Zakład Medycyny Ratunkowej i Medycyny Katastrof

Katedra Anestezjologii i Intensywnej Terapii

Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

Elektroterapia

Defibrylacja

Defibrylacja

Definicja:

Definicja:

Defibrylacja to zadziałanie impulsem

prądu stałego ma włókna mięśnia
sercowego.

Zadaniem jest wywołanie jednoczasowego

skurczu wszystkich „migoczących” włókien
mięśnia sercowego i przerwanie migotania
na ok. 5 sekund.

W tym czasie istnieje szansa na podjęcie

spontanicznej pracy komórek układu
bodźcoprzewodzącego serca i powrót
rytmu rytmy zatokowego.

Na skuteczność defibrylacji mają wpływ:

Uwarunkowania metabolizmu pacjenta

Stopień niedokrwienia mięśnia sercowego

Przyjmowanie w okresie poprzedzającym leków

Przebieg samej akcji resuscytacyjnej

Czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji:

Oporność ściany klatki piersiowej

Energia impulsu

Defibrylacja dwufazowa

Położenie elektrod

Bezpieczeństwo

Oporność klatki piersiowej

czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

Rozmiar elektrod

Pokrycie powierzchni elektrod żelem

Ilość i odstęp od poprzednich defibrylacji

Faza oddechu (wydech)

Odległość pomiędzy elektrodami (ok. 13 cm)

Siła nacisku na elektrody (po 10 kg na każdą)

Energia impulsu

czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

W przypadku defibrylacji jednofazowej

zaleca się defibrylację pojedynczym
impulsem o energii 360 J

W następnych, powtarzanych w razie

potrzeby co 2 minuty – pojedynczych
360 J

W przypadku defibrylacji dwufazowej

zaleca się pierwsza defibrylację energią
150-200 J

W następnych, powtarzanych w razie

potrzeby co 2 minuty – 150-360 J

Defibrylacja dwufazowa

czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

Defibrylacja impulsem
dwufazowym:

pozwala na zmniejszenie wartości

impulsu

zwiększa jej skuteczność.

Ułożenie elektrod

czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

1.Okolica podobojczykowa prawa–

przymostkowo i koniuszek serca

2.Przód - tył: okolica przedsercowa i

łopatkowa lewa

3.Okolica podobojczykowa prawa

przymostkowo i łopatkowa lewa

Bezpieczeństwo

czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

Pacjent ułożony na suchym podłożu

Informowanie zespołu o zamiarze

przeprowadzenia wyładowania

Ładowanie defibrylatora tylko w sytuacji, kiedy

łopatki aparatu przylegają do klatki piersiowej
pacjenta (nigdy, kiedy łopatki znajdują się w
powietrzu)

Zaprzestanie podawania wlewów dożylnych w

czasie defibrylacji

Odłączanie źródła tlenu od pacjenta w czasie

defibrylacji

W czasie impulsu zespół odseparowany od

pacjenta i przedmiotów mających z nim
styczność

Kardiowersja

defibrylacja zsynchronizowana

Zadziałanie impulsem prądu stałego,

zsynchronizowane z załamkiem R

Zabezpieczenie przed podaniem impulsu

w fazie ranliwej R na T

Mniejsza energia

Podobne miejsce ułożenia elektrod

Często potrzeba znieczulenia pacjentów

Kardiowersja

wskazania

Szybkie rytmy nadkomorowe i komorowe,

w przebiegu których doszło do
wystąpienia:

Ostrej niewydolności lewokomorowej

(obrzęk płuc).

Silnego bólu stenokardialnego.

Objawów wstrząsu kardiogennego.

Hipoperfuzji mózgowej (utrata

przytomności).

Kardiostymulatory

Ryzyko uszkodzenia mechanicznego

elektrody w czasie masażu serca

Ryzyko oparzenia wsierdzia, przy

przewiedzieniu prądu przez elektrodę
endokawitarną w czasie defibrylacji

Ryzyko uszkodzenia kardiostymulatora

przez prąd z ze zbyt blisko przyłożonych
łopatek defibrylatora

Obowiązuje ułożenie łopatek

Obowiązuje ułożenie łopatek

defibrylatora w odległości 12 – 15 cm od

defibrylatora w odległości 12 – 15 cm od

kardiostymulatora!!!

kardiostymulatora!!!

Podsumowanie:

Podsumowanie:

Dla pacjenta z rozpoznanym

migotaniem komór jedyny efektywnym
leczeniem, zdolnym przywrócić
spontaniczna czynność serca jest
defibrylacja.

Skuteczność defibrylacji zależy od

ustalenia właściwych wskazań,
przestrzegania procedur i stosowania
się do zasad bezpieczeństwa.

Kardiowersja

zaburzenia rytmu serca

Zadziałanie impulsem prądu stałego na włókna

mięśnia sercowego, zsynchronizowanym z
załamkiem R zapisem elektrokardiogramu.

Synchronizacja z załamkiem R zapobiega

wyzwoleniu impulsu na szczycie i zstępującej
części załamka T (odpowiada to okresowi refrakcji
względnej włókien mięśnia sercowego) – fenomen
R/ T i wyzwoleniu migotania komór.

Mniejsza wartość energii (0.5 – 1.5 J/ kg).

Często konieczność znieczulenia pacjenta.

Wskazania:

Szybkie rytmy komorowe i nadkomorowe

współistniejące z:

hipoperfuzją mózgową
bólem stenokardialnym
ostrą niewydolnością lewokomorową
wstrząsem kardiogennym.

Stymulacja elektryczna serca

Stymulacja elektryczna serca

Klasyfikacja elektrycznej stymulacji serca

Nieinwazyjna:

Nieinwazyjna:

uderzanie w klatkę piersiową

stymulacja przezskórna.

Inwazyjna:

Inwazyjna:

wprowadzenie elektrody dosercowej

przez nakłucie żyły

wszczepienie kardiostymulatora.

Uderzanie w okolicę przedsercową

stymulacja nieinwazyjna serca

Wskazana przy znacznego stopnia

bradykardii u przytomnego pacjenta.

Dobrze tolerowana przez przytomnych.

Brak możliwości wdrożenia farmako- i

elektroterapii.

Jest w stanie wyzwolić pobudzenie

elektryczne serca i powstanie skurczu
serca (QRS najczęściej zniekształcony).

Skuteczna na krótki okres prowadzenia

czynności ratowniczych.

Stymulacja przezskórna

stymulacja nieinwazyjna serca

Charakterystyka:

Krótki czas przygotowania.

Technika łatwa do nauczenia – nie jest potrzebne

długotrwałe szkolenie.

Nie pociąga za sobą ryzyka powikłań związanego

np. z kaniulacja żył centralnych.

Może być wykonywana przez lekarzy, pielęgniarki i

paramedyków.

Powoduje dyskomfort u pacjentów (skurcze mięśni

klatki piersiowej).

Wymaga użycia specjalistycznego sprzętu (oraz

bezwarunkowego podłączenia pacjenta do monitora
ekg, który synchronizował będzie pracę rozrusznika.

Pacjent często musi być poddany sedacji i leczeniu

bólu.

Pacjent musi mieć zabezpieczony dostęp dożylny.

Pacjent musi mieć prowadzoną tlenoterapię.

Należy być przygotowanym do wdrożenia procedur

reanimacyjnych.

Stymulacja przez elektrodę wprowadzoną drogą
nakłucia żyły

stymulacja inwazyjna serca

Specjalnie przeszkolony personel.
Jałowość sali operacyjnej.
Zestaw narzędzi do wprowadzenia tzw. śluzy

naczyniowej.

Konieczność użycia aparatu do ekg w celu

określenia położenia elektrody.

Pożądana skopia w celu oceny położenia

elektrody w komorze (przyparcie – odwrócony
znak zapytania).

Niedogodności:

Wysoki próg stymulacji (3 V).
Zaburzenia przewodzenia prądu przez elektrodę.
Zmiany położenia elektrody w sercu.

Wszczepienie kardiostymulatora

stymulacja inwazyjna serca

Połączenie elektrody wprowadzonej do

serca z elektrostymulatorem
wszczepionym w tkankę podskórną
(najczęściej lewa okolica podobojczykowa).

W czasie defibrylacji łopatki defibrylatora

muszą być oddalone o 12 – 15 cm od
rozrusznika.

Wszczepiane defibrylatory/
kardiowertery (ICDs)

Podsumowanie:

Podsumowanie:

Nieinwazyjna stymulacja serca jest

szybkim i łatwym do wdrożenia
sposobem leczenia zaburzeń rytmu
serca o charakterze bradykardii

Nieinwazyjna stymulacja serca

powinna być prowadzona do czasu
przyspieszenia częstości pracy serca
lub do chwili implantowania
rozrusznika serca.