wylotu. Biuretę umieszcza się na statywie i nalewa ciecz, po czym spuszcza aż do kreski, od której chcemy
zacząć miareczkowanie. Trzeba pamiętać przy posługiwaniu się biuretą, że w wylocie cieczy nie powinny
pozostawać bąbelki powietrza, gdyż wprowadza to błąd miareczkowania. Podobnie należy zadbać o szczelność
przylegania i prawidłowe funkcjonowanie kurka regulującego wypływ cieczy gdyż ma on tendencje do
przeciekania. Istnieją jeszcze biurety automatyczne zintegrowane z naczyniem – zasobnikiem cieczy, którą
miareczkujemy. Obsługa takich biuret jest o tyle prostsza, że napełnienie i miareczkowanie odbywa się w
jednym cyklu i nie wymaga dodatkowych lejków i naczyń do jej uzupełniania.

Kolumny chromatograficzne


– kiedy zachodzi potrzeba rozdzielenia mieszaniny substancji zawartej w fazie ciekłej wykorzystujemy kolumny
chromatograficzne, zbudowane z rury szklanej o różnej długości ograniczonej, u dołu, spiekiem ze szkła,
zakończonej kurkiem służącym do spuszczania cieczy. Niekiedy stosuje się odprowadzenie boczne, także
zakończone kurkiem, służące do podłączenia próżni. Wypełnienie kolumny stanowią ośrodki adsorpcyjne
(Al

2

O

3

, SiO

2

, celuloza), dobierane tak, aby zachodził najwydajniejszy rozdział – podobnież należy dobierać

eluent którym wymywamy substancję.

Tryskawka szklana
– jest wychodzącym z mody i zastępowanym przez analogi wykonane z tworzywa
sztucznego podręcznym zasobnikiem wody destylowanej.

U-rurka


- wykorzystywana do wybiórczej adsorpcji gazów przy przepływowej ich analizie a także jako naczynie do
umieszczania środka suszącego.




background image

27

Naczynie wagowe i pipeta wagowa

A

B


- pomimo wielu zastępczych środków wykorzystywanych do odważania substancji, szkłem, docelowo
przeznaczonym to tej operacji jest naczynie wagowe pokazane na rysunku (A). Do odważania cieczy łatwo
lotnych służy tzw. pipeta wagowa (B), która zapewnia szczelne domknięcie naczynia podczas operacji ważenia,
a boczny wylot posiadający mały i szczelnie dopasowany kołpak służy przelewaniu takiej cieczy. Procedura
ważenia jest następująca: do odważonego naczynia wsypujemy ważoną substancję po czym wyznaczamy masę;
a następnie przenosimy substancję do naczynia docelowego i znowu ważymy naczynie wagowe (na jego
ściankach zawsze zostają przyklejone ślady ważonej substancji), z różnicy mas otrzymujemy dokładną masę (z
dokładnością określoną czułością wagi) ważonej substancji.

Piknometr


– jest naczyniem szklanym służącym wyznaczaniu wielkości fizycznej, jaką jest gęstość cieczy. Piknometrem
realizujemy pomiar wagowy w ściśle określonej temperaturze. Najpierw napełniamy go cieczą odniesienia,
której gęstość znamy w określonych warunkach i ważymy. Następnie wykonujemy taki sam pomiar dla cieczy
badanej, od obydwu pomiarów odejmujemy masę pustego piknometru i korzystamy z proporcji:

cieczy

x

cieczy

x

d

d

m

m

=


gdzie:
m.

x, cieczy

- to masa zważonej cieczy badanej i cieczy odniesienia;

d

x, cieczy

– to gęstość cieczy badanej i cieczy odniesienia.


Nasadki destylacyjne


- szklane elementy służące do połączenia naczynia destylacyjnego, jakim jest kolba destylacyjna okrągłodenna z
chłodnicą, nazywamy nasadkami destylacyjnymi. Mają one różne kształty w zależności od zastosowań z
pojedynczym otworem dla termometru lub z dwoma otworami dla termometru i kapilary (w przypadku
destylacji próżniowej) albo też wkraplacza (dla syntezy połączonej z oddestylowaniem rozpuszczalnika lub
produktu).




background image

28

Deflegmatory


- dla cieczy, które się pienią i mają tendencje do wypryskiwania poza naczynie destylacyjne stosuje się nasadki z
łapaczem kropel (tzw. deflegmatory).

Odbieralniki, łączniki, reduktory





Zakończeniem chłodnicy jest odbieralnik który łączymy z chłodnicą – połączenia te także mają różne kształty –
proste odprowadzenia (mające zapewnić aparaturze sztywność i szczelność - nie zapominając, że układ do
destylacji atmosferycznej musi być układem otwartym, zabezpieczonym przed wilgocią jedynie suszką), lub
bardziej wymyślne np.: z bocznym odprowadzeniem dla par wydzielających się podczas destylacji lub też
podłączenia pompy próżniowej. W aparaturze destylacyjnej lub służącej do syntez, stosuje się różnego rodzaju i
kształtu łączniki, które mają zapewnić jej właściwe funkcjonowanie w zależności od zastosowań; odbieralniki
także muszą spełniać określone kryteria: w prostej destylacji odbieralnikiem może być zwykła kolba
Erlenmeyera lub zlewka, w destylacji w której musimy zadbać o brak dostępu wilgoci czy dwutlenku węgla
stosujemy układy otwarte zabezpieczone suszką z odpowiednim wypełnieniem (środki suszące tj.: chlorek
wapnia, wodorotlenek sodu, chloran magnezu, sita molekularne). Innym zagadnieniem jest destylacja pod
próżnią w której stosujemy układ destylacyjny działający w warunkach mocno obniżonego ciśnienia – stosujemy
w nim kapilarę zapewniającą regulację wrzenia, odbieralniki kuliste (zapewniające bezpieczeństwo pracy – a w
szczególności zabezpieczające przed implozją, której nie mogą przeciwstawić się naczynia płaskodenne);
odbieralniki w destylacji próżniowej łączy się z chłodnicą poprzez tzw. „krówkę”, która zapewnia zmianę
odbieralnika dla poszczególnych frakcji podczas destylacji, bez konieczności odizolowywania układu i
wyłączania próżni.



background image

29

Chłodnice


– elementami wyposażenia aparatury szklanej mającymi za zadanie odprowadzanie nadmiaru ciepła są
chłodnice o różnej konstrukcji i przeznaczeniu. Na przykład do ogrzewania pod chłodnicą zwrotną potrzeba
chłodnic mających kanał chłodzący o kształcie zapewniającym możliwie największą powierzchnię wymiany
ciepła, kanałem tym może być wężownica szklana zapewniająca zwiększenie długości kanału. Do destylacji
wymaga się, aby kanał był prosty i aby nie zalegała w nim oddestylowywana ciecz. Jeżeli zachodzi potrzeba
odizolowania destylatu od wilgoci atmosferycznej lub dwutlenku węgla, stosuje się suszki z odpowiednim
wypełnieniem.

Suszka


- należy zwrócić uwagę aby całe światło suszki było wypełnione absorbentem. Wypełnieniem suszki, służącym
pochłanianiu wody są najczęściej: wodorotlenek sodu lub potasu, sita molekularne lub chlorek wapnia. Należy
zwrócić uwagę aby wypełnienie suszki nie było zbite i aby umożliwiało swobodny przepływ powietrza.

Kolumna rektyfikacyjna


– jeżeli zachodzi potrzeba dokładnego rozdziału lub oczyszczeniu rozpuszczalnika stosujemy kolumny
rektyfikacyjne, których zadaniem jest ustalenie równowagi para – ciecz destylowanej substancji, a co za tym
idzie dokładniejsze jej oczyszczenie; stosujemy zatem kolumny z wypełnieniem (w formie drobnych kulek,
paciorków, helisek lub kółek szklanych) lub też kolumny jednolite wykonane z szkła o powierzchni zwiększonej
przez wewnętrzne wypustki.












background image

30

Wyparka próżniowa


– jeżeli chcemy odparować rozpuszczalnik, to nie stosujemy zestawu destylacyjnego ale wyparkę próżniową,
która pozwala nam proces ten przeprowadzić szybko i bez ryzyka termicznego zniszczenie substancji; proces
odparowywania prowadzimy pod zmniejszonym ciśnieniem.

Wymrażacz


– dla związków łatwo lotnych, których pary jest trudno odzyskać w procesie destylacji stosujemy wymrażacze w
których kondensacja par substancji odbywa się na powierzchni silnie schłodzonej, np. za pomocą suchego lodu
lub ciekłego azotu.

Kolby dwu- i trójszyjne


– kiedy zachodzi potrzeba wkraplania lub mieszania mieszaniny reakcyjnej stosujemy kolby wieloszyjne. Kolby
dwuszyjne stosujemy także wtedy, kiedy zachodzi potrzeba destylacji próżniowej i należy wprowadzić kapilarę.
Kolby destylacyjne oraz inne naczynia w których prowadzi się reakcje lub ogrzewanie przymocowujemy do
statywów za pomocą łapy która ma za zadanie utrzymanie jej przy łączeniu z chłodnicą; nigdy nie należy
ogrzewać kolby bezpośrednio włożonej do czaszy grzejnej i nie przymocowanej łapą. Zachodzi bowiem obawa,
że w razie pęknięcia którejkolwiek części szklanej, nie ma możliwości rozebrania zestawu i odsunięcia źródła
ciepła;









background image

31

Termometr


– do pomiaru temperatury służą termometry; w pracy z nimi należy pamiętać o stosowaniu termometrów z
odpowiednio dobraną skalą; w razie uszkodzenia i wypłynięcia rtęci należy ją zebrać, a miejsce gdzie się rozlała
posypać siarką lub cynkiem. Nie stosować termometrów do mieszania cieczy.

Reaktor laboratoryjny


– pomimo, że większość reakcji chemicznych przeprowadzamy w kolbach, do prowadzenia syntezy
laboratoryjnej przeznaczone są także reaktory laboratoryjne, posiadające pokrywę przymocowaną klamrami, a
połączenie pomiędzy dnem a pokrywą, realizuje się poprzez powierzchnię doszlifowaną. Zasadniczą zaletą
reaktorów jest wygodniejszy dostęp do przestrzeni reakcyjnej (ma to znaczenie przy oczyszczaniu naczynia)
oraz duży wybór pokryw, posiadających wiele wyjść.

Aparat do ekstrakcji Soxletha


– do wydzielenia substancji z fazy stałej służy aparat Soxletha. Do komory tego aparatu wkłada się tubkę
wykonaną z sączka wypełnioną substancją ekstrahowaną, od dołu podłącza się kolbę z rozpuszczalnikiem
wymywającym (eluentem), a od góry chłodnicę zapewniającą zawracanie rozpuszczalnika. W czasie procesu
eluent zapełnia komorę ekstrakcyjną (ustala się równowaga ekstrakcyjna). Po zapełnieniu następuje przelanie i
znów napełnianie; w ten sposób substancja ekstrahowana zostaje przemieszczona do kolby z eluentem, a ten z
kolei zostaje odparowany i zawraca do komory ekstrakcyjnej.

background image

32

2.4.3 Sprzęt metalowy


Na pracowni laboratoryjnej wykorzystujemy dużą ilość sprzętu metalowego. Najczęściej są to metalowe łapy,
połączenia, stojaki które nie stwarzają większego zagrożenia. Operujemy także palnikami, które ze względu na
zastosowanie powinny być utrzymywane w dobrym stanie technicznym, a także pompkami próżniowymi.
W tej części czytelnik znajdzie opis najczęściej spotykanych elementów metalowych wyposażenia pracowni.

Palnik Bunsena

-palnik służy do ogrzewania i spalania substancji. Palnik Bunsena jest w swojej konstrukcji najmniejszym i
najprymitywniej skonstruowanym palnikiem. Składa się z kominka, od dołu zasilanego przez dyszę gazem, a
dopływ powietrza regulowany jest cylindrowatym kołnierzem nałożonym na kominek. Dopływ gazu
ograniczony jest kurkiem. W celu zapalenia palnika zamykamy dopływ powietrza, przystawiamy zapałkę lub
zapalniczkę i otwieramy dopływ gazu (płomień jest kopcący – niecałkowite spalanie), następnie regulujemy
dopływ gazu do odpowiadającej nam wielkości płomienia, a na samym końcu regulujemy dopływ gazu tak, aby
płomień składał się z części redukującej (niebieska), przejściowej (czerwona) oraz utleniającej (blado niebieska
– posiadająca największą temperaturę). Z uwagi na fakt, iż w laboratorium chemicznym pracujemy często z
substancjami palnymi należy przestrzegać następujących zasad:

- nigdy

nie

należy ogrzewać substancji palnych za pomocą palnika gazowego

-

wszystkie operacje z użyciem palnika (otwartego ognia) można prowadzić po uprzednim upewnieniu się że
w bezpośrednim sąsiedztwie nikt nie pracuje z palnymi i lotnymi odczynnikami

- nie

należy pozostawiać zapalonego palnika bez kontroli, po pierwsze z powodu możliwości zgaśnięcia

płomienia, w następstwie czego dochodzi do ulatniania się gazu, po drugie ze względu na to, że płomień
palnika gazowego w jasno oświetlonym pomieszczeniu jest praktycznie niewidoczny, co sprzyja
wypadkom.


Palnik Teklu – palnik ten jest nieco większy od palnika Bunsena i można za jego pomocą uzyskiwać nieco
większe temperatury (do 900

°

C). Różni się także konstrukcją zasilania powietrzem – w palniku Teklu dokonuje

się regulacji za pomocą dużej płaskiej nakrętki osadzonej centralnie na gwincie wbudowanym w palnik.

Palnik Meckera


jest największym przedstawicielem stosowanych palników laboratoryjnych, a osiągana przez niego temperatura
dochodzi do 1200

°

C. Jego konstrukcja różni się od poprzednich tym, że zakończenie komina stanowi siatka

(stalowa lub niklowa) z jednej strony zapobiegająca przeskokowi płomienia do otworu zasilania powietrzem, z
drugiej zaś dzieli płomień na dziesiątki małych, stabilnych płomyczków o dobrych parametrach spalania gazu,
co zapewnia tak dużą temperaturę.



background image

33

Trójnóg


– trzy punkty w przestrzeni kartezjańskiej zawsze tworzą płaszczyznę, a ta, jak wiadomo, wyklucza kiwanie się
oraz inne niestabilne ruchy zagrażające naszemu szklanemu wyposażeniu. Zasada ta zapewne przyświecała
twórcom trójnoga stanowiącego podstawę płytki do ogrzewania. Pomimo, że nogi trójnoga zawsze wyznaczają
stabilną płaszczyznę, okrąg je trzymający może znajdować się pod kątem różnym od 0

°

w stosunku do

płaszczyzny stołu i należy o tym pamiętać, zanim zdecydujemy się we własnym zakresie wyginać nogi trójnoga.

Siatka azbestowa i płytka metalowa


– naczyń szklanych nigdy nie należy podgrzewać bezpośrednio palnikiem (wyjątek stanowią probówki które
podgrzewamy bezpośrednio, pamiętając aby nie grzać ich punktowo cały czas, tylko poruszając nimi w
płomieniu i raz po raz wyjmując je z niego), ponieważ szkło mające niską wartość współczynnika
rozszerzalności cieplnej, ogrzewane płomieniem, pęka. Jako medium rozpraszające w miarę równomiernie
ciepło po podstawach naczyń szklanych stosujemy siatki azbestowe (z przyczyn zdrowotnych unikane na
pracowniach) oraz płytki metalowe. Zaletą płytek azbestowych jest niewątpliwie lepszy i równomierniejszy
rozkład ciepła na jej powierzchni; płytki metalowe mają tę wadę, że podczas długotrwałego stosowania wyginają
się i stanowią niestabilne podłoże dla ogrzewanych naczyń (należy o tym pamiętać w czasie opuszczania
stanowiska pracy).

Stojaki i statywy

– stanowią sprzęt służący zamocowaniu całych zestawów laboratoryjnych; składają się z pręta metalowego (

10

– 12) przymocowanego do podstawy stalowej, na tyle ciężkiej aby zapewnić stabilność zmontowanych
zestawów.

Łapy, kółka


sprzętem metalowym mającym bezpośredni kontakt ze szkłem są łapy, służące mocowaniu kolb i

chłodnic oraz kółka, które utrzymują na odpowiedniej wysokości lejki czy rozdzielacze. Dokręcając śrubę łapy
należy mieć na uwadze wytrzymałość mechaniczną szkła, zamocowane kolba powinna dać się jeszcze w łapie
obracać, lecz nie powinna z niej wypadać. Mocując sprzęt należy także zaopatrzyć palce łapy w materiał
zabezpieczający przed bezpośrednim kontaktem metalu ze szkłem, zapobiegnie to powstawaniu zarysowań na
szkle oraz powstawaniu naprężeń termicznych.

background image

34

Łączniki


- łapy czy kółka należy oczywiście przymocować do statywów za pomocą łączników, zapewniających
sztywność i bezpieczeństwo połączenia. Łączniki zbudowane są z bloku metalowego posiadającego
odpowiednie wyżłobienia, w których umieszczone są śruby mocujące. Od stanu technicznego tych śrub zależy
bezpieczeństwo połączenia, a zatem należy zwracać uwagę, czy gwinty nie są zerwane (tzn. czy śruba się nie
kręci i nie zmienia położenia).

Szczypce


– szczypce laboratoryjne służą przenoszeniu elementów aparatury, tygli, parownic, których nie możemy
przenieść przez wzgląd na ich zbyt wysoką temperaturę lub ich np.: zanieczyszczenie.

Podnośniki


– służą umieszczaniu sprzętu grzewczego, odbieralników na zakładanej przez nas wysokości. Zasada działania
podnośnika opiera się na użyciu śruby o dwóch gwintach (lewym i prawym), która umieszczona w gwintach
zamocowanych na odpowiedniej konstrukcji platformach powoduje ich przemieszczanie.

Pompka wodna


– bardzo praktycznym w zastosowaniach urządzeniem metalowym na pracowniach jest pompka próżniowa,
której zasada działania opiera się na zasysaniu powietrza przez strumień wody (patrz rysunek). Istnieje również
szklana wersja pompki wodnej, jednak ze względu na jej niewielką trwałość o wiele częściej spotykamy się z jej
wersją metalową lub wykonaną z tworzywa sztucznego (pompka szklana jest za to stabilniejsza w działaniu).

background image

35

Ściskacze


– służą zaciskaniu profilu węża elastycznego i są stosowane między innymi na wylotach butli z wodą
destylowaną.

Butla stalowa na sprężone gazy


– stosuje się do przechowanie zgromadzonego gazu pod dużym ciśnieniem. Na zawór butli zakłada się reduktory
mające za zadanie opróżnianie butli z założonym ciśnieniem i prędkością. Nie należy samodzielnie manipulować
przy butlach ze sprężonymi gazami.

background image

36

2.4.4 Sprzęt elektryczny

2.4.4.1 Ogólne zasady bezpiecznej pracy na stanowiskach z prądem
elektrycznym


Wszelkie urządzenia elektryczne załączać do źródła prądu dopiero po zmontowaniu i połączeniu wszystkich
części połączeń (transformatory i odbiorniki prądu: czasze grzejne, mieszadła itp.).
Rozłączanie zestawów, w których wykorzystujemy prąd elektryczny rozpoczynać od odłączenia źródła zasilania
prądem.
Przy stosowaniu napięcia sieciowego (220V) w obwodach prądu przemiennego:

nie dotykać nie izolowanych części obwodu elektrycznego;

wystrzegać się zawilgocenia elementów sprzętu elektrycznego;

nie stosować uszkodzonych przewodów elektrycznych, zwrócić uwagę na stan wtyczek i kontaktów.

W przypadku porażenia prądem:

przerwać dopływ prądu;

w przypadku ustania oddechu zastosować pierwszą pomoc, polegającą na stosowaniu sztucznego
oddychania, aż do przybycia pomocy lekarskiej.

Największe niebezpieczeństwo podczas porażenia prądem elektrycznym tkwi w fakcie skurczowego działania
prądu elektrycznego na mięśnie. Szczególnie niebezpieczne jest chwytanie otwartą dłonią, gdyż podczas
porażenia nie istnieje możliwość otwarcia dłoni i oderwania się od źródła porażenia.
Zalanie instalacji elektrycznej - niejednokrotnie zdarza się rozchlapywanie wody czy innych rozpuszczalników
w momencie uszkodzenia aparatury laboratoryjnej lub rozłączenia przewodów zasilających chłodzące elementy
aparatury, wtedy też istnieje możliwość zalania urządzeń elektrycznych, przewodów, tablicy prądu. W
przypadku zalania, czy zauważenia cieczy wokół urządzeń elektrycznych pod żadnym pozorem nie wolno ich
dotykać. Należy zorientować się, w jakim miejscu znajdują się najbliższe wtyczki, kontakty wyłączniki i odciąć
zasilanie upewniwszy się, że nie są zawilgocone. Po odcięciu źródła zasilania prądem, należy osuszyć
urządzenia elektryczne i po upewnieniu się, że nie stanowią zagrożenia można ponownie je stosować. Takie
urządzenia jak czasze grzejne z wnęką azbestową czy transformatory należy pozostawić do osuszenia na parę
dni, gdyż ich samodzielne osuszenie nie jest możliwe.

2.4.4.2 Ważniejszy sprzęt elektryczny stosowany w laboratorium


Czasze grzejne i piecyki elektryczne

piecyk elektryczny


- są jednym z najczęściej wykorzystywanych urządzeń elektrycznych na pracowni chemicznej. W pracy z nimi
należy zawsze pamiętać, że podczas korzystania mają one temperaturę mogącą powodować groźne poparzenia
skóry. Urządzenia te powinny być zawsze ustawiane w taki sposób, aby manipulacje wokół nich wykluczały ich
osuniecie, samoistne przemieszczenie, czy spadanie i zalanie. Naczynia stawiane na czaszach i piecykach nie
mogą być zawilgocone w miejscu stykania szkła z metalem, czy azbestem, ponieważ odparowująca woda obniża
punktowo temperaturę szkła (szkło jest złym przewodnikiem energii cieplnej), a różnica temperatur na
powierzchni może spowodować jego pękniecie i zalanie urządzenia elektrycznego. W momencie zalania czaszy
grzejnej należy bezzwłocznie odciąć źródło zasilania prądem poprzez wyjęcie wtyczki z kontaktu. Jeżeli istnieje
jednak jakiekolwiek ryzyko, że wtyczka mogła ulec zalaniu lub zawilgoceniu, należy odciąć źródło zasilania
poprzez wyłączenie prądu wyłącznikiem na tablicy zasilającej.

Transformatory - urządzenia te służą do redukcji napięcia podawanego na odbiornik prądu. Zagrożenia
wynikające z ich korzystania, to przede wszystkim zalanie transformatorów cieczą i zniszczone izolatory
transformatora powodujące przebicia prądu elektrycznego. Należy zwrócić uwagę przy korzystaniu z nich na
stan kontaktu oraz wtyczki i na fakt, czy obudowa ich nie nosi śladów zalania.

background image

37

Mieszadło magnetyczne - urządzenie to składa się z rotora magnetycznego, który w czasie obracania wywołuje
wirowanie elementu magnetycznego umieszczanego w naczyniu reakcyjnym. Stosowane mieszadła
magnetyczne są często zintegrowane z urządzeniem grzejnym. Przy korzystaniu z mieszadeł należy zwrócić
uwagę, czy wszystkie przyciski i pokrętła są na swoim miejscu. Mieszadła wyposażone w urządzenia grzejne
mogą być przyczyną poparzeń.

Mieszadło mechaniczne


- w skład tego urządzenia wchodzi silnik połączony z wrzecionem mocującym mieszadło. Połączenie miedzy
wrzecionem a mieszadłem może być realizowane na dwa sposoby: bezpośrednie połączenie "na sztywno" lub
poprzez elastyczne przewód. W pracy z mieszadłem mechanicznym nie należy stosować zbyt dużych prędkości
rotora, gdyż niewielkie odchylenia od osi mieszadła mogą spowodować jego odkształcenie lub złamanie w
przypadku mieszadeł szklanych i rozpryskiwanie się szkła (oraz, w konsekwencji, obrażenia ciała).

Pistolet do suszenia - w skład tego zestawu szklanego wchodzi urządzenie podgrzewające rozpuszczalnik
organiczny do wrzenia. Zestawy współczesne posiadają kolbę z wtopioną w szkło spiralą grzejną. Podczas pracy
z tym zestawem należy pilnować, aby wrzenie cieczy nie było zbyt intensywne oraz by rozpuszczalnik nie
osiągnął zbyt niskiego poziomu, co mogło by grozić przepaleniem spirali, pęknięciem jej szklanej ochrony, a w
konsekwencji zniszczeniem sprzętu. Temperatura suszenia jest determinowana przez temperaturę wrzenia
rozpuszczalnika.

Suszarka - to urządzeni grzewcze służy do utrzymywania temperatur w zakresie ~30 - ~250

°

C. Z uwagi, że

przeznaczeniem suszarki jest pozbywanie się śladów wody i innych rozpuszczalników z preparatów, czy
suszenie naczyń szklanych i porcelanowych, należy pamiętać, że niektóre łatwo lotne rozpuszczalniki mogą
spowodować eksplozję tegoż urządzenia. Do suszarki nie należy wkładać papieru (chyba, że temperatura nie
przekracza 80

°

C - przekroczenie tej temperatury powoduje rozkład celulozy) i korków wykonanych z tworzyw

sztucznych o niskich temperaturach mięknienia. W pracy z suszarką należy pamiętać, że urządzenie to pracuje w
dość szerokim zakresie temperatur i może być także przyczyną poparzeń termicznych.

Piec - piec elektryczny jest urządzeniem w którym utrzymujemy wysokie temperatury (w stosowanych
najczęściej dochodzą one do 1500

°

C). Podstawowym zagrożeniem ze strony tych urządzeń są poparzenia

termiczne, gdyż w tak wysokich temperaturach zbliżanie rąk do okna pieca powoduje szybkie ich nagrzewanie,
podobnie zbliżenie twarzy może spowodować uszkodzenie termiczne oczu czy skóry. Podczas wkładania
wszelkich elementów szklanych lub porcelanowych należy używać rękawic ochronnych i specjalnych szczypiec
(nie gumowych lecz wykonanych ze skóry (rękawice spawalnicze), czy z grubego materiału (rękawice robocze)
lub azbestu). Należy zwrócić uwagę, by wszelkie naczynia porcelanowe - łopatki, tygle, rynienki porcelanowe,
szklane oraz substancje przed włożeniem do pieca były suche, tzn. wysuszone wstępnie w suszarce pozbawione
wilgoci.

Łaźnia wodna – urządzenie to stwarza wysokie niebezpieczeństwo, gdyż w komorze wypełnionej cieczą
umieszczone są grzałki i czujniki temperatury, a całość jest w obudowie zawierającej instalacje termostatującą,
istnieje zatem ryzyko kontaktu cieczy z instalacją. Przy pracy z tym urządzeniem, należy zwrócić uwagę na to,
czy z łaźni nie wycieka ciecz oraz czy pokrętła i wyłączniki nie są zalane.





background image

38

Wirówka - urządzenie to posiada rotor o regulowanej szybkości obrotów. Współczesne wirówki posiadają
zabezpieczenia przed zalaniem cieczą oraz zabezpieczenie przed otwarciem trakcie pracy, natomiast starsze typy
wirówek w trakcie pracy których można otwierać klapę komory wirowania, stwarzają niebezpieczeństwo
mechanicznego uszkodzenia ciała. Zakazane jest zatrzymywanie ręką lub jakimkolwiek przedmiotami rotora -
rotor po odłączeniu od źródła zasilania musi zatrzymać się sam. Należy zadbać o równomierne rozłożenie
obciążenia wokół osi obrotu.

Wyparka próżniowa - jest to jedno z urządzeń elektrycznych w skład którego wchodzi także instalacja wodna.
W pracy z tym urządzeniem, należy zwracać uwagę na to, by podłączenie wyparki do źródła prądu odbywało się
w izolacji od wody czy pary wodnej.

Tablica prądu - składa się z gniazd elektrycznych, gniazd bezpiecznikowych, wyłącznika prądu, licznika
poboru mocy. Nie należy manipulować przy tablicy prądu samodzielnie poza załączaniem i wyłączaniem prądu;
niedozwolona jest również samodzielna naprawa bezpieczników. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, by w
czasie wykonywania doświadczenia ciecze nie wypryskiwały na tablice oraz na to, by wyloty wytwornic pary
wodnej nie były skierowane w ich kierunku (jest to jedno z potencjalnych źródeł zawilgocenia urządzeń
elektrycznych).

Przewody zasilające i przesyłające prąd - należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy przewód elektryczny
nie jest przetarty, przegrzany oraz czy nie wystają z niego żadne metalowe druciki wchodzące w jego skład.
Gniazda prądu i wtyczki przed załączeniem powinny zostać sprawdzone, czy nie są zawilgocone, pęknięte lub
uszkodzone.

background image

39

2.4.5 Sprzęt porcelanowy


Lejek sitowy (Buchnera) – jest przeznaczony do sączenia pod próżnią. Posiada przestrzeń zakończoną dnem
dziurkowanym. Na to dno kładziemy dopasowany sączek przylegający szczelnie i dopiero wtedy umiejscawiamy
go na kolbie ssawkowej i dokonujemy sączenia.

Łopatki


– ten sprzęt porcelanowy służy do nabierania substancji ze słoików oraz przenoszenia ich do naczyń
docelowych.

Moździerz z tłuczkiem

służy do rozdrabniania niewielkich ilości substancji. W moździerzu uciera się za pomocą tłuczka. Należy
pamiętać jednak, że nie wszystkie substancje są odporne na ucieranie i mogą rozkładać się wybuchowo.

Parownica


jak sama nazwa wskazuje, naczynie to służy do odparowywania rozpuszczalników (ze względu na fakt, iż
parownice ogrzewa się za pomocą palnika, nie wolno odparowywać w niej rozpuszczalników palnych).

Tygiel


– służy do długotrwałej termicznej obróbki termicznej substancji w piecach, w których temperatura może
dochodzić do 2000

°

C (w zależności od materiału z jakiego wykonany jest tygiel). W pracy z tyglem należy

pamiętać, że nie należy wkładać wilgotnego tygla do gorącego pieca, a substancje w nim się znajdujące powinny
być wstępnie osuszone w temperaturze około 120

°

C w celu pozbycia się wody nie związanej chemicznie

(wilgotne tygle zawsze pękają). Przy wkładaniu i wyjmowaniu tygla z pieca należy używać długich szczypiec
przeznaczonych do obsługi pieca (korzystanie z krótkich grozi oparzeniem termicznych – przy temperaturach
jakie utrzymujemy w piecach materiał jego ścian emitują promieniowanie podczerwone o natężeniu które jest
przyczyną odczuwanych zmian ciepła).

background image

40

Trójkąt do tygli


– prażenie niewielkich ilości substancji w stosunkowo krótkim czasie można dokonać korzystając z palnika
laboratoryjnego. Na trójnóg kładziemy wówczas trójkąt do osadzania tygli. Po prażeniu należy odczekać, aż
trójkąt wystygnie i nie należy go zdejmować chwytając za metalowy drut, gdyż jest on nagrzany (metale dobrze
przewodzą ciepło).


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
lab2 7 id 259265 Nieznany
Bhp w gornictwie id 84532 Nieznany (2)
bd lab2 id 81995 Nieznany (2)
JPPO Lab2 id 228821 Nieznany
AKiSO lab2 id 53766 Nieznany
lab2 9 id 259271 Nieznany
BHP ogolne id 84475 Nieznany
bsi lab2 id 93526 Nieznany
BHP i lab1 id 84431 Nieznany (2)
PAiRAII Instr 2007 lab2 id 3455 Nieznany
Protokol Siko Lab2 id 402771 Nieznany
lab2(1) 4 id 259343 Nieznany
BHP Wyklad 8 id 84585 Nieznany (2)
lab2 8 id 259268 Nieznany
BHP odpowiedzi id 84474 Nieznany (2)
Instrukcja Lab2 id 216873 Nieznany
kap lab2 id 231164 Nieznany
lab2 1 id 259287 Nieznany

więcej podobnych podstron