Prawo karne gospodarcze

dr Renata Pawlik

Wykład IV – 20 kwietnia 2013r.



Terminy prezentacji Prawo karne
gospodarcze – st. niestacjonarne
w roku akad. 2012/13



11 maja 2013r.



Warunki zaliczenia prezentacji:



prezentacja może zostać przygotowana i przedstawiona maksymalnie przez 3

osoby;



prezentacja aby była zaliczona musi być zaprezentowana w wyznaczonym

terminie; nie ma możliwości zaprezentować przygotowanej prezentacji w

innym niż wyznaczony terminie;



czas prezentacji nie może przekraczać 10 minut;



prezentacja musi zostać przesłana na adres

[e-mail]

celem weryfikacji poprawności i kompletności najdalej do dnia 05 maja

2013r., po naniesieniu ewentualnych poprawek prezentacja będzie przesyłana

pozostałym uczestnikom wykładu;



prezentacja ma obejmować:



zwięzłą charakterystykę obszaru w którym znajduje się omawiana regulacja

(np. ustawa o sporcie, o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji – max 3-4 slajdy)



charakterystykę wskazanej w temacie regulacji;



omówienie poszczególnych znamion przy pomocy dostępnych w tym zakresie

komentarzy;



charakterystykę orzecznictwa SN i SA pojawiającego w odniesieniu do

omawianej regulacji;



ostatni slajd – bibliografia;



główną cześć prezentacji ma stanowić omówienie wskazanego typu

(przepisu) nie zaś całokształt regulacji;



tematy i terminy prezentacji są przedstawione poniżej i zostaną rozlosowane

przed wykładem w dniu 20 kwietnia 2013r.;



TEMATY PREZENTACJI



A. art. 46 ustawy o sporcie (Dz.U.2010.127.857 z późn. zm.);



B. art. 6 o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną

opartych lub polegających na dostępie warunkowym. (Dz.U.2002.126.1068

z późn. zm.);



C. art. 23 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

( Dz.U.2003.153.1503 j.t. z późn. zm.)



D. art. 305 ustawy prawo własności przemysłowej ( Dz.U.2003.119.1117 j.t.

z późn. zm);



E. art. 171 ustawy prawo bankowe Dz.U.2012.1376 j.t. z późn. zm.;



F. art. 41 ustawy o wyrobie napojów spirytusowych oraz o rejestracji i

ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (Dz.U.2013.144

j.t.)



G. art. 43 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu

alkoholizmowi Dz.U.2012.1356 j.t. z późn. zm.;



H. art. 12a ustawy wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów

tytoniowych, Dz.U.2001.31.353



I. art. 81 ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi

wyrobami i organizacji rynku wina, Dz.U.2011.120.690 z późn. zm.;



J. art. 263 k.k. i art. 36 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w

zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją

oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym

Dz.U.2012.1017 j.t.



K. art. 33 ustawy o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami

o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla

utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwaDz.U.2013.194 j.t.



L. art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Dz.U.2012.124 j.t.

przestępstwo prania brudnych

pieniędzy (art.. 299 k.k.)

Przestępstwo prania brudnych
pieniędzy



Art. 299. § 1. Kto środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe,

prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych

z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, przekazuje lub wywozi za granicę, pomaga

do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą

udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca

umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku,



podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.



§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto będąc pracownikiem lub działając w imieniu lub na rzecz

banku, instytucji finansowej lub kredytowej lub innego podmiotu, na którym na podstawie przepisów

prawa ciąży obowiązek rejestracji transakcji i osób dokonujących transakcji, przyjmuje, wbrew

przepisom, środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe,

dokonuje ich transferu lub konwersji, lub przyjmuje je w innych okolicznościach wzbudzających

uzasadnione podejrzenie, że stanowią one przedmiot czynu określonego w § 1, lub świadczy inne

usługi mające ukryć ich przestępne pochodzenie lub usługi w zabezpieczeniu przed zajęciem.



§ 3. (uchylony).



§ 4. (uchylony).



§ 5. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, działając w porozumieniu z

innymi osobami,



podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.



§ 6. Karze określonej w § 5 podlega sprawca, jeżeli dopuszczając się czynu określonego w § 1 lub 2,

osiąga znaczną korzyść majątkową.



§ 7.  W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2, sąd orzeka przepadek przedmiotów

pochodzących bezpośrednio albo pośrednio z przestępstwa, a także korzyści z tego przestępstwa lub

ich równowartość, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy. Przepadku nie orzeka się w całości

lub w części, jeżeli przedmiot, korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub

innemu podmiotowi.



§ 8. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1 lub 2, kto dobrowolnie ujawnił wobec organu

powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu

przestępstwa oraz okoliczności jego popełnienia, jeżeli zapobiegło to popełnieniu innego przestępstwa;

j



eżeli sprawca czynił starania zmierzające do ujawnienia tych informacji i okoliczności, sąd stosuje

nadzwyczajne złagodzenie kary.

Sposoby tzw. prania pieniędzy



1. Zawyżanie cen importowanych lub eksportowanych produktów.



2. Zawarcie umowy, z zastrzeżeniem wysokich kar umownych za jej niewykonanie, a

następnie zerwanie tej umowy i wypłata kar.



3. Zawieranie i realizowanie umów dotyczących własności intelektualnej i dóbr

niematerialnych, z wysokimi wynagrodzeniami.



4. Zawieranie umów dotyczących badań i prac badawczo-rozwojowych, usług doradczych,

szkoleń, badań rynku itp., w przypadku których weryfikacja wyników i wynagrodzeń jest

utrudniona, zwłaszcza że są to często umowy starannego działania, a nie rezultatu.



5. Działalność charytatywną.



6. Fikcyjne konkursy i loterie z wysokimi wygranymi.



7. Wygrane w kasynach.



8. Winning ticket, czyli odkupywanie losu czy karty wygranej w totolotka, za wyższą cenę,

niż wynosi wygrana.



9. Operacje finansowe w powiązaniu z rzekomym wzrostem wartości nabywanych i

zbywanych dóbr,



10. Posługiwanie się osobami trzecimi, niekiedy nieświadomymi swojego udziału w

procederze, np. poszukujący pracy odpowiada na ogłoszenie oferujące stanowisko w branży

finansowej.



11. Transfer pieniędzy poprzez zakup i sprzedaż dóbr luksusowych, np. przewozi się drogi

samochód lub przejeżdża się nim przez granicę, a następnie tam go sprzedaje.



12. Umowy kompensacyjne, czyli zapłatę za cudze długi.



13. Działalność gospodarczą, która charakteryzuje się obrotem gotówkowym, trudnościami w

stwierdzeniu rzeczywistych przychodów, gwałtowną dynamiką zmian w wysokości

przychodów i ilości klientów.



14. Zakładanie fundacji, na których konto wpływają znaczne środki, z przeznaczeniem na

pomoc, dofinansowanie różnych projektów itd.



15. Zakładanie przedsiębiorstw, których jedynym celem jest zarejestrowanie działalności i

posiadanie konta, lub ewentualnie transakcje, które nie służą realizacji założonej

działalności.



16. Wpłacanie pieniędzy na określone cele, a następnie wycofywanie ich.



Według Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy

(FATF) istnieją trzy typowe etapy prania pieniędzy:



Pierwszym z nich jest umiejscowianie (lokowanie, placement),

czyli wprowadzenie gotówki do systemu finansowego poprzez wpłatę

w banku lub wymianę gotówki na instrumenty finansowe, np.

papiery wartościowe lub zakup dóbr, takich jak: nieruchomości,

samochody, maszyny.



Drugim etapem prania pieniędzy jest tzw. maskowanie

(nawarstwianie), czyli ukrywanie przestępnego pochodzenia

środków poprzez dokonywanie wielu transakcji mających oddzielić

pieniądze od przestępstwa i zapewnić anonimowość ich

dysponentowi. Są to kolejno po sobie następujące transakcje

sprzedaży, pożyczki, kredytu itd.



Trzecim etapem jest tzw. integrowanie, czyli legitymizacja.

Polega ona na znalezieniu pozornych podstaw prawnych dla

pojawienia się określonych środków w obrocie gospodarczym.

Uwiarygodnieniu mają służyć zaświadczenia z banków, organizacji

gospodarczych i innych instytucji, przez które środki te przepłynęły.

Chodzi o to, by badane pieniądze miały swoje legalne źródło, jako

np. zysk, przedmiot aportu wnoszonego do spółki itd.



Dz.U.2010.46.276 j.t. Ost. Zm. 2013-01-01

(Dz.U.2012.1529)



USTAWA



z dnia 16 listopada 2000 r.



o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz

finansowaniu terroryzmu



Art. 1. Ustawa określa zasady oraz tryb

przeciwdziałania praniu pieniędzy,

przeciwdziałania finansowaniu terroryzmu,

stosowania szczególnych środków ograniczających

przeciwko osobom, grupom i podmiotom oraz

obowiązki podmiotów uczestniczących w obrocie

finansowym w zakresie gromadzenia i

przekazywania informacji.



Dz.U.UE.L.2005.309.15, zm. 2011-01-04

Dz.U.UE.L.2010.331.120



DYREKTYWA 2005/60/WE

PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY



z dnia 26 października 2005 r.



w sprawie przeciwdziałania

korzystaniu z systemu finansowego w

celu prania pieniędzy oraz

finansowania terroryzmu



(Tekst mający znaczenie dla EOG)



(Dz.U.UE L z dnia 25 listopada 2005 r.)



Art. 3. 1. Organami administracji rządowej

właściwymi w sprawach przeciwdziałania

praniu pieniędzy oraz finansowaniu

terroryzmu, zwanymi dalej "organami

informacji finansowej", są:



1) minister właściwy do spraw instytucji

finansowych, jako naczelny organ

informacji finansowej;



2) Generalny Inspektor Informacji

Finansowej, zwany dalej "Generalnym

Inspektorem".



Art. 4. 1. Do zadań Generalnego Inspektora należy uzyskiwanie,

gromadzenie, przetwarzanie i analizowanie informacji w trybie

określonym w ustawie oraz podejmowanie działań w celu przeciwdziałania

praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, a w szczególności:



1)

badanie przebiegu transakcji, co do których Generalny Inspektor

powziął uzasadnione podejrzenia;



2)

przeprowadzanie procedury wstrzymania transakcji lub blokady

rachunku;



3)

rozstrzyganie w przedmiocie zwolnienia zamrożenia wartości

majątkowych;



4)

udostępnianie i żądanie przekazania informacji o transakcjach;



5)

przekazywanie uprawnionym organom dokumentów uzasadniających

podejrzenie popełnienia przestępstwa;



6)

inicjowanie i podejmowanie innych działań w celu przeciwdziałania

praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, w tym szkolenie

pracowników instytucji obowiązanych w zakresie zadań nałożonych na te

instytucje;



7)

sprawowanie kontroli przestrzegania przepisów dotyczących

przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu;



8)

współpraca z zagranicznymi instytucjami i międzynarodowymi

organizacjami zajmującymi się przeciwdziałaniem praniu pieniędzy lub

finansowaniu terroryzmu;



9)

nakładanie kar pieniężnych, o których mowa w ustawie.



Art. 8. 1. Instytucja obowiązana przeprowadzająca transakcję, której równowartość przekracza 15.000 euro, ma obowiązek

zarejestrować taką transakcję również w przypadku, gdy jest ona przeprowadzana za pomocą więcej niż jednej operacji, których

okoliczności wskazują, że są one ze sobą powiązane i zostały podzielone na operacje o mniejszej wartości z zamiarem

uniknięcia obowiązku rejestracji.



1a. W przypadku podmiotu prowadzącego kasyno gry w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach

hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540) obowiązek, o którym mowa w ust. 1, dotyczy zakupu lub sprzedaży żetonów o wartości

stanowiącej co najmniej równowartość 1.000 euro.



1e. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy:



1)

przelewu z rachunku na rachunek lokaty terminowej, które należą do tego samego klienta w tej samej instytucji

obowiązanej;



2)

przelewu na rachunek z rachunku lokaty terminowej, które należą do tego samego klienta w tej samej instytucji

obowiązanej;



3)

przelewów przychodzących, z wyjątkiem przelewów przychodzących z zagranicy;



4)

transakcji związanych z gospodarką własną instytucji obowiązanych;



5)

transakcji zawieranych na rynku międzybankowym;



6)

przypadków określonych w art. 9d ust. 1;



7)

banków zrzeszających banki spółdzielcze, o ile transakcja została zarejestrowana w zrzeszonym banku spółdzielczym;



8)

transakcji tymczasowego przewłaszczenia na zabezpieczenie wartości majątkowych, wykonanej na czas trwania

umowy przewłaszczenia z instytucją obowiązaną.



3. Instytucja obowiązana przeprowadzająca transakcję, której okoliczności wskazują, że może ona mieć związek z praniem

pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu, ma obowiązek zarejestrować taką transakcję, bez względu na jej wartość i

charakter.



3b. Instytucje obowiązane będące adwokatami, radcami prawnymi oraz prawnikami zagranicznymi obowiązek, o którym mowa

w ust. 3, wykonują, jeżeli uczestniczą w transakcjach w związku ze świadczeniem klientowi pomocy w planowaniu lub

przeprowadzaniu transakcji dotyczących:



1)

kupna i sprzedaży nieruchomości lub przedsiębiorstw;



2)

zarządzania pieniędzmi, papierami wartościowymi lub innymi wartościami majątkowymi;



3)

otwierania rachunków lub zarządzania nimi;



4)

organizacji wpłat i dopłat na kapitał zakładowy i akcyjny, organizacji wkładu do tworzenia lub prowadzenia działalności

spółek lub zarządzania nimi;



5)

tworzenia, działalności przedsiębiorców w innej formie organizacyjnej, a także zarządzania nimi.



4. Rejestr transakcji, o których mowa w ust. 1 i 3, jest przechowywany przez okres 5 lat, licząc od pierwszego dnia roku

następującego po roku, w którym transakcje zostały zarejestrowane. W przypadku likwidacji, połączenia, podziału oraz

przekształcenia instytucji obowiązanej, do przechowywania rejestrów i dokumentacji stosuje się odpowiednio przepisy art. 76

ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316).



5. Obowiązek rejestracji transakcji, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie

pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, instytucji pieniądza elektronicznego, oddziałów zagranicznych instytucji pieniądza

elektronicznego, agentów rozliczeniowych, adwokatów, radców prawnych i prawników zagranicznych oraz biegłych rewidentów

i doradców podatkowych.



Art. 8a. 1. Instytucje obowiązane prowadzą

bieżącą analizę przeprowadzanych transakcji.

Wyniki analiz powinny być dokumentowane w

formie papierowej lub elektronicznej.



2. Wyniki analiz przechowywane są przez okres 5

lat, licząc od pierwszego dnia roku następującego

po roku, w którym zostały przeprowadzone. W

przypadku likwidacji, połączenia, podziału oraz

przekształcenia instytucji obowiązanej do

przechowywania dokumentacji stosuje się

odpowiednio przepisy art. 76 ustawy z dnia 29

września 1994 r. o rachunkowości.



Art. 8b. 1. Instytucje obowiązane stosują wobec swoich klientów środki bezpieczeństwa

finansowego. Zakres stosowania jest określany na podstawie oceny ryzyka prania pieniędzy i

finansowania terroryzmu, zwanej dalej "oceną ryzyka", dokonanej w wyniku analizy, z uwzględnieniem w

szczególności rodzaju klienta, stosunków gospodarczych, produktów lub transakcji.



2. Środki bezpieczeństwa finansowego nie są stosowane przez:



1)

Narodowy Bank Polski;



2)

(8) (uchylony).



3. Środki bezpieczeństwa finansowego, o których mowa w ust. 1, polegają na:



1)

identyfikacji klienta i weryfikacji jego tożsamości na podstawie dokumentów lub informacji

publicznie dostępnych;



2)

podejmowaniu czynności, z zachowaniem należytej staranności, w celu identyfikacji beneficjenta

rzeczywistego i stosowaniu uzależnionych od oceny ryzyka odpowiednich środków weryfikacji jego

tożsamości w celu uzyskania przez instytucję obowiązaną danych dotyczących tożsamości beneficjenta

rzeczywistego, w tym ustalaniu struktury własności i zależności klienta;



3)

uzyskiwaniu informacji dotyczących celu i zamierzonego przez klienta charakteru stosunków

gospodarczych;



4)

bieżącym monitorowaniu stosunków gospodarczych z klientem, w tym badaniu przeprowadzanych

transakcji w celu zapewnienia, że przeprowadzane transakcje są zgodne z wiedzą instytucji obowiązanej o

kliencie i profilu jego działalności oraz z ryzykiem, a także, w miarę możliwości, badaniu źródła

pochodzenia wartości majątkowych oraz bieżącym aktualizowaniu posiadanych dokumentów i informacji.



4. Środki bezpieczeństwa finansowego są stosowane w szczególności:



1)

przy zawieraniu umowy z klientem;



2)

przy przeprowadzaniu transakcji z klientem, z którym instytucja obowiązana nie zawarła uprzednio

umowy, której równowartość przekracza 15.000 euro, bez względu na to czy transakcja jest

przeprowadzana jako pojedyncza operacja czy kilka operacji, których okoliczności wskazują, że są one ze

sobą powiązane;



3)

gdy istnieje podejrzenie prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu bez względu na wartość

transakcji, formę organizacyjną oraz rodzaj klienta;



4)

gdy zachodzi wątpliwość czy otrzymane wcześniej dane, o których mowa w art. 9 są prawdziwe

lub pełne.



Art. 11. 1. Instytucje obowiązane przekazują Generalnemu

Inspektorowi informacje o transakcjach zarejestrowanych zgodnie z

art. 8 ust. 1 i 3. Przekazanie to polega na przesłaniu lub dostarczeniu

danych z rejestru transakcji, o którym mowa w art. 8 ust. 4, także z

wykorzystaniem informatycznych nośników danych.



2. (uchylony).



3. Informacje o transakcjach, o których mowa w art. 8 ust. 1, mogą być

przekazywane Generalnemu Inspektorowi za pośrednictwem izb

gospodarczych zrzeszających instytucje obowiązane i banków

zrzeszających banki spółdzielcze.



4. Informacje o transakcjach, o których mowa w art. 8, mogą być

przekazywane Generalnemu Inspektorowi za pośrednictwem właściwego

miejscowo organu samorządu zawodowego notariuszy, adwokatów, radców

prawnych i prawników zagranicznych, o ile krajowy organ tego samorządu

podejmie uchwałę określającą szczegółowe zasady i tryb przekazywania

takich informacji Generalnemu Inspektorowi. Krajowy organ samorządu

przekazuje Generalnemu Inspektorowi wykaz osób odpowiedzialnych za

przekazywanie takich informacji.



5. Obowiązek informowania o transakcjach objętych przepisami ustawy nie

dotyczy przypadku, gdy adwokaci, radcowie prawni i prawnicy zagraniczni,

biegli rewidenci oraz doradcy podatkowi reprezentują klienta na podstawie

pełnomocnictwa procesowego w związku z toczącym się postępowaniem

albo udzielają porady służącej temu postępowaniu.



Art. 16. 1. Instytucja obowiązana, która otrzymała dyspozycję lub zlecenie

przeprowadzenia transakcji, mająca przeprowadzić transakcję lub posiadająca

informacje o zamiarze przeprowadzenia transakcji, co do której zachodzi uzasadnione

podejrzenie, że może ona mieć związek z popełnieniem przestępstwa, o którym

mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego, ma obowiązek niezwłocznie

zawiadomić na piśmie Generalnego Inspektora, przekazując wszystkie

posiadane dane określone w art. 12 ust. 1 oraz art. 12a wraz ze wskazaniem

przesłanek przemawiających za wstrzymaniem transakcji lub blokadą rachunku, oraz

wskazać przewidywany termin jej realizacji. Przepisu art. 11 ust. 4 nie stosuje się.



1a. W przypadku gdy instytucja dokonująca zawiadomienia zgodnie z ust. 1 nie jest

instytucją mającą przeprowadzić transakcję, zawiadomienie zawiera również

wskazanie instytucji, która ma przeprowadzić transakcję.



2. Po otrzymaniu zawiadomienia Generalny Inspektor dokonuje niezwłocznego

potwierdzenia jego przyjęcia, w formie pisemnej, podając datę i godzinę przyjęcia

zawiadomienia.



3. Zawiadomienie i potwierdzenie, o których mowa w ust. 1 i 2, może zostać

przekazane również przy użyciu informatycznych nośników danych.



4. Do czasu otrzymania żądania, o którym mowa w art. 18 ust. 1, nie dłużej

niż 24 godziny, od momentu potwierdzenia przyjęcia zawiadomienia, o

którym mowa w art. 16 ust. 2, instytucja obowiązana nie wykonuje

transakcji, której dotyczy zawiadomienie.



Art. 20. W przypadku gdy rachunek został zablokowany lub transakcja została

wstrzymana z naruszeniem prawa, odpowiedzialność za wynikłą szkodę ponosi Skarb

Państwa na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym.

Przepisy karne



Art. 35. 1. Kto, działając w imieniu lub interesie instytucji obowiązanej, wbrew

przepisom ustawy, nie dopełnia obowiązku:



1)

rejestracji transakcji, przekazania Generalnemu Inspektorowi dokumentów

dotyczących tej transakcji lub przechowywania przez wymagany okres rejestru

tych transakcji lub dokumentów dotyczących tej transakcji,



2)

zachowania środków bezpieczeństwa finansowego, zgodnie z procedurą, o

której mowa w art. 10a ust. 1, lub przechowywania informacji uzyskanych w

związku ze stosowaniem środków bezpieczeństwa finansowego,



3)

zawiadomienia Generalnego Inspektora o transakcji, o której mowa w art.

16 ust. 1,



4)

wstrzymania transakcji lub blokady rachunku,



5)

wprowadzenia wewnętrznej procedury, o której mowa w art. 10a ust. 1,



6)

wyznaczenia osoby odpowiedzialnej zgodnie z art. 10b ust. 1,



podlega karze pozbawienia wolności do lat 3,



2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom ustawy ujawnia osobom

nieuprawnionym, posiadaczom rachunku lub osobom, których transakcja

dotyczy informacje zgromadzone zgodnie z upoważnieniem ustawy lub

wykorzystuje te informacje w inny sposób niezgodny z przepisami ustawy.



3. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega

grzywnie.



Art. 36. Kto, działając w imieniu lub

interesie instytucji obowiązanej, wbrew

przepisom ustawy:



1) odmawia przekazania Generalnemu

Inspektorowi informacji lub dokumentów,



2) przekazuje Generalnemu Inspektorowi

nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane

dotyczące transakcji, rachunków lub osób,



podlega karze pozbawienia wolności od 3

miesięcy do lat 5.

Art. 299 k.k. –
charakterystyka



Zabronione zachowanie może polegać
na przyjmowaniu, przekazywaniu
lub wywozie za granicę, pomocy w
przenoszeniu własności lub
posiadania, a także na podejmowaniu
innych czynności, które mogą
udaremnić lub znacznie utrudnić
stwierdzenie ich przestępnego
pochodzenia lub miejsca umieszczenia.



Przedmiotem wykonawczym

przestępstwa określonego w art. 299 § 1 są

środki płatnicze, instrumenty finansowe,

papiery wartościowe i wartości dewizowe, a

także prawa majątkowe oraz mienie

pochodzące z korzyści związanych z

popełnieniem czynu zabronionego.



Nie jest przy tym istotne, czy przedmioty te

lub wartości majątkowe pochodzą

bezpośrednio, czy pośrednio z czynu

zabronionego, tj. zostały uzyskane w

wyniku obrotu korzyściami bezpośrednimi



Opisane w art. 299 § 1 zachowania mogą

wypełniać znamiona przemytu (zob. art. 86 i

n. k.k.s.), paserstwa (art. 291 k.k.) lub

poplecznictwa (art. 239 k.k.), a także działań

zmierzających do udaremnienia egzekucji

(zob. art. 300 § 2 k.k.).



Prowadzi to do wniosku, że przedmiotem

ochrony omawianych przepisów jest nie

tylko obrót gospodarczy, lecz również

mienie, a nawet wymiar sprawiedliwości.



Przepis art. 299 § 1, jako szczególny, wyłącza

stosowanie wymienionych przepisów.



Podmiotem przestępstwa określonego w art. 299 § 2 może

być jedynie pracownik banku, instytucji finansowej lub

kredytowej albo innego podmiotu, na którym z mocy prawa

ciąży obowiązek rejestracji transakcji i osób

dokonujących transakcji, a także osoba działająca w imieniu i

na rzecz banku (przestępstwo indywidualne).



Zachowanie penalizowane w omawianym art. 299 § 2 może

polegać na:



1) przyjmowaniu w gotówce, wbrew przepisom, wielkich ilości

pieniędzy lub wartości dewizowych albo dokonywaniu ich

transferu lub konwersji (tj. przelewu na inne konto, zmiany

warunków itp.);



2) przyjmowaniu pieniędzy lub wartości dewizowych w

okolicznościach uzasadniających podejrzenie, iż stanowią

one przedmiot czynu określonego w § 1 art. 299;



3) świadczeniu usług w zatajaniu przestępnego pochodzenia

lub w zabezpieczeniu przed zajęciem pieniędzy lub innych

wartości dewizowych pochodzących z czynu zabronionego.



Surowszą odpowiedzialność (typ kwalifikowany) za

zachowania wypełniające znamiona przestępstw

określonych w art. 299 § 1 lub 2 ponosi sprawca,

który działał w porozumieniu z innymi osobami lub

osiągnął znaczną korzyść majątkową (art. 299 § 5 i

6).



§ 5. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu

określonego w § 1 lub 2, działając w porozumieniu

z innymi osobami,



Przez działanie w porozumieniu należy

rozumieć nie tylko współsprawstwo, lecz wszelkie

formy opartego na porozumieniu współdziałania

przestępnego (w tym pomocnictwo).



Zgodnie z regulacją zawartą w art. 299 § 7, w razie skazania za

przestępstwo "prania brudnych pieniędzy" określone w § 1 lub 2 tego

artykułu, sąd orzeka (obligatoryjnie) przepadek przedmiotów

pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, a także

korzyści lub ich równowartości, chociażby nie stanowiły one

własności sprawcy. Unormowanie to jest uzupełnieniem przepisów art.

44 i 45, które dotyczą przepadku przedmiotów oraz korzyści

majątkowych albo ich równowartości pochodzących z przestępstwa

"pierwotnego", a nie przestępstwa prania brudnych pieniędzy.



Artykuł 299 § 8 przewiduje klauzulę niekaralności wobec osoby,

która brała udział w przestępstwie określonym w § 1 lub 2 tego

artykułu (a więc z wyłączeniem typów kwalifikowanych) i

dobrowolnie ujawniła wobec organu powołanego do ścigania

przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w tym

przestępstwie oraz okoliczności jego popełnienia, jeżeli zapobiegło

to popełnieniu innego przestępstwa.



Celem tej regulacji jest nie tylko skłonienie uczestnika "prania

pieniędzy" do zawrócenia z drogi tego przestępstwa i zapobieżenie

jego kontynuowaniu przez pozostałych uczestników, lecz także

zapobieżenie innemu przestępstwu (tzn. przestępstwu pierwotnemu),

z którego pochodzą nielegalne korzyści (np. działalności

zorganizowanej grupy przestępczej).



Bieniek B. monografia Oficyna

2010



Penalizacja procederu prania brudnych

pieniędzy w kodeksie karnym z 1997 r.,

[w:] Pranie pieniędzy w prawie

międzynarodowym, europejskim oraz

polskim.



Przestępstwa przeciwko wierzycielom



Art. 300. § 1. Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub

upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego

wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje,

niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza

składniki swojego majątku,



podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.



§ 2. Kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu

lub innego organu państwowego, udaremnia lub

uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że

usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub

pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku

zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia,



podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.



§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 wyrządził szkodę wielu

wierzycielom, sprawca



podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.



§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie

przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek

pokrzywdzonego.



Przedmiotem ochrony są roszczenia uprawnionych wierzycieli i ich zabezpieczenie przed

nieuczciwymi zachowaniami dłużników zmierzającymi do uniemożliwienia im zaspokojenia

tych roszczeń;



Czynność sprawcza polega na uszczuplaniu lub udaremnianiu zaspokojenia wierzycieli.





Wskazane zachowania stanowią czyn zabroniony, jeżeli zostaną podjęte w sytuacji grożącej dłużnikowi

upadłości lub niewypłacalności.



Art. 10 pr. Up. I napr. Upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny.



Art. 11. 1. Dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych

zobowiązań pieniężnych.



2. Dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej,

której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego

zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania

wykonuje.



Omawiany występek ma charakter skutkowy. Skutkiem jest udaremnienie lub uszczuplenie

zaspokojenia roszczeń wierzycieli



Przedmiotem czynności wykonawczej są składniki majątku dłużnika.



Jest to przestępstwo indywidualne właściwe.



Strona podmiotowa czynu z § 1 polega na umyślności w obu postaciach zamiaru.



Czynność sprawcza czynu zabronionego w § 2 polega na udaremnianiu wykonania orzeczenia

sądu lub innego organu państwowego skutkującego egzekucją z majątku dłużnika. Nie jest

konieczne, by sprawca zmierzał do całkowitego udaremnienia egzekucji, wystarczy, by działał w celu jej

udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku lub tylko w określonym czasie i miejscu.



I KZP 22/12

postanow. SN

2013-01-24



LEX nr 1252700



Przepis art. 300 § 2 k.k. udziela ochrony
również wierzytelnościom nie
związanym z obrotem
gospodarczym, w tym wynikającym z
zobowiązań podatkowych.



III KK 473/07

wyrok SN

2008-04-02



LEX nr 388523...



Ze względu na dobro prawne stanowiące
przedmiot ochrony w art. 303 § 1 k.k. -
podobnie jak we wszystkich normach
zamieszczonych w rozdziale XXXVI Kodeksu
karnego - jakim są interesy majątkowe
związane z obrotem gospodarczym, nie jest
szkodą majątkową na gruncie tego przepisu
"uszczerbek majątkowy doznany przez Skarb
Państwa na skutek uszczuplenia podatkowego
lub innego uchylenia się od daniny publicznej".



II AKa 338/11

wyrok s.apel.

2012-02-21



we Wrocławiu



LEX nr 1171343



4. Przepis art. 300 § 1 k.k. nie zapewnia
ochrony karnej, gdy zadłużenie dotyczy
należności publicznoprawnych, np. podatków,
ceł, składek na rzecz ZUS. W tych wypadkach
bowiem osobę uprawnioną i osobę
zobowiązaną nie łączy żaden stosunek
obligacyjny, czego konsekwencją jest to, że w
takim stosunku brak jest wierzyciela i dłużnika.



II AKa 261/11 wyrok s.apel. 2011-10-

27



we Wrocławiu



LEX nr 1085916



Istotę zakazu karnego zawartego w przepisie art.

300 § 2 k.k. stanowi dobro prawne w postaci

"obrotu gospodarczego" i to dobro określa

zarazem przedmiot przestępczego ataku. Z kolei

indywidualnym dobrem prawnym chronionym

przez przepis art. 302 § 2 k.k. są majątkowe

interesy wierzycieli ściśle powiązane z

zobowiązaniem w postaci wierzytelności

powstałej w ramach obrotu gospodarczego. Taki

zaś rezultat treściowej i funkcjonalnej analizy art.

302 § 2 k.k. w pełni uzasadnia twierdzenie, że

odnosi się on wyłącznie do wierzytelności

związanych z obrotem gospodarczym.



V KK 226/11

wyrok SN

2011-11-17



OSNKW 2012/2/21...



Przestępstwo określone w art. 300 § 2 k.k. dotyczy także

mienia "zagrożonego zajęciem". Nie jest więc

wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało

już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce

udaremnić. Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się

zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero

grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób

niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił

dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze

sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku

były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne,

rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a

więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć.



Art. 301. § 1. Kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli

udaremnia lub ogranicza zaspokojenie ich należności przez

to, że tworzy w oparciu o przepisy prawa nową

jednostkę gospodarczą i przenosi na nią składniki

swojego majątku,



podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.



§ 2. Tej samej karze podlega, kto będąc dłużnikiem kilku

wierzycieli doprowadza do swojej upadłości lub

niewypłacalności.



§ 3. Kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli w sposób

lekkomyślny doprowadza do swojej upadłości lub

niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części

składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie

transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami

gospodarowania,



podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo

pozbawienia wolności do lat 2.



Art. 302. § 1. Kto, w razie grożącej mu

niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić

wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza

tylko niektórych, czym działa na szkodę

pozostałych,



podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo

pozbawienia wolności do lat 2.



§ 2. Kto wierzycielowi udziela lub obiecuje udzielić

korzyści majątkowej za działanie na szkodę innych

wierzycieli w związku z postępowaniem

upadłościowym lub zmierzającym do zapobiegnięcia

upadłości,



podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.



§ 3. Tej samej karze podlega wierzyciel, który w

związku z określonym w § 2 postępowaniem przyjmuje

korzyść za działanie na szkodę innych wierzycieli albo

takiej korzyści żąda.



Art. 1025. § 1. k.p.c.\



Z kwoty uzyskanej z egzekucji zaspokaja się w następującej kolejności:



1)

koszty egzekucyjne,



2)

należności alimentacyjne,



3)

należności za pracę za okres 3 miesięcy do wysokości najniższego wynagrodzenia za pracę

określonego w odrębnych przepisach oraz renty z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby,

niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci i koszty zwykłego pogrzebu dłużnika,



4)

(1119) należności zabezpieczone hipoteką morską lub przywilejem na statku morskim,



5)

(1120) należności zabezpieczone hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym i zastawem

skarbowym albo korzystające z ustawowego pierwszeństwa oraz prawa, które ciążyły na

nieruchomości przed dokonaniem w księdze wieczystej wpisu o wszczęciu egzekucji lub przed

złożeniem do zbioru dokumentów wniosku o dokonanie takiego wpisu,



6)

należności za pracę niezaspokojone w kolejności trzeciej,



7)

należności, do których stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -

Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 i Nr 160, poz. 1083, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z

1999 r. Nr 11, poz. 95 i Nr 92, poz. 1062, z 2000 r. Nr 94, poz. 1037, Nr 116, poz. 1216, Nr 120, poz.

1268 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 16, poz. 166, Nr 39, poz. 459, Nr 42, poz. 475 i Nr 110,

poz. 1189), o ile nie zostały zaspokojone w kolejności piątej,



8)

(1121) (uchylony),



9)

należności wierzycieli, którzy prowadzili egzekucję,



10)

inne należności.



§ 2. Po zaspokojeniu wszystkich należności ulegają zaspokojeniu kary pieniężne oraz grzywny

sądowe i administracyjne.



§ 3. (1122) W równym stopniu z należnością ulegają zaspokojeniu odsetki i koszty postępowania. Z

pierwszeństwa równego należnościom kategorii czwartej i piątej korzystają wszystkie roszczenia o

świadczenia uboczne objęte zabezpieczeniem na mocy odrębnych przepisów. Roszczenia o

świadczenia uboczne nieobjęte zabezpieczeniem zaspokaja się w kategorii dziesiątej, chyba że

należność podlegałaby zaspokojeniu w kategorii wcześniejszej. To samo dotyczy roszczeń o

świadczenia należne dożywotnikowi.



§ 4. (1123) Jeżeli przedmiotem egzekucji jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu,

wierzytelność spółdzielni mieszkaniowej z tytułu nie wniesionego wkładu budowlanego związana z

tym prawem ulega zaspokojeniu przed należnością zabezpieczoną na tym prawie hipotecznie.



Art. 303. § 1. Kto wyrządza szkodę majątkową osobie

fizycznej, prawnej albo jednostce organizacyjnej nie mającej

osobowości prawnej, przez nieprowadzenie dokumentacji

działalności gospodarczej albo prowadzenie jej w sposób

nierzetelny lub niezgodny z prawdą, w szczególności

niszcząc, usuwając, ukrywając, przerabiając lub podrabiając

dokumenty dotyczące tej działalności,



podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.



§ 2. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1

wyrządza znaczną szkodę majątkową,



podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.



§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca przestępstwa

określonego w § 1



podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo

pozbawienia wolności do roku.



§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie

przestępstwa określonego w § 1-3 następuje na wniosek

pokrzywdzonego.



Przedmiotem ochrony jest interes uczestników obrotu gospodarczego w uzyskaniu

rzetelnej informacji odnoszącej się do stanu spraw innych uczestników;



Czynność sprawcza polega na nieprowadzeniu dokumentacji albo prowadzeniu jej

nierzetelnie lub nieprawdziwie. Czyn ten można popełnić zarówno przez działanie

(prowadzenie dokumentacji nierzetelne albo nieprawdziwe), jak i przez zaniechanie

(nieprowadzenie dokumentacji). Czyn ten wymaga wielości zachowań.



Nieprawdziwa jest dokumentacja potwierdzająca nieprawdę. Nierzetelna jest

dokumentacja prowadzona w sposób, który utrudnia lub uniemożliwia odtworzenie na jej

podstawie rzeczywistego stanu interesów danego podmiotu;



Dokumentacją działalności gospodarczej są wszystkie dokumenty dotyczące tej

działalności



Omawiany czyn ma charakter skutkowy. Skutkiem jest szkoda majątkowa wyrządzona

osobie fizycznej, prawnej lub jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Szkoda ta obejmuje zarówno rzeczywisty uszczerbek, jak i utracone korzyści



Sprawcą przestępstwa popełnionego w postaci nieprowadzenia dokumentacji może być

tylko ten, na kim ciąży szczególny prawny obowiązek prowadzenia określonej

dokumentacji (przestępstwo indywidualne właściwe).



Stronę podmiotową stanowi umyślność zarówno w postaci zamiaru bezpośredniego,

jak i ewentualnego.



Typ kwalifikowany tworzy § 2. Znamieniem kwalifikującym jest wyrządzenie szkody

znacznej wartości (por. art. 115 § 5 i 7).



Typem uprzywilejowanym jest wypadek mniejszej wagi (§ 3);



V KK 330/08

postanow. SN

2009-02-02



Prok.i Pr.-wkł. 2009/6/17



W przepisie art. 2 u.s.d.g. zamieszczona jest definicja legalna

działalności gospodarczej, co oznacza, iż powinna być ona

traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego

pojęcia w polskim systemie prawnym, wiążące zarówno dla

ustawodawcy, jak i organów wykonawczych oraz

sądowniczych. Zasada ustawowej określoności

odpowiedzialności karnej nakazuje więc uznać, iż

dokumentacja, działalności gospodarczej, o której mowa w art.

303 k.k., to dokumentacja, której obowiązek

prowadzenia wynika z przepisu rangi ustawowej.

Przedmiotem stypizowanych w tym przepisie zachowań nie

mogą być prywatne zapiski, listy, spisy, rejestry, sporządzone

co prawda w związku z prowadzoną działalnością, jednakże, do

sporządzenia których podmiot gospodarczy nie został

zobowiązany ustawowo. Podkreślić należy, iż w zależności od

wyboru formy prawnej podmiotu prowadzącego działalność

gospodarczą, a więc zorganizowania działalności oraz rodzaju

prowadzonej działalności, prawo nakłada obowiązek

prowadzenia innej dokumentacji działalności gospodarczej.



Art. 304. Kto, wyzyskując przymusowe
położenie innej osoby fizycznej, prawnej
albo jednostki organizacyjnej nie mającej
osobowości prawnej, zawiera z nią
umowę, nakładając na nią obowiązek
świadczenia niewspółmiernego ze
świadczeniem wzajemnym,



podlega karze pozbawienia wolności do lat
3.



Przedmiotem ochrony są interesy kontrahentów.



Czynność sprawcza polega na zawarciu niekorzystnej dla

kontrahenta umowy przy wyzyskaniu jego przymusowego położenia.

Niekorzystność umowy wyraża się w uzyskaniu przez sprawcę

nadmiernego zysku niewynikającego z zasad słuszności i

nieuzasadnionego treścią zawartej umowy



Umowa zostaje zawarta w położeniu przymusowym dla

kontrahenta. Winien on znajdować się w tego rodzaju sytuacji, że -

przynajmniej w swym subiektywnym odczuciu - jest zmuszony

zawrzeć niekorzystną dla siebie umowę. Obojętne są przyczyny

powstania takiego położenia



Jest to przestępstwo formalne.



Sprawcą tego przestępstwa może być każdy (przestępstwo

powszechne).



Stronę podmiotową stanowi umyślność w postaci zamiaru

bezpośredniego. Sprawca winien działać, chcąc wykorzystać

przymusowe położenie pokrzywdzonego i uzyskać nadmierne

świadczenie wzajemne. Brak świadomości przymusowego położenia

sprawcy wyklucza wypełnienie znamion omawianego czynu.



III KK 260/09 wyrok SN

2010-01-

28



LEX nr 570148



Samo stwierdzenie lichwiarskiego charakteru

umowy nie wystarcza do przyjęcia

odpowiedzialności za przestępstwo określone w

art. 304 k.k., a warunkiem niezbędnym tej

odpowiedzialności jest ponadto ustalenie, że

osoba pokrzywdzona, zawierająca z oskarżonym

umowę znajdowała się w przymusowym położeniu

- a więc, że dotknęły ją takie okoliczności

życiowe, w tym ekonomiczne, które przesądziły o

konieczności zawarcia przez nią tej umowy bez

względu na stan pokrzywdzenia, wiążący się z

niewspółmiernością określonych tą umową

świadczeń - oraz, że oskarżony miał pełną

świadomość tego faktu.



Art. 305. § 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści

majątkowej, udaremnia lub utrudnia przetarg

publiczny albo wchodzi w porozumienie z inną osobą

działając na szkodę właściciela mienia albo osoby lub

instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany,



podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.



§ 2. Tej samej karze podlega, kto w związku z

publicznym przetargiem rozpowszechnia informacje

lub przemilcza istotne okoliczności mające znaczenie

dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu

albo wchodzi w porozumienie z inną osobą, działając

na szkodę właściciela mienia albo osoby lub

instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany.



§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa,

ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2

następuje na wniosek pokrzywdzonego.



Przedmiotem ochrony są interes majątkowy właściciela mienia wystawianego na przetarg, a także rzetelność

instytucji przetargu publicznego



Czynność sprawcza w § 1 polega na udaremnianiu lub utrudnianiu przetargu publicznego bądź na wejściu w

porozumienie z inną osobą.



Przetarg ma charakter publiczny, jeżeli zasady jego organizacji i przebiegu są regulowane przepisami prawa, zaś liczba

osób biorących w nim udział nie jest określona z góry bądź jest określona według pewnego kryterium głównego (np.

tylko spółki prawa handlowego);



Udaremnianie polega na doprowadzeniu do nieodbycia się przetargu. Utrudnianie to zakłócanie procedury

przetargowej, odbywające się na szkodę właściciela mienia lub instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany.

Wejście w porozumienie stanowi w istocie przygotowanie do udaremnienia lub utrudnienia przetargu Każde z wyżej

wskazanych zachowań winno odbywać się na szkodę właściciela mienia lub instytucji, na rzecz której przetarg jest

dokonywany. Nie ma jednak znaczenia, czy szkoda rzeczywiście wystąpiła. Wystarczające jest, jeżeli wystąpiło

zagrożenie jej wystąpieniem



Czynność sprawcza czynu zabronionego przez § 2 polega na rozpowszechnianiu informacji, ich przemilczaniu lub

wejściu w porozumienie z inną osobą. Rozpowszechnianie w rozumieniu komentowanego przepisu niekoniecznie musi

oznaczać uczynienie informacji znanymi nieokreślonemu z góry kręgowi podmiotów. Wystarczy, jeżeli sprawca ujawni

informację określonemu z góry, lecz szerszemu kręgowi osób, na przykład choćby części uczestników przetargu

Przemilczenie informacji zachodzi wówczas, kiedy sprawca ma obowiązek ich ujawnienia, jednak nie czyni tego.

Wejście w porozumienie w tym wypadku stanowi zarówno przygotowanie do wskazanych wyżej czynności

sprawczych, jak i samodzielną odmianę omawianego czynu zabronionego



Wszystkie wskazane czynności wykonawcze winny stanowić działanie na szkodę właściciela mienia albo osoby lub

instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany. Podobnie jak w § 1, nie jest konieczne wystąpienie szkody,

wystarczy samo zagrożenie nią.



Przestępstwo z § 1 może popełnić każdy (przestępstwo powszechne). Natomiast przestępstwo z § 2 również może

popełnić każdy, ale dotyczy to tylko rozpowszechniania nieprawdziwych informacji w związku z publicznym

przetargiem i wejścia w porozumienie z inną osobą. W wypadku odmiany polegającej na przemilczeniu

istotnych okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu mamy do czynienia

z przestępstwem indywidualnym właściwym.



Strona podmiotowa czynu zabronionego w § 1 obejmuje zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo

kierunkowe, popełnić je można tylko w celu osiągnięcia korzyści majątkowej; Natomiast czyn

zabroniony przez § 2 można popełnić umyślnie, w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.



V KK 402/11

postanow. SN

2012-05-07



Biul.PK 2012/5/23-24



Zawarte w art. 305 § 1 k.k. wyrażenie

"działając na szkodę" jest znamieniem

skutku przestępstwa. Skutkiem tym nie

musi być realna szkoda majątkowa, do

której do-chodzi w rezultacie

rozstrzygnięcia przetargu, lecz już samo

wywołanie zagrożenia dla prawnie

chronionych interesów majątkowych

właściciela mienia albo osoby lub instytucji,

na rzecz której przetarg jest dokonywany



Art. 306. Kto usuwa, podrabia lub
przerabia znaki identyfikacyjne,
datę produkcji lub datę
przydatności towaru lub
urządzenia,



podlega karze pozbawienia wolności
do lat 3.



V KK 100/12 wyrok SN

2012-06-

27



OSNKW 2012/11/118...



Samochód nie jest - w wypadku podrobienia albo
przerobienia tabliczki znamieniowej -
"przedmiotem czynności wykonawczej"
przestępstwa z art. 306 k.k. Za "przedmiot
czynności wykonawczej" uznać trzeba bowiem w
tym wypadku przerobiony "znak identyfikacyjny"
samochodu, a nie sam samochód.



I KZP 33/05

uchwała SN

2005-10-27



OSNKW 2005/11/106...



Tablice rejestracyjne pojazdów nie są
"znakami identyfikacyjnymi" w
rozumieniu art. 306 k.k.



III KK 181/03

wyrok SN

2004-01-05



LEX nr 84453...



1. Przedmiotem ochrony art. 306 k.k.

jest nie tylko obrót gospodarczy, lecz

także bezpieczeństwo obrotu towarami i

urządzeniami między podmiotami

nieprofesjonalnymi oraz bezpieczeństwo

korzystania z tych przedmiotów.



III KK 118/03

wyrok SN 2003-05-06



OSNwSK 2003/1/907...



Posłużenie się dla oznaczenia używanego pojazdu

autentycznymi tablicami rejestracyjnymi wydanymi dla

oznaczenia innego pojazdu nie stanowi ani przestępstwa

określonego w art. 270 § 1 k.k., ani też przewidzianego w

art. 306 k.k., gdyż sprawca zamienia tablice rejestracyjne,

lecz ich nie podrabia, nie przerabia, nie używa tak

podrobionych lub przerobionych tablic. Tablice

rejestracyjne nie są także, w rozumieniu art. 306 k.k.,

znakami identyfikacyjnymi pojazdu na równi z numerami

nadwozia czy silnika. Analizowane zachowanie może

stanowić co najwyżej wykroczenie określone w art. 94 § 2

k.w. bądź w art. 97 k.w. w zw. z art. 71 ust. 2 Prawa o ruchu

drogowym.



III KKN 207/01

postanow. SN

2003-03-19



LEX nr 78408



1. Pojęcie "przerabia" znamionujące przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. nie zawiera

w sobie warunku trwałości lub nieusuwalności zmian wprowadzonych w

dokumencie. Trwałość lub nieusuwalność tych zmian zależą wyłącznie od

zastosowanej, przy przerobieniu dokumentu, metody czy techniki. Dyktują ją zaś

sprawcy okoliczności w jakich zamierza użyć, jako autentycznego, przerobionego

dokumentu. Jeżeli dla wprowadzenia w błąd innej osoby lub dla uniemożliwienia

identyfikacji pojazdu (jak w przedmiotowej sprawie) wystarczające było

przerobienie tablic rejestracyjnych w sposób nietrwały i łatwo usuwalny, to

zrozumiałe, że sprawcy tylko takiego sposobu użyli i nie ma najmniejszych racji,

by takie ich działanie uznać za niebędące "przerobieniem" i niepodlegające z

tego powodu penalizacji.



2. Tablice rejestracyjne nie mogą być przedmiotem przestępstwa z art. 270 k.k.

natomiast mogą być przedmiotem przestępstwa z art. 306 k.k., gdyż są znakami

identyfikacyjnymi w rozumieniu tego przepisu, a przestępstwo w nim opisane ma

charakter powszechny, nakierowany na ochronę bezpieczeństwa korzystania z

przedmiotów funkcjonujących w obrocie prawnym i ograniczenie "zjawiska

kradzieży samochodów".



III KKN 506/00

postanow. SN

2003-02-04



OSNKW 2003/5-6/47...



Wykorzystanie pustego opakowania - jeżeli nie
jest to opakowanie oryginalne, zastrzeżone dla
konkretnego produktu lub przez konkretnego
producenta, przez innego producenta, po
uprzednim oznaczeniu opakowania jego własnym
znakiem towarowym, nie narusza zakazu
zawartego w art. 306 k.k.



III KKN 287/01

wyrok

SN

2002-06-03



LEX nr 54419



Numer identyfikacyjny pojazdu jest
znakiem identyfikacyjnym w
rozumieniu art. 306 kk.



V KKN 491/98

wyrok SN 2000-07-13



LEX nr 50962



Posłużenie się - dla oznaczenia używanego pojazdu -

autentycznymi tablicami rejestracyjnymi, wydanymi dla

oznaczenia innego pojazdu, nie stanowi przestępstwa

określonego w art. 270 § 1 k.k. Nie stanowi zresztą także

przestępstwa usunięcia, przerobienia lub podrobienia

znaków identyfikacyjnych towaru lub urządzenia,

przewidzianego w art. 306 k.k. Tablic rejestracyjnych

samochodu nie można bowiem uznać za znaki

identyfikacyjne pojazdu, w ujęciu tego przepisu, na równi

z numerami podwozia czy silnika.



V KKN 143/00

wyrok SN 2000-05-17



LEX nr 50994...



Przepis art. 306 k.k. penalizuje zachowanie polegające

na dokonaniu przez sprawcę usunięcia, podrobienia lub

przerobienia znaków identyfikacyjnych towaru lub

urządzenia, a także daty produkcji lub daty ich

przydatności.



Tablic rejestracyjnych samochodu nie należy utożsamiać

ze znakami identyfikacyjnymi w rozumieniu art. 306 kk,

gdyż znakiem takim jest wyłącznie numer podwozia i

silnika.



Posłużenie się przez oskarżonych - dla oznaczenia

użytkowanego pojazdu - tablicami rejestracyjnymi

pochodzącymi z innych pojazdów, których treść nie

została zmieniona, nie stanowi również przestępstwa z

art. 270 § 1 kk ani też żadnego innego przestępstwa.



Art. 307. § 1. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w

art. 296 lub 299-305, który dobrowolnie naprawił szkodę

w całości, sąd może zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej

wymierzenia.



§ 2. Wobec sprawcy przestępstwa wymienionego w § 1, który

dobrowolnie naprawił szkodę w znacznej części, sąd może

zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.



Art. 308. Za przestępstwa określone w tym rozdziale

odpowiada jak dłużnik lub wierzyciel, kto, na podstawie

przepisu prawnego, decyzji właściwego organu, umowy lub

faktycznego wykonywania, zajmuje się sprawami

majątkowymi innej osoby prawnej, fizycznej, grupy osób lub

podmiotu nie mającego osobowości prawnej.



Art. 309. W razie skazania za przestępstwo określone w art.

296 § 3, art. 297 § 1 lub art. 299, grzywnę orzeczoną obok

kary pozbawienia wolności można wymierzyć w

wysokości do 3.000 stawek dziennych.



II AKa 101/12

wyrok

s.apel.

2012-04-25



we Wrocławiu



LEX nr 1163706



Przewidziana w art. 308 k.k. klauzula

odpowiedzialności zastępczej nie ma

zastosowania do przestępstwa z art. 296

§ 1 k.k. Przepis ten nie może stanowić

podstawy do pociągnięcia oskarżonego

do odpowiedzialności karnej za czyn z

art. 296 § 1 k.k.