Grupa I
Objawienie kosmiczne (przez stworzenia i w stworzeniach)
Objawienie kosmiczne to objawienie się Boga w znaku kosmosu. Cała istniejąca rzeczywistość (świat materialny, biologiczny, duchowy), analizowana pod kątem przyczyn ostatecznych, jawi się jako skutek stwórczego działania Boga, czyli jako stworzenie, w którym manifestuje się stwórcza moc, mądrość, dobroć i miłość Boga. Poprzez znak kosmosu, który jawi się jako objawiciel Boga, człowiek może nawiązać kontakt z jego Twórcą, czyli Bogiem. Objawienie kosmiczne jest podstawą wszystkich religii świata, zwłaszcza pozachrześcijańskich, w tym głównie etnicznych i rodowych. Człowiek wszystkich czasów, zdany wyłącznie na objawienie w stworzeniach i przez stworzenia, czyli objawienie kosmiczne, przeżywał własną niewystarczalność i doświadczał świata jako dzieła i daru Boga. Swoje przeżycia wyrażał w mitach (…) W rytach zaś człowiek próbował aktualizować Boskie działania i przeżywać je na nowo. (…) Religie te zawierają pewne elementy zbawcze, dzięki którym ich wyznawcy, nie znający Chrystusa, są zbawiani, jeśli żyją zgodnie z sumieniem i realizują dobro.
Ks. Marian Rusecki (oprac.). W: Tenże (red.). Być chrześcijaninem dziś. Teologia dla szkół średnich. Lublin 1999 s. 50-51.
Na czym polega objawienie kosmiczne i jak jest inaczej nazywane?
Grupa II
Objawienie historyczne
Objawienie historyczne to objawienie się Boga poprzez ingerencję w historię człowieka i otaczającą go rzeczywistość. Najlepiej widać je na przykładzie historii Izraela - narodu wybranego przez Boga, aby przygotować w nim świat na przyjście Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Bóg otaczał naród wybrany szczególną opieką; chronił go przed unicestwieniem, wyrywał z kataklizmów dziejowych, bronił niebezpieczeństwach, karcił za przewinienia, ukazywał jego godność i rolę w historii zbawienia. Naród wybrany, zastanawiając się nad swymi dziejami, coraz wyraźniej uświadamiał sobie, że z jego historią Bóg jest związany w sposób szczególny.
W objawieniu starotestamentowym ważną rolę odgrywały tzw. objawienia prorockie. Prorocy z natchnienia Bożego przekazywali ludowi Bożemu zbawczą wolę Boga. Dostrzegali Jego działanie w historii Izraela, wskazywali na nie i interpretowali dzieje w świetle opatrznościowych rządów Boga (…)
Historyczność objawienia Bożego najwyraźniej i najpełniej uwidoczniła się w Jezusie Chrystusie.
Ks. Marian Rusecki (oprac.). W: Tenże (red.). Być chrześcijaninem dziś. Teologia dla szkół średnich. Lublin 1999 s. 51.
Co to jest objawienie historyczne?
Grupa III
Objawienie eschatologiczne
Objawienie eschatologiczne nastąpi po zakończeniu się ziemskiej historii, kiedy zbawieni będą przebywać z Bogiem w niebiańskiej rzeczywistości. Dla tych, którzy już dostąpili zbawienia, to objawienie już się rozpoczęło i poznają Boga w sposób o wiele pełniejszy. O tym objawieniu pouczył nas Jezus Chrystus. Zostało ono zamanifestowane w zmartwychwstaniu Chrystusa. Święty Paweł i św. Jan piszą, że rzeczywistość niebiańska, w której będzie się realizować objawienie eschatologiczne, jest całkowicie inna od rzeczywistości ziemskiej, wprost niewyobrażalna, ale realna, gdyż zagwarantowana jest słowem samego Boga i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa
Ks. Marian Rusecki (oprac.). W: Tenże (red.). Być chrześcijaninem dziś. Teologia dla szkół średnich. Lublin 1999 s. 52.
Czego dotyczy objawienie eschatologiczne?
Grupa IV
Jezus Chrystus pełnią Objawienia
"Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna" (Hbr 1, 1-2). Chrystus, Syn Boży, który stał się człowiekiem, jest jedynym, doskonałym i ostatecznym Słowem Ojca. W Nim powiedział On wszystko i nie będzie już innego słowa oprócz Niego. Obok wielu innych doskonale to wyraża św. Jan od Krzyża, komentując Hbr 1, 1-2:
Od kiedy Bóg dał nam swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem, nie ma innych słów do dania nam. Przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz i nie ma już nic więcej do powiedzenia (...) To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział już całkowicie w Nim dając nam Go całego, to jest swojego Syna. Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze o coś pytać lub prosić o jakąś wizję lub objawienie, nie tylko postępowałby nieroztropnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa bądź szukając poza Nim innej rzeczy albo nowości (KKK 65).
Co to znaczy, że Jezus Chrystus jest pełnią objawienia?
Grupa V
Kościół a objawienia prywatne
"Chrześcijańska ekonomia zbawienia, jako nowe i ostateczne przymierze, nigdy nie przeminie i nie należy już więcej oczekiwać żadnego publicznego objawienia przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego, Jezusa Chrystusa". Chociaż jednak Objawienie zostało już zakończone, to nie jest jeszcze całkowicie wyjaśnione; zadaniem wiary chrześcijańskiej w ciągu wieków będzie stopniowe wnikanie w jego znaczenie.
W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą nie jest "ulepszanie" czy "uzupełnianie" ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej. Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła.
Wiara chrześcijańska nie może przyjąć "objawień" zmierzających do przekroczenia czy poprawienia Objawienia, którego Chrystus jest wypełnieniem. Chodzi w tym wypadku o pewne religie niechrześcijańskie, a także o pewne ostatnio powstałe sekty, które opierają się na takich "objawieniach"(KKK 66-67)
Jak Kościół odnosi się do tzw. objawień prywatnych?