Światło, jako poprzeczna fala elektromagnetyczna, może ulegać polaryzacji. Za wektor świetlny uważa się wektor natężenia pola elektromagnetycznego, a krzywa zakreślana przez koniec tego wektora określa rodzaj polaryzacji. W przypadku światła naturalnego (niespolaryzowanego) krzywa ta jest nieregularna; jeśli drgania zachodzą w jednej, stałej w czasie płaszczyźnie, koniec wektora świetlnego zakreśla prostą, mówimy o polaryzacji liniowej; jeżeli koniec wektora obserwowany w kierunku propagacji fali zakreśla okrąg lub elipsę, mamy do czynienia odpowiednio z polaryzacją kołową lub eliptyczną.

Światło nieregularne można traktować jako wiązkę, w której występują drgania w dwu prostopadłych kierunkach. Polaryzację światła uzyskuje się poprzez podział wiązki na dwie wiązki spolaryzowane w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych lub wyeliminowanie jednej z wiązek. Służą do tego polaryzatory różnych typów: polaryzatory odbiciowe, dichroityczne (tzw. polaroidy), dwójłomne. Chociaż skuteczność polaroidów dochodzi do 99,999%, jedynie polaryzatory dwójłomne dają stuprocentową polaryzację. Dlatego też są stosowane są m.in. w polarymetrach.

---