WOJNA KOREAŃSKA 1950-53
Indochiny od 1858 były kolonią francuską. W 1940 Francja przegrała wojnę i zmuszona została do bezwarunkowej kapitulacji.
Kiedy do osi Berlin-Rzym- Tokio weszła Japonia, wymusiła oddanie Indochin. Francja więc tej kolonii pozbyła się na drodze dyplomatycznej.
W lipcu 1941 Japonia zagarnęła Indochiny, a w grudniu 1941 rozpoczęła wojnę ( atak na Pearl Harbor). Indochiny stanowiły dla niej bazę wypadową, miejsce z którego można by uderzyć.
W maju 1941 z inicjatywy Ho Szi Mina powstał Viet Minh = Liga Walki o Niepodległość Wietnamu.
W marcu 1945 Japonia chciała nawet proklamować niepodległość Wietnamu. Miał on być cesarstwem na czele z Bao Dai. Nic jednak z tych planów nie wyszło.
W kwietniu 1945 rozpoczęła się wojna Wietnamu z Japonią. 2 września 1945, kiedy Japonia skapitulowała, proklamowano Ludowo- Demokratyczną Republikę Wietnamu. Wietnam pozostał więc krajem komunistycznym po II wojnie światowej.
Francja jednak upomniała się o Indochiny. Francja godziła się, by na terenie Wietnamu Północnego istniała Ludowo - Demokratyczna Republika Wietnamu, jednak tereny Wietnamu Południowego miały wrócić jako kolonia pod jurysdykcję Francji.
19 grudnia 1946- 1954 to okres wojny francusko- wietnamskiej - wojny kolonialnej. Francuzi przegrają ją w maju 1954, po klęsce w bitwie pod Dien Bien Phu.
W lipcu 1954 odbyła się w Szwajcarii konferencja poświęcona Wietnamowi. Ustalono linię demarkacyjną wzdłuż 17. równoleżnika. Na północy ze stolicą w Hanoi istniała Ludowo- Demokratyczna Republika Wietnamu, zaś na południe od 17 równoleżnika- strefa neutralna.
1965-1973 miała miejsce amerykańska interwencja w Wietnamie. Potężna armia amerykańska przegrała wówczas z chłopskim Vietcongiem. W Wietnamie zginęło 47 tysięcy Amerykanów, a 309 tysięcy zostało rannych. Wojna w Wietnamie kosztowała 2 miliardy dolarów, nie przyniosła żadnego zysku politycznego, wygrali ją komuniści, którzy wypchnęli Amerykanów. W 1976 miało miejsce proklamowanie ustroju komunistycznego. Wietnam stał się jednym państwem, ze stolicą w Hanoi.
Półwysep Indyjski był kolonią brytyjską od XVIII w. Jeszcze w XVI w istniało tam państwo Wielkiego Mogoła i zderzały się tam wyznania - islam i religia miejscowa. Brytyjczycy chcąc utrzymać Indie, podsycali jedno wyznanie przeciw drugiemu.
Od 1906 istniała Liga Muzułmańska, która chciała niezależnego państwa.
Od XIX w. istniał Indyjski Kongres Narodowy, na którego czele stał Mahatma Gandhi.
15 sierpnia 1947 Brytyjczycy proklamowali powstanie Indii oraz Pakistanu.
Od 1910 Półwysep Koreański znajdował się pod panowaniem Japonii. Po zakończeniu wojny został on wyzwolony od północy przez Rosję, a od południa przez Amerykanów. Umowną granicę wyznaczono wzdłuż 38. równoleżnika. Na południu 6 maja 1948 proklamowano powstanie Demokratycznej Republiki Korei ze stolicą w Seulu. Na północy 9 września 1948 powstała Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, ze stolicą w Phenianie, kierowana przez komunistę Kim Ir Sena. Przez cały czas północ atakowała południe . 25 czerwca 1950 miał miejsce atak, który rozpoczął wojnę koreańską. Prezydent południa - Rhee (=Li) udał się do Nowego Jorku i poprosił ONZ o pomoc. USA w ramach ONZ dostały mandat na misję w Korei. Kontyngentem ONZ dowodził gen. MacArthur. Nieformalnie do wojny włączyły się także Chiny, wysyłając 400 tysięczną armię „ochotników”. Mac Arthur został jednak zdymisjonowany z powodu planów użycia broni atomowej.
27 lipca 1953 podpisano pokój kończący wojnę koreańską. Utrzymano wówczas granicę wzdłuż 38. równoleżnika.