WENUS

WENUS

jako druga, biorąc pod

jako druga, biorąc pod

uwagę jej odległość od

uwagę jej odległość od

Słońca, planeta Układu

Słońca, planeta Układu

Słonecznego

Słonecznego

Wenus jest bardzo podobna do Ziemi, o czym świadczy kulisty

kształt zbliżony do ziemskiego. Ma również bardzo podobny

rozmiar: średnica wynosi 12100 km, co stanowi 0,95 średnicy

Ziemi. Jej masa wynosi 0,82 masy Ziemi. Wenus obiega

Słońce w odległości 108 mln kilometrów po prawie idealnie

kolistej orbicie. Dokładny obieg trwa 224,7 dnia i jest krótszy

od jednego obrotu wokół własnej osi trwającego 243 dni.

Powoduje to, że wenusjańska doba jest dłuższa od

wenusjańskiego roku. Kolejną ważną rzeczą, na którą należy

zwrócić uwagę jest obrót planety wokół własnej osi. Wenus

obraca się w stronę przeciwną niż robią to inne planety w

Układzie Słonecznym. Obrót taki powoduje zjawisko wschodu

Słońca na zachodzie, a zachodu Słońca na wschodzie.

Wenus pokryta jest setkami tysięcy wulkanów. Kilka

jest bardzo dużych: 3 km wysokości i 500 km

średnicy. Większoć jednak ma średnicę 2-3 km i

wysokość 100 m. Strugi lawy na Wenus są dłuższe od

spotykanych na Ziemi. Na Wenus jest bowiem za

gorąco, by mogły tam występować deszcze, śniegi czy

burze - pogoda nie zmienia się. Oznacza to, że

wulkany i kratery mało zmieniły się przez miliony lat,
od czasu powstania. Obrazy Wenus przekazane przez

sondę Magellan pokazują krajobraz starszy od

wszystkiego, co możemy zobaczyć na Ziemi, choć

młodszy od krajobrazu na wielu innych planetach i

księżycach.

Na zewnątrz widać tylko skalistą "skórkę" Wenus, ale

pod nią ciągle płyną gorące prądy lawy napinające i

rozciągające tę cienką skorupę. Przez szczeliny i

dziurki w powierzchni stale wycieka lawa. Wulkany

razem z lawą wyrzucają krople kwasu siarkowego. W

niektórych rejonach gruba i lepiąca się lawa rozlewa

się w rodzaj kałuż o średnicy do 25 km. W innych

miejscach duże bąble lawy utworzyły najpierw bańkę,

kopułę, a potem zapadły się.

Czasami zdarza się, że Wenus

znajduje się dokładnie między Ziemią

i Słońcem. Te tzw. przejścia przed

tarczą Słońca używane były w XVIII

wieku do wyznaczania rozmiarów

Układu Słonecznego. Mierząc w

różnych obserwatoriach czas między

początkiem i końcem przejścia,

astronomowie szacowali odległoć od

Ziemi do Wenus. Takie obserwacje

były prowadzone na przykład podczas

trzeciej odkrywczej wyprawy (1776-

1779) kapitana Cooka. Najbliższe

przejście Wenus przed tarczą Słońca

będzie miało miejsce w 2004 roku.

Na nocnym niebie Wenus zawsze

świeci jaśniej od najjaśniejszych

gwiazd. Jej obserwowana wielkość

gwiazdowa zmienia się od −3,8

m

do

−4,6

m

. Jest wystarczająco jasna, by

obserwować ją nawet w środku dnia i

może być łatwo zauważona, gdy Słońce

jest nisko nad horyzontem. Jest

planetą dolną i nigdy nie oddala się od

Słońca na więcej niż około 47° .