SZTUKA PREZENTACJI

SZTUKA PREZENTACJI

Hanna Hamer „Psychologia społeczna. Teoria i
praktyka”



Zastosuj swoją ulubioną technikę
relaksacji.



Daj sobie prawo do popełnienia błędu.



Poćwicz wystąpienie słownie
i „gestykulacyjnie” wcześniej do
lustra,
a uwierzysz we własną kompetencję.



Zagraj rolę osoby pewnej siebie,
a staniesz się nią z czasem.



Skoncentruj się na zadaniu, nie na sobie.



Nawiąż na chwilę przed wystąpieniem
nieformalny kontakt z uczestnikami.



Przestaniesz się bać, że Cię wyśmieją,
gdy czasem pośmiejesz się z siebie –
możliwe tylko przy wysokiej samoocenie,
którą warto pielęgnować stale,
opanowując w różnych sytuacjach
społecznych własną nieśmiałość.



Nieśmiałość to pułapka, w której

jesteś zarazem więźniem własnych
obaw i strażnikiem swoich
społecznych zachowań – surowszym
niż otoczenie.



Pamiętaj, że i tak nie zadowolisz
wszystkich.

OPANOWANIE TREMY JEST MOŻLIWE!



Określ, co chcesz powiedzieć



Sporządź program (plan, konspekt
i harmonogram wystąpienia.

REALIZUJ TEN CEL PUNKT PO

REALIZUJ TEN CEL PUNKT PO

PUNKCIE WG PLANU

PUNKCIE WG PLANU

MIEJ W ZANADRZU PLAN B I C

MIEJ W ZANADRZU PLAN B I C



Uporządkuj to, czego audytorium ma
się od Ciebie dowiedzieć.

ZADBAJ WCZEŚNIEJ O SPRAWNY

ZADBAJ WCZEŚNIEJ O SPRAWNY

SPRZĘT.

SPRZĘT.

PRZYGOTUJ CZYTELNE POMOCE I

PRZYGOTUJ CZYTELNE POMOCE I

MATERIAŁY.

MATERIAŁY.

(DUŻE LITERY,

(DUŻE LITERY,

kolor

kolor

, symbole graficzne)

, symbole graficzne)



Gdy prezentujesz treści łatwe –
skuteczne są w kolejności: film,
audio, pismo.



Gdy treści są trudne – zacznij
od materiałów pisanych, potem
włącz magnetofon, na końcu
ilustrując filmem.



Zadbaj o wygląd, kompetencję i
ujmujący sposób bycia, ale nie stresuj
się przesadnie faktem, że na pewno
ktoś Cię skrytykuje – spodobasz się
głównie osobom podobnym i ogólnie
pozytywnie nastawionym.



Jeśli kogoś, nawet niechcący, poniżysz
Twoje notowania u słuchaczy spadną
(casus Wałęsy)



Mówienie o sprawach
pozamerytorycznych w lekkim
tonie pełni dwie funkcje –
pozwala łagodnie wejść w
temat (choć czasem maskuje
to, że nie wiemy od czego
zacząć) i pełni ważną funkcję
integrującą.



inscenizuj;



zachęcaj do prezentowania
własnych przemyśleń;



chwal (za zaangażowanie,
odwagę, celność sformułowań
itd.) wszystkich, także tych,
którzy mają inne zdanie.



dużo treści, mało słów;



unikaj zatem pustosłowia i upajania
się własnymi słowami – dbaj o
precyzję i zwięzłość komunikatów,
ludzie słuchają tego, kto mówi
treściwie, uwagę łatwo rozproszyć.

WAŻNA JEST SPÓJNOŚĆ WYPOWIEDZI.

WAŻNA JEST SPÓJNOŚĆ WYPOWIEDZI.



tonem głosu i sposobem mówienia nie
zaprzeczaj treści.

MÓW DO LUDZI

MÓW DO LUDZI



nie przemawiaj do sufitu, zwłaszcza
unikaj zadęcia i namaszczonej miny.

Sposób mówienia informuje ludzi o

Sposób mówienia informuje ludzi o

tym, KIM naprawdę jesteś (i kogo

tym, KIM naprawdę jesteś (i kogo

udajesz).

udajesz).



rób przerwy przed ostatnim
słowem
i nabieraj potem rozpędu;



unikaj stawiania głosem kropek
i stosuj rozbiegówki do
następnego zdania, typu: i
dlatego, więc, itp.;

Stosuj rozbiegówki czasownikowe:



rozbiegówki

chcenia:

chcę,

pragnę, chciałabym;



rozbiegówki myślenia: sądzę,

myślę, wierzę, jestem zdania,

jestem przekonana;



rozbiegówki mówienia: mówię,

dodam, chcę powiedzieć.



lepiej mówić: „Inteligentni
ludzie wiedzą, że …” zamiast
zwracać się do wąskiej grupy
słuchaczy;



lubimy się czuć inteligentni –
ach! – jak lubimy!



w małej grupie utrzymuj
kontakt wzrokowy ze
wszystkimi;



w dużej – znajdź kilka miłych
twarzy i mów do nich;



nie kręć głową jak na meczu
tenisa.



niezależnie od swoich preferencje
patrz ludziom w oczy od 1/3 do 2/3
czasu prezentacji;



wizualiści lubią patrzeć w górę i
słuchać własnego głosu (źle!);



audiostetycy patrzą w oczy (dobrze!)



kinestetycy – najchętniej patrzą w
dół (źle!)



zdania wtrącone

zdania wtrącone świadczą
najczęściej, że myślisz w
trakcie mówienia;



unikaj

zbyt wielu

zbyt wielu

rozbudowanych dygresji

rozbudowanych dygresji –
zapomnisz i Twoi słuchacze też,
o co głównie chodziło w
wystąpieniu.



gdy używasz zwrotu „krótko mówiąc” –
najczęściej przemawiasz zbyt rozwlekle



„jak wiadomo” – gdy nic nie jest oczywiste
także dla Ciebie;



„z tego wynika” – gdy jest chaos i chcesz
stworzyć wrażenie porządku;



„prawdę mówiąc” – gdy wcale nie chodzi o
prawdę;



„trzeba”, „można”, „należy” – nie wiemy
co dokładnie chcemy powiedzieć.



czasem rozbawiaj audytorium, a
łatwiej się skoncentruje, uważnie
słuchając;



nuda to wróg nr 1 każdej prezentacji;



szczególnie dobitnie i powoli
wyjaśniaj wieloznaczne pojęcia;



używając skrótów, upewnij się, że są
znane audytorium.



zarażaj entuzjazmem – można przekonać
ludzi tylko do tego, do czego sami
jesteśmy przekonani i odwrotnie:
przekonując innych, łatwiej przekonać
siebie (technika „powiedzieć publicznie
– to uwierzyć”);



stosuj średni nacisk – za mały nie
pobudzi, za duży spowoduje reaktancję
(opór, przekorę) i efekt bumerangowy
(upieranie się przy swoim).



pytania dają możliwość uczestniczenia w
prezentacji wszystkich zainteresowanym,
dowodzą zainteresowania zdaniem i
doświadczeniem słuchaczy, pozwalają
poznać różne punkty widzenia, są
sposobem okazywania szacunku;



zadawaj pytania otwarte: A co Pan przez
to rozumie? Co sądzicie Państwo o … lub
pytania zaczynające się od: jak, gdzie,
kiedy, itp..



rozpoznawcze: Co możemy zrobić?



rozszerzające: Jak to rozumiesz?



angażujące w rozwiązanie
problemu: Kto zechciałby pomóc w
…?



PODCHWYTLIWYCH (rozmówca
poczuje się oszukany);



WIELOZNACZNYCH (mała wartość);



SUGERUJĄCYCH (za duży nacisk i
odrzucenie komunikatu);



NIEWYGODNYCH (budzą złość i
agresję);



NIEKOŃCZĄCEGO SIĘ CIĄGU PYTAŃ
(wywołasz stres).



90% - zapamiętujemy właśnie podczas
aktywnego dialogu z rozwiązywaniem
jakiegoś problemu;



70% - podczas rozmowy;



50% - tego, co widzimy i słyszymy
razem;



30% - tego, co widzimy;



20% - tego, co słyszymy;



a tylko 10% - tego, co czytamy.



najważniejsze myśli powtarzaj
kilkakrotnie i w różnych kontekstach;



powtarzaj cierpliwie na różne sposoby
(używając innych wyrażeń, a nie
głośniej czy ze zniecierpliwieniem!);

Pamiętaj, że aby polemizować z tezą

Pamiętaj, że aby polemizować z tezą

trzeba ją najpierw przedstawić, a nie

trzeba ją najpierw przedstawić, a nie

polemizować od razu (co zdarza się

polemizować od razu (co zdarza się

niedoświadczonym mówcom).

niedoświadczonym mówcom).



zwiększające obrazowość
komunikatu – przykłady z
własnego doświadczenia,
analogie (obrazowe
porównania), narracja (…i
wtedy on wychodzi, a my …),
metafory (przenośnie)



techniki zwiększające dobitność

komunikatu - powtórzenie,

wzmocnienie (to było ważne, a

nawet najważniejsze); apel (nie

wolno nam się na to godzić);

przysłowia;



techniki wzmacniające napięcie –

kontrast (chłodny umysł i gorące

serce); łańcuch (kto rozumie panuje

nad sobą, kto panuje nad sobą panuje

nad innymi); zaskoczenie; zapowiedź.



techniki zwiększające estetykę
– elegancję przekazu – gra słów
(nigdy tak wielu nie miało tak
wiele do zawdzięczenia tak
niewielu); aluzja, hiperbola
(zamierzona przesada);
paradoks (co jest tanie kosztuje
nas ostatecznie bardzo drogo).



moduluj świadomie głos – niżej,
wyżej, głośniej, ciszej



dbaj o dobrą dykcję;



zadbaj o ciepłą barwę głosu,
uśmiechaj się czasem;



zamiast yyyyyy lepiej mów mmmm,
jakby się zastanawiając, a najlepiej
chwilę pomilcz – jeśli nie wiesz
dokładnie co powiedzieć.



prezentuj otwartą mowę ciała, nie
zaciskaj żadnych kończyn;



nie twórz barier między sobą a
audytorium – z rękoma
zasłaniającymi twarz, z ramionami
opasującymi kurczowo klatkę
piersiową, z siedzeniem (!) za
stołem i daleko od słuchaczy;



zachowuj się spokojnie;



palce dłoni łącz co pewien czas, a
kłopot co zrobić z rękami zniknie;



dostarcz sobie oparcia, w ten
sposób poczujesz się pewniej;



nie baw się bez przerwy długopisem
lub biżuterią – słuchacze odbiorą to
jako niepewność, a ich uwaga
ulegnie rozproszeniu;



gestykulacji używaj oszczędnie – głównie
dla podkreślenia ważniejszych kwestii;



unikaj gestów „zdechłej ryby”, „choroby
sierocej”, „cała sala śpiewa z nami” –
niepotrzebnie odwracają uwagę;



zbliż się do ludzi, zmniejsz dystans,
wyjdź zza biurka, przejdź się po sali –
dodatkowo: ruch sprawi, że lepiej Ci się
będzie myślało.



upewnij słuchaczy, że mają prawo
czegoś nie rozumieć, bo: może mówisz
zbyt szybko albo robisz skróty
myślowe; poza tym samoregulacyjna
własność mózgu polega na robieniu
mikro – pauz może spowodować nie
odebranie części informacji;

Jeśli popełnisz błąd, nie szukaj

Jeśli popełnisz błąd, nie szukaj

wykrętów i winnych – przyznaj się!

wykrętów i winnych – przyznaj się!



Kończ prezentację jakimś

Kończ prezentację jakimś

efektownym pozytywem.

efektownym pozytywem.



Żegnaj się z prawdziwą

Żegnaj się z prawdziwą

klasą.

klasą.

☺

☺

Powodzenia!

Powodzenia!