"Antygona" jako tragedia antyczna. Kategoria: Polski Zakres: Barok Tytuł: "Antygona" jako tragedia antyczna. Dodano: 1999.07.21 Cechy "Antygony" jako utworu dramatycznego: A. Zachowana zasada trójdzielności dotycząca jedności: - czasu (akcja ciągła), - akcji (podjęcie tylko jednego wątku: konflikt Antygony z Kreonem), - miejsca (akcja dzieje się przed pałacem w Tebach). B. Brak scen zbiorowych, na scenie występuje maksymalnie trzech aktorów. C. Treści dramatu, które nie mogły być zaprezentowane bezpośrednio są przedstawiane przez posłańca, bohaterów lub przodownika chóru. D. Brak scen drastycznych ze względu na estetykę dzieła (np. śmierć Antygony). E. Bohaterowie wywodzą się z rodzin królewskich. F. Budowa utworu: - prolog (rozmowa Antygony z siostrą, Ismeną), - parodos (rozpoczęcie przedstawienia przez wyjście śpiewającego chóru), - stasimon (dopowiedzi chóru między dialogami bohaterów - 5 razy), - epejsodion (dialogi aktorów- 5 razy), - eksodos (pieśń śpiewana przez chór opuszczający scenę). Dodatkowo (nieobowiązkowo w dramacie): - kommos (sceny lamentu), - epilog (dalszy ciąg akcji, informacja o tym co się zdarzy dalej). G. Chór pełni także funkcję komentatorską i narracyjną. Cechy "Antygony" jako tragedii: A. Pierwiastek tragizmu towarzyszy akcji i decyduje o losach bohaterów. - Tragedia Antygony, która popada w konflikt z prawem broniąc tradycji i wierzeń. - Los Hajmona, który musi wybrać między miłością do Antygony i uczciwością, a lojal nością wobec ojca (Kreon), tyrana. Uczciwość nakazywała mu stanąć po stronie dziewczyny ale strach przed ojcem był równie silny. Zrozpaczony Hajmon zginął z własnej ręki. - Los Kreona, który zaślepiony żądzą władzy nie widzi jakiego zła się dopuszcza. Opamiętanie przychodzi zbyt późno by uratować się przed katastrofą (śmierć żony i syna). Niestety nie mógł odwrócić biegu zdarzeń i musiał pozostać bierny wobec losu (fatum). B. Źródłem wszystkich niepowodzeń jest przeznaczenie. Konflikty nie mają żadnego rozwiązania, które zapewniałoby kompromis. Wszystkie decyzje bohaterów przybliżają ich do tragicznego końca. Według starożytnych Greków każdy człowiek ma wytyczoną ścieżkę i musi nią podążać nie mogąc wpłynąć na rezultat swych poczynań. Autor: Nieznany