ŚW. AUGUSTYN:
Aurelius Augustinus, święty, (354-430r.) wczesnochrześcijański filozof i teolog; ojciec i doktor Kościoła; główny przedstawiciel patrystyki; twórca pierwszego wielkiego systemu filozoficzno-teologicznego chrześcijaństwa, opartego na interpretacji neoplatonizmu, charakteryzującego się: teocentryzmem, kreacjonizmem, iluminizmem; połączył teorie predestynacji z istnieniem wolnej woli odpowiedzialnej za zło na świecie; sens dziejów ujmował jako wynik konfliktu między państwem Bożym i ziemskim; Dzieła: Dialogi i pisma filozoficzne (wydanie polskie 1953-54), Wyznania (wydanie polskie 1844), O panstwie Bozym (wydanie polskie 1835).
PATRYSTYKA
Ogół koncepcji teologiczno-filozoficznych tworzonych w II-VIII w. przez Ojców Kościoła i innych pisarzy chrześcijańskich.
OJCOWIE KOSCIOLA
Do IV w. nazwa wszystkich biskupów chrzescijanskich, pózniej nazwa nadawana przez Kosciól wybitnym teologom (np. sw. Bazylemu Wielkiemu, sw. Augustynowi), dzialajacym w II-VIII w; obok orzeczen soborów, pisma Ojców Kosciola stanowia glówny skladnik chrzescijanskiej Tradycji.
TOMASZ Z AKWINU:
Święty, (1225-74), włoski filozof i teolog, dominikanin; doktor Kościoła; twórca tomizmu; wyróżnił 5 sposobów uzasadniania istnienia Boga (dowód „z ruchu”, z niesamoistności świata, z przypadkowości rzeczy, z faktu istnienia istot różnej doskonałości, z powszechnej celowości przyrody); Suma filozoficzna (wydanie polskie 1930-35), Suma teologiczna (wydanie polskie 1962-86); Dzieła wybrane (1984).
TOMIZM
1) doktryna filozoficzna i teologiczna sw. Tomasza z Akwinu;
2) kierunki filozoficzne i teologiczne nawiazujace do mysli sw. Tomasza z Akwinu, charakteryzujace sie gl. analiza wewnetrznych i zewnetrznych przyczyn realnego bytu jednostkowego, wyznaczona przez metafizyczny pluralizm i teoriopoznawczy realizm; w ramach tomizmu uprawia sie wszystkie glówne dyscypliny filozoficzne oraz podejmuje sie zagadnienia teologiczne; wspólczesnie tzw. neotomizm.
FRANCISZEK z Asyzu:
Właściwie Giovanni Bernardone, święty zwany Biedaczyna z Asyżu, (1181-1226), włoski kaznodzieja wędrowny i misjonarz; głosił umiłowanie ludzi i całego otaczającego świata; propagował ubóstwo jako główną cnotę chrześcijańska; założyciel zakonu franciszkanów; autor słynnej Pieśni słonecznej (1224).