DZIEŃ

NAUCZYCIELA

Daniel Brzozowski

Jeśli można zabawić Państwa

choć przez chwilę,

Bardzo proszę o spokój, bo się

często mylę.

Nie chcę jednak omawiać

każdego z osobna,

Bo czasu by zabrakło; to rzecz

niepodobna.

Postaram się jak mogę; tak coś na

wesoło,

A gdy muzyka zagra; tańczymy na

goło.

Nie będzie tak rozpustnie , bo to

nie wypada

A i nasza dyrekcja nie byłaby

rada.

Choć czasami to chętnie, by

się gdzieś wyrwała,

Tylko kto by kierował, gdyby

tak zaspała.

A, że ma ciągotki lecz ich nie

objawia,

Dlatego jest dziś z nami i

ładnie przemawia.

Jak na to nie patrzeć;
spotkanie jest miłe,
Chociaż jeden dzień w roku
nie myśleć o domu
I wyrwać się na tańce nie
mówiąc nikomu.
Bywać w gronie przyjaciół i
kolegów z pracy,

To rzecz niebywała; nie

mówmy o płacy.

Jest rzecz jedna jedyna, która

wszystkich męczy,

Gdy idąc po wypłacie

trzymamy się poręczy.

Ciężko jest z tą wypłatą do

domu powracać,

Bo trudno tych pieniążków w
kieszeni wymacać
Mogłoby być tak częściej, lecz
prawo zawiłe
Nie pozwala zbyt często zabawiać
się i cieszyć,
Szczególnie w takim gmachu, by
dzieci nie speszyć.

Ten dzień to wielkie święto dla

naszej psychiki,

Wszyscy z niego żartują ,

nawet myszka Miki.

My sami nie wierzymy, że

jeszcze przetrwało,

Bo w przeszłości z tym

świętem , to różnie bywało

Cieszmy się więc dzisiaj, że

jest zapisane:

Dziś Dzień Nauczyciela; to jest

niesłychane.

Ten Dzień Nauczyciela

wszyscy bardzo chcemy,

Lecz cóż my tu w tej sali;

niedużo możemy.

Chciałoby się zabawić,

potańczyć radośnie,

Dzień roboczy zapomnieć,

pomyśleć o wiośnie.

Chociaż jeden dzień w roku

nie myśleć o domu

I wyrwać się na tańce nie

mówiąc nikomu.

Bywać w gronie przyjaciół i

kolegów z pracy,

To rzecz niebywała; nie

mówmy o płacy.

Jest rzecz jedna jedyna,

która wszystkich męczy,

Gdy idąc po wypłacie

trzymamy się poręczy.

Ciężko jest z tą wypłatą do

domu powracać,

Bo trudno tych pieniążków w

kieszeni wymacać.

Może po tej reformie

przybędzie nam floty,

Albo będziemy miauczeć jak

rasowe koty.

Kto będzie optymistą i mocno

uwierzy,

Że jeszcze będzie lepiej, ten się

sprzeniewierzy.

Mamy tu w naszym gronie swego

wysłannika,

Który może się wstawić tam, gdzie

myśl przenika.

Jest to właśnie kolega jedyny i z

brodą,

Ksiądz Joachim w cywilu;

tryskający urodą.

Niech po wypiciu kawy i ciasta

słodkiego

Uda się gdzie potrzeba; do

finansowego.

Wszyscy z góry dziękując na

mszę się udamy

Oraz większą ofiarę na tacę

składamy.

Tak więc widzisz kolego; księże

Joachimie,

Jesteś nam tu potrzebny i się

nie wywiniesz.

Pomoc Duchowa

www.adonai.pl