2. PRACA,

2. PRACA,

BEZPIECZEŃSTWO,TRWA

BEZPIECZEŃSTWO,TRWA

ŁOŚĆ BUDOWLI.

ŁOŚĆ BUDOWLI.

1.Ogólne zasady pracy budowli.

1.Ogólne zasady pracy budowli.

2.Budynki za ścianami nośnymi.

2.Budynki za ścianami nośnymi.

3.Budynki szkieletowe.

3.Budynki szkieletowe.

4.Dylatacje w budynkach.

4.Dylatacje w budynkach.

5.Ochrona przeciwpożarowa

5.Ochrona przeciwpożarowa

budynków.

budynków.

6.Trwałość budowli.

6.Trwałość budowli.

Budowle jak i urządzenia z nimi związane, należy tak
projektować i wykonywać, aby obciążenia na nie
działające zarówno w trakcie budowy jak i eksploatacji
nie doprowadziły do:

zniszczenia całości lub części budowli,

przemieszczeń i odkształceń o niedopuszczalnej

wielkości,

uszkodzenia części budowli, połączeń lub

zainstalowanego wyposażenia,

zniszczenia na skutek wypadku, w stopniu

nieproporcjonalnym do jego przyczyny.

1. OGÓLNE ZASADY PRACY

1. OGÓLNE ZASADY PRACY

BUDOWLI.

BUDOWLI.

Wymagania techniczne dotyczące konstrukcji to:

zgodność z wymogami Prawa Budowlanego,

warunkami technicznymi, normami itp.

wytrzymałość, stateczność, sztywność.

Zapewniamy to wykonując dokumentacje
techniczną, na którą składają się między innymi
projekt techniczny konstrukcji z obliczeniami
statycznymi, przyjętym schematem statycznym,
rozwiązaniami materiałowymi itp.

Przyjmując schemat statyczny należy uwzględnić:

warunki posadowienia,

zastosowane rozwiązania materiałowe,

ekonomikę rozwiązania.

TYPY BUDYNKÓW I ICH UKŁADY KONSTRUKCYJNE

TYPY BUDYNKÓW I ICH UKŁADY KONSTRUKCYJNE

KONSTRUKCJE ZE ŚCIANAMI

MASYWNYMI

KONSTRUKCJE ZE ŚCIANAMI

MASYWNYMI

KONSTRUKCJE MIESZANE

I INNE

KONSTRUKCJE MIESZANE

I INNE

KONSTRUKCJE SKIELETOWE

KONSTRUKCJE SKIELETOWE

B

U

D

Y

N

K

I

O

Ś

C

IA

N

A

C

H

Z

E

LE

M

E

N

T

Ó

W

D

R

O

B

N

O

W

Y

M

IA

R

O

W

YC

H

B

U

D

Y

N

K

I

O

Ś

C

IA

N

A

C

H

Z

E

LE

M

E

N

T

Ó

W

D

R

O

B

N

O

W

Y

M

IA

R

O

W

YC

H

B

U

D

Y

N

K

I

O

Ś

C

IA

N

A

C

H

P

R

E

FA

B

R

Y

K

O

W

A

N

YC

H

B

U

D

Y

N

K

I

O

Ś

C

IA

N

A

C

H

P

R

E

FA

B

R

Y

K

O

W

A

N

YC

H

B

U

D

Y

N

K

I

Z

E

Ś

C

IA

N

A

M

I

M

O

N

O

LI

T

YC

Z

N

Y

M

I

B

U

D

Y

N

K

I

Z

E

Ś

C

IA

N

A

M

I

M

O

N

O

LI

T

YC

Z

N

Y

M

I

B

U

D

Y

N

K

I

T

R

Z

O

N

O

W

E

B

U

D

Y

N

K

I

T

R

Z

O

N

O

W

E

B

U

D

Y

N

K

I

O

K

O

N

S

T

R

U

K

C

JI

M

IE

S

Z

A

N

E

J

Ś

C

IA

N

A

+

S

Z

K

IE

LE

T

B

U

D

Y

N

K

I

O

K

O

N

S

T

R

U

K

C

JI

M

IE

S

Z

A

N

E

J

Ś

C

IA

N

A

+

S

Z

K

IE

LE

T

B

U

D

Y

N

K

I

S

Z

K

IE

LE

T

O

W

E

W

IE

LO

K

O

N

D

Y

G

N

A

C

Y

JN

E

-

S

ŁU

P

O

W

E

B

U

D

Y

N

K

I

S

Z

K

IE

LE

T

O

W

E

W

IE

LO

K

O

N

D

Y

G

N

A

C

Y

JN

E

-

S

ŁU

P

O

W

E

B

U

D

Y

N

K

I

S

K

IE

LE

T

O

W

E

K

IL

K

U

K

O

N

D

Y

G

N

A

C

Y

JN

E

B

U

D

Y

N

K

I

S

K

IE

LE

T

O

W

E

K

IL

K

U

K

O

N

D

Y

G

N

A

C

Y

JN

E

B

U

D

Y

N

K

I

S

Z

K

IE

LE

T

W

E

H

A

LO

W

E

B

U

D

Y

N

K

I

S

Z

K

IE

LE

T

W

E

H

A

LO

W

E

K

O

N

S

T

R

U

K

C

JE

S

P

E

C

JA

LN

E

K

O

N

S

T

R

U

K

C

JE

S

P

E

C

JA

LN

E

2. BUDYNKI ZE ŚCIANAMI NOŚNYMI.

2. BUDYNKI ZE ŚCIANAMI NOŚNYMI.

Budynki ze ścianami nośnymi masywnymi to budynki

w których ściany nośne przenoszą wszystkie
obciążenia (pionowe i poziome) na fundamenty,
stanowiąc sztywny układ przestrzenny scalony i
usztywniony stropami.

Istotną cechą tych budynków jest to, że przestrzeń
wewnętrzną

określają

ściany

nośne.

Budynki

wielokondygnacyjne ze ścianami nośnymi mogą być
stosowane w zwykłych warunkach o wysokości 6÷8
kondygnacji, w przypadku prefabrykatów żelbetowych,
ścian monolitycznych itp. nawet 12÷14 kondygnacji.
Ściany nośne ze względu na sposób wykonania

dzielimy:

ceglane i z elementów drobnowymiarowych,
monolityczne (betonowane w szalunkach

przestawnych),

prefabrykowane (wielki blok, wielka płyta itp.).

Z uwagi na układ ścian nośnych (konstrukcyjnych)
budynki dzielimy na:

• z układem podłużnym,
• z układem poprzecznym,
• z układem mieszanym.

Oprócz ścian nośnych budynki takie posiadają
ściany osłonowe i ściany usztywniające.

Ściana nośna (konstrukcyjna)

Ściana nośna (konstrukcyjna)

– przenosi na fundament lub

– przenosi na fundament lub

inne elementy budowli, ciężar własny oraz innych elementów

inne elementy budowli, ciężar własny oraz innych elementów

na niej opartych, obciążenia użytkowe i inne.

na niej opartych, obciążenia użytkowe i inne.

Ściana osłonowa

Ściana osłonowa

– nie pełni funkcji konstrukcyjnych, lecz tylko

– nie pełni funkcji konstrukcyjnych, lecz tylko

osłania wnętrze budynku lub określoną jego przestrzeń od

osłania wnętrze budynku lub określoną jego przestrzeń od

otoczenia, wpływów atmosferycznych, hałasów, zapachów itp.

otoczenia, wpływów atmosferycznych, hałasów, zapachów itp.

Ściana usztywniająca

Ściana usztywniająca

– usztywnia budynek, w kierunku

– usztywnia budynek, w kierunku

prostopadłym w stosunku do ścian konstrukcyjnych, na

prostopadłym w stosunku do ścian konstrukcyjnych, na

działanie sił poziomych (parcie wiatru).

działanie sił poziomych (parcie wiatru).

SCHEMAT PRACY BUDYNKU ZE

SCHEMAT PRACY BUDYNKU ZE

ŚCIANAMI MASYWNYMI.

ŚCIANAMI MASYWNYMI.

1 – ŚCIANA NOŚNA

1 – ŚCIANA NOŚNA

2 – ŚCIANA

2 – ŚCIANA

USZTYWNIAJĄCA

USZTYWNIAJĄCA

1

1

1

2

Uwaga:

Uwaga:

Niebieskie strzałki

Niebieskie strzałki

pokazują rozkład sił.

pokazują rozkład sił.

1 – ŚCIANA NOŚNA

1 – ŚCIANA NOŚNA

2 – ŚCIANA

2 – ŚCIANA

USZTYWNIAJĄCA

USZTYWNIAJĄCA

3 – ŚCIANA OSŁONOWA

3 – ŚCIANA OSŁONOWA

3

3

2

2

1

1

2

2

1

1

BUDYNEK ZE ŚCIANAMI

BUDYNEK ZE ŚCIANAMI

NOŚNYMI

NOŚNYMI

O UKŁADZIE PODŁUŻNYM.

O UKŁADZIE PODŁUŻNYM.

L

L

L – rozstaw ścian nośnych w
osiach

1 – ŚCIANA NOŚNA

1 – ŚCIANA NOŚNA

2 – ŚCIANA

2 – ŚCIANA

USZTYWNIAJĄCA

USZTYWNIAJĄCA

3 – ŚCIANA OSŁONOWA

3 – ŚCIANA OSŁONOWA

1

1

2

3

3

3

3

2

2

2

2

1

1

1

L

1

L

1

L

1

L

1

L

2

L

3

L

3

L

3

L

3

BUDYNEK ZE

BUDYNEK ZE

ŚCIANAMI

ŚCIANAMI

NOŚNYMI W

NOŚNYMI W

UKŁADZIE

UKŁADZIE

POPRZECZNY

POPRZECZNY

M.

M.

L – rozstaw ścian nośnych.

1 – ŚCIANA NOŚNA

1 – ŚCIANA NOŚNA

2 – ŚCIANA

2 – ŚCIANA

USZTYWNIAJĄCA

USZTYWNIAJĄCA

3 – ŚCIANA

3 – ŚCIANA

OSŁONOWA

OSŁONOWA

L – rozstaw ścian
nośnych.

L

L

L

L

L

L

L

L

BUDYNEK O MIESZANYM UKŁADZIE ŚCIAN NOŚNYCH.

BUDYNEK O MIESZANYM UKŁADZIE ŚCIAN NOŚNYCH.

BUDYNEK O

BUDYNEK O

KRZYŻOWYM UKŁADZIE

KRZYŻOWYM UKŁADZIE

ŚCIAN NOSNYCH.

ŚCIAN NOSNYCH.

1

1

1

1

1

1

1

1

2

3

3

3. BUDYNKI SZKIELETOWE.

3. BUDYNKI SZKIELETOWE.

Budynek szkieletowy to budynek w którym ściany nośne
zastąpione zostały układem szkieletowym.

Układ szkieletowy tworzy zespół prętów w postaci słupów i
rygli, stanowiących sztywny układ przestrzenny, który jest
zdolny przenosić obciążenia pionowe i poziome na fundamenty
bez pomocy ścian.

Budynki szkieletowe dają większą swobodę kształtowania
wnętrza budynku. Rozróżniamy typy szkieletów:

• szkielety parterowe (halowe),
• szkielety kilku kondygnacyjne,
• szkielety wysokie.

Ze względu na rozwiązania materiałowe wyróżniamy:

szkielety metalowe,

szkielety żelbetowe.

SCHEMAT PRACY BUDYNKU

SCHEMAT PRACY BUDYNKU

SZKIELETOWEGO

SZKIELETOWEGO

Uwaga:

Uwaga:

Niebieskie strzałki

Niebieskie strzałki

pokazują rozkład sił.

pokazują rozkład sił.

L

L

L

L

L

L

L

L

L

p

L

p

PRZEKRÓJ POZIOMY KONDYGNACJI BUDYNKU

PRZEKRÓJ POZIOMY KONDYGNACJI BUDYNKU

SZKIELETOWEGO

SZKIELETOWEGO

ŚCIANA

USZTYWNIAJĄCA

PRZYKŁADY UKŁADÓW

PRZYKŁADY UKŁADÓW

RAMOWYCH

RAMOWYCH

Rygiel

Rygiel

ramownicy

ramownicy

Płyta (tarcza)

stężająca

Zastrzał

stężający

Słup

ramownicy

SCHEMAT BUDYNKU SZKIELETOWEGO

SCHEMAT BUDYNKU SZKIELETOWEGO

HALOWEGO.

HALOWEGO.

SCHEMAT BUDYNKU

SCHEMAT BUDYNKU

SZKIELETOWEGO WYSOKIEGO.

SZKIELETOWEGO WYSOKIEGO.

Stężeni

e

układu

Schemat usztywnienia budynku za pomocą: ścian,
przepon, sztywnych ram i stężeń kratowych.

4. DYLATACJE W BUDYNKACH.

4. DYLATACJE W BUDYNKACH.

Dylatacje stosuje się by umożliwić poszczególnym częściom
budynku lub konstrukcjom swobodnych ruchów niezależnych od
siebie. W dłuższych budynkach konieczność ich stosowania może
zachodzić z uwagi na:

zmiany temperatury otoczenia ,

skurcz (pęcznienie) betonu, zaprawy,

nierównomierne osiadanie,

drgania konstrukcji.

Nie kontrolowane działanie tych czynników może powodować
zarysowanie budynku a w skrajnym przypadku doprowadzić do
awarii lub katastrofy.

Pod pojęciem dylatacji należy rozumieć szczelinę o szerokości
od kilku mm do kilku cm dzielącą budynek, konstrukcję lub jego
elementy na części. W dylatacjach (szczelinach) kompensują się
odkształcenia, co zapobiega powstawaniu rys i peknięć.

Dylatacje termiczne w budynkach stosuje się by kompensować
odkształcenia powodowane zmianami temperatur oraz skurczem
betonu i zapraw. Dylatacje takie dzielą cały budynek, za
wyjątkiem fundamentów, na części które mogą się swobodnie
odkształcać.

Zwykle budynek dylatacjami cieplnymi i skurczowymi dzieli się
na odcinki w granicach 20÷60m. Odstęp dylatacji zależy od typu
i rodzaju konstrukcji budynku, zastosowanych materiałów,
nasłonecznienia,

oraz

innych

czynników,

dlatego

też

szczegółowych uwarunkowań podziału dylatacjami należy szukać
w normach konstrukcyjnych.

Mury ceglane na zaprawie wapiennej mają dużą zdolność
plastycznego odkształcania się stąd większe odstępy dylatacji niż
w konstrukcjach betonowych.

W budynkach drewnianych dylatacji można nie stosować,
odkształcenia w drewnie nie są tak szkodliwe jak w innych
materiałach.

ORIENTACYJNY NAJWIĘKSZY ODSTĘP

ORIENTACYJNY NAJWIĘKSZY ODSTĘP

DYLATACJI W BUDYNKACH.

DYLATACJI W BUDYNKACH.

RODZAJ KONSTRUKCJI

RODZAJ KONSTRUKCJI

ODSTĘP

ODSTĘP

DYLATACJI

DYLATACJI

[m]

[m]

Budynki murowane:
a) z cegły ceramicznej na zaprawie cementowej
b) jw. na zaprawie wapiennej
c) z pustaków betonowych, cegły cementowej itp. na
zaprawie cem-wap.
d) jw. na zaprawie wapiennej

50
60

15÷30
15÷40

Budynki monolityczne z betonów niezbrojonych:
a) lekkich
b) zwykłych

20÷30

20

Budynki monolityczne o szkielecie żelbetowym

40÷60

Budynki prefabrykowane z elem. wielkoblokowych

60

Budynki prefabrykowane z elem. wielkopłytowych

100

Budynki prefabrykowane szkieletowe żelbetowe:
a) halowe ze stykami spawanymi lub betonowanymi
b) halowe z podłużnymi elementami monolitycznymi
c) wielokondygnacyjne ze ścianami prefabrykowanymi

80÷100

70÷80
60÷70

Budynki stalowe:
a) wielokondygnacyjne
b) halowe

60

120

L

L

c

c

L

L

<

L

<

L

<

L

<

L

L

L

<L

<L

≥

≥

½

L

½

L

Sposób

Sposób

wykonania

wykonania

dylatacji

dylatacji

termicznej.

termicznej.

Wspólna ława

fundamentowa

.

Podwójna ściana

dylatacyjna.

Szczelina między ścianami

wypełniona materiałem

ściśliwym np. styropianem.

Dylatacje pionowe budynku stosować należy też w innych
przypadkach niż odkształcenia termiczne i skurcz a mogą one
być następujące:

a) budowla posadowiona jest na gruntach o znacznej
różnicy wytrzymałości, co powoduje różnice osiadań,

b) obciążenia budowli na fundament są różne pod
względem wielkości i rodzaju np. różnice wysokości,
obciążenia w części dynamiczne itp.

c) wymiary fundamentów sąsiadujących budynków
znacznie się różnią, gdy istnieje różnica poziomów
posadowienia,

d) stosuje się różne sposoby posadowienia części budynku
np. ławy fundamentowe i stopy,

e) poszczególne części budynku wykonuje się w różnych
okresach czasu, po dłuższej przerwie i może zachodzić obawa
różnych osiadań,

f) posadowienie na terenach szkód górniczych.

4. OCHRONA PRZECIWPOŻAROWA

4. OCHRONA PRZECIWPOŻAROWA

BUDYNKÓW.

BUDYNKÓW.

Ważność zagadnień ochrony przeciwpożarowej

wynika z faktu rosnącego zagęszczenia ludności w
dużych skupiskach miejskich i innych, co stwarza
zagrożenie życia ludzkiego przez pożary. Istnieje więc
konieczność zapoznania projektantów i wykonawców z
zagadnieniem ochrony przeciw pożarowej.

Intensywność pożaru i czas jego trwania zależne są
od ilości materiałów palnych przypadających na
jednostkę powierzchni pomieszczenia, tj. od wartości
obciążenia ogniowego.

Obciążenie ogniowe wyraża się wartością ciepła spa-

Obciążenie ogniowe wyraża się wartością ciepła spa-

lania materiałów palnych w przeliczeniu na równoważ-

lania materiałów palnych w przeliczeniu na równoważ-

nik1,0 kg drewna i określane jest w kilogramach

nik1,0 kg drewna i określane jest w kilogramach

drewna na 1,0 m

drewna na 1,0 m

2

2

powierzchni podłogi pomieszczenia,

powierzchni podłogi pomieszczenia,

przy czym ciepło spalania przyjmuje się W

przy czym ciepło spalania przyjmuje się W

d

d

=18,4

=18,4

MJ/kg.

MJ/kg.

Obciążenie ogniowe [kg/m

2

] oblicza się według

wzoru:

F

G

α

Σ

=

Q

i

i

n

=

i

1

=

i

gdzie: n – liczba materiałów palnych znajdujących się

w pomieszczeniu (strefie pożarowej),

α – współczynnik przeliczeniowy dla poszczegól-

nych materiałów,

G

i

– masa poszczególnych materiałów [kg],

F – powierzchnia rzutu poziomego pomieszcze-

nia (strefy pożarowej) [m

2

].

Współczynnik α

i

wyznacza się ze wzoru:

w którym Q

c

– ciepło spalania danego materiału [MJ/kg].

4

,

18

Q

=

α

c

0

0

2

2

4

4

6

6

8

8

Względny czas trwania pożaru [godz.]

300

200

100

O

b

ci

ą

że

n

ie

o

g

n

io

w

e

[k

g

/m

2

]

W

obciążeniu

ogniowym uwzględniać
należy

uw-zględniać

materiały palne
składowane,
wytwarzane,
przerabiane lub trans-
portowane w sposób
ciągły, znajdujące się w
danym pomieszczeniu.

Względny czas trwania pożaru, w zależności od
obciążenia ogniowego, wyznaczamy z wykresu.

Podczas pożaru temperatura płomienia może
dochodzić

do

temperatury

1200÷1600ºC

ale

temperatura powietrza nie w pomieszczeniu objętym
pożarem nie przekracza zwykle 1200ºC, praktycznie
waha się między 750 a 1200ºC.

Przykładowe obciążenia ogniowe wynoszą:

-mieszkania zależnie od zagęszczenia 24÷50kg/m

2

,

-pokoje biurowe ok. 40kg/m

2

,

-hotele 20÷30kg/m

2

,

-domy handlowe 75÷600kg/m

2

.

Ze względu na zachowanie się w wysokiej
temperaturze materiały budowlane dzielimy na

niepalne

niepalne

i palne,

i palne,

te ostatnie z kolei na:

niezapalne, trudno

niezapalne, trudno

zapalne i łatwo zapalne.

zapalne i łatwo zapalne.

Konstrukcje budowlane klasyfikujemy na podstawie
umownej (ustalonej przepisami)

odporności ogniowej i

odporności ogniowej i

stopnia rozprzestrzeniania ognia.

stopnia rozprzestrzeniania ognia.

Odporność ogniowa

Odporność ogniowa

– czas [h], w którym podczas

pożaru normowego element zachowuje wytrzymałość
mecha-niczną, szczelność pożarową i przewodnictwo
cieplne.

Ze względu na rozprzestrzenianie się ognia elementy
budowlane dzielimy na trzy grupy:

- elementy nie rozprzestrzeniające ognia wykonane

- elementy nie rozprzestrzeniające ognia wykonane

z materiałów niepalnych lub niezapalnych,

z materiałów niepalnych lub niezapalnych,

-

elementy

słabo

rozprzestrzeniające

ogień

-

elementy

słabo

rozprzestrzeniające

ogień

wykonane z materiałów trudno zapalnych,

wykonane z materiałów trudno zapalnych,

-

elementy

silnie

rozprzestrzeniające

ogień

-

elementy

silnie

rozprzestrzeniające

ogień

wykonane z materiałów łatwo zapalnych.

wykonane z materiałów łatwo zapalnych.

Elementy warstwowe z materiału palnego osłonięte
szczelnie materiałem niepalnym lub niezapalnym, lub
elementy z wykładzinami palnymi (np. papa, tapeta na
materiale niepalnym itp.), które są mocowane
bezpośrednio na materiałach niepalnych, zalicza się do
elementów nierozprzestrzeniających ognia.

Ustalono pięć klas odporności ogniowej budynku

A,

A,

B, C, D, E.

B, C, D, E. Zaliczenie do klasy zależy od:

kategorii niebezpieczeństwa pożarowego,

obciążenia ogniowego,

kategorii zagrożenia ludzi,

wysokości budynku.

W zależności od przeznaczenia i sposobu użytkowania
budynki zaliczamy pod względem wymagań ochrony
ppoż. do grupy:

kategorii niebezpieczeństwa pożarowego,

kategoria zagrożenia ludzi.

Do grupy pierwszej zaliczamy budynki na potrzeby
przemysłu i handlu związane z produkcją, handlem i
magazynowaniem (garaże, budynki inwentarskie itp.).

Do grupy drugiej zalicza się pomieszczenia i budynki
mieszkalne, użyteczności publicznej, które podzielono
na pięć kategorii:

• ZL I –domy towarowe, kina , sale konferencyjne itp.
obiekty w których może przebywać jednorazowo
ponad 50 osób,

• ZL II –szpitale, żłobki, sanatoria itp. (pomieszczenia
przeznaczone dla ludzi o ograniczonej zdolności
poruszania się).

• ZL III –budynki biurowe, hotele, szkoły itp.
• ZL IV –budynki mieszkalne,
• ZL V – archiwa, muzea i biblioteki.

W zależności od kwalifikacji do grupy, budynki powinny
spełniać wymagania jednej z pięciu klas odporności
ogniowej.

Klasa

odpornośc

i

pożarowej

Budynki produkcyjne i magazynowe

Budynki zaliczane do kategorii

zagrożenia ludzi ZL

1

2

3

A

Budynki o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy pożarowej ponad 4000
MJ/m

2

-

B

Budynki o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy pożarowej ponad 2000 do
4000 MJ/m

2

oraz budynki wysokie i wysokościowe o maksymalnym obciążeniu

ogniowym strefy pożarowej do 2000 MJ/m

2

a) liczące powyżej 2 kondygnacji

kategorii:

ZL I

,

ZL II

,

ZL V

b) wysokie i wysokościowe

kategorii

ZL III

c) wysokościowe kategorii

ZL IV

C

Budynki średniowysokie o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy pożarowej

do 2000 MJ/m

2

oraz budynki niskie o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy

pożarowej ponad 1000 do 2000 MJ/m

2

a) dwukondygnacyjne kategorii:

ZL

I

,

ZL II

,

ZL V

b) powyżej 2 kondygnacji niskie i
średniowysokie kategorii

ZL III

c) powyżej 3 kondygnacji niskie,

średniowysokie i wysokie kategorii

ZL IV

D

Budynki niskie o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy pożarowej do 1000
MJ/m

2

a) jednokondygnacyjne kategorii

ZL II

b) do 2 kondygnacji kategorii

ZL

III

c) trzykondygnacyjne kategorii

ZL

IV

E

Budynki jednokondygnacyjne o maksymalnym obciążeniu ogniowym strefy

pożarowej do 500 MJ/m

2

a) jednokondygnacyjne z
elementów nie

rozprzestrzeniających ognia
kategorii:

ZL I

i

ZL V

b) do 2 kondygnacji kategorii

ZL

IV

KLASA ODPORNOŚCI POŻAROWEJ BUDYNKU.

KLASA ODPORNOŚCI POŻAROWEJ BUDYNKU.

(SPOSÓB ZAKLASYFIKOWANIA)

(SPOSÓB ZAKLASYFIKOWANIA)

Klasa

odporności

pożarowej

budynku

Elementy budynku

Elementy budynku

Główna konstrukcja nośna

(ściany, słupy, podciągi,

ramy)

Stropy

Ścianki działowe i

ściany osłonowe

Dachy*), tarasy,

konstrukcja nośna

dachu

minimalna

odporność

ogniowa w

min

rozprzestrzenianie

ognia

minimalna

odporność

ogniowa w

min

rozprzestrzeniani

e ognia

minimaln

a

odpornoś

ć ogniowa

w min

rozprzestrzenianie

ognia

minimalna

odporność

ogniowa w

min

rozprzestrzenia-

nie ognia

1

2

3

4

5

6

7

8

9

A

240

NRO

120

NRO

60

NRO

30

NRO

B

120

NRO

60

NRO

30**)

NRO

30

NRO

C

60

NRO

60

NRO

15**)

NRO

15

NRO

D

30

NRO

30

NRO

(-)

SRO***)

(-)

SRO***)

E

(-)

SRO

(-)

SRO

(-)

SRO

(-)

SRO

odporność ogniową i klasyfikację w zakresie rozprzestrzeniania ognia określa się zgodnie z Polskimi Normami

ODPORNOŚĆ OGNIOWA ELEMENTÓW BUDYNKU W ZALEŻNOŚCI OD WYMAGAŃ JEGO

ODPORNOŚĆ OGNIOWA ELEMENTÓW BUDYNKU W ZALEŻNOŚCI OD WYMAGAŃ JEGO

KLASY

KLASY

ODPORNOŚCI POŻAROWEJ.

ODPORNOŚCI POŻAROWEJ.

Rozszerzaniu pożaru zapobiega się stosując podział
budynku na strefy za pomocą oddzieleń (ścian, stropów)
pożarowych. Strefa pożarowa może być objęta pożarem,
ale przerzut ognia poza nią powinien być niemożliwy. W
przepisach szczegółowych rozróżnia się oddzielenia
pożarowe których odporność ogniowa może wynosić1, 2,
lub 4godz. w zależności od wymaganej klasy odporności.

Oddzielenia pożarowe w

budynku a) pionowe, b)

poziome.

Oddzielenia pożarowe dzielą
się na:
- pionowe (ściany),
- poziome (stropy),
- przedsionki pożarowe,
- klapy zamykające otwory
w oddzieleniach,
- oddzielenia przestrzenne
(wolny, niezabudowany pas
terenu dzielący obiekty).

a)

b)

6.4. Drogi ewakuacyjne

§ 236. 1. Z pomieszczenia, w którym mogą przebywać
ludzie,

należy

zapewnić

bezpieczne

wyjście,

prowadzące bezpośrednio lub pośrednio na przestrzeń
otwartą, do innej strefy pożarowej bądź na poziome lub
pionowe drogi komunikacji ogólnej, zwane dalej
"drogami ewakuacyjnymi". (Warunki techniczne ...)
Wymagania szczegółowe dotyczące:

- wyjść na drogi ewakuacyjne,

- drzwi, klap wejściowych itp.

- długości tych dróg, ich szerokości,

- klatek schodowych i stopni na tych drogach,

- dźwigów i szybów, i inne wymagania,

określa przywołane rozporządzenie ministra.

Trwałość konstrukcji to pojęcie związane z okresem
jej pracy. W zależności od wartości technicznej obiektu
ustalono klasy długowieczności konstrukcji:

I klasa – okres eksploatacji ponad 100 lat,

II klasa – okres eksploatacji 50÷100 lat,

III klasa – okres eksploatacji 20÷50 lat.

Okres eksploatacji poniżej 20 lat to budynki
tymczasowe.

Na trwałość konstrukcji wpływają:

właściwe

rozwiązania

konstrukcyjne

i

materiałowe,

staranne i poprawne wykonanie,

należyta eksploatacja i konserwacja obiektu.