 | Pobierz cały dokument Rozmiar 75 KB |
Kościół bizantyjski
Świątynie były najwybitniejszymi dziełami architektury. Cesarze łączyli sprawy świeckie i religijne dlatego
istnieje analogia pomiędzy koncepcja pałacu a świątyni. Bazyliki przypominały sale tronowe, gdzie w
miejscu tronu stał ołtarz, i odwrotnie a w budownictwie pałacowym inspirowano się architekturą sakralną.
Światło jest ważnym czynnikiem współdziałającym z architekturą wprowadzone do wnętrza jako element
komponujący, oświetlane jest centrum kościoła podczas gdy nawy boczne pogrążone są w mroku.
Kościoły na zewnątrz surowe, proste, w środku oszałamiają bogactwem motywów dekoracyjnych,
różnorodnością jakości materiałów. Barwne marmury, mozaiki, freski pokrywały ściany, nie pozostawiając
niezabudowanego miejsca.
W kompozycyjnej koncepcji bryły architektonicznej przenika się grecka logika, ład, jasność myśli
podporządkowanej matematycznym wyliczeniom z rzymskim rozmachem, wynalazczością i wschodnim
umiłowaniem przepychu, zmienności, różnorodności, bogactwa.
Wnętrze świątyni bizantyjskiej ma charakter symboliczny:
Rozległy obszar stworzony dla człowieka przykrywa kopuła-niebo, a olśniewająca wspaniałość wnętrza ma
przywodzić myśl o raju, odrywać od przyziemnych spraw tzw. mistyczny materializm.
Założenia architektury bizantyjskiej doprowadziły do ukształtowania się typu kościołów budowanych na
planie krzyża greckiego (o równych ramionach) z duża kopułą po środku i czterema nad każdym ramieniem
krzyża, a także planów krzyża wpisanych w prostokąt.
Koncepcja budowy świątyń na gruncie zachodnim:
Budowla na planie ośmioboku jest kryta kopułą oparta na ośmiu filarach połączonych łukami. W ten sposób
tworzy się tak jakby podwójny ośmiobok, jeden wpisany w drugi z obejściem pomiędzy ścianami a filarami.
Kościół jest piętrowy i ma prezbiterium zakończone wielobocznie.
| Pobierz cały dokument Rozmiar 75 KB |