Materiały kompozytowe
stosowane w technice
dentystycznej

Na

ta

lia

Poc

hroń



Istnieje wielki popyt na materiały do
odbudowy zębów, przypominające wyglądem
naturalne tkanki zęba. Pacjenci oczekują
estetycznych wypełnień szczególnie w
przednim odcinku łuku zębowego. Materiały
do bezpośredniej odbudowy są szczególnie
korzystne ze względu na niedługi czas pracy,
jaki wymagają, oraz niezbyt wysokie koszty
wypełnienia.



Obecnie do bezpośredniej estetycznej
odbudowy ubytków zębowych używa się
czterech rodzajów materiałów, w tym
kompozytów.



Materiały kompozytowe składają się z 3
faz:
-matrycy polimerowej
-rozproszonych cząsteczek wypełniacza
-silanu pokrywającego powierzchnię
cząsteczek wypełniacza.
Nieorganiczne cząsteczki są pokrywane
silanem (czynnikiem łączącym) w tym
celu, aby powstało dobre połączenie
pomiędzy matrycą polimerową, a
wypełniaczem.



Jako wypełniaczy używa się: kwarcu,

krzemionki, krzemianu litowo-glinowego oraz

szkła: barowego, glinowego, strontowego,

cynkowego, iterbowego.



Czynnikiem wiążącym, aby zapewnić dobre

związanie pomiędzy fazą organiczną

wypełniacza, a matrycą organiczną,

powierzchnie wypełniaczy poddaje się

działaniu silanów.



Organiczna matryca polimerowa zbudowana

jest na bazie dimetakrylanów.



Inicjatory i aktywatory- w celu uzyskania

polimeryzacji stosuje się najczęściej

aktywacje światłem widzialnym.



Barwniki nieorganiczne dodawane są w

małych ilościach, tak aby kolor materiału

przypominał kolor tkanek zęba.



Właściwości materiałów kompozytowych:
-mały skurcz polimeryzacji
-mała sorpcja wody
-współczynnik rozszerzalności cieplnej

zbliżony do współczynnika rozszerzalności

tkanek zęba
-duża odporność na złamanie
-mały stopień ścieralności
-duża siła wiązania ze szkliwem i zębiną
-łatwość doboru koloru podobnego do koloru

struktur zęba
-łatwość manipulacji
-łatwość końcowego opracowania i

wygładzenia wypełnienia.

Materiały kompozytowe do
zastosowań specjalnych



Kompozyty płynne



Kompozyty o dużej gęstości



Kompozyty laboratoryjne



Kompozyty do odbudowy kikutów
zębów



Kompozyty do wykonywania
uzupełnień tymczasowych



Naprawa ceramiki lub kompozytu

Kompozyty płynne

Są to światłoutwardzalne materiały o niskiej
lepkości, przeznaczone do wypełnienia
ubytków przyszyjkowych w miejscach
nienarażonych na duże naprężenia oraz w
pedodoncji. Kompozyty płynne zawierają
żywicę dimetakrylanową oraz wypełniacz
nieorganiczny. Duża płynność tych
kompozytów umożliwia łatwe nakładanie
ich za pomocą strzykawki do ubytków.

Kompozyty o dużej gęstości

Są to światłoutwardzalne materiały.
Składają się z żywicy
dwumetakrylowej oraz wypełniacza,
zajmującego ok. 66-70% objętości, o
strukturze włóknistej lub porowatej.

Kompozyty do odbudowy kikutów
zębów

W przypadkach w których dochodzi do

znacznego zniszczenia korony klinicznej,

konieczne jest odbudowanie kikuta zęba,

aby umożliwić założenie korony

protetycznej. Przeważnie są to kompozyty

chemoutwardzalne, choć dostępne już są

kompozyty światłotwardzalne o podwójnym

systemie wiązania. Kompozyty do

odbudowy kikutów mają zwykle kontrastowy

kolor (biały, niebieski lub transparentny), co

pozwala na ich łatwe odróżnienie od tkanek

zęba. Niektóre z nich uwalniają fluor.

Kompozyty stosowane do odbudowy
kikutów zębów mają w porównaniu z
amalgamatem wiele zalet, do których
należą:
-łączenie się z zębiną
-możliwość ich wykańczania
bezpośrednio po założeniu
-odpowiednia sztywność
-możliwość dobrania koloru (ważne w
przypadku koron porcelanowych).

Kompozyty do wykonywania
uzupełnień tymczasowych

Tymczasowe uzupełnienia, takie jak wkłady,

korony, mosty, wykonuje się zwykle z

żywicy akrylanowej lub z materiału

kompozytowego. Są one stosowane do

unieruchomienia zębów, ochrony

oszlifowanych kikutów i brzegów

wypreparowanych ubytków. Zapewniają

także utrzymanie prawidłowej wysokości

zwarcia, są również pomocne przy

planowaniu i przy ocenie przebiegu

leczenia.

Naprawa ceramiki i kompozytu

Podczas naprawy uzupełnień ceramicznych
i kompozytowych za pomocą materiału
kompozytowego powinno się zwrócić
szczególną uwagę na wytrzymałość
uzyskanego połączenia. Aby uzyskać
maksymalną siłę połączenia, powierzchnię
porcelany oczyszcza się i pokrywa warstwą
płynnego silanu, a następnie nakłada się
materiał kompozytowy.

Naprawianie powierzchni kompozytu
rozpoczyna się od starcia jego
powierzchownej warstwy za pomocą
proszku glinu. Następnie na tak
przygotowaną powierzchnię nakłada
się silan, a następnie materiał
kompozytowy. Wytrzymałość takiego
połączenia wynosi 60-80% siły
kohezyjnej pierwotnego kompozytu.