Naci  Bolek str.-295 -296
Życie  to melodia poczęta w niebiosach.
Gdy radością spływa, drga w dziecięcych głosach
Śmieje się kaskadą srebrzystych w krąg dz
więków,
Serdecznie z ufnością, beztrosko, bez lęku.
Gdy upojeń kruże do ust naszych niesie,
Brzmią w niej słodkie trele miłosnych uniesień,
I klaskań słowiczych, jakby w noc majową,
Nęciła wonnością i pieśnią perłową.
Czasem nagle ścichnie, smętnymi tonami,
Spłynie jak tęsknota, łudzi marzeniami,
Lub wybucha głosem rozpaczy, boleści,
 Str.296
A padając, głucho liśćmi zaszeleści.
Oto się podrywa- jako błyskawica,
Wybuchnie zuchwale tonów nawałnica.
I pieśń wielka rośnie, drżą struny stargane,
Jakby skrzydłem wichru w nieskończoność gnane
I znowu ucichną & A
agodnieją dz
więki,
Kojąc dawnej walki cierpienia, udręki.
Jakby w blaskach złotych zachodziło słońce.
Śląc promieni tysiąc i dz
więków tysiące.
Słuchaj& w każdym tonie drga jak łza perlista,
Echo dni minionych, jak gwiazda srebrzysta.
Lecz jeszcze się wzniesie i hymnem zadzwoni.
Jakoby modlitwą wśród kadzideł woni.
A potem ostatnie akordy uderza,
I pamięć ożyje jakąś myślą świeżą,
Nieba gwiaz
dzistego czy pożarów łuny,
I nagle zamilknie& pękły życia struny.
W- wa grudzień 1970