Oszustwa

finansowe

Opracował : Jacek Sokołowski

Pranie brudnych pieniędzy

Pranie brudnych pieniędzy – jest to

procedura wprowadzenia do legalnego

obrotu kapitału uzyskanego ze

wszelkiego rodzaju nielegalnej

działalności, np. handlu narkotykami,

przemytu, itp.

Swoją nazwę zawdzięcza

Chicagowskiemu mafiozo Al'owi

Capone, który to dla legalizacji swojego

kapitału tworzył sieć usług handlowych

(głownie pralni), zawyżając oficjalne

przychody z ich działalności.

Al Capone

W latach ~1923-1931 nielegalne

dochody tego pochodzącego z

Włoch gangtera utrzymywały się

mniej więcej na poziomie 10

milionów dolarów rocznie, co na

ów czasy było niebotyczną sumą.

Jego

działalnośc

dotyczyła

prowadzenia barów z alkoholem

w czasach prohibicji, domów

publicznych, a także zabójstw na

zlecenie i przemytu. Al Capone,

dla

zalegalizowania

swych

funduszy prowadził działalność

usługową jako, że ta była trudna

do skontrolowania i obarczona

niskimi podatkami. Mimo tego, w

1932 roku został skazany za

oszustwa

księgowe,

za

co

otrzymał karę 11 lat więzienia. Al

Capone zmarł 25 stycznia 1947

roku.

Bernard Madoff i

piramida finansowa

Do czasu aresztowania w 2008 roku,

Bernard Madoff był jednym z guru

inwestycyjnych

światowej giełdy.

Jako prezes rady dyrektorów rynku

NASQAD

stworzył

piramidę

finansową, która polegała na tym, że

podjęte

zobowiązania

wobec

inwestorów

spłacał

funduszami

pozyskanymi od kolejnych, których

zachęcił do inwestycji. Oszukał w

ten

sposób

banki

światowe,

profesjonalne instytucje finansowe,

oraz

ok.

4000

prywatnych

inwestorów na łączną kwotę ok. 65

000 000 000 $.

Udawało mu się to do momentu, w

którym wybuchł kryzys i jego

piramida legła w gruzach. Pryzmat

wśród oszukanych przez Madoffa

podziela hiszpański bank Santander,

który powierzył mu ok. 3 mld

dolarów. W 2009 roku Bernard

Madoff został skazany na 150 lat

pozbawienia wolności. .

Bernard

Ebbers &

WorldCom

W 2001 roku Bernard Ebbers,

ówczesny szef drugiej co do

wielkości

firmie

telekomunikacyjnej w Stanach

Zjednoczonych

–

WorldCom'u

ukrył

w

sprawozdaniach

finansowych wydatki rzędu 4 mld

dolarów,

zawyżając tak zyski

firmy o 3,3 mld. Wprowadził w ten

sposób w błąd tysiące inwestorów,

a jego koncern zbankturował. Po

wybuchu

skandalu

całkowita

wartość akcji WorldComu spadła o

blisko 180 mld dol. Niesforny

Amerykanin został skazany w

2005 roku na karę 25 lat

pozbawienia wolności. Dziś takie

oszustwa

są

coraz

mniej

popularne, gdyż w zdecydowanej

większości

są

łatwe

do

zdiagnozowania.

Raj

Rajarantnam i

afera

giełdowa

Raj Rajarantnam, czarnoskóry

miliarder pochodzący ze Sri-Lanki

został 13 października 2011 roku

skazany na 11 lat więzienia za

udział

w

największej

aferze

giełdowej

ostatnich

lat.

Założycielowi

funduszu

„Galleon

Group” zarzucono m. in. zarabianie

na poufnych informacjach ze spółek

giełdowych. Współpracował on m.in.

Z

Raivem

Goelem

z

działu

finansowego

Intela,

Daniellem

Chiesem – analitykiem finansowym

IBM oraz członkami firmy doradczej

McKinsey. W aferę zamieszany był

m.in. były wiceprezes IBM. Nie

wiadomo dokładnie, ile na lewych

interesach zyskał sam Rajarantnam,

ale patrząc na kwoty, które wypłacał

wielu informatorom (500-750 tys.

Dolarów rocznie), nie były to małe

pieniądze.

Wu Ying, czyli

czemu nie warto

oszukiwać w

Chinach

W wieku 29 lat Wu Ying została

skazana przez Chiński sąd na

karę śmierci za zdefraudowanie

ponad 56 mln dolarów. Mimo, że

przy

poprzednich

przedstawionych przeze mnie

postaciach to kwota niewielka, to

chiński

rząd

postanowił

wystraszyć w ten sposób innych

obywateli

od

tego

typu

działalności. Pieniądze, które Wu

Ying otrzymywała od swoich

kontrahentów,

przeznaczała

chociażby na spłatę kredytów

oraz kupno dóbr luksusowych.

Straty, jakie ponieśli inwestorzy

wyniosły 773 miliony Juanów.

Afera FOZZ

Fundusz Obsługi Zadłużenia Zagranicznego był to fundusz

powołany 15 lutego 1989 roku przez Sejm PRL, jako jeden z

państwowych funduszy celowych, którego oficjalnym celem była

spłata polskiego zadłużenia zagranicznego oraz gromadzenie i

gospodarowanie środkami finansowymi przeznaczonymi na ten

cel. W rzeczywistości, zadaniem funduszu było skupowanie na

wtórnym rynku zagranicznych długów PRL po znacznie

obniżonych cenach, wynikających z niskich notowań długu.

Ekonomiczny sens istnienia funduszu polegał na znacznym

obniżeniu wielkości długu wobec zagranicznych wierzycieli,

którzy de facto zgadzali się na utratę dużej części swoich

wierzytelności w zamian za szybkie odzyskanie stosunkowo

niewielkiej jej części na wtórnym rynku. Wykup długów odbywał

się przez "podstawione", często stworzone w tym celu spółki.

Operacja ta była niezgodna z obowiązującym prawem

międzynarodowym, stąd też przeprowadzana była w tajemnicy.

W praktyce działalność Funduszu doprowadziła do jednej z

największych w historii III RP defraudacji środków publicznych

oraz kilkunastoletniego procesu sądowego. Do 2011 roku FOZZ

funkcjonuje wciąż jako instytucja "w likwidacji", a utrzymanie

biura likwidacyjnego kosztuje ok. 1 mln zł rocznie.

Afera FOZZ, c.d.

Ustalono, iż w latach 1989-1990 FOZZ otrzymał na swoje

zadania 9,9 bln starych złotych (ok. 1,7 mld USD), za które

mógł wykupić długi o wartości 7,6 mld USD przy rynkowej

cenie polskiego zadłużenia wynoszącej 22 centy za 1 dolar

wartości nominalnej długu. Miało to doprowadzić do

zmniejszenia wartości zadłużenia zagranicznego Polski o

tę kwotę w 1990 roku. W rzeczywistości FOZZ na cele

statutowe wydał jedynie 69 mln dolarów nabywając dług o

nominalnej wartości 272 mln dolarów.

Nadużycie zarządu FOZZ objęte aktem oskarżenia polegało

na tym, że około 100 mln dolarów zostało

wytransferowane na konta różnych podmiotów

ulokowanych w rajach podatkowych lub spółek w 9

krajach europejskich oraz USA, które wkrótce potem

przestały być wypłacalne. Na wykup zadłużenia

przeznaczono około 60 mln dolarów.

Według aktu oskarżenia Skarb Państwa stracił z powodu

afery FOZZ: 119,5 mln USD, 9,6 mln DEM, 16,8 mln FRF,

125 mln BEF oraz 35,9 mld starych zł polskich (3,59 mln

PLN). Łączne straty wynosiły 334 mln nowych zł (po

kursie z 31 grudnia 1995 – 2,4680 PLN za 1 USD)!

Grzegorz Żemek,

dyrektor generalny

zarządu FOZZ

Janina Chim,

zastępca dyrektora

Mafia węglowa i afera

węglowa

Za pojęcie „Mafii węglowej” przyjęło się uważać nazwe struktur

czerpiących zyski z nielegalnej działalności w dziedzinie pośrednictwa

handlu węglem. Głowne kierunki działalności tejże mafii to :

* fałszowanie tzw. "klasówek" czyli dokumentów poświadczających klasę

jakości węgla; firmy kupowały od kopalni węgiel najniższej jakości,

fałszowały świadectwa a następnie sprzedawały go jako węgiel wysokiej

jakości np. elektrowniom, które kupowały go po atrakcyjnej cenie, zaś na

fałszerstwo zarówno dostawcy jak i odbiorcy przymykali oczy dzięki

wysokim łapówkom

* odroczone terminy płatności dla pośredników, podczas gdy odbiorcy

końcowi płacili za węgiel natychmiast, co pozwalało firmom

pośredniczącym obracać wielomilionowymi kwotami i pomnażać zysk

* brak płatności za węgiel dostarczony przez kopalnie, który był

sprzedawany z zyskiem a firma unikała odpowiedzialności przez

ogłoszenie bankructwa lub odstąpienie od roszczeń przez wierzyciela w

zamian za łapówkę dla osób na stanowiskach kierowniczych; w ten

sposób funkcjonowała firma "Agencja Kmiecik" należąca do skazanej

Barbary Kmiecik, znanej jako świadek w sprawie Barbary Blidy; firma

Kmiecik oszukała kopalnie łącznie na kilkadziesiąt milionów złotych

* sprzedaż wyeksploatowanego sprzętu górniczego, który kopalnie

sprzedawały do złomowania a który następnie odsprzedawano im jako

nowy, dodatkowo podpisując kontrakty na serwisowanie (co mogło

doprowadzić m.in. do katastrof górniczych w kopalniach Jas-Mos (2002) i

Halemba (2006).

Mafia węglowa i afera

giełdowa, c.d.

Zyski "mafii węglowej" i równocześnie straty Skarbu Państwa za

ostatnie kilkanaście lat działalności oceniono w 2006 roku na 50

mld złotych. W wielowątkowych sprawach nadużyć z lat 1994-

1998 toczy się postępowanie prokuratorskie, w grudniu 2007

skierowane do sądu z czwórką oskarżonych - Wiesław Karoń (były

wiceprezes Rudzkiej Spółki Węglowej), Jerzy Harasimowicz (były

prezes Nadwiślańskiej Spółki Węglowej), Jacek Wilamowski

(asystent Barbary Kmiecik) oraz były poseł AWS Henryk Dyrda.

Zarzuty w tej sprawie miały być postawione także Barbarze

Blidzie.

W 2002 roku po tragedii w kopalni Jas-Mos (zginęło dziesięciu

górników) na zlecenie MSWiA przygotowany został raport

dokumentujący nadużycia w handlu węglem oraz sprzętem

górniczym. Raport nie został wykorzystany w śledztwie,

ponieważ... zniknął.

Firmy, które pośredniczyły w handlu węglem między spółkami

węglowymi a indywidualnymi odbiorcami, mogli liczyć na 3 proc.

prowizji. Firma Barbary Kmiecik dostawała aż 10 proc.!

Przyznawano jej także bardzo korzystne, długie odroczenia

terminów płatności. I tak zbijała w latach 90. gigantyczny

majątek: odbiorcy węgla, a więc huty czy firmy

elektroenergetyczne, musieli płacić od razu za dostawy. A za ich

pieniądze Kmiecik kupowała kolejne transporty węgla. W 1996 r.

znalazła się nawet na liście stu najbogatszych Polaków tygodnika

"Wprost".

Barbara Kmiecik

Barbara Blida

Dziękuje za wysłuchanie

prezentacji :)

Źródła :

prawo.money.pl

blog.rp.pl/ziemkiewicz

rp.pl

migalski.blog.onet.pl

pl.wikipedia.org

podatkirachunkowosc.bdo.pl

pb.pl