SPECYFIKA AKTYWNOŚCI FIZYCZNEJ DZIECI I MŁODZIEŻY Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ. PRZYKŁADY DOBREGO DZIAŁANIA W OBSZARZE APA DZIECI I MŁODZIEŻY.
Rekomendacje dotyczące aktywności fizycznej ludzi w wieku 5 - 18 lat (Wojnarowska):
Pożądana aktywność fizyczna - umiarkowane wysiłki fizyczne,
Minimalna aktywność fizyczna - co najmniej pół godziny dziennie,
Co najmniej 2x w tygodniu wykonywać ćwiczenia fizyczne.
Funkcje aktywności fizycznej i korzyści dla rozwoju i zdrowia dziecka:
1. Stymulacja i wspomaganie rozwoju:
somatycznego, motorycznego
intelektualnego
psychicznego
społecznego
2. Adaptacja
3. Kompensacja
4. Korekta i zaburzeń
5. Terapia zaburzeń
Choroby i zaburzenia, w których ćwiczenia fizyczne są jedną z metod terapii:
cukrzyca - podstawowy, obok insuliny i diety element leczenia,
dychawica oskrzelowa - zmniejszenie częstotliwości i intensywności powysiłkowych napadów duszności,
mukowiscydoza - poprawa drenażu oskrzeli,
otyłość - redukcja tkanki tłuszczowej i nadwagi,
porażenia - wzmocnienie siły czynnych mięśni,
zapalenie reumatyczne stawów - zachowanie ruchomości stawów, zwiększenie zakresu ruchów,
miażdżyca - zmniejszenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów i zwiększenie HDL,
ciśnienie tętnicze - powysiłkowe obniżenie.
Wpływ etapów rozwojowych na zmianę aktywności fizycznej (wg Jaczewskiego):
1. płodowy:
ruchy nieskoordynowane,
w ostatnim okresie ciąży ruchy „oddechowe”,
2. noworodkowy:
nieporadność ruchowa,
uogólnione reakcje ruchowe,
odruchy bezwarunkowe (wrodzone) zanikają w ciągu pierwszych miesięcy- pełzania, chodzenia chwytny, Moro,
3. niemowlęcy:
eksplozja aktywności ruchowej,
1r.ż. rozwój psychoruchowy,
pionizacja postawy ciała, rozwój ruchów lokomocyjnych i manipulacji,
rozrzutność ruchowa,
4. poniemowlęcy:
doskonalenie ruchów,
największa dynamika zmian motorycznych,
5. przedszkolny:
„złoty okres” równowaga 5r. ż. to doskonałość ruchowa,
nowe umiejętności,
niedoskonałość manualna,
rozrzutność ruchowa,
dobra koordynacja i harmonia ruchów,
rozwój poczucia rytmu ruchowego,
(wrażliwość na muzykę),
6. młodszy wiek szkolny:
wysoka sprawność fizyczna,
ekonomia ruchu,
największa podatność na nowe umiejętności ruchowe,
koniec kl. 4 etap dziecka doskonałego - wysoki poziom wszystkich przejawów osobniczej motoryczności,
7. dojrzewanie:
kryzys motoryczności,
ociężałość ruchowa,
zanik harmonii ruchu,
niepokój motoryczny,
przejście od motoryczności dziecka do motoryczności człowieka dorosłego,
8. wiek młodzieńczy:
koniec rozwoju, brak zdobyczy na polu aktywności ruchowej,
18r.ż. bez ruchu - "starzenie motoryczne”,
9. wiek dorosły:
ekonomia motoryczności,
precyzja ruchowa,
motoryczność zależna od miejsca i trybu pracy oraz stylu życia,
10 starzenie się:
zubożenie motoryki,
niechęć do ruchu, starość kojarzona jest z niedołęstwem i regresem aktywności ruchowej.
Znaczenie aktywności fizycznej dla zdrowia dziecka.
Cele kształcące dotyczące ciała ludzkiego i motoryki:
modyfikowanie budowy i postawy ciała,
zwiększanie odporności i wydolności organizmu,
podwyższenie możliwości adaptacyjnych,
prawidłowy rozwój kośćca, mięśni i stawów,
usprawnianie układów i narządów wewnętrznych decydujących o sprawnym funkcjonowaniu organizmu (m.in. serce, płuca, procesy przemiany materii),
zapewnienie harmonijnego rozwoju np.: proporcjonalne przyrosty masy ciała.
Cele wychowawcze dotyczące charakteru człowieka:
kształtowanie się motywacji do uczestniczenia w zajęciach sportowych w szkole i poza nią,
rozbudzenie zainteresowań w dziedzinie aktywności fizycznej,
wyrabianie nawyków higieniczno-zdrowotnych,
kształtowanie nawyku aktywnego spędzania czasu wolnego,
rozwijanie poczucia harmonii i rytmu.
Cele społeczne aktywności ruchowej dziecka:
uczy się jak w sporcie wygrywać i przegrywać, ma to swoje przełożenie na życie codzienne,
uczy zachowania się, współdziałania i rywalizacji w grupie, kształtuje relacje międzyludzkie - duże znaczenie mają tu gry zespołowe,
uczy się funkcjonowania według określonych zasad - duża rola trenera, który swoją postawą i pomocą uczy norm postępowania nie tylko sportowego,
wyrabia samodzielność, odwagę, hart ducha i zaradność,
Poziom aktywności fizycznej u dzieci i młodzieży
Wczesne dzieciństwo:
Konieczność zapewnienia dziecku warunków do naturalnej ekspresji ruchowej (stosowanie współzawodnictwa, szacunku dla wyniku, samodzielności, koleżeńskości),
Dodatkowe zajęcia ruchowe dla dzieci z nadwagą, przewlekle chorych, hypoaktywnych bez współistnienia zmian organicznych, przebywających w zakładach wychowania zbiorowego (żłobki, przedszkola),
Nowoczesne prowadzenie gimnastyki wyrównawczo -korekcyjnej.
Wiek szkolny:
Zaspokajanie potrzeby ruchu i podtrzymywanie aktywności ruchowej w okresie dojrzewania płciowego,
Kształtowanie cech motorycznych i odpowiedniego poziomu wydolności fizycznej,
Korekcja i kompensacja wad postawy,
Rozbudzanie zainteresowań ruchem i sportem.
Argumenty zachęcające młodych ludzi do podwyższania swojej aktywności fizycznej:
Polepszenie wyglądu i atrakcyjności,
Zapobieganie chorobom,
Lepsza kondycja,
Walka z regresem motoryczności u siebie,
Odreagowanie stresów - relaks,
Nawiązanie kontaktów,
Lepsze samopoczucie.
Przyczyny niedostatków aktywności fizycznej dzieci i młodzieży:
Postawy rodziców - nadopiekuńczość, lęk,
Brak predyspozycji genetycznych (np. padaczka, otyłość, cukrzyca, hemofilia),
Sposób prowadzenia i warunki zajęć wychowania fizycznego,
„pokusy multimedialne” (TV, komputer),
Zanieczyszczenia środowiska - obniżona odporność.
Skutki niedostatków aktywności fizycznej w dzieciństwie i młodości
Zmniejszenie potencjału biologicznego populacji w wieku rozwojowym,
Dorodna pod względem morfologicznym młodzież nie jest równie sprawna i wydolna fizycznie,
Występowanie dużej częstotliwości zaburzeń związanych bezpośrednio i pośrednio z niedostatkiem aktywności fizycznej (np. otyłość, zaburzenia układu ruchu),
Mała aktywność fizyczna ludzi dorosłych (brak potrzeby ruchu, umiejętności i nawyków ruchowych) będącej czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia.
Wpływ aktywności fizycznej na rozwój i zdrowie w różnych okresach życia człowieka:
Dzieci:
- szansa na prawidłowy rozwój
- zaspakaja potrzebę ruchu
- zmniejsza napięcie, niepokój
- zapobiega chorobom
- wpływa na prawidłowy rozwój kośćca
- uelastycznia mięśnie, stawy
- pozwala utrzymać poprawną postawę
- zmniejsza ryzyko powstawania deformacji i schorzeń
- sprzyja dobremu samopoczuciu
- pobudza do aktywnego rozwoju somatycznego, motorycznego
Dorośli:
- obniża nadwagę i utrzymuje prawidłową masę ciała
- jest sposobem na dobre samopoczucie, czerpanie radości z życia
- opóźnia procesy starzenia się
- zapobiega chorobom (miażdżyca, otyłość, osteoporoza, nadciśnienie, zawał, choroba wieńcowa)
- pomaga w radzeniu sobie ze stresem
- poprawia przemianę materii (np. w cukrzycy)
- może być terapią dla zaburzeń i chorób
- pomaga w adaptacji do środowiska i wpływa na podnoszenie odporności organizmu
METODA PETO
Do tej metody kwalifikuje się dzieci ze wszystkimi postaciami zaburzeń ruchowych pochodzenia ośrodkowego. Zasadniczym wskazaniem do rozpoczęcia pracy poprzez tą metodę jest nieprawidłowy lub opóźniony rozwój psychoruchowy. Najważniejszy cel terapii to poprawa stanu funkcjonalnego i osiągniecie pełnej sprawności i zdolności do aktywnego udziału i uczestniczenia w życiu społecznym dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym. Warunkiem do rozpoczęcia terapii jest zdolność do rozumienia i spełniania przez dziecko poleceń.
Cechy metody:
Połączenie w całość wszystkich elementów usprawniania poprzez m.in. kinezyterapie, terapię zajęciową, zajęcia doskonalenia mowy, nauka szkolna,
Organizowanie zajęć zespołowych,
Prowadzenie zajęć przez jedną osobę,
Wykorzystanie specjalistycznego sprzętu.
Przed rozpoczęciem terapii ocenie podlega rozwój psychoruchowy bazujący na tzw. podstawowym wzorcu postawy. Dodatkowo ocenia się poziom przystosowania dziecka do środowiska za pomocą testów. Bada się m.in. możliwość samodzielnej pionizacji i lokomocji, czynność chwytna ręki, przyjmowanie pokarmów oraz zachowania społeczne.
W przypadku poważnych zaburzeń psychomotorycznych, usprawnianie rozpocząć należy przed 3 rokiem życia i w takim przypadku zajęcia prowadzone są w miejscu zamieszkania pacjenta i trwają 2 godziny dziennie. Gdy objawy są umiarkowane, czy nieznaczne terapia prowadzona jest w instytucie, a rozpoczyna się ją w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym tj. w wieku od 3 do 6 r.ż , w ciągu dnia dziecko jest usprawniane 12- 13 godzin, a średni czas pobytu w ośrodku to 2-3 lata.
Za niezwykle istotne uważa się troskliwie zorganizowany przejrzysty plan dnia, a także czynności praktyczne, takie jak:
samodzielna jedzenie,
ubieranie i rozbieranie,
zabawy,
mycie,
sprzątanie,
poruszanie się bez pomocy osób trzecich,
nauka szkolna.
Ćwiczenia prowadzone są z wykorzystaniem specjalnego umeblowania. Jest to drewniana prycza, stół z uchwytami, stabilne drewniane krzesło z podwyższonym oparciem w kształcie drabinki, podnóżki, kijki, kółka, chwytaki.
Dzieci podzielone są na grupy według podobnych zaburzeń ruchowych liczące 12- 22 osób, a jedną grupą zajmuje się 5-6 osobowy personel. Każda grupa żyje razem w pomieszczeniu, które służy jako sypialnia, pokój mieszkalny oraz sala do ćwiczeń, nauki i zabawy. Każde dziecko ma własną pryczę która jest równocześnie łóżkiem, stołem i „matą do ćwiczeń”. Krzesło służy jako drabinka do ćwiczeń oraz pomoc przy chodzeniu, podczas którego krzesło jest przesuwane, co ułatwia wyposażenie jego podstawy w powierzchnię poślizgową.
W ramach programu dzieci wykonują ćwiczenia takie jak:
gimnastyka oddechowa,
ćw. utrzymywania coraz wyższych pozycji,
stanie i chodzenie,
ćw. rąk i pisania,
ćw. mowy,
ćw. równoważne i obronne,
duży nacisk kładzie się na ćw. samoobsługi.
Charakterystyczne jest również to, że wszystkie polecenia przekazuje się za pomocą wyliczania, powtarzania, wierszyków wycinanek, rysowanek, piosenek. Osoba prowadząca kieruje dziećmi raczej bez ich dotykania. Najpierw ona wykonuje czynność z równoczesnym jej opisem np. unosi lewą nogę i mówi „ unoszę lewą nogę 1-2-3-4-5 ”, a następnie dzieci wykonują to samo, jednocześnie głośno i rytmicznie licząc. Tempo ćwiczeń uzależnione jest od potrzeb i możliwości dzieci, ponieważ rytm wypowiedzi zmienia się poziom napięcia mięśniowego, poprawia koordynacje, dodatkowo stymuluje rozwój mowy.
Prycza to stół wysokości około 45cm i szerokości 60cm, którego blat wykonany jest ze szczebelków ułatwiających dziecku chwytanie, co jest konieczne, aby nauczyło się ono wsuwać na ławę i zsuwać oraz siedzieć samodzielnie. Każde dziecko ma swoją ławę, która w dzień służy mu do ćwiczeń, posiłków i zajęć szkolnych, a w nocy do spania.
Krzesła
Każde dziecko ma własne krzesełko, proste, drewniane, ze szczebelkowym oparciem, które służy mu do siedzenia i chodzenia. Oprócz małych, są również krzesła z wyższymi oparciami, które spełniają rolę drabinki podczas ćwiczeń stania lub ćwiczeń rąk.
Taborety
Bez oparcia, ze szczebelkowym blatem służą do nauczenia dziecka siedzenia bez oparcia
Podnóżki
Prostokątne, drewniane podstawki pod nogi, aby dziecko podczas siedzenia na krzesełku opierało prawidłowo całe stopy na podłożu.
Kijki, kółka, chwytaki
Do ćwiczeń rąk i stabilizacji ciała podczas siedzenia.
METODA PAULA DENNISONA
Doktor filozofii, który przez większą część życia był pedagogiem. Jest twórcą Kinezjologii Edukacyjnej i procedur Gimnastyki Mózgu, a także pionierem stosowanych badań mózgu. Jego program oparty jest na rozwoju poprzez ruch, ukierunkowany na łatwe uczenie się dzieci i stymulowanie ich rozwoju. Jest to metoda mająca na celu pomoc w nauczaniu i uczeniu się począwszy od nauki szkolnej, a kończąc na rehabilitacji osób upośledzonych i niepełnosprawnych.
Została stworzona w Stanach Zjednoczonych na początku lat 80-tych.
Kinezjologia Edukacyjna.
Gimnastyka Mózgu
Kinezjologia Edukacyjna określana jest także jako Gimnastyka Mózgu, jest nauką o związkach ruchu ciała z organizacją i funkcjonowaniem mózgu. Przedstawia i uczy w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowana pracy mózgu i ciała w celu zdobywania nowych doświadczeń (uczenia się) i twórczej samorealizacji jednostki. Stosowanie metod proponowanych przez Kinezjologię Edukacyjną przywraca się naturalny mechanizm rozwoju każdego człowieka. Metoda ta znalazła swoje zastosowane w poradniach pedagogiczno-psychologicznych, warsztatach terapii zajęciowej, w ośrodkach rehabilitacji, placówkach opiekuńczo- wychowawczych.
Narzędzia Kinezjologii
W pracy kinezjologicznej stosowane są łatwe w wykonywaniu ćwiczenia i procedury równoważeń pobudzające naturalne mechanizmy rozwoju oraz integrujące:
- Całościowy układ „Ciało-Umysł”
- Funkcje prawej i lewej półkuli
- Procesy fizyczne, psychiczne, emocjonalne i intelektualne.
Metody Terapii
Dzięki procedurom kinezjologicznym, zwanym równoważeniami, ćwiczeniom Gimnastyki Mózgu możemy usprawnić organizację pracy mózgu i ciała co pozwala na lepsze radzenie sobie z problemami życia codziennego. Wsparcie jakiego udziela terapeuta może dotyczyć różnych poziomów funkcjonowania np. usprawniania wzroku, słuchu i ruchu, trudności z pisaniem i czytaniem, a także głębszych problemów natury psychologicznej.
Zastosowanie Terapii
Dzieci
Trudności w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia)
Nadaktywność psychoruchowa
Zaburzenia zachowania
Deficyt koncentracji i uwagi
Problemy natury psychicznej i emocjonalnej
Specjalne potrzeby edukacyjne i rozwojowe (autyzm, upośledzenie umysłowe, zespół Downa, mózgowe porażenie dziecięce)
To właśnie ruch przyczynia się do tworzenia sieci komórek nerwowych, które stanowią istotę uczenia się. Stymuluje i aktywizuje odpowiednie obszary mózgu, powodując zwiększenie liczby połączeń nerwowych między prawą, a lewą półkulą, co wpływa z kolei na jakość pracy mózgu.
Paul Dennison zaobserwował, które ruchy wywierają najbardziej zbawczy wpływ na pacjentów, opierając się na tym stworzył kanon podstawowych ćwiczeń.
By osiągnąć pożądane efekty, trzeba ćwiczyć systematycznie, najlepiej codziennie.
Ćwiczenia ruchowe, stymulujące pracę obu półkul, należy wykonywać spokojnie, najlepiej przy muzyce. Muzyka uprzyjemnia i ułatwia wykonywanie ćwiczeń.
Do ćwiczeń trzeba się odpowiednio przygotować. Pierwszy krok to picie wody. Jest ona konieczna od prawidłowego funkcjonowania organizmu. Stanowi najlepszy elektrolit, niezbędny do wszystkich reakcji chemicznych, dotlenia mózg, wyzwala energię. Komórki nerwowe potrzebują jej, aby właściwie funkcjonować, dlatego Dennison zaleca regularne picie małymi łykami niegazowanej wody.
Ćwiczenia Dennisona
Ćwiczenia na przekraczanie linii środka
- „Ruchy naprzemienne” W pozycji stojącej dotykanie prawą ręką uniesionego lewego kolana i na przemian lewą ręką-prawego kolana; w pozycji leżącej dotykanie na przemian prawym łokciem lewego kolana, lewym prawego.
- „Leniwe ósemki” Wyciągnij przed siebie lewą rękę, zaciśnij pięść, a kciuk skieruj do góry, rysuj płynnym nieprzerwanym ruchem w powietrzu kształt położonej ósemki, wodząc oczami za ręką- głowa nieruchomo. Zacznij pośrodku, rysuj w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara i zgodnie ze wskazówkami zegara.
- „Rysowanie oburącz” Rysowanie obiema rękami równocześnie linii figur, kształtów.
- „Słoń” Wyciągnij lewą rękę w przód, głowę połóż na ramieniu wyciągniętej ręki, rysuj ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia).
- „Pozycja Dennisona” Pozycja siedząca, nogi skrzyżowane w kostkach, kolana lekko ugięte, ręce splecione, oczy zamknięte, językiem dotykamy podniebienia.
Ćwiczenia energetyzujące
- „Punkty równowagi” Jedna ręka dotyka wgłębienia u podstawy czaszki za uszami, a drugą trzymamy na pępku. Po 30 sekundach zmiana rąk.
- „Kapturek myśliciela” Palcami i kciukiem chwyć małżowinę uszną i masuj ją.
Ćwiczenia wydłużające
- „Aktywna ręka” Podnieś rękę do góry, chwyć ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce w czterech kierunkach.
- „Przyciskanie dzwonka” Stań prosto, na palcach na nodze zakrocznej.
Na wydechu zegnij w kolanie nogę wykroczną, a piętę zakrocznej postaw na podłodze. Na wdechu wyprostuj kolano i podnieś piętę.
- „Sowa” Jedną ręką chwyć mocno ramię, głowę powoli odwracaj w lewo, a potem w prawo, aby rozluźnić mięśnie szyi.
- „Wypady” Rozstaw nogi na szerokości bioder, stopy ustawione do siebie pod kątem prostym. Zegnij jedną nogę w kolanie, a drugą trzymaj prosto. Odwróć głowę w stronę zgiętej nogi.
- „Luźne skłony” Stań, skrzyżuj nogi w kostkach, zrób luźny skłon tułowia wyciągając ręce przed siebie.
Efekty regularnego stosowania ćwiczeń:
Poprawa koncentracji,
Poprawa koordynacji wzrokowo - ruchowej,
Poprawa umiejętności typowo szkolnych, takich jak: słuchanie, czytanie, rozumienie, zapamiętywanie, wysławianie się, twórcze pisanie i liczenie,
Zwiększenie zdolności manualnych,
Synchronizacja współpracy obydwu półkul mózgowych,
Usuwanie zmęczenia,
Energetyzowanie,
Odprężenie.
„Dotyk i Komunikacja” oraz
„Programy Aktywności, Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja”
Autorami tej metody są Marianna i Christopher Knill. Powstała ona w wyniku trudności, jakie napotykali terapeuci komunikując się z osobami nienawiązującymi kontaktu z otoczeniem. Autorzy wyodrębnili w niej dwie części - pierwszą stanowi „Dotyk i Komunikacja”, drugą zaś „Programy Aktywności, Świadomość Ciała, Kontakt
i Komunikacja”. Zdaniem Christophera Knilla, opracowane programy „pomagają dziecku doświadczyć jego ciała jako jedności i wspomagają rozwój wyobrażenia ciała wtedy, gdy dziecko nie jest zdolne do używania swojego ciała aktywnie”
Niewątpliwym atutem tej metody jest wykorzystanie zabawy w połączeniu z muzyką i ruchem. Dziecko uczy się łączyć słyszane dźwięki z konkretnymi czynnościami, co daje nie tylko radość z prawidłowo wykonywanych ćwiczeń, ale ponadto zapewnia mu odpowiedni poziom bezpieczeństwa konieczny do nawiązania kontaktu. W efekcie uzyskujemy zwiększoną koncentrację uwagi oraz pamięć, a także usprawniamy koordynację pomiędzy układem nerwowym a mięśniowym
„Dotyk i Komunikacja” to pierwsze z dwu opracowanych przez Knillów podejść. Polega na uświadomieniu sobie własnego ciała poprzez właściwy odbiór bodźców płynących z rąk terapeuty w trakcie masowania poszczególnych jego części. W przypadku dziecka autystycznego bardzo ważne w tej części terapii jest ustalenie jego preferencji dotykowych, czyli odpowiedniej siły nacisku podczas masażu. Sesje w tym programie powinny odbywać się systematycznie, ale nie częściej niż 2-3 razy w ciągu tygodnia. Zdaniem autorów metody najlepszą porą dnia na prowadzenie zajęć w przypadku osoby dotkniętej autyzmem jest wieczór, podczas przygotowań do snu. W związku z tym, iż zajęcia przeprowadzane są głównie w placówkach zajęcia najczęściej odbywają się po obiedzie.
W trakcie każdego spotkania z metoda „Dotyku i Komunikacji” niezwykle ważną rolę odgrywa specjalnie skomponowana muzyka, która w zależności od czasu wystąpienia w sesji pełni zróżnicowane funkcje. Część pierwsza, trwająca 3 minuty ma na celu przygotowanie dziecka do zajęć i poprzez relaksację stworzyć przyjazną atmosferę. Muzyka w części drugiej (7 minut) jest już wyraźnie zrytmizowana - jest to moment do prowadzenia pierwszych ruchów masażu (nogi, ramiona).
W części trzeciej (6 minut) muzyka jest bardzo intensywna, zarówno pod względem melodii, jak i rytmu - służy ona wsparciu większych ruchów (plecy) i nawiązaniu bardziej intensywnego kontaktu. W przed ostatniej części (4 minuty), muzyka staje się łagodniejsza i melodyjna, dając okazję do bardziej zabawowego charakteru masażu (twarz). Ostatnią część stanowi muzyka zamykająca (3 minuty) o działaniu uspokajającym
i medytacyjnym (refleksja nad atmosferą w czasie trwania sesji).
Zadaniem drugiej części metody „Programy Aktywności, Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja” jest rozwój w zakresie naśladownictwa, ruchu i zabawy, a także kontaktów z otoczeniem. Podstawowym założeniem opinii autora jest to, że „rozwój człowieka uzależniony jest od zdolności do nabywania, organizowania i wykorzystywania wiedzy o sobie (…), zależy również od sposobu, w jaki ludzie zaznajamiają się ze swoim ciałem i uczą się, jak go używać”.
Drugie podejście wynika z „Dotyku i Komunikacji” i jest jego konsekwencją, w związku z czym, ma służyć ciągłemu rozwijaniu aktywności dziecka.
W jego skład wchodzi pięć programów, które powinny być realizowane w ustalonej kolejności i przebiegać według ściśle określonego schematu.
Poszczególne programy realizuje się do momentu, kiedy terapeuta uzna, że dziecko opanowało wszystkie stanowiące go ćwiczenia. Znakiem ułatwiającym przejście do kolejnego, bardziej skomplikowanego, wymagającego więcej zaangażowania ze strony dziecka programu jest moment, w którym potrafi ono samodzielnie zrealizować poszczególne ćwiczenia lub tylko rozpoznaje kolejno następujące etapy.
W opinii wielu specjalistów wykorzystywanie metody Knilla przynosi duże efekty. Jest ona szczególnie pomocna przy nauce schematu ciała, uświadamiania sobie jego odrębności poprzez tworzenie relacji ja - otoczenie. Pomoc terapeuty, a nie wyręczanie umożliwia dziecku stanie się sprawcą wykonywanych czynności, a także przyczynia się do kształtowania praksji.
Omawiana metoda jest doskonałym sposobem w tworzeniu pomostu pomiędzy dzieckiem a otoczeniem, gdyż przyswajane formy aktywności sprzyjają występowaniu spontanicznych form porozumiewania się.
Stanowi ponadto podstawę pozwalającą dziecku opanować coraz bardziej złożone umiejętności konieczne do codziennego funkcjonowania i dalszego rozwoju. Jak wynika z relacji Małgorzaty Świerczek, wykorzystanie metody Knillów w pracy z dzieckiem autystycznym umożliwia nie tylko poprawę jego relacji z otoczeniem, ale także zwiększa jego aktywność twórczą i motywację do nauki oraz powoduje zmniejszenie nasilenia zachowań zakłócających w postaci stereotypii.