Wisława Szymborska
Jedno z najważniejszych zjawisk we współczesnej poezji polskiej,
niezwykła prostota i komunikatywność,
posługiwanie się fabułą i anegdotą,
bezpretensjonalność pisarska,
jedna z poezji najambitniejszych intelektualnie,
jeden ze światów poetyckich o najciekawszym sposobie istnienia,
poetka która słowa znajduje - trafność, odkrywczość sformułowań,
słowo jest tu środkiem a nie celem,
Koloratura:
wiersz o śpiewaczce,
stylizacja-parodia libretta operowego,
w zabawie poetyckiej zostaje zamknięty cały dramat,
tego rodzaju delikatne stylizacje-parodie pojawiają się u Szymborskiej niejednokrotnie - ale za każdym razem nawiązują do innego wzorca,
niemal każdy wiersz Szymborskiej oparty jest na odmiennej zasadzie, powołuje osobną poetykę,
poezja głęboko indywidualistyczna w duchu Leibniza czy Giordana Bruna,
zasada jakościowej odrębności, metafizycznego pluralizmu,
jednak Szymborska potrafi osiągnąć jedność w różnorodności,
poetka śmiało sięga po kolokwializmy, do mowy potocznej,
poczucie wyodrębnienia jest w tej poezji wstępem do poczucia wyobcowania - sytuacja wzajemnej obcości np. w wierszu Sen nocy letniej,
opozycja człowieka i świata rzeczy, świata przyrody,
inspiracje natury filozoficznej łączą się z inspiracjami wywodzącymi się od nauk przyrodniczych,
Szymborska poprzez drobny konkret i szczegółową obserwację dąży do najszerszych uogólnień, do problemów uniwersalnych,
problem ludzkości jako biologicznego gatunku - Rozmowa z kamieniem,
wielki dystans współgra z wielkim drobiazgowym zbliżeniem,