Warto czekać

Agnieszka szła wolno dotykając dłonią schowanego w kieszeni listu.

-Agnieszka! - zasapana Magda dogoniła ją przed samą szkołą - maluchy marudziły dziś rano, ledwo zdążyłam. Wczoraj do późnej nocy robiliśmy prezenty.

- Jakie prezenty?

- Jak to jakie? Pod choinkę!

- Nie możecie kupić?

-To nie sztuka kupić - roześmiała się Magda. - Zrobić coś samemu to dopiero frajda. Wiesz, uwielbiam Wigilię, czekanie na nią, na stół z białym obrusem, sianko, opłatek - Magda rozmarzyła się głośno. Agnieszka opuściła głowę.

- Co ci jest?- Magda objęła ją ramieniem.

-Smutno mi się zrobiło. Moje czekanie na święta wcale nie jest takie fajne. Rodzice znów nie przyjadą. Będziemy tylko same z babcią.

Dzwonek na lekcje przerwał trudną rozmowę. Magda później cały dzień rozmyślała nad słowami przyjaciółki. Wieczorem przy kolacji powiedziała:

- Wiecie, Agnieszka pokazała mi list od rodziców, a oni tylko o tym ile zarobili i co przywiozą. I żeby nie tęskniła, bo warto czekać na te wszystkie prezenty. A ona powiedziała, żeby wolałaby być nimi zamiast nie wiadomo jakich upominków.

- Rodziców to my jej nie zastąpimy - westchnęła mama - ale zaprosić ją z babcią na święta możemy.

Magda pobiegła do telefonu, taką nowiną musiała się natychmiast z przyjaciółką podzielić. Jutro będą z Jaśkiem Gosią i Kubą robić szopkę to może Agnieszka mogłaby im pomóc.?

Agnieszka przyszła po lekcjach w szkole. Zaraz się też zabrali do pracy. Agnieszka z Magdą rysowały różne postacie a Kuba je wycinał. Gosia przyniosła swoje mazaki i kolorowała Pana Jezusa pomagając sobie wysuniętym językiem. Jasiek rwał watę na drobne kawałeczki i rozrzucał po całym pokoju wyśpiewując:

- Śnieg pada, śnieg pada, cieszą się dzieci…

- Zostaw Jasiek - denerwowała się Magda - to ma być broda dla królów. Zaraz ją doczepimy, podaj klej, jest w kartoniku pod łóżkiem. Jasiek rzucił się na poszukiwania.

- A co to za bałagan - złapała się za głowę mama stając w progu.

-To Jasiek - krzyknęli prawie jednocześnie

- Jasiek? - zdziwiła się mama - ja tu nigdzie nie widzę mojego synka

- Tu jestem- zwołał Jasiek gramoląc się spod łóżka. Parsknęli śmiechem Spod ściągniętej z posłania i zwisającej z chłopięcej głowy narzuty wyglądała twarz oklejona watą.

-Tylko korony ci brakuje - powiedział tata zwabiony hałasem- Prawdziwy z ciebie król. Taki, co to z darami do Pana Jezusa przyszedł.

Przez następne dni zapomnieli o tym śmiesznym zdarzeniu. Tyle było różnych rzeczy do zrobienia, tyle przygotowań. Wreszcie doczekali się Wigilii, dzielenia się opłatkiem, kolacji, prezentów. Agnieszka tryskała szczęściem i radością. Babci raz po raz pociły się oczy.

Po kolacji i śpiewaniu kolęd Kuba zawołał:

-Tośmy się urodzin Jezusa doczekali, chodźmy Go powitać, niech za długo nie czeka!

Więc poszli. Śnieg skrzypiał im pod nogami, w świetle latarni migotały niebieskie gwiazdki a z ust wypływały obłoczki pary.

- Jasiek - zażartowała mama - gdybyś miał tę swoja brodę z waty i płaszcz z narzuty to byśmy cię w prawdziwej szopce zostawili. -I znów rozbawili się wszyscy przypominając sobie Króla -Jasia.

- A jednak warto było czekać na święta - szepnęła Agnieszka ściskając rękę Magdy. Wieża kościoła była już całkiem blisko.

---