Staraj się zwalczać wszelkie

najmniejsze nawet wady, a czując się

słabym, nie będziesz się wynosił z

powodu cnót, jakie praktykujesz. Bój

się twojej słabości, a zachowasz z

pokorą dobro, w którym jesteś mocny.

Wykorzystaj posiadane cnoty, by

zastanowić się nad tymi, których ci

brakuje, a cnoty, których ci brak, by

strzec pokornie tych, które posiadasz.

Upokarzaj się z powodu darów,

których ci brakuje, abyś nie pysznił

się tymi, które posiadasz. Opłakuj

to, kim jesteś, skoro tylko

poczujesz wewnętrznie to, kim nie

jesteś.

Bóg zezwala na to, byś był

niedoskonały, mimo że posiadasz

cnoty, abyś z dobra, którego

pragniesz i nie możesz osiągnąć,

nauczył się zachowywać w pokorze to,

co masz.

Jeśli okażesz się pokorny przed

Bogiem z racji czynionego dobra, jeśli

wyznasz, iż jesteś grzesznikiem, a

bronił się będziesz, gdy ktoś zechce

poprawić twoje błędy, twa pokora jest

jedynie pretekstem, by zyskać sobie

szacunek.

Jeśli będziesz zaniedbywał pokorę

serca, utracisz czystość ciała.

Trucizna pożądliwości rodzi się z

korzenia pychy; pokora umysłu

natomiast strzeże czystości ciała.

Bądź prostego serca, ale bogaty

duchem. Nad próżne przenikliwe

poszukiwania przedkładaj zwykłe

uczucia serca.

Jak woda spływa do dolin, tak łaska Ducha

Świętego spływa na pokornych. Jak pycha

jest źródłem wszelkiego grzechu, tak

pokora jest zasadą wszelkiej cnoty. Pycha

jest próżna, pokora przynosi owoce; pycha

prowadzi do zguby, pokora jest znakiem

przeznaczenia (por. Mt 19,14); pycha jest

głupotą, pokora jest wielką mądrością.

Pokorą zwyciężysz księcia tego świata. Akt

pokory jest dla szatana tym, czym schylenie

się po kamień dla warczącego psa.

Jeśli będziesz ugruntowany w pokorze, nie

przyniesie ci szkody żadne widzenie, nawet

wówczas, gdyby pochodziło od demona. Lecz

jeśli nie będziesz pokorny, nie odniesiesz

pożytku, nawet gdyby widzenie pochodziło

od Boga.

Pokora jest mistrzynią i matką

wszystkich cnót. Owocem pokory jest

bojaźń Boża. Gdzie jest pokora, tam

jest miłość. Najmniejszy akt pokory

wart jest więcej, niż wszelkie

widzenia i objawienia.

Jeśli nie zdobędziesz pokory serca,

miejsce nie będzie miało żadnego

znaczenia dla twego uświęcenia.

Zbuntowanym aniołom nic to nie

pomogło, że mieszkali w niebie.

Ucz się pokory od Jezusa. On, będąc

na równi z Bogiem, „ogołocił samego

siebie przyjąwszy postać sługi” (Flp

2,7).

Panie Jezu, udziel mi daru pokory,
podobnego do tego, jaki mają ci
najmniejsi, abym stał się godnym
zaliczenia do liczby twych wybranych,
którym objawiasz poznanie Ojca (por. Mt
11,25-27).

Francesco Bersini

www.jp2w.pl