 | Pobierz cały dokument 24 W rok przez Biblię Dzieje Apostolskie.pdf Rozmiar 110,4 KB |
W ROK PRZEZ BIBLIĘ
by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu
DZIEJE APOSTOLSKIE - wstęp
Księga Dziejów Apostolskich to drugi „tom” wielkiego dzieła ewangelisty Łukasza, kontynuujący
w zasadzie opowieść rozpoczętą w Ewangelii. Tym razem główna uwaga jest poświęcona nie
Jezusowi i Jego działalności w Galilei, Judei i okolicznych krainach, lecz uczniom Jezusa,
głoszącym wieść o Jego zmartwychwstaniu, najpierw w Jerozolimie, potem Judei, Samarii i aż po
krańce ziemi (zob. 1,8; niektórzy upatrują w tym wersecie swoistego planu całej księgi).
Wbrew nazwie księgi, nie są to dzieje wszystkich apostołów. Ci pojawiają się jedynie na jej
początku i szybko odchodzą w cień, a narracja skupia się niemal wyłącznie na Piotrze i jego
towarzyszach (Jan) oraz na Pawle, byłym faryzeuszu i prześladowcy kościoła, który nawraca się
dzięki bezpośredniemu objawieniu Jezusa i staje kolejnym apostołem, choć nie należy do grona
„dwunastu”.
Pierwsza część księgi opisuje dzieje pierwszych wierzących w Jerozolimie, Judei i Samarii, aż do
momentu, kiedy za sprawą Piotra, ewangelia dociera do pogan, w domu setnika Korneliusza w
Cezarei. Potem niemal cała uwaga zostaje poświęcona apostołowi Pawłowi i jego działalności
misyjnej wśród pogan, opisując trzy podróże misyjne, uwięzienie oraz podróż do Rzymu. W tym
sensie Księga Dziejów Apostolskich opowiada o tym, co z perspektywy żydowskiej było wcześniej
nie do pomyślenia – Bóg, nie stawiając dodatkowych warunków i nie wymagając od nikogo, aby
stał się Żydem (w sensie religijnym, a nie etnicznym) rozszerza swe obietnice i błogosławieństwa
na cały świat i narody pogan.
Łukasz był szczególnie predysponowany do opisu tego procesu, gdyż był jednym z towarzyszy
apostoła Pawła (zob. narrację w 1 os. liczby mnogiej, „my”, w 16,11 i dalej), a także sam wywodził
się z pogan i doskonale rozumiał, jak wielką łaskę okazał im Bóg Izraela. Niestety, spotkało się to
także z niechęcią wielu spośród Żydów, także niektórych uczniów Jezusa, i to również zostało
ukazane w Dziejach Apostolskich. Dzieło, które Bóg rozpoczął w Chrystusie (a wcześniej w
Abrahamie, który miał być błogosławieństwem narodów) zostaje doprowadzone do końca – i
Królestwo Boże zostaje otwarte dla wszystkich.
Wielu zauważa, że dlatego księga powinna nosić nazwę: Księga Czynów Ducha Świętego, gdyż to
On jest w pewnym sensie jej głównym bohaterem, kierując działaniami Kościoła, tak jak obiecał
Jezus (zob. J 16).
Księga Dziejów Apostolskich podejmuje opowieść w tym miejscu, w którym przerywa ją
Ewangelia Łukasza, ale bardzo szybko staje się jasne, że uczniowie Jezusa, o których w niej
czytamy, są już zupełnie innymi ludźmi niż ci, których poznaliśmy wcześniej. Jeszcze raz, na
początku księgi, pojawia się pytanie o ustanowienie ziemskiego, doczesnego królestwa Izraela, jak
też wszyscy wyobrażali sobie wcześniej cel nadejścia Mesjasza, ale Jezus od razu kieruje ich uwagę
ku innej rzeczywistości – na to przyjdzie jeszcze czas, ale teraz ich zadaniem jest iść i dawać
świadectwo temu, co widzieli i słyszeli chodząc z Jezusem.
To dawanie świadectwa jest głównym wątkiem pierwszych rozdziałów Dziejów Apostolskich.
Wybór dwunastego apostoła ma uzupełnić grono „kluczowych świadków” i głównym kryterium
jest to, czy rzeczywiście może on opowiadać o tym „z pierwszej ręki”. Jednak ich świadectwo nie
będzie polegało tylko na mówieniu. Przeciwnie, będą oni raczej wyjaśniać to, co Bóg czyni.
| Pobierz cały dokument 24 W rok przez Biblię Dzieje Apostolskie.pdf Rozmiar 110,4 KB |