Gene Wolfe    
  Cień Kata

   
. 19 .    




Ogrody
Botaniczne
    Blask był oślepiający i wydawało się, że znienacka po zmierzchu
nastał pełny dzień. W powietrzu wokół nas unosiły się złote drobinki słomy.
    - No, to już lepiej - odetchnęła Agia. - Zaczekaj chwilę, muszę
się zorientować. Schody Adamniana powinny być na prawo. Chyba nimi nie
zjeżdżaliśmy - chociaż nie wiadomo, ten woźnica był zupełnie szalony - a
prowadzą do samej przeprawy. Podaj mi ramię, Severianie. Moja noga jeszcze nie
jest w porządku.
    Szliśmy teraz po trawie, bowiem namiot - katedra stał na czymś
w rodzaju sporej łąki otoczonej z trzech stron częściowo ufortyfikowanymi
domami. Gdyby miał dzwonnice, górowałyby one znacznie nad ich dachami. Z
czwartej strony granicę łąki wyznaczyła szeroka, brukowana ulica. Kiedy do niej
dotarliśmy, zapytałem ponownie, kim są Peleryny.
    Agia spojrzała na mnie z ukosa.
    - Musisz mi wybaczyć, ale niełatwo jest mi rozmawiać o
zawodowych dziewicach z mężczyzną, który przed chwilą widział mnie zupełnie
nagą. Chociaż w innych okolicznościach mogłoby być zupełnie inaczej. - Nabrała
głęboko powietrza w płuca. - Niewiele o nich wiem, ale kiedyś znalazłam ich
habity w naszym sklepie i zapytałam brata, a potem zawsze nadstawiałam ucha;
kiedy ktoś o nich mówił w moim towarzystwie. Ten ich szkarłat jest bardzo
popularnym przebraniem na wszelkiego rodzaju maskarady.
    Jak z pewnością sam zauważyłeś, jest to zakon bardzo
tradycyjny. Szkarłat oznacza światło spływające z Nowego Słońca, one zaś
spływają na właścicieli ziemskich, podróżując ze swoją katedrą po całym kraju i
zagarniając to tu, to tam dość gruntu, żeby móc ją ustawić. Twierdzą, że w ich
posiadaniu znajduje się najcenniejsza z istniejących relikwii, Pazur
Łagodziciela, więc czerwień ta jest czasem tłumaczona jako Krew Jego Ran.
    - Nie wiedziałem, że miał pazury - zauważyłem, starając się
błysnąć dowcipem.
    - Podobno nie jest to prawdziwy pazur, tylko jakiś klejnot. Z
pewnością o nim słyszałeś. Nie rozumiem, dlaczego nazywa się go Pazurem i
wątpię, czy rozumieją to same kapłanki. Zakładając jednak, że istotnie miał
jakiś związek z Łagodzicielem, można zrozumieć, dlaczego jest otaczany taką
czcią. Nasza wiedza o Łagodzicielu jest zresztą wyłącznie historycznej natury,
to znaczy, że możemy potwierdzić lub zaprzeczyć, iż miał w odległej przeszłości
jakiś kontakt z naszą rasą. Jeżeli Pazur jest tym, za co uważają go Peleryny,
oznaczałoby to, że On naprawdę kiedyś istniał, chociaż teraz może już nie żyć.

    Przestraszone spojrzenie jakiejś niosącej cymbały kobiety
ostrzegło mnie, że płaszcz, który kupiłem od brata Agii musiał się nieco
rozchylić, odsłaniając znajdujący się pod nim fuligin, który biednej kobiecie
musiał się wydać czarną, ziejącą pustką.
    - Jak wszystkie religijne dysputy tak i ta staje się tym mniej
istotna, im dłużej się ją prowadzi - powiedziałem, ściągając starannie jego
poły. - Nawet jeśli Łagodziciel przebywał przed eonami wśród nas, to jakie może
- to mieć teraz znaczenie dla kogokolwiek poza garstką historyków i fanatyków?
Cenię tę legendę jako część naszej świętej przeszłości, ale wydaje mi się, że to
ona sama jest teraz ważna, a nie rozwiane po świecie prochy Łagodziciela.
    Agia zatarła dłonie, jakby chciała je rozgrzać w promieniach
słońca.
    - Jeżeli rzeczywiście żył - skręcamy tutaj, Severianie - jeśli
spojrzysz tam, gdzie stoją te posągi eponimów, zobaczysz już szczyt schodów - to
był Panem Mocy, co oznacza całkowitą transcendencję i negację czasu, czyż nie
tak?
    Skinąłem głową.
    - W takim razie, nic nie może go powstrzymać - nawet gdyby żył
przed, powiedzmy, trzydziestoma tysiącami lat - przed przeniesieniem się nagle w
czas, który my nazywamy teraźniejszością. Żywy lub martwy, jeśli tylko istniał,
może na nas czekać za najbliższym zakrętem ulicy lub tygodnia.
    Dotarliśmy do schodów. Stopnie, wykonane z białego niczym sól
kamienia, były miejscami tak szerokie, że trzeba było kilku kroków, żeby zejść o
jeden niżej, a miejscami wąskie i strome niczym drabina. Tu i ówdzie
porozstawiali swoje stragany handlarze ubraniami, zwierzętami i temu podobni.
Nie wiem dlaczego, ale prowadzona właśnie tutaj dyskusja sprawiała mi wielką
przyjemność.
    - A wszystko to dlatego, że te kobiety twierdzą, jakoby
posiadały jeden z jego błyszczących paznokci. Przypuszczam, że dokonują przy
jego pomocy cudownych uzdrowień?
    - Tak mówią. Zasklepia rany, wskrzesza zmarłych, powołuje do
życia nowe istoty, oczyszcza namiętności i tak dalej. Podobno On sam również
dokonywał tych wszystkich rzeczy.
    - Śmiejesz się ze mnie.
    - Śmieję się ze słońca. Wiesz, co ono robi z twarzami kobiet?

    - Opala je.
    - Szpeci. Najpierw wysusza skórę i wywołuje zmarszczki, a potem
uwidacznia każdy, najmniejszy nawet defekt. Urvasi kochała Puravasa, dopóki nie
ujrzała go w biały dzień. Poczułam je na swojej twarzy i pomyślałam: "Nie
przejmuję się tobą. Jestem jeszcze za młoda, żeby się ciebie bać, a za rok wezmę
sobie ze sklepu kapelusz o szerokim rondzie".
    Widziana w pełnym słońcu twarz Agii była daleka od ideału, ale
musiałem jej przyznać rację, że istotnie nie ma się jeszcze czego obawiać. Mój
głód karmił się tymczasem łapczywie wszelkimi niedoskonałościami. Odznaczała się
typową dla biedaków, pełną nadziei i beznadziejną jednocześnie odwagą,
stanowiącą chyba najbardziej wzruszającą ze wszystkich ludzkich cech;
rozkoszowałem się więc wszelkimi skazami, które czyniły ją bardziej prawdziwą.

    - Nigdy nie rozumiałam - ciągnęła dalej, ścisnąwszy mocno moją
rękę - dlaczego takie na przykład Peleryny uważają, że namiętności zwykłych
ludzi powinny ulegać ciągłemu oczyszczaniu. Moim zdaniem oni sami dostatecznie
je kontrolują i to niemal każdego dnia. Większość z nas potrzebuje raczej kogoś,
kto pomógłby je wyzwolić.
    - Więc zależałoby ci na tym, żebym cię pokochał? - zapytałem na
wpół żartobliwie.
    - Każdej kobiecie zależy na tym, żeby być kochaną, a im więcej
mężczyzn ją kocha, tym lepiej! Ale ja nie odwzajemnię ci się tym samym, jeśli o
to ci chodzi. To byłoby bardzo łatwe, po spędzeniu z tobą całego dnia, ale
gdybyś został dzisiaj zabity, nie mogłabym przyjść do siebie przez co najmniej
dwa tygodnie.
    - Ze mną byłoby to samo.
    - Wcale nie. Ty byś się wcale nie przejął, ani tym, ani już
niczym w ogóle. Będąc martwym nie czuje się żadnego bólu - ty chyba powinieneś o
tym najlepiej wiedzieć.
    - Zaczynam prawie podejrzewać, że ta cała sprawa jest twoją
zasługą, albo twojego brata. Byłaś na zewnątrz, kiedy przyszedł Septentrion. Czy
powiedziałaś mu coś, co rozpaliło jego nienawiść do mnie? A może to twój
kochanek?
    Roześmiała się, pokazując słońcu swoje białe zęby.
    - Popatrz na mnie: moja suknia jest co prawda obsypana
brokatem, ale widziałeś co mam pod nią. Moje stopy są bose. Czy widzisz jakieś
pierścienie lub kolczyki? Futro srebrnej strzygi na mojej szyi? Złote bransolety
na rękach? Jeśli nie, to możesz być zupełnie pewny, że żaden oficer Oddziałów
Wewnętrznych nie gościł w moim łóżku. Jest tylko pewien stary żeglarz, brzydki i
biedny, który namawia mnie, żebym się z nim związała. Poza tym, cóż, prowadzimy
z Agilusem nasz sklep. Odziedziczyliśmy go po matce. Nie jesteśmy zadłużeni
tylko dlatego, że nie sposób znaleźć głupca, który zechciałby cokolwiek nam
pożyczyć. Od czasu do czasu bierzemy coś z magazynu i sprzedajemy fabrykantom
papieru, żeby mieć za co kupić miskę soczewicy.
    - Dzisiaj powinniście zjeść obfitą kolację - powiedziałem. -
Twój brat wziął ode mnie dobrą cenę za ten płaszcz.
    - Co takiego? - Znowu wrócił jej żartobliwy nastrój. Cofnęła
się o krok, udając wielkie zdumienie. - Nie zaprosisz mnie na kolację? Po tym,
jak spędziłam cały dzień doradzając ci i oprowadzając po mieście?
    - Przy okazji wplątując mnie w zniszczenie ołtarza Peleryn.

    - Naprawdę, bardzo mi przykro. Nie chciałam, żebyś nadwerężał
nogi, będą ci potrzebne podczas walki. A potem pojawił się ten drugi powóz i
pomyślałam, że będziesz mógł zarobić trochę pieniędzy.
    Jej spojrzenie ominęło moją twarz, spoczywając na jednym z
kamiennych posągów:
    - I to naprawdę wszystko? - zapytałem.
    - Prawdę mówiąc chciałam, żeby wzięli cię za żołnierza. Oni
zawsze się przebierają, bo ciągle biorą udział w przeróżnych ucztach i
turniejach, a ty masz odpowiednią twarz. Dlatego właśnie sama tak pomyślałam,
kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy. Gdybyś nim był, to tym samym stałabym się
osobą, którą darzy zainteresowaniem nie byle kto, bo rycerz i najpewniej bękart
jakiegoś arystokraty. Pomyślałam, że to będzie dobry żart. Nie mogłam
przewidzieć, jak to się skończy.
    - Rozumiem. - Nagle wybuchnąłem głośnym śmiechem. - Ależ
musieliśmy wyglądać w tym pędzącym powozie!
    - Jeżeli to rozumiesz, to mnie pocałuj.
    Wytrzeszczyłem na nią oczy.
    - Pocałuj! Jak myślisz, ile jeszcze zostało ci okazji? Dam ci
jeszcze więcej, jeśli chcesz... - Także się roześmiała. - Może po kolacji, jeśli
uda nam się znaleźć jakiś spokojny zakątek, chociaż chyba nie będzie to dla
ciebie zbyt korzystne, zważywszy na to, że czeka cię walka.
    Rzuciła mi się w ramiona, stając na palcach, żeby dosięgnąć
wargami do mych ust. Miała jędrne, wysoko osadzone piersi, czułem poruszenia jej
bioder.
    - No, wystarczy - odepchnęła mnie. - Spójrz tam, Severianie,
między tymi pylonami. Co widzisz? W promieniach słońca woda błyszczała niczym
zwierciadło.
    - Rzekę.
    - Tak, Gyoll: A teraz trochę w lewo. Przez te nenufary trudno
dostrzec wyspę, ale trawa ma jaśniejszą, weselszą zieleń. Widzisz te szklane
tafle? O, tam, gdzie odbija się światłe?
    - Tak, coś widzę. Czy ta budowla jest cała ze szkła? Skinęła
głową.
    - To właśnie Ogrody Botaniczne, do których idziemy. Pozwolą ci
tam ściąć twój kwiat, musisz tylko zażądać tego jako należnego ci prawa.
    Od tej pory szliśmy w milczeniu. Schody Adamniana wiją się po
zboczu dość wysokiego wzgórza i stanowią ulubione miejsce spacerowiczów, którzy
często wjeżdżają wynajętym powozem na szczyt i następnie schodzą w dół.
Widziałam wiele bogato ubranych par, mężczyzn o twarzach zoranych ciężkimi
przeżyciami i dokazujących dzieci. Z kilku miejsc mogłem także dostrzec
wznoszące się po przeciwnej stronie rzeki ciemne wieże Cytadeli; wraz z innymi
uczniami, skacząc do wody z wysokiego brzegu i walcząc o lepsze miejsce z
miejscowymi dziećmi, kilka razy zwróciłem uwagę na wąską, wijącą się kreskę po
drugiej stronie, tak daleko w górze rzeki, że aż prawie niewidoczną.









    Ogrody
Botaniczne znajdowały się na położonej niedaleko brzegu wyspie w budynku
wzniesionym całkowicie ze szkła (nic takiego wcześniej nie widziałem i nawet nie
podejrzewałem, że w ogóle może istnieć). Była to pozbawiona wszelkich wież i
blanków, wielościenna rotunda o kopulastym sklepieniu, wznosząca się w niebo i
niknąca na jego tle - Błyski świetlnych reflektorów można było łatwo pomylić ze
słabym migotaniem gwiazd. Zapytałem Agię, czy mamy dość czasu, żeby zobaczyć
całe Ogrody i nie czekając na odpowiedź oświadczyłem, że muszę je zwiedzić.
Prawdę powiedziawszy nie miałem nic przeciwko temu, żeby spóźnić się na własną
śmierć, a poza tym coraz trudniej przychodziło mi myśleć poważnie o pojedynku
toczonym na kwiaty.
    - Niech tak będzie, skoro chcesz tu spędzić swoje ostatnie
popołudnie - odparła. - Ja sama często tutaj przychodzę. Są własnością Autarchy,
więc wstęp jest za darmo, zaś wizyta może okazać się interesująca, o ile nie
jest się zbyt wybrednym.
    Wspinając się po również szklanych, bladozielonych schodach
zapytałem Agię, czy ta ogromna budowla istniała tylko po to, żeby dostarczać
kwiatów i owoców.
    Potrząsnęła z uśmiechem głową i wskazała na szerokie,
zwieńczone łukiem wejście.
    - Po obydwu stronach tego korytarza znajdują się oddzielne
komory o zróżnicowanych warunkach. Uważaj jednak, bowiem korytarz jest krótszy
od budynku, więc w miarę posuwania się naprzód komory stają się coraz szersze.
Niektórym sprawia to sporo kłopotów.
    Weszliśmy do środka i znaleźliśmy się w takiej ciszy, jaka
musiała panować u zarania świata, zanim jeszcze ojcowie ludzkości nauczyli się
wytwarzać brązowe gongi, budować skrzypiące wozy i nim zaczęli chłostać grzbiet
Gyoll rozpryskującymi wodę wiosłami. Powietrze, wilgotne i pachnące, było
odrobinę cieplejsze niż na zewnątrz. Ściany po obydwu stronach mozaikowej
podłogi także wykonano ze szkła, ale tak grubego, że wzrok z trudem tylko
przenikał na drugą stronę - liście, kwiaty, a nawet całe drzewa migotały i
falowały, jakby oglądane przez warstwę wody. Na szerokich drzwiach widniał
napis:
OGRÓD SNU

    - Możecie wybrać, które chcecie - odezwał się podeszły wiekiem
człowiek, podnosząc się ze stojącego w kącie krzesła. - I ile chcecie.
    Agia pokręciła głową.
    - Mamy czas najwyżej na jeden lub dwa.
    - Jesteście tu pierwszy raz? Nowo przybyłym zwykle najbardziej
podoba się Ogród Pantomimy.
    Miał na sobie nie rzucającą się w oczy szatę, która
przypominała mi coś, czego nie mogłem w tej chwili przywołać z pamięci.
Zapytałem go, czy to jest strój jakiejś konfraterni.
    - W istocie. Jesteśmy kuratorami. Czy spotkałeś już kiedyś
któregoś z naszych braci?
    - Dwa razy.
    - Pozostało nas tylko kilku, ale nasze zadanie jest
najważniejsze ze wszystkich: zachować to, w minęło. Czy widziałeś Ogród
Starożytności?
    - Jeszcze nie - odparłem.
    - A powinieneś! Jeśli to twoja pierwsza wizyta to proponuję,
żebyś rozpoczął właśnie od niego. Setki wymarłych roślin, w tym nawet takie,
których nikt nie widział już od dziesiątków milionów lat.
    - To fioletowe pnącze, z którego jesteście tacy dumni -
wtrąciła Agia - rośnie na wzgórzu w Dzielnicy a Szewców.
    Kurator potrząsnął ze smutkiem głową.
    - Tak, tak, uciekają nam nasiona. Wiemy o tym. Wystarczy, że
pęknie jedna tafla i powieje wiatr... Zatroskany grymas szybko zniknął z jego
pomarszczonej twarzy, jak to się zwykle dzieje z kłopotami prostych ludzi.
Uśmiechnął się. - Ma duże szanse się rozplenić. Jego wszyscy wrogowie są równie
martwi jak choroby, które leczył wywar z jego liścia
    Za moimi plecami rozległ się jakiś rumor. Odwróciłem się szybko
i zobaczyłem dwóch robotników przepychających przez jedne drzwi jakiś wózek.
Zapytałem, co oni robią.
    - To Piaskowy Ogród. Odbudowują go. Kaktusy, juka i takie
rzeczy. Obawiam się, że teraz nie ma tam zbyt wiele do oglądania.
    Wziąłem Agię za rękę.
    - Chodź, chciałbym się przyjrzeć, jak pracują - powiedziałem.
Uśmiechnęła się do kuratora i wzruszyła lekko ramionami, ale posłusznie poszła
za mną.
    Owszem, był tam piach, ale nie ogród. Znaleźliśmy się na
nieskończonej, wydawało się, równinie, usianej gęsto sporymi karmieniami.
Jeszcze większe głazy wznosiły się za naszymi plecami stromym urwiskiem, kryjąc
drzwi, przez które weszliśmy. Tuż przed nami rosła duża roślina, trochę krzak, a
trochę drzewo, o okrutnych, zakrzywionych kolcach. Domyśliłem się, że jest to
ostatnia pozostałość oryginalnej flory, jeszcze nie usunięta na czas remontu.
Poza tym nie mogliśmy nic dostrzec, jeżeli nie liczyć śladów kół wózka,
niknących między kamieniami.
    - To niewiele - stwierdziła Agia. - Czemu nie chcesz, żebym
zaprowadziła cię do Ogrodu Rozkoszy?
    - Drzwi są otwarte... Dlaczego więc czuję, że nie mogę opuścić
tego miejsca?
    Obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem.
    - Każdy, kto tu przychodzi, prędzej lub później odnosi takie
wrażenie, ale zwykle nie dzieje się to aż tak szybko. Będzie lepiej, jeżeli stąd
zaraz wyjdziemy. , Powiedziała jeszcze coś, ale tego nie dosłyszałem. Wydawało
mi się, jakby gdzieś z bardzo daleka dobiegł huk fal rozbijających się o
krawędzie świata.
    - Zaczekaj... - szepnąłem, ale Agia wyciągnęła mnie na
korytarz. Na naszych stopach pozostało tyle piasku, ile dziecko mogłoby zmieścić
w jednej dłoni.
    - Naprawdę zostało nam niewiele czasu - - powiedziała Agia. -
Pokażę ci Ogród Rozkoszy, a potem zetniemy kwiat i będziemy już musieli iść.

    - Przecież jeszcze jest wcześnie.
    - Minęło już południe. Spędziliśmy całą wachtę w Piaskowym
Ogrodzie.
    - Teraz wiem, że mnie okłamujesz.
    Przez jej twarz przemknęła błyskawica gniewu, która jednak
natychmiast ustąpiła miejsca filozoficznej ironii połączonej z lekką urazą.
Byłem od niej silniejszy i chociaż niemal nędzarz - zamożniejszy. Myślała teraz
(niemal słyszałem, jak jakiś głos szepcze jej to do ucha), że przyjmując takie
zniewagi dowodzi swojej wyższości.
    - Kłóciłeś się i kłóciłeś, aż wreszcie musiałam wyciągnąć cię
siłą. Ogrody tak właśnie wpływają na ludzi, a w każdym razie na tych bardziej
wrażliwych. Mówi się, że Autarcha pragnął, żeby w każdej z komór cały czas
przebywali żywi ludzie, więc jego arcymag, Ojciec Inire, rzucił na nie specjalne
zaklęcia. Skoro jednak ta tak bardzo cię zainteresowała, są spore szanse, że na
inne będziesz bardziej odporny.
    - Czułem się tak, jakbym tam należał - powiedziałem. - Że mam
kogoś spotkać... i że była tam pewna kobieta, bardzo blisko, ale ukryta przed
moim wzrokiem.
    Minęliśmy kolejne drzwi, na których widniał napis:
DŻUNGLA

    Agia nie odezwała się ani słowem.
    - Powiedziałaś, że inne już tak na mnie nie wpłyną, więc może
byśmy weszli? - zaproponowałem.
    - Jeżeli będziemy tak marnować czas, to nigdy nie dotrzemy do
Ogrodu Rozkoszy.
    - Tylko na chwilę.
    Była tak zdecydowana zaprowadzić mnie tylko do jednego ogrodu,
nie pokazując pozostałych, że zacząłem się obawiać, co też może mnie tam czekać.

    Ciężkie drzwi prowadzące do Dżungli otworzyły się, wypuszczając
podmuch gorącego, parnego powietrza. Wewnątrz światło było zielonkawe i
przyćmione. Kilka kroków od wejścia zwieszały się splątane liany, a wielkie,
przegniłe na wylot drzewo leżało zwalone w poprzek ścieżki. Do jego pnia była
przybita tabliczka z napisem: Caesalpinia sappan.
    - Prawdziwa dżungla, na północy, umiera wraz ze stygnącym
słońcem - powiedziała Agia. - Pewien człowiek, którego dobrze znam, mówi, że
dzieje się tak już od wielu stuleci. Tutaj dżungla wygląda tak, jak wtedy, kiedy
słońce było jeszcze młode. Wejdźmy do środka. Chciałeś przecież zobaczyć to
miejsce. Zrobiłem krok naprzód, a drzwi zamknęły się za nami i zniknęły.



następny