OGRANICZENIE PRZESTĘPCZOŚĆI W POLSCE
Moim zdaniem, aby ograniczyć przestępczość w Polsce należy zacząć od prawidłowego wychowanie młodzieży. W procesie wychowawczym oprócz rodziny, szkoły, środowiska rówieśniczego nie małą role mogą odegrać także organizacje dziecięce i młodzieżowe, wśród których znaczące miejsce zajmuje Związek Harcerstwa Polskiego. Harcerstwo stwarza duże perspektywy rozwijania i kształcenia zainteresowań oraz uświadamiania sobie przyszłych ról. Społecznych i zawodowych. Przygotowuje także do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym i politycznym. Walory wychowawcze harcerstwa predysponują do tego, aby w miejsce organizacji znajdowała również młodzież wykazująca objawy niedostosowania społecznego, zaniedbana wychowawczo, zagrożona demoralizacją. Organizacja ta jest dobrze przygotowana do pełnienia funkcji wychowawczych. Ponieważ ZHP ma uzupełniać działania wychowawcze szkoły, rozwijać u dzieci młodzieży zapal, ambicje, kształtować właściwy stosunek do pracy, przygotowywać młodych ludzi do udziału w kulturze, tworzenia nowych wartości do wzbogacenia materialnego i duchowego potencjału narodu, odgrywa znaczącą role w życiu każdego człowieka.
W swojej pracy dotyczącej propozycji ograniczenia przestępczości, pragnę zwrócić uwagę, iż metoda harcerska, czyli sposób działania oznaczający się pozytywnością, indywidualnością, wzajemnością oddziaływań, dobrowolnością i świadomością celów, naturalnością, będących jednocześnie systemem wspierania samo rozwoju ruchów, harcerzy,
Harcerzy starszych, instruktorów, uczenie w działaniu, uczestnictwo w małych grupach, stale doskonalony i stymulowany program ma bardzo pozytywny wpływ na młodzież wymagająca resocjalizacji. Do podstawowych zadań szkoły należy przekazywanie uczniom solidnej wiedzy, formowanie i kształtowanie w nich postawy twórczej oraz wychowanie do współdziałania z innymi ludźmi. Szkoła nie obejmuje jednak całego życia dziecka, dlatego też istotne jest rozwijanie działalności po za lekcyjnej i po za szkolnej. Jednym z wielu ogniw tworzących system wychowawczy jest działalność organizacji dziecięcych, do których należy właśnie ZHP. Harcerstwo jako organizacja wychowawcza zawsze spełniało ważną role profilaktyczna także wobec zagrożeń społecznych, a także jako element spierający cały proces wychowania resocjalizacyjnego. Skuteczność wychowania według mnie zależy w dużej mierze od zastosowanych w procesie oddziaływań wychowawczych odpowiedniej strategi i procedury działania. Do procedur wychowania resocjalizującego można zaliczyć obok innych także metodę harcerska, ponieważ obejmuje ona rożne techniki, środki i narzędzia zakładanych celów wychowawczych. W literaturze odnajdujemy kilka definicji pojęcia „ Metoda Harcerska”. Kamiński (1973r.) traktuje harcerstwo jako: „metodę wychowawcza, która dopomaga w realizacji celów harcerskiej organizacji za pomocą takich sposobów jak dzielenie drużyny na małe autonomiczne grupy - zastępy, jak ujmowanie zajęć harcerskich w ramy atrakcyjnie obmyślonych stopni i sprawności, jak wypracowania swoistego modelu wychowawczego harcerza w postaci prawa harcerskiego”. Wskazuje on na trzy elementy: system zastępowy, stopnie i sprawności wraz ze składającymi się na nie formami pracy oraz wzory osobowe i zachowań. W tym ujęciu składa się z trzech metod szczegółowych: grupowych metod odzialywań, metod zadaniowych i modelowania. Metoda harcerska posiada wiec wiele zalet, które wskazują, za powinna być wzorem do organizowania systemu zakładu poprawczego. Uważam tak, dlatego, ze integruje rożne pojedyncze metody oddziaływań swoistymi dla harcerstwa, które przenikają życie zespołowe zadania harcerskie oraz harcerskie wzory osobowe. Również za walor tej metody przemawia fakt, ze jej podstawa są zainteresowania dzieci i młodzieży, a jej składnikami: gra i zabawa, zastęp, obóz, stopnie i sprawności. Właściwa wartość wychowawcza i kształcącą nadają grze reguły respektowane przez dzieci. Metoda ta stwarza wiec warunki i zachęca grupy rówieśnicze do gry i zabawy, a przez konieczność przestrzegania reguł w grze uczy umiejętności podporządkowania się normom w społecznym życiu. Rozbudza wole do samo wychowania, samo kształcenia i doskonalenia. Natomiast system grupowy zapewnia: umiejętność współdziałania, usprawnienia organizacji zajęć, w drażanie do samodzielności, przywództwa, dotarcie do możliwości umysłowych i moralnych. Zaś programem działalności „amatorskiej” obejmuje rożne jej dziedziny: reakracyjna, sportowa, turystyczna, kulturalna, techniczna itp. Metoda harcerska funkcjonuje w zespołach młodzieży jako system pracy drużyn i jej szczegółowe elementy to przede wszystkim system stopni, sprawności, zadania drużynowego, formy pracy, metodykę zbiorki. Metoda ta w wychowaniu resocjalizującym jest jeszcze stosunkowo mało wykorzystywana, jednak jest możliwa, co świadczą o tym pomyślne próby tworzenia w śród młodzieży resocjalizowanej drużyn „ Nieprzetartego szlaku”. Po za organizowaniem w zakładach resocjalizacyjnych oraz w schroniskach dla nieletnich drużyn „nieprzetartego szlaku” założenia jego programu przewidują prowadzenie resocjalizacji w grupach półwolnościowych. Przykładem tej działalności mogą być obozy harcerskie. Moim zdaniem metoda ta jest swoja działalności powinna także objąć także dzieci i modzie najbardziej podatna na złe wpływy środowiska tj. pochodząca z rodzin patologicznych i przebywająca w „złym” środowisku rówieśniczym. Według mnie może ona mieć wielki wpływ na wychowanie młodego człowieka, ponieważ posiada elementy, które w wychowaniu resocjalizującym mogą odegrać znaczącą role. Są to m.in.: wpływ harcerstwa na kształtowanie wzorów spędzania wolnego czasu, rozwijania zainteresowań nieletnich i uczynienia ich podatnymi na oddziaływanie instytucji oświatowo-wychowawczych, odbudowa utraconej więzi społecznej poprzez harcerska rekreacje, wyzwalająca nieletnich z kompleksów i poczucia nieprzydatności. Harcerska działalność dzieci, młodzieży i dorosłych charakteryzuje się otwartością, optymizmem, radością życia, zaangażowaniem emocjonalnym, dzielnością, samorealizacja przez stawiane sobie zadania. Jednakże by proces wychowawczy przebiegał prawidłowo u dzieci, które wykazują zaburzenia w zachowaniu, potrzebne jest przygotowanie opracowań metodycznych wskazujących, jakie treści i formy działalności harcerskiej należy wykorzystać w wychowaniu dzieci i młodzieży niedostosowanej i wykolejonej. Niezbędnym staje się wypracowanie takich metod pracy, które by wiązały młodzież niedostosowana z grupa harcerska. Ważne w pracy wychowawczej jest pozostawienie dzieciom możliwości dużej swobody i samodzielności w działaniu. Zgodnie z zasadami wychowawczymi w ZHP, instruktor, wychowawca wskazuje dzieciom możliwości podejmowania żądań, sam zaś pełni role starszego kolegi, opiekuna, doradcy, co ma wiele znaczenie dla ich społecznego wychowania.
Opisana przeze mnie metoda harcerska może być atrakcyjna forma pracy wspierająca proces resocjalizacji dzieci i młodzieży niedostosowanej społecznie i tym może przyczynić się do obniżenia poziomu przestępczości. Przyczynia się do wzbogacenia życia społecznego dzieci i młodzieży. Dzieci w wieku szkolnym zachęca do harcerstwa atrakcyjność zajęć, przygoda, mundur a także forma zrzeszenia, która stwarza poczucie wspólnoty, bezpieczeństwa i uznania społecznego. Zwiększają się tym samym więzi koleżeństwa i przyjaźni. Młodzież sprawiająca trudności wychowawcze zyskuje w ten sposób możliwość realizacji interesujących ja działań, które maja jednocześnie walor kształcący i są akceptowane przez społeczeństwo. Według mnie praca z młodzieżą niedostosowaną społecznie metodą harcerską może być wspaniałym, ciekawym uzupełnieniem procesu resocjalizacyjnego w zakładach poprawczych, wychowawczych, kuratorskim ośrodku pracy z młodzieżą i w wielu przypadkach może skutecznie hamować proces wykolejenia się wśród dzieci i młodzieży.