Życie chce być kawiarnią…

Po co naprawdę żyjemy?

Na to – próbuje – odpowiedzieć każde z nas,

I odpowiadamy na to, tak jak umiemy,

I tak, jak nauka pokieruje nas.

A tak naprawdę pojawiamy się po to,

By z motylami – na łące – spędzać czas,

By – zamiast – budować na przykład „Kioto”,

Biec obok saren – przez cienisty las…

By we włosy kwiaty wpinać – choćby dla samego cienia,

By grać i śpiewać hymn słońcu – za każdy dzień istnienia,

I nie robić z życia ni głazu, ni kamienia,

Bo ono jest zwiewne i ciekawe,

Trzeba je tylko sączyć i smakować – jak w kawiarni kawę…

I trzeba żyć – jak w kawiarni,

Bo życie lubi to, i chce…

A wszystko, wszystko inne,

Dla niego jest na – nie !!!

I. Iwańska

Warszawa 2015-02-15