ZASADY

PROJEKTOWANIA I

URZĄDZANIA STREFY

WJAZDOWEJ DO WSI

WYKONAŁA:

inż. arch. kraj. Ewelina Grochowska

Architektura Krajobrazu

MSU rok I

Przemiany na terenach wsi podmiejskich dotyczą form i skali
zabudowy i mają wpływ, na jakość życia nowych oraz starych
mieszkańców.

Szybkość zachodzących przemian wymaga lepszego zarządzania
rozwojem wsi. Daje jednocześnie możliwość kształtowania
przestrzeni zgodnie z najwyższymi możliwymi standardami,
odpowiadającymi aspiracjom mieszkańców.
Miarą dobrego planowania przestrzennego jest jego zgodność z
aspiracjami mieszkańców oraz trwałość i spójność rozwoju
przestrzennego z takimi sferami jak:

- ekonomiczna,
- ekologiczna,
- społeczna,
- infrastrukturalna i organizacyjna samorządu.

Kształtowanie krajobrazu obszarów wiejskich wynika

więc ze świadomego i planowego oddziaływania

człowieka na krajobraz.

Kształtowanie lub projektowanie krajobrazu odbywa się z myślą o
jego wykorzystaniu lub odbiorze. Odbiór krajobrazu odbywa się w
sferach: fizycznej, umysłowej, estetycznej. Taki sposób odbioru
krajobrazu

powinien

wpływać

czynności

projektowania

krajobrazu, które powinny być działaniami przebiegającymi w tych
trzech strefach.

Do zadań związanych z planowaniem krajobrazu obszarów wiejskich
należy:

- opracowanie aktualnej struktury krajobrazu , jego składników

zachodzących wewnątrz procesów wpływających na

jego kształt, formę i rozwój

- przedstawienie odpowiednich metod pozwalających uzyskać

krajobraz najbardziej wartościowy.

ELEMENTEM WAŻNYM PODCZAS

PROJEKTOWANIA STREFY WJAZDOWEJ DO WSI
JEST ZWIĄZEK WIZUALNY Z OTOCZENIEM NA
KTÓRY WPŁYW MA:

1. ŁAD PRZESTRZENNY

czyli takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną
całość oraz uwzględnia w uporządkowany sposób wszelkie
uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze,
środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne.

Ład, często wykorzystywany jest do praktyki planowania
przestrzennego. Praktyka pokazuje, że samo planowanie nie jest
wystarczającym instrumentem zapewniającym harmonijne i trwałe
środowisko życia.

2. PANORAMA

jest to widok na wieloplanową przestrzeń oglądaną z wyznaczonych
punktów, którą tworzy grupa zieleni z widocznymi dachami w
otwartym, ukształtowanym już krajobrazie. Harmonijne panoramy,
poza walorami estetycznymi, przyczyniają się do przekonania
zarówno mieszkańców, jak i przyjezdnych, o spójności wewnętrznej
zabudowy i społeczeństwa.

Dominanty w panoramach, czyli elementy wyróżniające się w
widokach ze względu na swoją wielkość, stanowią rodzaj znaku
miejsca.

RYS.1 ZNAK MIEJSCA – MUSZLA KONCERTOWA NAD BRZEGIEM JEZIORA MIEDWIE WE

WSI MORZYCZYN

ŹRÓDŁO

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/47/Morzyczyn_amfiteatr_Miedwie_pano_800.jpg

3. ELEMENTY EKSPOZYCJI CZYNNEJ

są to punkty z których roztacza się widok na okolicę, stanowią ważny
element poczucia wolności (otwarte, malownicze tereny) oraz
bezpieczeństwa (struktura zabudowań miejscowości). Ważne jest,
czy zidentyfikowane atrakcyjne zasoby wizualne są chronione i czy
będą trwały w przyszłości.

RYS.2 WIDOK NA WIEŚ

ZAŁUCZNEM

ŹRÓDŁO: http://www.gimzaluczne.iap.pl/?id=48338&location=f&msg=1&lang_id=PL

4. CHARAKTERYSTYCZNE PUNKTY

stanowiące

wizytówkę

miejscowości

–

obiekty

ciekawe

architektonicznie, widokowo, funkcjonalnie. Samorząd ma największy
wpływ na estetykę i lokalizację budynków użyteczności publicznej. Ich
styl

jest

wyróżnikiem

miejsca,

odzwierciedleniem

wartości

estetycznych i przestrzennych. Pozytywny wizerunek miejscowości
przekłada się na sukces komercyjny prywatnych inwestycji.

Punkty charakterystyczne potrzebują tła, aby zostać zauważone
dlatego też powinny być sytuowane w sposób przemyślany,
harmonijny z otoczeniem. Oznacza to, że zabudowa mieszkaniowa
powinna stanowić spójną jedność w formie i kolorze, aby można było
zauważyć miejsca ważne dla całej miejscowości.

RYS.3 WIEŻA KOŚCIOŁA JAKO DOMINANTA W

KRAJOBRAZIE WSI WOŁCZKOWO

ŹRÓDŁO: Czernik L., Zimnicka A. 2007. Vademecum wsi podmiejskiej jakośc

zagospodarowania przestrzennego. Wyd. hogben.Szczecin

5. HARMONIA ESTETYCZNA

Ważne jest, aby w danej miejscowości, zabudowa mieszkaniowa nie
odbiegała od siebie znacząco.

Podobieństwo budynków – zastosowanych form, materiału, koloru –
tworzy harmonię estetyczną oraz składa się na lokalny styl.
Wyróżniać powinny się miejsca ważne, miejsca, które są często i
powszechnie odwiedzane. Forma nowych zabudowań, urbanistyka
nowych zespołów stanowi świadectwo zarówno smaku napływowych
inwestorów, jak ich postrzegania, zrozumienia i szacunku dla
zastanej tradycji materialnej

RYS.4 SPÓJNA FORMALNIE I KOLORYSTYCZNIE TRADYCYJNA ZABUDOWA WSI DOBRA

ŹRÓDŁO: Czernik L., Zimnicka A. 2007. Vademecum wsi podmiejskiej jakośc zagospodarowania

przestrzennego. Wyd. hogben.Szczecin