,,CZŁOWIEK W TEATRZE ŻYCIA
CODZIENNEGO’’

ERVING GOFFMAN

Typy komunikowania się
dostarczające informacji
niezgodnych z wrażeniem
oficjalnie podtrzymywanym w
toku interakcji:

•

Stosunek do nieobecnych

•

Rozmowy inscenizatorskie

•

Zmowy członków zespołu

•

Działania na pograniczu zespołów

STOSUNEK DO

NIEOBECNYCH



Kiedy członkowie zespołu udają się za
kulisy, gdzie publiczność nie może ich
widzieć, ani słyszeć, często odnoszą się
do niej w sposób sprzeczny z tym, jak
traktowali ją w stosunkach
bezpośrednich

.

ROZMOWY
INSCENIZATORSKIE



Kiedy publiczność jest
nieobecna i członkowie
zespołu zostają sami,
często ich rozmowy
zbaczają na problemy
inscenizacji. Rozmowy
inscenizatorskie możemy
zastąpić słowami takimi
jak: plotkowanie,
rozmowy zawodowe, itd.

ZMOWA CZŁONKÓW
ZESPOŁU



Potajemne porozumiewanie się, które nie
zagraża złudzeniu, kreowanemu przed
publicznością. Jednym z jej rodzajów jest
system potajemnych sygnałów, przez
komunikację członkowie pozostają ze
sobą w porozumieniu z którego
wyłączona jest reszta uczestników
interakcji.

DZIAŁANIE NA POGRANICZU
ZESPOŁÓW



Gdy dwa zespoły wprowadzają dla
doraźnych celów oficjalną zgodę, która ma
być gwarancją bezpieczeństwa interakcji,
możemy zwykle wykryć nieoficjalny nurt
porozumiewania się, toczący się w obu
kierunkach; takie nieoficjalne
komunikowanie się może się odbywać za
pomocą delikatnych aluzji, akcentów
mimicznych, żartów, znaczących pauz,
zakamuflowanych docinków, celowego
nabierania, podnoszenia głosu itp.



Przedstawienie jest więc czymś, wobec czego
członkowie zespołu mogą zachować dystans
na tyle duży, by wyobrazić sobie albo
jednocześnie zagrać inny rodzaj
przedstawienia świadczący o istnieniu innej
rzeczywistości. Niezależnie od tego czy dla
wykonawców, to co oficjalnie przedstawiają,
jest rzeczywistością najprawdziwszą czy też
nie, dają oni ukradkiem znaki, mówiące o
innych rzeczywistościach, wzajemnie nie do
pogodzenia.