kse projekt id 252149 Nieznany

projekt

Krajowa Strategia Emerytalna

Adekwatny i Stabilny System Emerytalny

Ministerstwo Polityki Społecznej

Warszawa, sierpień 2005

SPIS TREŚCI

WPROWADZENIE .............................................................................................................................. 3

ROZDZIAŁ 1. PODSTAWOWE CECHY SYSTEMU EMERYTALNEGO, PODSTAWOWE
WYZWANIA DEMOGRAFICZNE I DEMOGRAFICZNO-SPOŁECZNE .................................. 5

1.1.

YSTEMY EMERYTALNE W

OLSCE

............................................................................................... 5

1.2.

YZWANIA DEMOGRAFICZNE

....................................................................................................... 8

ROZDZIAŁ 2. REALIZACJA WSPÓLNYCH CELÓW ................................................................. 9

2.1.

DEKWATNOŚĆ SYSTEMÓW EMERYTALNYCH

.............................................................................. 9

2.1.1.

ELE POLITYKI EMERYTALNEJ

...................................................................................................... 9

2.1.2.

BECNA SYTUACJA

NARZĘDZIA POLITYKI EMERYTALNEJ I OSIĄGANIE CELÓW

........................ 10

2.1.3.

ROGNOZY NA PRZYSZŁOŚĆ I WYZWANIA

................................................................................... 13

2.1.4.

TRATEGIE DLA ZAPEWNIENIA ADEKWATNYCH DOCHODÓW W PRZYSZŁOŚCI

. .......................... 14

2.2.

TABILNOŚĆ FINANSOWA SYSTEMÓW EMERYTALNYCH

............................................................ 15

2.2.1.

ELE PROWADZONEJ POLITYKI

.................................................................................................... 16

2.2.2.

YTUACJA OBECNA

...................................................................................................................... 17

2.2.3.

ROGNOZY NA PRZYSZŁOŚĆ I WYZWANIA

................................................................................... 22

2.2.4.

TRATEGIE ZMNIEJSZANIA DEFICYTU FINANSOWEGO

................................................................. 23

2.3.

ODERNIZACJA SYSTEMÓW EMERYTALNYCH I DOSTOSOWANIE DO ZMIAN

........................... 26

2.3.1.

OSTOSOWANIE SYSTEMÓW EMERYTALNYCH DO WYMOGÓW RYNKU PRACY I

NIESTANDARDOWEGO ZATRUDNIENIA

.................................................................................................. 26

2.3.2.

ÓWNOŚĆ PŁCI I FUNKCJONOWANIE SYSTEMÓW EMERYTALNYCH

............................................ 27

ROZDZIAŁ 3. WNIOSKI .................................................................................................................. 32

ZAŁĄCZNIK. PODSTAWOWE INFORMACJE STATYSTYCZNE.......................................... 34

Wprowadzenie

„Krajowa Strategia Emerytalna” została stworzona w ramach otwartej metody koordynacji
systemów emerytalnych. Metoda ma pozwolić krajom Unii Europejskiej na ocenę i
porównanie realizacji przez ich systemy emerytalne trzech głównych, wspólnie przyjętych
celów, jakimi są adekwatność świadczeń, stabilność finansowa i modernizacja. Polska po raz
pierwszy przygotowuje taki raport.

Dokument przygotowano po sześciu latach od rozpoczęcia reformy emerytalnej. W 1999 roku
rozpoczęto wdrażanie nowego systemu emerytalnego, poprzedzone publiczną debatą,
ekspercką i społeczną. Powodem przebudowy systemu była narastająca nierównowaga
finansowa oraz zachodzące procesy demograficzne – nasilająca się depresja urodzeniowa i
postępujące starzenie się ludności.

Dziś problemy, które były przyczyną wdrożenia reformy są coraz bardziej aktualne. System
ubezpieczeń społecznych wymaga kontynuacji procesu reform.

W ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczej toczy się debata nad
stanem i perspektywami systemu ubezpieczeń społecznych. Jej celem jest prowadzenie
kompleksowej oceny funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych, stanu jego finansów
i sposobów zarządzania. Wśród problemów, na które zwrócono uwagę należy wymienić:

w zakresie funkcjonowania Funduszu Ubezpieczeń Społecznych:
-

ocenę wyników, bilansowania i prognozowania sytuacji finansowej FUS;

pełne wdrożenie systemu informatycznego w tym systemu kont indywidualnych;

utrzymanie rozdzielności poszczególnych ryzyk ubezpieczeniowych i konieczność
monitorowania ich sytuacji;

uodpornienie systemu na wahania demograficzne, sprawne funkcjonowanie Funduszu
Rezerwy Demograficznej;

powszechny dostęp do informacji na temat sytuacji systemu ubezpieczeń społecznych;

budowanie sprawnych mechanizmów kontroli nad systemem;

zwiększenie przychodów i racjonalizacja kosztów systemu ubezpieczeń społecznych;

w zakresie funkcjonowania ZUS:
-

upublicznienie wyników i planów finansowych ZUS;

prowadzenie przejrzystej polityki informacyjnej;

przygotowanie i realizację Planów Strategicznych ZUS.

Krajowa Strategia Emerytalna obejmuje także system ubezpieczeń społecznych rolników.
Również na jego temat toczy się w ostatnich latach dyskusja. W połowie 2004 r. nadzór nad
ubezpieczeniami społecznymi rolników został powierzony ministrowi właściwemu ds.
zabezpieczenia społecznego. Reforma systemu ubezpieczeń społecznych rolników mająca na
celu zwiększenie powiązania składek z dochodami rolniczymi, a także stworzenie systemu
sprzyjającego mobilności zawodowej pomiędzy systemem rolniczym i pozarolniczym
stanowi istotne wyzwanie na kolejne lata.

W rozdziale pierwszym zaprezentowano krótką charakterystykę systemów emerytalnych w
Polsce, wraz ze stojącymi przed nimi wyzwaniami. Kolejny rozdział poświęcony jest ocenie
realizacji przez systemy emerytalne podstawowych celów funkcjonowania, określonych w
ramach procesu otwartej metody koordynacji przez kraje członkowskie UE, tj. adekwatności,

stabilności oraz modernizacji systemów emerytalnych. Rozdział trzeci zawiera wnioski
wynikające ze strategii.

Projekt Krajowej Strategii Emerytalnej został przygotowany w Ministerstwie Polityki
Społecznej, następnie przekazany do szerokich konsultacji społecznych i międzyresortowych.
Ostateczny kształt „Strategii...” odzwierciedla opinie otrzymane w trakcie przeprowadzonych
konsultacji.

Rozdział 1. Podstawowe cechy systemu emerytalnego, podstawowe
wyzwania demograficzne i demograficzno-społeczne

1.1. Systemy emerytalne w Polsce

W Polsce świadczenia emerytalne i rentowe wypłacane są z dwóch systemów
ubezpieczeniowych: powszechnego oraz rolniczego. Odrębnie funkcjonują systemy
zaopatrzeniowe służb mundurowych, sędziów i prokuratorów. Każdy z tych systemów
funkcjonuje według odrębnych zasad i dotyczy innej grupy osób. Największy, powszechny
system emerytalny, wypłaca emerytury i renty dla niemal 78% emerytów i rencistów. Z
systemu rolniczego wypłacane są świadczenia dla 18,5% świadczeniobiorców. Pozostali
beneficjenci otrzymują świadczenia z systemów zaopatrzeniowych (rys. 1). Systemy oparte są
na różnych zasadach opłacania składek i wypłacania świadczeń. Wspólne są natomiast zasady
waloryzacji świadczeń.

Powszechny system emerytalny

Funkcjonowanie systemu ubezpieczeń społecznych w Polsce sięga 1918 r. Po II wojnie
ś

wiatowej aż do 1999 r. zasady jego funkcjonowania były zbliżone do tradycyjnych

systemów kontynentalnej Europy. Był to system repartycyjny, funkcjonujący w oparciu o
formułę zdefiniowanego świadczenia. Według prognoz przygotowanych w 1998 r., deficyt
systemu emerytalnego wzrastałby średnio o około 1% PKB (około 8 mld zł) co 10 lat,
sięgając w 2030 r. ponad 2% PKB, a w 2050 r. niemal 4% PKB. Sfinansowanie tak dużego
deficytu związane byłoby z koniecznością istotnego podnoszenia składek na ubezpieczenia
społeczne lub podatków.

Ubezpieczenia społeczne w Polsce obejmują ubezpieczenie na wypadek starości, choroby,
macierzyństwa, niezdolności do pracy, utraty żywiciela, wypadków przy pracy oraz chorób
zawodowych. W powszechnym systemie ubezpieczeń emerytalnego i -rentowych jest w 2004
r. ubezpieczeniom podlegało 13 mln osób. Z systemu tego wypłacano świadczenia dla 7,2
mln emerytów i rencistów. W 2004 roku wydatki na świadczenia wyniosły 104,4 mld zł
(11,8% PKB), w tym na emerytury i renty 96,3 mld zł (10,9 % PKB). Dotacja uzupełniająca
do systemu w 2004 r. wyniosła 19,4 mld zł.

Wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 1999 reforma zmieniła zasadniczo kształt systemu,
mając na celu znaczące ograniczenie ryzyka niewypłacalności systemu emerytalnego w
długim okresie (ograniczyła ukryty dług finansów publicznych, wynikający z dużej skali
narastania zobowiązań emerytalnych). Podstawowym celem przebudowy systemu było
dostosowanie go do zmian demograficznych i przyspieszenie rozwoju ekonomicznego kraju.
System emerytalny powinien zapewnić odpowiedni poziom świadczeń (ze szczególnym
uwzględnieniem świadczeń minimalnych), cechować się finansową stabilnością, a także
zachęcać uczestników do kontynuowania aktywności zawodowej. Reforma ma przyczyniać
się do zwiększenia się poziomu oszczędności w gospodarce.

Ponadto, 3,5 mld zł zostało przekazane w formie dotacji celowej na sfinansowanie świadczeń finansowanych z

budżetu państwa oraz 10,6 mld zł jako refundacja z tytułu składek przekazanych do otwartych funduszy
emerytalnych.

Dotychczasowy system oparty na zasadzie zdefiniowanego świadczenia przekształcony został
w system oparty na zdefiniowanej składce. Część obowiązkowa systemu podzielona została
na dwie części – niefinansową i finansową. Pierwszą z nich zarządza instytucja publiczna –
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a drugą instytucje prywatne – powszechne towarzystwa
emerytalne. Dla każdego ubezpieczonego w tym systemie są prowadzone dwa konta.
Pierwsze z nich (niefinansowe) prowadzone jest przez ZUS, a drugie (finansowe) w
kapitałowym otwartym funduszu emerytalnym. Zachowany został dotychczasowy wiek
emerytalny, wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Nie przewidziano możliwości
wcześniejszego przejścia na emeryturę osób objętych nowym systemem, co powinno
prowadzić do podwyższenia efektywnego wieku emerytalnego. W 2004 r. przeciętny wiek
przejścia na emeryturę wyniósł 56,8 lat (58,7 lat dla mężczyzn i 56 lat dla kobiet).

Składki emerytalne wynoszą 19,52% płacy brutto i płacone są w równych częściach przez
pracownika i pracodawcę. W przypadku członka otwartego funduszu emerytalnego część
składki w wysokości 7,3% płacy przekazywana jest przez ZUS do wybranego przez niego
OFE. Pozostała część, czyli 12,22% pozostaje w Zakładzie. Składki na pozostałe ryzyka
ubezpieczeniowe są również wpłacane do ZUS, w tym składka na ubezpieczenia rentowe
wynosząca 13% wynagrodzenia (płacona w równych częściach przez pracownika i
pracodawcę).

Uzupełnieniem systemu obowiązkowego powinny być dobrowolne

oszczędności w ramach Pracowniczych Programów Emerytalnych i Indywidualnych Kont
Emerytalnych.

Składki zapisywane na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS są waloryzowane.
Waloryzację można traktować jako swego rodzaju stopę zwrotu z inwestycji. Wskaźnik
waloryzacji konta jest równy wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych
powiększonemu o wzrost realny przypisu składek na ubezpieczenie emerytalne, nie może być
on jednak niższy niż wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych. Środki wpływające do
OFE przeliczane są na jednostki rozrachunkowe. Ich wartość zależy od wyników
inwestycyjnych.

Ś

wiadczenia wypłacane z systemu waloryzowane są co najmniej wskaźnikiem wzrostu cen.

W 1999 r. osoby podlegające ubezpieczeniu zostały podzielone na trzy grupy:

urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku, którzy przechodzą na emeryturę zgodnie z
zasadami starego systemu emerytalnego( zasada zdefiniowanego świadczenia);

urodzonych po 31 grudnia 1948 roku, a przed 1 stycznia 1969 roku, którzy przechodzą
na emeryturę zgodnie z zasadami nowego systemu (zasada zdefiniowanej składki), z
tym że prawa emerytalne nabyte przed wejściem w życie nowego systemu zostały
przeliczone na kapitał początkowy, zapisany na koncie w ZUS;

urodzonych po 31 grudnia 1968 roku, którzy przechodzą na emeryturę zgodnie z
nowymi zasadami i obowiązkowo mają dwa konta (w pełni zasada zdefiniowanej
składki).

Reforma wpłynęła na wysokość dochodów systemu powszechnego ze względu na fakt
przekazywania części składek emerytalnych do OFE. Ze zgromadzonych w OFE środków
będą w przyszłości wypłacane świadczenia wraz z przechodzeniem na emeryturę kolejne
roczników objętych reformą. Pierwsze emerytury w nowym systemie wypłacane będą od

Ponadto pracownik płaci składkę na ubezpieczenia chorobowe w wysokości 2,45%, a pracodawca w zależności

od branży 0,97% - 3,86% na ubezpieczenie wypadkowe.

Wyjątek stanowią osoby przechodzące na wcześniejszą emeryturę, które nabędą uprawnienia do końca 2006 r.

2009 r. Dlatego też, oceniając funkcjonowanie nowego systemu, można się obecnie opierać
jedynie na projekcjach wysokości przyszłych świadczeń.

System emerytalny rolników

Rolnicy i ich rodziny od 1977 r. objęci są obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym. Do
1991 r. system ten był administrowany przez ZUS, a od 1991 r. utworzona została nowa
instytucja – Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Odrębność administrowania
związana jest z wdrożeniem rozwiązań specyficznych, skierowanych do tej grupy ludności, w
szczególności działalności prewencyjnej, rehabilitacji leczniczej, odrębnego orzecznictwa
lekarskiego, odrębnego sposobu opłacania składek i obliczania świadczeń od 1991 r. Na
koniec 2004 r. ubezpieczeniu podlegało 1,5 mln osób, a emeryturę lub rentę pobierało 1,7 mln
ś

wiadczeniobiorców.

Ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników jest finansowane z Funduszu Emerytalno-
Rentowego (FER), którego wydatki w 2004 r. wyniosły 16,3 mld zł. Natomiast przychody
FER pochodzą głównie z dotacji budżetu państwa (w 2004 r. 15,1 mld zł) i częściowo ze
składek czynnych zawodowo rolników (w 2004 r. 1,1 mld zł). Składka na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe jest kwartalna i wynosi 30% minimalnej emerytury (emerytura ta wynosi
aktualnie 562,58 zł). Wpływy ze składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe pokrywają
tylko około 6% wydatków z ubezpieczenia emerytalno-rentowego. Taki udział dochodów ze
składek w finansowaniu kosztów emerytur związany jest przede wszystkim z początkowym
założeniem, iż system ten będzie dotowany przez państwo, jak również niekorzystnej relacji
między liczbą ubezpieczonych a liczbą świadczeniobiorców. Ponadto obciążenie składkami
jest bardzo nierównomierne, ponieważ dla małych gospodarstw rolnych stanowią one istotne
obciążenie, podczas gdy dla gospodarstw większych są niemal nieodczuwalne.

Emerytura rolnicza przysługuje ubezpieczonemu rolnikowi, który łącznie spełnia następujące
warunki:

osiągnął wiek emerytalny (60 lat dla kobiety, 65 lat dla mężczyzny);

podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez okres co najmniej 25 lat.

Emerytura rolnicza obliczana jest w relacji do wysokości emerytury minimalnej i składa się z
części składkowej i uzupełniającej. Część składkowa uzależniona jest od stażu
ubezpieczeniowego i ustala się ją przyjmując po 1% emerytury minimalnej za każdy rok
podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu. Ta część emerytury rolniczej wypłacana
jest niezależnie od zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej, czyli przekazania
gospodarstwa rolnego. Część uzupełniająca wynosi od 95% do 85% emerytury minimalnej i
maleje wraz z długością ubezpieczenia. Część uzupełniająca świadczenia wypłacana jest po
przekazaniu gospodarstwa rolnego. W efekcie tak przyjętych zasad obliczania wysokości
emerytury, rozkład wysokości emerytur jest silnie spłaszczony.

Zaopatrzeniowe systemy emerytalne

Systemy zaopatrzeniowe są w całości finansowane z budżetu państwa. Obejmują one
ś

wiadczenia dla policji, wojska, straży pożarnej, funkcjonariuszy BOR, straży więziennej,

Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, sędziów i
prokuratorów. W stosunku do systemu powszechnego wyróżnia się dwiema cechami:

osiągnięcie uprawnień emerytalnych uzależnione jest od stażu pracy i na emeryturę można
przejść już po 15 latach służby, co oznacza że systemy te mają relatywnie najmłodszych
emerytów;

wysokość świadczenia określona jest od wysokości ostatniego wynagrodzenia lub
uposażenia, czyli w odmienny sposób niż w systemie powszechnym.

W 2004 roku z systemu wypłacanych było łącznie 329 tys. świadczeń emerytalno-rentowych
(co stanowiło około 3,6% wypłat świadczeń emerytalno-rentowych), na kwotę 8,3 mld zł

(czyli 4,2% wydatków budżetu państwa, około 7% ogółu wydatków na emerytury i renty).
W trakcie konsultacji pojawiły się głosy wskazujące na potrzebę rozważenia reformy tych
systemów, zmierzającej między innymi do wydłużenia okresu pełnienia służby publicznej.
Często bowiem osoby które mają duże doświadczenie zbyt wcześnie tę służbę kończą.

1.2. Wyzwania demograficzne

Rok 2004 był szóstym z kolei rokiem, w którym odnotowano ubytek rzeczywisty ludności i
trzecim, w którym wystąpił ujemny przyrost naturalny. Od lat 90-tych utrzymuje się spadek
liczby urodzeń (tzw. depresja urodzeniowa). Od 1989 r. poziom dzietności nie gwarantuje
prostej zastępowalności pokoleń. W 2003 r. współczynnik dzietności wynosił 1,22 i był
najniższy od ponad 50 lat. Jednocześnie, obserwowana w latach 90-tych stała poprawa
sytuacji w zakresie umieralności w pozytywny sposób wpływa na długość trwania życia
Polaków. W stosunku do 1990 r. trwanie życia mężczyzn wydłużyło się o 4 lata, zaś kobiet o
3,4 roku.

Prowadzone przez demografów badania i analizy wskazują, że trwający od kilkunastu lat
spadek dzietności jeszcze nie jest procesem zakończonym i dotyczy w coraz większym
stopniu kolejnych roczników młodzieży. Zjawisko, które obserwujemy w Polsce znane jest
pod nazwą drugiego przejścia demograficznego, cechującego się spadkiem dzietności,
spowodowany zachodzącymi zjawiskami społecznymi, w tym między innymi zmianą
postrzegania roli rodziny w społeczeństwie. Wśród bezpośrednich przyczyn malejącej
dzietności wymienia się: trudności na rynku pracy i trudne warunki społeczno-ekonomiczne,
w jakich znalazło się pokolenie w wieku prokreacyjnym. Zgodnie z opiniami ekspertów, w
najbliższych latach należy liczyć się z dalszym spadkiem współczynnika dzietności.

Malejąca dzietność i wzrastająca długość życia powodują starzenie się ludności, którego
efektem będzie istotne przesunięcie w proporcjach między liczbą osób w wieku
produkcyjnym i poprodukcyjnym. Według prognoz EUROSTATu liczba ludności w wieku
produkcyjnym (15-65 lat) zacznie spadać od roku 2012. Zjawisko to przekłada się
bezpośrednio na wskaźnik obciążenia demograficznego. Liczba osób w wieku
poprodukcyjnym (w wieku powyżej 65 lat) na 100 osób w wieku produkcyjnym wzrośnie z
17 w 2003 roku do 46,6 w 2050 roku – wykres 1.

Wydatki budżetu państwa na emerytury i renty systemu zaopatrzeniowego.

Rozdział 2. Realizacja wspólnych celów

2.1. Adekwatność systemów emerytalnych

Wspólne cele

Kraje członkowskie powinny dbać, aby ich systemy emerytalne były zdolne do osiągania
swoich celów społecznych. W tym celu, w ramach specyficznych uwarunkowań
narodowych, powinny one:
Cel 1.
Zapewniać, że starsi ludzie nie są narażeni na ryzyko ubóstwa i mogą cieszyć się
przyzwoitym standardem życia; biorą udział w ekonomicznym rozwoju kraju oraz mogą
aktywnie uczestniczyć w życiu publicznym, społecznym i kulturalnym
Cel 2.
Zapewniać wszystkim dostęp do odpowiednich systemów emerytalnych, publicznych lub
prywatnych, które pozwolą im na nabycie uprawnień pozwalających na utrzymanie
odpowiedniego standardu życia po przejściu na emeryturę.
Cel 3.
Promować solidarność w ramach pokoleń i pomiędzy pokoleniami.

2.1.1. Cele polityki emerytalnej

Nowy system emerytalny, oparty o zasadę zdefiniowanej składki, uzależnia wysokość
przyszłych świadczeń od wpłacanych przez całe życie zawodowe składek oraz średniej
długości trwania życia w wieku przejścia na emeryturę.

Stopy zwrotu na kontach

emerytalnych uzależnione są od sytuacji na rynku pracy, przekładającej się na zmiany
wpływów ze składek, a także zwrotu z inwestycji kapitałowych.

W efekcie, przyszła emerytura zależeć będzie od ilości i wysokości odprowadzonych w
okresie aktywności zawodowej składek i promować będzie wydłużanie okresu pracy.
Jednocześnie, dzięki zasadom funkcjonowania kont emerytalnych ubezpieczeni partycypują w
korzyściach rozwoju gospodarczego kraju (rynku pracy i rynku kapitałowego). Formuła
naliczania przyszłej emerytury uzależnia jej wysokość od dalszego oczekiwanego trwania
ż

ycia co pozwala na równomierne obciążenie obecnych i przyszłych pokoleń ryzykiem

demograficznym.

Istotnym elementem solidarności międzypokoleniowej i adekwatności świadczeń jest
istniejąca gwarancja emerytury minimalnej.

W starym systemie emerytalnym (obejmującym

osoby urodzone przed 1949 r.), a także w systemie rolniczym, emerytura ta jest finansowana
bezpośrednio w ramach ubezpieczenia. W nowym systemie emerytalnym, gwarancja
emerytury minimalnej będzie finansowana z budżetu państwa i wypłacana w sytuacji, gdy
łączna emerytura z systemu obowiązkowego będzie niższa niż minimum. W ten sposób,
wyodrębnione są funkcje systemu emerytalnego, rozumianego jako zorganizowany i
obowiązkowy system oszczędzania na starość (w ramach dwóch kont) i funkcje państwa w
zakresie redystrybucji dochodowej, której finansowanie odbywa się za pośrednictwem
budżetu, a więc w jej finansowaniu partycypują wszyscy podatnicy.

Wynikającej z aktualnych tablic trwania życia ogłaszanych corocznie przez Prezesa Głównego Urzędu

Statystycznego.

Gwarancją minimalnej emerytury zostaną objęte osoby, które będą miały okres ubezpieczeniowy.

Elementem uzupełniającym do gwarancji systemu emerytalnego jest minimalny poziom
dochodów określony w systemie pomocy społecznej, poniżej którego każdy obywatel ma
prawo dostępu do świadczeń z pomocy społecznej.
Reforma emerytalna wprowadziła zasadę, iż wysokość składek, podobnie jak wcześniej
wysokość świadczeń, jest naliczana do kwoty odpowiadającej 250% przeciętnego rocznego
wynagrodzenia. Oznacza to, że osoby o wyższych dochodach mogą oczekiwać relatywnie
niższych świadczeń, w stosunku do swoich zarobków. Z drugiej strony, po 1999 r. ze względu
na wprowadzenie ograniczenia podstawy wymiaru składek, ich dochody netto wzrosły.
Ś

rodki te mogą stanowić źródło dodatkowych, dobrowolnych oszczędności emerytalnych tak,

aby osoby te w przyszłości mogły uzyskać wyższe dochody na emeryturze.

Funkcjonowanie systemu emerytalnego, wraz z opisanymi gwarancjami pozwala na osiąganie
jednego z celów systemów emerytalnych, jakim jest zmniejszanie ryzyka ubóstwa wśród osób
starszych.

2.1.2. Obecna sytuacja: narzędzia polityki emerytalnej i osiąganie celów

Zasięg ubóstwa skrajnego (minimum egzystencji) w rodzinach emerytów i rencistów

Rodziny emerytów znajdują się relatywnie w lepszej sytuacji niż ogół rodzin w Polsce.
Ubóstwo mierzone poziomem minimum egzystencji dotykało 5,6% ogółu rodzin emerytów i
wskaźnik ten (najniższy wśród badanych grup społeczno-ekonomicznych) utrzymywał się na
niezmienionym poziomie w latach 2003-2004. Odpowiednie wskaźniki dla rodzin ogółem
wynosiły 10,9% oraz 11,8%. W gorszej sytuacji były rodziny rencistów, dla których
wskaźniki ubóstwa kształtowały się na poziomie wyższym niż przeciętnie i wynosiły: 15,1%
w roku 2003 oraz 16,8% w roku 2004.

Ryzyko ubóstwa relatywnego w przypadku osób w wieku powyżej 65 lat jest również niższe
niż wśród osób młodszych (0-64 lata) i w 2001 r. wynosiło według danych EUROSTAT 6,6%
(w porównaniu do 18% dla pozostałych osób). Ryzyko ubóstwa relatywnego jest większe
wśród starszych kobiet (8,2%) niż wśród starszych mężczyzn (4,1%).

Emerytura minimalna

Podstawowym celem każdego systemu emerytalnego jest zapewnienie źródeł utrzymania
osobom, które ze względu na wiek zakończyły aktywność zawodową. W polskim systemie
emerytalnym osoby, które legitymują się odpowiednio wysokim stażem, ale w ciągu swojej
kariery zawodowej nie osiągały wysokich przychodów mają zagwarantowaną emeryturę i
rentę minimalną. Emerytura minimalna przysługuje osobie, która ukończyła 60 lat kobieta i
65 lat mężczyzna oraz posiada staż ubezpieczeniowy odpowiednio 20 i 25 lat. Jeżeli
ubezpieczony uzyska z pierwszego i drugiego filara emeryturę niższą niż emerytura
minimalna, to jego emerytura zostanie podwyższona do wysokości emerytury minimalnej.
Obecnie emerytura minimalna wynosi 562,58 zł (co stanowi 23,6% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia) i jest waloryzowana wskaźnikiem wzrostu cen, czyli w taki
sam sposób jak pozostałe emerytury i renty wypłacane z ZUS. Podobnie jak inne dochody jest
opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a także jest objęta
obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym.

Dodatki do emerytur i rent

Osobie uprawnionej do emerytury lub renty, która została uznana za całkowicie niezdolną do
pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat przysługuje określony kwotowo
dodatek pielęgnacyjny. Sierotom zupełnym uprawnionym do renty rodzinnej przysługuje
dodatek dla sierot zupełnych – stała kwota. Dodatki podlegają waloryzacji na zasadach
określonych dla emerytur i rent.

Poza systemem emerytalnym funkcjonują dodatki i ulgi przeznaczone dla osób starszych i
niepełnosprawnych. Wiele z nich finansowanych jest z budżetów regionalnych, np. ulgi na
przejazdy komunikacją miejską, ulgi w instytucjach kulturalnych itp.

Najubożsi emeryci i renciści mogą ubiegać się o świadczenia z pomocy społecznej. Te osoby,
których dochody nie osiągają poziomu kryterium dochodowego, ze względu na wiek lub
niepełnosprawność, mogą otrzymać zasiłek stały podnoszący dochód netto do wysokości
461 zł w przypadku osoby samotnej a do 316 zł na osobę w rodzinie. Przejściowe kłopoty
mogą być wspierane zasiłkiem okresowym, którego wysokość wyznacza różnica między
poziomem kryterium dochodowego, a faktycznym dochodem osoby ubiegającej się o
ś

wiadczenie. Poza tym oferowane jest jednorazowe wsparcie skierowane do osób dotkniętych

skutkami zdarzeń losowych lub klęski żywiołowej.

Pomoc społeczna oferuje również świadczenia i usługi opiekuńcze osobom chorym oraz
samotnym. W szczególnych przypadkach oferowana jest też instytucjonalna pomoc
opiekuńcza w domach pomocy społecznej.

Emeryci i renciści o niskim poziomie dochodów, którzy nie radzą sobie z opłatami świadczeń
mieszkaniowych mogą ubiegać się o dodatki mieszkaniowe. Ich wysokość jest zależna od
indywidualnie rozpatrywanej sytuacji świadczeniobiorcy według szczegółowych kryteriów
(odnoszących się do dochodów, poziomu wydatków mieszkaniowych standardów
powierzchni normatywnej mieszkania), a kwota dodatku wpływa na konto podmiotów
administrujących mieszkaniami.

Uczestnictwo w systemie emerytalnym

Oba funkcjonujące w Polsce systemy emerytalne– są powszechnie dostępne i obowiązkowe.
Jak wynika z porównania liczby osób ubezpieczonych i zatrudnionych, obecnie niemal
wszyscy aktywni zawodowo uczestniczą w jednej z form powszechnego systemu
zabezpieczenia społecznego. Taka sytuacja powinna się utrzymywać w przyszłości.

W przypadku okresów pozostawania poza zatrudnieniem, takich jak urlop wychowawczy,
macierzyński, okresy opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, w tym dziećmi,
bezrobocie (przez okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych) czy zasadnicza służba
wojskowa, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe są finansowane przez budżet
państwa. Oznacza to, że osoby które odnotowują przerwy w zatrudnieniu z powodów
wymienionych powyżej, nie tracą swoich praw emerytalnych.

Problemem natomiast pozostaje duża liczba osób biernych zawodowo, które nie są objęte
ubezpieczeniem społecznym. Aktywizacja zawodowa tych osób jest zatem konieczna nie
tylko z perspektywy poprawy stabilności finansowej, ale także będzie zmniejszać ryzyko
ubóstwa osób starszych.

Renty rodzinne

W polskim systemie emerytalnym renty rodzinne odgrywają istotną rolę w zapewnieniu
adekwatnych dochodów przede wszystkim wdowom. Wdowy często wolą korzystać z renty
rodzinnej po zmarłym mężu, która zapewnia im wyższe świadczenie niż ich własna
emerytura. Wynika to zarówno z krótszych okresów ubezpieczenia kobiet, jak i ich niższych
zarobków. W efekcie, około 74% kobiet korzystających z rent rodzinnych ma więcej niż 50
lat, podczas gdy w tym wieku jest tylko 9% mężczyzn otrzymujących te świadczenia.

Dobrowolne formy oszczędzania

Poprzez tworzenie systemu szczególnych zachęt i preferencji, państwo polskie wspiera
dobrowolne formy oszczędzania na cele emerytalne w postaci pracowniczych programów
emerytalnych (PPE) oraz Indywidualnych Kont Emerytalnych (IKE).Pierwsze pracownicze
programy emerytalne powstały w 1999 r., a IKE w 2004 r.

Pracownicze Programy Emerytalne nie są jeszcze tak popularne jak w krajach o dłuższej
tradycji ubezpieczeniowej, pomimo że korzystają z szeregu zachęt systemowych. Dodatkowo
trudna sytuacja gospodarcza ostatnich lat i niskie możliwości oszczędzania w społeczeństwie
polskim wpłynęły negatywnie na rozwój PPE. We wrześniu 2004 roku 100 tys. osób było
uczestnikami programów emerytalnych.

Indywidualne Konto Emerytalne, to konto, które umożliwia dodatkowe oszczędzanie na
emeryturę bez konieczności odprowadzania podatku dochodowego od dochodów
kapitałowych. Oszczędzanie na IKE pozwala na zgromadzenie dodatkowych oszczędności,
dzięki którym będzie można uzupełnić dochody emerytalne z systemu powszechnego. Ze
względu na krótki okres funkcjonowania nie można jeszcze ocenić efektów wprowadzenia
nowych rozwiązań.

Redystrybucja i solidarność międzypokoleniowa

Nowy system emerytalny wyraźnie określa zasady solidarności międzypokoleniowej i
podziału ryzyka pomiędzy poszczególne pokolenia. Ustalono jednakową dla wszystkich
przyszłych pokoleń stopę procentową składki na ubezpieczenia emerytalne. Emerytura ma
zależeć od sumy wpłaconych przez cały okres składek ubezpieczeniowych i oczekiwanego
dalszego trwania życia w wieku przejścia na emeryturę. Relacja pomiędzy wartością obecną
składek i świadczeń jest stała dla wszystkich roczników. W efekcie ryzyko wydłużenia
trwania życia ponoszone jest przez to pokolenie, którego to ryzyko dotyczy. Następuje
podział ryzyka demograficznego pomiędzy pokolenie pracujące i pokolenie emerytów.

W dotychczasowym systemie, teoretycznie rzecz biorąc, następowała redystrybucja środków
od lepiej zarabiających do gorzej zarabiających. Wysokość emerytury zależały m.in. od stażu
pracy ogółem, ale przy naliczaniu wysokości świadczenia brana jest pod uwagę przeciętna
podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie
społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat przypadających
przed rokiem zgłoszenia wniosku o świadczenie lub z 20 lat kalendarzowych wybranych
przez ubezpieczonego z całego okresu ubezpieczenia. W efekcie może się zdarzyć, że osoby,

W ciągu czterech pierwszych miesięcy funkcjonowania IKE (IX-XII 2004 r.) konto założyło około 180 tys.

osób.

które pracowały dłużej, ale ich dochody pozostawały na stałym poziomie w odniesieniu do
ś

redniej krajowej, miały niższe emerytury niż osoby, które pracowały krócej, ale ich dochody

znacznie wzrosły w ostatnich latach kariery. Działo się tak, pomimo, że ci pierwsi w ciągu
swojej kariery zawodowej wpłacili więcej składek do systemu. W efekcie więc, założony
kierunek redystrybucji był zaburzony. Wprowadzone jest również ograniczenie wskaźnika
wysokości podstawy wymiaru emerytury do 250%, natomiast nie było takiego limitu po
stronie składek, co oznaczało, że dla osób o wyższych zarobkach, część składki stanowiła de
facto podatek, jako że jej wpłacenie nie powodowało zwiększenia praw emerytalnych.
Dopiero od 1 stycznia 1999 r. ograniczono roczną podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe od kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności
prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na
dany rok kalendarzowy. Te i inne zjawiska zostały wyeliminowane w nowym systemie, gdzie
każda wpłacona składka ma wpływ na przyszłą wysokość emerytury.

W systemie emerytalnym do obliczenia wysokości świadczenia stosuje się wspólne dla kobiet
i mężczyzn tablice życia. Powoduje to redystrybucję pomiędzy mężczyznami i kobietami,
która niweluje różnice wynikające z przyczyn demograficznych. System ten nie wyrównuje
różnic wynikających ze zróżnicowanej wysokości zarobków kobiet i mężczyzn. Różnice te
powinny być niwelowane poprzez politykę rynku pracy, nakierowaną na równe traktowanie
pracujących, bez względu na ich płeć.

System podatkowy jest w Polsce taki sam, zarówno dla pracujących, jak i dla emerytów oraz
rencistów.

2.1.3. Prognozy na przyszłość i wyzwania

W przyszłości relacja pomiędzy wysokością emerytury i wynagrodzenia będzie się zmieniać.
Po pierwsze, na skutek przyjętej zasady cenowej waloryzacji świadczeń, zmianie ulegać
będzie relacja przeciętnej emerytury do przeciętnego wynagrodzenia.

Po drugie, zmianie ulegnie relacja indywidualnej emerytury do ostatnio osiągniętego
wynagrodzenia, czyli tzw. stopa zastąpienia. Będzie to rezultatem działania systemu o
zdefiniowanej składce, a także prognozowanym wydłużaniem trwania życia. Przeprowadzone
projekcje wskazują na spadek stóp zastąpienia w przyszłości. Istotne jest, aby przyszła
wartość wynagrodzeń była na tyle wysoka, aby realna siła nabywcza przyszłych emerytur
także rosła.

W związku z tym, należy monitorować wartości świadczeń emerytalnych, aby w przypadku
ryzyka utraty adekwatności finansowej podjąć działania zmierzające do jej poprawy.

Utrzymanie gwarancji emerytury minimalnej powinno chronić przed ubóstwem. Dlatego
gwarancja ta powinna podlegać okresowej ocenie, czy spełnia ona postawione przed nią cele.

2.1.4. Strategie dla zapewnienia adekwatnych dochodów w przyszłości.

Realna wartość przyszłych świadczeń zależy przede wszystkim od wzrostu wynagrodzeń oraz
wyników rynku finansowego. Stąd należy dążyć do zapewnienia odpowiednich warunków do
dynamicznego rozwoju gospodarki i rynku pracy w Polsce.

Zapewnienie dynamicznego rozwoju gospodarczego, który powinien stymulować wzrost płac
i stóp zwrotów OFE powinno umożliwić zgromadzenie dostatecznie dużych oszczędności i
zminimalizować ryzyko konieczności dopłat z budżetu państwa do emerytur minimalnych.

Bieżące monitorowanie oraz przygotowywanie projekcji wartości przyszłych świadczeń może
skutkować pewnymi zmianami w ramach systemów emerytalno-rentowych. Przykładem
takiego działania może być zmiana ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych w 2004 r., która zwiększyła stopę zwrotu na koncie indywidualnym w ZUS do
pełnej zmiany realnego wzrostu przypisu składki, który mierzy dynamikę wzrostu funduszu
płac w gospodarce, podlegającego obowiązkowi ubezpieczenia. Według projekcji,
wprowadzona zmiana zwiększyła przyszłe emerytury w relacji do wynagrodzenia o około
dwa punkty procentowe.

Duży wpływ na kształtowanie przyszłych emerytur mają decyzje indywidualne
ubezpieczonych. W systemie o zdefiniowanej składce wydłużenie okresu aktywności
zawodowej daje podwójną korzyść. Po pierwsze, wartość oszczędności na emeryturę rośnie, o
wpłacone składki i osiągnięty na dotychczasowych oszczędnościach zwrot. Z drugiej strony,
spada wartość dalszego oczekiwanego trwania życia, co w efekcie także wpływa na
zwiększenie wysokości świadczenia (ostatni przykład w tabeli 24).

Analiza stóp zastąpienia

Oceniając adekwatność nowego systemu emerytalnego, można się obecnie oprzeć o projekcje
relacji pomiędzy przyszłą emeryturą i wynagrodzeniem, czyli tzw. stóp zastąpienia.
Przygotowane dla celów raportu projekcje przygotowane zostały w kilku wariantach. W
wariancie bazowym zostały one policzone dla osoby, która przechodzi na emeryturę w wieku
65 lat po 40 latach pracy, a której zarobki wynoszą 100% średniej krajowej. Wskaźniki
policzone zostały dla osób przechodzących na emeryturę w 2005, 2010, 2030 i 2050 roku. W
pierwszych dwóch przypadkach są to osoby przechodzące na emeryturę ze starego systemu
(urodzone przed 1948 r.).W 2030 r. osoba przechodząca na emeryturę będzie już objęta
nowym systemem, ale na wysokość jej świadczenia wpływ będzie miał kapitał początkowy.
W przypadku osoby przechodzącej na emeryturę w 2050 roku świadczenie będzie obliczone
w pełni według nowych zasad i osoba ta od początku swojej pracy będzie objęta nowym
systemem emerytalnym. Przedstawione wyniki nie uwzględniają podziału na system
finansowy i niefinansowy. Wynika to z tego, iż w każdym z okresów udział emerytury z
poszczególnych kont będzie różny, ze względu na występowanie kapitału początkowego.
Kapitał początkowy, czyli część emerytury ze starego systemu jest bowiem doliczana do
konta w ZUS i jego udział w kształtowaniu przyszłych świadczeń zależy od tego, jak długo
dana osoba pracowała przed 1999 r.

Niniejsza część strategii poświęcona jest analizie opartej na wspólnych dla UE założeniach symulacji, której

wyniki prezentowane są w załączniku.

Przygotowane projekcje nie uwzględniają emerytur wypracowanych w ramach
pracowniczych programów emerytalnych, gdyż udział w PPE nie jest powszechny.
Programami tymi objęte jest zaledwie 2% ubezpieczonych.

Wyniki projekcji wskazują na spadek wartości stopy zastąpienia w roku 2050, w porównaniu
do roku 2030. Wynika to po pierwsze z prognozowanego wydłużenia dalszego trwania życia
w roku 2050 oraz z większego udziału kapitału początkowego w emeryturze wyliczanej dla
osoby przechodzącej na nią w 2030 r.

Wariant, w którym na podstawie danych historycznych założono wyższą realną stopę zwrotu
(4% brutto zamiast 3%), pokazuje, że zwiększenie stopy zwrotu o 1 punkt procentowy (p.p.)
powoduje zwiększenie stopy zastąpienia o prawie 4 p.p.

W kolejnym przykładzie dla kobiety przechodzącej na emeryturę zgodnie z obowiązującymi
przepisami w wieku 60 lat stopa zastąpienia jest niższa aż o 12 p.p. Wynika to z faktu, że
kobiety przez 5 lat krócej oszczędzają na emeryturę, a poza tym zgromadzone środki muszą
wystarczyć na dłuższy okres pobierania świadczeń emerytalnych. W przykładzie
wykorzystano wspólne tablice trwania życia (zgodnie z obowiązującym prawem, czyli
założono, że kobiety i mężczyźni żyją średnio tyle samo lat) i nie różnicowano wysokości
wynagrodzeń kobiet i mężczyzn.

Wariant, w którym osoba przechodzi na emeryturę po 42 latach pracy w wieku 67 lat,
pokazuje jak działają zachęty ekonomiczne do kontynuowania aktywności zawodowej po
osiągnięciu wieku emerytalnego. Decyzja o pracy o 2 lata dłużej pozwala na zwiększenie
stopy zastąpienia w omawianym przykładzie o 6 p.p.

Na wysokość stóp zastąpienia wpływają w dużym stopniu założenia makroekonomiczne.
Niski wskaźnik stopy zastąpienia nie oznacza niskiej emerytury. Należy pamiętać, że stopa
zastąpienia ukazuje relację pierwszej emerytury do ostatnich zarobków, a przy założeniu
wyższych wskaźników wzrostu płac od realnej stopy zwrotu otrzymuje się niskie stopy
zastąpienia.

2.2. Stabilność finansowa systemów emerytalnych

Wspólne cele

Kraje członkowskie powinny wdrażać wieloaspektową strategię aby systemy emerytalne
miały stabilne finansowanie, uwzględniając odpowiednią kombinację polityk
zmierzających do:
Cel 4.
Osiągania wysokiego poziomu zatrudnienia, poprzez, jeżeli to konieczne, wszechstronne
działania na rynku pracy, jak to zakłada Europejska Strategia Zatrudnienia i w sposób zgodny
ze Wspólnotowymi Wytycznymi Polityki Gospodarczej.

Szerzej na ten temat w załączniku – „Analiza wpływu założeń makroekonomicznych na wartość stóp

zastąpienia”.

Cel 5.
Zapewnienia, że wszystkie odnośne działy zabezpieczenia społecznego, w szczególności
system emerytalno-rentowy oferują efektywne zachęty dla uczestnictwa przez osoby starsze
w rynku pracy i gospodarce.
Cel 6.
Reformowania w sposób właściwy systemów emerytalnych, biorąc pod uwagę cel
zrównoważenia finansów publicznych. Jednocześnie samodzielności finansowej systemu
emerytalnego powinna towarzyszyć zdrowa polityka fiskalna, zakładająca jeżeli to konieczne
redukcję deficytu. Strategie przedsięwzięte aby zrealizować ten cel mogą również zakładać
tworzenie specjalnych, emerytalnych funduszy rezerwowych.
Cel 7.
Zapewnienia, że przepisy emerytalne i reformy utrzymują sprawiedliwą równowagę
pomiędzy aktywnymi zawodowo i świadczeniobiorcami, nie obciążając zbytnio pierwszych i
utrzymując odpowiedni poziom świadczeń drugich.
Cel 8.
Zapewnienia, przez odpowiednie regulacje prawne i przez stabilne zarządzanie, że prywatne i
publiczne systemy kapitałowe mogą wypłacać emerytury, na które stać obywateli z
odpowiednim poziomem efektywności i bezpieczeństwa, a także z możliwością przenoszenia
praw.

2.2.1. Cele prowadzonej polityki

Brak stabilności finansowej systemu ubezpieczeń społecznych oraz istotny udział dotacji do
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i funduszu emerytalno-rentowego KRUS stanowią
wyzwanie dla prowadzonej polityki, w szczególności w kontekście narastania długu
publicznego i systemowego deficytu sektora finansów publicznych.

Szczególnie istotne dla zwiększenia stabilności finansowej systemu ubezpieczeń
pracowniczych jest poszerzenie bazy składkowej, rozumiane jako wzrost zatrudnienia i
produktywności. Obecny wysoki poziom składek na ubezpieczenia społeczne prowadzi do
tego, iż w Polsce mamy do czynienia z jednym z najwyższych poziomów obciążeń fiskalnych
i quasi-fiskalnych wynagrodzeń, czyli tzw. klinem podatkowym. Wpływa to zarówno na
podaż jak i popyt na pracę.

Podejmowane działania zmierzają do ograniczania wysokości składek a także zmiany
społecznej percepcji ich charakteru przez uczestników gry rynkowej. Za szczególnie wysoki
uważa się poziom składek na ubezpieczenia rentowe, a jego obniżenie będzie możliwe po
racjonalizacji wydatków na świadczenia z tego ubezpieczenia. Z drugiej strony formuła nowej
emerytury wprowadza

bezpośredni związek pomiędzy kwotą składki wpłaconej do systemu,

a wysokością świadczenia. Składka emerytalna nie jest traktowana jak „podatek socjalny”,
lecz jako rodzaj inwestycji na starość.

Jednocześnie priorytetem polityki rynku pracy jest zwiększenie wskaźnika zatrudnienia wśród
wszystkich grup wiekowych a przede wszystkim tych grup, gdzie w ostatniej dekadzie
nastąpił najsilniejszy spadek – najmłodszych i najstarszych pracowników.

Dotyczy to również przewidywanych zasad wypłaty świadczeń z finansowej części powszechnego systemu.

Istnieje potrzeba podejmowania działań służących promowaniu dodatkowych, dobrowolnych
form zabezpieczenia emerytalnego. Podejmowane inicjatywy zasługują na ich dalszy rozwój i
wsparcie poprzez budowę systemu zachęt.

W obszarze ubezpieczeń społecznych rolników istotnym wyzwaniem jest zwiększenie roli
składek w finansowaniu świadczeń emerytalno-rentowych, poprzez wdrożenie zasady
zróżnicowania składki w zależności od dochodu z gospodarstwa rolnego. Jednocześnie,
istniejące dofinansowanie systemu emerytur i rent rolniczych powinno zostać lepiej
adresowane, przede wszystkim do uboższych rolników, którzy nie mogą sfinansować składek
w wysokości pozwalającej na sfinansowanie wypłacanych w przyszłości świadczeń.

2.2.2. Sytuacja obecna

Wydatki na emerytury i renty w Polsce stanowią istotną część sektora finansów publicznych.
W 2003 r. wydatki na emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowiły
11,3% PKB, wydatki KRUS wyniosły 2% PKB, a wydatki systemów zaopatrzeniowych w
sumie 1,4% PKB. Łączne wydatki publiczne na emerytury i renty stanowiły więc niemal 15%
PKB. Szczegółowa informacja na temat wydatków przedstawiona jest w załączniku.

Dotacje

funduszy

ubezpieczeń

społecznych

oraz

finansowanie

systemów

zaopatrzeniowych, także stanowi istotny element w strukturze wydatków budżetu państwa. W
2003 r. dotacja do świadczeń wypłacanych z FUS stanowiła 13,1% wydatków budżetu, a
dotacja do KRUS 8% tych wydatków. Świadczenia z systemu zaopatrzeniowego – 6%
wydatków budżetowych. W sumie więc ponad jedną czwartą wydatków budżetu państwa to
wydatki związane z finansowaniem emerytur i rent.

Finansowanie świadczeń w systemie pracowniczym

Fundusz Ubezpieczeń Społecznych jest wydzielonym państwowym funduszem celowym.
Dochody Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pochodzą z:
1)

obligatoryjnych składek finansowanych przez zatrudnionych, pracodawców i w
niektórych (określonych ustawą) przypadkach ze środków publicznych;

dotacji celowej z budżetu państwa przeznaczonej na wypłatę świadczeń zleconych
(świadczenia dla kombatantów, inwalidów wojennych i wojskowych);

dotacji uzupełniającej wynikającej z gwarantowania przez budżet państwa wypłaty
ś

wiadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych może również w imieniu Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych zaciągać kredyty komercyjne na wypłatę świadczeń.
W ciągu ostatnich lat, saldo Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pogarszało się. Było to
efektem:

ubytku przychodów ze składek związanego z wdrożeniem nowego systemu, w
szczególności z dużą liczbą ubezpieczonych w ofe, a także ograniczeniem podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe do 250% przeciętnego
wynagrodzenia;

spadku liczby ubezpieczonych: w 2003 r. liczba ubezpieczonych należała do najniższych
w ostatniej dekadzie, dopiero w 2004 roku wzrosła o 0,9%;

stabilizacji liczby osób otrzymujących emerytury i renty na poziomie powyżej 7 mln
osób;

wzrostu relacji pomiędzy przeciętną emeryturą i rentą a przeciętnym wynagrodzeniem z
54,1% w 2000 r. do 57,6% w 2004 r., co jest najwyższą relacją od 1998 r.

W efekcie, wysokość dotacji uzupełniającej z budżetu państwa wzrosła z 17,5 mld zł w
2001 r. do 24,7 mld zł w 2003 r. i 19,4 mld zł w 2004 r.

Dużym obciążeniem dla finansów ubezpieczenia emerytalnego, a co za tym idzie
pokrywającego powstały niedobór budżetu państwa, jest uzupełnienie niedoboru w FUS
powstałego na skutek przekazywania części składek do OFE. Wydatki państwa z tego tytułu
w ostatnich latach wynosiły ponad 10 mld zł (ponad 14% całości wpływów z tytułu składek
na ubezpieczenia społeczne). Według prognoz, deficyt w finansowaniu świadczeń
emerytalnych będzie się w kolejnych latach utrzymywał, co oznacza konieczność dotowania
systemu z budżetu państwa.

Od 1999 r. istnieje możliwość zaciągania przez FUS kredytów bankowych dla pokrycia
bieżących wydatków. Ze względu na regularny charakter tego działania, kredytowanie w
bankach komercyjnych stało się jedną z metod finansowania wypłaty emerytur i rent.
Utrzymywany jest wysoki poziom zadłużenia FUS w bankach komercyjnych, a koszty
funkcjonowania systemu są powiększone o koszty obsługi tych kredytów. Należy dążyć do
istotnego ograniczenia potrzeby zaciągania przez FUS kredytów bankowych, gdyż ich cena
jest dla finansów publicznych wyższa niż cena obligacji.

Emerytury wypłacane z nowego systemu emerytalnego spowodują zmniejszenie obciążenia
systemu emerytalnego i budżetu państwa w porównaniu z emeryturami wypłacanymi z
systemu o zdefiniowanym świadczeniu, który był aktuarialnie niezbilansowany. Formuła
zdefiniowanej składki pozwala na przestrzeganie zasady indywidualizującej wkład do
systemu z poziomem wypłacanej emerytury. Jednak pełen efekt wdrożenia reformy po stronie
wydatków widoczny będzie wówczas, gdy system ten osiągnie dojrzałość, czyli około 2030 r.

Otwarte fundusze emerytalne.

Od 1999 r. prywatnie zarządzane przez powszechne towarzystwa emerytalne (PTE), otwarte
fundusze emerytalne (OFE) są elementem obowiązkowego systemu ubezpieczeń
emerytalnych. Do funduszy trafia składka w wysokości 7,3% podstawy jej wymiaru. Obecnie,
OFE prowadzą 11,8 mln kont, na których gromadzone są środki, które posłużą do
sfinansowania części emerytury. Od startu nowego systemu emerytalnego do końca 2004 r.
aktywa OFE wyniosły 62,63 mld zł, co stanowiło 7,09% PKB. W sumie do końca kwietnia
2005 r. ZUS przekazał do OFE 54,6 mld zł, a aktywa OFE przekroczyły wartość 68 mld zł, co
było możliwe dzięki efektywnej polityce inwestycyjnej zarządzających OFE. Dynamiczny
przyrost aktywów OFE obserwowany powinien być jeszcze przez najbliższych kilkanaście
lat.

Portfele inwestycyjne OFE są zbliżone do siebie. Według danych na koniec marca br.,
zarządzający portfelami inwestycyjnymi większość powierzonych środków (63,75%)
zainwestowali w skarbowe instrumenty dłużne. Inwestycje w akcje spółek giełdowych
stanowiły 29,91% aktywów OFE. Pozostałe dwie duże kategorie inwestycji OFE, to jest
lokaty w depozyty bankowe i bankowe papiery wartościowe, a także pozaskarbowe

Kwota dotacji uzupełniającej w 2004 r. jest nieporównywalna z kwotami z lat poprzednich, gdyż w 2004 r.

nastąpiła zmiana zasad finansowania ubytków dochodów z tytułu przekazania części składek emerytalnych do
OFE.

instrumenty dłużne stanowiły odpowiednio 4,53% i 1,36% wartości aktywów netto. Podobna
struktura portfela inwestycyjnego jest utrzymywana od początku funkcjonowania systemu.
Finansowa część systemu emerytalnego jest dostępna dla ogółu ubezpieczonych

. Polityka

państwa powinna przyczyniać się do tworzenia odpowiednich warunków funkcjonowania
rynku kapitałowego sprzyjających osiąganiu zadawalających stóp zwrotu.

Oceniając pod kątem wyzwań i ewentualnych zagrożeń strukturę portfela inwestycyjnego
OFE należy zwrócić uwagę na zaangażowanie funduszy na Giełdzie Papierów
Wartościowych w Warszawie i niski udział pozaskarbowych papierów dłużnych. Udział OFE
we free float

GPW na koniec 2003 r. wynosił ok. 23%, a na koniec roku 2004 spadł do

15,3% (było to głównie efektem wejścia na rynek dużych emisji nowych podmiotów (MOL,
PKO BP). Obok zapewnienia stosownej podaży właścicielskich papierów wartościowych i
dostępu do rentownych lokat w instrumenty dłużne należy wspierać działania mające na celu
zwiększenie roli dłużnych papierów wartościowych w finansowaniu działalności polskich
przedsiębiorstw. Działanie takie powinno sprzyjać utrzymaniu efektywności inwestycyjnej
OFE.

Osiągane od 1999 r. (czyli od chwili powstania) stopy zwrotu, przekładające się na
pomnożenie środków oszczędzanych na przyszłą emeryturę, są zadowalające. Ustalona za
ostatni trzyletni okres rozliczeniowy (od 29.03.02 do 31.03.05) średnia ważona wartością
aktywów stopa zwrotu wszystkich otwartych funduszy emerytalnych wyniosła 41,48%.
System monitorowania efektywności inwestycyjnej OFE jest oparty o konstrukcję ustalanej
dwa razy do roku, trzyletniej stopy zwrotu OFE. Na tej podstawie konstruowane są rankingi
wszystkich OFE i ustalane dwie miary służące ocenie efektywności polityki inwestycyjnej
zarządzających – trzyletniej średniej ważonej aktywami stopy zwrotu i minimalnej
wymaganej stopy zwrotu. W dotychczasowej historii OFE jeden z funduszy trzy razy osiągnął
gorszy wynik inwestycyjny niż minimalna stopa zwrotu i zarządzające nim PTE dokonało
dopłat do rachunków klientów tego funduszu.

Każdy członek OFE ma pełen dostęp do informacji o wynikach inwestycyjnych swojego
funduszu. Raz do roku fundusz ma obowiązek poinformować klienta o kwocie środków
zgromadzonych na jego rachunku. Fundusze, oprócz wyników inwestycyjnych konkuruję ze
sobą również jakością obsługi klienta, czyli również bezpiecznym i łatwym dostępem do
informacji o koncie.

Zarówno informacje o kwocie zgromadzonych na kontach środków, jak również o wynikach
inwestycyjnych są najważniejszym z powodów zmian funduszu emerytalnego.
Oparty o separację aktywów funduszu i zarządzającego, z aktywną rolą kontrolującego
poczynania zarządzającego depozytariusza, system otwartych funduszy emerytalnych jest
bezpieczny i nadzorowany przez Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych
(KNUiFE).

Dobrowolne oszczędności emerytalne

Celem uniknięcia spadku dochodów po przejściu na emeryturę, istnieje konieczność dalszego
zwiększania potencjalnej roli dobrowolnych systemów oszczędzania na emeryturę, w duchu
indywidualnej odpowiedzialności za swój los. Rola państwa w wyrównywaniu poziomu

Urodzonych po 1948 r.

Wielkość rynku akcji, mierzona ich częścią, będącą w efektywnym obrocie, czyli po odjęciu pakietów

powyżej 5% liczby akcji.

konsumpcji w cyklu życia ubezpieczonego powinna sprowadzać się do systemu zachęt do
oszczędzania, w związku z tym należy popierać wszelkie działania zmierzające do rozwoju
PPE i IKE.

Fundusz Rezerwy Demograficznej

System o zdefiniowanym świadczeniu prowadził do sytuacji, w której pracujące pokolenie
jest obciążane obowiązkiem sfinansowania wypłaty całości świadczeń. Wobec starzenia się
ludności koszty te można by pokryć poprzez stały wzrost składek (lub podatków). W takim
wypadku relacja wysokości emerytury do zapłaconych składek pogarszałaby się. Oznacza to,
ż

e wraz ze wzrostem składki nie następowałby wzrost świadczeń, co powodowało spadek

wewnętrznej stopy zwrotu systemu i zniechęcanie ubezpieczonych do płacenia składek.

Zwiększające się dalsze oczekiwane trwanie życia prowadzi do spadku wysokości
miesięcznej emerytury. Nie zmienia to jednak wskaźnika pomiędzy wartością bieżącą składek
i świadczeń w porównaniu pomiędzy poszczególnymi kohortami. Wydłużające się trwanie
ż

ycia oznacza, że świadczenie będzie pobierane dłużej. Oznacza to, że każda kolejna kohorta

będzie otrzymywała coraz niższą emeryturę. Aby temu zapobiec należy zachować tą samą
proporcję pomiędzy czasem aktywności zawodowej a czasem przebywania na emeryturze.

Fundusz Rezerwy Demograficznej jest jednym z elementów zabezpieczających finansowaną
repartycyjnie

część

systemu

emerytalnego

przed

niekorzystnymi

tendencjami

demograficznymi. Utworzono go w ramach reformy emerytalnej w celu gromadzenia i
pomnażania środków finansowych, które mogą zostać wykorzystane na uzupełnienie
niedoborów funduszu emerytalnego, wynikających wyłącznie z przyczyn demograficznych.

Fundusz Rezerwy Demograficznej pozwala w systemie niefinansowym na akumulowanie
kapitału w określonych okresach, a następnie wykorzystanie zgromadzonych środków
kapitałowych w momencie, kiedy na świadczenia emerytalne pobierane będą przez osoby z
wyżu demograficznego. Pozwala to na wyrównanie obciążeń finansowych poszczególnych
kohort ubezpieczeniowych.

Celem zarządzania środkami FRD jest długoterminowe lokowanie aktywów ukierunkowane
na osiągnięcie możliwie wysokich zysków z dokonywanych lokat, przy zapewnieniu
maksymalnego ich bezpieczeństwa. Przychody Funduszu Rezerwy Demograficznej mogą
pochodzić:
1.

ze środków pozostających w dniu 31 grudnia każdego roku na rachunku funduszu
emerytalnego, pomniejszone o kwotę niezbędną do wypłat świadczeń przypadających na
pierwszy miesiąc kolejnego roku;

z przekazanych FRD środków z prywatyzacji mienia Skarbu Państwa;

z przychodów od ulokowanych środków oraz odsetki uzyskane z lokat na rachunkach
prowadzonych przez Zakład, a nie stanowiących przychodów FUS i Zakładu;

ze środków pochodzących z części składki na ubezpieczenie emerytalne odprowadzanych
przez Zakład do FRD. Zgodnie z zapisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w
latach 2002 i 2003 Zakład odprowadzał do FRD 0,1% podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie emerytalne; natomiast w kolejnych latach stopa ta zwiększa się o 0,05
punktu procentowego rocznie.

Nigdy nie nastąpiło zasilenie FRD ze środków z prywatyzacji Skarbu Państwa, nie wystąpiła
również nadwyżka środków na rachunku funduszu emerytalnego wyodrębnionego w ramach
FUS.

Wykorzystanie środków Funduszu Rezerwy Demograficznej może nastąpić jedynie w ściśle
określonym trybie, tj. po wydaniu, na wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przez
Radę Ministrów stosownego rozporządzenia. Jednocześnie uruchomienie zgromadzonych
ś

rodków może nastąpić nie wcześniej niż w 2009 roku.

Suma bilansowa Funduszu Rezerwy Demograficznej na dzień 31 grudnia 2003 r. wynosiła
479,74 mln zł (233,9 mln zł na koniec 2002 r.).

Finansowanie świadczeń w systemie rolniczym

Fundusz Emerytalno-Rentowy, podobnie jak FUS, jest wydzielonym państwowym
funduszem celowym przeznaczonym na finansowanie:

emerytur rolniczych oraz rent rolniczych z tytułu niezdolności do pracy;

rent rodzinnych;

dodatków do wyżej wymienionych emerytur i rent (np. dodatek pielęgnacyjny, dodatek
dla sieroty zupełnej);

wiadczeń wypłacanych kombatantom (renty kombatanckie, dodatki kombatanckie,

ryczałty energetyczne);

zasiłków pogrzebowych;

składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Dochody FER pochodzą z:
1)

płaconych przez ubezpieczonych rolników składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe;

dotacji z budżetu państwa – dotacja budżetu państwa stanowi około 94 % dochodów tego
Funduszu i obejmuje:

dotację uzupełniającą wynikającą z ustawowej gwarancji państwa na wypłatę
ś

wiadczeń finansowanych z Funduszu Emerytalno-Rentowego;

dotację celową na wypłatę świadczeń, które zgodnie z obowiązującymi przepisami są
finansowane z budżetu państwa. W ramach dotacji celowej finansowane są
ś

wiadczenia dla kombatantów, dodatki dla byłych żołnierzy – górników, świadczenia

dla osób deportowanych do pracy przymusowej przez III Rzeszę i ZSRR;

dotację celową na pokrycie składek na ubezpieczenie zdrowotne rolników;

refundacji ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na pokrycie świadczeń
emerytalno-rentowych przysługujących około 250 tys. rolnikom z pracowniczego
systemu ubezpieczeń społecznych.

Dotacja budżetu państwa do Funduszu Emerytalno-Rentowego w ostatnich latach utrzymuje
się na tym samym poziomie około 15 mld zł, tj. 1,8% PKB (15 mld zł w 2003 r., 15,1 mld zł
w 2004 r.).

Pozytywnym zjawiskiem dla budżetu państwa jest stale poprawiająca się relacja liczby
ubezpieczonych do liczby świadczeniobiorców (liczba ubezpieczonych wzrosła z 1,3 mln w
1996 r. do 1,5 mln w 2004 r., gdy w tym samym okresie liczba świadczeniobiorców
zmniejszała się z 2 mln do 1,7 mln). Daje to możliwość zahamowania dalszego wzrostu
dotacji budżetu państwa do FER.

Natomiast ciągłe utrzymywanie tak niekorzystnej dla budżetu państwa struktury dochodów
FER jest wynikiem braku zgody środowisk rolniczych na zmiany legislacyjne w systemie
ubezpieczeń emerytalnych rolników. Aktualne regulacje dotyczące systemu ubezpieczenia
emerytalnego rolników obowiązują od 1991 r. Podczas gdy w kraju następowały zmiany
gospodarcze i społeczne, system emerytalny rolników nie zmieniał się. Dzisiaj nadal wszyscy
ubezpieczeni rolnicy płacą jednakowe składki na ubezpieczenie emerytalne niezależnie od
osiąganych dochodów z prowadzonej działalności. Pomimo, że emerytura minimalna w
systemie rolniczym jest taka sama jak w systemie powszechnym, to składka na ubezpieczenie
emerytalne rolników jest kilkakrotnie niższa niż na ubezpieczenie emerytalne pracowników.
Jednocześnie również, podobnie jak 14 lat temu, wysokość świadczeń emerytalnych rolników
nie zależy od wysokości płaconej składki, a udział stażu ubezpieczeniowego nie przekracza
30% wysokości przyszłego świadczenia. Prowadzi to do tego, że wysokość przeciętnej
emerytury rolniczej znacznie różni się od pracowniczej. Gdy w 2004 r. przeciętna miesięczna
wysokość emerytury rolniczej wynosiła 785,23 zł, to w tym samym okresie przeciętna
miesięczna wysokość emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynosiła 1237,38 zł.

W związku z tym niezbędne jest podjęcie działań zmierzających do reformy systemu
emerytalnego rolników. Przede wszystkim, składka powinna być uzależniona od osiąganego
dochodu i zbliżona do zasad opłacania składek dla osób prowadzących działalność
gospodarczą, a dotacja skierowana do tych rolników, którzy potrzebują wsparcia w
sfinansowaniu składki. Ponadto niezbędne jest budowanie zasad sprzyjających mobilności
siły roboczej i przechodzenia pracowników z rolnictwa do sektora pozarolniczego, co jest
wyzwaniem także dla systemów emerytalnych. Wymaga to takiej modyfikacji systemu
ubezpieczeń społecznych rolników, która nie petryfikowałaby obecnego stanu na rynku pracy.
Według szacunków Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk, jeżeli
polskie rolnictwo ma osiągnąć strukturę agrarną zbliżoną do tej obserwowanej w krajach EU-
15, to poza rolnictwem powinno znaleźć zatrudnienie ponad 2,7 mln osób obecnie
związanych z rolnictwem.

Ponadto niezbędne są zmiany zmierzające do doprecyzowania statusu prawnego KRUS oraz
uproszczenia jej struktury finansowej.

2.2.3. Prognozy na przyszłość i wyzwania

Zgodnie z podstawowym wariantem przygotowanej przez ZUS w 2003 r. powszechnie znanej
i w dalszym ciągu aktualnej „Prognozy wpływów i wydatków funduszu emerytalnego do
2050 roku”,

dodatnie saldo repartycyjnej części systemu ubezpieczeń emerytalnych pojawia

się dopiero w roku 2049. Wariant ten przewiduje również wzrost wartości rocznego
zdyskontowanego na 2002 r. deficytu ubezpieczenia emerytalnego do roku 2007 i po okresie
nieznacznego spadku, ponowny wzrost w latach 2014-2023. Wyniki tej prognozy wskazują
na ryzyko długotrwałego i rosnącego w krótkim i średnim okresie zaangażowania budżetu
państwa w finansowanie wypłaty świadczeń emerytalnych. Poprawa przedstawionych
wyników zależy od możliwości zwiększenia zatrudnienia, w szczególności wśród starszych
pracowników.

Dostępne na stronie

http://www.zus.pl

. W chwili obecnej trwają prace nad symulacją wpływów i wydatków

systemu emerytalnego w ramach projektu koordynowanego przez Ageing Working Group.

W porównaniu z prognozami przygotowanymi w 1998 r., można zauważyć, że obecny deficyt
systemu emerytalnego jest wyższy niż wówczas planowany.

Natomiast utrzymany zostaje

trend zmierzający do zmniejszenia wysokości deficytu w relacji do PKB w perspektywie do
2050 r. (Rysunek 3).

Ś

rodki gromadzone w otwartych funduszach emerytalnych mają służyć finansowaniu

wiadczeń ustalanych zgodnie z zasadą zdefiniowanej składki. W tej sytuacji, przy

zachowaniu reguł aktuarialnej kalkulacji emerytur, nie może być mowy o deficycie tego
elementu obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnych.
Dla długookresowej stabilności finansowej ważne jest też osiąganie dobrych wyników przez
OFE. Największym zagrożeniem dla możliwości osiągania w przyszłości przez
zarządzających portfelami OFE równie skutecznych stóp zwrotu jest płytkość krajowego
rynku papierów wartościowych. W przyszłości na maksymalizację wyników OFE wpływ
będą miały:

kontynuacja procesu prywatyzacji przedsiębiorstw będących własnością Skarbu
Państwa;

rozwój regulowanych rynków papierów wartościowych, poprzez upublicznienie
nowych, prywatnych spółek, a także przyciągnięcie zagranicznych emitentów;

stymulowanie rozwoju rynku korporacyjnych instrumentów dłużnych;

umożliwienie zwiększenia poziomu geograficznej dywersyfikacji portfeli.

Działania zmierzające do poszerzenia możliwości lokacyjnych funduszy emerytalnych
powinny równocześnie sprzyjać wzrostowi efektywności inwestycyjnej dobrowolnych
oszczędności emerytalnych (również PPE i IKE).

2.2.4. Strategie zmniejszania deficytu finansowego

Starzenie się ludności jest wyzwaniem dla każdego systemu emerytalnego. Wzrastająca liczba
osób pobierających świadczenia emerytalne, przy jednoczesnym spadku liczby osób w wieku
produkcyjnym, spowodowała, że, aby zmniejszyć ryzyko finansowe systemu, przyjęto
inflacyjną waloryzację świadczeń. Takie podejście z jednej strony chroni emerytów przed
negatywnymi skutkami związanymi ze wzrostem cen, a z drugiej strony zmniejsza obciążenie
pracujących.

Kluczowym warunkiem polepszenia kondycji finansów ubezpieczeń społecznych jest
poprawa sytuacji na rynku pracy i zwiększenie zatrudnienia. W tym przypadku zauważyć
należy, iż system ubezpieczeń społecznych i funkcjonowanie rynku pracy wzajemnie się
determinują.
Rozwiązania przyjęte w ramach obowiązkowego systemu zabezpieczenia społecznego
powodują, że głównym problemem systemu finansów publicznych stanie się finansowanie
opartego o zasady solidarności międzypokoleniowej systemu emerytalnego.
Zwiększenie przychodów z FUS dokonać się może:

poprzez zwiększenie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne;

przez poprawę sytuacji na rynku pracy, to jest wzrost liczby zatrudnionych i ograniczenie
szarej strefy.

Biorąc pod uwagę niski wskaźnik zatrudnienia, wysokie bezrobocie i relatywnie wysokie
obciążenie płac kosztami składek i podatków, dalszy wzrost stopy składek nie wydaje się

Przyczyny tego są szerzej opisane w rozdziale 2.2.2.

możliwy. Podejmowane w ostatnim czasie próby dostosowania podstawy wymiaru składek do
wysokości dochodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, nie miałyby większego
wpływu na ogólną sytuację finansów ubezpieczeń społecznych w długim okresie.

Wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 15-64 lata w Polsce jest najniższy w krajach EU-25 i w
2004 wyniósł 51.7 (w porównaniu do 51,2 w 2003 r.). Oznacza to, że niewiele więcej niż
jeden na dwóch Polaków w wieku produkcyjnym pracuje, w efekcie, może być objęty
ubezpieczeniem społecznym. Szczególnie niski jest wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55-
64 lata, który wynosi 26,2, jest szczególnie niski dla kobiet, z których mniej niż jedna na pięć
w tym wieku pracuje. Taki niski poziom zatrudnienia starszych pracowników jest także
efektem możliwości korzystania ze świadczeń społecznych – wcześniejszych emerytur,
ś

wiadczeń przedemerytalnych, a w przeszłości także zasiłków przedemerytalnych i rent z

tytułu niezdolności do pracy.

Niski efektywny wiek wycofywania się z rynku pracy związany jest z budowaniem od lat
zachęt do wcześniejszej dezaktywizacji, która miała na celu absorpcję części efektów
transformacji i gwałtownych przemian na rynku pracy, przede wszystkim w obszarze popytu
na pracę. W efekcie jednak, wysokość składek na ubezpieczenia społeczne istotnie wzrosła i
poprzez zwiększenie klina podatkowego, stanowi obecnie barierę dla rozwoju rynku pracy.
Rozwiązanie tego dylematu należy do najważniejszych zadań postawionych przed strategią
emerytalną w najbliższych latach.

Po 2006 r. możliwości wcześniejszej dezaktywizacji zostaną istotnie ograniczone. Stanowić
to będzie szansę dla zwiększenia poziomu zatrudnienia i relatywnego systemowego
odciążenia rynku pracy kosztami systemu ubezpieczeń społecznych. Aby jednak taki
scenariusz się zrealizował, niezbędne będą dodatkowe działania, zarówno po stronie rynku
pracy, jak i w ramach systemu rent z tytułu niezdolności do pracy, aby system ten nie
przejmował funkcji wcześniejszych emerytur.

Obecnie istnieją dwa główne mechanizmy wpływające na zachowanie osób starszych na
rynku pracy: pierwszym z nich są zasady zmniejszania bądź zawieszania wypłaty świadczenia
w przypadku osiągania dochodów powodujących powstanie obowiązku ubezpieczeń
społecznych, a drugim zasady zwiększania świadczenia za składki wpłacone do systemu
ubezpieczeniowego po uzyskaniu prawa do emerytury.

Ponieważ w Polsce istnieje w dalszym ciągu system wcześniejszych emerytur ustalanych
zgodnie z zasadą zdefiniowanego świadczenia pierwszy z działających mechanizmów ma
służyć zniechęcaniu uprawnionych do korzystania ze świadczeń przed osiągnięciem
ustawowego wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn). W związku z
powyższym, każda osoba urodzona po 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r.
decydująca się na skorzystanie z przywileju wcześniejszej emerytury musi rozwiązać umowę
o pracę. Jeżeli do ukończenia wieku emerytalnego podejmuje jakąkolwiek działalność
powodującą obowiązek ubezpieczeń społecznych to:

przychody przekraczające 70% średniego wynagrodzenia powodują proporcjonalne
zmniejszenie części świadczenia;

przychody przekraczające 130% średniego wynagrodzenia, powodują zawieszenie
wypłaty świadczenia.

Nie ma jakichkolwiek ograniczeń zarobkowania po ukończeniu 60 lat przez kobietę i 65 lat
przez mężczyznę. Należy zwrócić uwagę, że ze względu na stosunkowo wysoką wartość

progów, mechanizm ten jest stosunkowo mało skuteczny, nie mniej działania zmierzające do
zmiany tego stanu rzeczy nie są społecznie akceptowalne.

Po nabyciu prawa do świadczenia, każda składka wpływająca do systemu powoduje stosowny
wzrost wysokości wypłacanej emerytury. Związek ten jest stosunkowo mało widoczny w
przypadku świadczeń ustalanych zgodnie z formułą zdefiniowanego świadczenia, ale jego
znaczenie wzrośnie w przypadku świadczeń wypłacanych według formuły emerytalnej
systemu zdefiniowanej składki. W efekcie, system ten będzie promował decyzje o
wydłużeniu aktywności zawodowej ponad minimalny wiek emerytalny.

Reforma emerytalna roku 1999 miała w swoim założeniu wpłynąć na zwiększenie potencjału
wzrostu gospodarczego Polski. Część składki na ubezpieczenie emerytalne jest przekazywana
do otwartych funduszy emerytalnych, które inwestują ją na rynku kapitałowym. W ten sposób
oszczędności emerytalne za pomocą właściwych temu rynkowi mechanizmów pozwalają
finansować projekty inwestycyjne. Ze względu na charakter inwestycji nie mogą one jednak
służyć finansowaniu najbardziej ryzykownych przedsięwzięć. Ministerstwo Finansów,
Ministerstwo Skarbu Państwa i Komisja Papierów Wartościowych i Giełd prowadzą działania
mające na celu wzrost efektywności działania polskiego rynku kapitałowego służący
lepszemu wykorzystaniu krajowych oszczędności emerytalnych. Jednocześnie transfer
składek do otwartych funduszy emerytalnych spowodował konieczność sfinansowania części
wypłat z ubezpieczeń przez budżet państwa. W przyszłości, kiedy część świadczeń
emerytalnych wypłacana będzie z środków zgromadzonych w otwartych funduszach
emerytalnych należy oczekiwać spadku zaangażowania budżetu w finansowaniu wypłaty
ś

wiadczeń emerytalnych.

W długim okresie najskuteczniejszym z możliwych działań jest tworzenie przez system
emerytalny warunków sprzyjających rozwojowi gospodarczemu. Szybki i długotrwały wzrost
gospodarczy powinien się łączyć ze zwiększeniem zatrudnienia w gospodarce we wszystkich
jego formach.

W końcu 2004 r. przygotowany został projekt nowej ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników, który wprowadzał nowe zasady dotyczące administrowania systemem, a także
wprowadzał modyfikację w obszarze zasad opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.
Składki te miałyby być zależne od obszaru gospodarstwa rolnego. Jednak ze względu na
liczne zastrzeżenia do tak przyjętej zasady opłacania składek, przygotowana została
autopoprawka rządu, w efekcie której projekt skupia się przede wszystkim na zmianach w
ramach administracji KRUS. W drugim etapie prac, przygotowana ma być metodologia
szacowania dochodów rolniczych, tak aby można było wdrożyć mechanizm naliczania
składki w zależności od dochodów. Ze względu na zbliżające się wybory parlamentarne,
zmiany w ubezpieczeniu społecznym rolników nie zostaną uchwalone w trakcie obecnej
kadencji parlamentu.

2.3. Modernizacja systemów emerytalnych i dostosowanie do zmian

Wspólne cele

Cel 9.
Zapewnienie, że systemy emerytalne są zgodne z wymaganiami rynku pracy, są elastyczne i
bezpieczne, a prawa do świadczenia emerytalnego nabyte w jednym państwie UE są ważne i
respektowane w innym państwie Unii
Cel 10.
Równe traktowanie kobiet i mężczyzn jeśli chodzi o dostęp do świadczeń emerytalnych i ich
wysokość
Cel 11. Większa przejrzystość systemów emerytalnych i lepsze dopasowywanie ich do
zachodzących zmian, w tym rozwinięcie godnej zaufania i zrozumiałej informacji o
długookresowej perspektywie systemów emerytalnych.

2.3.1. Dostosowanie systemów emerytalnych do wymogów rynku pracy i niestandardowego
zatrudnienia

Pracowniczy system ubezpieczeń społecznych obecnie obejmuje różnorakie formy
zatrudnienia. W szczególności, obowiązek ubezpieczenia społecznego wynika z:

zatrudnienia na umowę o pracę, bez względu na to czy jest to umowa w pełnym czy w
niepełnym wymiarze czasu pracy;

zatrudnienia na umowę-zlecenie, a także umowę o dzieło, jeżeli jest ona zawarta ze swoim
pracodawcą;

prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek;

prowadzenia działalności twórczej i artystycznej.

Odrębny system ubezpieczenia społecznego rolników obejmuje swoim ubezpieczeniem
rolników (właścicieli gospodarstw rolnych) i domowników, głównie członków ich rodzin.
Oznacza to, że wszystkie osoby aktywne zawodowo mają dostęp do systemu ubezpieczenia
emerytalnego – powszechnego lub rolniczego.

W trakcie konsultacji, zwrócono uwagę na fakt, iż występuje zróżnicowanie dotyczące
wysokości opłacanych składek. W przypadku pracowników składki zależne są od
wynagrodzenia, podczas gdy osoby prowadzące działalność gospodarczą i rolnicy opłacają
zryczałtowane składki, niezależne od faktycznego dochodu. Dodatkowo, składki w systemie
rolniczym są istotnie niższe niż w przypadku osób prowadzących działalność pozarolniczą.
Rząd podejmował próby zmiany zasad określania składek, aby były one także dla
przedsiębiorców i rolników zależne od osiąganego dochodu. Rozwiązania takie wymagają
jednak pogodzenia sprzecznych racji różnych stron dialogu społecznego.

Należy zauważyć, iż zróżnicowanie wysokości obciążeń składkami na ubezpieczenia
społeczne zachęca do prób zmniejszania kosztów ubezpieczenia. Prowadzi to do takich
zjawisk jak: rozwój szarej strefy lub przekształcanie zatrudnienia w prowadzenie działalności
gospodarczej, gdyż obciążenie składkami w przypadku tej ostatniej jest niższe. Wynika to z
tego, iż składki na ubezpieczenia społeczne pracujących na własny rachunek są obliczane od
deklarowanej kwoty, niezależnej od dochodów.

Doprowadzenie do zwiększenia liczby osób i funduszu wynagrodzeń objętego
ubezpieczeniami społecznymi stanowi jedno z większych wyzwań stojących przed polityką

emerytalną. Działania w tym obszarze powinny być związane przede wszystkim z
poszukiwaniem możliwości obniżania wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, jednak
przy zapewnieniu stabilności finansowej systemu.

W przypadku okresów pozostawania poza zatrudnieniem, takich jak urlop wychowawczy,
macierzyński, okresy opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, w tym dziećmi,
bezrobocie (przez okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych), czy zasadnicza służba
wojskowa, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe są finansowane przez budżet
państwa. Oznacza to, że osoby, które odnotowują przerwy w zatrudnieniu z powodów
wymienionych powyżej, nie tracą swoich praw emerytalnych.

Nowy system emerytalny oparty jest o zasadę zdefiniowanej składki, co oznacza, że przyszłe
emerytury w całości zależą od tego, ile składek zostało wpłacone przez cały okres aktywności
zawodowej. W efekcie osoby, które zgromadzą na koncie emerytalnym podobny kapitał i
przejdą na emeryturę w tym samym wieku i czasie (bez względu na to, przez ile lat te składki
wpłacały i jakie przerwy występowały w ich zatrudnieniu), mogą oczekiwać podobnych
emerytur. System emerytalny za taką samą składkę oferuje takie same świadczenia, nie
różnicując grup zawodowych.

Istotne jest również to, iż system ten jest powszechny i jednolity dla wszystkich pracujących
poza rolnictwem. W efekcie, mobilność geograficzna czy zawodowa (o ile nie dotyczy ona
przepływów pomiędzy sektorami rolniczym i pozarolniczymi) nie ma wpływu na nabywanie
praw emerytalnych.

Bardziej skomplikowana sytuacja dotyczy osób, których aktywność zawodowa obejmuje
zarówno pracę w rolnictwie, jak i poza nim. Obecne przepisy nie określają precyzyjnie w jaki
sposób osoby takie będą miały obliczane emerytury. Ze względu na to, iż nowy system
emerytalny ma charakter zdefiniowanej składki, a system rolniczy jest systemem o
zdefiniowanym świadczeniu, regulacje takie powinny opierać się na zasadzie pro-rata, w
której każdy z systemów finansuje część emerytury, wynikający z okresu ubezpieczenia i
opłacania w nim składek. Podobnie dziać się powinno także w przypadku systemów
zaopatrzeniowych dla służb mundurowych. Odpowiednie przepisy w tym obszarze powinny
zostać wypracowane i wdrożone przed 2009 r., zanim pierwsze osoby otrzymają świadczenia
z nowego systemu emerytalnego.

2.3.2. Równość płci i funkcjonowanie systemów emerytalnych

Nowy system emerytalny, poprzez uzależnienie wysokości emerytury od indywidualnie
wpłaconych składek nie prowadzi do wyrównania nierówności płci występujących na rynku
pracy. Przyjęto bowiem zasadę, iż nierówności występujące na rynku pracy powinny być
eliminowane w ramach polityki rynku pracy.

Jednakże, niektóre okresy pozostawania poza rynkiem pracy, w szczególności okres
przebywania na urlopie macierzyńskim oraz na urlopie wychowawczym, z którego
praktycznie korzystają tylko kobiety, są objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi a
składkę na ten cel finansuje budżet państwa. W przypadku urlopów macierzyńskich składka
jest płacona od wysokości zasiłku macierzyńskiego, a w przypadku urlopu wychowawczego –
kwota świadczenia pielęgnacyjnego. W efekcie, pomimo czasowego wycofania się z rynku
pracy, kobiety mają możliwość uzyskania emerytury.

Kobiety i mężczyźni, którzy zgromadzili na swoich kontach emerytalnych taki sam kapitał i
przejdą na emeryturę w tym samym wieku otrzymają równe emerytury, pomimo tego, iż
kobiety żyją dłużej. Wynika to z tego, iż formuła emerytalna w przypadku systemu
niefinansowego (ZUS), a także – według założeń rządu – systemu finansowego będzie oparta
o wskaźniki trwania życia wyrównane ze względu na płeć.

System emerytalny rolników jest to system o zdefiniowanym świadczeniu, gdzie również nie
ma różnicy w sposobie obliczania świadczeń kobiet i mężczyzn. W tym systemie,
zróżnicowanie wysokości emerytur kobiet i mężczyzn jest niższe, gdyż wysokość
ś

wiadczenia nie jest zależna od wysokości osiąganych dochodów a jedynie od długości pracy

w gospodarstwie rolnym.

W polskim systemie emerytalnym, zarówno powszechnym, jak i rolniczym, tradycyjnie
występuje zróżnicowanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn. Obecnie, przeciętny wiek
emerytalny kobiet jest niższy niż wiek emerytalny mężczyzn. Przeciętny wiek osoby, której
przyznano emeryturę z ZUS w 2004 r. wynosił 56 lat w przypadku kobiet i 58,7 lat w
przypadku mężczyzn (czyli różnica wynosiła przeciętnie 2,7 lat). W efekcie, także przeciętny
staż pracy kobiet, którym przyznano emerytury był niższy i wynosił 33,9 lat w przypadku
kobiet i 37,3 lat w przypadku mężczyzn. Pogłębia to dodatkowo różnice w wysokości
emerytur kobiet i mężczyzn.

System ubezpieczeń społecznych gwarantuje także ochronę w przypadku śmierci
współmałżonka. Wdowy i wdowcy mają prawo do otrzymania renty rodzinnej po zmarłym
małżonku, jeżeli przekroczyli 50 rok życia lub są niezdolni do pracy. Z prawa do renty
rodzinnej częściej korzystają kobiety, które w ten sposób mogą skorzystać z wyższego
ś

wiadczenia, w 2004 r. ponad 73% kobiet otrzymujących renty rodzinne miało więcej niż 50

lat.

W części kapitałowej obowiązkowego systemu emerytalnego przewidziane jest również
zagwarantowanie praw do oszczędności emerytalnych współmałżonków. W przypadku
rozwodu, środki zgromadzone na koncie w otwartym funduszu emerytalnym mogą być
podzielone pomiędzy współmałżonków. O proporcjach tego podziału decyduje sąd. W
przypadku śmierci współmałżonka, wdowa lub wdowiec otrzymują na swój rachunek w
funduszu emerytalnym 50% kwoty oszczędności emerytalnych. Pozostałe 50% wypłacane
jest w gotówce osobom wskazanym (może to także być współmałżonek).

W 2001 r. ryzyko ubóstwa wśród osób w wieku powyżej 65 roku życia było dwa razy wyższe
wśród kobiet (8,2%) niż wśród mężczyzn (4,1%). Należy jednak zauważyć, iż ryzyko to było
dużo niższe niż wśród osób poniżej 64 lat, gdzie wynosiło ono 18,7% dla mężczyzn i 17,4%
dla kobiet.

W nowym systemie emerytalnym, różnice pomiędzy emeryturą kobiet i mężczyzn mogą być
jeszcze wyższe. Dodatkowe pięć lat gromadzenia oszczędności emerytalnych skutkuje
zwiększeniem wysokości tych oszczędności o ponad 20%. Jednocześnie, przeciętne dalsze
trwanie życia zmniejsza się – w 2004 r. przeciętne dalsze trwanie życia osoby 60-letniej
wynosiło nieco ponad 20 lat, podczas gdy osoby 65 letniej – niecałe 16,5 lat. Konkludując, w
efekcie utrzymania zróżnicowanego wieku emerytalnego kobiety mogą liczyć na świadczenia
o jedną trzecią niższe niż świadczenia mężczyzn, przy założeniu takich samych osiąganych
zarobków. W 2004 r. rząd przedstawił propozycję stopniowego wyrównania wieku

emerytalnego kobiet i mężczyzn tak, aby od 2023 r. wiek ten był taki sam dla obu płci.
Propozycja ta nie spotkała się jednak z akceptacją związków zawodowych i ugrupowań
politycznych W efekcie czego, została ona wycofana.

2.3.3. Inne aspekty wdrażania reformy systemu ubezpieczeń społecznych

Nowy system emerytalny funkcjonuje od 1999 r. Jednak nie wszystkie ustawy, niezbędne do
pełnego funkcjonowania nowego systemu zostały uchwalone.

Wymaga przygotowania i uchwalenia ustawa o wypłatach emerytur z kapitałowej części
obowiązkowego systemu emerytalnego. Pierwsze emerytury z nowego systemu wypłacone
będą od 2009 r.

Kolejnym istotnym zadaniem jest ustawa o emeryturach pomostowych i rekompensatach.
Tworzy ona zasady wypłaty specjalnych świadczeń dla osób pracujących w szczególnych
warunkach lub wykonujących prace o szczególnym charakterze, którzy według oceny
ekspertów medycyny pracy, nie mogą kontynuować swojej pracy do wieku emerytalnego.
Ś

wiadczenia te – emerytury pomostowe – będą wypłacane osobom, które pracowały w tych

warunkach przed 1999 r., a w przypadku górników – także tym, którzy rozpoczęli prace
później. Osoby, które w starym systemie emerytalnym mogły oczekiwać wcześniejszej
emerytury i nie otrzymają emerytury pomostowej, będą miały naliczone rekompensaty w
formie powiększenia kapitału początkowego, co zwiększy wartość ich przyszłych emerytur.
Warto w tym miejscu przypomnieć orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23
września 1997 r., w myśl którego szczególne warunki pracy w danym zawodzie powinny być
uwzględnione przede wszystkim w odpowiednim uregulowaniu warunków pracy i płac,
natomiast ich przeniesienie na świadczenia z ubezpieczenia społecznego powinno następować
głównie za pośrednictwem podstawy wymiaru świadczenia (zarobków).

Obszarem wymagającym modyfikacji jest również system rent z tytułu niezdolności do pracy.
Koszt tych świadczeń w ostatnim okresie sięga około 4% PKB, co jest jednym z najwyższych
poziomów wśród krajów europejskich. Jednocześnie, wskaźnik zatrudnienia osób
niepełnosprawnych należy do najniższych w Europie. Ponadto, funkcjonowanie systemu
rentowego nie jest dostosowane do nowego systemu emerytalnego. W najbliższych latach
niezbędne są zmiany systemu rentowego zmierzające do dostosowania systemu rent z tytułu
niezdolności do pracy do reformy emerytalnej. Należy opracować rozwiązania, prowadzące
do zwiększenia zatrudnienia przez osoby niepełnosprawne, a także ogólnego zmniejszenia
skali wydatków na renty.

Istotnym wyzwaniem jest także kontynuacja zmian w obszarze administrowania systemem
ubezpieczeń społecznych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął w 2004 r. strategię, której
celem jest uczynienie z ZUS wzorcowej instytucji publicznej, przyjaznej dla swoich klientów.
Istotnym elementem tej strategii jest ukończenie wdrażania Kompleksowego Systemu
Informatycznego, który obsługuje nowy system emerytalny.

W obszarze wdrażania systemu emerytalnego, do najważniejszych zadań ZUS na kolejne lata
należy zaliczyć:

identyfikację i przekazanie do otwartych funduszy emerytalnych zaległych składek za lata
1999-2003, które zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o przejęciu przez Skarb
Państwa zobowiązań Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieprzekazania składek

do otwartych funduszy emerytalnych (Dz. U. Nr 149, poz. 1450) są przekazywane do
OFE w postaci obligacji;

pełne uruchomienie kont ubezpieczonych prowadzonych przez ZUS i przekazanie
ubezpieczonym informacji o stanie ich kont;

przygotowanie ZUS do poboru składek i wypłacania emerytur pomostowych od 2007 r.;

zakończenie budowy systemu informatycznego służącego do wypłaty emerytur z nowego
systemu emerytalnego i wypłata pierwszych emerytur od 2009 r.

W ciągu ostatnich kilku lat na Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożone zostały także nowe
zadania to jest wypłata rent socjalnych oraz świadczeń przedemerytalnych. Pozwala to z
jednej strony na lepsze wykorzystanie istniejących zasobów służb publicznych – przede
wszystkim pracowników socjalnych oraz publicznych służb zatrudnienia, ale z drugiej strony
stanowi wyzwanie dla ZUS, aby wykorzystać istniejące zasoby do absorpcji nowych zadań.

Zmiany są niezbędne również w obszarze administrowania ubezpieczeniami społecznymi
rolników. Obecnie Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego nie posiada dobrze
określonego statusu prawnego – organem administracji centralnej jest prezes KRUS. Ponadto,
KRUS zarządza pięcioma odrębnymi funduszami, z których cztery mają status państwowych
funduszy celowych. Dwa z tych funduszy – emerytalno-rentowy oraz prewencji i rehabilitacji
służy wypłacie świadczeń. Pozostałe dwa – administracyjny i motywacyjny – finansują
funkcjonowanie KRUS. Piąty fundusz – Fundusz Składkowy – jest całkowicie finansowany
ze składek rolników i jest nadzorowany przez samorząd rolniczy. Niezbędne są zmiany
zmierzające do doprecyzowania statusu prawnego KRUS oraz uproszczenia jej struktury
finansowej.

2.3.4. Przejrzystość, dostosowanie i ekonomia polityczna reformy emerytalnej

Prace nad reformą i wdrożeniem nowego systemu emerytalnego rozpoczęły się w 1996 r.,
kiedy w utworzonym Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Emerytalnej powstały
założenia systemu emerytalnego „Bezpieczeństwo dzięki różnorodności”. Kolejne rządy
konsekwentnie przedkładają projekty ustaw, które po ich uchwaleniu przez Parlament budują
kolejne elementy nowego systemu emerytalnego. Przez sześć lat fundamenty nowego
systemu emerytalnego pozostały niezmienione, a wprowadzane zmiany miały na celu
uzupełnienie lub udoskonalenie zaadaptowanych wcześniej rozwiązań.

Ponieważ systemy emerytalne zaciągają zobowiązania wobec ich uczestników w długim
okresie, ich zasady powinny być stabilne i nie podlegać częstym zmianom. Należy też patrzeć
na nie z perspektywy równowagi międzypokoleniowej – proces starzenia się ludności
prowadzić będzie do istotnego zwiększenia się wskaźnika obciążenia demograficznego
osobami w wieku poprodukcyjnym. Dlatego też, zbudowany konsensus dotyczący nowego
systemu emerytalnego powinien być kontynuowany, zapewniając bezpieczny system
emerytalny przyszłym pokoleniom.

Nowy system emerytalny automatycznie dostosowuje się do zmian zachodzących na rynku
pracy oraz zmian demograficznych. Konta emerytalne w ZUS rosną w tempie wzrostu
przypisu składek, a więc zarówno zobowiązania, jak i przychody ZUS mają taką samą
dynamikę. Emerytury zależą od długości trwania życia i zmiany w tym zakresie
automatycznie wpływają na wyniki systemu emerytalnego.

Docelowo, każdy ubezpieczony otrzymywać będzie corocznie informację o stanie swoich
kont emerytalnych – zarówno w systemie finansowym jak i niefinansowym. W przyszłości
informacja ta będzie także uwzględniać wartość emerytury należnej ze zgromadzonego już
kapitału. Od 2003 r. wszystkie osoby ubezpieczone otrzymują z ZUS coroczną informację o
kwocie składek wpłacanych w poprzednim roku na konto emerytalne, roczną informację o
stanie kont otrzymują wszyscy członkowie otwartych funduszy emerytalnych. W 2005 r.
zostało wprowadzone rozporządzenie, które standaryzuje informację przekazywaną do
członków OFE, co ułatwi porównywanie informacji pomiędzy poszczególnymi funduszami.
Otrzymywanie indywidualnych informacji o stanie kont zwiększa ‘świadomość emerytalną’
uczestników systemu. Pozwoli im to także na ocenę, czy i w jakim stopniu powinni oni
dodatkowo oszczędzać na swoją emeryturę w ramach pracowniczych programów
emerytalnych, indywidualnych kont emerytalnych, czy też w innej formie dobrowolnych
oszczędności.

Budowanie godnej zaufania informacji dotyczącej systemów emerytalnych obejmuje także
informację o makroekonomicznej sytuacji tych systemów. Obecnie, Zakład Ubezpieczeń
Społecznych publikuje wieloletnią prognozę przychodów i wydatków systemu emerytalnego.
Brak jest natomiast pełnej informacji na temat całego systemu ubezpieczeń społecznych,
obejmującego także system rolniczy. Z tego powodu, przygotowany został projekt ustawy o
aktuariuszu krajowym. Aktuariusz krajowy będzie przygotowywał i publikował prognozy
wydatków, na które wpływ mają zachodzące procesy demograficzne, przede wszystkim
starzenie się ludności. Będzie także oceniał skutki długookresowe zmian ustawowych w
obszarze systemów zabezpieczenia społecznego, które wpływają na te wydatki.

Rozdział 3. Wnioski

Podstawowe wyzwania stojące przed funkcjonowaniem systemów emerytalnych i rentowych
w Polsce, można podzielić na dwie grupy.

Pierwsze z nich to działania bieżące, niezbędne dla właściwego dalszego funkcjonowania
tych systemów. Najbardziej istotne z nich to uzupełnienie brakujących regulacji, które
związane są z funkcjonowaniem nowego systemu emerytalnego dla pracowników, czyli:

ustawy regulującej funkcjonowanie emerytur pomostowych;

ustawy o emeryturach kapitałowych.

Ponadto, niezbędna jest nowelizacja ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, celem niezbędnych modyfikacji ubezpieczeń rentowych i dostosowania ich do
nowego systemu emerytalnego.

Równie istotnym działaniem jest przygotowanie nowej ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników, która z jednej strony pozwoliłaby na lepsze określenie zasad funkcjonowania i
zarządzania systemem, a z drugiej strony wprowadziłaby zmiany w obszarze opłacania
składek, różnicując je od uzyskiwanego dochodu rolniczego. Ponadto, niezbędne są zmiany w
obszarze określania świadczeń w tym systemie, także aby lepiej dopasować całość
funkcjonowania systemów i umożliwić restrukturyzację rynku pracy (zwiększenie roli
sektorów pozarolniczych i zmniejszenie zatrudnienia w rolnictwie).

Zmiany na rynku pracy to kolejne pilne i bieżące wyzwanie, istotne także z perspektywy
funkcjonowania systemów emerytalnych. Osiągnięcie stabilności finansowej Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych zależy od dalszych zmian na rynku pracy. W szczególności,
niezbędne jest zwiększenie zatrudnienia, tak aby więcej osób mogło wpłacać do systemu
składki na ubezpieczenia społeczne. Służyć temu mają rozwiązania określone na przykład w
Krajowym Planie Działania na rzecz Zatrudnienia, czy też wynikające z realizacji
Europejskiej Strategii Zatrudnienia. W tym zakresie niezbędna jest ocena na ile istniejące lub
planowane rozwiązania utrudniają pożądane zmiany na rynku pracy. Należy przeciwdziałać
zwiększeniu obciążeń pracy kosztami funkcjonowania systemem ubezpieczeń społecznych
(jak na przykład przedłużanie i rozszerzanie możliwości korzystania z wcześniejszych
emerytur), a promować wzrost zatrudnienia (np. wobec osób niepełnosprawnych, w tym w
ramach systemu rentowego, zachęcając osoby niepełnosprawne do aktywności zawodowej).

Druga grupa działań to działania perspektywiczne, zmierzające do tworzenia warunków do
stabilnego rozwoju systemów emerytalnych w przyszłości.

Do najważniejszych zadań w tym zakresie należy poprzedzone społecznym konsensusem
wypracowanie sposobu uelastycznienia i wyrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn.
Obecny system, poprzez wprowadzenie zróżnicowanego wieku emerytalnego, prowadzić
może do dyskryminowania kobiet, poprzez istotnie niższą wysokość wcześniejszej o pięć lat
emerytury.

Istotne jest również monitorowanie funkcjonowania systemów emerytalnych i rentowych. W
perspektywie makroekonomicznej służyć ma temu powołanie aktuariusza krajowego, którego
zadaniem będzie regularne przygotowywanie prognoz wydatków publicznych, na które
wpływ ma starzenie się ludności oraz ocena proponowanych regulacji w obszarze systemów
ubezpieczeń społecznych, ochrony zdrowia i edukacji. W perspektywie mikroekonomicznej,

niezbędne jest monitorowanie wysokości oczekiwanych świadczeń, w szczególności w
nowym systemie emerytalnym i ocena, czy ich wysokość będzie adekwatna, zgodnie z
pierwszym obszarem celów określonych w ramach otwartej metody koordynacji.

Załącznik. Podstawowe informacje statystyczne

Rysunek 1. Emeryci i renciści według systemu

słu

by mundurowe

3,6%

rolnicy

18,5%

system

powszechny

77,9%

ródło: obliczenia MPS na podstawie danych GUS

Rysunek 2. Współczynnik obciążenia demograficznego

liczba osób w wieku powy

ej 65 na 100 osób w wieku 15-65

0,0

5,0

10,0

15,0

20,0

25,0

30,0

35,0

40,0

45,0

50,0

ródło: Na podstawie danych Eurostatu

Rysunek 3. Saldo zreformowanego systemu emerytalnego w części niefinansowej

-3,0

-2,5

-2,0

-1,5

-1,0

-0,5

0,0

0,5

1,0

1,5

Projekcje z 1998 r.

Prognoza ZUS

ródło: I. Szekely, The Polish Pension Reform After 6 Years, 2005, IMF

Tabela 1. Struktura ludności w podziale na grupy wieku w 2003 r.

Wiek

0-14

15-24

25-44

45-59

60-64

65-74

75+

17,8

16,8

28,0

20,4

4,2

7,9

4,9

2003: Populacja na dzień 1 stycznia.
Ź

ródło: Eurostat

Tabela 2. Średnia długość trwania życia: w momencie urodzenia, w wieku 65 i 60 lat w
2002 r.

Wiek

w momencie urodzenia

w wieku 65 lat.

w wieku 60 lat.

Płeć

Mężczyźni Kobiety

70,4

78,7

14,0

17,9

17,1

22,0

ródło: Eurostat

Tabela 3. Współczynnik obciążenia demograficznego w 2003 r.

Wiek

65+/15-64

60+/15-59

18,4

26,0

Liczba osób w wieku 65+ (60+) w stosunku do liczby osób w wieku 15-64 (15-59)
Ź

ródło: Eurostat

Tabela 4. Członkowie gospodarstwa domowego w wieku 60+, 65+ (75+) w 2001 (% w
danej grupie)

Osoby mieszkające ze swoimi dziećmi

Osoby w wieku 65+
mieszkające z innym
dorosłym w wieku
65+

Osoby w wieku 65+
ż

yjące samotnie

Samotni rodzice w
wieku 65+

Całe gospodarstwa
domowe

70i

12i

i – źródła krajowe
Ź

ródło: Eurostat

Tabela 5. Produkt Krajowy Brutto (PKB) per capita i realny wzrost PKB w 2002-2004

PKB per capita w PPP
(EU 25 = 100)

Realny wzrost PKB (%)

Lata

2002*

2003*

2004*

2002

2003

2004*

45,5

46,1

47,4

1,4

3,8

5,8

*prognoza
wskaźnik wzrostu PKB: stosunek realnego wzrostu PKB z poprzedniego do danego roku
Ź

ródło: Eurostat European Commission (ECFIN/50485/04, Information note for Ageing Working Group)

Tabela 6. Wskaźniki zatrudnienia i stopy bezrobocia, podział ze względu na wiek w
2003r. (%)

Wskaźnik zatrudnienia

Stopa bezrobocia

Wiek 25-54

55-64

25-54

55-64

Płeć

Ogółe
m

Ogół
em

Suma M

67,5

73,0

62,1

26,9

35,2

19,8

17,1

16,2

18,0

10,7

11,3

9,9

ródło: Eurostat

Tabela 7. Dług publiczny i deficyt sektora finansów publicznych

Wyszczególnienie

1998

1999

2000

2001

2002

2003

2004*

dług publiczny

42,9% 40,1% 36,9% 36,7% 41,2% 45,3% 43,6%

deficyt sektora finansów
publicznych

-4,0% -3,2% -1,5% -3,9% -3,6% -4,5% -4,8%

ródło: GUS (w zakresie deficytu), Departament NZ MF (w zakresie długu publicznego)

* dług sektora instytucji rządowych i samorządowych.

Tabela 8. Ryzyko ubóstwa wśród osób w wieku 65+, <65 w 2001 r. (%)

Wiek 65+

0-64

Płeć

Ogółem

Mężczyźni

Kobiety

Ogółem

Mężczyźni

Kobiety

6,6

4,1

8,2

18,0

18,7

17,4

Ubóstwo rozumiane jako odsetek osób osiągających dochody poniżej 60% mediany.
Ź

ródło: Eurostat (2004) ECHP UBD Grudzień 2003

Tabela 9. Ryzyko ubóstwa osób w wieku 65+, <65 ze względu na typ gospodarstwa
domowego w 2001 r. (%)

Wiek 65+

0 – 64

mieszkający sami mieszkający z dorosłymi 65+

mieszkający sami

16i

Ubóstwo rozumiane jako odsetek osób osiągających dochody poniżej 60% mediany.
i: źródła krajowe
Ź

ródło: Eurostat

Tabela 10. Relatywne ryzyko ubóstwa w 2001 r.

Wiek

65+/0-64

Płeć

Ogółem

Mężczyźni

Kobiety

0,4

0,2

0,5

ródło: obliczenia oparte na tabelach 8,9

Tabela 11. Ryzyko ubóstwa osób, których głównym dochodem jest emerytura w 2002 r.
(%)

Emeryci

Osoby aktywne

Płeć

Ogółem

Mężczyźni

Kobiety

Ogółem

Mężczyźni

Kobiety

8,0

7,5

8,3

11,7

12,7

10,4

ródło: Eurostat (2004), ECHP UBD Grudzień 2003

Tabela 12. Wskaźniki zatrudnienia w 2003 (% poszczególnej grupie wieku)

Wiek

15 – 64

55 – 64

51,2

26,9

ródło: Eurostat

Tabela 13. Nieaktywna część populacji w stosunku do osób zatrudnionych w wieku 15-
64 w 2003 r.

27,8

ródło: Eurostat, Badanie Ekonomicznej Aktywności Ludności, średnia roczna

Tabela 14. Wskaźnik zatrudnienia starszych pracowników w 2003 (% poszczególnej
grupy wieku)

Wiek 55 – 59

60 - 64

55 - 64

65 – 69

Płeć

Ogółem M

34,3

44,0 25,7 17,5

23,5 12,6 26,9

35,2 19,8 9,9

13,2 7,6

ródło: Eurostat, Badanie Ekonomicznej Aktywności Ludności, średnia roczna

Tabela 15. Efektywny wiek wycofania się z rynku pracy w 2001-2003 (w latach)

Lata 2001

2002

2003

Płeć Suma

Suma

56,6

55,5

57,8

56,9

55,8

58,1

58,0

56,4

59,8

ródło: Eurostat, BAELL

Tabela 16. Zróżnicowanie ryzyka ubóstwa ze względu na płeć osób w wieku 60+, 65+
(punkty procentowe)

Wiek

65+

0 - 64

4,1

-1,3

Zróżnicowanie ze względu na płeć: stopa ryzyka ubóstwa kobiet – stopa ryzyka ubóstwa kobiet, w punktach
procentowych
Ź

ródło: obliczenia oparte na tabelach 8,9

Tabela 17. Udział emerytur i rent w produkcie krajowym brutto w latach 1998-2003 (w
%)

Wyszczególnienie

1998

1999

2000

2001

2002

2003

Wydatki socjalne ogółem

19,0

17,6

18,7

18,6

18,4

Wydatki na emerytury i renty

15,1

13,9

14,8

14,7

Emerytury i renty z FUS

11,3

11,4

10,6

11,3

wiadczenia zaopatrzeniowe

1,4

1,3

1,4

Wydatki z KRUS

2,3

2,0

2,1

2,0

Emerytury i renty wojska, policji, służby więziennej, straży pożarnej i pozostałych formacji tzw.

mundurowych oraz wydatki na inwalidów wojennych, wojskowych i kombatantów

obejmują wyłącznie wydatki na świadczenia z Funduszy: Emerytalno-Rentowego i Składkowego

ródło: obliczenia własne MPS na podstawie informacji statystycznych

Tabela 18. Niektóre wydatki budżetu państwa w latach 1998-2003 (w %)

Wyszczególnienie

1998

1999

2000

2001

2002

2003

Wydatki socjalne ogółem, w tym: 24,3

27,6

31,0

33,8

36,0

35,5

Dotacje do emerytur i rent

17,1

20,0

23,0

24,9

27,3

27,1

Dotacja do FUS

4,3

4,5

8,0

10,1

12,9

13,1

Dotacja do KRUS

7,6

9,2

8,7

8,6

8,4

8,0

Ubezpieczenia zaopatrzeniowe

5,4

6,3

6,2

6,0

1) tzw. służb mundurowych oraz kombatantów
Ź

ródło: obliczenia własne MPS na podstawie informacji statystycznych

Tabela 19. Ubezpieczeni zarejestrowani (w tys.)

Wyszczególnienie

1998

1999

2000

2001

2002

2003

Ubezpieczeni zarejestrowani w:

ZUS

12705

13271

13060

12851

12761

12739

KRUS

1419

1428

1452

1502

1560

1589

a) do 1998 r. średniorocznie
b) pracujący (łącznie z żołnierzami zawodowymi i funkcjonariuszami w służbie bezpieczeństwa publicznego
oraz Służbie Więziennej, którzy podjęli służbę od 1.01 1999 r. i których wynagrodzenia do 30 IX 2003 r.
zawierały składki na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe), uczniowie, osoby pobierające zasiłek
dla bezrobotnych i do 1996 r. – zasiłek szkoleniowy dla bezrobotnych, absolwenci pobierający stypendia z tytułu
szkolenia lub stażu u pracodawcy oraz osoby kontynuujące ubezpieczenie; ubezpieczonych z tytułu zatrudnienia
wykazuje się tyle razy ile zakładów pracy opłaca za nich składki ubezpieczeniowe
c) rolnicy indywidualni i członkowie ich rodzin

ródło: Mały Rocznik Statystyczny Polski, GUS, 2002, s. 565; 2003, s. 581; 2004, s. 560

Tabela 20. Liczba emerytów i rencistów

oraz przeciętne miesięczne emerytury i renty

brutto

Wyszczególnienie
a- wysokość świadczenia (w zł)

1998

1999

2000

2001

2002

2003

Ogółem

9435

9453

9412

9311

9237

9206

Objęci pozarolniczym systemem
ubezpieczeń społecznych
A

7466
732

7524
814

7525
875

7469
972

7439
1039

7451
1092

pobierający emeryturę
a

3497
840

3532
932

3574
1000

3612
1106

3691
1177

3804
1238

pobierający rentę z tytułu
niezdolności do pracy
a

2735
599

2740
666

2678
717

2565
794

2438
847

2323
878

pobierający rentę rodzinną
a

1234
724

1252
803

1273
860

1292
949

1310
1008

1324
1053

Rolnicy indywidualni
a

1969
507

1929
563

1887
602

1842
679

1798
700

1755
727

pobierający emeryturę
a

1139
531

1098
590

1056
631

1015
713

975
737

935
766

1) przeciętna w roku w tys.
2) przeciętne miesięczne
Ź

ródło: Rocznik Statystyczny RP, GUS: 1998, s. 157, 158; 1999, s. 164, 165; 2000, s. 165, 166; 2001, s. 173,

174; 2002, s. 174, 175, Mały Rocznik Statystyczny Polski GUS, 2004, s. 165, 166

Tabela 21. Wydatki z FUS do pokrycia ze składek, a wpływy ze składek

Wyszczególnienie

1998

1999

2000

2001

2002

2003

Wydatki z FUS do pokrycia ze
składek, bez podlegających
refundacji z budżetu
mld zł

70,1

77,1

82,4

92,5

95,4

100,1

w % ogółu wydatków FUS

96,3

96,0

96,2

96,5

97,9

Wpływy ze składek i należności
pochodnych
w mld zł

62,8

64,1

65,6

69,9

68,2

70,3

Wskaźnik pokrycia wydatków
dochodami ze składek
w %

89,6

83,1

79,6

75,6

71,5

70,2

ródło: ZUS

Tabela 22. Wydatki na świadczenia pieniężne z FUS i z funduszy emerytalnego i
rentowego

Wyszczególnienie

1999

2000

2001

2002

2003 *

w mln zł

Ogółem FUS, z tego:

77 718,8

81 777,2

92 108,2

95 417,5 100 074,9

z funduszu emerytalnego

37 795,3

40 337,6

46 142,3

48 978,9 52 942,2

z funduszu rentowego

31 453,4

33 453,9

37 149,2

37 319,1 37 970,4

w % PKB

Ogółem FUS, z tego:

12,6

11,9

12,8

12,4

12,3

z funduszu emerytalnego

6,1

5,9

6,4

6,5

z funduszu rentowego

5,1

4,9

5,1

4,9

4,7

* dane szacunkowe Głównego Urzędu Statystycznego
Ź

ródło: ZUS

Tabela 23. Aktywa otwartych funduszy emerytalnych

Wyszczególnienie

1999

2000

2001

2002

2003

2004

W mln zł

2 257

9 921

19 408

31 565

44 833

62 627

W % PKB

0,35%

1,37%

2,55%

4,04%

5,5%

7,09%

ródło: obliczenia MPS na podstawie danych KNUiFE i GUS

Tabela 24. Projekcja stóp zastąpienia

Wariant podstawowy

100% średniego wynagrodzenia

(druga kolumna: emerytura po

10 latach w relacji do

prognozowanego średniego

wynagrodzenia)

2/3 średniego

wynagrodzenia

Wklęsły

rozkład

dochodów

Rosnące

wynagrodzenie

od 80% do

120% średniej

Rosnące

wynagrodzenie

od 100% do

200%

redniego

Przerwana

kariera (30 lat

składkowych i 6
nieskładkowych

– dwa urlopy

wychowawcze)

Kobieta, wiek

emerytalny 60 lat

i 35 lat

składkowych

4% realna

stopa zwrotu

67 lat wiek

emerytalny, 42
lata składkowe

2005

po 10
latach 2010 2030 2050 2005

2050 2005 2050 2005 2050

2005 2050

2005

2050

2005

2050

2005 2050

2005

2050

Stopa
zastąpienia
brutto

63,2 43,5 63,2 51,7 35,7 63,2

38,7 61,9 33,9 60,4 29,7

59,5 26,8

55,9

26,8

57,8

25,9

63,2 38,7

65,3

40,4

Stopa
zastąpienia
netto

77,7 53,5 77,7 63,8 43,9 77,7

43,8 76,1 41,7 74,7 36,6

73,2 33,0

68,7

32,9

71,1

31,9

77,7 47,6

80,4

49,7

Uwaga: założenia makroekonomiczne przyjęte w uzgodnieniu z Komisją Europejską i EUROSTAT.

Stopa zastąpienia to relacja sumy świadczeń emerytalnych w pierwszym roku po przejściu na emeryturę do sumy dochodów w ostatnim roku pracy. Stopy
zastąpienia w 2005 r. pokazują sytuację osób odchodzących obecnie na emeryturę. Przyszłe stopy zastąpienia służą do analizy wysokości prognozowanych świadczeń. W
przypadku Polski opisują świadczenia jakie otrzymają ubezpieczeni ze zreformowanego systemu emerytalnego. Kolejne warianty symulacji dostarczają informacji o tym, jak
zmiana poszczególnych założeń wpływa na wysokość emerytur. Stopa zwrotu w wariancie podstawowym została policzona dla osoby, która przepracowała 40 lat i przeszła
na emeryturę w wieku 65 lat. Zarobki w tym przykładzie przyjęto na poziomie 100% średniej krajowej. W przypadku stóp zastąpienia w roku 2030 i 2050 założono, że
ubezpieczony oszczędza w otwartym funduszu emerytalnym. Stopa zastąpienia po 10 latach to relacja kwoty świadczenia przyznanego 10 lat wcześniej, do średniego
wynagrodzenia w gospodarce w danym roku. Warianty płacowe. W pierwszym wariancie przyjęto, że ubezpieczony otrzymywał przez cały okres swojej kariery 66%
ś

redniego wynagrodzenia w kraju. Pozostałe założenia nie zostały zmienione. W następnym wariancie (wklęsły rozkład dochodów) przyjęto nieliniowy wzrost

wynagrodzenia od 75% do 105%, z tym że średnia z całej kariery wynosi 100% średniej krajowej. W kolejnych wariantach założono, że zarobki zmieniały się liniowo od
80% do 120% oraz od 100% do 200%. Przerwana kariera. W kolejnym przykładzie zmieniono założenie dotyczące liczby lat składkowych (30 zamiast 40) osoba
ubezpieczona po 15 latach pracy decyduje się na przerwę w karierze zawodowe (dwukrotny urlop wychowawczy), aby zająć się dziećmi( składki finansowane są z budżetu
państwa). Po 10 latach ubezpieczony wraca na 15 lat na rynek pracy. W kolejnym przykładzie policzono stopę zastąpienia, która jest bardziej typowa dla kobiety w polskim
systemie, czyli niższy o 5 lat wiek emerytalny i co jest z tym związane krótszy o 5 lat okres płacenia składek. Wszystkie pozostałe założenia są takie same jak w
wariancie podstawowym. Następny przykład dotyczy przypadku, w którym zamiast 3% brutto przyjęto 4% stopy zwrotu z OFE. Ostatni wariant ilustruje efekt wydłużenia
aktywności zawodowej o 2 lata, czyli przejście na emeryturę w wieku 67 lat po 42 latach opłacania składek.

Analiza wpływu założeń makroekonomicznych na wartość stóp zastąpienia

Tabela 25. Stopy zastąpienia po zmianie założeń makroekonomicznych - 1,5% wzrostu
płac

Wariant podstawowy
100% średniego wynagrodzenia
(druga kolumna: emerytura po 10
latach w relacji do prognozowanego
ś

redniego wynagrodzenia)

Kobieta, wiek
emerytalny 60 lat i 35
lat składkowych

2030

2050

Stopa zastąpienia netto –
podstawowe założenia

63,8

43,9

31,9

Stopa zastąpienia netto –
zmienione założenia wzrostu
płac

67,8

Wartość emerytury przy
zmienionych założeniu
/wartość emerytury w
pierwotnym przykładzie.

70%

60%

W powyższym przykładzie zostały policzone stopy zastąpienia dla dwóch wariantów. W
pierwszym przyjęte zostały założenia makroekonomiczne zgodne z ustaleniami poczynionymi
z Komisją Europejską, w drugim wariancie obniżono prognozowany wzrost płac do 1,5 %
rocznie.

W efekcie, w roku 2030 stopa zastąpienia wzrosła o 4 p.p., pomimo, że wartość emerytury
spadła i wynosi 70 % emerytury policzonej dla takiego samego przypadku przy poprzednich
założeniach. Podobna sytuacja nastąpiła w przypadku prognozy na 2050 rok w przykładzie
podstawowym i w przykładzie dla kobiety wartość stopy zastąpienia wzrosła, mimo spadku
wartości emerytury, które stanowi około 60 % wartości emerytury z obliczeń w pierwszym
wariancie.

Na stopę zastąpienia ma również wpływ wysokość przyjętej realnej stopy zwrotu.
Zwiększenie stopy zwrotu o 1 p.p. powoduje w analizowanym wariancie zwiększenie stopy
zastąpienia o prawie 4 p.p. W tym wypadku wraz ze wzrostem stopy zastąpienia rośnie
również wartość emerytury.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
projekty 3 id 400866 Nieznany
projekt29 id 400291 Nieznany
projektMOS id 400412 Nieznany
projektowanie 2 id 400443 Nieznany
Projekt 7 A id 398367 Nieznany
projekt0002 id 400180 Nieznany
Projekt 6 id 397770 Nieznany
Omowienie projektu id 335352 Nieznany
PROJEKT 5 id 398124 Nieznany
GW PROJEKT F id 197909 Nieznany
projekt 4 i 5 id 398318 Nieznany
Mechana projekt2 id 290480 Nieznany
projekt 1 3 id 397964 Nieznany
Projekt3 id 400307 Nieznany
projekt 0 1 id 397933 Nieznany
projekt 3 id 398252 Nieznany
6 Zasady Projektowania id 43987 Nieznany (2)
Projekt X id 399818 Nieznany

więcej podobnych podstron