Adam Mickiewicz



(24 Grudnia 1798 – 26 Listopada
1855) Polski poeta i działacz,
publicysta polityczny. Obok
Słowackiego i Krasińskiego uważany
za największego poetę polskiego
romantyzmu. Jeden z
najwybitniejszych w Polsce dramatu
romantycznego.

Druga część Dziadów
chronologicznie została
napisana jako pierwsza
ze wszystkich czterech
części.

Czas powstania: 1820-
1821 (Romantyzm)

Gatunek jakim wykonany
jest utwór to Dramat
romantyczny.

Cechy Dramatu
Romantycznego:



Epizodyczność budowy, luźna forma.



Synkretyzm konstrukcji, połączenie

wielu form budowy.



Obecność rozbudowanych fragmentów

epickich i lirycznych.



Złamanie antycznej zasady

„decorum”.



Łączenie wątków fantastycznych i

realistycznych.



Złamanie zasady „trzech jedności”

Zasada „Decorum”



Zasada zgodności treści z formą,
inaczej jednorodność stylistyczna.
Polegała na odpowiednim dobraniu
stylu mówienia (pisania), słownictwa
i składni do gatunku i tematyki
dzieła.

Zasada „Trzech jedności”



Zasada polegająca na jedności
czasu, miejsca i akcji. Akcja powinna
toczyć się w jednym miejscu nie
dłuższa niż 12 godzin.

Czas i miejsce akcji:



Akcja drugiej części dziadów
rozgrywa się w noc zadusznych, w
listopadzie. Miejscem akcji jest
kaplica na cmentarzu, w której
zbierają się uczestnicy obrzędu.

Bohaterowie:



Guślarz

– przewodnik obrzędu, wzywa duchy chcąc im pomóc.



Gromada wieśniaków

– mieszkańcy wsi, którzy tłumnie przybyli

na obrzędy



Józio i Rózia

– duchy lekkie – dwoje małych dzieci, którzy za życia

nie zaznały cierpienia.



Zosia

– duch pośredni – za życia była pasterką i lekceważyła miłość

jaką obdarzali ja chłopcy.



Widmo złego pana

– duch ciężki – za życia człowiek okrutny,

bezlitosny bez serca.



Kruk

– za życia nędzarz, przymuszony głodem zakradł się do

ogrodu pana lecz został złapany i wychłostany czego nie przeżył .



Sowa

– za życia bardzo uboga wdowa, podczas wigilii gdy poprosiła

pana o zapomogę została wyrzucona na mróz gdzie zamarzła wraz z
dzieckiem.



Widmo

– pojawia się pod koniec obrzędu nie wzywany. Jest to

młody mężczyzna na jego piersi w miejscu serca widać krwawiącą
ranę. Pomimo zaklęć Guślarza nie odchodzi.

Plan wydarzeń:



Zgromadzenie wieśniaków w kaplicy.



Przybycie dusz dzieci - Józia i Rózi.



Widmo złego Pana.



Skarga pasterki Zosi.



Tajemnicza zjawa młodzieńca.



Wyprowadzenie z kaplicy pasterki i
ducha.

Problematyka:



II cz. Dziadów to utwór o charakterze
moralnym. Reprezentowana tu moralność
wynika z ludowych przekonań o winie i
karze. Nie ma winy bez kary.
Wyrazicielem tych przekonań jest w
utworze chór wieśniaków. Określona
kategoria grzechów pociąga za sobą rodzaj
kary. Cierpiącym duszom należy pomóc w
osiągnięciu zbawienia. Jest to wynikiem
wierzeń prostych ludzi, gminu, w możliwość
kontaktów ze światem nadprzyrodzonym.

Motyw ludowy:



Obrzędy Dziadów sięgają czasów
pogańskich. Obchodzono je po
kryjomu, ponieważ jako niezgodne z
nauką Kościoła były tępione. Na
przeprowadzenie ceremonii
wybierano najczęściej puste kaplice
lub domy. Stwarzano atmosferę
grozy wspieraną specyficzną muzyką
i malowidłami o zbliżonej tematyce.

Motyw miłości:



Motyw miłości i śmierci - pojawia się
dwukrotnie, po raz pierwszy przy
widmie Zosi, dziewczyny, która
gardziła uczuciami zakochanych w
niej młodzieńców, a także Widma,
które popełniło samobójstwo z
powodu nieszczęśliwej miłości.

Motyw winy i kary:



Motyw ten najlepiej uwidacznia się w
postaci Widma Złego Pana. To duch
dziedzica, który za życia traktował
poddanych chłopów okrutnie,
bezlitośnie bijąc ich lub
pozostawiając...