PROFILAKTYKA CHORÓB
PRZENOSZONYCH DROGĄ
PŁCIOWĄ

Choroby przenoszone drogą płciową,

dawniej zwane chorobami wenerycznymi,
ogólna nazwa chorób, które są przenoszone z
partnera na partnera w czasie stosunku
seksualnego. Nazwa "choroby weneryczne"
pochodzi od imienia rzymskiej bogini miłości
- Wenery. Wskazuje to na związek tych
chorób z aktywnością seksualną. Jakkolwiek
Wenera była boginią miłości, to choroby
weneryczne kojarzą się z czymś wulgarnym i
brudnym. Tego typu nastawienie utrudniało
zwalczanie tych chorób, dlatego Światowa
Organizacja Zdrowia zaleciła stosowanie
innej nazwy - choroby przenoszone drogą
płciową.

CHOROBY WENERYCZNE
POWODOWANE PRZEZ
WIRUSY

•

AIDS/HIV

•

HTLV

•

kłykciny kończyste (HPV)

•

opryszczka

•

WZW typu B (HBV

)

HIV i AIDS

Światowa epidemia wirusa hiv to jeden z głośniejszych tematów związanych z chorobami

przenoszonymi drogami płciowymi. O HIV i AIDS zaczęto mówić głośno w latach 80-tych - cały
świat musiał stawić czoła nowemu zagrożeniu.

Dzisiaj wiemy o HIV i AIDS znacznie więcej, choć świadomość społeczna na temat choroby wciąż

pozostawia wiele do życzenia.

Czym jest HIV

Rozwinięcie nazwy HIV to Human Immunodeficiency Virus, czyli ludzki wirus niedoboru odporności. HIV

jest wirusem wywołującym AIDS.

Przez ponad dwadzieścia lat od wyizolowania wirusa medycyna zdążyła go dość dobrze poznać. Do tej

pory rozpoznano dwa jego typy: HIV-1 oraz HIV-2. Mimo ogromu badań nad HIV, naukowcom wciąż
wiele problemów sprawia jego duża zmienność.

Czym jest AIDS

AIDS to Acquired Immune Deficiency Syndrome, czyli zespół nabytego niedoboru odporności. AIDS

wywoływane jest przez HIV, jest jednocześnie ostatnim stadium zakażenia tym wirusem.

AIDS oznacza stopniowe wyniszczenie układu odpornościowego pacjenta, prowadzące do licznych

chorób (tzw. wskaźników AIDS), które z kolei mogą zakończyć się śmiercią chorego.

Zarażenie wirusem HIV

Podstawowe drogi zarażenia wirusem HIV to: stosunek płciowy, użycie zakażonych igieł, transfuzja

krwi. HIV może także przejść z matki na dziecko w trakcie porodu lub przez karmienie mlekiem.

Objawy i diagnozowanie HIV

Ponieważ nosiciele HIV często przez stosunkowo długi czas nie doświadczają żadnych zauważalnych

objawów, jedyną pewną metodą wykrycia wirusa jest przeprowadzenie testu.

Test na obecność HIV opiera się na wykrywaniu przeciwciał we krwi pacjenta. Najczęściej po dwóch

pozytywnych wynikach przeprowadza się dodatkowo dla potwierdzenia test na wykrycie tzw. białek
specyficznych.

Objawy AIDS

AIDS stwierdzić można na podstwie kilku charakterystycznych objawów. Należą do nich m.in. mięsaki

Kaposiego (charakterystyczne "znamiona" na skórze), pleśniaki układu pokarmowego, grzybice czy
innego rodzaju schorzenia związane z układem odpornościowym (np. zapalenie płuc).

Zapobieganie zarażeniu HIV

Podstawowym sposobem uniknięcia zarażenia wirusem HIV jest unikanie przygodnych

kontaktów seksualnych.

Używanie prezerwatyw znacznie zmniejsza ryzyko zarażenia, ale nie eliminuje go całkowicie

(różne źródła podają, że prezerwatywy gwarantują 80-95% skuteczności). Należy przy tym
pamiętać, że prezerwatywy ze środkami plemnikobójczymi mogą mieć mniejszą
skuteczność w kontekście HIV, ponieważ substancje plemnikobójcze czasem podrażniają
błony śluzowe.

Wbrew powtarzanym niekiedy mitom, nie można zarazić się HIV przez zwykły pocałunek. Ilość

śliny potrzebna do zarażenia zdecydowanie przekracza możliwości nawet najbardziej
skutecznych ślinianek.

Przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności, możliwe jest również zmniejszenie ryzyka

zarażenia dziecka w trakcie ciąży i porodu - nie jest zatem prawdą, że dzieci nosicieli HIV
zawsze rodzą się chore.

Jednym z najczęstszych sposobów zarażenie w Polsce wciąż pozostaje użycie zakażonych igieł.

Mimo to, warto pamiętać, że problem HIV i AIDS nie dotyczy tylko narkomanów i osób z tak
zwanego marginesu społecznego.

Leczenie HIV i AIDS
W latach 80-tych stwierdzenie zakażenia HIV było niemalże wyrokiem śmierci, chociaż

oczywiście zdarzały się przypadki, że nosiciele HIV bez jakiegokolwiek leczenia nie zapadali
na AIDS przez lata.

Obecnie istnieją terapie, które pozwalają zahamować namnażanie się wirusa. Nie należą do

najtańszych, ale w wielu przypadkach dają bardzo zadowalające efekty. Istotne jest przy
tym odpowiednio wczesne rozpoczęcie leczenia.

Nie bójmy się zatem testów na obecność HIV. Nawet jeśli nie należymy do grupy najwyższego

ryzyka, ale mamy choćby cień wątpliwości, nie zaszkodzi się upewnić. Pamiętajmy, że w
takich wypadkach stawką czesto jest zdrowie i życie naszych najbliższych.

Czym jest HTLV?
HTLV to wirus ludzkiej białaczki z komórek T (Human

T-cell Leukemia Virus). Jest retrowirusem

wywołującym białaczkę i chłoniaka.

HTLV-I i HTLV-II
Wyróżniamy dwa typy HTLV. HTLV-I może wywoływać

nowotwory (białaczkę i chłonniaka), natomiast

HTLV-II nie jest bezpośrednio wiązany z żadnymi

chorobami, chociaż podejrzewa się, że może

wywoływać pewne schorzenia neurologiczne.

Sposób zarażenia HTLV
Wirusy HTLV przenoszone są przez krew, mleko matki

oraz nasienie. Jako najczęstsze drogi zakażenia

wskazuje się stosunek płciowy, karmienie piersią

oraz używanie zakażonych igieł do strzykawek.

Leczenie i zapobieganie
Współczesna medycyna nie zdołała stworzyć

szczepionki przeciwko HTLV. Jedyną metodą walki z

wirusem jest odpowienia profilaktyka, która opiera

się na tych samych założeniach co profilaktyka w

HIV.

Kłykciny kończyste (HPV)

Kłykciny kończyste, nazywane niekiedy brodawkami

wenerycznymi, to choroba weneryczna wywoływana przez

wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV).

Kłykciny kończyste - objawy
U osób cierpiących na kłykciny kończyste objawy mogą

występować ze zróżnicowanym nasileniem. Czasem

choroba przebiega bezobiawowo. Zwykle kłykciny

kończyste przybierają formę mniejszych lub większych

brodawek zlokalizowanych w okolicach narządów

płciowych.

Sposób zarażenia
HPV przenosi się w czasie kontaktów seksualnych i jest

jedną z najczęściej występujących chorób wenerycznych.

Profilaktyka i leczenie
Kłykciny kończyste należy zawsze bezwzględnie leczyć.

Najlepszym sposobem jest oczywiście profilaktyka (istnieją

szczepionki przeciw HPV).

W razie stwierdzenia choroby należy bezwględnie udać się

do lekarza. Leczenie farmakologiczne lub chirurgiczne

pozwala opanować rozwój choroby, a okresowa

obserwacja pacjenta zmniejsza ryzyko wystąpienia

powikłań (do których zaliczają się m.in. nowotwory).

Opryszczka narządów płciowych

Opryszczka narządów płciowych to choroba weneryczna

powodowana przez wirus HSV-2. W odróżnieniu od

"zwykłej" opryszczki, ten rodzaj choroby lokalizuje się na

narządach płciowych i w ich okolicach.

Zarażenie opryszczką
Wirus opryszczki narządów płciowych przenosi się przede

wszystkim w trakcie stosunku seksualnego.

Inną drogą zarażenia jest przekazanie wirusa z matki na

dziecko w trakcie porodu. Stwierdzenie opryszczki

narządów płciowych u matki może być wskazaniem do

przeprowadzenia cesarskiego cięcia.

Leczenie opryszczki
Opryszczkę leczy się objawowo - miejscowo i

ogólnoustrojowo (m.in. acyklowirem). Wskazana jest

także suplementacja witaminami. Istotną rolę w walce z

nawrotami choroby ma sprawne działanie układu

odpornościowego.

Osoba raz zarażona wirusem HSV jest jego nosicielem do

końca życia i musi się liczyć z możliwością wystąpienia

nawrotów objawów opryszczki.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HBV)

Wirusowe zapalenie wątroby typu B to choroba, którą zwykle kojarzymy z

zakażeniami w szpitalach w trakcie operacji. Warto jednak pamiętać, że jest

to również jedna z najbardziej powszechnie występujących chorób

przenoszonych drogą płciową.

Sposoby zarażenia
Wirusem zapalenia wątroby typu B można zarazić się na kilka sposobów. Do

najczęstszych należą: stosunki płciowe z nosicielami wirusa HBV, transfuzje

krwi, użycie zakażonych igiełlub narzędzi medycznych (a także narzędzi

używanych w salonach tatuażu i w gabinetach dentystycznych).

Objawy choroby
Przebieg WZW typu B może być bardzo zróżnicowany, od bezobjawowego (w

większości przypadków) po tzw. piorunujące zapalenie wątroby, które może

zakończyć się śmiercią chorego.

Skutkami nieleczonego przewlekłego zapalenia wątroby są m.in. marskość

wątroby i nowotwory wątroby.

Leczenie WZW typu B
Leczenie wirusowego zapalenia wątroby warto prowadzić pod okiem lekarza

specjalisty od chorób zakaźnych lub hepatologa.

Pełne leczenie przewlekłych form WZW polega na zwalczaniu wirusa, leczeniu

osłonowym wątroby oraz leczeniu następstw choroby, o ile zdążyły już

wystąpić (mowa np. o marskości wątroby).

Profilaktyka
W kontekście chorób przenoszonych drogą płciową, najbardziej odpowiednią

formą zapobiegania zarażeniu HBV jest unikanie przygodnych kontaktów

seksualnych.

Ogromne znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się choroby mają także

szczepionki przeciwko wirusowi zapalenia wątroby.

CHOROBY WENERYCZNE
POWODOWANE PRZEZ BAKTERIE

•

chlamydioza

•

czerwonka bakteryjna

•

kiła (syfilis)

•

rzeżączka (tryper)

•

wrzód weneryczny

•

ziarniniak pachwinowy

Chlamydioza

Chlamydioza to bakteryjna choroba weneryczna wywoływana

przez bakterie - chlamydia trachomatis.

Objawy chlamydiozy
U większości chorych na chlamydiozę nie występują właściwie

żadne widoczne objawy. Jeśli natomiast objawy występują

(obserwuje się je zwykle w ciągu kilku tygodni od zarażenia), to

u mężczyzn oznaczają przede wszystkim ropną wydzielinę z

cewki moczowej, a u kobiet upławy, pieczenie przy oddawaniu

moczu, a w dalszej kolejności bóle podbrzusza, mdłości,

gorączka, krwawienia czy ból podczas stosunku.

Leczenie chlamydiozy
W każdym przypadku, nawet bezobjawowym, należy bezwzględnie

podjąć leczenie. Nieleczona chlamydioza prowadzić może do

poważnych chorób narządów płciowych, w konsekwencji

wywołujących niepłodność.

Aby zwalczyć chlamydie należy przez kilka-kilkanaście dni

zażywać przepisane przez lekarza antybiotyki. Po przebytym

leczeniu koniecznie trzeba przeprowadzić badanie na obecność

bakterii chlamydii.

Zapobieganie chlamydiozie
Aby uniknąć zarażenia chlamydiami, należy unikać przygodnych

stosunków płciowych. Znaczne zmniejszenie ryzyka

zachorowania gwarantują prezerwatywy.

Czerwonka bakteryjna

Czerwonka bakteryjna (dezynteria) jest chorobą

zakaźną wywoływaną przez pałeczki Shingella.

Objawy czerwonki
Do objawów czerwonki zalicza się ostre biegunki (z

krwią i śluzem), gorączkę oraz bóle brzucha.

Drogi zakażenia
Czerwonka rozprzestrzenia się przede wszystkim

drogą pokarmową, po zjedzeniu zakażonych

artykułów spożywczych. Zarazić się można także

przez kontakt z kałem osoby chorej (stąd ryzyko

zarażenia przy stosunkach analnych). Pewną rolę

przy roznoszeniu choroby mają również owady.

Leczenie i profilaktyka
Aby zapobiec zarażeniu czerwonką należy

zachować zasady higieny osobistej. Leczenie

dezynterii przebiega przede wszystkim objawowo

(uzupełnia się płyny i elektrolity), w ostrych

przypadkach podaje się antybiotyki.

Kiła (syfilis)

Kiła, znana też jako syfilis (potocznie "syf"), jest jedną z bardziej rozpoznawalnych chorób

wenerycznych.

Przez całe wieki kiła stanowiła poważne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. Obecnie, dzięki rozwojowi

medycyny chorobę tę - szczególnie we wczesnym stadium - można bardzo skutecznie wyleczyć.

Mimo to, kiły nie wolno lekceważyć. Brak lub nieodpowiednie leczenie może prowadzić do

poważnych konsekwencji, a nawet do śmierci.

Zarażenie kiłą
Podstawowa droga zarażenia kiłą to stosunek z zakażoną osobą (pochwowy, analny lub oralny).
Dużo mniej prawdopodobne jest zarażenie przez pocałunek - możliwe gdy chory ma zmiany chorobowe

w jamie ustnej.

Za wyjątkowe i bardzo rzadkie uważa się pozapłciowe drogi zarażenia (np. przez kontakt z

przedmiotami, których dotykał chory).

Objawy kiły
Zanim pojawią się charaktetystyczne objawy kiły, obecność wywołujących ją krętków bladych można

stwierdzić m.in. przeprowadzając stosowne testy: VDRL, USR.

Kiła pierwszego okresu wiąże się najczęściej z pojawieniem się po kilku tygodniach od zarażenia

niebolesnej rany (tzw. zmiany pierwotnej). Niekiedy powiększeniu ulegają węzły chłonne. Zmiana

pierwotna ulega zagojeniu nawet bez podjęcia leczenia.

Kiła drugiego okresu następuje po około 9 tygodniach od zarażenia. Jej objawem jest mniej lub

bardziej uogólniona wysypka. Zwykle nie jest ona specjalnie dokuczliwa - nie swędzi i nie piecze.

Podobnie jak w przypadku kiły pierwszego okresu, wysypka może ustąpić sama bez leczenia, może

też nawracać, np. w postaci sączących się grudek. Niektórzy chorzy na tym etapie doświadczają

także takich objawów jak bóle gardła, głowy czy gorączka.

Kiłą utajoną nazywamy chorobę w stanie utajenia, nie dającą żadnych widocznych objawów. Kiła

utajona wczesna ma miejsce do 2 lat od zarażenia, kiła utajona pózna po 2 latach. Brak objawów

nie oznacza braku zagrożenia. Osoby, które zlekceważą kiłę, nawet w formie utajonej, są narażone

na bardzo groźne konsekwencje.

Kiła trzeciego okresu, zwana też trzeciorzędową, to faza następująca po kilku, a nawet kilkunastu

latach od zakażenia. Może przybierać różne formy i daważ zróżnicowane objawy. Chorzy cierpiący

na kiłę trzeciego stopnia narażeni są na poważne uszkodzenia układu nerwowego (w tym np. nerwu

wzrokowego, a w konsekwencji na utratę wzroku) oraz krwionośnego (w tym serca). Najbardziej

charakterystyczne dla kiły w tym stadium są kilaki, czyli guzy występujące w miejscach zakażenia.

Kiła wrodzona to choroba dotykająca dzieci urodzone przez matkę, która w okresie ciąży nie podjęła

skutecznego leczenia. Objawy kiły wrodzonej mogą pojawić się już w momencie urodzenia (kiła

wrodzona wczesna) lub kilka-kilkanaście lat później (kiła wrodzona późna

).



Skutki nieleczonej kiły



Warto pamiętać, że podjęcie leczenia w przypadku

stwierdzenia kiły powinno mieć miejsce jak najwcześniej.

Nieleczona choroba prowadzi do ogromnych zniszczeń w

układzie nerwowym, krwionośnym, a na dobrą sprawę w

całym organizmie człowieka.



Skutkiem kiły może być utrata wzroku, choroby

psychiczne, liczne uszkodzenia stawów, kości oraz licznych

narządów. Ostatecznie, kiła prowadzić może do śmierci.



Leczenie kiły



Leczenie kiły zawsze powinno przebiegać pod okiem

lekarza. Przyjmowanie leków (w tym antybiotyków) na

własną rękę jest wykluczone - najczęściej przynosi jedynie

złagodzenie objawów lub wprowadza chorobę w stan

utajony (w którym kiła wciąż jest bardzo groźna).



Odpowiednie leczenie kiły opiera się na antybiotykach

(głównie penicylinie, ewentualnie tetracyklinach). Chorzy

powinni być regularnie poddawani badaniom kontrolnym.

Rzeżączka (tryper)

Rzeżączka, znana też pod nazwą tryper, jest jedną z najbardziej powszechnych

chorób wenerycznych. Jest to choroba bakteryjna wywoływana przez dwoinki

rzeżączki (dwoinki Neissera, gonokoki).

Objawy rzeżączki i diagnozowanie
Podstawowe objawy rzeżączki to pieczenie i ból w trakcie oddawania moczu, u

mężczyzn wyciek ropny z cewki moczowej, natomiast u kobiet upławy.

Na podstawie wyżej wymienionych objawów nie można jednak jednoznacznie

stwierdzić występowania rzeżączki. Aby mieć 100% pewności, że mamy do

czynienia z tą właśnie chorobą, musimy przeprowadzić test laboratoryjny.

Sposoby zarażenia rzeżączką
Najczęstszą drogą zakażenia rzeżączką jest stosunek płciowy. Istnieje także

ryzyko zarażenia poprzez przedmioty osobiste, z którymi chory miał kontakt

(najczęściej ręczniki, pościel, bielizna).

Na zakażenie rzeżączką narażone są również noworodki w trakcie porodu.

Rzeżączka od chorej matki może powodować trwałe uszkodzenia spojówek

dziecka.

Leczenie rzeżączki i profilaktyka
Nieleczona rzeżączka może prowadzić do poważnych zaburzeń i stanów

zapalnych w układzie moczowym i płciowym. Jednym ze skutków może być

bezpłodność. W kolejnych etapach choroba może też atakować inne narządy

(np. serce).

Leczenie pod okiem specjalisty zwykle opiera się m.in. na antybiotykoterapii

(najczęściej penicyliną).

Równie ważna jak leczenie jest profilaktyka. Aby uniknąć zarażenia lub nawrotów

choroby, powinniśmy unikać przygodnych kontaktów płciowych, stosować

prezerwatywy oraz dbać o higienę osobistą. Należy pamiętać, że rzeżączka

może przenosić się drogami pozapłciowymi, np. przez pościel, ubrania czy

ręczniki.

Wrzód weneryczny

Wrzodem wenerycznym nazywamy zakaźną chorobę

przenoszoną drogą płciową, wywoływaną przez

pałeczki Haemophilus ducreyi.

Objawy towarzyszące wrzodowi wenerycznemu
Zwykle pierwsze objawy pojawiają się po kilku dniach od

stosunku płciowego z osobą zarażoną.

Wrzód weneryczny początkowo przypomina krostkę,

która stopniowo rośnie i przybiera kształty

owrzodzenia. Okolice występowania wrzodu

wenerycznego są bolesne, sam wrzód ma charakter

ropny.

Wrzodowi wenerycznemu może towarzyszyć zapalenie

węzłów chłonnych.

Leczenie i zapobieganie
W przypadku stwierdzenia występowania wrzodu

wenerycznego należy niezwłocznie podjąć leczenie

pod okiem lekarza wenerologa.

Po przebyciu antybiotykoterapii niezwykle istotna jest

obserwacja pacjenta, nawet przez kilkanaście tygodni,

w celu wykluczenia wystąpienia nawrotów choroby.

Ziarniniak pachwinowy

Ziarniniakiem pachwinowym nazywamy weneryczną

chorobę bakteryjną wywoływaną przez bakterie

klebsiella granulomatosis.

Objawy towarzyszące ziarniniakowi pachwinowemu
Ziarniniak pachwinowy przyjmuje postać różnej wielkości

owrzodzonych "grudek" występujących w okolicach

narządów płciowych.

Aby jednoznacznie stwierdzić występowanie choroby,

należy przeprowadzić test na obecność tzw. ciałek

Donowana.

Leczenie i zapobieganie
Leczenie przeciwko ziarniniakowi opiera się na

antybiotykoterapii.

Profilaktyka w przypadku ziarniniaka pachwinowego

powinna polegać przede wszystkim na unikaniu

przygodnych kontaktów seksualnych. Warto pamiętać,

że ziarnianiakiem pachwinowym możemy zarazić się

także drogą pozapłciową, np. przez używanie

wspólnego ręcznika.

CHOROBY WENERYCZNE
POWODOWANE PRZEZ
PASOŻYTY

•

ameboza

•

rzęsistkowica

•

świerzb

•

wszawica łonowa

Ameboza

Ameboza, nazywana też czerwonką pełzakową lub pełzakowicą, jest chorobą wywoływaną przez

pierwotniaka Entamoeba histolytica.

Zarażenie amebozą
Najbardziej powszechnym sposobem zarażenia amebozą jest droga pokarmowa. Choroba ta jest

najbardziej rozpowszechniona w krajach tropikalnych, dlatego też przebywając tam należy
zachować szczególną uwagę na to, co jemy i pijemy.

Należy także unikać możliwości kontaktu z odchodami (niesprawna kanalizacja blisko ujęcia wody,

stosunek analny, kontakt z owadami).

Objawy amebozy
Do najbardziej charakterystycznych objawów amebozy zaliczamy biegunkę, bóle brzucha, nudności,

wzdęcia oraz gorączkę. Biegunka przy amebozie charakteryzuje się występowaniem krwi i śluzu.

Poza ostrą formą, choroba może przyjmować postać przewlekłą lub pozajelitową (prowadzącą do

stanów zapalnych wątroby).

Aby postawić pewną diagnozę przy podejrzeniu amebozy, należy przeprowadzić testy laborytoryjne

- badanie kału.

Zapobieganie i leczenie amebozy
Do podstwowych metod zapobiegania rozprzestrzeniania się choroby zalicza się odpowiednie

przygotowanie wody pitnej oraz przyjmowanych pokarmów, przestrzeganie zasad higieny
osobistej (m.in. mycie rąk) oraz dbałość o czystość urządzeń sanitarnych.

Należy również zwracać uwagę na możliwość przenoszenia się pierowniaka przez muchy. Wiele

źródeł wskazuje też stosunek analny jako czynnik zwiększający ryzyko zachorowania na
amebozę.

W przypadku zdiagnozowania amebozy należy podjąć leczenie lekami przeciwpierwotniakowymi.

Wizyta u lekarza jest konieczna, ponieważ nieleczona ameboza w ostrych postaciach może
prowadzić do śmierci pacjenta.

Rzęsistkowica

Rzęstkowica to choroba weneryczna wywoływana przez

pierwotniaka rzęsistka pochwowego. Rzęsistkowica dotyka
częściej kobiet niż mężczyzn. Poza kontaktami płciowymi można
zarazić się nią poprzez kontakt z urządzeniami sanitarnymi oraz
przyborami toaletowymi (np. ręcznikami).

Objawy rzęsistkowicy
Do podstawowych objawów rzęsistkowicy zaliczamy ból i pieczenie

cewki moczowej, częstomocz, u kobiet: zaczerwienienie błon
śluzowych, upławy, u mężczyzn: wycieki z cewki moczowej.

Warto pamiętać, że rzęsistkowica może przebiegać bez objawów

lub ze skąpymi objawami. Mimo to, utajona choroba wciąż jest
groźna i może się przenosić na innych ludzi.

Leczenie i profilaktyka
Po rozpoznaniu rzęsistkowicy (na podstawie badań

laboratoryjnych), należy przeprowadzić leczenie. Najczęściej
stosowanymi lekami jest metronidazol i tinidazol.

Niezwykle istotne jest to, aby leczeniu poddani byli oboje

partnerzy seksualni. Aby wykluczyć występowanie nawrotow,
warto po ukończeniu leczenia poddać się kontroli lekarskiej

.

Świerzb

Świerzb to choroba pasożytnicza wywoływana przez świerzbowce.

Ponieważ szacuje się, że nawet 4/5 przypadków zakażenia u
dorosłych wynika z kontaktów płciowych, świerzb zaliczany jest
do chorób wenerycznych.

Objawy świerzbu
Podstawowe objawy świerzbu to silne swędzenie, zaczerwienienie

skóry, grudki oraz plamy.

Drogi zakażenia
Zarażenie świerzbem może mieć miejsce przez kontakt seksualny,

ale także przez styczność z osobą chorą lub przedmiotami,
których osoba ta dotykała (w szczególności: pościel, ręczniki
itp.).

Leczenie i zapobieganie
Po stwierdzeniu świerzbicy należy zastosować leczenie maściami

wydawanymi z przepisu lekarza. Aby uniknąć powtórnego
zarażenia, leczeniu należy poddać wszystkich domowników.

Oprócz stosowania leków, trzeba zachować środki ostrożności,

m.in. szczególnie dbać o higienę, czystość pościeli, zmianę
bielizny (bieliznę noszoną w przed podjęciem leczenia należy
dokładnie uprać i nie zakładać przez 2-3 tygodnie).

CHOROBY WENERYCZNE
POWODOWANE PRZEZ
GRZYBY

•

drożdżyca (kandydoza, grzybica)

Grzybica (kandydoza, drożdżyca)

Zakażenia drożdzakowe narządów płciowych najczęściej wywoływane są

przez grzyby Candida albicans. Kandydozy zalicza się do chorób
przenoszonych drogą płciową, choć zakażenie może być wywoływane
także w inny sposób (np. poprzez zażywanie antybiotyków, kontakt z
bielizną lub ręcznikami osoby chorej).

Grzybica pochwy
Do objawów drożdżycy pochwy zalicza się swędzenie, pieczenie oraz

zaczerwienienie sromu i okolic pochwy. Objawom tym towarzyszy ból w
czasie oddawania moczu oraz upławy.

Leczenie i zapobieganie grzybicy narządów płciowych
W przypadku wystąpienia stanów zapalnych powodowanych przez

drożdżaki należy zgłosić się do lekarza dermatologa.

Skuteczne leczenie obejmuje zwykle stosowanie doustnych oraz

miejscowych leków przeciwgrzybiczych. Niezwykle istotne jest
równoległe leczenie partnerów - aby uniknąć wzajemnego zarażania i
nawrotów choroby.

Odpowiednie terapie przeciwgrzybicze nie wystarczą, jeśli nie będziemy

przestrzegali zasad profilaktyki. Pamiętajmy o tym, że grzybica atakuje
zawsze w stanach obniżonej odporności organizmu, gdy zakłóceniu
ulega naturalna flora bakteryjna (np. po zażywaniu antybiotyków).
Zakażeniom sprzyja brak odpowiedniej higieny, jak również nadmierna
dbałość o nią (znów - zakłócenie naturalnej flory bakteryjnej).

Wszawica łonowa

Wszawica łonowa to choroba pasożytnicza przenoszona drogą

płciową. Uznawana jest za chorobę weneryczną, ponieważ to
właśnie poprzez stosunek płciowy dochodzi do największej liczby
zakażeń.

Wszawicą łonową można również zarazić się przez kontakt z

rzeczami osobistymi osoby chorej (pościelą, ręcznikami, bielizną).

Objawy wszawicy łonowej
Wesz łonowa (dawniej nazywana "mendą") powoduje silne

swędzenie wzgórka łonowego, niekiedy także ud, brzucha lub
okolic pachwin.

Wesz łonową trudno jest zauważyć gołym okiem - jest bardzo

niewielka i mało ruchliwa, a dodatkowo częściowo chowa się w
ieszkach włosowych.

Leczenie wszawicy łonowej
Skuteczne leczenie wszawicy łonowej powinno zawsze przebiegać

pod okiem lekarza dermatologa. W terapii stosuje się różnego
rodzaju kremy, maści, proszki, żele, szampony i toniki.

Aby uniknąć wzajemnego zarażania, leczeniu musi poddać się także

partner osoby zarażonej.

CO ZROBIĆ, ŻEBY NIE ZARAZIĆ
SIĘ CHOROBĄ WENERYCZNĄ?

Najprostszym sposobem na uniknięcie

zakażenia chorobą przenoszoną drogą
płciową jest abstynencja seksualna. Jest to
metoda tak samo banalna, jak i niemożliwa
do realizacji w zdecydowanej większości
przypadków.

Logicznym i rozsądnym rozwinięciem jest

natomiast stwierdzenie, że
najskuteczniejszym środkiem
zapobiegawczym pozostaje unikanie
przygodnych kontaktów płciowych z
"niepewnymi" partnerami.

CZY PREZERWATYWY CHRONIĄ
PRZED CHOROBAMI WENERYCZNYMI?

Prezerwatywy w zdecydowanej większości

przypadków zwiększają ochronę przed
zarażeniem chorobami wenerycznymi. Należy
jednak pamiętać, że nie dają 100% ochrony.

Nawet producenci prezerwatyw informują o tym,

że ich produkt w znacznej mierze zmniejsza
ryzyko zakażenia, ale nie eliminuje go w
całości.

Stosowanie prezerwatyw w podczas

przygodnych kontaktów płciowych to jak
najbardziej rozsądny krok, ale podejście pt.
"zabezpieczyłem się, więc na pewno jestem
zdrowy" może być złudne.

Zapobieganie lepsze niż leczenie

Pamiętajmy, że profilaktyka w przypadku

chorób wenerycznych to zawsze prostsze
i mniej kłopotliwe wyjście niż leczenie.

Choroby przenoszone drogą płciową to nie

tylko niemiłe objawy takie jak swędzenie,
pieczenie czy ból. Z reguły ich leczenie
wiąże się z dużym stresem - i to zupełnie
uzasadnionym, ponieważ choroby
weneryczne to poważne zagrożenie dla
zdrowia, a nawet życia.

Nie tylko drogą płciową

Pamiętajmy o tym, że wirusy, bakterie,

grzyby i pasożyty przenoszone zwykle
drogą płciową, mogą także
rozprzestrzeniać się w inny sposób
(czasem np. przez kontakt z odzieżą
osoby chorej).

Pamiętajmy więc, że nawet posiadanie

jednego, zdrowego partnera
seksualnego nie gwarantuje pełnego
bezpieczeństwa.

(więcej informacji na temat profilaktyki

znajdziesz w opisie poszczególnych
chorób)

DLACZEGO PROFILAKTYKA JEST
WAŻNA?

Zapobieganie chorobom jest dziś ważniejsze niż kiedykolwiek ze względu na wzrost liczby
odnotowanych przypadków wirusowych nieuleczalnych chorób przenoszonych drogą

płciową.

Zarażenie większością chorób przenoszonych drogą płciową zwiększa ryzyko zachorowania i
zarażenia drugiej osoby inną chorobą przenoszoną drogą płciową, łącznie z HIV. Ponadto,

jeżeli

cierpisz na więcej niż jedną chorobę, mogą wystąpić między nimi interakcje. Na przykład, u
kobiety zakażonej wirusem HIV objawy innej choroby, takiej jak opryszczka narządów
płciowych, będą ostrzejsze i bardziej wycieńczające.
Jezeli jesteś aktywna seksualnie, jesteś narażona na choroby przenoszone drogą płciową.
Gdy to tylko możliwe, należy przerwać łańcuch zarażeń, a jeżeli się zaraziłaś, powinnaś udać

się

do lekarza. Rutynowa opieka ginekologiczna, obejmująca wymaz cytologiczny z testem
Papanicolaou ( cytologia), jest konieczna w badaniach profilaktycznych, ale musisz

pamiętać, że

badanie cytologiczne to badanie wykrywające nowotwory i stany przedrakowe (zakażenia
wirusem HPV), a nie choroby przenoszone drogą płciową (z wyjątkiem zakażenia wirusem
HPV). Istnieją badania stwierdzające występowanie każdej z tych chorób. Powinnaś także
rozważyć regularne poddawanie się badaniom na tzw. „bezobjawowe” choroby, np.

chlamydię.