Analiza finansowa banków

ANALIZA I RATING SEKTORA FINANSOWEGO

dr A. Ostalecka

Cele oceny działalności banku



Celem oceny działalności banku jest diagnoza stanu

obecnego w połączeniu z określeniem zmian, jakie

zaszły w przeszłości, a także stwierdzeniem, jak może

kształtować się sytuacja banku w przyszłości i jakie

czynniki mogą na nią wpłynąć.



Jeżeli ograniczylibyśmy zakres analizy tylko do

przeszłości, to wnioski wyciągane na tej podstawie

mogłyby nie ukazywać pełni problemu. Dopiero

włączenie elementu prognozy pozwala na

całościowy ogląd sytuacji banku.

Cele oceny działalności banku

Jeżeli oceniamy bank „z zewnątrz”, to celem analizy

może być:



ocena banku jako depozytariusza,



ocena banku jako podmiotu współpracującego np.

przy tworzeniu konsorcjów bankowych,



ocena opłacalności zakupu akcji do portfela
inwestycyjnego, w tym kupna akcji nowej emisji,



wycena wartości banku, w którym zamierzamy

nabyć pakiet kontrolny bądź planujemy jego

przejęcie,



ocena konkurentów i ich pozycji na rynku.

Ocena banku „z zewnątrz”



Jeżeli dokonuje się oceny banku jako depozytariusza,

to istotne jest określenie, czy istnieje pewność zwrotu

środków w nim złożonych. Można stopniować zaufanie

do bezpieczeństwa banku w zależności od terminu

składanej lokaty. Należy podkreślić, że nie wszyscy

deponenci dokonują analizy kondycji banku-

depozytariusza, zwłaszcza, jeżeli kwota składanego

depozytu mieści się w limicie gwarancji BFG (tj.

100.000 euro). Zazwyczaj odnosi się to do deponentów
instytucjonalnych, w tym innych banków.

Ocena banku „z zewnątrz”



Współpraca między bankami może przybierać różne formy.

Jedną z nich jest tworzenie konsorcjów bankowych. Przy

organizacji konsorcjum ważną rolę odgrywają liderzy, którymi

zazwyczaj są renomowane banki.



Bank-lider dobierając uczestników konsorcjum, powinien znać
ich wiarygodność, aby ocenić, czy przedsięwzięcie ma szansę

powodzenia. Potencjalni uczestnicy konsorcjum mogą również

badać standing lidera, aby ocenić jego rzetelność. Za podmiot

współpracujący można uznać również bank korespondencki.



Istotne jest jego bezpieczeństwo i wiarygodność, ponieważ

rozliczenia międzybankowe opiewają na bardzo wysokie
kwoty.

Ocena banku „z zewnątrz”



W przypadku analizy opłacalności zakupu akcji do
portfela inwestycyjnego ważna jest ocena zdolności
banku do generowania zysku, tworzenia strumieni

pieniężnych oraz powiększania majątku w celu

optymalizacji wartości firmy dla akcjonariusza. Celem
jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, ile mogą być

warte akcje w określonym horyzoncie czasowym.

Ocena banku „z zewnątrz”



analiza opłacalności zakupu akcji do portfela
inwestycyjnego – c.d.



Przy wycenie wartości akcji zastosowanie znajduje
analiza fundamentalna, która pozwala ocenić solidność

„fundamentów" danej spółki i możliwości jej dalszego

rozwoju. Wśród instrumentów służących analizie

opłacalności zakupu akcji do portfela znajduje się także
analiza techniczna. Jest ona pomocna zarówno w

przypadku inwestycji długo-, jak i krótkookresowych. W

przypadku obu rodzajów inwestycji daje ona wskazania,

kiedy wystąpi dobry moment do zakupu i sprzedaży
waloru.

Ocena banku „z zewnątrz”



Wycena wartości banku, w którym zamierza się nabyć

pakiet kontrolny bądź planuje przejęcie, ma na celu

określenie, ile maksymalnie można zapłacić za jedną akcję,

aby cena była adekwatna do posiadanego przez bank majątku,

zobowiązań oraz potencjału rynkowego. Pomocna jest przy
tym analiza fundamentalna, aczkolwiek nie tylko ona

pozwala określić, jaka jest rzeczywista wartość banku.
Istotnym czynnikiem jest posiadanie przez wyceniany bank

np. sieci placówek albo udziału w określonym segmencie

rynku, co zwiększa jego wartość, jeżeli bank planujący

przejęcie tego nie posiada.

Ocena banku „z zewnątrz”



Ostatni z wymienionych wyżej celów

przeprowadzania oceny standingu banku wiąże się z

oceną konkurentów i ich pozycji na rynku. Analiza

konkurentów umożliwia określenie różnic w

poziomie konkurencyjności między danym bankiem a

pozostałymi, a także zbadanie udziału

poszczególnych banków w rynku i zmian ich pozycji
w jego segmentach.



Oprócz banków, badanie konkurencyjności i udziału

w rynku może obejmować inne podmioty działające

na rynku finansowym i świadczące usługi w tym
zakresie (towarzystwa ubezpieczeniowe, fundusze
inwestycyjne itp.).

Ocena własnego banku

W przypadku oceny działalności „własnego" banku, cele

analizy można określić następująco:



okresowa ocena wyników banku i poszczególnych sfer jego

aktywności,



ustalanie cen produktów bankowych,



ocena wpływu zmian w otoczeniu na kondycję banku,



ocena wpływu zmian w samym banku na jego sytuację,



wyjaśnienie przyczyn odchyleń wielkości wykonanych od
ustalonych w planie finansowym,



diagnoza sytuacji banku przed przygotowaniem planów
strategicznych, taktycznych i operacyjnych.

Ocena własnego banku



Okresowa ocena wyników działalności banku i

poszczególnych sfer jego aktywności powinna

umożliwić szczegółowe określenie stopnia

efektywności i bezpieczeństwa poszczególnych sfer

działalności banku.



Ocena ta stanowi podstawę decyzyjną do wyznaczenia

kierunków rozwoju i umożliwia wprowadzenie
ewentualnych działań korygujących w poszczególnych

sferach. Z okresową oceną działalności wiąże się

również ustalanie cen produktów bankowych oraz

wyjaśnianie przyczyn odchyleń, które wystąpiły w
planie finansowym.

Ocena własnego banku

Ceny produktów bankowych są jednym z

czynników wpływających na osiąganą przez

bank efektywność.

Decydenci bankowi dokonując okresowych ocen

działalności banku oraz uwzględniając

uwarunkowania rynkowe, ustalają politykę w

zakresie kształtowania cen produktów
odsetkowych, jakie bank oferuje (np. kredyty,
depozyty) oraz produktów nieodsetkowych (np.
polecenie przelewu, potwierdzenie czeku).

Ocena własnego banku

Ceny produktów bankowych – c.d.

Zmiana ceny produktu jest determinowana głównie przez:

-

niesatysfakcjonujące wyniki osiągane na transakcjach danym
produktem,

-

zmianę cen przez konkurentów lub chęć zaoferowania

bardziej korzystnych warunków niż konkurencja oraz

-

zmianę stóp procentowych przez bank centralny.

Ustalanie cen produktów bankowych należy uznać za bardzo

ważny element oceny działalności banku, gdyż z jednej

strony poziom cen wiąże się z bieżącą kondycją banku oraz

jego pozycją na rynku, z drugiej zaś - wpływa na wyniki

osiągane przezeń w przyszłości.

Ocena własnego banku

Ocena wpływu zmian w otoczeniu banku na jego sytuację

odnosi się do badania wpływu szeregu czynników

zewnętrznych. Wśród czynników zewnętrznych należy

wymienić:

-

przede wszystkim zmianę stóp procentowych banku

centralnego oraz zmianę cen produktów przez banki-

konkurentów,

-

a także wiele innych czynników, takich jak: zmianę stóp i
zasad odprowadzania oraz utrzymywania rezerwy

obowiązkowej, zmianę stóp i zasad podatkowych, zmianę

kierunków polityki gospodarczej kraju (co wpływa m.in. na

stabilność waluty krajowej i poziom inflacji), wystąpienie

zjawisk kryzysowych w wybranych gałęziach gospodarki bądź

też w gospodarce danego kraju albo zagranicą, wreszcie

załamanie na rynkach finansowych.

Ocena własnego banku

Ocena wpływu zmian w otoczeniu banku na jego

sytuację – c.d.

Jeżeli któreś z tych zjawisk się pojawi, to celowe jest

przeprowadzenie oceny jego wpływu na sytuację banku
i podjęcie działań, które zminimalizowałyby
niekorzystne tendencje. Należy zaznaczyć, że bank nie
ma żadnego wpływu na wystąpienie tych czynników -
jest jedynie odbiorcą skutków, jakie wywołują.

Ocena własnego banku

Analiza wpływu zmian zaistniałych w samym banku pozwala

ocenić, czy spełnione zostały cele przyświecające

wprowadzaniu w banku określonych zmian, np. nowej

struktury organizacyjnej, polityki „oszczędnościowej” czy też

rozbudowa kanałów dystrybucji.

Przy reorganizacji banku zakłada się osiągnięcie pewnych efektów

finansowych. Z tego względu bank okresowo powinien

dokonywać oceny skuteczności przeprowadzonych procesów.

Może okazać się, że np. rozbudowa kanałów dystrybucji - już

po upływie zakładanego okresu nieefektywności - nie przynosi

oczekiwanych wyników. Wnioski wynikające z oceny

powinny stanowić podstawę do podjęcia działań

umożliwiających eliminację niekorzystnych zjawisk.

Ocena własnego banku

Konieczność wyjaśniania przyczyn odchyleń wielkości

wykonanych od planowanych wynika z założeń planu

finansowego banku. Wyznacza on „miejsce”, w którym

bank powinien się znaleźć w określonym czasie a także

„miejsca” pośrednie, w jakich powinien być przed

osiągnięciem celu. Jeżeli ich analiza wskazuje na

położenie banku odbiegające od stanu pożądanego, to

dalsza ocena powinna dać odpowiedź na pytanie, co

wpłynęło na osiągnięcie innych wyników niż zakładano.

Czynniki, które to sprawiły można przyporządkować do

dwóch głównych grup: czynników zewnętrznych i

wewnętrznych.

Ocena własnego banku

Konieczność wyjaśniania przyczyn odchyleń wielkości

wykonanych od planowanych – c.d.

Przy sporządzaniu planu finansowego bank przyjmuje określone

założenia, uwzględniając poziom wybranych parametrów

zewnętrznych (np. stóp rezerwy obowiązkowej, inflacji, kursu

walutowego), a także wewnętrznych, takich jak: przyrost akcji
kredytowej czy bazy depozytowej, poziom utworzonych rezerw

na aktywa ryzykowne oraz kosztów działania.

Jeżeli któreś z założeń nie sprawdzi się, to powstanie odchylenie

wykonania od wielkości planowanej. Oczywiście niewypełnienie

któregoś z założeń wydaje się bardzo prawdopodobne. W
przypadku powstania odchylenia zadaniem analityka jest

wskazanie przyczyn i podział odchyleń na te, które są efektem

zmiany albo parametrów zewnętrznych, albo wewnętrznych.

Ocena własnego banku

Ostatni z wymienionych celów dokonywania oceny

kondycji „własnego” banku to diagnoza sytuacji

przed przygotowaniem planów strategicznych,
taktycznych i operacyjnych.

Punktem wyjścia w procesie planowania jest określenie

pozycji i sytuacji wyjściowej banku. Pozwala to na

stwierdzenie, jakie zasoby i działania są potrzebne,

aby bank znalazł się w miejscu, które jego

kierownictwo uznało za docelowe.

Ocena własnego banku

Tak więc, w przypadku dokonywania oceny banku

zarówno „z zewnątrz”, jak i „własnego”

skupiamy się na dwóch głównych aspektach

jego działalności: efektywności i

bezpieczeństwie. To, do którego z nich będzie

przywiązywana większa waga, zależy od

szczegółowo określonego celu oceny

działalności banku.

Metody analizy działalności banku



Analiza szybka



Analiza wstępna, w tym:



analiza pozioma (dynamiki),



analiza pionowa (struktury),



Analiza wskaźnikowa



Dekompozycja wskaźników finansowych

Analiza szybka

Przed dokonaniem analizy wstępnej sprawozdań

finansowych dobrze jest przeprowadzić tzw.

analizę szybką.

Pozwala ona na pierwsze - bardzo ogólne - spojrzenie

na bank. W niektórych przypadkach jednak jest

podstawą do podjęcia decyzji, np. o ulokowaniu

środków w banku zagranicznym o dobrym ratingu.

Analiza szybka

Zwraca się w niej uwagę na kilka podstawowych elementów:



rating: ocenę wystawioną przez agencję dokonującą analizy i

oceny standingu różnych podmiotów działających na rynku;



sumę bilansową: chodzi głównie o określenie, czy bank jest

duży czy nie - jeżeli jest duży można uwzględniać doktrynę

„zbyt duży, żeby upaść" (TBTF);



kapitał własny: poziom kapitału świadczy o zdolności do

absorbowania strat, a także pośrednio o wielkości i potencjale
banku;



wynik finansowy: daje pierwszy sygnał o tym czy działalność

banku jest efektywna, czy też przynosi straty;



doświadczenia: odnoszą się do dotychczasowej współpracy np.

z bankami podobnymi do danego bądź nawet z nim samym.

Analiza pozioma



Analiza wstępna składa się natomiast z analizy poziomej
i pionowej.



Analiza pozioma, zwana inaczej analizą dynamiki, jest

jednym z prostszych instrumentów służących ocenie

banku. Bada ona zmiany zachodzące w określonych

wielkościach finansowych na przestrzeni czasu, a
konkretnie szacuje, o ile wzrosła lub obniżyła się wartość
wybranej pozycji. Pierwszym krokiem w analizie

dynamiki jest ustalenie, jakie pozycje będą podlegały

badaniu, następnym zaś jest określenie bazy odniesienia,

tzn. okresu, do którego będziemy porównywać sytuację w
okresie badanym.

Analiza pozioma



Okres bazowy (baza odniesienia) może mieć albo

charakter stały, tj. odnosimy wartości z różnych

okresów badania do jednego wybranego, albo
ruchomy, wówczas odnosimy wartości z

poszczególnych okresów do okresu poprzedniego.

Wnioski wypływające z analizy poziomej mają charakter

ogólny i odnoszą się do oceny, czy bank rozwijał się

– mówi o tym głównie dynamika sumy bilansowej,

należności i depozytów, wyniku finansowego – oraz

czy poprawiał swoją kondycję – odnosi się to głównie

do porównania dynamiki przychodów i kosztów, w

tym kosztów działania.

Analiza pozioma

Baza odniesienia o charakterze stałym:

Baza odniesienia o charakterze ruchomym:

Dynamika wybranej pozycji =

wart. poz. w roku bież. – wart. poz. w roku bazowym (2000 r.)

x100%

wart. poz. w roku bazowym (2000 r.)

Dynamika wybranej pozycji =

wart. poz. w roku bieżącym – wart. poz.w roku poprzed.

x100%

wart. poz.w roku poprzed.

Analiza pionowa



Analiza pionowa, zwana analizą struktury umożliwia
zidentyfikowanie wielkości finansowych najbardziej
rzutujących na sytuację banku. Jej stosowanie sprowadza się do
szacowania udziału poszczególnych pozycji w wielkości
głównej, np. poszczególnych pozycji bilansu w sumie
bilansowej czy poszczególnych rodzajów kosztów w kosztach
ogółem.



Formułę obliczania wskaźników struktury można zapisać
następująco:

udział wybranej pozycji =

wartość wybranej pozycji

x100%

wartość odniesienia np. suma bilansowa

Analiza wskaźnikowa



Wielkości absolutne zaczerpnięte ze sprawozdań

finansowych banku dają bardzo ogólną orientację o jego

kondycji finansowej. Ocena działalności banku wymaga

analizy jego podstawowych sprawozdań finansowych oraz

stworzenia i interpretacji odpowiednich wskaźników

identyfikujących kluczowe obszary działalności banku.



Wskaźniki są bardzo użytecznymi narzędziami, głównie

dzięki temu, że bez trudu streszczają dane w formie łatwej do

zrozumienia, interpretowania i porównywania. Aby jednak

dostarczały one wartościowych informacji dotyczących

analizowanego obszaru działalności banku muszą mieć punkt
odniesienia tzn. muszą być porównane z jakimś wzorcem.

Analiza wskaźnikowa

W praktyce, wykorzystywane są cztery rodzaje

standardów:



właściwy wskaźnik osiągnięty w banku w okresie
poprzedzającym,



wskaźnik zaplanowany na dany okres,



właściwe wskaźniki konkurencyjnych banków,



właściwy wskaźnik wyrażający wielkość
przeciętną charakterystyczną dla branży
bankowej jako całości.

Analiza wskaźnikowa

Liczba wskaźników, które mogą być stosowane do oceny

sytuacji finansowej banku jest bardzo duża. Dokonując

takiej oceny należy jednak pamiętać, że użycie zbyt

dużej ich liczby może spowodować „rozmycie się”

obrazu banku i trudności w formułowaniu wniosków.

Dlatego też kierując się względami czytelności informacji

oraz uwzględniając fakt pokrywania się zakresu

niektórych wskaźników, celowo ogranicza się ich zestaw

do niezbędnego minimum. Dzięki temu uzyskuje się

większą zwartość informacyjną.

Analiza wskaźnikowa

Generalnie ogół wskaźników możemy podzielić na cztery

podstawowe grupy:



wskaźniki efektywności (rentowności) – określające, na ile

efektywna ekonomicznie jest działalność banku,



wskaźniki wypłacalności i płynności (bezpieczeństwa) –

określające, czy bank jest wypłacalny i czy jest w stanie

regulować swoje zobowiązania w terminie,



wskaźniki jakości aktywów – mierzące, w jakim stopniu

posiadane przez bank aktywa są bezpieczne,



wskaźniki giełdowe – ukazujące, jak dany bank jest oceniany

na rynku kapitałowym,

Wybór grupy i poszczególnych rodzajów wskaźników jest

uzależniony od celu analizy i podmiotów, na potrzeby

których taka analiza jest przeprowadzana.

Analiza wskaźnikowa

Najczęściej wykorzystywanymi wskaźnikami w analizie kondycji
finansowej banków są:



stopa zwrotu z działalności podstawowej,



stopa zysku brutto,



stopa zysku netto,



marża odsetkowa,



stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE),



stopa zwrotu z aktywów (ROA),



cena do zysku (P/E),



cena do wartości księgowej (P/BV),



współczynnik wypłacalności.

Miary takie jak: ROE, ROA, P/E i P/BV są wyznaczane tak samo jak dla
wszystkich innych spółek. Pozostałe wymagają odrębnego zdefiniowania.

Analiza wskaźnikowa



Stopa zwrotu z działalności podstawowej:

stopa zwrotu z działalności

podstawowej =

wynik na działalności bankowej

koszty

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Analiza wskaźnikowa



Stopa zysku brutto:

stopa zysku brutto =

zysk brutto

koszty

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Analiza wskaźnikowa



Stopa zysku netto:

stopa zysku netto =

zysk netto

koszty

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Analiza wskaźnikowa



Marża odsetkowa

marża odsetkowa =

(przychody z tytułu odsetek – koszty odsetek) * 100%

średnia wartość aktywów

Główną pozycję przychodów stanowią otrzymywane przez bank

odsetki od udzielonych kredytów i posiadanych w innych bankach

lokat pieniężnych oraz od lokat w papierach wartościowych.

Jednocześnie decydującą pozycją kosztów działalności bankowej

są odsetki płacone wierzycielom z tytułu przyjętych lokat

pieniężnych oraz wyemitowanych własnych papierów dłużnych.

Interesujące jest zatem, jakie występują wzajemne relacje

pomiędzy skalą odsetek otrzymywanych i płaconych przez bank. Te

relacje pozwala nam zbadać wskaźnik marży odsetkowej.

Analiza wskaźnikowa



Marża odsetkowa – c.d.

przychody odsetkowe* 100%

średnia wartość aktywów

Licznik wskaźnika marży odsetkowej, a więc różnica pomiędzy

przychodami a kosztami z tytułu odsetek, stanowi dochód netto z

tytułu odsetek, czyli główne źródło dochodów banku. Sprowadza się to

do różnicy między oprocentowaniem aktywów a oprocentowaniem

pasywów. Zmniejszenie poziomu wskaźnika w stosunku do osiągniętego

w poprzednim okresie lub planowanego może być spowodowane wieloma

czynnikami. W celu dokładniejszej analizy zmian tego wskaźnika

pozwalającej określić wpływ przychodów i kosztów odsetkowych oblicza

się dwa odrębne wskaźniki:

koszty odsetkowe* 100%

średnia wartość aktywów

Analiza wskaźnikowa



Stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE):

stopa zwrotu z kapitału

własnego (ROE) =

zysk netto

kapitał własny

Wskaźnik ROE jest dobrym miernikiem określającym stopę

zwrotu z kapitału dla inwestorów oraz potencjalną zdolność

banku do powiększenia kapitału własnego. Zyskowność kapitału

własnego stanowi także punkt wyjścia przy podejmowaniu

decyzji o alokacji kapitału i rachunkach porównawczych

efektywności jego wykorzystania w alternatywnych

inwestycjach. Wskaźnik pokazuje jak efektywnie pracuje kapitał.

Informuje

o zysku wypracowanym ze 100 jednostek pieniężnych

zainwestowanego kapitału własnego

.

Analiza wskaźnikowa



Stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE):

Wysoka wartość wskaźnika świadczy o dobrej sytuacji

finansowej analizowanego podmiotu. Jest to również korzystny

sygnał dla inwestorów giełdowych i akcjonariuszy. Wyższa

efektywność kapitału własnego stwarza szanse wyższej

dywidendy i dalszego dynamicznego rozwoju podmiotu.

Wskaźnik ten uznawany jest za jeden z najważniejszych dla

inwestora giełdowego.

Dla wskaźników rentowności banków nie ma ustalonych

standardów, ale w okresie inflacji utrzymanie realnego wzrostu

kapitału własnego wymagałoby realizacji poziomu wskaźnika

odpowiednio wyższego od stopy inflacji.

Analiza wskaźnikowa



Stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE):

gdzie EM (dźwignia

finansowa) =

aktywa

średni stan kapitałów własnych

Przy ocenie poziomu ROE trzeba wziąć pod uwagę fakt, że wskaźnik ten jest

podatny na zniekształcenia pod wpływem dźwigni finansowej. Dlatego też

jego interpretacji należy dokonywać na podstawie następującej zależności:

ROE = ROA * EM

Znaczny udział dźwigni finansowej w ukształtowaniu poziomu ROE wskazuje

na ogół na jego doraźny wzrost. Równocześnie powoduje obniżenie

współczynnika wypłacalności, wzrastają bowiem aktywa, przy obniżaniu

udziału kapitału własnego w ich pokryciu.

Analiza wskaźnikowa



Stopa zwrotu z aktywów (ROA):

stopa zwrotu z aktywów

(ROA) =

zysk netto

aktywa ogółem

Wskaźnik ten jest głównym wskaźnikiem efektywności zarządzania.

Ukazuje on z jaką umiejętnością zarząd banku przetwarza aktywa instytucji

na dochody netto. Poziom wskaźnika ROA określa zatem, ile jednostek

pieniężnych zysku netto osiągnął bank ze 100 jednostek pieniężnych

zaangażowanych w aktywach. Inaczej ujmując jest to zysk przypadający na

jednostkę wartości majątku banku. Wskazuje on więc na potencjał

dochodowy banku (efektywność wykorzystania majątku), dlatego też im

wyższa wartość tego wskaźnika tym lepiej.

Analiza wskaźnikowa



Cena do zysku (P/E):

cena do zysku (P/E) =

cena rynkowa jednej akcji

zysk na jedną akcję

gdzie: zysk na jedną akcję = zysk netto / ilość wyemitowanych akcji.

Wskaźnik ten jest jednym z podstawowych wskaźników rynku kapitałowego.

Wskazuje on na to,

ile razy cena giełdowa akcji przekracza zysk przypadający na

jedną akcję

. Poziom tego wskaźnika świadczy o tym, czy akcje są „drogie” czy „tanie”.

Tak więc jego główne zadanie polega na przybliżonej ocenie celowości inwestowania

w akcje danej spółki. Wyjaśnia bowiem, ile trzeba wydatkować kapitału na zakup

akcji na jednostkę osiągniętego zysku.

Wartość wskaźnika dla danego banku należy odnieść do wartości średniej dla banków

notowanych na giełdzie albo do wartości średniej dla całego rynku. Teoretycznie im

niższa wartość współczynnika, tym lepiej, bowiem oznacza to, że większa wartość

zysku przypada na posiadane akcje. Ale wzrost wartości wskaźnika może informować,

że inwestorzy oczekują wyższych zysków w przyszłości i decydują się płacić więcej niż

poprzednio za dane akcje (tzn. za nabycie jednostki zysku). Taka tendencja występuje

przeważnie wówczas, gdy firma wykazuje rozwój i rosnące zyski i jednocześnie

umacniana jest jej solidność.

Analiza wskaźnikowa



Cena do wartości księgowej (P/BV):

cena do wartości księgowej netto

na jedną =

akcję (P/BV)

cena rynkowa jednej akcji

wartość księgowa na jedną akcję

Wskaźnik ten również pozwala określić, czy akcje są „drogie” czy „tanie”.

Wskazuje on na to, ile razy cena giełdowa przekracza (lub jest mniejsza)

wartość księgową przypadającą na jedną akcję.

Określa on więc rynkowe oszacowanie majątku spółki. Gdy majątek spółki

jest tak wykorzystywany, że w efekcie końcowym spółka przynosi zyski,

wówczas inwestorzy są skłonni zapłacić więcej za jej akcje.

Jeżeli P/BV spółki X wynosi 0,50 znaczy to, że jedną złotówkę jej majątku

można kupić za 50 gr. W przypadku, gdy P/BV >1, rynek wycenia akcję

wyżej niż wynosi wartość księgowa. Gdy P/BV < 1 oznacza to, że cena

rynkowa akcji jest na niższym poziomie niż jej wartość księgowa. W praktyce

niska wartość wskaźnika oznacza z reguły, ze spółka osiąga małe zyski

bieżące i jej majątek nie jest w pełni wykorzystywany.

Analiza wskaźnikowa



Współczynnik wypłacalności

współczynnik wypłacalności =

fundusze własne netto

ważone ryzykiem aktywa i pozycje pozabilansowe

Współczynnik wypłacalności podlega co miesięcznej kontroli przez nadzór bankowy –

banki mają obowiązek przesyłania informacji o kształtowaniu się współczynnika w

ciągu 15 dni kalendarzowych po miesiącu sprawozdawczym.

Współczynnik wypłacalności jest jedynym wskaźnikiem, w stosunku do którego

określono poziom minimalny w regulacjach ostrożnościowych wynoszący 8%.

Współczynnik ten określa stopień zabezpieczenia (pokrycia) aktywów i zobowiązań

pozabilansowych funduszami własnymi banku. Im wyższy poziom tego wskaźnika,

tym – teoretycznie – bank wykazuje większe bezpieczeństwo. Należy jednak pamiętać

o tym, że zbyt wysoki poziom współczynnika wypłacalności świadczy o mniejszej

zdolności do wypracowania wysokiej efektywności, co w dłuższej perspektywie

wpływa niekorzystnie na sytuację banku i obniża jego rentowność. Praktyka bankowa

wskazuje, że maksymalna wartość współczynnika wypłacalności nie powinna być

wyższa niż 18%.